U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast
Dit was mijn oorspronkelijke bericht in juni 2016:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man een tijdje apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om (tot augustus 2016). Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn. (in september 2016 uiteindelijk gevraagd te vertrekken)
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Schrijven
Jongeste kan ook een brief of e-mail naar vader schrijven. Soms is dat makkelijker.
Hanna
Hoe lief en meelevend je tips ook zijn, Kind 3 is er op dit moment niet tegen opgewassen. Kind mist de vader die er altijd was en kreeg er een vreemde voor terug. En een geheime truus erbij, waar de kinderen wel van weten maar die verder geheim wordt gehouden. Voor de oudste 3 (we hebben 4 kinderen, het ukje is net 8, dat is Kind 4/Jongste) is de schok en de overgang te groot, het besef dat vader weet wat hij aanricht, het contrast met het warme nest te scherp. Ze zijn boos, en hebben daar alle reden toe.
Oudste reageert met agressie en veel dwarsheid, een na oudste internaliseert, is depressief en beschadigt zichzelf, kind 3 verzet zich en zwijgt. Jongste is godzijdank jong genoeg om nog een beetje mee te bewegen, maar mist papa enorm.
De kinderen hebben niet stuk gemaakt wat er was, en hoeven dus ook niet heel te maken wat stuk is. Dat kunnen ze ook niet, omdat de inzet om er echt iets van te maken bij hun papa ontbreekt. Nogmaals: man is niet alleen uitgecheckt uit het huwelijk, maar uit het hele gezin. Daar snappen ze niets van. En ik ook niet.
Vader moet hulp zoeken?
Ja, dat vind ik ook. Maar ook dat moet hij echt zelf oppakken.
Foutje
Ach jee, jongste is 8, ja dat is een ander verhaal. Die heeft hulp nodig. Misschien jouw hulp om een en ander onder woorden te brengen, misschien professionele hulp om het hoofd hoog te houden. Mensen toch. Wat een puinhoop.
Ik heb het even laten bezinken. Jullie jongste is maar iets jonger dan mijn stiefkind dat het ook heel moeilijk gehad heeft. Psychologische hulp helpt bij stiefkind. Kindgerichte cognitieve gedragstherapie, heel praktisch en nuchter. Ze kan ondertussen best goed vragen: kunnen we de volgende keer als ik bij papa ben x of y gaan doen? Dan heb ik het over naar het zwembad gaan, mijn fietsband plakken, een eindje fietsen en dan een ijsje eten, samen koken. Is zoiets haalbaar voor je jongste? Dat kan ook per e-mail of via de app. Probeer natuurlijk laagdrempelige dingen te verzinnen, iedereen heeft het moeilijk dus het moet zeker niet ingewikkeld zijn. Hopelijk leidt het tot kleine succesverhaaltjes.
Vermaak
Misschien weet hun vader geen raad hoe hij 4 pubers kan vermaken omdat hij in het verleden altijd een back-up had in de vorm van Moederziel. En dat bovenop zijn andere hersenbrekers die hem parten spelen.
Misschien is 4 op één dag hem te veel en kan hij het niet overzien. Maar durft hij dat niet toe te geven want hij kan dat zien als een teken van zwakte omdat moederziel wel in staat is 6 dagen in de week voor 4 kinderen te zorgen.
Ik denk dat je beter kan voorkomen dat het tot een onomkeerbare breuk kan leiden, door hem een stap voor te zijn door met zijn 6-en een stappenplan te maken waarin de kinderen zich ook gehoord voelen.
Het is voor geen van allen leuk als de dagen bij vader gepaard gaan met ergenissen.
Drie en halve puber.
Jongste
Ja, hartbrekend is het. Jongste is echt nog heel jong, en op een of andere manier vind ik de tragiek bij jongste zo groot. Jongste kind doet heel erg z'n best, maar in spel en gedrag merk ik dat het schakelen tussen papa en mama erg moeizaam voor jongste is. En in de periodes dat papa op reis is (zoals nu) wil jongste er ook weinig van weten: wil niet bellen, geen berichtjes sturen. Er is af en toe ook groot verdriet, tranen op school. Gelukkig een heel betrokken juf die het heel mooi aanpakte: ze liet jongste in gesprek gaan met andere kinderen van wie de ouders uit elkaar zijn. Hoe doen zij dat? Dat hielp onze jongste enorm. Herkenbaarheid en niet meer zo eenzaam.
Met de 3 oudsten (tieners/pubers) is de mogelijkheid van psychologische ondersteuning aangeboden, maar behalve een-na-oudste die intensieve therapie volgt, willen ze dat niet. Wel veel steun in hun vriendenkring en van school.
Wat willen ze wel?
Wat zouden je kinderen eigenlijk wel graag willen doen? Hoe zien ze een dag bij hun vader? Kwaliteit is beter dan kwantiteit.
Als vader in het weekend met de jongste naar een activiteit gaat, denk aan voetbalwedstrijd of iets dergelijks, en later op de dag komen de oudere kinderen aansluiten zodat ze gezamelijk een film kunnen kijken of iets dergelijks, dan is de sfeer ook prettiger. Dit biedt ook meer ruimte om over vrienden en over school te praten of om de afstelling van de versnelling te controlleren.
geen contact tussendoor
Ik haak even hier op in "(zoals nu) wil jongste er ook weinig van weten: wil niet bellen, geen berichtjes sturen."
Mijn dochter is 11 en heeft al 10 jaar ervaring maar die stuurt zelf ook weinig berichtjes alleen onder lichte druk. Zowel naar mij als naar haar vader.
Jonge kinderen sluiten zichzelf een beetje af voor de andere ouder alsof ze die 2 werelden niet kunnen mengen. Dat komt pas als ze zelf meer invloed krijgen op waar ze op welk moment zijn.
Werelden mengen
Ja, dat herken il wel, Vesta. Toevallig net een akkefietje dat man belt uit Verweggistan naar een-na-oudste en jongste aan de telefoon vraagt. Jongste wil niet en loopt weg, de wc in, deur op slot. Een na oudste (14) voelt zich rot en blijft aandringen zodat jongste uiteindelijk toch in gesprek moet. Dit maar even aangegrepen om een na oudste uit te leggen dat die niet hoeft te fixen. Kind vindt het namelijk zielig voor man als deze jongste niet te spreken krijgt. Uitgelegd dat iedereen het op zijn/haar eigen manier mag doen, en dat wat voor de een werkt voor de ander nog niet hoeft te werken. Dus: wil jongste niet aan de telefoon, geen probleem, dan komt er wel een ander moment waarop er een berichtje naar man gaat. Of niet.
Een na oudste ziet er veel meer achter en zegt dat die het zo erg vindt dat er nog ze weinig is, en dat wordt dan misschien allemaal nóg minder. Ik heb de 14-jarige uitgelegd dat dit hartstikke lief en zorgzaam is, maar niet de zorg hoeft te zijn van kind maar van man. Zijn keuzes, zijn gevolgen en je kunt in je eentje geen lawine stoppen.
Oeff
Door nr 2 uit te leggen dat die niet hoeft te fixen, kan nr 2 het idee krijgen dat je achter de weigering van nr 4 staat en dus achter de verwijdering tussen vader en kind. Een soort van akkoord gaan, zelfs een steunende positie in de opsplitsing. Terwijl dit niet is wat jevooroog hebt.
Nr 2 had waarschijnlijk mee support gewenst van jou om nr 4 toch aan de telefoon te krijgen omdat het voor nr 2 zelf ook pijnlijk is. Een opsplitsing maakt de wond alleen maar dieper., ook voor nr 2.
Ik kan het ook helemaal fout hebben. Maar het zijn wel ideën die in mij opkomen. Juist wanneer je aangeeft dat nr 2 er zelf veel meer achter ziet.
Je had ook kunnen zeggen dat jij dit voorval met hun vader zal bespreken en uitleggen, dat haalt de druk bij nr 2 weg. Het is ook belangrijk dat hun vader in zo'n geval van weigering een ander niet onbedoeld de taak geeft alsnog een kind aan de lijn te halen. Dat hij dan zegt dat hij het kindwel later spreekt en er geen big deal van maakt.
Wel eens met Flanagan
en wat zij schrijft in oeff #37.
Probeer er niet zelf teveel in te leggen moederziel. Vooral vragen wat er speelt bij je kinderen, en aan hen ZELF vragen wat ze voor ideeën hebben bij de oplossing ervan.
Ik heb de indruk dat jij vooral zelf erg veel moeite hebt met het idee dat je kinderen afscheid moeten nemen van het kerngezin en de rol die hun vader daarin speelde.
Ga er niet teveel in mee. Het is niet anders. Dat klinkt hard, zo bedoel ik het niet, maar je kinderen hebben er veel meer aan als jij ze een uitweg biedt of beter nog de tools biedt om zelf een uitweg te vinden. Het is gewoon de realiteit: als het regent doe je zet je een paraplu op, en als het warm is doe je een korte broek aan. Als je vader psychisch niet meer in staat is om zijn oude rol te vervullen, veranderen de verhoudingen. Dat is nou eenmaal zo.
Nogmaals ik zie zelf wel zitten dat je kinderen bij moederzielman taken overnemen. NIET om hem uit de brand te helpen, althans, niet om de hele verantwoordelijkheid over te nemen, maar wel gewoon, als gezinseffort. Stel dat jij nou ziek wordt, dan doen ze toch ook de boodschappen voor je? Dan vraag je toch ook aan oudste of hij een blik soep wil opwarmen. Of pannekoeken wil bakken voor jongste?
Waarom zou dat niet bij vader mogen?
Prima dat je wat feller erin staat, wat meer je eigen kant beschermt. Maar het is echt voor je kinderen niet fijn om je vader op deze manier te verliezen. Je blijft zeggen dat het zijn verantwoordleijkheid is, maar je schildert ook iemand die juist geen verantwoordelijkheden meer kan oppakken. Toch is hij de vader, en zijn zij zijn kinderen, hebben ze een band. Die is en blijft belangrijk ook al verandert hij van vorm.
Over je jongste van 8. Mijn stiefdochter heeft vanaf haar 3e jaar week om week bij ons en bij haar moeder gewoond (als haar moeder daartoe in staat was). Zij wilde en kon juist geen contact tussendoor, dat was veel te lastig. Ze had bv. ook veel moeite met verjaardagen bij opa of oma of bij ons, als ze ons op een dag zag die eigenlijk niet hoorde. Daar kon ze slecht mee omgaan. Het is gewoon een manier hoe kinderen dat aanpakken. Leg ook daar niet al te veel in.
En ja, tuurlijk moeten je kids wennen, tuurlijk is het eigenlijk intriest dat je liefde moet gaan afwisselen, dat je ouders niet meer bij elkaar zijn.
Kinderen kiezen zelf
Ik ben het maar ten dele eens met wat jullie zeggen. Ik probeer de kinderen zoveel mogelijk te ondersteunen in wat zij zelf willen. En in de vorm en mate van contact die voor hen zelf goed voelt, althans 'as good as it gets'. Maar welke weg ik ook kies om ze te helpen, ik kan niet toveren wat er niet is. En als mijn ene kind de andere in tranen krijgt om een dom telefoontje uit een ver land, grijp ik in. Het is niet de wens van kind die daarmee wordt uitgevoerd, maar de wens van man. Waar kind erg gevoelig voor is.
Dat ik er teveel van mezelf in zou leggen, vind ik een beetje flauw gesteld. Ik doe wat ik kan om de kinderen ieder op zijn/haar eigen manier te begeleiden, maar sta hierin alleen. Man is met zichzelf bezig. Die vraagt zich echt niet af wat de kinderen moeten verwerken. Veel te confronterend.
Een-na-oudste is erg gevoelig. Een van de triggers voor de depressie is geweest dat kind het gevoel had iets te moeten oplossen. Dat is een groot gewicht dat een kind niet moet tillen. Zo bezien vind ik het slecht dat man juist via dit kind jongste aan de telefoon wil krijgen. Dat kan ook via mij, zodat kind niet wordt belast. Ik vind het prima of ze wel of niet aan de telefoon willen komen, is mij om het even. Ik vind het niet prima als ze dat niet zelf kunnen kiezen. (En dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen ergernis dat man tijdens etenstijd belt en dus inbreekt in mijn gezinsmoment 
die ergernis schuif ik terzijde)
De kinderen moeten een plek geven wat er gebeurt en veranderd is. Dat moet ruimte en aandacht krijgen.
Druk
Je had ook kunnen zeggen dat jij dit voorval met hun vader zal bespreken en uitleggen, dat haalt de druk bij nr 2 weg. Het is ook belangrijk dat hun vader in zo'n geval van weigering een ander niet onbedoeld de taak geeft alsnog een kind aan de lijn te halen. Dat hij dan zegt dat hij het kindwel later spreekt en er geen big deal van maakt.
Dat had ik ook liever gezien, ja. Maar in zulke dingen wordt steeds pijnlijk duidelijk dat wat de kinderen willen en wensen ondergeschikt is. Met kind 3, die op dit moment het meest boos en afstandelijk is, wordt niet eens een poging gedaan om te bellen. Terwijl een kleine groet in een bericht al fijn kan zijn, juist voor dit kind die achter de boosheid vooral verdrietig is.
Vergeef me, maar ik vind de manier waarop man dit allemaal aanvliegt echt niet goed.
Dat blijkt
Moederziel, uit alles blijkt dat jij de acties van de man afkeurt, en in de voorbeelden die je geeft over de kinderen komt dat keihard naar boven. Je hoeft er niet eens voor tussen de regels door te lezen dus jouw kinderen hebben feilloos door wat je van hun vader vindt. En dat is zo schadelijk voor hun maar ook voor hun relatie. En uiteindelijk krijg je het weer terug, als ze later groot zijn.
Nahuwelijk
Ik weet niet of er goede websites of boeken bestaan met adviezen voor een 'goed' nahuwelijk. Voorwaarde voor een goed nahuwelijk is dat het van twee kantenmoet komen. Vandaar dat ik ook schreef hoe hun vader ook had kunnen reageren om zo de druk van de ketel te halen.
--
Als je terug kijkt, is de aanloop tot de scheiding lang geweest maar de fase van de scheiding zelf is vrij resent, zelfs nog niet eens afgerond. Zie het als een verwerkingsfase. Als een kind vreest dat de afstandelijkheid definitief is, kan je uitleggen dat dit vaker voorkomt en na een fase van verwerking, weer herstelt, een soort van geruststelling voor de bezorgde.
bellen tijdens eten (beetje ot)
Als hier een telefoon gaat tijdens het eten negeren we dat. Kijken we na het eten wel wie het was en of er teruggebeld moet worden. Dat is gewoon een afspraak die je binnen je gezin kunt maken. Het is niet de verantwoordelijkheid van de beller dat een gezinsmoment onderbroken wordt, maar het is het gezin dat kiest om een moment al of niet te laten onderbreken.
Ik denk dat je -om je kinderen te helpen- veel meer buiten het 'gedoe' tussen je ex en je kinderen moet gaan staan. Laat ze hun eigen weg hierin zoeken. Komen je kinderen naar je toe voor advies of om stoom af te blazen dan hoor je ze aan, geeft eventueel voorzichtig advies maar liever nog: verwijst ze naar hun vader. En als iets jouw dwarszit in de gang van zaken dan neem je daar zelf contact over op met je ex, maar dan wel op een moment dat de kinderen er niet bij zijn.
Etenstijd
Hier komt het ook wel eens een enkele keer voor dat verweggistan belt tijdens het eten. Het eenzame leven in een hotel maakt je gewoon wat 'asocialer'. Daarnaast houd ik ook niet zo aan vaste etenstijden als ik geen rekening hoef te houden met het tijdstip dat man normaal thuis komt.
Hij hoeft mij alleen niet na elven te bellen om te vragen hoe mjn dag was want dan lig ik bijna in diepe slaap.
Pick your battles.
Moederziel
op het gevaar af dat ik psychologiseer op afstand..., maar kan het niet zijn dat nu eigenlijk niet (alleen) de pijn van je kinderen heel hard (en ongefilterd lijkt het, waardoor extra rauw) binnenkomt, maar dat je vooral hier je eigen pijn uit je jeugd herbeleeft?
Het verraad (zoals jij het beleefd hebt) van jouw eigen ouder(s) die jou in de steek liet(en), die in hun eigen ouderrol zoveel steken lieten vallen, je eigen pijn maar ook je eigen boosheid van toen, en ook jouw eigen angst voor de toekomst (en die van jouw kinderen).
En dat je nu op dat vlak ook extra boos bent op moederzielman, terwijl je die woede over wat jou is aangedaan eigenlijk anders zou moeten verwerken...
Ik kan me dat echt heel erg goed voorstellen, maar probeer daar voor jezelf duidelijkheid in te krijgen. En probeer je eigen pijn niet op je kinderen te projecteren...
Je zegt dat jij je eigen jeugd wel hebt verwerkt, een plek hebt gegeven. Maar het kan haast niet anders of het komt nu toch wel erg boven, in deze situatie.
Probeer eens iets meer afstand te nemen, probeer hun emotie te ontvlechten van je eigen emoties.
Hoe je man het 'aanvliegt', is ook niet goed, maar ik bespeur echt een totaal onvermogen hier.
Maak idd afspraken met de kinderen. Je kunt ook met ze afspreken dat telefoontjes van je man waarin hij naar een ander kind vraagt eerst bij jou terechtkomen, dat jij dan checkt of het betreffende kind niet tezeer wordt overvallen. Niet als controle, maar als buffer. Maar vraag vooral hoe zij het zien, wat zijzelf een goede oplossing vinden.
Mijn eigen gevoelens
@Mirreke, nee, dat kan het zeker niet zijn. Ik was als kind zo onvoorstelbaar opgelucht dat mijn ouders eindelijk uit elkaar gingen. Het was voor iedereen beter, en dat vind ik nu nog steeds. De pijn zit in het geweld dat aan de breuk van mijn ouders vooraf ging, maar dat is andere pijn dan die van onze kinderen nu. Ik denk dus niet dat mijn eigen gevoelens op die manier meespelen.
Wat wel voor mij meespeelt is dat er geen goede manier lijkt te zijn om dit te hanteren. Ik ben zelf richting de kinderen een groot pleitbezorger van contact met hun papa, maar ik lijk soms wel roomser dan de paus. Dat voelt ook niet goed, hoor. En er gebeuren met regelmaat dingen die ervoor zorgen dat ik moet bijschakelen met ze, of waarin ik ze moet opvangen van de volgende tik. Tegelijk is er nog heel erg veel verdriet en ongeloof die bij de kinderen nog lang geen plek hebben gevonden.
Wat het beste gaat is bespreken, bespreken, bespreken. Ik ben zelf heel erg open naar de kinderen, ook over mijn eigen twijfels en pijn, en daarmee is er tussen ons ook een openhartigr uitwisseling. Zonder dat het belastend is. Gewoon open: hoe moeten we dit nou toch gaan doen?
De suggestie van Phryne in #41 doet geen recht aan mijn genuanceerdheid en begrip tov man, die ik ook aan de kinderen toon. Maar ik zeg ook eerlijk tegen de kinderen dat ik niet weet waarom man bepaalde dingen doet en waarom hij dan weer wel en dan weer niet bereikbaar is voor ze. En ik ben niet de persoon die man moet vertellen wat de kinderen nodig hebben - nog los van de vraag of hij daar wat mee doet. Het doet me erg zeer, Phryne, dat je suggereert dat mijn gedrag schadelijk is voor onze kinderen. Door met ze in gesprek te blijven en te laten zien dat niet alles zwart-wit is en dat man echt van ze houdt, probeer ik die schade juist te voorkomen. Maar weet je, ik doe ook wat mijn gevoel ingeeft. Ik vroeg hier ook niet om...
Moederziel
Ik weet niet wat je precies zegt maar zelfs een opmerking als 'papa is niet helemaal zichzelf', 'papa worstelt met zichzelf' of 'papa is een beetje de weg kwijt', haalt zijn positie al onderuit. Dat is namelijk jouw interpretatie, en duidelijkheid kan alleen hij verschaffen.
Onmogelijk
Het is onmogelijk om het echt goed te doen in zo'n situatie. je zit met je eigen gevoelens over je man en over jullie huwelijk en over de afloop daarvan. Die kan je niet 100% voor je kinderen verborgen houden. mij zou dat althans niet lukken. Zeker niet tegenover oudere kinderen. Daarnaast geeft je man nu weinig houvast aan de kinderen en dus zoeken ze dat bij jou en komen ze met hun vragen (begrijpelijk) bij jou. En jouw antwoorden kunnen niet neutraal zijn want je bent nu eenmaal niet neutraal. Bovendien wie is wel neutraal? Een complete buitenstaander? Misschien maar die heeft dan weer geen kennis van de achtergrond om zich volledig in te leven in de situatie.
Je moet het doen met wat je nu hebt en ik vind dat je het zo goed mogelijk oppakt naar de kinderen toe en dat je duidelijk die balans zoekt. Dat het niet allemaal perfect gaat en dat je fouten maakt (evenals je man) is logisch. Jullie zijn uiteindelijk ook maar mensen. Bovendien is jullie huwelijk misschien wel over maar zeker nog niet afgesloten.
Neutraal?
Natuurlijk ben ik niet neutraal. En dat hoeft ook niet. Ik wil eerlijk en open tegen de kinderen zijn. Ze weten op dit moment niet wie ze kunnen vertrouwen.
@Phryne: haal ik man onderuit? Ik denk oprecht dat hij mij daar niet voor nodig heeft. Het lukt hem zelf prima.
Jaina
Je laatste zin is zo waar. En dat afsluiten kost heel erg veel energie. Moet ik antwoorden op berichten? Moet ik afstand houden of juist meebewegen? Daar worstel ik heel erg mee.
kinderen niet verantwoordelijk maken
Ik denk dat je het goed gezegd hebt tegen kind nr 2. Het is niet haar taak om man te helpen. En door brusje over te halen te praten met pappa, dat is gewoon niet haar taak.
Mijn beste vriendin zat in een hele andere situatie maar ik moest er wel opeens aan denken. Zij had zeer onstabiele ouders zeg maar. En eigenlijk al vanaf dat ze zes was probeerde ze haar jongere broertje te beschermen. Ze kon geen kind meer zijn want teveel verantwoordelijkheidsgevoel. En ze dacht echt dat het wat uitmaakte wat zij deed. Haar leven lang is dat zo gebleven. Was het weer mis en ging zij de boel weer 'redden'.
Pas op dat jouw nr 2 dit niet gaat doen- die is zelf kind.
En daarom denk ik dat jouw beslissing goed was. de kinderen moeten zich niet verantwoordelijk gaan voelen om het welzijn van man. of ook maar denken dat ze daar wat aan kunnen doen.