Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

artikel de vraag waarom

Moederziel, je vraagt je steeds af waarom, ook naar aanleiding van dat artikel:
"Mij trof veel meer het gedeelte dat na 5 jaar er geen sprake is van 'gelukkig(er) zijn'
Dus: je schiet er geen klap mee op maar de gevolgen zijn desastreus."

Dat is een verstandelijke constatering, dat je er niks mee opschiet. Jouw man kiest met zijn gevoel. En een gevoel op de zeer korte termijn: nu. Ik kan me voorstellen dat toen hij bij Truus het bed inrolde, dat hem een beetje overkwam. Ze gaf hem een fijn gevoel en voor hij het doorheeft is alles veranderd en kan hij niet meer terug. Zij wil hem nu ook. Hij rolde die kan niet op met het idee dat hij dan over vijf jaar gelukkiger zou zijn.

En al die artikelen

Zijn herkenbaar vanuit jouw perspectief, jouw wens. Hij heeft duidelijk andere wensen.

Zonder

noodzaak, geen reden voor, moedwillig niet. Maar dat is jouw perspectief. Je man ziet dat anders, dat is waarom hij handelt zoals hij doet. Blijkbaar ziet hij hiervoor wel reden en noodzaak, vanuit zijn eigen perspectief. Dat dat perspectief ver buiten jouw beleveving is duidelijk en dat maakt t zo moeilijk. Maar jij kunt niet vaststellen dat er geen noodzaak of reden IS, dat is 'alleen maar' jouw beleving.
En hij laat alles bij jou liggen ja. Kinderen, schulden, verplichtingen, te zetten stappen. Dat kan hij alleen als jij dat volledige pakket oppakt.

Vraagje

Zouden niet de schulden een/de verklarende factor kunnen zijn?

Moederziel

Lieverd, kom uit die coulissen. Ga op het podium staan. Laat de spotter het licht draaien op jou. Ook al staat jouw man er ook. En begrijp je NIETS van hem. Je wacht tot hij tot inzicht komt. Ik heb dat ook een poos gedaan. Niet eens meer omdat ik dacht dat wij elkaar dan weer zouden vinden, maar "gewoon": al die pijn kan toch niet zo maar aangebracht worden en dat JIJ er dan niets van vindt? Mijn kinderen, die inmiddels bijna volwassen zijn, zeggen het: die pijn, daar zegt hij nooit iets over. Nee, dat klopt. Dat komt ook niet meer, denk ik. En zeker weet ik: ik heb het niet meer nodig. Ik kan aanvaarden dat ik het niet begrijp. Ben er nu zelfs een beetje trots op dat ik het niet begrijp. Waarom? Omdat ik denk: dit begrijpen zou betekenen dat ik dit ook zou kunnen doen? En verder van de waarheid kan het niet liggen. Ik leef volgens mijn eigen waarden, vanuit mijn eigen liefde, en neem daar in mee die ik liefheb. Hij deed en doet dat anders (ik wou bijna schrijven 'niet', maar dat is denk ik niet zo). Zo is het. Daarmee leef ik. En - dat heb ik al vaak gezegd - dat ging van overleven naar doorleven naar leven naar het leven vieren. Het komt goed. En mag ik iets zeggen over wat je allemaal probeert te voorkomen? Voor jezelf en de kinderen? In verband met het huis, de woonplaats, de financiën? Het zijn 'smoesjes' om vast te houden wat er is. Het kan louterend zijn om los te laten. Je kinderen houd je vast; met hen heb je een mooie relatie. Al het andere is uiteindelijk niet waar. Alleen wil jij dat niet voelen nu, en kun je dat ook niet. Dat is namelijk die 'knop'. Ongeacht wat ook er gebeuren zal, ongeacht wat man doet, JIJ kiest een pad. Dat er vast en zeker niet charmant uitziet als het gaat om financieel en materieel, maar in mijn ogen leef je daar dan nu ook 'op'. Op drijfzand. Op onwaarheid. Die schulden ontstaan niet DAN PAS, die ZIJN er al. En worden per maand in ieder geval 1000 euro meer. Ik weet het niet. Ergens klopt je redenatie niet. Maar jij wil dat geloven. Moet dat geloven. Omdat het te pijnlijk is los te laten en dan te ervaren dat alles wat je dan opbouwt en neerzet (met de kinderen) echt, waarachtig en niet gebaseerd op "de wens een ton te bezitten als je veertig bent" is. Dat klinkt niet als JOUW wens. Terwijl je wél in DIE constructie zit. Tijdens je huwelijk. En nu in deze 'twighlight zone'. Ik weet het, je wilt niet praten over de financiën en daar heb ik begrip voor. Ik hoop dat je kunt lezen dat ik het nu ook niet over de financiën heb, het materiële, maar over hoe jij emotioneel gezien dat stuk nog als een 'schild' voor je houdt zodat je geen 'echte scheiding' kunt aanvragen. Nogmaals: ik denk dat je dat wel kan (feitelijk gezien) maar dat je dat emotioneel (nog) niet kan. En dat mag. Maar probeer te kijken waar je welke schilden voorhoudt en bevraag in je eigen veilige gedachten die schilden zo af en toe. Begrijp je wat ik bedoel? Ik merk dat ik bang ben te hard tegen je te zijn, maar ja, zoals ik al zei: ik wil je graag helpen de focus op jezelf te zetten. Niet om je aan te moedigen nu te gaan scheiden. Wel om niet meer met iedere (non)beweging van man mee te bewegen. En ook dat materiële is 'van hem', meer dan van jou. Mag je je daar uit losmaken?

Woorden en daden

'Het verschil dat ik teruglees met jouw ervaring, is de emotionele verbinding en betrokkenheid die in ons geval nog steeds wordt opgezocht.'

Tja, wanneer gaat dat nou eens een keer ophouden? Want dat is precies wat jou in die vossenklem houdt.

Je schrijft over het bezoek aan de psycholoog van je kind waarin je man duidelijk aangeeft dat hij het verdriet en de schade bij de kinderen niet ziet/voelt ('het gaat best goed met ze, nee mijn gezin zag de scheiding niet aankomen, maar ik wel'). Plus nog een vriend die schrijft 'Man kiest duidelijk voor zichzelf. Hij beseft dat zijn acties gevolgen hebben voor jou en de kinderen, maar dat geeft niet de doorslag.'

Hoeveel bevestiging heb je nodig dat hij niet meer bij jullie wil zijn?

Heeft je man de mediator ook een rad voor de ogen gedraaid? Haar/zijn conclusie dat je jullie nog niet klaar zijn om de scheiding in te zetten, wordt hierdoor toch wel heel erg onderuit gehaald.

Wake up call

Ergens moet die wake up call toch een keer komen... nee hoor. Zou zomaar kunnen van niet. Ook de uitleg voor jou, zodat jij kunt begrijpen... zou zomaar kunnen van niet. Daarop wachten, het gevoel dat je niet verder kunt zonder dat, werkt verlammend. Ik zou bijna zeggen, zo zonde, hoeft niet, ga door! Maar ik snap heel goed dat het voor jou, vanuit jouw perspectief, nu wel als nodig voelt. En dat is wat telt uiteindelijk.
Ik heb er grenzeloze bewondering voor hoe je dit allemaal doet!

Roosje en ontopic

Waarom? Omdat ik denk: dit begrijpen zou betekenen dat ik dit ook zou kunnen doen? -

Precies hoe ik het van de week nog omschreef tegen iemand. Ik kan het niet begrijpen want dan zou ik hetzelfde zijn en die tekortkoming wil ik niet.

Ontopic: -Duw doorgaans anderen zonder moeite van het podium af -

Ik ben precies omgekeerd, niet dat het er iets toe doet, maar ik laat in het gewone leven iedereen voorgaan, ik hoef dat podium niet zo.
Maar zo halverwege mijn leven was dat genoeg. Ik hoef nog steeds dat podium niet, maar vond wel dat ik het waard was gezien te worden, geliefd te zijn. En daarom ben ik niet naar voren maar opzij gestapt en heb afstand genomen van wat was.
Ik ben nu alleen en speel alle rollen zelf en ben mijn eigen publiek.
Ik had het mezelf nooit vergeven als ik nog langer had gebleven, omdat ik weigerde te geloven dat ik het niet waard was.
Een partner heb ik (nog) niet. Zou ik graag willen, maar dat gebeurt of gebeurt niet.
Het was een zwarte periode en ben er nog steeds niet klaar mee juist omdat het zo ongelofelijk was. En soms ontdek je weer eens wat en dan komt er weer veel boven met hevige lichamelijke reacties.

En toch was het het waard. Mezelf redden is naast het krijgen van kinderen het beste dat ik tot nu toe heb gedaan.

Tops

Tranen in mijn ogen bij: " Mezelf redden is naast het krijgen van kinderen het beste dat ik tot nu toe heb gedaan." Moedig. Herkenbaar. Waar.

de redenen waarom..

Begrijpen of weten wat hem beweegt zal je niet helpen om zelf verder te komen. Elk antwoord roept weer een nieuwe vraag op die beantwoord moet worden. Ik zat ooit in een vergelijkbare positie als jouw man. De relatie duurde niet zo lang als de jouwe maar toch wel minstens de helft ervan en er waren geen kinderen in het spel. Ik bedroog een vreselijk lieve man en raasde een ander leven in. Ik had zelf totaal geen idee waarom, wist alleen dat dit blijkbaar moest. Worstelde ook met de vragen van ex: al mijn antwoorden zouden hem pijn doen. Dus ik antwoordde wel maar nooit echt eerlijk. Om hem niet onnodig te kwetsen. En meestal wist ik zelf toch niet waar ik mee bezig was. Mijn eigen gevoel kon ik lekker doven in het andere leven, daar hoefde ik niet meer aan de pijn te denken die ik veroorzaakte. En dat deed ik dan ook niet.
Jouw situatie is totaal anders en ik ben van mening dat als er kinderen bij betrokken zijn je alles op alles moet zetten en je niet zo te gedragen zoals ik deed. Maar toch snap ik wel wat jouw man doet, ik herken het gevoel. Het heen en weer geslingerd worden. verdoezelen wat voor klootzak je bent. En daarom zou ik je zeer willen aanraden om hem daar te laten zitten en je kostbare energie niet meer besteden aan het zoeken naar het waarom. Het antwoord bestaat niet. Nu niet. Als er al een antwoord is dan zal je die pas vinden als je hier doorheen bent.

Mijn partner

heeft beroepsmatig vaak gesprekken met gescheiden mensen. Velen van hen hebben de vraag die moederziel uit die artikelen aanhaalde: wat was nou eigenlijk het nut van de scheiding? Vrouwen die perse wilden scheiden en die een jaar of vijf zes alleen zijn en zeggen dat het gewoon allemaal de moeite niet was. Die liever de vertrouwdheid van jaren hebben dan het hijgerige zoeken naar een nieuwe partner die nooit meer zo verweven wordt als de gescheiden ex...

Ik kan me wel voorstellen dat het erg frustrerend is als de situatie niet slecht was, en er eigenlijk alleen doorzettingsvermogen en moed nodig was om de klachten te verhelpen, en iemand dan toch 'voor zichzelf kiest'.

Ik heb het ook meegemaakt met een gezin in de klas van oudste, waarbij moeder ineens voor zichzelf koos. Ik zie haar nog zitten en dat roepen: nou kies ik voor mezelf... Hele gezin ondersteboven...

Meestal

zijn dat dus de vrouwen, en hebben de mannen gewoon wel een nieuwe partner (vaak jonger) en een nieuw gezin. Apart is dat toch.

Moederziel, wat fijn dat je daarbovenop bent. Nee! Het ligt niet aan jou. Echt niet! Maar ik snap heel goed dat het je onderuit haalt, vooral als je erbij staat en ernaar kijkt, en het gewoon niet kan bevatten. Je rouwt ook om het verlies van het beeld dat je van je man had. Hij is ineens een ander, en ook dat maakt het zo moeilijk. Dat maakt denk ik ook dat het zo verwarrend is als er even wel weer fijn contact is.

Nu weer even tv kijken: verkiezingsuitslagen... Ben blij!

roes

Ja, dat is het misschien een soort roes. Ik kijk er niet echt anders op terug maar ik kon toen niet anders blijkbaar- ik had gewoon geen idee. En nu kan ik terug kijken en weet ik wel wat het veroorzaakt heeft en misschien waarom. Destijds ging het puur op gevoel. En gek genoeg ben ik echt een hondstrouwe persoon. Maar toen was het chaos. Ik kreeg ook veel commentaar van anderen over mijn gedrag en dat men mij zo onvolwassen vond. Dat was eigenlijk alleen maar olie op het vuur.

Maar goed, mijn berichtje voor jou- ik zou je het zo gunnen dat je je focus zou kunnen verleggen naar alleen jouzelf en de kinderen natuurlijk. Zoals anderen ook hier dat zeggen. Omdat ik wéét dat je niks van man gaat krijgen wat je zou kunnen helpen. Eerlijke antwoorden gaat je man je niet geven. Om dat te kunnen doen moet je sterk zijn en dat is hij nu niet.

Mijn (ex)man heeft lang gewacht, antwoorden gevraagd en geprobeerd mij tot zinnen te krijgen. Pas toen hij daarmee stopte schrok ik. Ik wist toen dat ik hem echt kwijt was. En gek genoeg kreeg ik toen ook weer meer interesse en respect voor de keuzes die hij maakte. Dat hij mij duidelijkheid gaf hielp mij ook enorm.

@Mirreke

Gisteren heb ik onderweg naar mijn fitnesscentrum op de valreep, bij wijze van verzet, eigenhandig nog wat propagandastickers van Geen Peil verwijderd van lantaarnpalen, waarop de suggestieve, polariserende tekst te lezen stond: "Kies voor jezelf!" De voorlopige verkiezingsuitslag maakt duidelijk dat tamelijk veel kiesgerechtigden daar toch bedenkingen bij hadden ...

Het is op zich goed om voor jezelf op te komen, maar wie is gebaat bij een tot op het individu gefragmenteerde samenleving? Is het niet al veel te lang 'Ieder voor zich, God voor ons allen' geweest? Zo zal menigeen zich hebben afgevraagd.

balans naar rechts

Heeft de reactie van je oudste bijgedragen aan het doorslaan van een wip die niet in balans lag? Als een laatste zetje waar je nog niet aan denken wilde, omdat dat zo definitief leek. Zo van ' hun hoop is jouw hoop' en de constatering dat je de uitslag niet meer naar je toe kan trekken. Duidelijkheid waarop je verder kunt anticiperen?

Dit lijkt mij het moment om zakelijk door te pakken. Ik bedoel daarmee niet het onderste uit de kan, maar wel zodanig dat de schade voor jou en de kinderen zoveel mogelijk beperkt blijven. Je hebt hem ergens zo lang beschermt tegen de gevolgen van zijn keuzes. Nu is het tijd om jezelf te beschermen tegen nog meer pijn.

1000

Beste forummers,

We naderen al weer de 1000 postings in dit draadje. Wil iemand binnenkort een nieuw draadje openen als daar nog behoefte naar is?

Met vriendelijke groet,

Forumbeheer Ouders Online

Ik ben het deze keer hartstikke met je laatste posting eens!

Voor de goede orde, ik stem geen PVV hoor (ik mag hopen dat dat duidelijk is )