Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

OH, zakelijk gezien

De rente is nog steeds heel laag. Mocht oversluiten erin zitten, dan kun je heel gunstig komen te zitten. Of hebben jullie dat al eerder gedaan?

Ook zijn de prijzen weer aan het stijgen, wat ertoe zou kunnen leiden dat de restschuld wellicht lager is dan je denkt (geen idee hoor, jij weet natuurlijk exact hoe het zit), als je nu toch zou verkopen. Wie weet is het dan toch mogelijk een goedkoper huis terug te kopen tegen een (veel) lagere rente... En zo je vaste lasten te drukken.

En heb je al eens echt gepeild bij de kinderen? Zou het voor hen niet toch een opluchting zijn om te verhuizen? Omdat mooie herinneringen ook pijnlijke wonden kunenn verhullen?
Misschien geven zij uiteindelijk toch de voorkeur aan een frisse start?

hoe triest ook, illusie

Lieve moederziel, hoe triest ook, het is een illusie om te denken dat in een echtscheidings-situatie je als verlate vrouw je ergens rechten aan zou kunnen ontlenen dat je in het (koop)huis mag blijven. Door je daar aan vast te klampen verspeel je veel energie en denkvermogen die je beter voor het gehele proces kunt inzetten.
Helaas ben je voor de wet een van de twee in een huwelijk en beide hebben dezelfde rechten mbt. het huis. Om het te kunnen behouden zul je moeten bewijzen aan de bank of een andere financierder dat je het kunt betalen. Het is niet zo dat moederzielman jou verlaat en dat hij daardoor ' schuldig' is en dat jij daardoor in het huis mag blijven wonen. Laat dat los, het is echt niet zo.
Ik ga er van uit dat je je inkomen uit werk niet in je huis verdient doordat je een zaak aan huis hebt. Ook al was dat zo, dan nog moet je bewijzen dat je het huis, de maandlasten, zelf kunt dragen.
En stel je woont in een gebied waar er weinig tot geen goedkope, betaalbare woningen beschikbaar zijn, dan nog betekent het niet dat jij met je kinderen in het huis mag blijven. Ook niet als je daardoor dakloos wordt.
Ik weet dat zo zeker omdat het mij is overkomen, en een vrouw die ik ken ook. Er is geen enkele situatie in een echtscheiding die ervoor zorgt dat je automatisch in het huis mag blijven. Tenzij je de financiering rondkrijgt, of ergens een grote zak geld tevoorschijn tovert. Of je nu bedrogen en verlaten bent, mishandelt bent, je ex-man de meest vreselijke dingen heeft gedaan, het maakt niets, nada, noppes uit. Laat je gedachten niet meevoeren in die stroom dat er ergens een reden is waarom moederzielman jou in het huis zou moeten laten zitten. Die verplichting heeft. En dat weet hij. En daarom doet hij zo meelevend en lief tegen je....

been there...done that.....

Ik zat in dezelfde positie waarbij mijn toekomstige ex ook vond dat ik in het huis moest blijven kunnen zitten. Daar had hij ook belang bij namelijk. Maar het grappige is dat hij direct niet meer meewerkend was toen hij zag dat mijn geld op was. Hij kon mij 'straffen' door het huis te verkopen en daar heeft hij geen seconde op gewacht.
Ik dacht ook vanalles afgesproken te hebben. Maar ons huis moest en zou verkocht worden zodat hij een ander huis kon kopen. Dat ik dakloos werd vond hij alleen maar leuk en dat de kinderen daardoor bij hem kwamen wonen, daarmee had hij zijn doel bereikt.
Ik vrees moederziel dat je alleen nog maar uitgaat van een welwillende en meewerkende man. Zodra moederziel man weet waar hij naar toe wil, dan is er weinig aandacht meer voor wat je hebt afgesproken met hem. En omdat het in de wet niet geregeld is dat de verlate vrouw in het huis mag blijven wonen, doet hij dan ook niets strafbaars. Wees daar op bedacht.

Moederziel

Dappere vrouw.

Hoe kunnen wij je hier helpen zodat jij jouw koers met nog meer kracht dan je al laat zien kunt varen? Wat hoor je graag? Wat lees je graag?

Er komen emoties, misschien paniek, bij de gedachte de focus niet meer op hem te hebben. Niet langer mee te bewegen. Je kunt angstig worden. Je verlaten voelen. Hoe kunnen we je hier steunen?

Weer een grote stap

En wat doe je dat weer goed. Op je eigen tijd, op je eigen moment, vanuit je eigen gevoel kun je weer verder. Ik sluit me aan bij RoosjeRaas, hoe kunnen wij je verder helpen?

Ik vraag me met Verhuiswagen af in hoeverre je nog kunt vertrouwen op de toezeggingen van je man over het huis. Ik denk dat je moet incalculeren dat hij het ook daar uiteindelijk laat afweten. Hij heeft op nog geen enkel vlak laten zien dat hij jou of de kinderen op de eerste plek zet. Dus misschien is die stap nu nog letterlijk een stap te ver, maar ik denk dat je ook die knop binnenkort om moet zetten. En ook dat kun je als het nodig is.

Sterkte maar weer. Het is vreselijk wat jullie allemaal voor jullie kiezen krijgen. En dat het vaker gebeurt en dat je niet de enige bent is geen troost. Zelfs geen schrale.

Moederziel

Bedenk wel dat als je in het huis blijft wonen en moederzielman er aan mee betaald het verrekend wordt met de alimentatie. Zijn bijdrag wordt van jou alimentatie afgetrokken.
Het is niet vrijblijvend dat je daar kan blijven wonen.

stop!

Ik ben het niet eens met voorgangers, denk niet dat je goed bezig bent...
Ik denk dat je *niet* met eigen koers bezig bent, maar dat dit wederom slechts een reactie op man is.
Zodra hij afstand neemt, doe jij dat ook.
Zul je ook wel moeten, uiteraard. Maar dit is geen goede motivatie! Dit is boosheid, gekwetstheid van je. Neem aub geen (overhaaste) beslissingen nu.
Ik vraag me trouwens wel af waarom je zo beslist steeds het financiële plaatje wilt scheiden van de rest. Gaat ons natuurlijk niet aan, maar ik vrees dat je een scheiding probeert aan te brengen die niet bestaat.

natuurlijk hoef je niet

uit te weiden hier over zakelijke dingen. Ik vroeg me alleen af of je het voor jezelf ook zo afsplitst.
En of dat dan wel reëel is, omdat bij man de dingen misschien wel dichter bij elkaar liggen.
En zeker in een situatie die financieel moeilijk ligt lijkt het me sowieso niet te scheiden van elkaar. Jullie willen/ moeten nog een hoop van elkaar op dat gebied.
Natuurlijk heb je ze op een rijtje;)
Ik 'zie' je als buitenstaander wel steeds sterk reageren op acties/gedrag van man. Jouw daadkracht komt dan naar boven. Het zou mooi zijn als je je eigen lijn leert vinden. En dus wilt handelen echt omdat je daar zelf voor kiest, ipv als reactie op afstandelijkheid van man.

360 graden aan inzichten, waarschuwingen en spiegelen.

Zie de postingen niet als kampen, dwang, (voor)oordelen.
Zie het als een cirkel.
Jij in het midden, geen zicht op wat komt en om je heen 360 graden aan beschermende ervaringen, inzichten, waarschuwingen(let op!), spiegels voorhouden enz.
Niet om je te vermorzelen maar om je uit die cirkel te halen met de grootst mogelijke kennis, zodat je er zo sterk mogelijk uitkomt.
Het wiel heeft een ieder vóór je al uitgevonden, dat hoeft niet meer.

En stap dan niet in die aanval(mensen met ervaring kennen ook pijn, terugtrekken, controle over anderen, terugkomen, weggaan, terugroepen, weggaan enz maar blijf stil zitten, neem alles op en doe wat je wilt met alle ervaringen mensen die van een afstand helder zien wat er gebeurt.

Analyseren en willen begrijpen

Van de Spartan Life coach

En dat is ook bescherming vanuit je brein voor jou als mens. Een bekend gegeven en een groot geschenk, want veel verdriet en rouw kán niet in één keer. En dit verlies gaat bij mij al jaren in stapjes, nog steeds, ook nu ik gelukkig ben. Het is een groot verlies. En heeft je leven lang consequenties. Dat er gefilterd wordt door je brein is een prachtig verschijnsel van het menselijk wezen wat mij betreft. Kun je ook nog 'gewoon doorleven' en praktische dingen doen. Hoewel stilstaan en voelen heel belangrijk zijn, ook soms om bewust te doen. Als het vandaag zo'n dag is, is het een dag voor denken en voelen. Zorg goed voor jezelf. Rust, eet, drink en zoek afleiding als dat even goed voelt en als dat vandaag lukt. Die dag mag op die manier voorbijgaan. Rouwen bestaat ook uit je overgeven aan wat is. Maar ik vertel jou niets nieuws. Weet dan dat we je lezen. En volgen. En graag willen bemoedigen.

Lieverd

Toch samen door is als er niemand weggaat. Dat is in jullie relatie niet zo. Dit is volgens mij jouw kern van redeneren, vat krijgen, begrijpen: je redeneert alsof die mogelijkheid er is. "Toch samen door". Die is er niet, hij heeft je verlaten. Vriend van man zegt het ook helder; hij heeft man nu blijkbaar gesproken, terwijl hij de vorige keer geen benul had. Toch samen door kan niet alleen. "Door" is hier niet het sleutelwoord; "samen" is het sleutelwoord in deze zin. En vooral: in de hele werkelijkheid achter die zin.

Ik begrijp de zin niet.

Wat bedoelt de vriend ? Mist er een deel achter?

Hij beseft dat er gevolgen voor ex-gezin zijn maar dat gaf niet de doorslag.
Doorslag tot wat?
Als er gevolgen zijn geeft dat niet een doorslag, dat doe je ondanks gevolgen. Kortom, wat bedoelt hij?

Dat is zo

De meeste mensen die uit elkaar gaan worden niet (meteen) gelukkiger. Maar dat klinkt "alsof je het dan maar niet moet doen". Ik zelf heb het ervaren als: ik wilde de keus niet maken, de beslissing niet nemen maar wilde na lang wel de knoop doorhakken. Omdat je van een niemandsland ook niet gelukkig wordt. En de kinderen onhelderheid houden. En niet in de laatste plaats: omdat ik (en nogmaals, die keus had ik niet meer, maar toch, het hielp dit te voelen) niet bij iemand wilde zijn en horen die niet met hart en ziel bij mij wil zijn. Ik ben toen @getrouwd" met mezelf. De kinderen en ik werden samen mijn en ons gezin. Voor altijd is dat niet compleet. Dat is een groot omvattend besef. Ik persoonlijk werd wat jaren later vertast door hoe ik gelukkig werd, namelijk met een man die me ziet, voor me zorgt, gezamenlijk beslissingen wil nemen en keuzes wil plaatsen en daadwerkelijk weet wat "in voor- en tegenspoed" betekent. Ik heb nooit mezelf, de buitenwereld en vooral de kinderen wijsgemaakt dat ik "gelukkiger ben dan ooit". Er is die grote pijn van niet meer heel zijn van mijn kerngezin. Maar ik leef nu wel dichter dan ooit bij en vanuit mijn waarden, die ik nu beter ken dan ooit. En dat vertel ik wel aan wie het horen wil. Jij en man Ijn deels in de overlevingsstand samen groot geworden en hebben van daaruit geoordeeld júllie kinderen grootgebracht. Misschien ga je uiteindelijk ervaren wat ik nu ervaar. Mijn dochter zei, vijf jaar na het officiële uit elkaar gaan: ik heb jou en papa veel beter leren kennen nu, omdat jullie niet meer samen zijn. Ik kan de rijkdom van zo'n opmerking zien, naast haar pijn, die er ook nog dagelijks is. En zo is dat voor mij ook. Zoiets ingrijpends als een scheiding maakt "een oud en een nieuw leven" met ook daarin weer pijn en rijkdom. Als je voorbij de schok, de ontkenning, het ongeloof bent. Als je gehandeld hebt en tot rust komt. Kun je weer huilen én je zegeningen tellen. Kun je weer balans brengen in loslaten en vasthouden. Vanuit je eigen kompas, je intuïtie. Waardevol op zichzelf. Niet definieerbaar in gelukkig of ongelukkig. Ook goed.

Zou wel kunnen

Moederziel zou in het echtscheidingsconvenant kunnen laten vastleggen dat beide ex-partners eigenaar blijven en man deel van de alimentatie in de vorm van de helft van de hypotheek betaalt, bijvoorbeeld. Met dan waarschijnlijk een maximum van 12 jaar (partneralimentatie duurt 12 jaar). Hij zal dan inderdaad wel moeite hebben om zelf woonruimte te kopen, maar dat hangt ook van zijn inkomen af uiteraard.
Hij zal daar natuurlijk wel akkoord mee moeten gaan. Maar het kan wel, de hypotheek zal wellicht minder kosten dan een huurwoning in de vrije sector.

niet zelf gekozen

ik heb niet zelf gekozen voor de scheiding maar weet wel dat we nu betere ouders zijn dan dat we dan hadden geworden.
Ex was het pad van meer, groter en duurder op gegaan en ik zit mijn hele leven al op de zo milieuvriendelijk mogelijk en het hoeft allemaal niet zo groot en duur.
Na 3 jaar hadden we alles wel weer op orde en is hij getrouwd met een leuke vrouw die een heel leuke stiefmoeder voor dochter is. Ik ben nog alleen maar vind het eigenlijk wel prima zo.
Ik heb het laatst nog aan dochter gevraagd of ik dichter bij haar vader moet gaan wonen omdat het makkelijker is voor haar. Ze wil niet, echt niet. Ook het idee dat haar vader bij ons in de stad komt wonen kon niet op veel enthousiasme rekenenen.

Gedoe: valt wel mee als beide partners zich aan de afspraken houden en zich inzetten voor de kinderen en het na-huwelijk. Het is niet anders dan het regelen van alle andere dingen: sport van de kinderen, vrijwilligerswerk, zelf sporten, dienstreizen. Het is best handig dat ik nu al weet welk weekend dochter bij mij is of niet. Ik ben de enige die van mijn vrienden ons jubileumuitje nu al kan zeggen of ik een weekend in september wel of niet kan.

je bent er zelf bij om je leven vorm te geven, het leven is niet maakbaar, maar sommige dingen zijn wel te sturen.

Jij hebt wel wat te kiezen

Je kunt ieder de helft "pakken", jouw deel op- en aanpakken en hem het zijne laten. Hij hoeft nu niets want alles ligt bij jou, dat zie en zeg je goed. Een knop om is daar aan een einde maken. Niet aan de liefde die je voelt, het verlangen. Wel aan het dragen van wat niet jouw deel is. En wat razend maakt. En juist die woede naakt nog meer kapot. Richt je op rouwen, pijn lijden en dan helen. Dat kan niet met hem. Hij is er niet.