Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Dit wordt al maanden gezegd

Dit wordt al maanden hier door verschillende mensen in verschillende bewoordingen tegen zowel Pennestreek als Moederziel gezegd: de man wil je niet meer, kies voor jezelf, trek de pleister er in één keer af, laat de wond niet zo etteren, schep duidelijkheid voor je kinderen, dit is een onhoudbare situatie voor hen en vele variaties.
Maar beiden kiezen ervoor de situatie te laten voortduren. Uit zelfkastijding? Uit hoop dat het toch nog goed komt, hoewel ze het tegendeel beweren? Uit hoop dat de man met hangende pootjes terugkeert en hen weer begeert? Geeft dat idee hen hoop?
En inderdaad Moederziel. Jij wordt boos als hij iets doet wat je verschrikkelijk vindt omdat het je terecht diep in je ziel raakt. Eerst snapt hij niet waarom je zo boos bent - omdat hij zich emotioneel al veel losser van jou heeft gemaakt dan jij van hem - dan dringt door jouw boosheid langzaam tot hem door dat je echt boos bent en zegt hij sorry. Precies wat jij wil horen. Hij heeft het juiste gedrag laten zien, hij kan weer opgelucht ademhalen en jij interpreteert het alsof hij het begrepen heeft. Ik denk, net als Jippox, dat hij op dat moment het door jou gewenste gedrag laat zien, maar helemaal niet begrijpt waarom je zo boos bent. En hoe heerlijk heeft hij het wel niet? Thuis met vrouw en kinderen, en voor de gezelligheid af en toe naar Truus, effe alle zorgen kwijt. Terwijl jij thuis zit te malen. En te interpreteren en angste te hebben voor de toekomst.

En jullie kinderen. Volgens mij is dit zoooooo slecht voor hen. Dit gedrag van jullie beiden. De maandenlange spanning. De ruzies. De onzekere toekomst. Hoe gaan ze wonen? Zien ze papa nog? Gaat hij met Truus samenwonen? Dat jij je als een voetveeg laat behandelen door toe te staan dat je man doet wat hij wil en met wie hij wil. En wat leren jouw kinderen van jullie relatie? Dat de man doet wat hij wil en dat de vrouw toch wel blijft?

Maak een eind aan deze nachtmerrie. Ja, dat kan jij, daarvoor ben je niet afhankelijk van je man.

Moederziel

Ik denk dat jij niet zozeer hoopt op herstel relatie, omdat je ergens ook wel inziet dat dat wrs niet gaat gebeuren. Maar omdat je vast wil houden aan wat *nu* is. (een restje vd relatie) En dat *nu* maak je op de een of andere manier heel mooi.
Maar dat *nu* is niet mooi lieverd. Het is verwoestend.
Het is idd chaos, maar dat hoeft helemaal niet. Natuurlijk zorgt een scheiding voor chaos, dat is altijd zo. Dat is ook de reden dat veel mensen niet lang blijven hangen in een scheiding, het is nl slopend en ontwrichtend. Bij jullie duurt de scheiding maar voort en daarmee ook de chaos. Daar kun je hem de schuld van geven naar die verantwoordelijkheid ligt net zo goed bij jou natuurlijk.

je wacht

Totdat hij meer afstand neemt, nog duidelijker wordt, botter of zetten zet.
Het is een keuze hem te volgen, ik zou je zo gunnen zelf op te staan!
En nee, jij zet dan geen mes in jullie huwelijk, dat heeft hij al lang geleden gedaan.
Je ontneemt hem dan alleen de kans nog verder met je te spelen.
Hij gaat daar, afgaande op je berichten, vast ook niet mee stoppen.
Wat nu gebeurt is dat hij zijn leven op aan het bouwen is. (nee, hij is in puin maar dat is een passende fase in het proces, hij is veel verder dan jij. Hij kan straks puin gaan ruimen) En jij bent niet met een eigen leven bezig. Ja, praktisch, maar ach, dat deed je altijd al.
Je zit nog even vast aan hem als altijd. Afhankelijk van zijn signalen, zijn stappen.
Het is zo nodig voor jezelf je te gaan beschermen. Dat je ver gaat in een huwelijk is 1, maar nu laat je je kwetsen door een man die je man niet is.
En dat terwijl een scheiding al pijnlijk genoeg is. Er is genoeg te verwerken. Daar kun je de kwetsuren van vandaag en morgen niet nog eens bij hebben. Toch blijf je daar op uit. Iets is beter dan niets he?
Hoe dit precies je kinderen treft is voor ons lastig te beoordelen.
Maar iets dat jezelf schade berokkent valt áltijd ook terug op je kinderen.

Ik denk

Moederziel, ik denk dat mensen die hier meelezen misschien niet allemaal zien wat er in de tijd dat je hier schrijft al gebeurd is. Je man woont inmiddels niet meer in jullie huis. Er is een bezoekregeling voor de kinderen. Je bent bezig de financiën te ontwarren en een praktisch gezien zo leefbaar mogelijke situatie te creëren. Dat loopt allemaal zoals je zegt. Wat jouw kinderen betreft, die zullen jouw emotionele worsteling waarschijnlijk niet zo direct meekrijgen als wij?

Wat ik vooral lees in jouw berichten is de moeite die je hebt om deze nieuwe situatie als de toekomstige te zien en je daar naar te richten. Te aanvaarden wat er is. In feite zijn je gevoelens tussen je eerste bericht en je laatste niet wezenlijk veranderd. Je hebt behoefte aan antwoorden, bent er nog niet van overtuigd dat je je man voorgoed kwijt bent. Je hebt nog een sprankje hoop. En dat al heel lang.

De meeste meelezers zullen daardoor wellicht het gevoel hebben dat je in emotioneel opzicht het onvermijdelijke einde onnodig uitstelt en jezelf daardoor ook onnodig leed aandoet dat ze je graag zouden willen besparen. En ja, wat zou het handig zijn als je een centrale vergrendeling had waarvan je de sleutel kunt omdraaien om zo de luikjes in je hart in 1 x te sluiten. Maar die heb jij niet, en dat mag. Ook met babysteps zul je er uiteindelijk wel komen.

verbondenheid

Heeft de mediator nog doorgevraagd over de aard van de verbondenheid tussen jullie? Het kan namelijk ook heel goed zijn dat man jou meer ziet als een moeder. Hij wil de stap nemen naar meer zelfstandigheid en vind dat heel eng.
Je hebt regelmatig geschreven dat zowel jij als je man een onveilige jeugd hebben gehad. Als een van de twee een ontwikkeling door gaat maken dan zorgt dat er voor dat het evenwicht in zo'n relatie uit balans raakt en soms uiteindelijk niet meer zal werken. Zo'n ontwikkeling is heftig en veroorzaakt veel gevoelens van chaos. Goed dat je man een coach gaat zoeken zodat hij zijn weg kan vervolgen en jij je rust zal krijgen. Wie weet biedt dat ook ruimte voor jou om je verder emotioneel te ontwikkelen?
Veel sterkte!!

ja maar

Zo houd je elkaar toch volstrekt in gijzeling? Je man komt niets verder zolang jij altijd maar beschikbaar blijft voor hem. Die steun en dat klankbord, dat moet hij juist elders gaan zoeken! Wil je dat het ooit nog anders wordt dan nu, dan zul jij ervoor moeten kiezen NIET meer beschikbaar te zijn. Pas dan kan hij de ontwikkeling die hij sowieso door zal moeten maken ook echt beginnen.

Ook al voelt dat misschien voor jou heel anders, je helpt hem zo echt niet. In tegendeel zelfs.

hmmm, ik zie het niet zozeer als gijzeling

Ik denk dat een mediator wel genoeg ervaring met verschillende aankomende exen heeft. Mediator ziet eigenlijk precies wat jij, moederziel, zelf ook altijd vertelt hier. Ik vind het wel mooi eigenlijk, zoals dat gaat bij jullie.

Je moet zoiets doen op de manier die bij jou, bij jullie past. Dat kun je denk ik niet forceren. Ik begrijp de zorgen van de medeschrijfsters en medeschrijver hier wel, maar ik kan ook heel goed ontwikkeling van moederziel volgen.
Erg mooi moederziel, dat je door zoveel mensen zo zorgzaam wordt omringd...

Ik hoop trouwens, RoosjeRaas, dat jij ook weer hier komt. Ik schreef al eerder, ik vind dat je bijzonder inzichtvolle en mooie stukken schrijft.

ik geef het op!

Lieve Moederziel, ik ga je niet snappen.
Gelukkig hoeft dat ook niet;)
Het klinkt me allemaal te bizar en masochistisch in de oren. Jij die manliefs steun en toeverlaat bent in zijn verbeten strijd jouw pijn te doen. Ai.
Ik denk ook echt dat jouw liefde voor hem niet onbaatzuchtig genoeg is dit te dragen. Ik denk dat je volledig stuk gaat als hij stappen zet, serieuzer wordt met de een of ander bijv.
Ik zou je zo gunnen dat je zelf weer wat op zou kunnen bouwen, voor jezelf.
Een leven is maar kort en zo voorbij.
Maar jouw keuzes, het ga je goed.

@Moederlief (in reactie op #847)

Zonder nu drammerig over te willen komen: juist omdat er slechts een heel dun lijntje is tussen wat functioneel is - en dus nog 'gezond' - , en wat disfunctioneel en dus 'ongezond', is het stellen van gezonde grenzen zo belangrijk.

Floor #853

Floor heeft gelijk vind ik. MIjn inziens vind ik moederziel heel erg hangen aan wat er ooit was of is geweest. Kennelijk was t al lang bij haar man over en uit in ieder geval niet meer het zelfde. Als je zo lang bij elkaar bent dan leef je voort in de relatie. Samen bouw je aan je toekomst en aan een gezin. De eigen ontwikkeling of de ontwikkeling van de ander verlies je uit het oog of staat minder centraal. Totdat er iets gebeurd in dit geval een affaire en dan kijkt Moederziel terug op haar relatie wat ze dacht te hebben.

Een relatie is nooit Door en door besproken. En als er pijnlijke dingen zich voor doen dan is de noodzaak groter om stil te staan bij de verschillen, overeenkomsten, nieuwe afspraken maken of men slaat gezamenlijk een nieuwe weg in of de wegen scheiden elkaar. Gaande weg aFrankrijk van de aard van de problematiek overleeft een relatie of niet.

Kan mij moederziel haar strijd helemaal goed voorstellen echter vraag ik mij af als jouw rek eruit is wat van jou over blijft en waar jij dan staat.
Of je komt er heel sterk uit of je bent gesloopt en gebroken. En als je eindigt met rust rust rust.....dan sta je daar niet ver van af of zit je er in

Ik denk

dat iedereen nu vindt dat het wel klaar is nu. Moederziel is al een jaar bezig en moet nu maar kappen met die man.

Het lijkt een beetje op wat je wel te horen krijgt als je iemand bent verloren. Zo na een jaartje moet je wel weer aan het opknappen zijn. En anders worden mensen wat kribbig.

Weet je, ik begrijp het niet zo goed. Want als je kijkt naar de feiten en ontwikkelingen, is Moederziel gewoon goed bezig. Ze kapt niet in een keer alles af, wat mensen hier voor het beste lijken te houden, maar knipt in een hele dikke kluwen van wol en draadjes, telkens goed overdacht een dun draadje door. En ik denk dat alles bij elkaar het al een flink bundeltje is.

Ik zie wel degelijk een ontwikkeling, alleen op een andere manier dan standaard gebruikelijk. Of in ieder geval, dan hier wordt gepropageerd.

Misschien is een proces van afstandnemen nog wel definitiever en onherroepelijker als je er wat langer de tijd voor neemt. Ik zie om me heen redelijk wat situaties waarbij mensen abrupt of vrij abrupt kapten, en waarbij die relatie/scheiding daarna dus jaren blijft etteren. Dan heb je wel clean alle draadjes doorgehakt, dan ben je wel duidelijk geweest, maar volgens mij blijven er dan zoveel gevoelens doorzweren, dat het effect nog wel eens veel schadelijker zou kunnen zijn. En daar zitten de kinderen nog veel erger mee. Bij moederziel hoeven ze in ieder geval geen last te hebben van een loyaliteitsconflict, als de ouders nog regelmatig zamen kunnen bomen in de keuken.

Ik zie het echt anders dan de meesten hier. Ik denk dat moederziel het wel goed ziet, ze schrijft het zelf ook, maar dat de emoties er nog achteraan hobbelen. En zij wil recht doen aan die emoties, en ze niet verdoezelen.

Ik denk nogmaals dat je dingen niet kunt forceren. Je kunt jezelf niet voordoen als een ander, je kunt dingen niet op een manier gaan doen die niet bij jou past.
Ik vind moederziel ook heel eerlijk, ze laat ook haar schommelingen hier zien. Soms is ze heel doortastend, en dan weer onderuit geschoffeld. Maar zo gaat het meestal toch ook? Twee stappen vooruit en eentje achteruit, en soms wel twee.

Ik gun je een heel fijn weekeinde, moederziel!

Mirreke

"Het lijkt een beetje op wat je wel te horen krijgt als je iemand bent verloren. Zo na een jaartje moet je wel weer aan het opknappen zijn. En anders worden mensen wat kribbig."

Dat zeg je goed.

"Hange heb geen haast"

Als ik voor mezelf mag spreken, Mirreke? Ik heb niet speciaal aangedrongen op het maken van haast. Dat haastige spoed zelden goed is, betreft een waarheid als een koe. In Rotterdam zeggen dan ook wel: "hange heb geen haast".

Wat kribbig. Hoor ik daar ook bij in jouw/jullie ogen? Jee.

Ik zit in het Mirreke-kamp ;-)

Ik denk ook dat 'alles op zijn tijd' hier goed is. Stapje voor stapje. En soms weer eentje achteruit ja. Natuurlijk lezen we hier alleen moederziels kant van het verhaal, en kan het best zo zijn dat haar man 'allang klaar is met de relatie' en dat zij dat niet kan of wil zien. Maar ik denk het toch niet. Ik zie een man die heel lang vol heeft kunnen houden, op zijn tenen heeft gelopen of zijn jeugdtrauma's heel goed heeft weggestopt, en dat nu niet meer kan, maar niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Ik weet niet wat het had opgeleverd als moederziel wel acuut alle lijntjes had doorgeknipt. Misschien juist wel dat die man dan de bodem had bereikt, zoals velen vinden dat hij moet doen voor hij weer op kan klimmen. Maar die bodem, hoe ziet die er dan uit? Hij zou ook volledig de weg kwijt kunnen raken en anderen of hemzelf iets aandoen. Geen idee. Maar hoe dan ook is dit de weg van moederziel. Deze weg past bij haar. En hoe mooi zou het zijn als ze elkaar weer kunnen vinden uiteindelijk? Of dat nou als huwelijkspartners is of als vrienden, of misschien 'alleen maar' als ouders van hun kinderen. Dat deel gaat nog steeds goed, samen ouder zijn. In zijn eentje bakt hij er (nog) niet veel van. Blijkbaar heeft hij daarvoor toch ook moederziel nodig. Niemand weet hoe het gaat lopen, maar zij blijft in ieder geval het sterkst als ze wat ze doet vanuit haar eigen overtuiging en gevoel doet.
Dus: rustig aan blijven doen. Jullie zijn al zo lang bij elkaar, dat loslaten/losmaken is niet in een paar maanden gepiept. Ik denk dat Mirreke haar analyse van sommige (!) snelle scheidingen heel goed is. Ik kan me daar veel bij voorstellen, als je reageert op (bijvoorbeeld) een vreemdgaande partner met de stelling 'rot dan maar meteen op' krijg je zelf ook niet de kans om alle emoties eerst te doorvoelen. Dat moet je dan na afloop doen. En dan kan het niet meer samen, terwijl ik denk dat dat heel waardevol kan zijn.

Mijn twee centen. Maar ik geloof dat al wel bekend is hoe ik erover denk .

"Ik zie het echt anders dan de meesten hier"

Waarmee meestal indirect bedoeld wordt dat al die anderen het niet zo helder zien.
Daarbij is het nog niet eens waar, dat denk je maar.
Er is van iedereen een andere manier van benaderen.
Jij hebt heel lang meegepraat, daarna ging je tegengas geven en nu praat je weer met de monden mee.
Daar kies je voor, zo ben je, of je wisselt vaak van gedachten, maakt niet uit verder, maar ik vind het niet nodig om mensen die zo trouw zijn of zijn geweest zo neer te zetten.

Ik ben ook gestopt met praten. Omdat er niet naar me geluisterd werd?
Welnee, helemaal niet. Het is mijn huwelijk niet, heb er geen winst bij of mensen uit elkaar gaan, bij elkaar blijven of eeuwig in een situatie zitten.

Dus ik herken me niet in de bovengenoemde zaken eigenlijk en zeker niet in : het moet maar klaar zijn. Wat een onzin, je doet me te kort.

Update

Hier gaat het goed. Ik ben stabiel, rustig, in evenwicht. Slaap goed, eet goed, voel me goed, heb weer energie. Ik heb het gevoel eindelijk onder mijn grijze deken uit te zijn gekropen. En dat is goed te merken!

Met zoon gaat het helaas een stuk minder. Man en ik zijn het met elkaar eens dat we nu zoon geen scheiding aan kunnen doen. Maar simpelweg de scheiding uitstellen is ook voor hem geen optie. Hij heeft nagedacht over deze impasse en ziet het als een kans voor ons om alsnog te werken aan herstel van onze relatie. Ik ben in de afgelopen maanden heel erg veranderd, en hijzelf ook. Daarom denkt hij dat we nu wel een kans maken op een doorstart. Eerder zag hij dat niet zitten, omdat hij niet dacht dat onze patronen, die in 28 jaar zijn ingesleten, te veranderen zijn als we zelf niet veranderd zijn. Zit wat in natuurlijk. Maar we zijn allebei wel veranderd, hebben veel meer inzicht in onszelf, in elkaar en in de patronen in onze relatie en hij is bereid om hulp in te schakelen bij het doorbreken en veranderen van die patronen en onze communicatie.

Ik was eerlijk gezegd wel verrast door deze boodschap. En hoewel ik er blij mee ben heb ik zeker twijfels over de kans van slagen. Maar ik nam hem al die tijd vooral kwalijk dat hij onze relatie en mij nooit een eerlijke kans heeft gegeven door zolang toneel te spelen en niet met mij te delen dat hij twijfelde. Die eerlijke kans krijg ik nu hopelijk wel. En als het dan alsnog niet lukt, dan kan ik het hoop ik beter accepteren. Ik was al zover dat ik accepteerde dat het wat hem betreft over was, en dat ik echt alleen verder moest, maar dus wel met dat nare gevoel van het eenzijdig opzeggen van de liefde. Met dat stuk had ik het heel moeilijk.

Ik hoop dat man doorgaat met zijn eigen ontdekkingstocht, want hij heeft volgens mij nog een heleboel over zichzelf te leren. Doet hij dat niet, dan is het duidelijk dat wij samen geen toekomst meer hebben.

We moeten nog wel nadenken over hoe we het praktisch gaan doen (welke therapie? En hoe gaan we het doen met de verbouwing en het opknappen van het huis? Ik heb al aardig in mijn hoofd wat ik wil, doen we dat of krijgt hij nog inspraak, en helpt hij mee of niet?). Maar nu eerst de focus op zoon. Hopelijk zorgt ons besluit voor een beetje positiviteit. De kinderen weten het nog niet, we wilden eerst zelf een beetje meer helder hebben hoe we nu verder gaan.

wat een wending

Pennestreek, wat een verrassende wending! Veel succes op dit nieuwe pad en veel sterkte voor je zoon.