U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Maar
Maar iedereen weet toch dat de gevolgen van bedriegenbop welke wijze ook, nooit goed kunnen zijn? Die keuze maak je, of je je nu laat leiden door valse gedachtes, hormonen, je maakt zelf een keuze en stort daarmee je zelf en anderen een ravijn in. Een lawine van gevolgen voor elke betrokkene.
Bedoel je met het licht gezien te hebben dat je dat eerst zag als logisch gevolg van je verleden of relatie en wat goedpratend voor het leed dat dat als gevolg had en dat je nu inziet dat jij daarin de enige verantwoordelijke bent?(ook hier: oprechte vraag)
Tops
Klopt iedereen weet het. Tijdje geleden kwam hier een link langs van sexverslaving. Waarom mannen en ook vrouwen dit doen.
Heeft dus niks te maken met hormonen, maar met het opkrikken van zelfvertrouwen en eigenwaarde. Uiteindelijk lukt dit niet waarna het weer van begin af aan begint. Overigens behoor ik niet tot de categorie die aan de sexverslaving zit.
Zoals Stip het wel eens verwoorde. De een zoekt het in de alcohol, de ander in de sex.
Je opmerking over iedereen weet toch dat ..... die snap ik en heb je ook gelijk in. Alleen zo werkt het niet. Het is een gevoel van tijdelijk wegdrukken van problemen die in dit geval door vreemdgaan wordt 'opgelost'.
Hele harde manier om aan de noodrem te trekken, dat wel.
Tuurlijk ben ik de enig verantwoordelijk hierin. Door de vraag te stellen naar het waarom, ligt een eerst stap naar de oplosssing.
Ik merk wel eens dat veel vrouwen het vreemdgaan over een kam scheren. Terecht, en zeker als je dat zelf ook hebt meegemaakt. Zonder alles goed te praten (blijf in herhaling vallen anders word ik er weer op gewezen) is er wel degelijk verschil. Het resultaat blijft voor de betrokkenen hetzelfde, dat weer wel.
Liefde van partner
'Ik wil de liefde voelen van een partner. Ongeacht wat ik ben of heb of doe.
Dit betekent dat ik open kaart ga spelen met iedereen en dan maar kijken wie er overblijft.'
@Mannetje, denk je dat je vrouw niet meer van je houdt? in je posting kreeg ik niet de indruk dat zij niet ( meer ) van je hield. Heeft het dan geen zin meer om met zijn tweeën te werken aan / leren van het praten met elkaar?
Jullie hebben beide tijd en geduld in deze relatie gestoken.
Liefde voelen
Ben er weer even 
Eerst maar even tegen @Mannetje: je bent nog steeds zoekende en je zoekt het ook stiekem nog buiten jezelf: je wilt liefde voelen van een partner, je wilt iets vinden bij iemand/iets anders. Ik vind het dapper dat je stappen zet en ik denk dat je recht doet aan de integriteit van anderen door dat op jezelf te doen. In alle rust, zonder verwachtingen te wekken, zonder anderen in je zoektocht mee te slepen. Wel hoop ik echt voor je dat het je lukt om bij jezelf te blijven en in de eerste plaats je rust en liefde te vinden in jezelf. Pas dan kun je ook als jezelf in relatie tot anderen staan. Is mijn bescheiden mening.
De reflex om negatieve emoties weg te drukken en te vermijden pak je daarmee ook aan. Door deze aan te gaan, zul je jezelf leren accepteren. Denk ik.
Intussen is in huize moederziel de chaos weer opgelopen. Kind-in-crisis is gelukkig iets geland, hulp is in zicht, dus op dat front wat rust. Waarmee ook moederziel en de andere kinderen weer even wat innerlijke rust ervaren. Relatieve rust, want waakzaamheid is geboden 
Moederziel-man zakt intussen verder weg. Schiet dan weer uit zijn moeras omhoog met een schreeuw om steun, om vervolgens weer diep weg te zakken en z'n ogen te sluiten voor de totale destructie om hem heen. De psychische schade, de financiële wanorde, problemen op zijn werk, de moeizame relatie met de kinderen breken hem op. Hij schrijft me dat hij de controle kwijt is, dat alles zweeft, dat de bodem in zicht is, dat hij niet is waar hij zijn wil. Dat hij psychische hulp wil. Goh.
Hmmmmm. Ik heb de zorg toch weer heel even opgepakt, om vervolgens afgelopen week ook weer keihard de deksel op mijn neus te krijgen. Ik maakte me veel zorgen over man. Ging het gesprek aan, maar van het ene moment op het andere sloeg de ontkenning weer keihard toe. De hulp is nog steeds niet gevraagd en hij maakt plannen voor uitstapjes met Truus.
Ik heb geprobeerd hem duidelijk te maken dat hij nu bij het begin moet beginnen. Waarom heeft hij zichzelf in deze situatie terecht laten komen? Waarom heeft hij deze stappen gezet? Wilde hij uit het huwelijk of uit het leven dat hij leidde? Waar begon het mee, wat zijn de drijfveren? Hij zal dat met behulp van een deskundige moeten aanpakken.
Maar hij loopt ervoor weg. Weer en weer en weer en weer. Man wil de verantwoordelijkheid voor zijn stappen niet op zich nemen. Nu de druk toeneemt en de chaos in zijn leven niet meer vanzelf weggaat, duikt hij weer de vlucht in. En daar gaan we dus weer.
Mijn verbijstering blijft steeds steken in hoe iemand zo kan zijn, hoe je zoveel schade kunt aanrichten zonder eigenlijk goed te weten waarom en waartoe. Hij is onbereikbaar, dat hij zelf de regisseur is van deze rampenfilm lijkt niet door te dringen.
Intussen sta ik weer. Ik word er steeds handiger in ) Ben steeds sterker, steeds overtuigder van mijn weg. Ik sta nog steeds. Vuurtoren in de verte, wat er ook gebeurt en of het bootje het nou wil zien of niet. maakt mij niet uit. Ik sta.
Volgende stap is huis op orde, waardebepaling, in de verkoop. Intussen traject opstarten en ontvlechten. Hij zal zijn eigen boontjes moeten doppen.
Jeetje moederziel
Wat ontzettend knap van je dat je in deze storm zelf steeds standvastiger wordt. En wat fijn, en wat noodzakelijk ook. Want inderdaad, je hebt je kinderen om voor te zorgen. Je man doet het niet, en gaat ook niet op de afzienbare termijn doen, dat lijkt me duidelijk.
Wat naar voor jou en de kinderen dat hij zo stuurloos is en zo weinig grip heeft op zichzelf. Ik denk dat er inderdaad niets anders opzit dan jezelf en voor zover mogelijk je kinderen los te snijden van hem. Vreselijk triest dat het zo moet. Maar je kunt hem niet dwingen, en hij kan blijkbaar nog steeds niets met jouw goede raad en hij kan het proces zelf ook niet bijsturen blijkbaar. Ik denk dat je uit zelfbescherming ook niet meer moet proberen hem te helpen. Het heeft geen zin.
Wat ik niet snap is dat truus niet ziet wat er gebeurt en hier blijkbaar niets verontrustends in ziet, maar goed, dat is haar probleem.
Blijf op je eilandje van rust, met je kinderen. Je hebt goed helder hoe je verder moet, wat je koers is. Kleine afwijkingen van die koers zijn niet erg, als je inderdaad die vuurtoren maar in de gaten houdt.
Fijn dat hulp voor je kind op gang komt. Hier modderen we wat betreft nog even voort. Zoon is gisteren niet naar school geweest, maar kon het gelukkig gisteren opbrengen om met mij samen te studeren voor een toets vandaag. Hij is ook redelijk monter op de fiets gestapt vandaag. Dus hopelijk komt hij met een voldoende thuis. Volgende week intakegesprek. En dan maar duimen dat het traject verder wel vlot verloopt. We moeten intussen wel een route uitstippelen voor de rest van het schooljaar, en een doel krijgen om naar toe te werken. Of dat nou doubleren, afstromen naar 5 of naar 4 havo is. Nu hebben we totaal geen houvast. Niet hoe hem in het dagelijks leven te helpen (juist wel stimuleren om naar school te gaan of even absolute rust, wel of niet toetsen maken, we weten gewoon niet waar we goed aan doen en waar we heen moeten).
Ik wens je weer alle sterkte en kracht en wijsheid en warmte die je nodig hebt. Ik heb mateloos veel bewondering voor je.
Bewondering?
Lieve Pennestreek, de bewondering is wederzijds. Bewondering ook voor jou dat je zo dichtbij jezelf blijft, niet wegloopt voor je pijn en de blik op de mensen om je heen houdt die je lief zijn.
Vergeet jij ook jezelf niet? Twijfel niet aan jezelf, je ziet je man misschien nog als de sterke van jullie 2, maar intussen ben jij dat allang geworden. Hij zwalkt en klampt aan, jij hebt dat niet nodig.
Die vuurtoren, dat ben ik, dat ben jij. Als je verder komt zul je merken dat dichtbij je eigen waarden en overtuigingen blijven, je een kracht oplevert die je niet had vermoed bij jezelf. Niet per se kracht om dan maar weg te gaan van waar je liever wilt zijn, maar de kracht om te geloven in jezelf en gewoon te blijven waar je al die tijd al was.
Deze kracht maakt je een vuurtoren die anderen (op afstand!) kan laten zien welke wegen er zijn. Wees geen reddingsboei, maar een vuurtoren, in de veilige haven. De veilige haven van jou en je kinderen en van wiedanook die er uit volle overtuiging voor kiest om daar te willen zijn. Twijfelaars drijven af op de stroom.
Nou ja, lekkere beeldspraak allemaal zo. Maar zo zie ik het, zo voel ik het. Ik voel innerlijke rust. Pijn ook, en veel verdriet en een enorm gemis, maar ook een hele vreemde diepe overtuiging dat mijn eigen weg de enige juiste voor mij is. Ik voel daar geen enkele twijfel in. En ik ben er ook niet bang voor. Niet meer.
Dat herken ik wel
Niet per se kracht om dan maar weg te gaan van waar je liever wilt zijn, maar de kracht om te geloven in jezelf en gewoon te blijven waar je al die tijd al was.
Ja, dat is precies wat ik voel gebeuren. In mijn eigen, heel andere situatie, maar toch herkenbaar.
Het lukt mij ook steeds beter om goed te voelen wat ik wil, wat ik nodig heb, wat ik kan, wat ik belangrijk vind. Ik krijg ook langzaamaan steeds meer rust in mijn lijf en in mijn hoofd. Een goed gevoel.
Hier zwalkt man ook nog steeds. Hij is vorige week erg geschrokken van de mededeling van de mediator dat we eigenlijk wel zo'n beetje klaar zijn om te tekenen. Heel vreemd dat hij daar zo door overvallen werd, terwijl hij toch echt zelf alle stappen heeft gezet, alle documenten heeft geregeld, en we al 4 keer bij die mediator hebben gezeten. Dat hij er zo door overvallen werd heeft hem toch weer aan het denken gezet. En hij twijfelt dus weer, of nog steeds.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat wij bij elkaar horen, en dat we hier doorheen kunnen komen. Maar de keus is aan hem. Ik ga alleen niet meer op hem zitten wachten. Ik ga door. Heb volgende week een hypotheekgesprek bij de bank, en ben plannen aan het maken voor de verbouwing. Heb mezelf aangemeld voor wat cursussen (op werkgebied maar ook privé), ben lekker aan het trainen, kan meer energie en aandacht opbrengen voor de kinderen. Dus ik ga goed. Met af en toe een mindere dag, en natuurlijk ook nog steeds met het nodige verdriet op zijn tijd, maar ik ga vooruit.
Als hij binnenkort wil tekenen is dat goed, als hij toch meer tijd nodig heeft is dat ook goed, als hij wil stoppen met het proces is dat ook goed. Ik weet wat mijn voorkeur heeft, maar ik blijf ik, welke optie het ook wordt. Tijd is in ons voordeel denk ik. We leren allebei nog steeds meer over onszelf en over onze interactie. Over wat er wel is in onze relatie, wat er niet was en hoe belangrijk dat is, en of dat er (weer) kan komen. Ik kan dit hele proces steeds meer zien als een ontdekkingsreis. En zoals gezegd hoop ik nog steeds dat we uiteindelijk in hetzelfde vliegtuig zullen stappen, maar als we ieder ons eigen vliegtuig kiezen is het ook goed. De bestemming is hoe dan ook een mooie plek, en de reis wordt ook mooi.
Yes!
Pennestreek!
je stond erbij en keek ernaar...
Als ik jullie stukjes zo lees moederziel en pennestreek, dan krijg ik het gevoel ' je stond erbij en keek ernaar'. Wat een vreemde gewaarwording moet dit zijn. Ik kan jullie niets anders adviseren dan rustig jezelf blijven en de juiste dingen voor jezelf te doen. Wat er ook gebeurt, jij bent zelf degene met wie je oud zult moeten worden.
Zo anders dan mijn traject altijd is geweest en ook zal zijn.
Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen....
Ja, klopt Verhuiswagen
Ik probeer het weleens een beetje uit te leggen aan mensen, dat dit een rare scheiding is - voor zover je dat zo kan zeggen, natuurlijk. Maar dat het zo zwalkt, zo totaal irrationeel is, zo ongelooflijk gigantisch tegenstrijdig op veel momenten, dat er geen vinger achter te krijgen is hoe dit gaat. Meestal kijken mensen me wat meewarig aan. En ik weet inmiddels ook wel, mede dankzij dit forum, dat onderaan de streep de uitkomst net zo ellendig is als bij iedere andere scheiding. En toch is dit proces zo bizar, zo onvoorspelbaar, zo totaal losgezongen van de jaren hiervoor. Het is een strijd van een man tegen zichzelf en tegen alle teleurstellingen van het leven die hij niet verstouwd krijgt. Hij heeft gefaald en in plaats van te vechten of te freezen, slaat hij op de vlucht.
Inderdaad, je staat erbij en kijkt ernaar. Diep triest, vooral ook voor de machteloze familie eromheen.
Verhuiswagen, hoe anders is jouw verhaal? Dat interesseert me.
Moederziel
Fijn dat je je gemeld hebt.
Je komt sterk en rustig over.
Je schreef "Volgende stap is huis op orde, waardebepaling, in de verkoop. Intussen traject opstarten en ontvlechten. Hij zal zijn eigen boontjes moeten doppen."
Dat over het huis in de verkoop zetten verbaasde me, gezien al je eerder overwegingen daaromtrent om juist niet het huis te verkopen.
Wat is het dat je nu van gedachten veranderd bent?
Veel succes en sterkte ermee, trouwens, want na scheiding vermoed ik dat je het financieel zwaar zult hebben. Maar ook dat zal eindig zijn. En er zal denk ik een hoop rust voor terugkomen.
mijn verhaal moederziel
Mijn verhaal heb ik hier op het forum wel eens vaker iets van verteld. Maar wat zo anders is, is het feit dat er nadat mijn ex mij probeerde te wurgen (wat het laatste was van diverse ellendige zaken), hij maar niet snapte dat ik niet meer met hem verder wilde. Ik moest door met het huwelijk, want dat wilde hij. Hij wilde me maar niet loslaten en moest allerlei vragen keer op keer beantwoorden en al mijn antwoorden deed hij af als onzin en 'ingeprent door die sportvriendjes van je' en we konden niet scheiden. Om hem rustig te houden heb ik overal maar ja en amen op gezegd en alles maar betaald. Met als resultaat dat ik nu met een schuld zit en de kinderen bij mijn ex wonen. Het huis heeft hij voor een habbekrats verkocht (marktwaarde was 130.000 euro hoger) en daardoor kwam ik op straat te staan. Geen huis, geen inkomen, en mijn kinderen was ik kwijt aan diegene die wel een woning had en dat was mijn ex.
Het kost wat kost vasthouden aan je toekomstige ex ken ik niet. Ik was allang klaar met zijn gedrag. Hier zie ik jou moederziel en pennestreek nog steeds hoop houden om een ommezwaai in het gedrag van je nu nog man. Daar kan iedereen anders in staan, en niemand zegt dat er maar een manier of houding goed is. Dat is waar mijn verhaal anders in is.
Mijn verhaal roept heel vaak vraagtekens op, want het kan niet waar zijn. Een beetje zoals jij meewarrige blikken krijgt over jouw echtscheidingsverhaal. Zo gaat dat wel vaker. Als mensen er niet midden in staan, dan kunnen ze zich dingen niet voorstellen.
Ik kan me wel voorstellen hoe jij in deze idote situatie staat. Machteloos en de afgrond voor je....Ik denk aan je....
Geloof ik wel
Ik begrijp je verhaal, Verhuiswagen, en ik heb er ook geen vraagtekens bij. Ik heb iets soortgelijks van heel dichtbij gezien en weet inderdaad dat buitensporig geweld niet altijd wordt geloofd. Maar het gebeurt, helaas.
Ik denk niet dat ik koste wat kost aan moederziel-man vansthoud. Ik hou vast omdat zijn ommezwaai naar moederzielman van nu zo totaal onbegrijpelijk is. Mensen kunnen veranderen natuurlijk, of een kant hebben die je nog niet (goed) kent, maar in mijn/ons geval zijn er net te veel aanwijzingen in de richting van 'het spoor bijster'. En natuurlijk hoop je dan dat het spoor weer wordt gevonden. Ik heb er heel veel voor over om te behouden wat we hadden. De prijs is zo ontzettend hoog: het verlies van een goed draaiend, veilig, gelukkig en geborgen gezin, een relatie die heel compleet was (in elk geval tot kort 'voor de bom'). Bij twijfel niet inhalen. Maar dus niet koste wat kost, want er zit voor mij wel een grens aan.
Ik durf met recht te stellen dat we gelukkig waren, moederzielman en ik. Ik durf ook met recht te stellen dat we in een dip zaten, en voor wat ik kan concluderen uit alles wat er gebeurt, zag moederzielman daar een bevestiging in dat het leven wat hij had niet meer voldeed. Dat hij nu zo zwalkt, vertraagt, het niet weet, absoluut niet blij is met waar hij nu zit, komt doordat hij het kind met het badwater heeft weggegooid. En dat was nou ook weer niet de bedoeling. Het verlies van het gezin, de financiële gevolgen, je kinderen zo weinig zien, verlies van je halve sociale omgeving, het verdriet, de rouw en de emotionele verwerking: daar heeft hij allemaal van tevoren helemaal niet over nagedacht. Naïef en dom? Ja, natuurlijk. Verschrikkelijk ontieglijk dom. En nu is het te laat.
Je zult ermee moeten leven...
@Ff zo, je vraagt waarom huis verkopen nu wel een optie is. Heel simpel, omdat ik los wil, verder wil. Tegelijk laten doorrekeningen nog altijd geen voordeel zien van het huis verkopen, integendeel. Verkoop zal een hoge restschuld opleveren. Serieus hoog. Dat houdt me nog tegen, ook omdat de maandlasten nu in principe goed zijn, en de woning zelf erg plezierig is. Dus: zakelijke afweging, geen emotionele.
Tegelijk wil ik dat man zijn eigen zaken en financiën gaat regelen en niet langer op mij leunt. Dus: wel scheiden, maar (voorlopig) huis aanhouden tot de markt aantrekt of er een ander wonder gebeurt.
Moederziel
Dank voor je reactie.
Maar kan het dan wel: scheiden en toch nog huis aanhouden?
Ik dacht dat het dan vanwege echtscheiding financieel niet meer interessant was (i.v.m. schuldeisers). Zie je daar nu wel een oplossing voor?
Dat zou natuurlijk het beste zijn (denk ik) als je het financieel zo kunt regelen dat je geen nadelen hebt van het verkopen van het huis. De vraag is dan wel: wordt het huis dan toch alleen jouw eigendom? En loop jij dan het risico als je het huis later toch gaat verkopen (oftewel, krijg jij dan in je eentje de restschuld)?
Je snapt wel, niet mijn bedoeling om vervelend kritisch te doen, maar ik ben oprecht geïnteresseerd hoe het nu wel kan zonder dat jij met (alle) gebakken peren zit.
Ff kort
Ik wil niet te diep ingaan op de financiën. Nee, ik kan niet alleen eigenaar worden, dus op de lange termijn is het geen oplossing. Kan alleen zolang we beiden 50% eigenaar blijven.
Genoeg daarover nu, ik heb zeer gedegen adviseurs om me heen, dus er zijn geen onvoorziene risico's voor mij.
Uiteindelijk lig ik nu vooral wakker van de emotionele gevolgen.
Pennestreek
Ik wil heel erg graag weten hoe het met je gaat.
Goed!
Met mij dan. Zoon gaat minder. Heb ik beschreven in het draadje 'Zoon verknalt het steeds weer'. Dus focus moet even helemaal op hem zijn, vindt man (en ik natuurlijk ook), dus ons proces staat weer even op een heel laag pitje. Je zou bijna denken dat hij blij is met dit 'excuus' om weer niet echt de stap te nemen.
Ik blijf er rustig onder merk ik. Ga gewoon verder met mijn plannen voor het huis en voor mezelf. Laat me steeds minder beïnvloeden door wat man doet of laat of zegt. Maar zo komen we natuurlijk ook niet verder. Niet de ene kant op, maar ook niet de andere. Het zij zo. Uiteindelijk zal er wel een keer iets gebeuren.
En hoe is het met jou??
zoon
Soms hoor je dat kinderen bewust of onbewust extra aandacht gaan vragen om te zorgen dat hun ouders bij elkaar blijven of weer bij elkaar komen. Heb je daar al eens aan gedacht? Hulp voor zoon zou in dit geval misschien beter hulp voor het hele gezin kunnen zijn. Geen idee welke oplossingen er dan mogelijk zijn maar wellicht heb je dan meer kans dat hij weer voor zijn eigen toekomst wil gaan.
Jutta, dit speelt al (veel) langer
Ik snap je redenatie, maar ik denk niet dat het zo werkt bij hem. En ik ga ervan uit dat in het onderzoekstraject zoiets ook wel naar boven zou komen.
Weet je Pennestreek
Ik lees voor het eerst sinds tijden weer eens mee in dit draadje. En als ik nu zie wat er bij je zoon speelt en wat je man nu weer allemaal doet, kan ik niet anders dan constateren dat je man toch ook wel vrij bijzonder in elkaar moet zitten.
Ik zou voor die van mij een plekje in de schuur inruimen. Kan ie daar mooi verder denken over wat te doen met de rest van zijn leven.
Ook bijzonder dat ik dat ie vindt dat twee huizen er op nahouden er niet inzit. Hoe had ie het dan bedacht voor straks? Hij in het huis en jij ergens op een kamertje? Is dit de mannelijke variant van prinsessengedrag?
Bijzonder is ie zeker ;-)
Die schuur vind ik inderdaad nog wel een optie ja .
Dat van die twee huizen, dat ging over de periode tot hij zelf een huis gekocht heeft. Hij wil niet twee keer verhuizen/de kinderen twee keer laten wennen aan een ander huis/dubbele woonlasten als het niet nodig is (en huren is gewoon heel duur, want moet tijdelijk en gemeubileerd), dus vandaar zijn weigering te vertrekken. Ik blijf na de scheiding in ons huis, dat is vastgelegd in het convenant en ik heb intussen van de bank de bevestiging dat ik de restschuld kan dragen en dat ik een hypotheek kan krijgen.
Maar ik ben met je eens (en velen met mij) dat hij de zaken niet echt lekker doordenkt. Hij had/heeft een raar beeld van gescheiden zijn, waarbij hij geen concessies hoeft te doen aan zijn levensstijl (terwijl we dan met dezelfde inkomsten twee huizen moeten bekostigen), ik alles voor zoete koek slik, de kinderen totaal geen probleem zullen hebben met het wonen in twee huizen (het zijn pubers he, geen kleintjes meer die gewoon moeten doen wat pa en ma beslissen), we feestdagen en dergelijke gewoon gezellig samen vieren en meer van dat soort dingen. Echt heel vreemd. Maar ik geloof dat hij langzamerhand wat meer realiteitszin aan het ontwikkelen is. Ook in de zin van dat hij ziet dat in een relatie er 2 zitten, en er niet 1 aan te wijzen is als 'oorzaak'. En ook in de zin van dat hij zich realiseert dat dingen wel degelijk kunnen veranderen, ook als je al 28 jaar bij elkaar bent.
Ik was er al van overtuigd dat hij een soort 'quick fix' zag in dat scheiden, en dat hij zich vergist in wat hem dat op gaat leveren. En ik geloof dat hij dat nu langzamerhand ook in gaat zien. Dat hij, nu hij er zo dichtbij is, toch wel een beetje terugschrikt voor alle veranderingen en consequenties, en dat hij zich ook realiseert wat hij daarmee allemaal kapot maakt en kwijtraakt.
Maar zoals gezegd, ik ga niet zitten wachten tot hij zijn verstand terug krijgt, want ik weet niet of dat echt gaat gebeuren. Dus ik sorteer nog steeds voor op wel uit elkaar.
Je andere draadje
Pennestreek , je andere draadje lezende vraag ik me af of je weet van het feit dat autisme iets is wat vaak vererfd wordt? Of te wel, je man's bijzondere houding en ideeën in dit scheidingsproces zou best wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat hij ook autistische trekken heeft. Heel herkenbaar voor mij....
Quick fix
Lieve pennestreek, goed van je te horen. En je klinkt rustig, evenwichtig. Mooi om te lezen, want dat gaat je helpen. Blijf voorsorteren en sla over niet al te lange tijd gewoon af. Er kan je niets meer gebeuren zolang jij weet wat voor jou belangrijk is. En dat weet je! En ook als je afslaat kun je goed voor je zoon zorgen.
Ik weet niet meer precies waar ik ben gebleven in het updaten. Ik heb heftige weken achter de rug, een-na-oudste-kind in crisis, moederzielman die de controle kwijt was, nog 3 andere kinderen die het ook niet meer begrepen allemaal. En ik, vuurtoren op de kade. Ik stond, en sta er nog. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk. Ik voel me rustig en in evenwicht. Wat er ook gebeurt, ik sta waar ik sta. Na een jaar van diepe hel, tegenstrijdigheden, gijzeling, zoveel verdriet en pijn, is er nu rust. En dat voelt verrassend kalm.
Ben ik nu los van moederzielman? Nee. Afgelopen week hebben we lang en diep gesproken. Over hem vooral, over wat dit ons brengt en vooral: wat dit ons kost. Emotioneel, psychisch, maar ook financieel. In dat gesprek merk ik dat het lijntje tussen mij en hem nog zo sterk, zo vanzelfsprekend is. Ik accepteer het. Hang er niets meer aan op, heb geen verwachtingen meer, ik ervaar het en laat het zijn wat het is. Zijn emotionele pad is zo ongelooflijk anders dan het mijne, hij moet nog helemaal terug naar het begin, naar dat jongetje van toen, ik kom daar net vandaan. Heb het getraumatiseerde meisje van toen verzorgd en gerustgesteld in het afgelopen jaar.
Moederzielman loopt het klassieke pad van een identiteitscrisis. Van ontkennen naar woede naar vluchten naar depressie en -hopelijk uiteindelijk- aanvaarding van wie hij is. Het is onvermijdelijk, het proces laat zich niet stoppen, maar niet aan mij om te fixen of te zorgen. Ik sta erbij, op een afstandje inmiddels, en kijk ernaar. Natuurlijk vind ik het afschuwelijk voor hém, maar nog veel afschuwelijker voor onze kinderen die er niets van begrijpen en voor mezelf die niets heeft gedaan wat zijn gedrag zou kunnen rechtvaardigen. De machteloosheid is zo groot.
Het emotionele delen we. Dat gaat goed, we hebben het delen beiden nodig. IN alle shit die er is, zorgt het voor steun. Bizar, maar waar. Het lijkt zo onlogisch in een situatie als deze, maar voor ons werkt het voor nu. Het praktische en financiele haalt ons langzaam in. De financien zijn inmiddels meer dan zorgelijk. Ik wil mezelf en de kinderen beschermen en heb man aangegeven dat we de scheiding met spoed moeten gaan rondmaken. Dat zal vergaande consequenties hebben, voor hem vooral, waarbij niet uitgesloten is dat hij in de schuldhulpverlening terecht komt. Heftig, heel heftig. Het bezorgt mij kippenvel van schuldgevoel. Maar ik weet ook dat dit het logische gevolg is van de stappen die hij heeft gezet. Moeilijk. Zelf ziet hij het als een mogelijkheid om op alle vlakken schoon schip te maken. Als een loutering, een reiniging bijna. Ik heb er met open mond naar geluisterd.
Hoe nu verder? Mediator, gesprek met schuldhulp, waardebepaling huis (ook al is verkoop geen prioriteit gezien lage maandlasten). En man moet heel, heel, heel erg snel naar een psych.
De quick fix uit jouw verhaal herken ik, Pennestreek. Hier heeft moederzielman dat ook gedacht. En zich nooit gerealiseerd hoe groot de lawine is die hij heeft veroorzaakt. En nu die lawine er is, en met volle kracht naar beneden dendert, ziet hij het wel, maar hij voelt het niet. Hij voelt sowieso niet, zei hij. Maar hij wéét dat er onder het oppervlak zo'n enorme berg ellende ligt. Dat schuift hij nog steeds voor zich uit, de vlucht is erop gericht om die confrontatie te vermijden. Maar zijn speelruimte wordt steeds kleiner. En intussen zie ik een man die snakt naar verbinding, naar hechting, naar houvast.
Over Truus in het gesprek van 4 uur geen woord. Ik weet dat ze nog in beeld is, het hoe en wat interesseert me verder niet. Ik vraag er niet naar. Zij is een symptoom. Het is onmogelijk dat zij ook maar een millimeter inzicht heeft in wat zich op dieper niveau bij man afspeelt. Zij is een dun pleistertje op een volop etterende wond.
Ben je nu gelukkiger? vroeg ik man. Nee, zei hij. Maar ook niet ongelukkiger. Dus onderaan de streep ben je geen klap opgeschoten, zei ik. Pas later bedacht ik me dat ik had moeten zeggen: Jij misschien niet ongelukkiger, maar de mensen die van je houden wél. Maar dan realiseer ik me weer dat iemand die zelf niet voelt, ook niet voor anderen kan voelen.
Sorry voor de lange update.
moederziel
Mooie update. Beetje jammer van de bescheiden afsluiting: Sorry voor de lange update...
Je bent een sterke vrouw Moederziel!!
Poe
Heftig allemaal nog steeds moederziel. Ik vind je echt een voorbeeld. Zo krachtig en verstandig en evenwichtig. Zal je vast niet alle dagen zelf zo voelen, maar dat is hoe ik je alles bij elkaar zie.
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er ook bij mijjn man het een en ander speelt vanuit zijn jeugd, gecombineerd met de genen die hij heeft geërfd. Of kan hebben geërfd. En inderdaad zou een vorm van autisme, wat Verhuiswagen schrijft, best mee kunnen spelen. Ik weet alleen niet of eventuele kennis daarvan gaat helpen. Misschien dat man meer inzicht in zichzelf kan krijgen, en dat dat dingen zou kunnen veranderen. Maar ik denk het niet. Bij zoon herken ik inmiddels wel wat autistiforme trekken, maar die kunnen ook heel goed te verklaren zijn vanuit zijn ADD en zeker als hij ook depressief is of een burn out heeft. Bij man herken ik niet zoveel. Hoogstens inderdaad het 'niet bij zijn gevoel kunnen' en zich niet goed in een ander kunnen verplaatsen. Het dingen niet goed doordenken is geheel nieuw. Hij is juist heel erg van de details en het doordenken van verschillende scenario's. Dus ik vind dit heel vreemd, dat hij zich zo heel erg niet realiseert wat de gevolgen zijn van uit elkaar gaan.
Heel veel sterkte met alles wat er nog op je af gaat komen. Want je bent er nog lang niet. Ik ook niet, dat weet ik, maar nu is het hier even rustig. Daar geniet ik maar even van. Het is hier vakantie, ben lekker 2 dagen vrij. Ga straks met zoon twee dagen weg. Heb er zin in.