Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Pennestreek

Dit is echt niet oke.
Ik denk ook echt dat jij je kalm voelt, omdat je hoop voelt.
Je kunt blijven hopen idd dat hij snel gaat kiezen.
Maar jij hebt ook een eigen verantwoordelijkheid, naar jezelf en naar je kinderen.
Hij kan de rest van je leven blijven twijfelen, en 'spelen' met je.
Laat dat nu toch even een paar jaar niet toe en richt je op welzijn kinderen!

Moederziel

Ik had je laatste bericht gemist.
Wat vreselijk en wat verdrietig! Veel sterkte.

floor

Dat zou kunnen, dat ik me kalm voel omdat ik hoop voel. Maar ik denk het niet. Zoals gezegd ga ik gewoon door op de ingeslagen weg, zorg ik dat de zaken voor mezelf goed regel, en maak ik plannen voor de toekomst. Alleen.

Welke verantwoordelijkheid heb ik precies, vind jij? Dat word mij niet duidelijk uit je bericht. Zou ik iets anders moeten doen, het anders aanpakken?

Pennestreek

"Hij vraagt zich hardop af 'wat hij toch met me aanmoet'."

Ik vind zijn manier van doen zo onbegrijpelijk... Misschien begrijp ik het verkeerd, maar het lijkt wel alsof hij een soort schuld bij jou neer probeert te leggen. Alsof jij lastig, moeilijk of iets anders negatiefs bent. "Wat moet ik toch met jou aan" zeg je volgens mij tegen iemand die door bijv. gedrag of houding iets oproept.

Hopelijk begrijp ik het verkeerd.

Je hoeft me natuurlijk geen uitleg te geven als dat lastig of vervelend voor je is. Maar ik zie steeds mer een man die alweer een tijd geleden een bom heeft gegooid en nu van jou verwacht dat jij het weer heel maakt of zo? En hij heeft dit al vaker gedaan door jou neer te zetten als een zwakke, afhankelijke vrouw. Die indruk heb ik toch echt niet van je. Niemand is perfect, maar het is al vaker opgevallen dat hij je zwak en afhankelijk probeert te laten zijn en "wat moet ik toch met jou aan" geeft me ook een onaangenaam soort kriebels.

Goed dat je steeds meer je eigen weg gaat. Je mag hoop hebben, maar je houdt ook rekening met een ander scenario. Doe wat goed voelt, dat is vaak het beste. En laat je vooral niks aanpraten over "wat hij nou met jou aan moet" en zo!

Sally, nee uitleg is anders

Hij bedoelde te zeggen dat hij niet weet wat hij wil. Er is heel veel wel mooi en fijn tussen ons. We hebben een gezamenlijke historie van 28 jaar, die is ook veel waard. We hebben twee mooie kinderen samen. Weegt het feit dat hij 'iets' mist voor hem zwaar genoeg om uit elkaar te gaan?
Inmiddels weet ik wat dat 'iets' is, en dat is mijn ogen niet het opblazen van onze relatie waard, maar dat kan ik natuurlijk niet voor hem bepalen.

Nee, hij legt nadrukkelijk niet de schuld bij mij. Het is ook niet mijn schuld, als het al iemands schuld is natuurlijk. Maar er wringt iets bij hem, en hij weet niet hoe hij het op moet lossen. Blijven, terwijl de relatie hem iets niet biedt dat voor hem wel heel belangrijk is, of scheiden terwijl er veel is om wel voor te blijven. Wanneer slaat de balans door? Hij heeft de afgelopen 1,5 jaar regelmatig aan beide kanten gezeten. En hij is er dus blijkbaar nog steeds niet uit. Intussen gaan we wel door op de ingeslagen weg, richting scheiding dus. En ja, ik blijf hopen dat hij daarop terugkomt. Maar dat betekent niet dat ik daarop wacht. Zie post #676.

Overigens bespreek ik het getwijfel van hun vader niet met de kinderen. Al zien ze natuurlijk wel dat er in ons dagelijks leven eigenlijk geen verandering merkbaar is. We houden geen schema aan dat we om beurten verantwoordelijk zijn of zo, we gaan gewoon nog als gezin leuke dingen doen, man en ik houden ook niet krampachtig afstand van elkaar, en proberen elkaar ook niet te ontlopen in huis. Dat zal hen net als mij wel een beetje schizofreen gevoel geven, maar zoals voor alles geldt ook hiervoor dat het went. Ik houd ze wel op de hoogte van de voortgang van het proces, zodat ze in ieder geval niet overvallen worden als we echt zover zijn. En zelfs als de papieren getekend en door de rechter bevestigd zijn, dan nog heeft man niet op stel en sprong een ander huis natuurlijk. Hoe we met die situatie omgaan hebben we trouwens nog niet besproken. Denk dat ik daar van het weekend het gesprek maar eens over moet aangaan.

bedankt voor je uitleg!

Het is me duidelijk!

Blijft over: een droevige situatie... Ik wens jullie beiden veel sterkte toe!

met jou

Hoi Pennestreek,
Ik lees gewoon mee, ben zeker niet deskundig. Maar wat me opvalt:jouw man zegt dat hij "niet meer weet wat hij met jou aanmoet" . Ik vind het een heel rare tekst en ook niet van toepassing in jullie situatie. Jij bent duidelijk, dus hij weet precies wat hij aan jou heeft. Andersom zou ik het wel kunnen begrijpen als jij deze tekst naar hem zou uitspreken. Want van dat gedraai van hem, daarvan zou je best kunnen zeggen " dat je echt niet meer weet wat je met hem aanmoet".
Ik denk dat jij zijn woorden goed interpreteert, namelijk dat hij het zelfniet weet. Tegelijkertijd vind ik het zo minachtend naar jou klinken, alsof je een te oud geworden huisdier bent ofzo. Ik zou geloof ik erg boos worden als ik zo'n tekst naar mijn hoofd zou krijgen.

Haha Jutta, dat was precies mijn reactie ;-)

Ja, wat moet ik met hem? Nee, boos word ik niet. Het is niet minachtend bedoeld, dus zo vat ik het ook niet op.
En weet je, als ik andere verhalen hoor van vrouwen in dezelfde situatie, dan realiseer ik me weer dat ik het eigenlijk nog niet zo slecht getroffen heb. Goed, dat lange verblijf in een schemerzone is niet fijn, maar er zijn zoveel mannen die gewoon helemaal verdwijnen, of zoals de man van moederziel echt alles om zich heen kapot maken, mannen die vertrekken maar als blijkt dat vrouwlief zich staande houdt en verdergaat met haar leven veranderen in een stalker of een enorme dwarsligger. Mijn man gedraagt zich dan nog relatief goed . En de tijd die hij nodig heeft (gehad) voor dit proces heb zelf ik erg nuttig besteed. Ik ben echt lichtjaren verder dan 1,5 jaar geleden. Zo probeer ik er maar naar te kijken. En zo kan ik er ook naar kijken. Dat is ook wel heel fijn. Maakt allemaal al het verdriet en de pijn niet minder, maar ik zie wel dat het mij ook veel heeft gebracht. En dat kan ik straks allemaal heel goed gebruiken om nog verder te komen. Het helpt natuurlijk ook dat de scheiding ons vooralsnog geen financiële problemen oplevert. Ik kan straks prima voor mezelf en mijn kinderen zorgen. Dat is natuurlijk ook wel eens anders, en dan is het nog een heel ander verhaal.

Man is vandaag naar zijn therapeut. Benieuwd wat dat oplevert.

Sally, nog even...

"Alsof jij lastig, moeilijk of iets anders negatiefs bent."

Nee, maar ik ben niet het complete pakketje dat hij graag als partner naast zich had gezien. Zo goed als alle punten waar hij verder moeite mee had heb ik aangepakt en grotendeels opgelost. Voor de helderheid: niet omdat hij er moeite mee had, maar omdat ik er zelf last van had, en vooral de kinderen last hadden van een aantal van die dingen. Hij is dan ook heel trots op me dat ik dat voor elkaar gekregen heb. Ikzelf natuurlijk ook . En ook de kinderen zijn er blij mee. Maar hij blijft dus iets missen. Ik denk trouwens dat ook dat punt vanzelf oplost, als ik op deze manier aan mezelf kan blijven werken en kan blijven groeien. En we daarnaast samen een vorm van relatietherapie zouden doen. Maar ja, daar heb ik man voor nodig. Dat kan ik niet alleen. En het is natuurlijk koffiedik kijken of het echt zou lukken, en of hij toch niet in de toekomst alsnog zou vinden dat dit een breekpunt is. En dus blijft het balletje bij hem liggen.

Ik vind wel dat je een grens moet stellen, voor jezelf en je kinderen. Dit duurt gewoon te lang. Dat hij even zwabbert: prima en begrijpelijk. Maar nu houdt hij je gewoon vreselijk aan een lijntje en speelt met je. Ik vind dat echt niet kunnen, zo lang al.
En weet je, het vervolg is zo voorspelbaar helaas...volgende week of volgende maand dan is hij weer standvastig over weggaan bij jou.. en stort jij weer volledig in elkaar. Maar daar laat hij het weer niet bij.. komt de twijfel weer etc.
Dit kan zo echt eeuwig doorgaan.
Hij wil niet met je door, maar laat je ook niet los. Dat is schandalig.
Maar ook schandalig van jou, dat je dit met jezelf laat gebeuren.
Je komt niet toe aan rouwen. Daar moet je doorheen, om verder te kunnen.
En jullie hele systeem zit te lang in een crisissituatie. Dat is niet goed, dat is slopend. Er moet duidelijkheid komen, om verder te kunnen gaan.

En weet je, je praat zijn gedrag goed. Zit met hem vast in een circel. Ik zou je juist gunnen dat hij zich wat meer als een (openlijke) schoft zou gedragen. Dan kom je los en verder.

Pennestreek, Moederziel

Ik schrijf nu even een update. Afgelopen dagen heb ik de bodem geraakt (hoop ik dan maar). In dingen die ik op een rijtje heb gezet herken ik een hoop over jullie mannen. Ook de ervaringen van Stip haar man zijn erg overeenkomstig.
Wellicht hebben jullie er iets aan of kunnen jullie er iets mee.

Afgelopen periode voelde ik al aankomen dat ik niet veel meer kon hebben. Ik voelde een verandering in mijn gevoel en doen en laten.
Dit werd ingegeven door gesprekken met peut. Die gaf aan dat ik in een fantasiewereld leefde en ik degene was die oneerlijk was. Dat laatste had ik al wel in de gaten alleen kon ik het nog niet goed plaatsen.

Al dit nadenken en op een rijtje zetten van alles heeft tot resultaat gehad dat ik brak. In een huilbui van uren lang kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat ik mezelf haat tot degene die ik nu ben. Niet vanaf de laatste jaren, maar vanaf mijn jeugd.
Jaren waarin ik deed wat mensen van me verwachten, gaf wat de mensen om me heen graag wilde. Dit in de hoop maar lief en aardig gevonden te worden.
Ik daarbij niet voelde wat mijn nabije omgeving om mij gaf, ik voor mijn idee leefde in een wereld van nep, schone schijn, manipulatie liegen en bedriegen.
Daar waar ik dat zelf ook stevig aan mee deed en het in stand hield.

De enige 'liefde' die ik voelde was het vasthouden wat ik had. Ik daarom geen stappen nam voor de angst om ook dat te verliezen en de pijn die ik een ander zou aandoen. Pijn staat voor afwijzig weet ik uit mijn jeugd.

Dit gedrag is funest voor je zelfvertrouwen. Die raakt op een absolute nulpunt en in de zoektocht naar 'waardering' zoek je maar iets buiten je huwelijk. Om daar dan ook weer terecht te komen in een wereld van bedrog en manipulaties.

Er is tegen mij gezegd. Kijk nu eens wat je hebt opgebouwd. Waar je voor hebt gewerkt. Waardeer dat. Besef wat je weggooit. De schade die je aanricht met je gedrag. Uiteindelijk besef je dat dat alles staat voor een leven wat je niet wil. Je blijft zwalken tussen het geen pijn willen doen van je partner, want dat staat voor afwijzing, en het niet meer willen leven in een leven die je jaren hebt geleefd.

Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het niet meer gaat. Ik niet meer degene wil zijn die ik mijn hele leven heb gehaat. Als dit betekent dat ik alles weggooi wat ik heb opgebouwd. Dan is dat maar zo. Een leven leven zoals nu is geen optie. Dan maar weer vanaf nul beginnen.

Ik wil de liefde voelen van een partner. Ongeacht wat ik ben of heb of doe.
Dit betekent dat ik open kaart ga spelen met iedereen en dan maar kijken wie er overblijft.

Dit is even in notedop hoe ik tegen mijn situatie aan kijk. Zeker in man van moederziel herken ik een hoop. Hij twijfelt tussen het opgeven van het leven wat hij had en doormodderen waarin hij zat. Adviezen over de ravage die hij aanricht en beseffen wat hij heeft, strijken tegen zijn haren in. Dat is niet wat hij wil.... tenminste dat denk ik.

Mannetje, ik begrijp je niet, daarom wat vragen.

Wat is er nu nieuw of aanvullend aan die conclusie? En wat is er nieuw aan je manier van oplossen? En waarom is dit een verklaring voor vreemdgaan? Wat is hierin nu een doorbraak, dat je nu schuld erkent? Waarom zoek je zo hard die bodem en wil je die raken? Waarom zo zoeken naar dat moment? Waarom niet van waar je nu bent/maanden terug eigenlijk al was op een huilbui na en helen en dingen anders aanpakken?

jezelf haten, liefde voelen van een partner

Je zegt jezelf al van kinds af aan te haten. En je wil liefde voelen van je partner.

Je legt de verantwoordelijkheid nu bij je partner, die moet ervoor zorgen dat jij liefde voelt terwijl jij jezelf haat!

Wat een zware verantwoordelijkheid voor een partner!

Tops

Bespaar me je opmerkingen. Ik snap dat je dit niet snapt.

Sally. Sorry je snap hem niet. Ga het niet uitleggen ook voor je. Je hebt een tunnelvisie.

Oké

"Sally. Sorry je snap hem niet. Ga het niet uitleggen ook voor je. Je hebt een tunnelvisie."

Ik wens jou en je partner heel veel sterkte en wijsheid toe.

ik snap hem ook niet

Dus voel je vrij om ook dit commentaar te negeren. Maar je hebt geen liefde voor je zelf en dis wil je partner die liefde voor jou voelt zoals je bent. Zou daar niet mezelf moeten staan. Je mag er zijn of een ander nu wel of niet van je houdt. Hier en nu ben je waardevol omdat je er bent ongeacht wat dan ook. Dat is wat je Wilt voelen. Niet ik mag er zijn want ondanks alles houdt zij van me.

Dat je Wilt breken dat kan. Daar is wellicht reden genoeg voor. Maar of dat de bodem is? Waar je gaat, daar ben je.....

Succes!

Mijk

Opmerkingen

"Tops

Bespaar me je opmerkingen. Ik snap dat je dit niet snapt."

Ik stel je een aantal vragen waarbij ik in de titel zeg dat ik je niet begrijp. Om je te begrijpen verduidelijk ik met vragen wat ik niet snap.
Jij leest daar blijkbaar een oordeel in en begint meteen te meppen. Gebeurt vaker hier.
Neem me niet kwalijk dat ik de moeite en tijd wil nemen je te snappen. Jij bent degene die zich als een hork gedraagt, niet ik.

het_mannetje

Beste het_mannetje,

Je kunt natuurlijk alle reacties die jou niet welgevallig zijn negeren en afdoen met 'je begrijpt het niet', maar wat mij heel duidelijk is, is dat jij in een slachtofferrol zit.
Je zegt: "Uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat het niet meer gaat. Ik niet meer degene wil zijn die ik mijn hele leven heb gehaat. Als dit betekent dat ik alles weggooi wat ik heb opgebouwd. Dan is dat maar zo. Een leven leven zoals nu is geen optie. Dan maar weer vanaf nul beginnen.

Ik wil de liefde voelen van een partner. Ongeacht wat ik ben of heb of doe.
Dit betekent dat ik open kaart ga spelen met iedereen en dan maar kijken wie er overblijft."

Sorry, maar ik vind dit echt heel egocentrisch en slachtofferig over komen. "Ik wil de liefde van een partner voelen, ongeacht wat ik ben of doe?" Meen je dit? Liefde tussen partners is nooit onvoorwaardelijk. Je kunt onvoorwaardelijk van je kinderen houden, maar niet van je partner, dat is onmogelijk en niet realistisch.

Als ik jou was, zou ik geen liefde van een partner zoeken. Ik zou eens proberen uit die slachtofferrol te kruipen en bij jezelf te kijken wat er dan overblijft. En zorgen dat je jezelf echt leert kennen en van jezelf leert houden. Anders heb jij een partner helemaal niets te bieden.
Een partner is niet iemand die jouw eigenwaarde moet opkrikken omdat je die zelf niet hebt. Dat houdt geen stand.

Victoria

Jij leest slachtofferrol. Ik schrijf berusting in wie ik ben en hoe te veranderen.

Tis maar net met welke insteek je het leest.

Tops

Sorry als het als meppen overkomt. Zo is niet bedoeld.

Als ik lees hoe anderen een voorgevormde mening hebben over alles en iedereen, de man van moederziel werd zelf homoseksuele contacten toebedacht, dan ben ik waakzaam. Sommige slaan totaal door in hun 'behulpzaamheid' richting anderen.

Snap ook dat veel vrouwen nog in hun eigen verwerkingsfase zitten en heb alle begrip voor de gifpijlen die ze afschieten op alles wat man is.
Objectief en onbevoordeeld lezen is dan lastig.
Dekentjes, egeltjes, postings zo zoet dat glazuur soms van je tanden springt. Heb er allemaal begrip voor.

Maar ik laat me niet de les lezen door mensen die zaken maar half lezen of denken dat ze hun mening aan de hand van 1 posting kunnen ventileren.

sowieso

Moet je geen relatie aangaan als je niets te bieden hebt. Goed idee om nu eens eerlijk te zijn tegen iedereen over jezelf en niemand meer aan het lijntje te houden. En dan aan de slag!f Tegen de tijd dat je jezelf kan accepteren zoals je bent en van jezelf houdt, dan kun je heel misschien weer eens gaan kijken of een relatie iets toe zou kunnen voegen aan jouw leven en vooral ook: jij iets toe kunt voegen aan het leven van een ander.

Maar dat lijkt me voorlopig nog lang niet aan de orde.

Jippox

Helemaal eensch.

Mannetje

Zo heb ik hier nooit gepraat, ik ben altijd eerlijk en direct geweest. Ik observeer gedrag en zie wat er wordt gezegd en bedoeld en omgekeerd en dat is vaak niet in overeenstemming.
Snap ik het niet dan vraag ik het, zo simpel is het.
Het is flauw om dat af te doen als veroordeling aan hen als zouden die nog in een verwerkingsproces zitten.

Aan de andere kant(en): denk je eens in wat er wordt veroorzaakt met deze acties dat het zo lang duurt.
Denk eens aan jouw eigen verleden waar je nog mee worstelt...Dat duurt al een mensenleven lang.

Besluit om met en aan jezelf te werken, voor en met jezelf. Wat anderen al zeiden: je moet zelf ook te geven hebben in je relatie en niemand zal je in een relatie nemen als je 100% jezelf bent. Dat is onmogelijk want je bent niet perfect. Je zult je altijd bij iedereen moeten aanpassen.

En als jij de fout maakte door mee te liegen, te manipuleren of dat gedrag van anderen te faciliteren, of dat nu door opvoeding of je persoonlijkheid komt, dan moet jij aan het werk. Niet pas als je het " licht ziet" , " de bodem raakt" maar gewoon voordat je verder gaat.

Het is vaak simpeler dan gesteld en een kwestie van doen tot het lukt.

En accepteer dat je de boel verklxxt hebt.
Geef gewoon toe dat er een zootje is ontstaan en ga puinruimen.
En doe van daaruit in daden beter.

Tops

"Aan de andere kant(en): denk je eens in wat er wordt veroorzaakt met deze
acties dat het zo lang duurt."

Denk dat niemand er bewust een zooitje van maakt. Zo van... laat ik eens ff een mensenleven lang mezelf en andere het leven zuur maken.

"En als jij de fout maakte door mee te liegen, te manipuleren of dat gedrag van anderen te faciliteren, of dat nu door opvoeding of je persoonlijkheid komt, dan moet jij aan het werk. Niet pas als je het " licht ziet" , " de bodem raakt" maar gewoon voordat je verder gaat."

Klopt. Dat gaf ik dus ook aan in mijn eerdere posting. Het licht is gezien.