Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Moederziel

Jee. Niet meer schrijven ga je? Wat ontzettend jammer! Wat is er gebeurd vanaf je post dat je vroeg om een schop onder je kont? Of had je al eerder besloten niet meer te willen schrijven? Ik ga proberen me dit niet aan te trekken en wens jou alle goeds. Het voelt raar hoe een zo lang gesprek abrupt wordt afgebroken. Gelukkig voor Pennenstreek wil je met haar nog wel in gesprek. Veel sterkte en geluk!

Encore

Moederziel, nog een toegift. Je bent altijd welkom op mijn draad ;)

doe wat goed voelt

Hoe goed bedoeld, al die reacties kunnen één grote brij met meningen worden. Voor jou persoonlijk is het al één grote brij.

Reacties kunnen behulpzaam zijn, maar ook teveel worden.

Het is goed dat je die grens nu trekt voor jezelf. Ga eerst maar kauwen en herkauwen in alle rust. De rest komt vanzelf.

Juist verwoorden

Alleen al het overpeinzen hoe iets neer te zetten, het wikken en wegen om te voorkomen dat het nog tot een discussie leidt waar je ook niet op zit te wachten, kost ook veel energie en kan je kopzorgen bezorgen.
Goed dat je even een time-out neemt. Even alle concentratie op de zaken die er toe doen.

achterstand

Wat ik steeds lees bij zowel Moederziel als pennestreek, dat jullie vinden dat de relatie WEL goed was, in zekere zin tot aan dat de bom gedropt werd. Ja er was wel eens wat, en dingen kunnen verbeterd worden, en (zoals bij Moederziel) de omstandigheden veranderden, er kwamen economische problemen, maar toch was het goed. Voor jullie. Jullie hebben er ws. nog nooit een seconde over nagedacht om de stekker uit jullie relatie te trekken. Jullie mannen wel. En niet toen de bom gedropt werd, maar ws. al maanden, misschien al jaren daarvoor.Misschien onbewust, op een gegeven moment bewust. En in die hele lange tijd hebben zij al afscheid genomen van de relatie met jullie. Hoe intens die ook ooit geweest is, hoe mooi het gezin ook was, hoe goed het tot het laatst ook leek, ze zijn lang geleden binnen in zichzelf een andere kant op gereisd. En dat vind ik bitter en vreselijk zuur voor jullie, maar dat maakt de achterstand nu wel heel erg groot. En natuurlijk hoop(te) ik voor jullie op een soortgelijk verhaal als Stip, waarbij de man wel helemaal voor herstel ging, maar als dat er niet in zit, dan is het gewoon einde verhaal, en begint er een nieuw hoofdstuk. En dan helpt 't waarom en hoe en proberen te begrijpen uiteindelijk geen mallemoer. Dan is het werken aan je eigen herstel en goede ouders voor de kinderen zijn. En dat doen jullie ook, dus eigenlijk gewoon goed bezig

Knor, zo denk ik er ook over. Wat de 1 ziet als een prima relatie, kan de ander heel anders ervaren. En vandaag overigens nog een prima column van Chumplady, over woorden en daden:

https://www.chumplady.com/2017/01/sorry-is-as-sorry-does-2/

Lieve Moederziel

Het ga je goed!

Mooi dat je hier steun ervaren hebt.Je schrijft dat je trots bent dat je toch opgestaan bent. Dat mag ook wel; trots zijn op jezelf.
Ik wens je wijsheid , geduld en veel lieve mensen om je heen.

En als je er ooit behoefte aan hebt denk ik graag weer met je mee.

Adieu.

helder

Oké, helder Moederziel. Doe wat je goed doet. Alle goeds! RoosjeRaas.

Moederziel

Ik ben zelf even van de radar geweest hier...

Ik kom nu net terug en lees je berichtjes (en daarvóór eerst de rest van de draad die ik had gemist).

Lieve meid, het is misschien gek, maar ik geloof dat ik jou helemaal snap. Ik verkeer niet zelf in jouw situatie, ben niet gescheiden, heb wel een en ander meegemaakt.

Maar ik snap je. Ik vind je bijdragen prachtig, je keuzes bewonderenswaardig, de manier waarop je over je man spreekt (ondanks alle frustraties en verdriet die hij je aandoet) heel respectvol en liefdevol. Ik hoop nooit te (moeten) gaan scheiden, maar als mijn relatie ineens zo ploft, dan hoop ik dat ik erin kan staan zoals jij.

Ik merk dat je je soms bijna moet verontschuldigen voor je keuzes, voor hoe je in jouw situatie zit...
Ik snap dat het vermoeiend is, ik snap ook dat het soms moedeloosmakend is en dat het energie kan vreten.

Ik hoop dat je rust krijgt, dat het goed verloopt, hoe het dan ook verloopt. Ik hoop dat jullie kinderen rust krijgen, dat het goed met ze gaat.

Ik denk aan je. En ik hoop dat je ooit weer reageert, hier of ergens anders.

Wegen

Lieve Moederziel. Ik zie het nu. Je weegt. Ziet uitspraken (hier) als oordelen. Positieve of negatieve. Complimenten of kritiek. Nu begrijp ik waarom je van schrijven en lezen hier zo vermoeid raakt. Sterkte en rust gewenst!

Pennenstreek, hoe gaat het met je?

P.S.

Ik denk dat je niet hoeft te wegen als je vanuit pure menselijke liefde wilt denken en leven. Ik wil ook zo leven en probeer dat ook. Vind het daarom moeilijk dat je stelt dat (ook hier) veel geoordeeld worst. Zo anders dan dat ik dat bekeef. Maar dat is niet anders. Ik moet er gewoon aan wennen "ineens" niet meer met je mee te kunnen leven.

Hier gaat het goed

Naar omstandigheden dan. Ik slaap beter, voel me rustiger. Ben wel nog steeds heel erg moe, mar ik heb ook nog wel wat in te halen natuurlijk, en de situatie blijft energie kosten. Bij de mediator gaan we met flinke sprongen, ouderschapsplan is klaar, na een flinke ruzie zij we ook aardig uit de financiële kwesties, we zijn u bezig met het convenant.
En toen zei man van de week, na een paar dagen in zijn appartement, dat hij me zo gemist had. Dat hij nog steeds zo twijfelt of dit wel de weg is, dat hij er zoveel verdriet van heeft, dat er zoveel wel goed en mooi is tussen ons. Ik raak er gelukkig niet meer zo door van streek als voorheen. Maar wat moet je daar nou mee? Ik heb het maar voor kennisgeving aangenomen, wel gezegd dat ik nog steeds vind dat hij de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem kiest en dat ik het vooral heel zuur vind dat de kinderen daar zo onder moeten lijden. En verder heb ik het maar gelaten.
Ik hoop nog steeds dat hij besluit bij mij te blijven. Ik kan het niet helpen. Maar ik probeer geen verwachtingen te hebben en ga gewoon verder op mijn pad. Maar ik kan hem niet zeggen dat hij op kan zouten met zijn getwijfel. Net als moederziel zie ik een man die worstelt, en ik wil hem niet dwingen tot een keuze, en ik ga niet kiezen voor wat ik nog steeds niet wil. Dat dit ten koste gaat van mijn rust en energie, daar kan ik wl mee leven. Daar weet ik steeds beter mee om te gaan. Alleen voor de kinderen vind ik het lastig. Aan de andere kant, er is niet echt wat veranderd natuurlijk, voor zover zij weten gaat het proces gewoon door.
Wat een gedoe...

Pennestreek,

Moeilijk hoor, die draai in zijn houding. Je weet niet of die oprecht is of een slotsom na de financiële afhandeling.
Ik vond het vreemd dat hij een avond met de kinderen alleen wenste en je vroeg dan ergens anders te zijn. Nu is dat weer een paar dagen geleden en je einddoel is herstel. Je zult hem niet zo snel ophangen aan die wens en daar over blijven vallen maar het maakt wel moeilijk om vertrouwen te krijgen in de toekomst.

Het durven verder gaan is wel Uit liefde en de kracht te kunnen vergeven. Ik schrijf juist 'durven' omdat dit ook moed vraagt.

RoosjeRaas

Ik hoop dat duidelijk is dat mijn reactie naar Moederziel geen oordeel of veroordeling van anderen hier inhoudt. Dat is absoluut niet de bedoeling. Ik schreef al eerder dat ik dit een wondermooi draadje vind, en vaak ook bijzonder ontroerend.

Mijn interpretatie: ik denk niet dat Moederziel onze bijdragenals oordelen ervaart. Ik denk wel dat ze het gevoel heeft dat ze zich moet verantwoorden. Vooral voor bijdragen, standpunten, beslissingen die niet helemaal passen in de gangbare manier waarop iemand zich los 'hoort' te maken van zijn ('bedriegende') partner.

Ik vind dat Moederziel dit draadje en de bijdragen erin heel serieus neemt, iedereen in haar/zijn waarde laat. Ook serieus antwoord geeft, zich probeert te verklaren. In feite stelt ze zich heel kwetsbaar op. Terwijl ze ondertussen tastend haar weg zoekt.
Ik denk dat wat scherpere bijdragen dan enorm binnenkomen, en dit kost veel energie. Energie die je in deze fase niet altijd hebt, ondanks dat het draadje haar volgens mij ook erg heeft geholpen.

Ook anderen stellen zich kwetsbaar op, laten ontwikkelingen uit hun eigen leven zien die je niet aan iedereen vertelt. Er is hier gewoon veel rauwe emotie verzameld...

Roosje, ook jouw bijdragen vind ik zo mooi en wijs. Ik zei je al eerder. Kun je hier niet iets mee gaan doen?

En ja, ook ik mis Moederziel :-)
Maar er komt altijd een tijd van loslaten...

Pennestreek

Wat dubbel weer...

Je doet het goed, denk ik...
dikke knuffel!

Maar Pennestreek

Heb je dan niet de neiging om je man te vragen om het toch weer samen te proberen als hij zoiets zegt? Want je wil dat nog steeds denk ik, en hij hint in die richting. Of ben je bang dat hij dan geen ja zegt en je helemaal in verwarring raakt. Want ik vind het weer een behoorlijke draai die hij geeft. En reden voor jou om te gaan twijfelen. Hij maakt het je niet makkelijk!
Sterkte.

Dubbel

Ja, ik heb hem uiteraard gezegd dat hij nog terug kan. Heb weer alle voorstellen van stal gehaald die er de afgelopen tijd voorbij zijn gekomen, zoals wel apart gaan wonen maar (nog) niet scheiden, therapie, en meer al dan niet uitvoerbare plannen. Hij heeft daar niet echt op gereageerd, anders dan dat 2 huizen niet te betalen is. Alsof scheiden niks kost... Toen kwam dochter ons storen, en hebben we het gesprek afgebroken. Ik probeer te doen alsof het niet gebeurd is, ga gewoon verder met het proces en probeer er geen valse hoop soor te krijgen. Maar dat is lastig. Ben wel trots op mezelf dat ik er nauwelijks door van streek ben geraakt. Dat was een paar weken vast anders geweest.

Ik ga lekker op mijn werk, ook heel belangrijk. En ik heb contact opgenomen met een jobcoach om te bekijken hoe ik me verder kan ontwikkelen. Nu ik echt voor mezelf moet zorgen is dat dubbel zo belangrijk. Dus behalve dat ik mezelf nu zover heb dat ik ga voelen wat ik wil en nodig heb, en dat ook naar man duidelijk kan maken, heb ik ook weer de ruimte en energie om op dit vlak aan mezelf te werken. Nu nog vasthouden, deze positiviteit!

Ongelooflijk

Hoe je veranderd bent. Als hij dit een jaar geleden had gezegd, was je weer smachtend gaan zitten wachten tot hij alles weer goed maakte en nu probeer je er wat rationeler naar te kijken en te zien of zijn acties wel overeenkomen met zijn woorden. Zie je wel dat je niet zo afhankelijk van een man bent? Ook zonder hem gaat het je lukken. Ook het feit dat je zelf zin hebt om je werk aan te pakken, laat dat zien.

Pennenstreek

Wat word je gekweld door je man. Door zijn opmerking over 'missen'. En wat doe je het goed, op je plek blijven staan nu, kijken naar daden, niet naar woorden. Misschien helpt het je als ik vertel dat het bij mijn ex-man net zo ging? En niet één maar meerdere keren. Missen, spijt, het had toch niet gehoeven. In het begin dacht ik: stop het proces! We gaan niet scheiden! Maar dan stoof hij achteruit, was het weer verdwenen en waren het slechts woorden. Het lijkt een manier van rouwen bijna. En ook zie je er de wet in van het aantrekken en afstoten. Nu jij steviger staat, je weer wat beter en sterker voelt, wordt hij tot je aangetrokken. Op het moment dat je daar op in gaat en aanneemt wat hij zegt, zal dat hem weer afstoten, want dan voelt hij de afhankelijkheid en vooral het feit dat hij committent moet hebben, verantwoordelijkheid moet nemen, en dát is niet de bedoeling achter de woorden missen (en 'zelfs' spijt). Maar het is een kwelling en heel naar, omdat jij het zo anders wilt. Er komt een moment dat je niet meer anders wil, dat het pijnlijk is, voor altijd, dat je gescheiden bent, maar dat je beseft: ik wil niet zijn in een relatie met iemand die niet helemaal bij en met mij wil zijn. Je doet het goed, ik vind het bijzonder knap.

Pennenstreek

Inderdaad, goed bezig! Heel goed bezig!

En veel sterkte, want het blijft zwaar, ook al word jij sterker en sterker. Maar je red het wel, meid.

Xxx

Wauw

Wat klink je goed! Rustig en sterk ondanks alle ellende met je kind. Ik wens je zo ontzettend dat je deze staat kunt blijven vasthouden. Je kinderen en jij verdienen dat.
Wat betreft je man, ik zou het hem helemaal zelf laten uitzoeken maar volgens mij doe je dat ook. Jouw energie en aandacht voor jou en de kinderen en die man moet zijn zaken maar zelf regelen. Leert 'ie alleen maar van.
Hopelijk slaat de behandeling van je kind aan en knapt hij/zij snel wat op. Dan ben je er nog niet maar dan is het in ieder geval niet meer acuut en kan in rust naar opties gezocht worden.
Heel veel dikke knuffels en sterkte gewenst.

moederziel, wat een ontwikkelingen weer

Wat fijn te horen dat het met jou zo goed gaat. Echt, petje af voor hoe jij je staande houdt en in deze zware tijden weet te groeien en sterker te worden! Maar wat vreselijk dat je oudste het zo zwaar heeft. Ik denk wel dat dat jou op een bepaalde manier zal helpen om die kracht te vinden en te gebruiken. Je moet er nu zijn voor je kind. Jij komt wel weer. Maar mooi dat je in een rustige kalme sterke 'bel' zit.

Hier blijft het vreemd. Gisteren bij de mediator het convenant op een haar na gevild. De laatste kleine dingen kunnen via de mail, en dan kunnen we over 2 weken bij de volgende afspraak tekenen. Daar werd ik toch wel even door overvallen. Maar gelukkig ook hier kracht, rust en vertrouwen in mezelf. Ik vind nog steeds dat man en ik bij elkaar horen, en zou het vreselijk vinden als het echt doorgaat, die scheiding. Maar ik heb er nu wel vrede mee. Ik kan het ook alleen, ik heb allemaal mooie plannen, dus ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Ondertussen vertelt man mij dat hij me heel erg heeft gemist en dat hij vindt dat er toch wel heel veel goeds en moois tussen ons is. Hij vraagt zich hardop af 'wat hij toch met me aanmoet'. En gisteren bij de mediator vroeg hij tot waar precies in het proces we nog terug kunnen. Net als jij sta ik erbij en kijk ik ernaar. Ik snap niet dat man niet stopt met dit proces. Als je zo twijfelt aan zo'n stap, en je weet hoeveel ellende je er je kinderen mee bezorgt, dan stop je toch? Dan denk je er nog eens goed over na, want, daar komt ie weer, scheiden kan altijd nog. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Waar doe ik goed aan? Ik zinspeel er af en toe op dat hij nog steeds terug kan. Dat ik nog steeds bereid ben energie in onze relatie te steken. Ik leef nog steeds in een schemergebied. Ik vind het heel lastig in het dagelijkse leven mijn houding te bepalen. Wat bespreek ik nog met hem en wat niet? Ik schiet heen en weer tussen me gedragen zoals altijd, en me gedragen alsof we al gescheiden zijn. De ene keer vertel ik hem wel over mijn dag op kantoor, en over de afspraken die ik met vrienden maak voor avondjes uit, en de andere dag voelt dat allemaal niet goed. Die onduidelijkheid is zo lastig. Ook voor hem. Dus ik hoop dat hij snel duidelijk krijgt wat hij wil. Dan kan ik linksom of rechtsom verder.

Hier overigens ook zorgen om oudste. Niet zo heftig als bij jullie, maar erg genoeg. Over 2 weken intake bij jeugd GGZ. Hopelijk krijgt hij dan snel de juiste hulp.

Sterkte met alles. Dikke knuffel!