U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Toch apart....
Ik blijf het bijzonder vinden hoe ieder vanuit zijn eigen referentie reageert. Logisch natuurlijk, maar soms verbaas ik me hoe weinig meelezers hier zich kunnen inleven in een situatie en in emoties die toch weer net anders liggen.
Dank voor de links, maar ik herken weinig in filmpjes over narcisme (nee, moederzielman is geen narcist en geloof me, ik wéét wat dat is want mijn vader is een ras-narcist en ik heb daar ernstige schade aan overgehouden) of 'codependency'. Ik heb totaal niet het gevoel dat ik me afhankelijk heb gemaakt van mijn partner, anders dan de normale (en gezonde!) wederzijdse aan- en afhankelijkheid die iedere relatie kent. In onze relatie is er juist een grote mate van ruimte en zelfstandigheid in de binnenwereld geweest - en een gezamenlijk optrekken in de buitenwereld. De emotionele afhankelijkheid werd pas ongezond toen zonder duidelijk aanwijsbare verklaring man zich met een klap terugtrok uit de relatie. Pas toen kantelde de dynamiek tot een afschuwelijke wurgklem.
Ook het 'doorpakken' dat Charis in #573 voorstelt, zal ik niet gaan doen. Ik ben erg blij met de huidige rust en vind het voor nu even goed, zo. Ik zie geen enkele reden om dingen zo snel mogelijk te gaan afhandelen. Brengt me niets nu. Ik denk juist dat een pas op de plaats nu iedereen de rust en helderheid kan gaan geven die nodig is. Mij, onze kinderen, én moederzielman. Zolang hij wiebelt, blijf ik waar ik ben.
Lieve pennestreek
Ik snap zo goed dat het je allemaal zwaar valt. Ben je nog in gesprek met je man? Krijg je duidelijkheid?
Het fysieke scheiden zal je echt iets gaan opleveren. Eerst heel veel pijn en verdriet, dan de helderheid van het afstand kunnen nemen. Vanaf een afstand kun je zaken beter en scherper zien. Ook je eigen aandeel. Laat dat een opening zijn naar een sterke(re) Pennestreek, die vanuit haar eigen kracht durft te leven. Dat kún je, dat heb je al laten zien. En je kunt de brokstukken van je man bij je man laten. Die deur kun je dichtdoen.
Even nieuwsgierig: heb jij enig idee wat je man denkt te winnen met een scheiding? Wat brengt het hem?
lezen jullie Trouw?
Elke Geurts doet daar nu iedere week verslag van haar niet gewilde scheiding. En iedere week moet ik zo hard aan dit draadje denken. Vandaag over de weerstand tegen het woord ex..
Mijk
Leuke tip
Dankje!
Ik vind het woord ex voorbehouden aan mijn ooit ex-man. Dus als de scheiding is uitgesproken 
en ook dan blijf ik het een woord vinden met een rare klank. Iets voor de Viva en de Linda. misschien, maar niet voor mij. Ik zei overigens ook nooit 'mijn man' en zal dus ook niet snel 'mijn ex-man' zeggen. Mensen hebben een naam, gelukkig!
Over scheiden gesproken: moederzielman heeft het woord scheiding tot op vandaag niet genoemd. Natuurlijk weet ik ook wel dat we de facto uit elkaar zijn. Duh. Maar het valt me steeds weer op. Nog altijd geen ex hier, dus.
Ik heb ook een hekel aan dat woord. Altijd gehad. Denk ook niet dat ik het snel zal gebruiken. De vader van mijn kinderen, dat wordt het denk ik. Of idd gewoon zijn naam.
Praten, nee, nauwelijks. Zakelijk alleen. Gisteren wilde ik met hem in gesprek over wat er allemaal nog te regelen valt. Dat werd een hooglopende ruzie. Ik werd echt giftig toen hij vond dat ik hem een poot uit wilde draaien. Dat ging over de verschillende opvattingen die wij bleken te hebben over onze huwelijkse voorwaarden en hoe die uit te leggen. Ik bleek ook nog eens gelijk te hebben, hij heeft wel excuses aangeboden, maar ja, toen was het kwaad natuurlijk al geschied. Ik had nog wel zo mijn best gedaan om over mijn weerzin en onwil heen te stappen en constructief mee te denken, zodat we volgende week weer stappen kunnen zetten bij de mediator... En ik baal op zo'n moment ook van mezelf, omdat het me nog steeds zo raakt als hij negatief over me denkt. Ik wil het nog steeds zo graag goed doen in zijn ogen.
Nee, duidelijkheid over wat hij denkt te bereiken heb ik ook niet. Nog steeds niet. Rust, is het enige zinnige dst eruit is gekomen. En verder 'wil hij mij niet kwetsen.'
Tip voor Pennestreek
Probeer zo neutraal mogelijk om te gaan met alle financiële stukken. Zoek alle stukken op, maak een overzicht. Maar trek zelf geen conclusies. Ga niet jouw interpretaties vertellen en leg zijn interpretaties naast je neer.
Laat het aan de mediator over om conclusies te trekken over een rechtmatige verdeling. Daarna kunnen jullie zelf afwijkende afspraken voorstellen als je dat wilt.
Zelfde geld voor pensioenregelingen, lijfrentes en dergelijke, alimentatie.
ex is een rol
hoe weinig je in een huwelijk de rol "mijn man" hoeft te benoemen, zo vaak doe je dat na een scheiding wel.
Want ook binnen een huwelijk is het de vader van je kinderen.
En bij de vader van mijn kinderen wordt heel vaak aangenomen dat jullie wellicht een koele relatie hebben maar wel in 1 huis wonen.
En dus ala minuut kunnen communiceren en volledig op de hoogte zijn van elkaars agenda.
Als je hem benoemt als mijn ex-man gaan ze daar niet meer vanuit en zullen ze dingen rechtstreeks aan hem gaan vragen.
De vader van de kinderen roept ook vragen op, ex-man schept duidelijkheid en voorkomt verder vragen.
Vesta
Wie bedoel je precies met 'ze'?
Ik moet stiekem glimlachen om de voortdurende roep om duidelijkheid op het forum. Voor wie eigenlijk? kort geleden zei moederzielman tegen mij: 'het kan me geen klap schelen wat anderen vinden of denken, de enige twee die verantwoordelijkheid tegen elkaar hebben af te leggen, zijn wij'. Een van de weinige dingen waar we het roerend over eens zijn ;-)
Op mijn cv (laatst nodig voor iets) staat gewoon: gehuwd, X kinderen. Bij hem overigens ook. Duidelijk toch?
Dus om in de rol te blijven
Blijkbaar is de ex-rol hier nog niet aangebroken.
Pennestreek
Ik las jouw post en dacht: precies hierom is fysieke afstand zo nuttig. Dan is er geen irritatie meer en hoef jij je niet meer af te vragen waarom hij zo negatief over je denkt. Ik herken je post 1 op 1, inclusief de boosheid die zo onterecht op jou wordt gericht. Hij is boos op zichzelf en zijn onvermogen, vergeet dat alsjeblieft niet.
Wat mij helpt, is stilstaan bij het gegeven dat ik geen invloed heb op zijn proces en zijn weg. Of ik nou hoog, laag of helemaal niet spring, zijn weg neemt zijn loop. Van me af of weer terug naar mij, dat weet ik niet. En nog steeds: geen invloed op. Natuurlijk raakt het je, omdat het zo oneerlijk en zo onverdiend is. Je krijgt de volle laag terwijl jij niets verkeerds hebt gedaan.
Ik werd getriggerd door de opmerking van je man dat hij rust wil. Pfoeh, die ken ik! Eerst dacht ik dat het mijn schuld was dat hij geen rust kreeg, niet het leven kon leiden waarnaar hij verlangde. Nu wij wat verder zijn, begin ik te zien dat hij steeds op mij heeft geprojecteerd. Jouw man wil jou niet kwetsen, omdat hij daar ook geen recht toe heeft. Jij hebt namelijk niets gedaan wat hem logischerwijs tot deze stappen dwingt. Hou dus op met jezelf afvragen wat jij wel/niet had moeten doen. Al was je 100% ideaal en moeder theresa zelf geweest, het had geen klap uitgemaakt. Zijn teleurstelling betreft voor het overgrote deel hemzelf alleen ziet hij dat nog niet. En dus projecteert hij op jou.
kijk eens op www.get-real.info, ik vond het een eye-opener. En nee, ik noem het M-woord hier niet, omdat dit allerlei reacties oproept. Terecht hoor, er is geen enkel excuus voor het laffe dwaalgedrag van je man. Maar je kunt het ook lezen om jezelf te versterken, om doordrongen te raken van het gegeven dat jij het niet hebt veroorzaakt - en het dus ook niet kunt oplossen.
liefs x
Links
Moederziel, mijn link was meer bedoeld als reactie op die van Rode Krullebol en meer "van toepassing" op mijn situatie en mogelijk meer meelezers. Jij was immers degene die door je opmerking over "gaslighting" bij mij een balletje heeft doen rollen, die in mijn situatie uiteindelijk die kant op lijkt te gaan.
Middenin/Bovenop
En wat mij in eerste instantie in het traject van mijn zoon is opgevallen is, dat ik, misschien omdat ik er middenin zat, of te veel bovenop, niet zag wat er met hem aan de hand was (Asperger). Toen de diagnose kwam en ik me er meer in verdiepte, vielen de kwartjes en kon ik me niet voorstellen dat ik het níet eerder had gezien.
Zo voelde ik me ook toen ik me ging verdiepen in (covert/verborgen) narcisme n.a.v. die gaslighting opmerking van jou.
Interessant detail
Wat ik ook interessant vind is dat de dame in de door mij geposte link heeft gewerkt in een opvang voor mishandelden en ook cursussen gaf op scholen over mishandeling, maar achteraf pas heeft opgemerkt dat zij met twee covert narcissist een "liefdes" relatie heeft gehad.
Meelezers
Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat ik denk dat jij, Moederziel, of Pennestreek te maken hebben met narcistische mishandeling, maar de links kunnen misschien voor meelezers wel nuttig zijn.
Idem
Ik heb mijn link naar Marie Parker ook met die bedoeling gepost: strikt vrijblijvend, ter algemene informatie.
Er is naar aanleiding van de verkiezing tot president van Donald Trump in de VS extra veel te doen om narcisme. Veel mensen maken zich zorgen over de vraag: hoe kunnen we hier het beste mee omgaan?
Een zekere nuchterheid is geboden, terwijl narcistisch gedrag nu juist geheid veel emoties oproept.
"ze"
je gesprekspartner: een ouder van een schoolgenoot van je kind, de schoolarts, trainer van je kind die vader ook regelmatig ziet, de nieuwe leraar van je kind.
Uhhhhhh....
Ok, ik snap het. Denk ik.
Narcisme en Trump? Goh, da's een long shot zeg. Verwarren we hier narcisme niet erg gemakkelijk met ijdelheid, arrogantie en dominant gedrag? Zoals een dip gemakkelijk verward wordt met een depressie?
Het verraderlijke aan narcisten is juist dat je het niet aan ze merkt. Pas in de diepte van de relatie merk je dat er sprake is van een 'gebruikers-relatie' en van manipulatie die ten koste gaat van jezelf.
Mooie columns van Elke Geurts, hierboven terecht aangeprezen. Bekijk vooral haar site, prachtig om te lezen. Het ongeloof, de liefde die er volop is. En de glazen wand tussen haar en haar man. Ik voel het gewoon.
ik zag ook wel veel overeenkomsten
Tussen jullie situaties....
In reactie op Moederlief
"Het verraderlijke aan narcisten is juist dat je het niet aan ze merkt."
De bedoeling van YouTubers die informatie verspreiden over narcisme is nu juist dat men narcistisch gedrag eerder - hopelijk tijdig! - gaat herkennen. Overigens bestaat er naast de verborgen variant, ook een openlijke. Bovendien wordt onderscheid gemaakt in gradaties. Met 'kwaadaardig narcisme' aan de ene kant van het spectrum en aan de andere kant tamelijk onschuldig narcistisch gedrag door mensen die vaak niet beter weten, doordat ze ermee zijn opgevoed.
Donald Trump legt naar de inschatting/smaak van velen openlijk narcistisch gedrag aan de dag. Een in narcisme gespecialiseerde therapeut, Ross Rosenberg, vindt zelfs dat hij op onheuse manier aan de macht is gekomen. Zie:
https://youtu.be/vxNx711oR_M Getuige de demonstraties her en der in de VS vandaag, is hij niet de enige die er zo negatief over denkt.
Maar het voert inderdaad te ver om het hier in dit draadje Trump te beoordelen.
Ms simone
:-))
RoosjeRaas, Stip
Zijn jullie er nog? Geef me alsjeblieft even een schop onder m'n achterste. Moet even weer vooruit.
Een na oudste kind is zo somber, zit diep, al erg lang en gaat (wederom) in behandeling. En als het mijn kinderen raakt, komt het driedubbel bij mij binnen. Ik wilde het delen met moederzielman en dat lukte maar een beetje. Maar het echt samen delen van de zorg, samen om kind heen staan, dat is weg. Ik dring niet door. Wat doet dat gruwelijk veel pijn. Ik weet het ook niet meer, schreef ik hem, alles breekt af. Ja, klopt, schreef hij terug vanuit Verweggistan. ' Lastig om over te appen, en ik weet ook niet hoe ik je nu kan helpen of bijstaan. Sorry.' En weg was-ie weer, mij woest maar ook wéér alleen met alle zorg, verdriet en shit.
Ik klapte in. Heb een uur gehuild. Ik weet het ook echt niet meer. Alles breekt onder mijn handen af. Zelfs mijn kinderen bezwijken onder de last. Ik haat dit zo. Ik.wil.dit.niet.
Moederziel
Allereerst maar: ik houd je even vast. Adem in, adem uit. Daar sta je dan, leeuwin, met al je moederliefde.
Jij.wilt.dit.niet.
En wat ik zie, vanaf de afstand die ik heb?
Je vraagt om hulp en troost aan de man die jou pijn doet en bij je weg ging.
Je vraagt om begrip van de man die zichzelf niet begrijpt.
Je vraagt om saamhorigheid aan de man die zich afkeert van zijn gezin.
Je vraagt om liefde van de man die deze liefde aan iemand anders ging geven.
Je hoeft niet vijandig te zijn ten opzichte van man. Ik weet hoe erg je het vindt dat mensen dat vinden. Je kunt wel de keuze gaan maken geen hulp, troost, begrip, saamhorigheid en liefde te vragen van iemand die dit alles juist 'van zich af heeft geschud'. Als een kind van je het zou doen, zou je het denk ik 'bedelen om aandacht en liefde' noemen. In mijn ogen is alles wat je niet ontvangt op dit vlak, niet iets wat je kunt vragen, verwachten of 'rekenen op'. Man is weg. En hoe goed jij ook probeert dit/hem te begrijpen, in essentie begrijp je dit NIET. Man laat in jouw ogen niet jou alleen, maar kind(eren). Dat begrijp jij niet. Dat zou NOOIT jouw beweging zijn. Jij blijft. En zo IS het dus ook. Jij bent er. Hij is onbetrouwbaar en onvoorspelbaar in hoe hij er wel/niet voor zijn kind(eren) is. Je hoeft niet vijandig te zijn, je hoeft je kind(eren) niet op te stoken tegen hun vader, je mag wel gaan constateren dat die onbetrouwbaarheid en onvoorspelbaarheid er is. Jij weet niet waarom. Je kunt het niet invoelen. Drie constateringen die de kinderen houvast kunnen bieden.
Maar je kunt dit pas echt menen naar de kinderen toe als jij het kunt erkennen. Dat je hulp, troost, begrip, saamhorigheid en liefde zoekt van waarschijnlijk de enige mens in jouw omgeving die niet meer met jou is.
Zie je wat ik doe? Ik trek geen gevolgtrekkingen, geen conclusies, ik wil niet begrijpen, ik pretendeer niets, ik stel slechts vast wat is. Daar zit de echte rouw. En het is al gebeurd. Jullie zijn niet meer samen in een liefdesrelatie waarin je de dingen krijgt die ik hier steeds opschrijf. En wat hij dan met zijn kinderen doet en laat is aan hem. Inclusief de ellende die daar bij hoort. Jij kunt niets voorkomen of oplossen dat niet in jouw vermogen ligt. Letterlijk. En hij moet zijn 'vermogen' oppakken op de manier die past, lukt, gewenst is, kan.
Dus, lieve moederliefdeleeuwin: denk aan de volgspot. Ongemerkt staat-ie toch volop op man. En jij maar wachten. Draai die spot liefdevol de andere kant op. Daar sta jij. En vier lieve, mooie kinderen, die mét beschadiging en al het leven zullen aannemen. Aanvaarden. En vermoedelijk gelukkig zullen leven. Maar nu even niet. Zo is het ook. Dus deel dit met de mensen om jullie, om hen, om oudste heen. Geef aan dat het goed is steun te zoeken. Dat het zwaar is. Aanvaard dat.
En dan nog even over 'ik hoef nu niets te veranderen'. Nee, op het praktische vlak niet. Al helpt dat enorm om dit emotionele, geestelijke, relationele stuk te gaan aanvaarden. Maar als je dat niet wilt of kunt, dan niet. Draai dan steeds opnieuw aan die spot. Alleen maar op jou en de kinderen, dat licht. Binnenkort komt de zon dat weer doen. Laaf je. Laat je troosten en wiegen door andere mensen, nieuwe omstandigheden. Wend je niet tot degene die het niet in zich heeft (om welke reden dan ook) er te zijn voor jou. En vertel jezelf niet dat je het eigenlijk niet voor jezelf nodig hebt, maar dat je (kind)eren het nodig hebben. Dat is tegelijkertijd waar en niet waar. Jij bent genoeg. Jij bent de standvastige leeuwin. Laat ze zien dat je die plek inneemt. Dat jij staat waar je staat. Dat kan ook beter als je je niet wendt tot wat was. Maar wendt tot wat is. De nieuwe werkelijkheid.
Lastig om te appen?
Je kan een skyp-blok afspreken. Een bepaald tijdstip waar je kind dmv de hedendaagse technologie vader kan zien en met hem kan spreken. Desnoods dagelijks als het helpt.
Trouwens skypen kan ook als je man weer terug is. Dagelijks 10 minuten met elkaar praten en elkaar zien.
Zo deel je de zorg.