Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

nee, stop

"Daarbij vind ik de vergelijking met jouw eigen situatie echt totaal niet opgaan. Er is in ons geval gelukkig geen sprake van huiselijk geweld."

Je doet het weer, net als de andere schrijfster vaak doet: je zegt hoe erg het een andere situatie is.
Jouw man heeft een bom onder zijn gezin gelegd. De trouw en eenheid verraden. Of het nu verwaarlozing, verraad is, vele vrouwen of rake klappen: het maakt niet uit. Het is stuk.
Je kunt dan beter zelf in het zorgtraject blijven dan dat samen te doen. Want als je niet samen verder gaat, waarom zou je het dan samen moeten doen?

Ik vind je reactie op de moeite die Verhuiswagen in haar moeilijke tijd neemt ook niet netjes als ik eerlijk ben.

Moederziel, ik begrijp wat je bedoelt

Ik heb zelf ook nog steeds heel erg de behoefte om te begrijpen wat er is gebeurd en wat er nu gebeurt. Want het kwam voor mij uit de lucht vallen. Maar ik ga nooit begrijpen waarom hij denkt dat hij gelukkiger gaat zijn buiten ons gezin. Ik betwijfel dat ook heel erg. Dat maakt het nog een beetje moeilijker om te accepteren. Maar ik moet. En ik doe mijn best. Maar ik hou me amper staande, nu het besef echt, echt aan het indalen is.

Het gaat op dit moment nog steeds niet goed met me. Heb een aantal nare ontdekkingen over mezelf gedaan de laatste tijd. Ik heb al die jaren zo vreselijk mijn best gedaan. Om het hem naar de zin te maken, om te zijn wie ik dacht dat hij nodig had, dat hij wilde. Ik realiseer me nu dat ik al die jaren een rol heb gespeeld. Ik weet niet wie ik ben, zonder hem, zonder ons gezin. Ik vraag me af of ik het kan, leven zonder hem, en vooral als de kinderen er ook niet zijn. Wat doet alles er dan nog toe? Ik vraag me af of ik in mijn eentje wel goed voor de kinderen kan zorgen. Ik ben geen gezellige moeder, ben inmiddels mijn gevoel voor humor echt wel kwijtgeraakt. Ik ben zo onbeschrijflijk moe. En ik moet zoveel tegelijk doen en aanpakken nu. De scheiding zelf natuurlijk. Ik moet loskomen van man en mijn eigen zelf ontdekken. De kinderen steunen en helpen. Ik moet me op mijn werk zien te bewijzen, want dat ging niet goed de laatste maanden, heb dus een slechte beoordeling gekregen. Zoon gaat het echt niet goed mee, maar traject nog niet gestart. Woensdag weer mediator, donderdag gesprek op school over zoon. Echt, ik heb geen idee hoe ik het allemaal moet doen, hoe ik elke nieuwe dag door moet komen. Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel op dit moment. Man is weg, dus huis, hond, kinderen komen nu op mij neer. En ik vond het retezwaar. Blijf wel bezig, maar dat kost me zoveel moeite en energie. Morgen weer aan het werk, ik weet echt niet hoe ik dat moet doen. En ik ben zo boos op mezelf dat ik me zo voel. Ik was zo goed op weg, maar ben weer helemaal teruggevallen. En ja, ik weet wat jullie gaan zeggen, dat ik liever moet zijn voor mezelf, dat ik zo streng ben voor mezelf, zo hard. Dat weet ik allemaal, maar weten en kunnen zijn twee verschillende dingen. Ik merk ook dat mensen niet meer uit zichzelf bellen of appen. Het duurt natuurlijk ook al zo lang, en ik kom maar niet vooruit. Dus ik doe dat zelf zovele mogelijk, maar ook dat kost energie, die ik eigenlijk niet heb.

Sjonge wat een klaagzang. Sorry. Het lucht wel een beetje op. Maar helpen doet het natuurlijk niet echt. Tijd voor de was... Dat gaat allemaal gewoon door.

Moederziel

Ik begrijp je vraag naar "het willen begrijpen". Zoveel vragen die nog om uitleg of verklaringen vragen. Alleen denk ik dat je die niet gaat krijgen. Bij de ontrouw van mijn man komen ook nog zo vaak die vragen naar boven. Alsof ik continu op zoek ben naar antwoorden om alles te kunnen begrijpen. Maar mijn therapeute zegt dat ik daarmee moet stoppen. Er zijn nu eenmaal niet altijd verklaringen. Vaak snappen die mannen zelf niet waarom ze in die situatie zus of zo gehandeld hebben. Het is gewoon gebeurd. Waarschijnlijk door bepaalde processen maar die zijn ook voor hen niet altijd duidelijk.
Het doet me denken aan het gevoel dat ik vaak heb als ik verdrietig ben:het niet kunnen aanvaarden van wat er gebeurd is en eigenlijk het verleden proberen ongedaan te maken. Maar dat lukt niet. Dat is vechten tegen de kosmos.
Ik begrijp heel goed dat je bepaalde gesprekken wil aangaan met het oog op de kinderen. Maar wat er gebeurd is in het verleden, daar ga je nooit bevredigende antwoorden op krijgen.
Stel dat man na therapie tot bepaalde inzichten komt, dat jullie beiden vele zaken in een ander perspectief kunnen zien. Zou je dan alles met de mantel der liefde toedekken en verder kunnen? Wat haal je er nog uit?
Toch snap ik je drang naar uitleg. Het is ook zo'n verdomde rollercoaster van emoties waar we inzitten.
Veel moed, Moederziel. Ik vind je alleszins bijzonder sterk en af en toe wat zwakkere momenten moeten zeker kunnen

Moederziel Even snel

Contextuele therapie.
Reageer later.

lieve Moederziel

Ik vind jou juist zwart-wit.
Je relatie, of 'gezin' is je heilig en dat zul je ten koste van alles vasthouden, hoe dan ook.
Zoals het nu op mij overkomt is het het restje van je relatie dat je vasthoudt. Je hebt misschien de kern gezien: dat de basis weggevallen is maar het lege omhulsel wil je vasthouden.
Ik vind dat zwart -wit. Het leven is meer dan je relatie, je kunt nog honderdduizend kanten op.

Kijk anders naar Pennestreek: lees haar relaas, écht lezen ajb.
Waar heeft het haar gebracht, het niet-los-willen-laten??

Floor

Het gaat niet om niet-willen. Ik wou dat ik los kon laten. Maar ik weet niet hoe dat moet.
Ik snap nog steeds niet dat dit zomaar kan, dat de man waar ik al zonlang zoveel van hou, eenzijdig besluit dat het over is. Dat hij dit de kinderen aandoet. Mij dit aandoet. Hij heeft beloftes gedaan, verantwoordelijkheden op zich genomen en hij draait zich nu onder alles uit. Blijft l op mij leunen en gaat ervan uit dat ik alles wel regle en draaiende hou. Zadelt mij nu op met verantwoordelijkheden die ik niet wil, en op dit moment ook niet aankan.
Ik wou dat ik los kon laten wat ik had, maar dat was zo allesbepalend in mijn leven, dat ik dat niet kan.

ik heb zelf

een scheiding doorgemaakt met een grote liefde. Oke, geen kinderen, dat scheelt, maar afwikkeling van een aantal zaken was toch ingewikkeld en tijdrovend.
Wat bén ik blij, achteraf, met hoe het is gegaan.
Knop bij mij was gelijk om. Ik ben een jaar door een inktzwart gat gegaan. Zo zwart, dat ik mezelf echt beloofde dat ik na een poos er een eind aan zou mogen maken, aan mn leven. En toen was het klaar. Gewoon klaar. Een toen kwamen de inzichten pas. Dat is iets dat je met jezelf moet doen.

Pennestreek

Je gaat hem hopelijk niet verzorgen nu hij ziek is? Dat mag hij dan zelf oplossen. Jij hebt meer dan genoeg omhanden. Het lijkt me ook helemaal niet gek, logisch juist, als je je ziek meldt van werk. Kinderen naar school en jij uitrusten.

Pennestreek!!!

Je klinkt zo vertwijfeld en hopeloos... Och meid, ik wilde dat ik je nu in real life een dikke knuffel kon geven...

Ik heb het zo nooit meegemaakt, dus ik denk dat ik je niet kan helpen. ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat je volgens mij echt je man dringend moet vragen om het huis te verlaten. Ik denk, echt, dat dat zoveel van je krachten vergt. Tuurlijk ben je nu, nogmaals, onthutst. Ik denk dat jij alles hebt ingezet op een voorzetting of een hernieuwing van de relatie... Zolandg je man nog niet 100% definitief was kon jij door. En nu is het echt over... En zak jij als een pudding in elkaar.

Ik vind dat je een heldere beschrijving van je situatie en van jezelf geeft.

Weet je, een tip: wat volgens mij het aller- allerbelangrijkste nu is, is je baan! Lijkt onmogelijk, maar daar zou ik op inzetten. Je baan en je kinderen.

Man moet weg, echt, en hoe dat zoekt hij zelf maar uit. En dan gaat hij eerst die scheiding maar regelen. Jij: bijslapen, naar je werk (desnoods nog een gesprek met uitleggen wat er speelde, heb je dat wel gedaan???) en de kinderen, loslaten nu. Dat is is gang gezet... Je kunt er niets aan doen nu, behalve er zijn voor ze.

En dit zeg je dan aan de mediator waar jullie binnenkort naartoe gaan. Schrijf het desnoods op, mail het vantevoren. Maar dit is jouw standpunt. VAl niet in de valkuil van het medelijden of de behulpzaamheid van je man.

Moeders hoeven niet altijd een gevoel voor humor te hebben. Ik ben ook niet altijd blij, en ik ben niet aan het scheiden...

Had je medicatie? OF net afgebouwd? Dan weer opnieuw. Je moet voorkomen dat je terugvalt, en je economische zelfstandigheid en de zorg voor de kids vereisen nou eenmaal dat je weer wat energie krijgt...

Knuffel voor jou!

hoe het werkte

Poeh ik ben hier best herkenbaar eigenlijk dus ik heb al beetje spijt dat ik het überhaupt hier genoemd heb. Maar eigenlijk heeft Pennestreeks draadje bij mij in gang gezet dat ik me realiseerde dat het hier scheef aan het groeien was. Man worstelde met eigen emoties ik paste ne te veel aan. Hij legde dingen bij mij die niet bij mij hoorde. Therapeut ontvlecht dat netjes. En maakt ons veel bewuster van effect van wat we zeggen. Patronen. Verschillen van wat je uit huis meegekregen hebt. Bij ons heeft het een heel goed effect maar wij waren allebei erg overtuigd dat we bij elkaar wilden blijven.....

Mijk

Pennestreek,

Kan je de schoolse taken wat je zoon betreft bij je man parkeren? Dus ook de besprekingen met bv een mentor.
Je hoofd tolt van het aantal taken. Je kan niet moeder, werknemer, politieagent, begeleider etc etc zijn en al die taken perfect uitvoeren. Leg wat taken op het bord van degene die dit beter kan oppakken zonder jezelf als een falende te zien.

Pennestreek, kop op!

Oh meis, ik ken het gevoel. Niet meer weten waar je moet beginnen. Zo verdrietig en ellendig en toch moet er van alles. Hoe vreselijk moeilijk ook ik adviseer je echt om door te zetten. Ik snap dat je het liefst onder een dekbed kruipt maar dat gaat je niet helpen. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik mezelf de opdracht gaf om een aantal dingen per weekend of een avond in de week te regelen. Op zaterdag zoek ik dit uit, regel ik dat en schrijf ik die mail. Ook als ik echt niet wilde deed ik het toch en langzaam maar zeker kwam het einde van een heleboel geregel in zicht.

Ik lees twee dingen die bij mij echt prio zouden hebben. Ik denk dat je dat zelf ook wel weet. Je baan en je zoon. Ziek melden zou ik zeker niet doen. Hou het zakelijk. Ga om de tafel en spreek verbeterpunten af. Bedenk welke hulp je daar eventueel bij nodig hebt. Plan ook gelijk gesprekken in om de voortgang te bespreken. Over je zoon heb je volgende week een gesprek. Probeer ook daarin concreet afspraken te maken. Huiswerkbegeleiding? Bijles? Direkt regelen. Ik weet niet precies wat er speelt maar volgens mij kan hij niet meer blijven zitten toch? Bespreek samen met je zoon de opties die er wel zijn.

Sta stil bij alles wat je al wel hebt gedaan en geregeld. Ik denk dat de onrustig situatie met man wel/niet thuis niet helpt. Je vindt zo je draai niet. Je kan het namelijk echt wel. Daar ben ik van overtuigd. Ik ben inmiddels verder. Ik merk dat ik mijn draai heb gevonden. Ik ben weer ontspannen. Ik weet dat ik het kan. De weekenden zonder kinderen overleef ik inmiddels. Vakanties blijf ik moeilijk vinden, maar hé als ik veel werk gaat de tijd snel en maak ik overuren. Daar kan ik dan weer wat extra's van doen. Hou vol, je ziet nu het einde van de tunnel even niet maar geloof me die is er wel!

Nou, even niet geweest, maar jullie duidelijk wel, Moederziel en Pennenstreek.

Ik ga bot zijn. Wat zijn jullie allebei hardnekkig in je eigen overtuigingen, je eigen patronen, je eigen wijzen van in het leven staan. Wat pakken jullie alles op op een manier die ik als relatieve buitenstaander, gewoon door het lezen op het forum, kan voorspellen. Wat volharden jullie in manieren van omgaan met de situatie die tot nu toe niet dienstbaar voor jullie gebleken zijn. Wat blijft de focus ongelooflijk op die mannen liggen.

Jullie zijn allebei vrouwen met een eigen inkomen en kinderen op de wereld gezet en jullie kunnen allebei niet aanvaarden dat je nu 'gewoon' even voor jezelf moet zorgen, en voor die kinderen.

Willen begrijpen, niet begrijpen, niet accepteren, niet laten gaan, niet geconcentreerd op 'overleven'.

Moederziel, in mijn ogen wil jij snel naar het eind van jouw/jullie boek bladeren om dan in ieder geval te zien hoe het allemaal ECHT zit.

En Pennenstreek, in mijn ogen wil jij het boek niet eens inkijken, omdat je besloten hebt dat je dyslectisch bent, weinig waard.

Ik heb even geen advies, geen tips, zelfs geen 'mee voelen' omdat ik er echt van schrik hoe jullie jezelf de kwellingen aandoen die je jezelf aandoet. Geheel volgens de weg waarop je altijd liep.

Ga eens de andere kant op lopen!

Kijk wat er dan gebeurt. Oh, dat is dan toch advies.

Pennenstreek, je zegt dat je man jou 'de verantwoordelijkheid geeft', maar die HEB je gewoon. Die geeft hij je niet! Hij loopt er voor weg misschien. Maar je kunt 'm niet bij hem neerleggen. Of zeggen dat hij 'm bij jou neerlegt. Jullie hebben 'm allebei. Grote mensen met kinderen.

Moederziel, man is bereid mee te denken in het beantwoorden van vragen, eventueel met een therapeut. Is dat intrinsiek? Heeft hij behoefte aan duiding? Wat ik hoor, is dat het jouw behoefte is, en hij er in mee wil gaan. Dat is prima, maar wees niet verbaasd als je wederom dezelfde onbegrijpelijke reacties gaat krijgen. Of een tegenreactie van dien aard.

Willen jullie nu eens tot je laten doordringen dat je het gewoon KAN? In alle onzekerheid, maar niet 'op leven en dood' hoor, dat niet. Overleven, doorleven, verder leven en leven? In die volgorde? Meiden toch.

Moederziel

Mijn post was niet veroordelend bedoeld, wel oordelend. Als in dat mijn mening er in zit. Zie dat als zorg, als je kunt. En gekleurd door mijn eigen ervaring, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Je wilt het voor je kinderen goed hebben. En werkt dan liefst voor twee, voor jou en man. Het is de vraag of dat nu goed is voor iedereen. Het kan nog niet helder en 'normaal' zijn in mijn ogen. Het is mijn mening dus. Daar hoef je niets mee. En dat kan je ook niet, schrijf je. Leg gerust naast je neer! Ik kan - ook niet nu ik er even over nagedacht heb - niets met je vraag naar een goede therapievorm. Ik denk dat jij die zelf kunt beantwoorden. Je weet er veel van. Als ik jou was zou ik due vraag bespreken met je therapeut. Misschien is dat een idee.

Ik ervaar jou niet als anders dan anderen. Integendeel. Ik zie jou als een "redder" pur sang.

Herkenbaar

Dat is herkenbaar. Ook dat je dan overtuigd bent van dat dat "redden" en "willen begrijpen" (ook) bedoeld is voor de anderen. Je kinderen. Man. Ik herken het zo. Denk (over mezelf!) inmiddels vooral dat het een wens tot controle is. Aan het roer zitten. Sturen en bijsturen. En weet ook hoe het voelt oprecht te denken dat het dát deze keer niet is. Geldt voor mij. Ik meen het te herkennen bij jou maar lijk daar nu helemaal naast te zitten. Goed dat je aangeeft dat je er dan niets mee kunt.