U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Ook hier
En ook hier ben ik me steeds meer gaan beseffen hoeveel ik "overeind" heb geprobeerd te houden en houd mijn hart vast, maar ze hebben de "kerst in huisje met papa en Truus" overleefd (en ik ook 
).
Voorbeeld
Gelukkig Ms. Simone, en het beste nieuws van dit alles is dat december voorbij is 
Ik vond het pittig hoor.
Hoe gaat het verder in je contact met je (ex)man?
Flanagan, ik vind je idee van advies geven heel mooi, maar man wil van mij totaal geen advies (is steeds boos dat ik hem 'corrigeer', ook als ik gewoon een vraag stel). En hij deelt op dit moment zijn kwetsbaarheid en zwaktes (in goede zin) met helemaal niemand. Niemand. Hij deelt niet wat er in hem omgaat.
Ik vertrouw op de kinderen. Zij zullen hem bij de hand gaan nemen - als hij er voor open staat. Ik hoop daarop. Helend voor beide zijden.
De oudste
Dat is best een verantwoordelijkheid die vooral op de schouders van de oudste rust. Schakel een vertrouwenspersoon in, al is het maar voor de kinderen.
Low contact
Vanwege mijn Posts hier op OO en de reacties die daarop kwamen, van jou, Moederziel, maar ook van Sally en Roosje ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in de dynamiek die bij ons heeft gespeeld. Ik heb de afgelopen weken veel gelezen en beluisterd over de problematiek, waarvan ik denk (vrij zeker weet) dat die hieraan ten grondslag ligt en het hoogst haalbare is in mijn geval "low contact".
Wat bedoel je Flanagan?
Dat de last vooral op de schouders van oudste ligt? Hij heeft niet een 'taak' oid, ik verwacht dat dit (wat ik schrijf in #378) een natuurlijk proces zal zijn.
Of bedoelde je iets anders?
Leg eens uit, Ms. Simone
Welke dynamiek? Je maakt me nieuwsgoerig ;-)
Misschien kan ik er nog wat inzicht uithalen voor mezelf?
Pennestreek, laat even wat van je horen!
Als is het maar een hoi of hallo. Ik maak me zorgen.
Toxic relationship
Hier gaat vermoedelijk nooit een diagnose komen, maar ik ben inmiddels zover dat ik mij goed herken in wat elders op het web als "toxic relationship" wordt omschreven. Dit schijnt vaak voor te komen tussen iemand met bijv. een persoonlijkheidsstoornis, zoals in het "narcistisch spectrum" en een "empath". En iedereen, ervaringsdeskundigen en experts, lijkt het erover eens te zijn, dat dergelijke stoornissen heel moeilijk te behandelen zijn.
Onmogelijk
En verbetering is onmogelijk als er geen inzicht is.
en zelfinzicht is nou net het probleem
in dit soort situaties...
Exact, Mirreke
Daarom, rest mij niets anders dan "low contact", omdat "no contact" vanwege de kinderen niet tot de mogelijkheden behoort.
Bericht van mij
Ik ben er nog hoor. Een paar dagen onder de radar. Helaas niet omdat ik lekker aan cocoonen was, zoals de bedoeling was deze week, maar omdat het slecht met me gaat. Man zou naar zijn appartement gaan maandag, en ik zou deze week ,ekekr thuis zijn met de kinderen. Maar het lipe anders, man werd mandagochtend ziek. Zo ziek dat we de hele dag in het ziekenhuis gezeten hebben. Hij moest nog 2 dagen blijven, en is nu alsnog vertrokken.
Gisteren eerste sessie bij mediator gehad.
Dit alles heeft er erg ingehakt bij me. Het slaapgebrek breekt me echt op nu. En hoewel ik de afgelopen nachten wel redelijk geslapen heb dankzij slappillen, is het bij lange na nog niet genoeg om weer op te krabbelen. De rek is eruit. Echt helemaal. Alels wat ik het afgelopen anderhalf jaar heb opgebouwd aan zelfvertrouwen en kracht is weggezakt. Ik kan er even niet meer bij. En hoewel ik blij ben dat man weg is (met hem samen zijn zorgt inmiddels voor enorm veel spanning in mijn lijf), weet ik even niet hoe ik de komende dagen alleen met de kinderen door moet komen. Het is zo confronterend nu, dat hij weg is.
Lief dat jullie allemaal aan me denken. Hoop snel te kunnen laten weten dat het beter gaat.
Eten en slapen
Lieve Pennestreek, verwacht alsjeblieft niets meer van jezelf dan (zorgen voor) eten en slapen. Vertel je kinderen gewoon dat je er helemaal doorheen zit. Desnoods bellen zij maar een pizzakoerier. Ze de tv maar aan en verplicht jezelf tot niets. Dit is overleven. Zo simpel als dat. Er komen betere tijden!
Vriendin, zus, moeder, buurvrouw?
Lieve Pennestreek, allereerst ben ik heel blij dat je een teken van leven hebt gegeven. Ik maakte me oprecht zorgen. Terecht, begrijp ik nu, want je zit in de vrije val. Is er een vriending, zus, moeder, buurvrouw die je voor een paar uur kunt inschakelen? Een instant moederfiguur zeg maar, die een paar uur per dag voor jou en de kinderen kan zorgen?
Toen ik afgelopen mei op mijn bodem zat, durfde ik het huis niet meer uit. Ik had het gevoel dat mensen dwars door me heen keken en konden zien dat mijn man mij had verlaten voor iemand anders. Dat ik de moeite van het erbijblijven niet waard ben. Een kordate vriendin deed boodschappen, kookte, zette de kinderen aan tafel met eten en vertroetelde mij als een ziek vogeltje op de bank met kruidenthee en kleine hapjes. Ik kon alleen nog maar huilen. Maar oh wat was ik blij met deze fantastische vrouw bij wie ik kon janken, praten, zwijgen, alles was goed. Ik heb me als een babytje bij haar opgekruld.
Heb je iemand in je buurt die je kan helpen nu? Gewoon om hulp vragen, hoor. Er zullen veel mensen om je heen zijn die graag iets concreets voor je willen doen.
En onthou...
het blijft NIET zo. Er komt nieuwe kracht. Nu niet voor te stellen maar het is echt zo.
De oudste
De oudste is een jongen. Ik weet niet of je het herkent, maar hier merkt ik dat jongens beschermende karaktertrekjes vrtonen als het hun moeder betreft. Dat betekend niet dat moeder heilig is want 16-jarigen kunnen ook heel goed botsen met moeders omdat ze op de drempel staan tussen kinds-zijn en de eerste stappen willen maken als jongemannen vol zelfvertrouwen. Maar toch komen ze in opstand als hun moeder verdriet doormaakt.
Doordat hij als eerste van de kindren zijn boosheid toonde, en later nog een keer op de dag dat hij door zijn vader werd weggestuurd, bespeur ik een uiting van de krachtige wens voor zijn moeder op te komen. Het kan zijn dat jij. Door de omtandigheden dit nog niet is opgevallen want jongens zullen dit nooit openlijk bekennen. Dat is niet stoer...
Eens liep ik tijdens een vakantie in het buitenland in een wereldstad. Mijn man en zoon liepen iets achter en er liepen op een gegeven moment twee mannen tussen ons in. Mijn man vertelde mij later dat zoon hem had gezegd dat als die twee mannen iets verkeerds van plan waren, denk aan beroving, die ene voor hem was. Mijn lange zoon was toen 14 en net zo lang als die mannen.
Of als ik op straat iemand help, waarschuwt hij mij dat ik niet zulke risico's moet nemen want je kan niemand vertrouwen. Zelf helpt hij ook.
Als mijn man in het buitenland is, bemerk ik dat zoonlief zich ongemerkt als de man in het huis gaat opstellen.
Als een automatisch iets
Ik ken je zoon niet. Miisschien herken je niets in wat ik hierboven aangeef. Als je het wel hetkent,of maar een deel, ik geloof dat een oudste automatisch de jongeren beschermd. Dat zie ik ook bij mijn dochter, die hier de oudste is. Wie aan haar broertje komt, komt aan haar.
De combinatie oudste en zoon, leidt gauw tot die behoefte aan bescherming en dat geeft conflicten die hij snel alleen wilt handelen omdat hij jou niet tot last wilt zijn.
Herken ik zeker
Het is mooi wat je beschrijft, Flanagan, en ik herken het zeker. Ik word me ook steeds bewuster van de beschermende houding die de kinderen tov mij hebben. Allemaal, met uitzondering van de jongste. Die let wel goed op mij, maar is ook nog makkelijk te 'misleiden'.
Ik realiseer me heel goed dat de oplossing hiervoor ligt tussen moederzielman en mij. Ik heb vandaag man wat uitgebreider gesproken. Zelfs de grote vragen (het waarom, wat zijn winst is, wat zijn plan is?) kwamen even aan bod. We hebben afgesproken er binnenkort samen een avond voor te gaan zitten. Man vindt het prima gaan met de kinderen; ik merk dat ze hun twijfels en verdriet wel bij mij maar niet bij hem tonen. Ik wil hem deelgenoot maken van wat er speelt. Dat moeten we toch samen oplossen. We moeten er samen voor ze zijn.
Man benoemde meermalen de afstand die er nu is. Die voelt niet goed. Ik heb gezegd dat nabijheid te veel pijn doet, maar afstand eigenlijk ook. Dat de hele situatie alleen maar achteruitgang is. Voor iedereen.
Hij heeft geen groter plan. Hij vertelde voor het eerst ook verscheurd te zijn. Er mee te worstelen. Op het oog gaat hij gewoon verder, maar reizen naar landen en steden waar hij met mij was, doet pijn. Maar waarom dan? Grote vragen, die alleen wij kunnen bespreken. Moeten bespreken om verder te kunnen.
Op deze momenten ben ik opgelucht en gebroken tegelijk. Opgelucht omdat onze relatie voor hem net zo groots was als voor mij. Gebroken omdat ik nog steeds niet begrijp waarom hij van mij is weggegaan. Ik moet dat helder krijgen om verder te kunnen. Ik moet.
Quality-time
Fijn dat je man open staat voor een bespreking van deze gevoelens. Hopelijk zal hij er iets meer op gaan letten en er rekening mee houden als de kinderen geprikkeld zijn.
Toen mijn vriendin en haar man wegens ontrouw gingen scheiden, wilden de pubers eerst niet bij hem langs gaan.
Zijn huis was niet hun huis. Doordat vader en zoon of vader en dochter activiteiten ondernamen waarbij ze niet te snel of te vaak in zijn huis verbleven, waren ze meer op neutraal terrein. Dit hielp bij het verbeteren van de band.
Er is nu een betere band en meer vertrouwen.
Als ik naar jullie situatie kijk, vind ik de invoering van het verdeeld ouderschap achteraf wat snel gegaan. Ik vergelijk het met het proces van herstel bij vriendin.
Hier hebben we ook wel eens quality-time dagen en dan zijn we niet eens gescheiden. Ik zie dan hoe dit een kind goed doet, op zulke dagen is er tijd voor vragen.
Nog te diffuus
Flanagan, ik denk ook dat er meer investering nodig is van de zijde van man, maar er komt weinig initiatief. Ik hoop meer uitleg te kunnen geven over wat bij mij op de keukentafel wordt gelegd en wat bij hem niet wordt gezegd. Ik hoef niet namens de kinderen te spreken, maar kan wel aangeven dat het allemaal niet vanzelf gaat.
Het energielevel van man ligt laag, maar er lijkt ietsje meer betrokkenheid bij de kinderen te komen. Gelukkig. En hopelijk blijft dat zo.
Intussen moet er tussen ons ook nog heel veel geklaard worden. Binnenkort gaan we toch maart om de tafel. Ik ben er nu klaar voor. Ik heb letterlijk een lijstje genaakt met de vragen die ik heb: waarom ben je weggegaan, wat wil je vinden, wat had anders gekund, wat kun jij nu doen, wat kan ik nu doen, hoe ervaar je dit enz. Ik heb heel erg veel behoefte aan inzicht en helderheid om verder te kunnen. Man staat er voor open. Schoorvoetend, maar dat maakt me niet uit.
Advies gevraagd
Heb gisteravond (en vannacht 
zitten nadenken over het gesprek van gisteren. Het lukt me niet om me goed uit te drukke richting man. We denken te veel in vaste plaatjes, in stramienen, in verwachtingen. Ik wil weer open kijken, ik wil onbezwaard kunnen ervaren wat er aan de gang is, ik heb het afleggen van alle pijn nodig om verder te kunnen, om te aanvaarden. En om te begrijpen wat mij heeft gedreven. Al was het maar om te voorkomen.
Ik voel zo ontzettend sterk dat het op deze manier niet klaar is. Moederzielman heeft al een paar keer gesuggereerd om er professionele hulp bij te zoeken. Om elkaar de de uitleg te kunnen geven die (blijkbaar) nog nodig is. Ik ben al in individuele therapie (behandeling ptss en depressie), en dat zit in een opgaande lijn. Ben gestopt met antidepressiva. Ik zou wel een gezamenlijk traject relatietherapie in willen, maar weet niet goed in welke richting. Ik denk aan gestalt-therapie. Iemand daar ervaring mee? 'Gewone' relatietherapie focust erg op de communicatie tussen partners. Ik voel heel sterk dat we naar de laag eronder moeten. Bij beiden ligt er een flinke erfenis uit de thuissituatie die ook in dit verband bekeken en benoemd moet worden.
Voor de duidelijkheid: doel is wederzijds begrip en ontrafelen van hoe dit alles heeft kunnen gebeuren. Om de omgang te verbeteren en hopelijk pijn te verminderen. Op dit moment nadrukkelijk niets meer en niets minder.
Iemand tips voor relatietherapie bij relatiebreuk?
wij hebben goede ervaringen met eft
Maar dat is zonder breuk. Maar dit focust op emoties en inons geval op emotionele verbondenheid. Pakt dus wel echt de onderlaag maar of het ook werkt als er een besloten breuk is?
Is er een besloten breuk?
Hmmm... da's een gewetenskwestie in deze. Breuk, ja. Besloten? Da's een hele grote (misschien wel cruciale) vraag. Ik denk dat we dat voor nu niet direct beantwoord krijgen.
Behoefte van beiden is om wederzijds begrip te krijgen voor wat er emotioneel speelde en speelt. Ik zoek naar antwoorden, man wil die graag verschaffen maar we komen er zelf niet makkelijk uit. Ik ken het boek 'Houd me vast' van EFT-goeroe Sue Johnson en daar zit inderdaad veel 'onderstroom' in. Het tegenstrijdige in ons geval is misschien het zoeken naar emotionele verbondenheid. Dat kan losmaken in de weg staan. Maar tegelijk zoeken we die verbondenheid ook nog altijd op. Ik haal daaruit dat het (nog) niet klaar is, en daar kan EFT misschien wel wat doen.
Hoe werkte dat voor jullie, Mijk?
Vragen en antwoorden
In #395 heb je het over een gesprek met je man waarbij je vragen beantwoord worden. Waarom hij dit doet, waar t mis ging, wat jij hebt gedaan etc etc. Al deze vragen leiden hoe dan ook naar antwoorden waar je niks mee kunt denk ik. Wat als je hoort ' je was te weinig zus en zo' wat ga je dan doen? Veranderen? Denk je dat hij dat opeens wel met je verder wil? Wil jij de veranderende moederzieltweepuntzeven worden? Die op t juiste moment dit zegt of dat doet? En stel hij zegt dat jij alles goed doet, maar t ligt in hem of buiten jullie? Wat ga je dan doen? T komt bij mij over alsof je nog totaal geen acceptatie hebt van het feit dat je man wil scheiden en dat hij al bij je weg is. Hij is al weg! Besef je dat wel? Ga niet zoeken naar redenen. Ik snap dat je misschien zo in elkaar zit maar over n half jaar komt de klap alsnog. Er is geen reden waarom hij wel of niet mag scheiden. Er is niet iets wat jij wel of niet had moeten doen.
Toen ik destijds mijn man de scheidingsmelding deed, was dat onder begeleiding van een psycholoog ivm het huiselijke geweld van hem. Ook mijn ex vond dat ik verklaringen moest geven en alleen de juiste reden gaf mij t recht te mogen scheiden, vond hij. De psycholoog maakte direct korte metten met deze houding. Je bent geen verantwoording verschuldigd of verklaringen. Je bent doodongelukkig en je wil dit niet meer. Dat alleen geeft je t recht om eruit te stappen. Je man mag willen scheiden. Daar hoeft ie geen waslijst aan redenen voor te geven. Want jij moederziel zal anders altijd wel n punt kunnen vinden wat niet klopt. En wat wil je dan? Hem t recht ontnemen om te mogen scheiden?
Alsjeblieft, ga in het reine komen met deze situatie en concentreer je op hoe je je leven wat voor je ligt in te richten. Stop met denken dat er een bepaalde verklaring moet komen waardoor je opeens pijnvrij de scheiding kunt afhandelen. Dat punt komt nl. niet.
Ongenuanceerd
Ik vind je bijdrage ontzettend ongenuanceerd, Verhuiswagen. Jammer dat je zo op mijn vraag ingaat.
Ik ga niet alles weerleggen wat je stelt, maar wil er dit op zeggen:
1. Ik wil verder met mijn leven, maar om te kunnen accepteren en verder te gaan moet ik hobbels uit de weg helpen;
2. Bij zowel moederzielman als mijzelf is er geen absoluutheid in de emoties. Dat zorgt voor het moeras, dat zorgt voor het grijze gebied, dat zorgt ervoor dat het een goed idee kan zijn om elkaars vragen te beantwoorden om verder te kunnen en verder te komen - in welke vorm dan ook;
3. Ik 'ontneem' niemands recht om te doen wat hij wil met zijn leven. Maar als we beiden doodongelukkig verdergaan (en daar begint het verrekte veel op te lijken), kan het zomaar de moeite lonen om te onderzoeken waar de drijfveren liggen en waar ieder voor zich naar zoekt;
4. Ik vind het ontzettend belangrijk om een bepaalde mate van gezamenlijkheid te bereiken om de zorg voor onze kinderen én onszelf in een goede en liefdevolle vorm te gieten.
Daarbij vind ik de vergelijking met jouw eigen situatie echt totaal niet opgaan. Er is in ons geval gelukkig geen sprake van huiselijk geweld. In dat geval zou ik ook geen verdere uitleg nodig hebben.
eens
Je maakt jezelf wijs dat je met antwoorden, diepliggende emoties, analyses, verklaringen wel verder kunt.
Maar je gaat er niets mee kunnen.
Je hebt al redenen gehad, ik heb je al gezegd dat je er niets mee kunt, en nu wil je ze eigenlijk weer, omdat ze niet bevredigend waren.
Je opmerking dat het nog niet klaar is, en hoe nadrukkelijk je erop focust (alsof je "ons" verantwoording af moet leggen) op wat je ermee wilt: niets meer en niets minder, geeft aan hoe anders je erin staat als wat je zegt.
Al zou hij willen, jij laat hem niet los.
Ook niet met antwoorden en verklaringen, want het is niet wat jij wilt of accepteert.
Je hart voelt niet wat je mond zegt. Je mond spreekt gewenst, naar wat "hoort", maar je hart roept precies het tegenovergestelde.
Dat mag, maar je houdt jezelf een beetje voor de gek. Je verlengt wat gaat komen.
Wat gaat komen doet pijn, daar moet je doorheen en het komt ook omdat uitstel in deze naar wat ik denk geen afstel is.
En mocht dat het wel zijn, dan zo gehavend dat het nooit meer compleet en volwaardig is.
Dat klinkt heel negatief, maar ik heb het zo vaak gezien, ook hier. Hoe broos en pijnlijk dit na jaren is en blijft, zelfs als je samen verder gaat.