Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!

Zijn dagen, jouw dagen

Dat de kinderen naar jou willen op "zijn" dagen, is op zich wel begrijpelijk, daar is alles vertrouwd, maar zou ik toch zo veel mogelijk inperken. Ze moeten inderdaad wennen, kinderen EN vader.
Daarbij is er nog emotioneel en praktisch werk aan de winkel.

In plaats van dat nummer 3 huiswerk maakt bij jou, moet hij met vader om de tafel om te kijken waar in zijn woning snel een rustige plek gemaakt kan worden om huiswerk te maken. En die plek dan ook inrichten. Dat kun je dit kind uitleggen, desnoods de gesprekjes oefenen, en dan is het aan kind om het met vader op te lossen. Een tweedehands tafel of een paar schragen en een plaat hout in een rustig hoekje zijn genoeg, het hoeft geen grote verbouwing te worden. Weigert vader, dan kan kind met vader afspreken dat kind van x tot x uur op school leert, of in de bieb, of desnoods bij jou. Maar op afspraak, zodat het duidelijk is dat het gebeurt en waarom.

De kinderen kunnen niet om elk wissewasje naar jou blijven rennen. Dat is voor iedereen te onrustig en voelt voor vader steeds weer als een afwijzing, wat de opbouw van een nieuwe relatie tussen vader en kinderen niet bevordert. Tegelijkertijd kun je pubers niet tegenhouden naar hun vrienden e.d. te gaan als ze gewend zijn dat te doen. Ik vind wel dat ze zouden moeten laten weten waar ze zijn en dat er afspraken zijn over thuiskomen en avondeten. Ouders willen ook weten waar zij aan toe zijn. Dat geldt als ze bij jou zijn evengoed, neem ik aan.

Mijn oudste komt in de vaderweek meestal één keer aanwaaien als hij vroeg uit school is en ik thuis ben, maar hij blijft nooit lang. Dat vindt vader namelijk niet leuk/bedreigend en vauit zijn persoonlijkheid begrijp ik dat. Jongste doet dat niet. Als er een noodsituatie is, mogen ze bellen (is nog maar 2x gebeurd). Maar ruzie, onvrede of geen eten in huis zijn uitdrukkelijk geen noodsituaties. Daar moeten zij en vader mee leren omgaan. Ik wil desgevraagd wel achteraf de situatie eens tegen het licht houden en de kinderen handvaten geven om er een volgende keer beter mee om te gaan.

Hanna

Ja. Zo.

Wederzijds proces

Ik schreef: "Dat is voor iedereen te onrustig en voelt voor vader steeds weer als een afwijzing, wat de opbouw van een nieuwe relatie tussen vader en kinderen niet bevordert." Natuurlijk voelen de kinderen zich ook afgewezen, dat is geheel vanzelfsprekend. Tegelijkertijd: als je kinderen hem afwijzen, heeft dat een invloed op hem. Dat kan jou (terecht) niet schelen, maar de kinderen dragen de gevolgen. Ik hoop dat je ziet dat je de kinderen moet aanmoedigen een relatie op te bouwen met deze nieuwe, veranderde vader. Alles gaat stuk, schreef je. Uit de puinhopen moeten ze iets nieuws opbouwen. Dat gaat alleen als ze de brokstukken door hun handen laten gaan en kijken waar er nog wat te redden valt en wat er nieuw moet komen. Wat past nog, wat niet? Daar zullen best heel wat tranen bij gelaten worden. Maar het is HUN proces, van vader en kinderen, wederzijds (!), en terugkomen naar jou vertraagt dat proces. Misschien heb jij daar geen boodschap aan, dat vertraagde proces ("Laat hem maar voelen! Net goed!" - begrijpelijk maar niet goed), maar als je dat in de weg gaat staan, begeef je je op heel glad ijs. Zo ontstaan vechtscheidingen. Ik wilde alleen maar aangeven dat "kom maar bij mamma", zoals je dat bij een kleuter met een kapotte knie doet, en bij een puber met een verkering die uitraakt, niet in alle situaties de beste reactie is. Wel als ze bij jou zijn, niet als ze bij hem zijn.

Ik lees dat je de kinderen aanmoedigt, dus ik geloof dat het allemaal wel goed zal gaan.

Emotioneel werk

"Uiteindelijk denk ik dat daar de kern ligt: er is nog (veel!) emotioneel werk aan de winkel. En juist dat probeert moederzielman tegen elke prijs te ontwijken."

Uiteindelijk zullen de kinderen hem er aan zijn haren bijslepen. Hij ontkomt er niet aan.

Mooi

Wat mooi en treffend dat je dat gedicht nu post. Ik had net een lange post geschreven over angst voor de toekomst, waar je het eerder over had. Weer gewist i.v.m. herkenbaarheid. Ik schreef dat ik eigenlijk geen vertrouwen heb ik de opvoedkwaliteiten van mijn ex, dat ik bang ben voor zijn slecht invloed, maar dat ik wel geloof dat hij van de kinderen houdt en dat ik hoop dat ze daar in elk geval liefde van leren. De rest moet dan maar van mij komen en daarmee moeten ze de toekomst in. Komt een beetje op hetzelfde neer.
Geloof, hoop en liefde zijn niet voor niets een cliché, een heel bruikbaar cliché.

Ach weet je

ook ouders die bij elkaar wonen hebben verschillende opvoedkwaliteiten. Mijn partner en ik pakken dingen vaak heel anders aan, en ik kan mijn mond dan echt niet dichthouden. Dus onze kinderen hebben echt wel door dat wij over sommige dingen heel anders denken. En ik kan me zelf ook heel goed herinneren dat ik met sommige vragen naar mijn moeder ging en met andere weer naar mijn vader. En mijn ouders tegen elkaar uitspeelde...

Jij kunt niet anders doen dan zelf proberen een zo goed mogelijke ouder te zijn, zoals jij je dat voorstelt.

ik vond steeds

dat je man moet loslaten en niet met zijn ontwikkeling etc moet bezig zijn.
Maar nu bekruipt me wel het gevoel dat er ook wel iets van begrip mag komen, en dat dat het hele gezin als systeem kan dienen.
Je blijft het hebben over oude man en nieuwe man. Mensen veranderen, en zeker als er een hoop van vroeger ligt dan is het wrs onontkoombaar dat man in een nieuw level moet komen. Je komt niet zonder slag of stoot in een nieuw level, daar is een crisis voor nodig. Dat geeft onrust, onzekerheid en een heleboel andere negatieve gevoelens.
Je hoeft daar uiteraard niet mee bezig te zijn, en het er ook niet met de kinderen over te hebben, maar een bepaalde uitstraling naar hen dat dit oke is (voor hen) normaal en dat het weer goedkomt kan helpen. Voor de kinderen dan, dat het goedkomt. Voor jou niet, jij bent helaas slachtoffer in deze. Maar dingen zijn zoals ze zijn, en ik zou je eigen deel loskoppelen van dat van je kinderen.
Uiteraard heel lastig.
Maar voor de kinderen ook lastig die koppeling NIET te maken ook omdat jullie zo close zijn.

Eens Mirreke

Dat is vrijwel altijd zo, Mirreke, en ik ben het helemaal eens met je laatste zin.
Helaas speelt er bij ons iets psychiatrisch wat potentieel heel schadelijk is voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. Maar ook dat moet ik loslaten. Ik heb er geen invloed op. Ik blijf hopen op een goede, liefdevolle afloop.

Jij ook Moederziel

Vertrouw op moederzielman, dat hij op zijn manier ook nu de vaderrol zal invullen. Je schrijft zo trots over je kinderen, echt, wat jullie erin hebben gegoten in liefde en gezamenlijkheid gaat niet verloren. Het heeft ze gevormd en een krachtige bodem gegeven (heel belangrijk) ook jullie jongste.

Dus vertrouw ook daarop, op jullie kinderen!

En vertrouw op jezelf, dat jij de moeder kunt zijn die jouw kinderen nodig hebben op misschien moeilijke momenten. Vertrouw erop dat jij je best zult doen om de scheiding voor je kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen. Vertrouw op die band die jullie toch hebben als ouders van deze prachtige kinderen...

Alles wat jullie er ooit in jullie gezin hebben gegoten gaat niet verloren...

Een kleine tip (en dat doe je vast al en volgens mij zei ik het al): probeer zo min mogelijk emotioneel te worden meegesleept als je kinderen vertellen over hun problemen bij moederzielman. Hou het onderkoeld... Probeer het zo klein mogelijk te maken, zonder geweld te doen aan hun gevoelde verdriet... Als een probleem kleiner en behapbaarder lijkt is het voor kinderen veel minder overdonderend. En blijf alert, als dingen uit de hand zouden lopen, ben jij er gewoon meteen...

Donker deel

Moederziel, ik lees je laatste posting en denk weer terug aan andere postings van jou dat je man iets zegt in de trant van 'ik heb een hele donkere kant' en meer van dat soort dingen.

Ik blijf me afvragen: zou het kunnen dat hij (toch) andere schulden heeft? Dat de ellende niet alleen in zijn persoon zit maar ook, daarnaast, op het financiële vlak? Dat de ellende nog erger is dan jij nu weet?

Ik ben zo bang dat hij bijv. ook nog gokschulden heeft en geleend heeft van dubieuze figuren. Niet legaal, want dat kan volgens jou niet, maar dus in het andere circuit.

Nou ja, misschien slaat mijn fantasie op hol. Maar door wat hij vaker gezegd heeft, ben ik bang dat er echt nog meer is dan wat je nu weet. Ik hoop het niet.

En omdat ik zo bang ben voor nog meer financiële ellende, hoop ik dat je toch snel een regeling gaat treffen (met optie b of c waar je het eerder over had) waarbij je de echtscheiding in elk geval vast aanvraagt. Het doorzetten van de echtscheiding kan je dan evt. nog lang rekken, maar de aanvraagdatum is volgens mij een peildatum. Dan kan hij daarna financieel in elk geval niet nog meer schade aanrichten bij jou dan alle schade die hij al aangericht heeft.

Oja, en kijk dus uit voor evt. spaarpotjes voor of eigen (spaar)rekeningen van de kinderen. Daar heeft Sally je al eens voor gewaarschuwd, he?

hanna

ik begrijp je. Mijn stiefdochter heeft een moeder met en psychiatrische achtergrond. Ja, het is moeilijk. Dochter is nu 28 bijna, en ja, ze is erdoor beschadigd. Maar ondanks dat is ze een prachtige en krachtige jonge vrouw geworden, die nu begonnen is haar problemen aan te pakken. En ondertussen heeft ze niet stil gezeten en ook in haar persoonlijke leven een mooie carriere en een mooie ontwikkeling opgebouwd.

Je kunt echt niet meer doen dan je menselijkerwijs kunt doen. Als je je er teveel in mengt, heb jij het nog gedaan ook. (want zo werkt het vaak..._)

Het enige wat je kunt doen is je kind ondersteunen bij zijn/haar contacten met de andere ouder. Empowerment, zoiets...

ongelukkig uitgedrukt

Ik bedoel vooral denk ik dat het de kinderen kan helpen en de relatie met hun vader.
Uiteindelijk is dat uiteraard ook weer goed voor jouw welzijn. En voor jullie als geheel, jij met man samen in zorg verbindtenis naar de kinderen toe.

Wat je doet naar kinderen toe mbt man, is wrs heel positief maar houd er rekening mee dat er ook een keerzijde in kan zitten: dat je juist door zo voor man te spreken eigenlijk maar één relatie aan het voeden bent emotioneel en dat dat je eigen relatie is met de kinderen. Dat het zeg maar 'momentjes' geeft tussen jou en de kinderen (intimiteit vergrotend) en dat man hierin slechts onderwerp van gesprek is.
Zolang je dan bij jezelf blijft en jezelf ook niet voor de gek houdt over het belang van zo'n gesprekjes is het natuurlijk prima. Jij gaat ook niet over hun relatie.

Wat gaat er mis?

Een kind geef aan moeite te hebben met het maken van huiswerk bij vader. Waarom? Een ontbrekende werkplek is zo gemaakt. Mist dat kind een computer? Dan lijkt het regelen van een een laptop geen ovrbodige luxe daar de andere kinderen ook de pc gebruiken om hun huiswerk te maken. Of krijgt het kind geen rust omdat vader aandacht van zijn kind wilt daar hij zijn kind zo mist. Dat vader wilt horen hoe het op school gaat en wat kind beleefd heeft etc.etc. Zoals je man in de post reageert, komt dit best om aandacht vragend over. En één les die ouders tijdens de pubertijd leren, is dat je niet hele verhalen moet verwachten als een puber uit school komt. Een puber komt vaak pas los op moment dat ze zelf kiezen. Vb tijdens het eten. Maar misschien weet je man dat niet of is dit hem nooit opgevallen want tegen de tijd dat hij thuis kwam, waren de kinderen al een paar uur thuis en wel bereid tepraten. Het is goed mogelijk dat hij een te rooskleurig beeld heeft van het ' gezellig' kinderen welkom heten.
Al met al belangrijk te weten wat er speelt.

Het lijkt erop dat de opvoeding die hij genoten heeft, een maatstaf is voor de wijze waarop hij nu zijn kinderen opvoedt. De discussie met de oudste wijst hierop: een visie hoe je je kinderen dient op te voeden want zo is hij ook opgevoed.
Ik ben bang dat je man een klankbord nodig heeft. Dan denk ik aan een vriend die zelf ook kinderen heeft in die leeftijd. Jij bent niet de juiste persoon want hij zal je ergens wantrouwen. Maar je man is zeker gebaad aan een vriend (of een therapeut).
Toch kan je je man uitleggen hoe jij het aanpak, het thuis komen van de kinderen.

Stabiliteit

Je krijgt geen rust als de relatie tussen vader en jouw kinderen niet veranderd. Leer het hem.

Leer hem wat hij aanricht als een kind bang voor hem wordt.
Leer hem met zijn kinderen leuke dingen te ondernemen zodat ze iets gemeenschappelijks hebben.

Het lijkt zo vreemd dat jij hem dit moet leren. Maar je doet het uit eigenbelang. Als de band verbetert is het voor jou ook minder onrustig om je kinderen naar hun vader te zien gaan.
Je hoeft het niet alleen te doen, misschien ken je iemand die dit samen met jou wilt doen. Ik denk aan een man die samen met jouw man en de kinderen bv gaan schaatsen zodat je man kan zien hoe die andere vader met zijn kinderen omgaat.
Afwachten tot het helemaal stuk gaat, geeft jou nog meer verdriet.
Waarom ik aangeef dat hier ergens een taak voor jou ligt, is puur omdat jij je kinderen het beste kent. Jij weet beter dan wie ook wat ze leuk vinden. Jij weet wie je kan inschakelen, hoe je iets kan organiseren zonder zelf een actieve rol hierin te hebben.

Voorbeeld- de geschiedenis herhaalt zich

Moederziel, veel van wat je nu schrijft herken ik wb. "gezin" waar ex uitkomt en de (voor zover ik weet niet ge diagnosticeerde) psychiatrische problematiek die (ook) daar speelde/speelt. Niet dat mijn kant helemaal probleemloos is, maar geen ernstige verwaarlozing, mishandeling en complete communicatie breakdown.