Hebben jullie wel eens ruzie waar de kinderen bij zijn?

Maar ik ben geen maatstaf, ik ben gewoon erg makkelijk in zaken daar laten waar ze horen. Alleen als iemand willens en wetens mij benadeelt of niet serieus neemt word ik boos. Dat zijn dan ook altijd eikels van mensen met wie ik nooit meer meer dan strikt noodzakelijk wil omgaan.

Phyrne

Maar dat bedoel ik dus. Mensen zijn zo moeilijk soms. En idd bij onrecht zou ik boos worden maar ik ga niet meer om met mensen die anderen kwetsen

Wat fijn Irm

Wat fijn dat jij je de luxe kunt veroorloven om niet om te gaan met mensen die anderen kwetsen.

Ik heb die luxe niet, en het heeft me 40 jaar gekost om te accepteren dat ik boos mag worden als mijn grenzen overschreden worden.

Maar vertel vooral dat mensen soms zo moeilijk zijn.

Voorbeeld

Noem eens een voorbeeld dan?

Irm,

Dit draadje betreft ruzies in (thuis)situaties op momenten waar de kinderen bij zijn. Niet de situaties op het werk of in teamsporten; ruzies buiten het gezin om. Het lijkt mij dat je het woord kinderen over het hoofd hebt gelezen.

Wel meningsverschil, geen of nauwelijks ruzie

Ook ik heb nooit ruzie. Ik kan prima mijn grenzen bewaken, maar blijf eigenlijk altijd redelijk en rustig. Mijn man ook. Wij kunnen het wel echt met elkaar oneens zijn, maar blijven altijd respectvol naar elkaar en komen er ook altijd uit door belangen of voorkeuren af te wegen. Ik denk dat we in onze 25-jarige relatie misschien 2 of 3 keer met stemverheffing tegen elkaar gesproken hebben. Het ging dan om (wederzijds) onbegrip of onmacht. Langer dan één gesprek duurt dat nooit. Een paar uur laten praten we het dan uit. Soms is de conclusie dat we 'dus' allebei anders over iets denken. En dan praten we er over hoe we daar dan mee verder kunnen.

Als kind hadden mijn ouders vaak ruzie. Met schreeuwen en huilen, stilzwijgen, of communicatie via de kinderen. Afschuwelijk vond ik het. Je kunt als kind nergens heen, je woont thuis, je eten en je bed is daar. Waar zou je heen kunnen? Geen ontsnappen mogelijk, aan die ruzie-sfeer... Lag ik in bed, hoorde ik de ruzie van beneden. Mijn ouders zijn gescheiden: gelukkig. Voor alle schrijvers en lezers in de echtscheidingdraadjes: ik vond het een verademing. Rust in huis.

Ik neem aan dat ik mijn man hier op heb uitgekozen, op rust en harmonie:). Zal ook deels eens geluksfactor in zitten, dat het zo gaat tussen ons. We denken over alle cruciale dingen (geld, opvoeding, leefstijl; e.d.) hetzelfde. Wij komen er met een gesprek altijd samen uit. Als we het oneens zijn, of elk iets anders willen, mogen de kinderen (pubers) dat meestal gerust weten. Maar, het is altijd in een veilige sfeer, het is heel duidelijk dat we van elkaar houden.

En verder zou ik echt niet weten met wie ik ruzie zou moeten maken, dus ik snap de vraag van Irm wel. Ruzie klinkt voor mij basischoolachtig. En, je doet het met z'n tweeën. En ik... ik doe niet mee. Ik ga niet schreeuwen of met deuren slaan en ik ben volgens mij ook nooit onredelijk en altijd bereid om naar het standpunt van de ander te luisteren. Tja, dan kun je ook geen ruzie hebben, toch?
Ik kan boos, verdrietig, teleurgesteld zijn. En een hele enkele keer ook besluiten niet meer met iemand om te willen gaan omdat we blijkbaar (toch) niet bij elkaar passen.

Maar ruzie met stemverheffing en slaande deuren? Met wie? Waarom? Het enige wat ik kan bedenken: als het gaat om iets dat héél belangrijk voor je is en als je je machteloos voelt/bent.

Kadotje

"Als kind hadden mijn ouders vaak ruzie. Met schreeuwen en huilen, stilzwijgen, of communicatie via de kinderen. Afschuwelijk vond ik het. Je kunt als kind nergens heen, je woont thuis, je eten en je bed is daar. Waar zou je heen kunnen? Geen ontsnappen mogelijk, aan die ruzie-sfeer... Lag ik in bed, hoorde ik de ruzie van beneden. Mijn ouders zijn gescheiden: gelukkig. Voor alle schrijvers en lezers in de echtscheidingdraadjes: ik vond het een verademing. Rust in huis."

Precies. Mijn ouders schreeuwden niet, maar er hing wel heel vaak een heel gespannen sfeer, silent treatment, verwijten, de kinderen erbij betrekken, enzovoort. Ik heb ook als tiener wel eens gevraagd of ze niet beter zouden scheiden. Ze hebben dat uiteindelijk gedaan, in mijn ogen tien jaar te laat. Ik denk dat je de impact op kinderen niet mag onderschatten.

En dan ook nog

6 keer per jaar is elke 2 maanden.

Maar... je weet nooit of, en zo ja wanneer je ouders weer ruzie krijgen. Als kind was ik daardoor vaak alert en in onzekerheid.... zou het goed of fout gaan, na deze actie/dit weekend/deze autorit?

Dat hoeft bij de kinderen van TS natuurlijk niet het geval te zijn, wat ik beschrijf. Mogelijk ervaren zij het heel anders. En de situatie is vanzelfsprekend anders. Maar ik wil het hier toch graag meegeven.

Fijn als alles harmonieus opgelost kan worden

Maar stel dat de een de kalmte zelve is en de ander niet. Ben je dan toegeeflijk voor de goede vrede?

ook een kwestie van temperament denk ik

Ik heb ook bijna nooit ruzie met mensen, alleen als iemand het werkelijk bont maakt en ver over een grens heen gaat. Mijn man heeft een heel stabiel karakter, die is niet kwaad te krijgen

Maar zoals Irm niet kunnen begrijpen waarom anderen ruzie maken, dat vind ik wel wat ver gaan.

Mijn schoonmoeder

ging er ook prat op dat ze nooit ruzie maakten. Nee hoor, waarom zou je het doen? Maar als je goed luisterde, was dat niet helemaal waar. Ze ging dan maar even de kamer uit als ze boos was, of er waren opmerkingen die wel blijk van irritatie aangaven en schoonvader rolde soms figuurlijk met zijn ogen, je zag gewoon dat hij er maar niet tegenin ging en met zijn stem als Joris Goedbloed. Het is misschien ook maar net wat je 'ruzie' noemt. Toen man en ik nog niet lang bij elkaar waren, vond ik een bepaald niveau van 'discussiëren' ruzie. Dat kwam nogal eens voor als er discussie ontstond met zijn vrienden bijvoorbeeld. Man was verbaasd. Welnee, dat is geen ruzie, dat is een meningsverschil. Bij ons thuis, dus mijn ouderlijk huis, was stemverheffing direct foute boel. Dan was er ruzie. Er tegenin gaan was er ook niet bij, dan kon je naar je kamer vertrekken. In de familie zelf werden meningsverschillen ook al snel huizenhoge obstakels. Dan heb ik veel liever dat het maar even knalt en het na afloop klaar is.

Ik vind het gewoon bijzonder dat je niemand kent die ruzie maakt. Ik ben ook een redelijk makkelijk iemand maar ik heb wel grenzen en als je daar over heen gaat, kan ik wel ruzie maken.

Toch weer dat referentiekader

Kadotje, je praat het een paar uur later uit. Dat is dan voor mij weer onbegrijpelijk. Een paar uur? Wij praten het na 5 minuten al uit. Meestal nog sneller. Er bekruipt me nog steeds het gevoel dat de niet-ruziemakers zichzelf als superieur beschouwen. Ergens werd de term 'makkelijke' mensen gebezigd. Ik ken ook zo'n familie van dichtbij. Zo makkelijk. Nooit ruzie. Ik vind ze heel erg onverschillig. Het is maar hoe je het bekijkt dus.

Vermoeidheid

Beschaafde ruzies zijn haalbaar als mensen nog redelijk ‘uitgerust’ zijn. Maar wanneer de vermoeidheid toeslaat als gevolg van opbouwende spanningen, wordt het moeilijker om de beheersing niet te verliezen, kind of geen kind.

Ik vermoed dat zelfs in gezinnen waar regelmatig woorden vallen, het fatsoen vaker binnen de lijnen blijft dan erbuiten. Een ruzie is niet standaard een uitspatting van ongeremd tieren.

Mussie

Dat gevoel heb ik ook dat de niet-ruziemakers zich superieur beschouwen, want makkelijke mensen. Ik ken paar mensen die geen ruzie (kunnen) maken. Ik zou ze niet als makkelijk omschrijven. Ze geven mij in ieder geval wel soms een ongemakkelijk gevoel. Omdat je voelt dat er iets is, maar dat wordt niet gezegd . En je weet dan ook niet wat er is of wat jij niet goed hebt gedaan.

Vast

Bij sommige mensen zal dat vast zo werken, maar ik zeg altijd wel wat me dwars zit. Of ik vraag ‘bedoel je dat nu zo lullig/gemeen/kwetsend als het uit je mond komt?’ Dat is vaak al voldoende voor excuses of schaamrood. Misschien voel ik me wel een beetje superieur omdat ik altijd feitelijk kan blijven en geen emotionele toppen of dalen heb. Dat is overigens ook wel eens een nadeel gebleken.

Phryne

Ik had eerder anderen voor ogen bij superieur maar dat terzijde. Ik ken nogal wat mensen die geen ruzie maken omdat ze bang zijn dat er ruzie ontstaat als ze zeggen wat ze dwars zit. Dat vind ik best wel lastig om mee om te gaan. Want je voelt wel dat er iets is, maar dat wordt niet gezegd of zo ontzettend tussen de regels door dat ik het niet snap. Ik houd zelf van de meer directe boodschappen.
Maar om terug te komen bij TS: nee ruzies maken met schelden en weglopen zijn zeker niet goed waar de kinderen bij zijn en meer dan een keer per jaar is veel. Gewoon ruzie maken ("jij zei toch echt dat we hier naar rechts moesten""nee dat zei ik niet, ik zei dat het misschien zo was""ja daar heb ik wat aan, jemig kun je niet gewoon zeggen dat je fout zat""nee ik zat niet fout en jij zeurt" "ok zeur ik nou dan houd ik wel mijn mond""prima doe dat maar". En dan 5 minuten later: "ok je hebt eigenlijk wel gelijk, ik zei het ook onduidelijk maar het is warm en we zitten al zo lang in de auto" "ja nou geeft ook verder niet".) is niks mis mee in mijn optiek ook niet als de kinderen op de achterbank zitten.

Alkes

Tegen mijn man durf ik alles te zeggen, wat hij niet altijd 'leuk' vindt, volgens hem is het echt nooit goed wat hij doet, maar tegen iedereen daarbuiten hoor ik helaas wel tot de groep die niet snel iets durft te zeggen. Ik vind het sowieso iets lastigs om kritiek te uiten, waardoor ik door de spanning die dat oplevert makkelijk in tranen raak nog voor ik uitgepraat ben. Een ruzie tussen man en mij levert dan ook meestal het beeld op van de tetterende man en de huilende vrouw. Ik vind het waardeloos. Soms lukt het zomaar wel om het zonder traanvergieten te doen. Ik denk te weten hoe dat komt. Dan ben ik niet bang voor de reactie, omdat me dat misschien minder kan schelen. Het moet gezegd worden of het nu leuk is of niet. Dat is wel iets anders dan onverschilligheid, meer van zelfvertrouwen... denk ik .

Je kunt ook te assertief zijn. Daar loop ik weleens tegenaan met mijn zus de laatste tijd. Opeens heeft ze besloten dat ze bepaalde grenzen heeft, maar ik vind die grenzen soms 'niet eerlijk'. Bijvoorbeeld: zus geeft aan dat ze naar een winkel wil, omdat ze weet dat ik dat leuk vind. Maar als ik het gevoel heb dat ze het éigenlijk niet leuk vindt, maar mij een plezier doet, kán ik reageren met 'wil je dat wel?', zij 'ja hoor', ik: 'het hoeft niet hoor, we kunnen ook....'. Zij kan dat dan afkappen met 'dat moet je niet doen Kaaskopje!'. Bam... zo bovenop mijn goede bedoelingen. Ik snap wel waarom ze het doet, ze heeft al ja gezegd, waarom dan nog een keer vragen of ze het meent? Ze vindt als ze zoiets zegt, ik het direct moet accepteren. De eerste keer dat ik dat meemaakte was op het vliegveld in januari. Ik was bijna in tranen, een schrikreactie was dat. Later deed ze het nog een keer. Ik vond en vind het een zeer onaangename manier om hier mee om te gaan van haar, vooral door de harde strenge toon die ze dan gebruikt. Maar omdat ik niet direct goed de vinger op de zere plek kan leggen met waarom ik daar zo van schrik, 'durf' ik niet goed kritiek te geven. Dat wordt dan weer zo'n worsteling. Ik heb een goede relatie met haar, maar het is af en toe wel op eieren lopen. Misschien ook van haar naar mij, maar of dat zo is weet ik niet. Ik weet dat ik het binnen een minuut zwaar kan verpesten als ik écht eerlijk zou zeggen wat ik van een bepaald onderwerp vind. Om wille van de lieve vrede voor de tijd die we nog hebben (klinkt fatalistisch, maar ik meen dat wel), slik ik liever kritiek in dan dat we ruzie krijgen. Die grap heb ik al met mijn ouders meegemaakt. Dat zou ik overigens wel weer net zo laten gebeuren, omdat dit een principekwestie was waar ik wel stelling móest nemen.

Het gedoetje van Alkes in de auto

De discussie zou misschien anders gelopen zijn als we eerst een definitie van 'ruzie-maken' gemaakt hadden:).

Wat Alkes beschrijft valt voor mij onder meningsverschil/onenigheid/gedoetje. Die hebben we hier thuis ook. Ook in aanwezigheid van de kinderen.

Ruzie is voor mij: verbaal/fysiek (te) heftig (re)ageren, schelden, met deuren slaan, driftig, opmerkingen maken om een ander te kwetsen, onder de gordel. Je zelf niet helemaal onder controle hebben. Dat dus allemaal.

En dáár doe ik dus niet aan mee. Geen idee of ik me daardoor superieur voel. Ik weet wel dat ik het belangrijk vind om respectvol met mensen om te gaan.
En het komt ook nooit zover, de hele enkele keer dat ik benaderd wordt op een manier die ik niet fijn vind, dan geef ik dat aan: ik vind het erg vervelend dat je zo tegen me praat/doet. Ik hang nu op/ga nu weg en we hebben het er straks/morgen nog wel over als je wilt. Of iets dergelijks.

Als anderen knallende ruzie willen hebben en het hartstochtelijk goed willen maken daarna, dan vind ik daar niets van, ik vind dat dan niet 'inferieur'. Gewoon doen als dat bij jullie past.

Maar.... het ging hier over de aanwezigheid van kinderen bij ruzie. En daar vind ik wel wat van. Uit eigen ervaring, zie mijn eerdere bericht.

Kadotje

Eens dat definitie van ruzie maken wel van belang is En eens met "Als anderen knallende ruzie willen hebben en het hartstochtelijk goed willen maken daarna, dan vind ik daar niets van, ik vind dat dan niet 'inferieur'. Gewoon doen als dat bij jullie past." zolang dat niet in aanwezigheid van kinderen is. Lastige is dat zo'n patroon in een relatie kan sluipen (lang) voordat er kinderen zijn en dat het dan moeilijk uit te bannen is.

Zeker niet superieur

Ik maak vrijwel nooit ruzie, maar dat komt omdat ik dat ook niet kan; ruzie maken. Ik ben zeker niet makkelijk (ik heb namelijk altijd gelijk ). Kritiek geven kan ik niet. Kritiek ontvangen ook niet.
Mijn ouders maakten/maken ook nooit ruzie. Met mijn broer en zus had ik ook bijna nooit ruzie. Ik kan eigenlijk altijd wel met iedereen omgaan.

Ik ken een gezin met leuke mensen. Echt mensen die iedereen leuk vindt, gezellig, hartelijk, open etc. En toch viel me laatst op dat zij op een of andere manier toch geregeld ruzie met anderen hebben. Apart. Ik moet er nu opeens aan denken. En dat komt inderdaad denk ik omdat zij zich geen blad voor de mond nemen. Als iets ze niet bevalt, dan zeggen ze dat en niet altijd even subtiel dus.

Het is denk ik goed dat er van alles wat bestaat :)

Ruzie

Mijn man vond het destijds wel een beetje eng om mijn ouders voor te stellen. Omdat ze regelmatig ruzie maken. Over niks. En dan dus niet knallende ruzie, maar onenigheid en irritatie. HIj heeft dat altijd erg vervelend gevonden.

Pien

Als psycholoog van de koude grond, denk ik na het lezen van jouw tekst dat je (net als ik eigenlijk) als kind nooit geleerd hebt om goed ruzie te maken. Je gaat het uit de weg. Als je het over die andere mensen hebt, lijkt het of je het ergens wel bewondert dat ze geen blad voor de mond nemen en toch sympathiek gevonden worden. Misschien mag jij iets meer durven?

Pien,

Mag ik vragen hoe je dan reageert als je wel kritiek krijgt?
Negeer je het dan? En accepteert de ander dit?

Je hoeft niet te antwoorden. Je opmerking ‘ kritiek ontvangen ook niet’ deed mij dit afvragen.

Kaaskopje

Zou het kunnen dat je zus nu ze ouder wordt wat meer trekjes van de ouderlijke kant krijgt die naar voren komen?

Ik bv ga ook steeds meer op 1 van mijn ouders lijken en echt, dat zijn niet altijd de goede kanten. Geeft ook niet, maar misschien verklaart het wat meer.