U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Harteloos of ...?
Ik was laatst bij een crematie en ik vond het nogal confronterend hoe liefdevol de kinderen spraken over hun overleden vader. Ik zei tegen mijn man dat ik niet zou weten wat ik in die situatie zou moeten of kunnen zeggen… echt niet. Ik stelde me ook meteen voor hoe mensen dat zouden veroordelen. Maar ik heb gewoon geen fijne herinneringen.
Herinneringen zijn natuurlijk subjectief. Mijn moeder zegt dat het anders is gegaan dan ik me herinner. En dat ik alleen vervelende gebeurtenissen nog weet. Ik herinner me inderdaad vooral de manier van straffen (buitensluiten) en vernederen en de gespannen sfeer die er altijd hing en me weer overvalt zodra ik daar één voet over de vloer zet. Mijn man stimuleert het ook niet om daar op bezoek te gaan, hij zegt exact hetzelfde te ervaren. Evenals onze kinderen. Mijn ouders zeggen dat dat komt omdat ik vriend en kinderen tegen ze heb opgezet met mijn verhalen, maar ik heb nog nooit een vriendje gehad dat daar graag kwam. Ook omdat ik weer in dat patroon schiet van pleasen en onderdanigheid. Ik snap dat dat niet fijn is om te zien.
Mijn vader is een dominante uitgesproken man en mijn moeder is een onderdanige vrouw die dat gedrag goedpraat. Ze zijn nogal op zichzelf, vandaar dat de focus ook erg op de kinderen ligt (ik heb nog een broer die in de buurt woont en die nog wel af en toe langsgaat). Los daarvan is er alleen contact met broers en zussen – mijn ooms en tantes, die me altijd een beetje hebben gezien als complex geen leuk kind voor d’r ouders.
Het beetje contact wat er nu nog is komt vooral vanuit mijn moeder. Er zijn veel opmerkingen waarin doorsijpelt hoe ik ze verwaarloos. Ik heb me er bij neergelegd dat het nooit meer wat wordt en heb er vrede mee, hoewel ik me wel zorgen maak over hoe anderen dat zullen veroordelen. Mijn ouders nemen het me kwalijk dat ik me erbij neerleg. Ik kan dat wel vinden, maar zo makkelijk kan ik me er niet vanaf maken. Het zou niet natuurlijk zijn en ik zou spijt hebben als ze er niet meer zijn. En dat irriteert me ook, dat ze dan inspelen op mijn schuldgevoel.
Bij mijn schoonouders kom ik wel en ook wel graag. De sfeer is heel anders en ik heb daarmee ook geen beladen verleden. Mijn ouders weten niet dat ik ze vaak zie, dat zou echt niet goed vallen.
Ben ik zo harteloos of moet ik moeite doen om de band te herstellen? Ook als ik zelf eigenlijk niet wil en ook denk dat ik het niet kan opbrengen?
Vedriet
Als eerste fijn dat je de moeite neemt om nog te reageren, het zit zo mijn zus gedraagt zich precies hetzelfde zoals jij omschrijft, ook mijn ouders zijn precies zo, mijn ouders en vooral mijn moeder heeft veel verdriet omdat ze nooit iets van mn zus hoort al het contact wat er is moet van mn moeder komen, ik kan niet over mijn zus beginnen of ze krijgt de tranen al in haar ogen, dit heeft ze niet verdiend zijn allebei mensen met n hart van goud het doet mij zeer om mijn moeder zo te zien. Ze heeft al n paar keer gevraagd of ze iets fout heeft gedaan en dan zegt mn zus nee er is niks en als er wat is ben je de eerste die het hoort en vervolgens gebeurd er niks. En nu komt het, is er iets wat ik kan doen om ervoor te zorgen dat mijn zus in gaat zien dat dat ze mijn ouders pijn doet? Heeft jouw broer er bijvoorbeeld ooit iets van gezegd en zou het nut gehad hebben..ik vind het moeijlijk om me te gaan bemoeien en vraag me af of ik alleen maar meer kapot maak. Jij bent natuurlijk niet mijn zus maar de verhalen lijken echt sprekend op elkaar, daarom graag jouw advies, thanks!
Lastig
om daar advies in te geven, want het staat of valt met de relatie die jij hebt met je zus. Blijkbaar is het niet vanzelfsprekend dat je dit soort dingen samen bespreekt, anders was het vast al gebeurd. Ik zou het zelf absoluut niet accepteren van mijn broer, ook al brengt hij het niet als terechtwijzing... het feit dat hij mij aanspreekt, ik iets zou moeten uitleggen en het ongemakkelijke gevoel wat hij mij ermee zou geven zou al voldoende zijn om het gesprek af te kappen. Ik denk niet dat mijn ouders hun onvrede ooit met mijn broer hebben besproken, maar er valt op dat vlak ook niet veel van hem te verwachten (broer heeft vorm van autisme).
Heb jij enig idee of er echt niks is? Jij bent in hetzelfde gezin opgegroeid. Hoewel dat niet altijd iets wil zeggen... kinderen uit hetzelfde gezin kunnen alles op totaal verschillende manieren hebben beleefd. Het is moeilijk gissen. En het zou ook nog kunnen dat er recenter iets heeft gespeeld, wat nooit is uitgesproken.
Mijn zus
Ze was als kind al anders een hekel aan verplichtingen feestdagen verpesten ondankbaar als ze wat kreeg, ik heb hierdoor nooit een goede klik met haar gehad....ondankbaar en respectloos, ik kan er een boek over schrijven. We hebben geen contact en vinden het allebei prima zo....ze wil niet aangesproken worden op haar gedrag en al helemaal niet door mij, maar iets in mij zegt dat ik er wel wat mee moet weet alleen niet hoe ik het t beste aan kan pakken..in ieder geval bedankt voor jouw reacties..grt Peter