U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Goede raad gevraagd: moeder met borderline
Beste allemaal,
Omdat alles bij ons thuis één groot geheim is en ik nergens terecht kan, stel ik hier mijn vraag maar.
Ik ben 45 jaar, enig kind, getrouwd met schat van een man, en heb 2 geweldige kinderen.
Sinds relatief korte tijd, weet ik dat mijn moeder Borderline heeft. Alles valt nu op zijn plek...maar de wetenschap geeft me ook een ongelofelijk eenzaam en verraden gevoel.
Alles heb ik voorbij zien komen als kind als het gaat om mijn moeder: de ongelofelijke woedeuitbarstingen, gooien met spullen, uit een rijdende auto willen springen op de snelweg, 'snachts weglopen in het buitenland waarbij mijn vader haar dan ging zoeken en ik alleen achter bleef (bang!), het schelden, zelfmoordpogingen of dreigen ermee, zichzelf tegen muren of ramen aangooien, mijn vader te lijf gaan, ik nooit iets goed kunnen doen, me tijdens ruzies snachts uit m'n bed trekken en schreeuwen dat ze nooit zoveel ruzie zouden hebben als ik er niet was geweest, dat het altijd om mij gaat....en ga zo nog maar een tijdje door...
Omdat mijn moeder ook lichamelijk een aangeboren ernstige ziekte heeft, heb ik altijd voor haar klaargestaan en gezorgd. Als jong kind zette ik snachts wel ieder uur de wekker, om te kijken of ze nog leefde als mijn vader in het buitenland zat. Mijn vader was weinig thuis, die werkte altijd.
En nu ben ik 45, weet mijn vader dat ze borderline heeft, die heeft het mij verteld, mijn moeder zelf weet er niets van, en de hele omgeving/familie ook niet, terwijl iedereen het leven lang al op eieren loopt. Zonder mijn moeder, mag mijn vader mij niet zien, als hij dit niet van tevoren heeft gezegd, hij moet een goede reden hebben om te komen. Hij wil soms stiekem door de achterpoort langs komen, wat ik heb geweigerd (door de voordeur of anders niet). Naar mijn man gaat hij wel als hij op de zaak is, maar als ik er alleen ben komt hij niet (want ja...mama...).
Ik ben verlamd geweest een aantal jaren terug, en ook toen zag ik ze beiden niet. Geen enkele keer heeft mijn vader of mijn moeder mij eens mee naar buiten genomen, even luchten in de rolstoel (met mijn toen nog 2 kleine kinderen). Terwijl iedereen zijn leven lang al zorgt voor mijn moeder als ze weer eens ziek is.
En nu...nu is het ineens helemaal klaar. Ik kan niet meer, en ik wil niet meer. Maar breken wil ik ook niet. Ik wil er eens over kunnen praten met familie, wat niet kan omdat het geheim is. Mijn vader kruipt voor mijn moeder, er komt niemand meer bij hen thuis. Als ik niet bel, zal mijn moeder ook niet bellen. Als ik wel bel (eens in de maand ofzo??) is het: waar bel je voor? (nou gewoon, gezellig misschien????). Smsen doet ze wel: gaat het goed? (#$$%&$% ). Mijn hele leven lang draait alles al om mijn moeder, en nu mijn gezin ook nog.
Heeft iemand dit ook meegemaakt misschien, of kan iemand me vertellen wat je in zo'n situatie zou doen?
x
Macademia
ontdekking
Hallo iedereen,
Heb net dit forum ontdekt en ben jullie heel erg dankbaar voor jullie openheid over dit pijnlijke onderwerp.
Ik ben halverwege de 30 en heb pas sinds kort dankzij vrienden begrepen dat mijn moeder hoogstwaarschijnlijk ook borderline heeft.
Enkele weken geleden bij een bezoek aan het ouderlijk huis was er zonder aanleiding weer zoveel psychisch geweld dat dit me in gedachten terugkatapulteerde in de tijd dat ik nog thuis woonde. De zaken waarvan ze me beschuldigde waren zo absurd dat het voor mij nu eindelijk duidelijk was dat het geen normaal gedrag meer is. Maar desondanks dat ik dat begreep kreeg ze me weer emotioneel helemaal naar beneden. Mijn vader en anderen zeiden ook altijd: 'Je moet het haar vergeven, ze heeft een zeer moeilijke jeugd gehad.' En: 'Je moet het niet persoonlijk opvatten.' Allemaal waar, maar dat maakt het er niet minder pijnlijk op. Toen ik al surfend dit forum ontdekte waren de verhalen zo herkenbaar dat ik eindelijk vermoed/er bijna zeker van ben dat mijn moeder dus borderline heeft.
Dit maakt het allemaal beter te plaatsen en kan ik nu ook werken op een effectievere manier aan de gevolgen die ik door m'n opvoeding draag.
Een vraagje: kennen jullie activiteiten/ bijeenkomsten/ therapieën in België specifiek voor mensen die zowat in onze situatie zitten.
Alvast bedankt voor een reactie of tips!
Beste Katr
Stel je ook eens op de hoogte van de oorzaken, kenmerken en gevolgen van narcisme.
Katr
Ja, er zit in het Leuvense een groep voor familieleden van borderliners, ik ben er zelf (in het diepste geheim) lid van geweest. Ik ga eens voor je zoeken.
Katr: Similes
http://nl.similes.be/
Ik heb er heel veel aan gehad, ik heb heel wat keren zitten huilen van herkenning.
Rode Krullenbol heeft gelijk dat borderline en narcisme vaak overlappen. Het effect is even destructief. Ik mijn geval kon ik afstand nemen van de borderliner. In jouw geval is dat lastiger: het blijft toch je moeder. Maar (meer) afstand is toch heel belangrijk.
Sterkte gewenst!
Rode Krullebol en Alti
Bedankt voor jullie reacties!
Rode Krullenbol, ja, ben wat gaan opzoeken over narcisme en dan begin je te twijfelen, of mss kan het samen voorkomen?
Maar ik denk dat de momenten dat mijn moeder wel vriendelijk tegen me is (op haar manier), dit vaak echt gemeend is en niet als een vorm van manipulatie is, wat denk ik meer voorkomt bij narcisten. De liefde die ik dan van haar denk te krijgen/of echt krijg is wel zéér voorwaardelijk en kan binnen een heel kort tijdsbestek weer worden gestopt.
Opvallend is dat de gevoelens van omstaanders bij zowel borderliners als narcisten veel gelijkenissen hebben.
Alti, bedankt voor de tip over Similes! Ga me zeker ook inschrijven voor een activiteit. Blij voor jou dat het je zo geholpen heeft! :-)
Het is ook best moeilijk te beoordelen
En al helemaal als je (net als ik) geen psychiater bent. Toch zijn er denk ik wel wat ´trucjes´, waarmee je meer duidelijkheid zou kunnen verkrijgen.
Een narcist staat niet open voor kritiek. De vraag: ¨Op welk punt zou je willen veranderen, of de dingen anders willen aanpakken?¨, levert dus een voorspelbare reactie op. De narcist zal benadrukken dat er geen aanleiding en noodzaak is voor verandering. Iemand met borderline daarentegen ondervindt meestal zelf ook zoveel hinder van zijn/haar gedrag, dat hij/zij meer open staat voor verandering (via therapie, medicatie e.d.)
Een narcist speelt toneelspel; ook als het gaat om gevoelens. Dat toneelspel heeft ten doel de gevoelens van anderen te bespelen. Narcisten houden daarom nauwgezet in de gaten hoe op hun gedrag wordt gereageerd. Iemand met borderline gaat meer in zichzelf op en is authentieker in zijn/haar gevoelsuitingen (hoe bizar die ook kunnen zijn).
Het lijkt me wel nuttig om een idee te hebben om welke stoornis het gaat, met het oog op het ´omgaan met´. Of er een overlap kan bestaan, weet ik eerlijk gezegd niet.
Heel veel sterkte ermee,
Rode krullenbol
Vaak overlap
Volgens de (hierin gespecialiseerde) psychiater van de borderliner in mijn leven zie je vaak een overlap tussen borderline en narcisme. "Borderline met narcistische trekken" of "narcisme met borderlinetrekken" heet dat dan. Het is allebei even loodzwaar en verdrietig voor omstanders en familieleden. Toen ik eenmaal door had dat dit een ernstige psychiatrisch aandoening is met vrijwel 0 kans op genezing als de patiënt zelf geen behandeling wil (zoals hier) heb ik deze persoon zo snel mogelijk uit mijn leven proberen te krijgen. Dat heeft nog heel wat tijd en moeite gekost, maar ik ben zo blij dat ik nu vrijwel niets meer met de borderliner te maken heb!