Goede raad gevraagd: moeder met borderline

Ehm biene

Ehm Biene, zoals jij het hebt gedaan en ervaren heeft het voor jou dus veel uitgemaakt en veel geholpen. Maar Tsjor zegt alleen wat uit veel wetenschappelijke onderzoeken naar voren is gekomen. Geen onzin dus.

Goede ervaring therapeut

Ook ik heb goede ervaringen met therapie omdat de therapeut en de psychiater me konden uitleggen waar de grens lag tussen normaal gedrag en borderlinegedrag. Wat mijn aandeel was en wat het aandeel van de borderliner. Ook leerden ze me hoe ik hiermee kon omgaan. Niet in meegaan, wat makkelijker gezegd is dan gedaan, en eigenlijk niet mee omgaan dus. Je kunt geen intieme relatie (partner, ouder) hebben met een borderliner zonder klappen (in de breedste zin van het woord) te krijgen. Ik ben gescheiden van mijn borderliner en daar zo ontzettend blij om. Nu we geen intieme relatie meer hebben, kunnen we redelijk normaal, zij het nogal kil, met elkaar omgaan. Bij alles wat neigt naar ongezond gedrag zeg ik zo neutraal mogelijk: goh. En ga verder met mijn leven. Oh ja, ik ben totaal niet afhankelijk van hulpverlening. Al jaren geen therapeut of psychiater meer gezien en dat gaat prima. Ik sta steviger in mijn schoenen dan ooit.

Egel

Ik lees nergens dat dat uit wetenschappelijk onderzoek is gekomen en dus meer is dan de persoonlijke mening van Tsjor. Als de bron wetenschappelijk is, krijg ik graag de link.

Ook goede ervaring

Veel goede handvatten gekregen bij de psycholoog. Hele praktische dingen zoals gewoon 'nou en' zeggen bij heftige aantijgingen en dat soort dingen. Het heeft de kwaliteit van mijn leven aanzienlijk verbeterd en de verbetering is blijvend.

Biene m

Ik reageerde met name op de eerste zin van jouw stukje: 'Volgens mij is dit hét moment voor macademia om alle narigheid onder ogen te zien en het een plek te geven.'
In 'the common sense' bestaat nog steeds het idee dat je door alle ellende heen moet wil je verder kunnen. Dat idee is al lang achterhaald. Ik heb nog even in mijn boekenkast gezocht naar het eerste boek dat ik las met een kritische reflectie over psycho-therapie, maar ik denk dat ik het begraven heb in een doos op zolder. Je kunt ook kijken op wikipedia onder psychotherapie, of googelen op 'praten helpt niet'. Met name reflecties over de effectiviteit ervan zijn verhelderend.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal onzin is of zo. Ik heb in mijn leven genoeg therapeuten gezien, goede en slechte. Ik had zelf baat bij cognitieve therapie (burn out) en FTP (PTSS). Al is het maar het gevoel dat je goede begeleiding krijgt in een moeilijke periode. Maar ouder worden helpt ook, accepteren dat je niet perfect bent en dat anderen je eigenaardigheden maar moeten accepteren, zoals jij die van anderen accepteert.

Waar ik macademia voor wil waarschuwen is dat ze zichzelf niet gaat vastzetten op een probleemetiketje zoals 'parentificatie'. Uit een moeilijke jeugd komen moeilijke dingen voort, maar ook bijzondere, sterke dingen. Ik hoop dat macademia zichzelf de ruimte geeft om beiden te zien.

tsjor

Tsjor

Dan heb je je niet heel helder uitgedrukt.

Wikipedia dan?

Een citaat uit wikipedia dan?

'Over de effectiviteit van verschillende vormen van psychotherapie lopen de meningen uiteen. Het oordeel van onderzoekers over de effectiviteit is vaak afhankelijk van de betrokkenheid van de onderzoeker met de psychotherapie. Volgens sommigen[1][2][3] zijn, afgezien van de gedrags- en cognitieve therapieën, de meeste therapieën en behandelingen nutteloos of zelfs schadelijk. Berucht zijn de zogenaamde therapeutische technieken die in het verleden als "Sensitivity Training" of Leading Success People aan de man gebracht werden en tegenwoordig als Landmark Education aangeboden worden. Regelmatig leidt de deelname aan een dergelijk programma tot opname in een psychiatrische instelling en soms zelfs tot een levenslange psychiatrische behandeling.
Verschillen tussen therapievormen

Uit veel onderzoeken is gebleken dat het vaak niet zoveel uitmaakt welke therapievorm men kiest zolang de therapie maar toegesneden is op het probleem. Tegen een fobie of neurose kunnen vaak verschillende vormen van gedragstherapie of cognitieve therapie ingezet worden. Ze zijn meestal even effectief of nutteloos (niet de alternatieve therapieën[4]) en bovendien is de effectiviteit vooral afhankelijk van de aard van de zogenaamde werkrelatie tussen therapeut en patiënt/ cliënt. Daarbij speelt de persoonlijkheid van de therapeut een rol. Goede therapeuten zijn warm, empathisch, begripvol, ondersteunend, vertrouwenwekkend en hoopvol. Ze houden zich niet strikt aan hun handboek maar stemmen de behandeling af op de doelen en opvattingen van de cliënt.[5'

Tsjor

Tsjor

Wikipedia zegt niet wat jij zei, maar als het verschil je ontgaat heeft het ook weinig zin erover te discussiëren.

Vreemd

Vreemde manier van discussiëren heb je, Biene M. Eerst wil je gaan bepalen wat ik wel of niet mag zeggen, dan dat ik niet duidelijk ben, en dan verwijt je me iets, terwijl je het verder niet uit wil leggen. En dan doe je ook nog net of het aan mij ligt.

Tsjor

Biene

Biene, ik vind de bijdrages van Tsjor erg nuttig en herkenbaar. Je mag het daar best mee oneens zijn, maar zou je dat dan wat meer bij jezelf kunnen houden? Je spreekt niet namens ons allen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Schematherapie

http://www.moeilijkemensen.nl/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=49&Itemid=182
Ik heb begrepen dat schematherapie op dit moment de meest logische behandelmethode is, het blijft mensenwerk. Maar als iemand niet wil houdt het op natuurlijk. Maar misschien kun je zoiets wel eens doorgeven aan degene met de borderline problematiek.

Macacemia,

My two cents: Ik denk dat het goed is als je er met andere mensen over praat. Als je tegen vrienden kunt zeggen dat je moeder borderline heeft, breek je met wurgende afspraken uit het verleden: niet praten over het grote geheim in jouw jeugd. Een etiket maakt het echt makkelijker.
Je vertelde dat de moeder van je vader ook borderline heeft. Lees het volgende stukje eens, en zie of je je vader er in herkent. Misschien begrijp je dan beter waarom hij doet zoals hij doet: "Het geparentificeerde kind is er ontzettend kundig in om behoeften van volwassenen te vervullen en zijn eigen angsten en ontbering te verbergen. Hij groeit uit tot een dwangmatige verzorger die eindeloos blijft geven en die stilzwijgend steeds bozer wordt omdat zijn eigen behoeften niet erkend of vervuld worden. Hij gelooft dat hij veel geeft en zal genieten van het beetje wederkerige aandacht dat hij krijgt zonder erom te hebben hoeven vragen, omdat hij geleerd heeft om blij te zijn met elke kruimel en niet om meer te vragen. Om persoonlijke aandacht vragen draagt het niet te verdragen risico in zich om afgewezen te worden"
Ik bedoel met dit stukje niet, dat je nu maar moet begrijpen dat je vader je zo in de steek gelaten heeft. Hij was volwassen, en had zijn kind moeten beschermen.
Ik ben onder de indruk van je verhaal. Ik wens je heel veel sterkte.
Bellefleur

Kopp kinderen

Hoi Macedamia,

Hoe gaat het nou met jou?
Je hebt al tijden geleden hier iets geplaatst, misschien zie je deze reactie niet. Ik ging eergisteren googlen omdat ik me erg rot voelde. Ik had visioenen van de begrafenis van mijn moeder. Wat voor houding zou ik mezelf geven. Hoe zal ik me gedragen? Natuurlijk probeerde ik er niet in te blijven hangen. Maar deze kerst werd overschaduwd door haar berichten op mijn tel. " heb 2 bloedingen gehad. Het zou fijn zijn als je je eens om je medemens zou bekommeren." Ik twijfel, en bij twijfel niet doen, of ik moet breken met haar, maar het idee dat ze er straks niet meer is....Wat heeft ze gestruggled in haar leven. van begin tot einde. WAt een rotleven. En ik wil niet zielig doen , zou het dolgraag achter me laten, maar ik heb het idee dat ik ook al ploeter sinds ik 9 ben. De rest van de kindertijd daarvoor heb ik als leuk ervaren, ookal was ik de mini-me van haar. zelfde haar, zelfde kleding, zelfde mensen aardig vinden of onaardig. Haar pop. Toen was ze op een dag weg. Een jaar later moesten we bij haar en nieuwe man wonen en begonnen de gevechten thuis, met hem. De zelfmoordpogingen, het opsluiten van mij, het mij mijn vader niet meer mogen zien, als ik niet lief was geweest. Vader deed niet zo veel. Tot ze me uit huis zette net voordat ze een nieuwe baby kreeg. Toch heb ik haar altijd willen helpen en zien.Heb haar vaak geld gegeven , wat ik heel bijzonder vond en wilde haar altijd bellen. Maar als ik haar nodig had heb ik het niet zo ervaren dat zij of mijn vader er waren voor me. Mijn vader iets meer, maar toch, hij beschermde mij niet. tegen mijn moeder en haar man en later tegen mijn oom die handtastelijk was en wilde zoenen.Nu wil mijn moeder ineens knuffelen en mij vaak zien, zij is eenzaam en diepongelukkig. ik kan het steeds minder goed en wordt al helemaal niet goed als ze me wil knuffelen.Ik ben super afstandelijk bij haar, en dan wordt ze woest! Ik mag dus niet zijn zoals ik ben, van haar. laat staan grenzen trekken, dan wordt ze zo beledigend en kwetst ze me.mijn broers gaan er anders mee om, verzuipen zich in hun werk, en zijn nuchterder dan ik. Wel heeft mijn oudste broer chronische lichamelijke klachten en exceem etc. en altijd pijn in zijn maag en buik. Toch willen ook zij weinig contact met mij, omdat ik zo kort bij hen heb gewoond en zij altijd over mij gesproken heeft als iemand die van alles verzint en moeilijk doet. Ik kom er zo moeilijk uit.Ben super onzeker in gezelschap, denk altijd dat ik moeilijk doe en ben. En vooral anders dan anderen. Mensen vinden me raar. Ik ben niet zoals KOPP kinderen afgeschermd maar een open boek, en extreem gevoelig, als ik moet huilen dan kan ik niet kiezen waar. Als ik me rot voel moet ik praten en als ik in paniek ben, dan maakt het niet meer uit tegen wie. Ik ben niet trots op mezelf.... Alleen dat ik echt probeer het beter te doen voor mijn kinderen. Dat lukt best wel een beetje. Ze zullen de naweeen nog krijgen van mijn opvoeding en mijn persoon, maar het is al zo n verbetering. Ik wil in contact komen met zelfreflecterende mensen die is soortgelijks hebben meegemaakt, herkenning vinden, zonder dat het mijn doel is om er in te blijven hangen. ik wil juist een manier vinden om het achter me te laten en om sterker te worden.

zelf ook raad nodig

Jeetje wat een naar, maar toch ook ongelofelijk herkenbaar verhaal.. Je moet wel een hele sterke vrouw zijn na zoiets meegemaakt te hebben. Daar heb ik heel veel respect voor. Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik hoop dat je een soort besluit hebt kunnen maken en dat dat heeft geholpen.

Ik weet niet zo goed hoe dit werkt maar ik kwam hier ook door te googlelen omdat ik me rot voelde en niet zo goed wist wat ik er mee aan moest, en even mn ei kwijt wilde. Ik ben geen moeder ofzoiets, ik ben vijftien jaar en woon bij mijn moeder, die ook borderline heeft (ook al geeft ze dit zelf niet toe ondanks de gestelde diagnose).
Mijn ouders zijn een aantal (7 of 8) jaar geleden gescheiden, maar het voelt af en toe alsof ze nog steeds midden in de scheiding liggen. Als die twee bij elkaar in de buurt zijn, zijn ze ongetwijfeld binnen 10 minuten (als 't niet minder is) aan het vechten. Mijn vader was vreemdgegaan, wat mijn moeder nooit heeft kunnen verwerken/accepteren. Ze dreigt (toen, en nu nog steeds) bijna dagelijks met zelfmoord, en heeft een jaar na de scheiding een zelfmoord poging gedaan..

De ruzies tussen mij en mijn moeder zijn heftig; schelden, schreeuwen, spullen gooien, op straat worden geschopt met spullen en al, loopt soms uit op fysiek geweld,etc.
Een van de naarste dingen vind ik dat ze altijd naar mijn broer (19) toestapt als we ruzie hebben gehad, en hem, op voor mij duidelijk hoorbaar volume vertelt wat ik nu allemaal weer gedaan heb en wat voor een #$%^&* ik ben. Het heeft voor mij altijd gevoeld alsof hij haar lievelingetje is, en zij samen een soort front tegen mij vormen.

Het liefst zou ik bij mijn vader (waar helaas ook mijn stiefmoeder en halfbroertje wonen) gaan wonen, maar dat kan niet omdat mijn andere broer (23)daar al woont, en er dus niet genoeg ruimte is. Ik vind dit echt heel jammer, omdat ik zoveel beter kan opschieten met mijn vader en mijn broer (alsof zij het front zijn dat aan mijn kant staat, haha).

Het is natuurlijk niet zo dat ik nou bepaald een engel ben, ik kan inderdaad (zoals mijn moeder het zou zeggen) hondsbrutaal zijn. En dat maakt het extra lastig. Want hoe ik ook probeer, ik weet gewoon niet hoe ik mij anders op moet stellen. Als we ruzie hebben zegt ze namelijk dingen die me boos maken. En wanneer ik probeer niet te reageren, mn mond probeer te houden, lukt het me nooit om het lang vol te houden. Als ik van de situatie wegloop, wordt ze boos. Ik moet naar dr blijven luisteren van dr, maar dat is nou juist het probleem. Als ik blijf aanhoren wat ze zegt, word ik gek en ontplof ik ook. Op het moment dat ik eindelijk naar mn kamer gegaan ben, komt ze binnen de kortste keren mn kamer binnen om haar tirade te vervolgen.. Ik kan er dus op geen mogelijkheid van wegkomen en dat vind ik zo'n naar, bedrukkend idee..

Soms ben ik bang dat ik ook een borderliner ben.. Aangezien het erfelijk is en ik ontzettend veel van mijn moeder terugzie in mijzelf.
De enige gedachte die door mijn hoofd schiet de laatste tijd is 'Ik wil hier weg', maar ik houd ook ontzettend veel van mijn moeder, en ik weet dat het laatste dat ze wil is dat ze mij kwijtraakt. Ik ben namelijk eerder bijna uit huis geplaatst omdat de situatie 'onveilig' was, maar op de een of andere manier is het mijn moeder toen gelukt om ervoor te zorgen dat dit niet gebeurde door alles op alles te zetten en (en alles bij elkaar te schreeuwen en te huilen), waardoor het toen niet doorging. Ze houdt van me, en ik van haar, maar we zijn echt twee tikkende tijdbommen samen.

Wat moet ik met mijn moeder aan?

Kort antwoord

Lieve Ilyb,
Zoek hulp. Je kunt bij de huisarts beginnen of op school bij je mentor. Praat met je vader, ik denk dat het hoog tijd is dat je grote broer plaats gaat maken voor jou. Er zijn cursussen voor kinderen in jouw situatie, waar je met lotgenoten kunt praten (kopp cursussen= kinderen van psychiatrische patiënten)Vraag de huisarts voor een verwijzing.
Je schrijft veel te volwassen voor een 15 jarige. Je bent nog een kind en je zorgt al jaren voor je moeder. Dit is een heel ongezonde situatie die moet veranderen. Nogmaals zoek hulp!!!!!!

ilyb

Ikben het helemaal eens met heks. Jouw belangrijkste vraag zou niet moeten zijn: wat moet ik met mijn moeder aan. Als jij goed om zou kunnen gaan met borderline en haar zou kunnen helpen ben je nog knapper dan de meeste psychiaters. Er bestaan wel goede hulpprogramma's voor, maar daar zijn dan heel goede deskundigen bij. En als je moeder neit wil, dan hoeft ze daar niet aan deel te nemen.

Jouw belangrijkste vraag zou moeten zijn: wat wil ik met mijn eigen leven aan. Je hebt een nare thuissituatie, dat is zoals het is en daar zal weinig verandering in komen. Als je dat de komende tijd kunt gaan accepteren als een 'fact of life' voor jouw leven hoef je niet meer zoveel energie te stoppen in de vraag hoe het anders kan worden. Dan accepteer je je moeders scheldpartijen, maar accepteer je ook dat je zelf reageert zoals je reageert. En dat je broer het lievelingetje is. Dan accepteer je ook dat er bij je vader op dit moment geen mogelijkheden zijn, helaas. Niet alleen door je oudste broer, maar zoals ik het lees ben je ook niet zo'n fan van je stiefmoeder.

Je komt nu op een leeftijd waarop je je jeugd achter je kunt laten. Het is zoals het is en het zal niet vlug beter worden. Tijd om aan je eigen leven te denken: wat wil je bereiken, war wil je naartoe gaan in je leven, waar vind je een omgeving waarin je je prettig voelt. Heb je ergens nog een familielid, buurvrouw, mentor of iemand waarmee je eerlijk kunt praten? Dat zou fijn zijn. Maar je kunt zeker ook naar de huisarts gaan en kijken of er een KOPP-groep is in jouw buurt. Laat je moeder daar maar over schreeuwen, dit gaat niet meer over haar, maar over jou en jij gaat nu voor jezelf zorgen. Probeer je maar te onttrekken aan haar dreigementen, chantagemiddelen en manipulaties. Het is iets van haar, niet van jou.

Je komt over als een heel sterk meisje, dat heel goed ziet wat er in haar omgeving gebeurt. Je analyseert het goed, je betrokkenheid en je zorgen zijn prima, alleen denk ik dat het nu tijd wordt om al die kwaliteiten in te zetten voor je eigen leven.

Overigens: je bent 15, als je zelf denkt dat een uithuisplaatsing beter voor je zou zijn (of begeleid kamerwonen of iets dergelijks) dan kun je altijd zelf nog naar bureau jeugdzorg stappen om te bespreken wat een goede oplossing voor je is. Ik ben zelf geen fan van bureau jeugdzorg, maar ik denk wel dat jij het recht en de mogelijkheden moet hebben om voor jezelf een goede leefomgeving te scheppen. Als dat thuis kan is dat mooi. Als dat niet kan en jij kunt jezelf daar niet handhaven, dan zijne r wellicht andere, betere oplossingen te bedenken. Een gesprek met je huisarts is de eerste stap op weg naar goede zorg voor jezelf. Veel sterkte.

Tsjor

de kortste weg naar rust

Als ik hier over de kortste weg naar rust denk zou ik beginnen met je kamer. Leg uit aan je moeder dat het beter is om zaken kalm te houden. Vaak gaat het nergens over en ook uitpraten kan kooltjes op het vuur gooien. Het eerste dat dan moet gebeuren is dat je je kunt terug trekken op je kamer zonder dat je moeder binnenkomt. Vraag haar om haar best te doen dat te gaan respecteren.
Het is inderdaad een goede oefening om zelf geen slechte dingen te zeggen.
Voor je wegloopt is het belangrijk om zelf ook geen kooltjes op het vuur te gooien. Zeg gewoon: laten we ophouden en kalmeren ik ga nu naar mijn kamer.
Ik denk dat het belangrijk is om je zelf op school te concentreren.
Ik hoor dat je veel van je moeder houdt en het graag met haar volhoudt. Ik hoop dat dat je lukt want het valt niet mee om elke dag in onrust te leven. Vraag je moeder wat zij nog voor ideeen heeft om er meer rust in te brengen. Dingen die zij zelf kan doen. Jij denkt na over dingen die jij zelf kunt doen om rust in huis te krijgen. Je gaat niet over een ander.

vraag hulp

Ik ben nu 45 maar en ooit als 15-jarige van huis weggelopen. Ik herken heel erg wat je zegt dat je geen ruzie wíl maken maar dat de spanning te hoog oploopt en dat er geen ontsnappen aan is. Ik denk dat ik dat destijds minder helder kon uitleggen aan de mensen om mij heen dan jij. Ik vind het echt heel knap hoe je jezelf ziet. Ik ben ook bang dat het erg moeilijk voor je zal worden om je moeder zover te krijgen dat ze je grenzen respecteert. Haar grootste angst is dat je haar in de steek zult laten en ruimte voor jezelf vragen triggert die angst. Toch zul je je eigen weg moeten gaan. Je kunt haar niet blijven beschermen. Daarmee doe jij jezelf tekort. Jij moet je eigen leven kunnen leiden. Blijf er vooral niet alleen mee zitten! Ga naar je huisarts en vertel je verhaal. Of als die stap te groot is voor je: kijk eens op de website van Labyrint in Perspectief, een organisatie voor familieleden van mensen met een psychiatrische aandoening. Zij hebben ook een telefoonnummer, een e-mail adres en een forum waar je contact kunt leggen met andere mensen die te maken hebben met psychiatrische problemen in hun familie. Het zal je in ieder geval helpen te zien dat je niet gek bent en dat het niet raar is wat je voelt en wat er allemaal niet meer lukt.
Heel veel sterkte ilyb!
Groet, Jo Hanna

Ilyb

Ik ben getrouwd geweest met een borderliner. Schrik niet als je borderlinetrekken bij jezelf begint te zien. Het is een normale reactie als je gedwongen wordt om te gaan met zulk ongezond gedrag. Ik ben het met mijn voorgangsters eens: ga zo snel mogelijk hulp zoeken. De gegeven tips zijn goed. Ik heb een cursus gevolgd om meer inzicht te krijgen in borderline, en mijn ogen zijn daar pas echt open gegaan. En toen zag ik ook pas echt hoe schadelijk en onhoudbaar de situatie was. Zorg voor jezelf en zoek snel hulp.
Liefs,
Niki

tjors theorie, mijn praktijk

Hi Bien,

Ik merk dat ik ook wat moeite heb met de reacties van Tjor aangaande deze site. Veel dingen die ik van hem hoor over het omgaan met deze stooornis, zijn algemeenheden die gelden in mindere of meerdere mate voor de vele psychiatrsiche stoornissen die we kennen. Tjor, dit is echt een heel specifieke patientengroep en advies dat voor veel stoornissen wel geldt, is in het geval van een borderlinestoormnis vaak niet verstandig in de praktijk. Je wilt er 'in'gaan zitten, dit is als betrokkene niet verstandig. Anders dan schizofrenie is er een gevaar van overbetrokkenheid, en de borderliner heeft het al zo moeilijk met normale grenzen trekken en vasthouden. Ook is er vaak sprake van (emotionele) manipulatie en zelfs geestelijke mishandeling, waardoor juist afstand, of soms het gruwelijke helemaal breken gewoon noodzakelijk om nog een eigen leven te hebben. Grenzen en afstand dus, dat leert de praktijk.

NTR programma gisteren

http://www.npo.nl/doe-even-normaal/18-08-2014/VPWON_1227542
Er kwamen een jonge vrouw en een een wat oudere getrouwde vrouw met klein kind in beeld over hun leven met borderline.
Goed dat ze er zelf inzicht in hebben. Ik vond het ook goed om te proberen in te leven in wat dat betekent als je je zo voelt.
Hopelijk komt zo'n inzicht ook met manieren om goed met je omgeving om te gaan, en daar aan te werken. Goed omgaan met jezelf maar ook met de anderen.

Re: Kinderen van moeders met borderline of moeders met borderlin

Hallo Macacemia,

Ik zie dat je verhaal al een tijdje geleden is geplaatst, toch wil ik jou iets vragen.
Ik heb op deze forum een stuk geplaatst, omdat ik op zoek ben naar moeder of kinder van moeders met de persoonlijkheidsstoornis bordeline. Ik een onderzoeksopdracht hierover. Ik zie jou als een ervaringsdeskundige die het zelf heeft meegemaakt. Zou je het erg vinden om een korte vragenlijst in te vullen?

Ik hoor graag van je.
Mijn dank is groot.

@student

"deze forum" Wat leren ze je tegenwoordig op de universiteit???

Mark74

Nounounou. Misschien stond er eerst iets anders, bijvoorbeeld "deze internetpagina" en heeft Student dat aangepast maar heeft hij vergeten het aanwijzend voornaamwoord ook te veranderen. Of misschien is Nederlands niet de moedertaal van Student. Ik druk soms ook te snel op de enterknop. Of als ik op een Spaanstalig forum zit (ik woon in Spanje en beheers de taal goed genoeg om een studie aan te kunnen) dan zullen er ook wel eens foutjes in mijn berichten zitten.

Aan student pedagogiek

Misschien is het handig om je contactgegevens neer te zetten. Dan kan iedereen die wil reageren naar je reageren. Er zijn op dit forum nl ook veel mensen die wel meelezen maar niet (vaak) reageren.