U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Goed bedoelde adviezen van schoonmoeder..
Vast het zoveelste schoonmoeder draadje hier op OO. Maar ik moet toch echt even mijn ei kwijt.
Sinds kort heeft schoonmoeder e-mail en bestookt ze mij met allerlei goedbedoelde ongevraagde adviezen. Onder andere mijn muziekhobby. Dat ik daar toch iets mee moet, want ik heb talent. Kijk, hier zie je deze advertentie? Ze zoeken nog muzikanten!
Ik ben zo’n typische boze schoondochter die niks van haar schoonmoeder kan hebben. Dus word ik hier helemaal horendol van. Ook omdat ik meermalen heb aangegeven dat de muziek voor mij vooral hobby is. Ik heb geen behoefte aan tig knipsels van oproepjes.
Misschien is een beetje achtergrond hier wel handig, dus even een omschrijving van onze gezinssituatie. De beschrijving is heel erg van uit mijn kant, met mijn gevoel erin. Dat is een bewuste keuze. Want misschien geeft dat meer inzicht in mijn gedachtekronkels en waarom ik zo fel hierop reageer hierop.
Ooit had mijn schoonmoeder werk, maar dat heeft ze op moeten geven, omdat ze voor het werk van haar man heel vaak verhuizen moesten (iets wat ze hem altijd nog stilzwijgend kwalijk neemt). Ze heeft zich dus maar op het moederschap gestort. Geen hobby’s (daar heb je als Moeder helemaal geen tijd voor) geen sociale contacten (in het dorp waar ze nu wonen ‘kom je er toch niet tussen’) en geen werk (na 1 teleurstellende ervaring als herintreedster heeft ze besloten dat ‘ze haar niet meer moeten’). Moeder met een grote M dus, een engel die met haar zorg het gezin draaiende houdt.
Op zich een mooie levensinvulling. Niet veel anders dan iemand die bezeten is van zijn werk, of die graag hele mooie dingen maakt. Maar dingen veranderen. Nu de kinderen groot zijn, heeft ze qua zorg niet zoveel meer omhanden, Maar schoonmoeder weigert dat te aanvaarden. En dat lijdt tot tragikomische situaties.
Denk aan een comedyfilm van vroeger. Over zo’n veldwachter, die maar wat graag rond paradeert met zijn pet en uniform. Die er stiekem van baalt dat ie in een slaperig stadje woont, waar nooit wat gebeurt. En áls er eens wat gebeurt, dan zul je wat beleven. Eindelijk actie!
Zo ook mijn schoonmoeder. Als we dan eens langs komen dan kan er eindelijk Gezorgd worden. Haar enthousiasme is aanstekelijk, maar ook benauwend. Klussen we aan de motor van schoonpa, dan krijgen we soep en broodjes mee, zodat we niet omvallen van de honger ‘onderweg’ (het is maar en half uurtje rijden). Het eten is altijd een driegangen diner, minstens. En alles zelf gekookt, op de ouderwetse tijdrovende huishoudschool manier. Want voor een echte Moeder is alleen het beste goed genoeg. En als we even langs wippen om een gereedschapskist terug te brengen, heeft ze altijd al ‘toevallig’ de pannen op staan. En na het eten moeten we natuurlijk ook nog blijven voor de koffie. En na de koffie is het ‘ga je nu nog weg? Het is al zo laat, je kan beter blijven slapen..
En een nee wil ze niet horen. Minstens altijd 5x aandringen. Je wilt echt geen taart? Het is verse hoor, van de bakkerij. Speciaal voor jullie gehaald, ik wist dat jullie zouden komen. Hoezo doe je aan de lijn? Je mag toch wel een keertje zondigen? Ik weet dat jullie van kersenvlaai houden.. Weet je het zeker? Hij staat er nog hoor, als je wilt kun je hem pakken.
(en dan zit ik me op te vreten, Hoe moeilijk is het om het simpele woordje NEE te begrijpen?)
En dan nu die adviezen. Ik vind dat heel erg benauwend. Dat ligt aan mij, en niet aan haar. Er zit geen kwaad achter, het is puur vriendelijk bedoeld. Mijn vriend vindt het daarom ook onzin dat ik me er zo over opwind. Maar toch voelt het alsof mijn schoonmoeder over een persoonlijke grens heen gaat.
Zo, dat was een heel verhaal. Iemand hier een idee waarom ik me hier zo over opwind, en wat ik er aan kan doen?
"Ja, hier precies zo. Ze (schoonvader ook sinds pensioen) zitten echt te wachten tot ze in actie kunnen komen. Zelfs een opmerking interpreteren ze dan als vraag om hulp. En dan krijg je een douche in plaats van het druppeltje dat je vroeg of verwachtte. Je kunt ook niet iets kleins vragen om ze eens tegemoet te komen in hun behoefte, want ze gaan er VOL in."
Dit is exact mijn schoonmoeder! En inderdaad, zitten wachten tot ze in actie kan komen.
Cadeau
Mijn reactie sluit aan bij die van Emma. Loop de kern kwadranten eens na.
Je allergie erkennen en daar iets van leren, wil niet zeggen dat je jaloers bent en haar manier van leven moet overnemen. In je reactie kijk je puur naar haar. Terwijl je vraag was, waarom voel ik dit. Haar gedrag doet iets met jou. Jij hebt je zelf wel altijd zelf moeten redden. Zij mag zijn zoals ze wilt en wordt niet gecorrigeerd. Daar wringt het denk ik.
Probeer meer naar jezelf te kijken en niet zo voor haar in te vullen. Die invulling zegt meer over jou.
Fakebook
"Ja, daar heb ik dan geen zin in! Zelf doen."
Je weet bij welke leeftijd deze uitspraak hoort? 
JIJ vindt dat ze daarin blijft hangen, maar zij kan niet aan de wensen van de wereldbevolking voldoen. Zij doet het op haar manier en jij moet leren zien dat je geen invloed hebt op haar leven. Zij hoeft niet net als jij te leven, jouw leven is niet het enige goede. En dat de uitkomst dus is dat jijzelf nu een deel van je leven laat verzieken door iets waar je geen invloed op zult hebben. Verspilde en nog eens negatieve energie ook. Als je het loslaat is er ruimte voor beter 
.
nodig
Iedereen wil nodig zijn. Is het zo erg om af en toe enige waardering uit te spreken of laten zien? Gun haar dit pleziertje en als het zo overdreven is, geniet dan van het komische gehalte. Kan je haar echt niet wat positiever zien?
Verder vind ik wel dat je je ontzettend veel met haar bezig houdt, over hoe ze in elkaar steekt. Ik zou daar de gruwels van krijgen, je bent haar therapeut niet.
Laat je gewoon niet claimen, stel je grenzen als ze die over gaat. Je moet het er toch mee doen (familie). En wat als jullie naar het buitenland gaan? Moet je je daar nu al druk over maken?
misschien wat ideetjes
Misschien een beetje flauw, maar je zou haar (iedere keer als je zou mailt) leuke vrijwilligersbaantjes bij haar in de buurt terug kunnen mailen? Zou het kwartje dan vallen? Zij stuurt jou dingen waar jij geen behoefte aan hebt, en jij doet het andersom? (misschien maar een paar keer?)
Of je geeft haar iets om te doen? Kleding repareren? Iets voor jullie breien? Dingetjes waarbij ze zich nuttig kan voelen en waar jij geen tijd/zin in hebt.
Ik denk ook dat zij ergens jouw aversie voelt en daarom misschien wel meer loopt te 'trekken' dan nodig is, om je waardering op een gegeven moment wel te voelen. Misschien als het je lukt haar dat wat meer te geven, dat ze het dan minder probeert uit jullie te trekken?
En ja, je vriend kan ook zo nu en dan alleen gaan, is volgens mij altijd leuk/ anders, hij kan natuurlijk ook eens wat met haar alleen doen, naar de markt, winkelen, lunchen.... zoiets? Heb je de keer erop, als je dan wel meegaat weer wat te babbelen hierover.
Ik zou er wat van proberen te maken...het is niet anders, probeer het meer zelf in goede banen te sturen.
ander soort contact
Je hoeft toch niet mee met je man naar zijn ouders? Ik zou het beperken tot rouw, trouw en hoogtijdagen. Bij ons in de familie is het al heel lang gebruikelijk op die manier. Ik ging altijd alleen naar mijn ouders en mijn man naar zijn ouders, we deden wel over en weer de groeten en de ander deed verslag hoe alles reilt en zeilt. Mijn kinderen komen ook altijd zonder hun partner alleen als er iets te vieren valt of met feestdagen dan komen de partners mee. Bevalt prima!!!!!
Schoonouders vonden het vreemd maar hebben het geacepteerd als zijnde een cultuurding. Het werd al snel gewoon.
idd Jasmijn, je moet er wat van maken.
Zo doet schoonmoeder hier af en toe de tuin. Dat kan ze echt heel goed. Al haar tips schrijf ik op, dan hoeft ze het maar 1x te zeggen. Als ze weer over iets begint zeg ik haar dat ik alles heb opgeschreven. Ik vind het nu ook oprecht fijn en dat zeg ik ook, zo mooi kan ik dat nooit. En ze wil zich graag nodig voelen, dat weet ik en ik gun haar dat gevoel.
Voor kinderen ook belangrijk trouwens.
Mails hoef je niet allemaal uitgebreid te lezen, je hoeft niet elke mail te beantwoorden. Als ze er naar vraagt kan je gerust zeggen: geen tijd gehad nog. Ik kijk er nog naar of ik bewaar deze tips voor als ik meer tijd heb, dank je wel.
Klaver
‘Jij hebt je zelf wel altijd zelf moeten redden. Zij mag zijn zoals ze wilt en wordt niet gecorrigeerd. Daar wringt het denk ik’.
Ja, klopt. Altijd geleerd zelf verantwoordelijkheid te nemen, en nu wordt de verantwoordelijkheid voor haar leven mij in de schoenen geschoven. Dat steekt, mede door mijn opvoeding.
Ik heb ook moeite met verplichtingen. Dat je met iemand om móet gaan, omdat ie familie is, ook al heb je er weinig mee. Ik vind dat sociaal contact van twee kanten moet komen. Ik ben niet iemands babysitter.
"Ja, daar heb ik dan geen zin in! Zelf doen.Je weet bij welke leeftijd deze uitspraak hoort? ;-)”
Bij een peuter. Een wezentje dat bezig is zijn eigen plekje te bevechten. En dat is denk ik ook wat ik doe. Vriend en ik hebben nu een eigen leven, zijn leven draait niet langer om zijn moeder. En daar heeft zij moeite mee.
Hauw-hauw! Grauw! Grauw!
De bemoeizucht van jouw schoonmoeder verbleekt ten opzichte van die, welke een narcistische schoonmoeder voor jou in petto zou hebben, Fakebook. Wat dacht je van: “Zeg, als jij nu denkt dat je zo muzikaal bent, hè? Hoe komt het dan, dat je nog nooit gevraagd bent om professioneel mee te doen aan een orkest of iets dergelijks? Denk daar maar eens aan, een volgende keer, als je weer eens zo nodig zo opschepperig je kunstjes aan ons moet vertonen! Nee; weet wie nou echt getalenteerd was?” En dan een naam van iemand die allang en breed is overleden. “Daar zul jij nooit aan kunnen tippen. Dat je dat maar weet!” Of: “Hier. Aangebrand of half gaar. Hou je mond en eten maar! Denk maar niet, dat ik me voor jullie ga uitsloven in de keuken!”
Enfin; culturele botsingen zijn er in soorten en maten. En het maakt een wereld van verschil, hoe je de dingen waarneemt. Wie koken beschouwt als een verplicht nummertje, kan zich waarschijnlijk moeilijk voorstellen, dat het voor een ander een leuke hobby is. Wie het thuisblijfmoederschap niet ziet als een respectabele levenskeuze, maar als een vorm van onderdrukking, zal slechts slafelijk de lol ervan inzien.
En hoe iemand ertoe komt, ijver voor lijdzaamheid aan te zien? Diegene heeft ongetwijfeld zelf moeite haar leven naar eigen believen in te vullen. Een assertiviteitscursus kan dan helpen.
Rode krullenbol
Mijntje
Laat je gewoon niet claimen, stel je grenzen als ze die over gaat. Je moet het er toch mee doen (familie). En wat als jullie naar het buitenland gaan? Moet je je daar nu al druk over maken?
Dat is inderdaad wat voorbarig, en heeft weer met mijn eerder genoemde afkeer van verplichtingen te maken. Ik wil gaan en staan waar ik wil, en gruwel bij het idee dat er iemand afhankelijk van mij is. (of in ieder geval denkt van mij afhankelijk is).
Jasmijn
“Misschien een beetje flauw, maar je zou haar (iedere keer als je zou mailt) leuke vrijwilligersbaantjes bij haar in de buurt terug kunnen mailen? Zou het kwartje dan vallen? Zij stuurt jou dingen waar jij geen behoefte aan hebt, en jij doet het andersom? (misschien maar een paar keer?)”
Goed idee! Gewoon de bal terugkaatsen.
“Of je geeft haar iets om te doen? Kleding repareren? Iets voor jullie breien? Dingetjes waarbij ze zich nuttig kan voelen en waar jij geen tijd/zin in hebt.”
Die taken heeft ze allang naar zich toe getrokken. Alle gordijnen zijn op maat genaaid, alle broeken versteld, de wc acht keer gewassen. Ons zullen geen rampen meer overkomen 
“Ik denk ook dat zij ergens jouw aversie voelt en daarom misschien wel meer loopt te 'trekken' dan nodig is, om je waardering op een gegeven moment wel te voelen. Misschien als het je lukt haar dat wat meer te geven, dat ze het dan minder probeert uit jullie te trekken?”
Klopt, maar het is niet zo handig om haar dan meer te geven. Zie de post van Pug. Geef haar een gelegenheid om nodig te zijn, en ze gaat er juist vol in. Dab word ik helemaal overspoeld met ‘nuttige’ tips en adviezen.. zucht.
‘En ja, je vriend kan ook zo nu en dan alleen gaan, is volgens mij altijd leuk/ anders, hij kan natuurlijk ook eens wat met haar alleen doen, naar de markt, winkelen, lunchen.... zoiets? Heb je de keer erop, als je dan wel meegaat weer wat te babbelen hierover.’
Dat is ook een goeie tip.
Krullebol
“De bemoeizucht van jouw schoonmoeder verbleekt ten opzichte van die, welke een narcistische schoonmoeder voor jou in petto zou hebben, Fakebook. Wat dacht je van: “Zeg, als jij nu denkt dat je zo muzikaal bent, hè? Hoe komt het dan, dat je nog nooit gevraagd bent om professioneel mee te doen aan een orkest of iets dergelijks? Denk daar maar eens aan, een volgende keer, als je weer eens zo nodig zo opschepperig je kunstjes aan ons moet vertonen! Nee; weet wie nou echt getalenteerd was?” En dan een naam van iemand die allang en breed is overleden. “Daar zul jij nooit aan kunnen tippen. Dat je dat maar weet!” Of: “Hier. Aangebrand of half gaar. Hou je mond en eten maar! Denk maar niet, dat ik me voor jullie ga uitsloven in de keuken!”
‘Ik betwist niet dat het altijd erger kan’.
“Enfin; culturele botsingen zijn er in soorten en maten. En het maakt een wereld van verschil, hoe je de dingen waarneemt. Wie koken beschouwt als een verplicht nummertje, kan zich waarschijnlijk moeilijk voorstellen, dat het voor een ander een leuke hobby is. Wie het thuisblijfmoederschap niet ziet als een respectabele levenskeuze, maar als een vorm van onderdrukking, zal slechts slafelijk de lol ervan inzien.”
Het is niet een verschil in interesse. Het is meer dat lijdzame dat me irriteert. Ik heb het idee dat zij niet kookt omdat ze koken leuk vindt, maar omdat dat haar plicht is als reddende engel..
geven en nemen
"Sommige mensen kunnen niet met elkaar overweg dat kan toch gebeuren? Als we bij elkaar zijn, is het meteen een heel weekend.
Ja dat kan gebeuren. Accepteer dat dan gewoon zonder je schoonmoeder te willen veranderen.
Waarom ga je een heel weekend? Is de afstand dusdanig dat dat moet? Ik zou tot 3 uur rijden nog wel op een dag rijden of s avonds 8 uur daar zijn, slapen na ontbijt weer naar huis.Dan kom je vriend en ouders tegemoet en is de tijd nog te overzien. Natuurlijk zal ze dan ook claimen in jouw ogen maar daar kun je je anders in opstellen. Informeer naar haar, luister naar haar, geef haar ruimte om te zorgen. Is het zo vreselijk dat dat voor paar uurtjes niet voorziet in jouw behoefte? Ik denk echt dat het geven en nemen is.
Ik krijg uit je postings het idee dat er van jouw kant alleen maar irritatie is. Ze kan het nooit goed doen. Geef toch wat mee ipv je eigen ruimte zo op te eisen. (je ziet elkaar zo weinig, als ze bij je inwoonde of in je buurt dan vind ik het wat anders)
"En dat iemand bepaalde rechten verdient omdat hij of zij toevallig familie is van iemand anders, daar geloof ik niet zo in. Maar dat is persoonlijk.
Ja dat is persoonlijk. Je hebt het niet over zomaar familie. Je hebt het over de moeder van je vriend. Ze heeft hem groot gebracht en dankzij/ ondanks haar is hij mede geworden zoals hij is. Ze betekent veel voor hem (denk ik te lezen in je postings). Dat maakt dat ik daar wat van maken zou. Als het hem blij maakt doe je het voor hem. Uit liefde voor vriend, uit respect voor zijn moeder.
Hou toch op met dat bekritiseer van je schoonmoeder. Zij heeft andere keuzes gemaakt. Haar leven is anders gelopen dan dat van jou. Wie weet had ze zelf dingen ook graag anders gezien.
En nu heeft ze een schoondochter waarvan ze haar leven anders moet inrichten.
Je ligt elkaar niet. Is dat zo? Zij ligt jou niet. Misschien voelt schoonmoeder dat wel haarfijn aan en doet ze nog meer haar best om je in de watten te leggen.
Misschien is dit wel haar manier om jullie contact te veranderen. Misschien is dit de manier waarop ze geleerd heeft om contact te maken en te onderhouden. Dat kan een valkuil zijn. Wel jammer dat ze een schoondochter treft die haar bekritiseert en zich afzet ipv liefdevol een weg te zoeken.
Door jouw houding creëer je afstand en uiteindelijk een verstoorde relatie.
Je hebt mijns inziens een tunnelvisie ontwikkeld. En dat zal alleen maar meer worden als je je irritatie zo laat gaan. Je zult altijd wel bevestiging krijgen als je met een gekleurde bril kijkt.
Probeer het ook eens van de andere kant te bekijken.
Als je durft; zorg voor openheid en vraag er eens naar. Uit interesse, zonder veroordeling.
Ik heb met je schoonmoeder te doen.
Wat vindt je vriend belangrijk?
Zijn er meer schoondochters? Hoe vergaat het hen?
ANNA
"Ik heb het idee dat zij niet kookt omdat ze koken leuk vindt, maar omdat dat haar plicht is als reddende engel.
ANNA --> altijd navragen, nooit aannemen..
Je kunt het haar vragen.
Hoe komt het dat jij zo moeilijk met lijdzaamheid overweg kan? Ligt bij jou. Dan ligt ook de oplossing bij jou.
eigen leven
"Vriend en ik hebben nu een eigen leven, zijn leven draait niet langer om zijn moeder. En daar heeft zij moeite mee.
en:
Ik wil gaan en staan waar ik wil, en gruwel bij het idee dat er iemand afhankelijk van mij is."
1. zij is lief en zorgzaam en geniet van wat ze in die weekenden heeft. Het lijkt mij niet dat zij moeite met loslaten heeft, anders had ze ook niet zo lief voor jou geweest. Het territoriumstuk en de moeite ligt bij jou.
Mijn eigen moeder kan een pitbull zijn en zich vol overgave op me storten en me met al haar bedoelingen weleens benauwen omdat het ook verplichtingen geeft en ik daar niet zo goed tegen kan(zenuwen). Daar is best eens een gesprek over geweest, want die goede hulp kan wel eens verlammend werken. Maar ik ben me ook bewust dat zij dat uit liefde doet, dat ze zich nog steeds mijn moeder voelt, dat gaat namelijk nooit over. En als ik er zo over nadenk, dan kan ik niets anders zeggen dan dat ze verschrikkelijk veel van me moet houden en dat is een bijzonder fijn gevoel.
2. en je kinderen en man dan? Mogen die ook niet afhankelijk van je zijn?
Ik denk eerlijk gezegd dat schoonmoeder het triggert, maar dat er bij jou wat dingen onder de oppervlakte liggen uit het verleden die je eerder je moeder dan je schoonmoeder kwalijk zou moeten nemen. Als het kwalijk nemen al van toepassing is, aangezien (bijna)iedereen opvoed naar beste weten en kunnen.
Pop Ups
- Jouw schoonmoeder pusht je om iets te doen wat je niet wilt : die muziek. Jij pusht haar om iets te doen wat zij niet wil : bv. in het koor gaan (sociale contacten. Identieke tweeling?
- Wat als we naar het buitenland gaan. Hoezo? Ga je dan? Waarom je nu druk maken en scenario's bedenken die waarschijnlijk niet zullen gefilmd worden. Mindfullness...
- Vindt je misschien een weekend bij je schoonmoeder te veel? Ga dan maar 1 dag.
- Wat die taart betreft: je zegt neen bij de eerste keer. Bij de 2de keer zeg je "dit is de 2de keer dat ik neen zeg. Bij dezelfde vraag nog een keer, ben ik weg."
- Heb je een hekel aan eten? Wat buiten mailen is dat precies het enige dat je schoonmoeder voor je doet. Als ze teveel kookt of koopt, zeg je het haar dan toch gewoon?
Die schoonmoeders hé? ;-)
van je af laten glijden
Je openingstopic gelezen en wat reacties (niet alle). Dus misschien val ik in herhalingen.
Je zegt:
Het is meer dat lijdzame dat me irriteert.
Zou je schoonmoeder dat nou ook niet van jou vinden? Als ze je hints en tips stuurt over muziek-dingen, dan denkt ze ws ook iets van, goh meid, vooruit, klim es in die benen.;-)
Wat ze doet en zegt is trouwens wel herkenbaar en wel een beetje 'smothering', maar niet meer dan dat. Toch best te handelen?
Hier beide ouderparen die zo zijn. Na Kerst gaan wij bijv met een achterbak vol met opgedrongen kliekjes weer huiswaarts. Dat accepteren we gewoon zonder morren en met grote -schijnbare- dankbaarheid (en flikkeren het thuis gewoon in de kliko).
Je zou bij je zelf eens na kunnen gaan waarom jij niet in staat bent het gewoon van je af te laten glijden. Waarom laat je het zo binnen?
wat als je naar het buitenland gaat.
Dat zie je dan wel weer. Wat als je morgen door de auto geschept wordt? Kan ook maar zo. Zelfstandigheid is een groot goed maar kan ook maar zo voorbij zijn. Ik vind het een beetje kinderachtig klinken eigenlijk.
Mijk
'Hier beide ouderparen die zo zijn. Na Kerst gaan wij bijv met een achterbak vol met opgedrongen kliekjes weer huiswaarts. Dat accepteren we gewoon zonder morren en met grote -schijnbare- dankbaarheid (en flikkeren het thuis gewoon in de kliko).'
Woehaa! Mijn moeder kwam ook altijd met allerlei spullen aan als ze ons kwam bezoeken. Zelfgekookte appelmoes, stoofpeertjes, wasmiddel uit de aanbieding. Het was een heel gedoe voor ze gepakt en gezakt voor de deur stond met mijn broer, die de auto bestuurde (mijn vader is helaas al jong overleden)
Wij hebben alle goede gaven altijd netjes opgegeten, eten weggooien stuitte ons te zeer tegen de borst. En nu ben ik op mijn beurt soms net een beetje te erg aan het zorgen, maar dan geef ik wel dingen mee waarvan ik zeker weet dat ze die erg lekker vinden 
Momenteel draait mijn zorgzaamheid op volle toeren. Oudste dochter heeft een couveusekindje, en ik doe hun was. Met liefde, terwijl ik destijds elk kind dat de deur uit ging met veel plezier een wasmachine cadeau gaf. Ik herinner me dat ik vroeger weleens gefrustreerd telde hoeveel paar sokken ik per week moest wassen :p
Ik herken wel iets (iets, hoor!!) in de schoonmoeder van Fakebook. Zeker nu het niet meer moet en het leven lekker kalm en overzichtelijk is, vind ik een weekendje zorgen en verwennen superleuk. Terwijl ik het vroeger soms erg zat was, al dat gehuishoud!
Dank
Dank voor alle adviezen en tips! Hier kan ik wat me. Vooral het advies om niet een nacht te blijven. Maar het is wel lastig, want vaak is het om praktische redenen wel handiger om te blijven slapen (schoonma is dan ook de eerste die daar op wijst). Maar daar moet ik nog mijn weg in vinden.
‘Hoe komt het dat jij zo moeilijk met lijdzaamheid overweg kan? Ligt bij jou.’
“Ik denk eerlijk gezegd dat schoonmoeder het triggert, maar dat er bij jou wat dingen onder de oppervlakte liggen”
Klopt. Het is een wisselwerking tussen twee persoonlijkheden die slecht bij elkaar passen.
Ik kan heel slecht tegen afhankelijkheid, lijdzaamheid en verplichte nummers. Dingen die mij zouden kunnen ‘binden’ terwijl ik daar niet voor gekozen heb. Vandaar ook de gedachte ‘wat als we naar het buitenland gaan?”
Ik ben daar vrij extreem in, heb daar meer moeite mee dan de gemiddelde Nederlander. Mijn vrienden zijn ook zo.
Nul binding met een buurt of streek. Een beetje binding met familie, maar alleen de ‘leuke’ exemplaren. De minder leuke gaan we geen gezelschap houden. Waarom ook, als er zoveel interessantere mensen op de planeet zijn? Omdat ze in dezelfde familie zijn geboren als ik? Voor mij is dat net zon ouderwets idee als die blonde meneer ‘majesteit’ noemen omdat hij toevallig in een bepaalde familie geboren is. We kennen onze buren net bij naam, maar skypen liever met verre vrienden die nu in Taiwan wonen. We fladderen daarheen waar het leuk en interessant is.
Misschien krijgen we ooit nog onze trekken thuis, wie weet. Maar ik vind niet dat je met mensen om moet gaan die je niet leuk vindt, uit angst ‘ooit’ zelf alleen komen te staan. En ik ben daar ook niet bang voor. Als je leuk en aardig bent, heb je altijd mensen om je heen. Ook omdat onze sociale omgeving niet meer beperkt is tot de mensen in onze directe omgeving.
Is dit de schuld van mijn moeder? Heeft zij het allemaal gedaan door mij niet op sleeptouw te nemen, maar mij te leren mijn lot in eigen handen te nemen? Ik denk het niet. Uitjes die door je moeder georganiseerd worden zijn geen vervanging voor een eigen leven (En een ‘verzorgschoondochter’ ook niet). Als ze al schuld heeft, is het puur genetisch, want ook zij heeft een onafhankelijk karakter.
Mix dat met een lijdzaam type, die haar frustraties (ooit door haarzelf uitgesproken) uit door zich vooral op te werpen als zorgende engel, en je ziet dat dat mis gaat. Dat ligt ook aan mij, ieder ander kan daar beter mee omgaan dan ik.
“zij is lief en zorgzaam en geniet van wat ze in die weekenden heeft. Het lijkt mij niet dat zij moeite met loslaten heeft, anders had ze ook niet zo lief voor jou geweest.”
Toch wel. Alleen heb ik het geluk dat ik mee word genomen in de zorg. Ze is nu belangrijk voor maar liefst twee mensen, dus dat vindt ze helemaal prima..
uiteindelijk familie
ik ben er toch van overtuigd dat indien je niet een erg verknipte/foute familie hebt, de familieband uiteindelijk wel sterk is en waardevol. Dat je zonder plichtplegingen elkaar zou helpen, dat idee.
En ja, ik snap dat je dat met vrienden ook kunt hebben en ja er zijn zat families/familieleden waar het niet voor opgaat, maar toch: je deelt zoveel meer verleden met elkaar dan met vrienden dat dat echt wel telt.
Dat ik dat niet met mijn (overleden) schoonmoeder had, ok, maar mijn man had het natuurlijk wel met haar.
Dat betekent nog steeds niet dat je je moet wegcijferen voor elkaar en alles moet accepteren, maar zo extreem als Fakebook het stelt ("n beetje binding met familie, maar alleen de ‘leuke’ exemplaren. De minder leuke gaan we geen gezelschap houden. Waarom ook, als er zoveel interessantere mensen op de planeet zijn? Omdat ze in dezelfde familie zijn geboren als ik?") dat vind ik toch wel heel koud klinken.
gr Angela
Ik vind het ook koud, berekenend en egoistisch klinken. Je gaat alleen maar van je eigen behoeftes uit en lijkt niet veel om anderen te geven.
Althans, zo komt je laatste verhaal op mij over.
Vriend
Je begint opeens in de wij-vorm te spreken als je het hebt over hoe er tegen familie aangekeken wordt. Maar jouw vriend wil zijn relatie met zijn moeder graag goed houden. Je kunt proberen dat te saboteren. Of je gunt de man van wie jij houdt een zo ongecompliceerd mogelijke band met die andere belangrijke vrouw in zijn leven. Dan moet je wel ophouden haar af te kammen en het voornemen uit je openingspost uit gaan voeren: doe aan serieuze zelfreflectie! Het verschil benadrukken tussen jou als onafhankelijke vrouw en zij als lijdzaam vrouwtje is geen oprechte poging, ik hoop dat je dat zelf ook wel inziet. Misschien helpt het om wat milder te worden, want je komt niet al te soepel over.
Fakebook
Ik sta er op heel veel punten hetzelfde in als jij, maar ik ben toch heel anders opgegroeid/opgevoed.
Overigens Angela, ik deel eigenlijk helemaal niet zoveel verleden met bijvoorbeeld mijn broertje. Ik ben toen hij 15 was uit huis gegaan. Er zijn wel mensen die hem inmiddels hebben ingehaald wat dat betreft. Ik geloof dat ik hem met kerst 2013 voor het laatst gezien heb.