Geen raad meer

Ik herhaal mezelf even:

Geloof me, die pijn hoort erbij en dat wordt na verloop van tijd vanzelf minder. Je weeg het pas 3 maanden, dan is de boodschap net een beetje ingedaald. Ik denk dat je te snel wil, dat je wil doen alsof het niet is gebeurd. Dat kan niet, dat gaat ook nooit gebeuren. Maar jullie kunnen er wél samen uit komen. Het kan zelfs beter worden tussen jullie. Bij ons is het zo gegaan.
Dus, heb geduld. Met jezelf en met je vriendin. Kleine stapjes. En je zal ervaren dat het de ene dag beter gaat dan de andere. Niks van aantrekken, niet van in paniek raken, gewoon dóórgaan.

Je schreef dat je EMDR hebt. Lijkt me voor jou, met je OCD en deze traumatische ervaring, een goede zet. Maar ook dat is geen toverstafje waarmee de pijn direct verdwijnt. Verwerken bevat niet voor niets het werkwoord 'werken'. Je moet aan de bak, het kost tijd en energie. Er is geen paracetamolletje voor.
Even een hart onder de riem: zulke dips gaan weer voorbij. Na verloop van tijd had ik door dat ze bij mij 3 dagen duurden: een dag waarop het langzaam bergaf ging, een echte dal-dag (waarop ik het leven echt even niet meer zag zitten en moeite had mijn bed uit te komen en te doen wat er moest gebeuren) en een dag dat ik me wel een beetje beter voelde. En ik ervaarde dat ik na zo'n dal eigenlijk altijd een stap in de verwerking had gezet. Misschien werkt het voor jou ook zo.

Maar het belangrijkste is: heb geduld. En ik hoop dat de EMDR voor jou snel de scherpste randjes eraf haalt.

Anoniempje1989

Wat je voelt en ervaart is volkomen normaal. Dat maakt het natuurlijk niet minder pijnlijk, maar iedereen die dit soort traumatische ervaringen heeft gaat door dezelfde fases. Soms in een andere volgorde, maar in grote lijnen werkt het voor iedereen hetzelfde. Dat je eerst heel veel behoefte hebt aan seks en daarna niet, herkenbaar. Je bed niet meer uit willen, ineens heel levendige beelden zien en/of alle details willen weten, dat hoor je ook veel. Ik hoop dat dat je een beetje geruststelt.

Ik weet niet of jij van de 'zelfhulpboeken' bent, maar er zijn er verschillende waar je wat aan zou kunnen hebben. Bespreek dat eens met je therapeut. Vanwege je OCD kan ik me goed voorstellen dat zelf meer in een actieve rol zitten goed voor je kan zijn. Meer 'controle' hebben over je eigen proces. Ik zet controle tussen aanhalingstekens, omdat het voor het een groot deel een proces is waar je geen invloed op hebt. Het is zoals ik al zei vooral een kwestie van tijd en geduld. Maar alle beetjes helpen.

Precies

Zoals jij het verwoord, Pennestreek, zo heb ik dat ook ervaren. Na iedere "dip", na iedere periode met weer verdriet en pijn, merkte ik ook dat ik telkens daarna weer iets verwerkt had, het los kon laten en een plekje kon geven.
Een goede 1,5 jaar na het uitkomen van de affaire van mijn partner, kon ik zeggen dat ik alle antwoorden had gekregen op alle verschillende vragen die telkens in me opkwamen. Was er een samenhangend geheel ontstaan, waarmee het waarom van het hele gebeuren te beredeneren was.
Ik merkte ook met regelmaat aan mezelf, dat mijn gedachten aan en voorstellingen over hoe mijn partner met die andere vrouw samen was, mij helemaal gek konden maken, wanneer ik dat toe zou laten. Je fantasie gaat met je op de loop, de angst dat het met die ander veel mooier, beter, fijner en intenser is geweest, dreigt te gaan overheersen op zulke momenten. Maar door te luisteren naar mijn partner, naar hoe hij zich voelde voor, tijdens, na die momenten met die ander samen, zijn spijt, schuldgevoel en schaamte zien, voelen en horen en daarmee het hele gebeuren relativeren, heeft enorm geholpen om niet door te slaan naar zodanig doemdenken dat ik zélf onze relatie kapot ging denken en maken.

Hou vol, ga door, zeker ook met de EMDR, luister vooral ook naar hoe je vriendin het heeft ervaren. Het ging haar niet om die andere man als persoon. Het was de aandacht die ze van hem kreeg, die ze zó nodig had, maar bij jou zó moest missen. Daar heeft ze aan toegegeven. Dat ze daarmee in een situatie terecht kwam waarbij ze ook nog eens met hem in bed belandde, was niet eens in eerste instantie haar bedoeling. Dat zegt ze zelf immers, dat ze dat dan ook maar deed, omdat ze dácht dat het van haar verwacht werd. Omdat hij daar op zinspeelde.
Ze wil helemaal niemand anders dan jij. Jouw verdiet en pijn om het hele gebeuren mogen er zijn, maar laat ze niet overheersen, laat jouw zelfverzonnen beelden niet jouw absolute waarheid worden, alsof je vriendin alles wat ze zegt, zegt om de pijn bij jou alleen maar te verzachten, om je op een later moment opnieuw op je ziel te trappen. Durf haar op haar woord te vertrouwen. Kijk verder dan je eigen belevingswereld. Kijk voorbij de zichtbare horizon. Dat is niet makkelijk. Het heeft echt tijd nodig om alles te doorvoelen, te verwerken en een plekje te geven/los te laten.

Heel veel sterkte en succes.

Toelichting

Ja, ik wil dat wel toelichten.

Ik moet we zeggen dat ik geen ervaring heb met OCD en ook niet met vreemdgaan.

Maar wat ik van jou lees:

oorzaak
- jij had ernstige OCD-problematiek tijdens de zwangerschap van je vrouw
- je hebt haar zwangerschap er behoorlijk mee verpest
- na de geboorte van jullie dochter werd het niet beter, je zat enorm in de knoop en had totaal geen aandacht meer voor je vriendin

gevolg
- je vriendin heeft ongetwijfeld een héle heftige tijd gehad daardoor en zich érg alleen gevoeld
- ze is in 'de val' gelopen van iemand die gebruik/misbruik maakte van haar kwetsbare situatie: een jonge moeder die totaal niet gezien wordt door haar partner

situatie nu
- jij houdt van je vriendin
- je vriendin houdt van jou
- jullie willen er alles aan doen om met elkaar verder te gaan.

En wat ik dan bedoel met 'je bent het zelf kapot aan het denken': het lijkt erop alsof jij alleen naar de negatieve kijkt en daarin blijft hangen. Mogelijk 'hoort' dat (een beetje) bij je. In dat geval hoop ik heel erg dat je een verandering te weeg kunt brengen en je vriendin kunt zien als iemand die, mede door jouw gedrag, toevlucht heeft genomen tot een ander (en ja, dat is heel fout en verdrietig voor jou). Maar ze heeft oprecht spijt, houdt alleen van jou en jij van haar en jullie willen samen verder.

Ik hoop heel erg dat jullie er samen uit zullen komen. Sterkte, succes en vooral veel liefde wens ik jullie drieën!

Fysiek proces

wat ik nog vergat in mijn vorige post is dat het ook echt voor een deel een fysiek proces is. In eerste instantie draai je op adrenaline, het overlevingshormoon. Dat houdt je lijf niet heel lang vol, en dat is het moment dat je je slechter gaat voelen, dingen nog even harder binnen komen, je depressief kunt worden. Dus echt, hoe je je nu voelt is heel begrijpelijk, verklaarbaar en normaal. Je zult er 'gewoon' doorheen moeten, net zoals heel veel anderen. Het goede nieuws is, dat gaat ook gewoon gebeuren. Mensen overleven dit soort dingen. En nog meer goed nieuws, als het een beetje meezit (en als je therapie hebt helpt dat zeker) groei je er enorm van. Ik wil niet zeggen dat onze relatiecrisis het beste is wat me is overkomen, zeker niet, en ik had het graag zonder gedaan, maar feit is dat zowel man als ik er enorm van gegroeid zijn. We hebben onszelf en elkaar zo ontzettend veel beter leren kennen, zijn erg naar elkaar toe gegroeid. De kunst is, zoals Belladonna ook zegt, niet het negatieve te laten overheersen.

Maar gun jezelf ook gewoon deze periode. Je moet er toch doorheen, is het niet nu dan komt het later. Weet dat je niet in paniek hoeft te raken, het komt echt weer goed. Met jou, en hopelijk ook met jullie. Maar het heeft heel veel tijd nodig. Ik zou zeggen een jaar of twee voor je het echt doorleefd hebt. En het gaat nooit meer helemaal weg. Maar laat dat je niet afschrikken.

Ik weet, net als velen hier, hoe ontzettend pijnlijk het kan zijn als je partner vreemd gaat. Dat heeft tijd nodig.
Toch nog een vraag: heb je niet het idee dat de dynamiek van OCD zich nu naar dat vreemdgaan beweegt? Met andere woorden: dat het dwanggedachten worden?
als dat zo is, is de relatietherapeut misschien een te 'zwakke' hulp maar moet er een therapeut bij komen die jou helpt met je OCD

Wat je ook kunt doen

is even rust nemen en afstand.
Niet om jullie relatie te beëindigen maar om jezelf weer goed op de rails te krijgen, of jullie dan daarna weer verder gaan of niet, in beide gevallen is dat alleen maar positief.
Gewoon, in een vorm afhankelijk natuurlijk van jullie mogelijkheden en wensen, een pauze waarin je gaat zorgen voor afleiding, rust en wat bezinning.
Vooral leuke, mooie of interessante dingen gaan doen, goed voor jezelf zorgen of je bedenken wat je nodig hebt om beter voor jezelf te kunnen zorgen.

MI kan dat minstens ze effectief zijn als nog meer hv op hv stapelen.
(mind you, hv is maar zelden echt evidence based. Kan ook bijna niet, ieder mens is zo uniek en gecompliceerd, en iets dat voor 99 % vd mensen werkt kan zelfs voor jou totaal niet werken.

En eens met anderen

Het verloop vd fases in rouwverwerking klinkt zeer normaal, helaas.
De adrenaline enz.
Ik heb ook wel vaker gelezen dat vreemdgaan iei lustopwekkend werkt, bizar maar waar.
Ik heb dat zelf ook wel ervaren toen mijn partner wat al te veel aandacht kreeg naar mijn wens.

Ik heb ook meegemaakt dat een partner vreemdging, maar de relatie was toen gelijk voorbij dus of het lustopwekkend werkte kan ik niet beoordelen.
Wel weet ik nog goed hoe diep en heftig de hel was waar ik doorheen ging.
Maar mij heeft afleiding toen enorm goed geholpen. In eerste instantie moest ik van mezelf en bleef ik kapot gaan, op een bepaald moment merkte ik dat ik steeds meer plezier beleefde.

Anoniempje1989

'hoe kon je dit toch doen, we hebben over het algemeen alles zo enorm goed op de rit.'

Nu wel misschien, maar toen ze vreemd ging overduidelijk niet.

Waarom verwacht jij

Dat je vrouw makkelijk “nee” kan zeggen, of assertief voor zichzelf opkomt?

Als jij in een Ocd “bui” zit, dan moeten de dingen zo gaan zoals jij dat wil, en je zult er ook veel aan doen om aan jouw obsessie te voldoen/bevredigen.

Als jouw vrouw in die situatie daar tegen in gaat, dan zal ze daar verbaal of non-verbaal behoorlijk last van krijgen.

Waarom zou ze in een soortgelijke situatie waarin er ook een behoorlijke druk op
Haar uitgeoefend wordt, dan wel assertief “nee” durven zeggen en daar naar handelen?

Vraag je niet af ‘waarom?’ ...

... maar zie dat het zo is.

Je blijft maar bezig met antwoorden te willen. Ik begrijp dat best. Het is ook niet alsof je het een-twee-drie achter je moet laten. Dat gaat zomaar niet. Wat je je wel moet realiseren is dat die antwoorden er waarschijnlijk niet zomaar zijn of dat zelfs als ze er zijn, het de vraag is of ze je helpen, en zelfs of je ze nodig hebt.

Wat ze gedaan heeft is een feit. Dat heeft onveiligheid in jullie relatie gebracht. Wat heb jij nodig om die veiligheid beginnen te herstellen? Wat heb jij nodig om met de werkelijkheid van wat er is gebeurd te leren leven? Het laat zich niet ongedaan maken. Jij lijkt te denken dat antwoorden op jouw vragen je duidelijkheid zullen geven en je daarmee een middel in handen zullen geven om de werkelijkheid naar je hand te zetten. Het is zeer de vraag of dat waar is, het kost bakken met energie en je wordt er hartstikke gek van, dat weet ik uit eigen ervaring.

Mij lijkt het veel zinniger om te focussen op concreet gedrag. Wat kan je vriendin DOEN om aan jou te laten zien dat het haar menens is met jou. Wat kun jij DOEN om datzelfde aan haar over te brengen? Wat kunnen jullie doen om de band te herstellen, positieve impulsen aan de relatie te geven? Maak het zo concreet en uitvoerbaar mogelijk!

Je zult zomaar nog niet van die gedachten af zijn maar ik denk dat je ze voor dit moment beter wat voor jezelf kunt proberen te verwerken, in jouw eigen therapie. Zij zal ook een aantal dingen in haar therapie moeten doorwerken. Haar affaire klinkt inderdaad meer als misbruik dan als iets waarvan ze heeft genoten, en zij zal er achter moeten komen waarom ze daarin is meegegaan. Maar als jij dit nu allemaal door elkaar mengt, wordt het een ongelooflijke chaos. Dus ik zou proberen jouw geobsedeerde gedachten te zien als jouw spanning, jouw uiting van grote stress. En daaraan werken door ontspanning te proberen te bereiken, niet door steeds dieper in de inhoud, in de vragen te gaan.

En wat voor positiefs moet dat brengen dan?

Het maakt de ontrouw niet ongedaan, het zorgt er alleen maar voor dat je je kind max de helft van de tijd ziet en je vriendin vindt dan straks iemand anders waar ze altijd mee samen is...
Nu scheiden lijkt me ook nog eens bijna onmogelijk om ‘in goede harmonie’ te doen vanwege alle hoog oplopende spanningen en emoties. Recept voor ellende als je het mij vraagt.
Scheiden kan altijd nog. Jullie staan aan het begin van het verwerkingsproces. Allebei. Geef het een kans. En ja, het wordt pijnlijk en hard werken maar het kan heel wat moois opleveren. Al was het maar dat je straks kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt. Dat is in mijn ogen nu absoluut niet zo.

Lees eens de draadjes

Verder na ontrouw. Liefst samen met je vriendin. Je zult er veel herkenning vinden en veel wijze woorden.

Overspannen

Ik zou zeggen dat je overspannen bent en dat dat helemaal geen goed moment is om levensveranderende beslissingen te nemen. Als ik zeg dat je je zou moeten concentreren op wat je kunt doen is dat niet hetzelfde als leuke, positieve dingen doen. Als jij niet in staat bent haar aan te kijken ben je zwaar overprikkeld en heb je rust nodig. Ga nog een keer naar je ouders en blijf dan langer, tot de drukte in je hoofd wat afneemt. Als je gaat scheiden, moet je vrouw helemaal en kind nog veel langer missen! Verbind je aan jezelf en aan je vriendin door nu verstandige beslissingen te nemen die de spanning laten afnemen. Je kan de huidige situatie overduidelijk niet aan (feit, geen schaamte!) maar dat staat los van of je de relatie zou moeten beëindigen. Er komen echt andere tijden!

Kijk, als je haar en je huwelijk nou zat was en er helemaal geen energie meer in wilde steken, was het een totaal ander verhaal!

gebeurt er niet dit met je?

Je geeft, zoals je hier schrijft, deze indruk: je bent gekwetst in iets waar je een basisvertrouwen in had: de relatie met je partner. Dat doet enorm pijn. Maar -en dat kennen we allemaal- in plaats van die pijn helemaal te voelen neemt je hoofd het over: je begrijpt niet hoe en wat en waarom en hoe kan ze. En let maar op, dat riedeltje herhaalt zich de hele dag in je hoofd en er komt nooit een antwoord op want in de basis is het feit dat iemand je kwetst, (ook al is het onbedoeld en van haar kant zelfs te begrijpen) voor een bepaalde laag in je zelf onbegrijpelijk. Die laag, de laag van je innerlijke kind dat niet kan begrijpen dat iemand hem kwetst of niet onvoorwaardelijk van hem houdt kan er geen chocola van maken.
En je hoofd probeert dat te compenseren. En daarbij zal je aanleg tot OCD niet helpen: je blijft in een kringetje ronddraaien en wil een antwoord op iets waarvoor geen antwoord te geven is uiteindelijk.

Als dit bij je resoneert, raad ik je aan een therapeut te zoeken die je helpt je verdriet te gaan voelen en te verwerken.

Kijk ook eens naar je eigen rol

Je legt het probleem nu vooral bij je vrouw, en natuurlijk is het niet goed wat zij gedaan heeft. Maar het is wel een gevolg van jouw gedrag. Als jij er voor haar was geweest tijdens de zwangerschap en daarna, dan was dit vast niet allemaal gebeurd. Goed om je dat te realiseren.

En met de relatie stoppen terwijl jullie hartstikke gek op elkaar zijn en elkaar niet kunnen missen, dat is echt wel het stomste wat je nu kunt doen. Ga in therapie, zoek hulp en maak er het beste van.

Therapie

Jij schrijft:
“ Ik wil er ook zo graag het beste van maken!, maar de beelden vreten me op.”

Dat is precies de reden waarom je in therapie zou moeten.
Zodat je professionele hulp krijgt, zodat die beelden je niet meer opvreten.