Gedoe met mijn moeder

Zo Flanagan

'Ik ga ook niet met oudere mensen op pad. Te grote kans op vertraging bij aankomst omdat hun tempo lager ligt.' Ik prijs me in de gelukkige omstandigheid dat ik oma ben. Maar dat betekent ook dat ik in de minder gelukkige omstandigheid ben, dat mijn looptempo en wisseltempo minder wordt.
Als ik jouw bericht lees, dan denk ik: zo, ik lig eruit dus. Daar ga je.

tsjor

Maar Tsjor

wat ik me afvraag bij jouw situatie: achteraf praten is altijd gemakkelijk natuurlijk, maar waarom was jij dan al de zaal uit terwijl je dochter kennelijk nog binnen was? Zoek je dan geen contact met elkaar, zodat je weet waar iedereen naartoe gaat?

Op zich kan ik me je woede volledig voorstellen hoor. Er zijn grenzen aan mijn flexibele instelling. Een meisje van die leeftijd, een jongen ook uiteraard, hoort te snappen dat de éigen ouders voorgaan, dus dit was echt netjes van je dochter. Als ze daarna nog bij anderen wil pronken met het diploma, is dat prima.

Haha Flanagan

Je opmerking over te trage ouderen, komt inderdaad niet lekker over. Ik ben nog niet oud-oud, maar wel traag. Hopelijk denken mijn dochters later iets anders over mijn gezelschap bij uitstapjes. Mijn aanwezigheid heeft namelijk ook voordelen. Ik kan een wandelwagen duwen, terwijl de moeder met een groter kind iets gaat bekijken, of ik kan ergens wachten en op tassen passen. En ik ben zelf nog kinderlijk blij als ik mee mag met een uitstapje, dus ik zou het niet in mijn hoofd halen om de dag te bederven met chagrijn.

Inderdaad

Op leeftijd mag je hopen dat iemand toch al wat meer levenservaring heeft in dit soort situaties. En je doet je best om de dag niet te bederven met jou chagrijn.

Shit happens en je kunt jezelf betrekken maar niet vanzelfsprekend eisen dat jij niet over het hoofd gezien wordt op de dag van de eindexamenkandidaat.

Kun je best even een rotgevoel over hebben maar je relativeert en je betrekt jezelf erbij en ziet het grotere plaatje. Het gaat niet over jou.

niet overdrijven Tsjor

'Als ik jouw bericht lees, dan denk ik: zo, ik lig eruit dus. Daar ga je.'

Volgens mij ben jij nog geen oma van een 16-18jarige die net geslaagd is.

Ik vind het echt een fout idee om opa's en oma's mee te nemen naar dit gedoe. Er is echt geen zak aan en het moment dat je kleinkind in de spotlights staat is vaak maar 20 sec. Zit je daar de hele avond. Hoe komen mensen op het idee om zoveel familie mee te nemen naar zo iets?

Tsjor

Ik ga in situaties waarin tijd een rol speelt, liever niet met iemand op pad die wegens slecht lopen of tig andere redenen de tijd doet doortikken.
Ik wil best met oudere mensen op pad, hen een leuke middag bezorgen. Maar ik wil hen niet het gevoel bezorgen dat ze opgejaagd worden. Daar worden ze alleen maar nerveus van. Nog niet eens het feit dat de uitreiking best lang kan duren.

Eigenlijk was ik nog lief; ik ga al helemaal niet met mijn schoonmoeder op pad, of ze nu oma is of niet, of slecht ter been. Dat heeft meer te maken met die aandacht waar Tsjor zelf ook over schreef.

Kaaskopje

De kinderen zaten vooraan in de zaal en de rest zit gewoon in de zaal. Mijn dochter kon niet zien waar ik naar buiten was gegaan en ik kon niet zien waar zij naar buiten was gegaan. Het gaat dan om een menigte die eruit wil.
Mijn dochter ging dus via een andere uitgang, kwam daar haar 'schoonfamilie' tegen, en dan grijpt die moeder haar kans. Daar is geen ontkomen aan. Dochter krijgt haar diploma dan ook niet terug, dat is in handen van 'schoonmoeder'. Die breeduit met het papier in beide handen in het midden van het gezelschap staat. Je hebt het beeld?
Ik kende haar verder niet, wist wel wat irritaties van mijn dochter, maar ik snapte het in een keer.

Tsjor

Het zal van de grootouders afhangen. Hier is dat nooit een probleem geweest.
Ik vind het jammer dat mijn ouders niet meer bij de uitreiking van zoon kunnen zijn. Ze zijn er niet meer. Maar mijn ouders zouden de eerste zijn om gedoe te relativeren.
Voor mijn ouders sprak het ook meer vanzelf. Niet alsof ze beloond zouden moeten worden voor de investering die zij gedaan hebben.

Zoon wil mij niet bij zijn verdediging hebben. En dat begrijp ik. Hij kan zich dan minder goed concentreren op zijn verhaal en voelt zich toch geroepen om dan tegen mij te spreken. Of zijn verhaal te houden met mij in zijn achterhoofd. Kan ik me aantrekken maar ik snap hem. Ik wilde mijn moeder ook niet bij mijn bevalling. We waren te hecht en ik zou me gedwongen voelen om haar meer aandacht te geven dan ik op dat moment in mij had.

Ik mag weer wel bij de uitreiking zijn van het diploma, die datum ligt ook al vast. Dat is luchtiger en een feestje waard. Dan komen we allemaal.

Maar om je daar dan allemaal beledigd over te gaan voelen gaat mij veel te ver. Het gaat om de eindexamenkandidaat, die staat in de belangstelling. De rest past zich maar zo'n beetje aan.

toekomst

'Volgens mij ben jij nog geen oma van een 16-18jarige die net geslaagd is.' Nee. Ze is pas 1. Maar het zijn wel de kleine dingetjes waar je je dan op denkt te verheugen, toch? Zwemdiploma dan?
Oh ja, en ik ben niet zo'n schoonmoeder/oma als die van Flanagan. Zal ik ook nooit worden. Ik mis daarvoor beslist alle talenten. Ik schuif altijd aan de kant. Soms zelfs teveel.

Tsjor

Oude mensen (o.t.)

Je kunt prima met oude mensen op pad, maar dan moet je je erop instellen dat het dan wel in hun tempo gaat. Mijn moeder is zo ongeveer de traagste oudere die ik ken. Ik ga ook nergens meer met haar heen zonder rolstoel, en zelfs dan moet ik nog twee stappen terug. Als we ergens heen gaan met zijn allen (ouders, zus, ik, kinderen), duik ik vaak met de kinderen een of ander klimrek in, en mag mijn zus de oudjes doen. Die heeft veel meer geduld Soms trapt ze er niet in en gaat ze er bijv in een buffetrestaurant ineens vandoor.

Triva

Ik geloof dat ik dan toch anders naar diploma-uitreikingen kijk. Ik ben in dat geval trots op mijn kind, leef mee met wat ze doet, word blij van hoe ze met haar klasgenoten omgaat en op haar leerkrachten reageert en omgekeerd, kortom.. het komt niet in me op om dat te omschrijven met 'geen zak aan'. Maar ik vind dit wel een gezinsactiviteit. Het draait om de geslaagde, daar gaat mijn aandacht naar uit.

Echt, ik kan me kapot ergeren als ik dan merk dat iemand van mijn gezelschap chagrijnig doet tijdens zo'n avond, omdat het te lang duurt of iets anders niet gaat zoals gewenst. Dus ik zou bij voorbaat dat risico al zoveel mogelijk beperken.

Wij hebben opa en oma wel een keer meegenomen naar een musical. Als we daarna nog meer musicals hadden moeten bijwonen, had ik opa en oma werkelijk niet meer uitgenodigd. Oma kon het allemaal niet goed volgen en dat moesten we horen ook. Sneu voor haar uiteraard, dat is dan het lastige van zo'n situatie. Ik vermoed dat mijn schoonmoeder (niet de eigen moeder van man) 'de jeugd' nooit begrepen heeft, dus dat kwam er nog eens bij.

Kaaskopje

Wel een beetje bij blijven he? Ik vind het best vermakelijk en probeer eindelijk beeld te krijgen bij alle namen die ik de afgelopen vier jaar hoorde maar een opa/oma mee nemen naar zoiets? Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.Voor mijn man is het al oninteressanter. Een nadeel hier is dat de mentor pas de naam aan het eind van het verhaaltje noemde dus je moest echt elke keer 100% concentreren op het verhaal. Nadeel bij mijn oudste is dat hij de allereerste was met het verhaaltje zodat ik ook nog niet helemaal in de concentratie zat. Opa/oma's hadden dus in het geval van mijn zonen alles wat over hun kleinkind ging gemist. Het zou best kunnen als je kind een jonge opa/oma heeft die bijv oppasopa/oma is en zo dus ook nog wel in de pubers zit.

Laatste diploma-uitreiking

van dochter was gelukkig beperkte aanwezigheid: slechts twee personen per student. Dat scheelde.

tsjor

2 jaar geleden

waren mijn man, ikzelf en mijn moeder bij de diploma uitreiking van onze zoon. Mijn vader had niet zo'n zin, ook prima. Mijn moeder vond het wel erg leuk, wel zijn mijn man en moeder daarna vrij snel weg gegaan maar dat vond ik begrijpelijk.
Maar echt de hele familie mee (ooms, tantes, neven, nichten) dat hoeft voor mij ook niet maar toch gebeurt het wel.

Triva

Ik snap de opmerking dat ik bij moet blijven niet. Ik reageerde op dat er geen zak aan is. Mocht ik ooit oma worden en ik zóu uitgenodigd worden, dan beloof ik nu al, dat ik er met een blij hoofd aan begin en ook weer afsluit. Ook al heb ik me te pletter verveeld.

Geen bal aan, maar

Moet dat altijd?
Mijn ouders zitten werkelijk te stralen, al verstaan ze de helft niet meer.
Mijn kinderen vinden het bijzonder dat opa en oma erbij zijn.
Ik leid de boel in goede banen, stuur mijn ouders een klein beetje aan, betrek kinderen even bij opa en oma.
Binnenkort de 5e keer. Ik vind het een langdradig saai iets, zeker als mensen die van nature niet zo grappig zijn op zo'n avond de rol van clown krijgen die de boel aan elkaar moet praten.
Het verhaaltje van mijn kinderen is vanaf de basisschool al nooit meer dan 2 regels geweest, dus als ik even geeuw heb ik het nog gemist ook.
Maar ik doe het, mét opa en oma, want we zijn gewoon blij dat ze het meemaken.
Ik heb ook nooit moeite mijn rol af te staan aan iemand die daar gelukkig van wordt of van nature de aandacht pakt. Ik heb echt de energie niet om daar wat bij te voelen anders dan even te zuchten om hoeveel mensen soms nodig lijken te hebben.

Ik had mijn dochter even laten bellen of langsgaan. “ Ik hoorde van mijn moeder dat de avond voor jullie niet zo leuk is afgesloten. Dat was niet mijn bedoeling. Het spijt me. Ik vond het fijn dat jullie er waren” Dit hoeft toch niet zo’n toestand te worden?

Kleine moeite en een tiener mag zo langzaamaan ook wel weten dat bedanken erbij hoort en dat oudere mensen hier misschien nog meer waarde aan hechten.

Over twee jaar hoop ik dat onze oudste haar diploma krijgt. Grote school en uit jullie verhalen begrijp ik dat dat een lange zit gaat worden. Dan weet ik nu al dat alleen mijn man en ik meegaan:-)

Groter maken

Nou, ik wil het ook niet groter maken dan het is hoor en vind het nou niet direct nodig om dochter oma te laten bellen. Ik ben nog steeds van mening dat de verwachting vanuit mijn moeder op dat moment groter was dan dochter waar kon maken. Zo lang bleef ze ook niet in de zaal. Toen we de zaal uitkwamen zagen we mijn ouders nog naar de auto lopen (dat was net te ver om nog even naar toe te lopen, anders hadden we dat nog gedaan). En bij mijn moeder speelt er inderdaad meer mee, ze investeert heel erg in de relatie met haar kleinkinderen maar verwacht daarbij ook heel veel. Bij dochter is dat er bij vlagen (die kan ook echt heel onverwachts heel gezellig uit de hoek komen) en bij zoon is dat er eigenlijk nauwelijks. Terwijl hij zijn oma echt aardig vindt hoor, maar is mee een karaktertrekje.

Het is inmiddels aardig uitgesproken. Telefonisch en met aanvullingen via de mail, want snel bellen na zo'n voorval werkt bij mij niet echt. Wordt daar altijd erg emotioneel van als er ineens allerlei verwijten over mijn kinderen komen.
We gaan het in België gezellig maken en ik heb me voorgenomen om geen grootouders meer mee te nemen naar diploma-uitreikingen. Overigens had ik (of dochter) mijn ouders ook niet uitgenodigd hoor, zij hadden meer zichzelf uitgenodigd. Maar de volgende keer zal ik dit dus vriendelijk afhouden.

Mooi Even-geen-naam

Goed dat het allemaal aardig is uitgesproken. Hoop dat jullie een leuke tijd hebben in België.

Over dat 'investeren in de relatie met kleinkinderen' en wat je terug verwacht, zou ik graag een nieuwe topic starten. Die van ons zijn nog geen tieners, maar ik ben wel benieuwd naar ervaringen van anderen.

Astrid

Maar ik doe het, mét opa en oma, want we zijn gewoon blij dat ze het meemaken.===

Het hangt er heel erg vanaf hoe opa en oma zijn. Als je bij voorbaat weet dat het een ingewikkelde sessie wordt, waarbij je moet gaan schipperen tussen aandacht voor kind en het sussen van ongenoegens, dan zou ik voortaan bedanken. Dat was bij ons wel enigszins de situatie. Oma deed wel of ze makkelijk was, maar ondertussen. (zo was ze er ook trots op dat zij en schoonvader nooit ruzie maakten, maar ik vroeg me wel af wat haar definitie van 'ruzie' was ).

Voor mezelf gaat zéker op dat ik gewoon blij ben om het mee te mogen maken.

Jawel, maar

Ik schipper daar waar nodig, maar verder blijkt wel dat het bij ons gewoon kan. De kinderen willen opa en oma er ook bijhebben en er wordt al verlangend uitgekeken naar (achter)(klein)kinderen door allemaal.
Is het bij ons perfect? Nee hoor, maar dat is waar ik in spring. Ik ben nogal van de observatie en zie dingen al van verre aankomen. Ik tackle het voordat het bij de bewuste personen enkel nog maar opdoemt in gedachten. Daar gaat soms best wat voorwerk aan vooraf, maar het werkt.
Ik vertel bv mijn ouders van te voren al wat ze kunnen verwachten, hoe lang het duurt, dat de akoestiek waarschijnlijk bar slecht is, dat erna fotomomentjes zijn, óók met hen achteraf enz.

De ziekte van mijn moeder is ingewikkeld, maar het blijft mijn moeder en ze blijft een trotse oma. Ik heb daar graag wat billenknijpen voor over. Maar meestal gaat het gewoon goed of goed genoeg

Inderdaad wat Astrid zegt

Fijn om je bijdrage te lezen. Hier gaat het ook op die manier. Mijn dochter vond het vorig jaar superleuk dat mijn moeder (helaas is mijn vader bedlegerig) er bij was. Ik zorg dan ook dat er even contact is tussen beide (was vorig jaar niet eens nodig). Vaak heeft mijn moeder wel begrip voor pubergedrag en soms ook niet (ze is ook maar een mens) en soms vind ik dat mijn moeder zich wat meer kan inleven maar soms ook mijn pubers. Die moeten dat ook leren. Gelukkig is het hier verder nooit een gedoe maar inderdaad wat Astrid ook zegt. Soms een beetje ingrijpen, sturen etc. Maar ze zijn vooral trots op onze kinderen en dat is het belangrijkste!!!!

Astrid

Ja, ik ben ook iemand die steeds 'bemiddelt', begrip vraag aan de een en goed gedrag van de ander. Dus in de situatie van deze examenuitreiking, zou ik dat ook gedaan hebben. Maar ik heb de indruk dat opa en oma er ook dan vandoor gegaan zouden zijn. Ze waren het wachten beu, klaar uit.

Astrid

Ik zie opeens (nogmaals) de opmerking over achterkleinkinderen staan. Zit je al in die fase dan? Ik durf het niet eens over kleinkinderen te hebben, wie weet komt dat er nooit van, dus ik wacht het maar af.

Wel erbij

Ik vind het wel heel stellig om te zeggen dat diploma uitreikingen niet voor oma's en opa's zijn en dat je die nooit mee moet nemen. Mijn oma was bij mijn diploma uitreiking. Ik weet zeker dat mijn moeder er over een paar jaar ook bij zal willen zijn. Ze zal het ongetwijfeld vast af en toe saai vinden (ik vast ook) maar ze is eigenlijk altijd bij alle bijzondere momenten. Voor ons is dat vanzelfsprekend. Dat waren mijn eigen grootouders vroeger ook altijd. Ook de ouders van mijn man zijn erg bij alle kleinkinderen betrokken. Zij wonen alleen wat verder weg. Echter bij de kleinkinderen dichtbij zijn ze ook op alle feestelijke momenten aanwezig.

En dat oudere mensen perse traag zijn is ook onzin. Ik ken hele trage jonge mensen en vlugge ouderen. Bovendien is de traagheid van ouderen vaak ook niet echt een keuze. Mijn zoon is langzaam door zijn handicap. Hij kan daardoor niet vlug lopen. Ik laat hem ook niet thuis omdat het te lang duurt voor we ergens geraken. Het zou wel erg treurig zijn als we mensen uit zouden sluiten van uitjes en leuke dingen omdat ze niet zo vlot zijn en niet makkelijk mee kunnen komen, zeker als dat buiten hun eigen schuld om is vanwege ziekte of ouderdom. Dan doen we het maar wat rustiger aan.