Gecompliceerde relatie met zus

Ik snap dat jij e.e.a. niet leuk vind vanuit jouw standpunt: Waarom kon dat sigaretje niet even wachten. Anderzijds ze wás er wél. En dat is m.i. niet persé vanzelfsprekend voor een tante.
Ik zou er toch anders in staan: ze wás er (en dat is zoals gezegd niet vanzelfsprekend). Dat zij dan na de uitreiking, maar vóór de ceremonie naar buiten gaat, ach het is niet anders. Ze heeft er uiteindelijk wel tijd voor vrijgemaakt en dat zal echt niet elke zus/broer doen voor zoiets. Is meer een moment voor kind en ouders (en evt. grootouders, maar ook dát is niet vanzelfsprekend).

voortaan

Kun je beter van te voren uitleggen wat je precies van haar verwacht. Ik snap je ergernis, maar ik vermoed dat je zus zich eigenlijk van geen kwaad bewust is: Ze was er toch? Heeft ook nog oma meegenomen en heeft de uitreiking aan je zoon bijgewoond. De rest van de leerlingen kent ze niet en waarom zou ze daar dan bij moeten blijven?

Dat je het jammer vind begrijp ik wel, maar ik persoonlijk vind contact verbreken om zoiets een veel te zware reactie. Terugkijkend had je zus het handiger aan kunnen pakken (maar nogmaals, wellicht is ze zich dit niet bewust) en jij had wat meer je schouders hierover op kunnen halen. Voor nu zou ik gewoon de draad weer oppakken. Niet door eerst 'een goed gesprek' te hebben: probeer het achter je te laten. Stap op haar af en vraag hoe het met haar gaat.

En nogmaals: bij een volgende gelegenheid: spreek vantevoren uit wat je van haar verwacht. Als ze daar dan nog geen rekening mee houdt, tja, dan heb je m.i. wel reden om boos te worden...

Gewoon doen

Ik snap dat jij vindt dat het in jullie relatie van jou uit meer brengen dan halen is. Vraag is dan, is dat erg? Als je dat nou gewoon eens accepteert? Iedereen is anders, tenslotte. Wees blij dat jij je leven beter op orde hebt, maar realiseer je daarbij wel dat echt niet alleen jouw verdienste hoeft te zijn. En dan zou het volgens mij tussen zussen zo moeten zijn dat je voor elkaar zorgt. Zonder daar iets voor terug te verwachten. Vind ik sowieso, dat je niet alleen moet geven als je er wat voor terugkrijgt. Maar zeker bij familie geldt dat. Je zorgt voor elkaar als je kunt.
Ik kan me wel voorstellen dat je er moeite mee hebt als zij niet met jou mee leeft. Maar er zit een verschil tussen niet willen en niet kunnen. Ik kan van hieraf niet inschatten waar het bij je zus aan ligt. Maar even voor mezelf sprekend: als het in mijn leven niet soepel loopt hou ik direct (veel) minder ruimte in mijn hoofd over voor andere mensen. Voel ik me vaak schuldig over, maar zo werkt het nou eenmaal. Als je je handen al vol hebt aan jezelf/je gezin hou je gewoon minder tijd en energie en aandacht voor anderen over.
En inderdaad zoals Bieb zegt is het helemaal niet zo vanzelfsprekend dat je zus er op zo'n gelegenheid bij is. En al helemaal niet dat ze zelf aangeeft daar graag bij te willen zijn. En ook je moeder nog ophaalt. Dat ze zich dan niet gedraagt zoals jij zou willen, tsja, hoe zwaar til je daaraan?

Dus, zet eens voor jezelf op een rijtje waarom het je zo raakt dat jij het voortouw moet nemen? En bedenk wat er zou gebeuren als je dat niet meer zou doen? Dit soort patronen houden namelijk vaak ook zichzelf in stand. Je zus neemt geen initiatief, want dat doe jij altijd. Doorbreek dat eens door niet te doen wat je altijd doet.

En voor vanavond: gewoon vriendelijk doen en belangstellend vragen hoe het met haar gaat. Misschien na een korte opmerking over dat je het gebeurde van 3 maanden terug graag achter je wil laten..

wat jij wel en niet kunt doen

Je kunt haar niet veranderen. Wat je wel kunt doen is je verwachtingpatroon bijstellen.

Je schrijft o.a.: "Relatie met zus is altijd al een lastige. We zijn nogal verschillend. Haar leven verloopt problematischer dan de mijne. Wij (mijn gezin) staan altijd voor haar klaar als zij hulp nodig heeft. Andersom voelt het alsof ze niet kan meeleven met mijn hoogte/dieptepunten. We hebben al vaker van die afkoelperiodes gehad; ik ben dan meestal degene die haar uitnodigt voor een goed gesprek en dan gaan we weer verder met elkaar. We moeten ook wel want hebben samen de zorg voor onze moeder van 83. Alhoewel ik ook daarin degene ben die de voortrekkersrol heeft en het meeste doet."

Dat klinkt alsof ze nogal wat issues heeft. Is zij überhaupt wel in staat om aan jouw verwachting te voldoen, of leeft zij, door wat voor reden dan ook, in een andere wereld dan jij waardoor ze simpelweg niet aan jouw verwachting van meeleven kan voldoen?

Ja, echt, die mensen zijn er.

Zij is niet te veranderen. Wel de manier waarop jij ermee om gaat.

waarom raakte dat voorval je zo?

Ik ben vooral getriggerd door de aanleiding van jullie 'ruzie'. Waarom raakt het je zo dat ze voortijdig de zaal zijn uitgegaan? Hoe komt het dat je hier zo boos en verdrietig van bent geworden? Waarom trek je je dit zo persoonlijk aan? Hoe komt het dat je het zo belangrijk vindt dat zij blijven zitten luisteren naar verhalen over leerlingen die zij niet kennen?

Je schrijft bovendien dat jouw zus zich van geen kwaad bewust was. Waarom dan toch in je boosheid blijven hangen?

Je kunt je zus niet veranderen. Je kunt haar miet verplichten om zich te gedragen zoals jij dat misschien zou doen. Zij doet de dingen op haar manier - en dat is prima. Als ze jou of je zoon een hak had willen zetten, dan was ze überhaupt niet gekomen.

Je weet hoe ze is

dus misschien moet je je niet meer láten teleurstellen. Wees blij met wat ze wél doet. Niet altijd makkelijk, maar het lijkt mij belangrijk om het los te laten. Beter een zus waar je het niet helemaal mee eens bent dan geen zus.

Je vraagt wat te doen

Wat ik zou doen is op je zus afstappen en iets zeggen in de trant van: sorry lieve zus, ik heb van een mug een olifant gemaakt. Jij bent veel belangrijker voor mij dan alleen zo'n akkefietje. Natuurlijk vond ik het jammer dat jij niet hetzelfde idee had over de diploma uitreiking bijwonen maar dat is echt niet zo belangrijk om jou niet meer te spreken.

Wat lomp

Het was wat lomp om niet het fatsoen te hebben om de diplomauitreiking van de andere lln af te wachten. Maar zij kent die andere lln niet, zoals jullie de andere lln misschien wel kennen daarom boeit de vertellingen van de mentoren over de anderen lln, die bij een uitreiking gepaard gaan, haar niet. Neem dat haar niet zo kwalijk.

Niemand die zich kan inleven in mijn gevoel?

Allereerst dank voor alle reacties. Het is raar te ervaren dat iedereen kiest voor de kant van mijn zus, tenminste zo voelt het voor mij. Er wordt ook een aantal vragen gesteld, ik zal daarop reageren en proberen uit te leggen waarom het voorval mij zo verdrietig maakte.

Wij zijn trots op zoon en hadden dit graag willen delen met zijn opa en oma. Opa is onlangs overleden dus alleen oma kon er nog bij zijn. Daar waren wij al verdrietig over. Zus neemt oma mee de zaal uit terwijl de ceremonie in volle gang is. Nadat mijn zoon zijn diploma kreeg was er nog een speech van 2 klasgenoten van zoon waarin een grappig voorval met zoon genoemd werd; dit hebben zij niet meer gehoord.

Jippox schrijft dat ik van te voren had moeten uitleggen aan zus wat ik van haar verwacht. Dit was niet mogelijk aangezien ikzelf ook niet precies wist wat we konden verwachten. Het was onze eerste diploma-uitreiking en school was daarover niet heel duidelijk. Wij wisten alleen het aanvangstijdstip.

Paperclip vraagt zich af of het erg is als je meer geeft dan neemt in een relatie. Nee, dat vind ik niet erg. Ik leg dat ook niet op de weegschaal. Maar misschien verwacht ik wel dat degene met wie ik altijd emotioneel meeleef dat ook bij mij doet. Ik heb haar aangegeven dat ze mij verdriet heeft gedaan door oma mee de zaal uit te nemen. Ik had gehoopt dat ze het vervelend zou vinden mij verdriet te doen en daarop zou terugkomen. Door dat niet te doen, lijkt ze mijn gevoel niet belangrijk te vinden.

Overigens ben ik van mening dat als je deelneemt aan een officiële ceremonie je je aanpast aan de regels en niet je eigen regels bepaalt. Ze kwam 10 minuten te laat binnen, wij hadden stoelen vrij gehouden. Op dat moment verstoort ze al de ceremonie, vervolgens gaat ze halverwege weg, daarmee verstoort ze weer de ceremonie. Dat zij niks heeft met onbekende klasgenoten snap ik maar voor de meeste anderen in de zaal is het een bijzonder moment om mee te maken en ik vind dat je daar rekening mee kan houden. Ze waren de enige die de zaal voortijdig hebben verlaten.

Ik ben haar overigens gister niet tegengekomen. Had besloten haar vriendelijk gedag te zeggen. Maar is dus niet gebeurd.

Ja hoor

Ik snap je. Het is onfatsoenlijk een ceremonie te verstoren door te last te komen of deze voortijdig te verlaten. Daarnaast, als dat niet wordt gecommuniceerd is dat ook onbeleefd naar jullie en niet leuk voor zoon.

Met mijn zus zou een relatie me dierbaar zijn en waard goed te houden, daarom zou ik er niet te lang over doorgaan. Hoe langer er geen contact is, hoe hoger de drempel. Mijn broer heb ik door zijn keuze al 7 jaar niet gezien. Dat moet je niet willen denk ik...hij wel helaas, ik heb alleen hem maar als broer. En dan is er hier nog niet eens ruzie geweest. Hij ontneemt mij mijn broer, schoonzus en twee neefjes, maar ook voor mijn kinderen, mijn ouders is er hetzelfde verlies.
Ik zou inzetten op een zo neutraal mogelijke relatie en toch nog eens proberen contact op te nemen. Voor oma is het ook vreselijk tussen twee dochters te zitten.
Ga het verhaal niet analyseren, zet niet in op je gevoel, maar zeg gewoon dat je het jammer vond maar graag verder wilt.
Stuur haar een appje voor een kop koffie op neutraal terrein en dat je hoopt dat ze komt.

ik vind

het ook onbeschoft gedrag van haar en van oma door zo te laat te komen en weg te gaan. maar in je eerste berichtje benadruk je dat zoon hen als eerste zag en daarmee lijk je vooral te zitten met ( waarschijnlijk?) dat tante en oma hem eerder konden feliciteren met diploma. Dat is op zich ook niet zo leuk, maar ach, dat zijn de omstandigheden. En hoe belangrijk is dat voor zoon. Jij hebt hem toch het meest gesteund neem ik aan en jij ben voor hem belangrijk.

Ik zou verder je verwachtingen van je zus wat naar beneden schroeven. Misschien laat je het dan makkelijker los.

voor nu even zusje

Tuurlijk is het best lomp om tijdens een ceremonie weg te gaan. Maar er zijn echt veel mensen die zich dat gewoon niet realiseren. Die hebben helemaal niet de bedoeling om lomp te zijn, maar staan daar gewoon niet zo bij stil, zijn niet zo met dat soort dingen bezig en/of geen ervaring. Dat betekent niet automatisch dat iemand maling heeft aan de gevoelens van anderen, simpelweg omdat zus dat soort dingen blijkbaar voor haar zelf ook niet belangrijk vindt. Een soort nuchterheid kan het ook zijn. Ik herken dat wel bij mezelf. Ik doe of laat ook geen dingen om een ander te kwetsen, ik doe of laat iets omdat ik over sommige dingen heel nuchter ben en me soms niet eens kan voorstellen dat een ander daar zo'n waarde aan hecht. Soms gebeurt het wel dat ik later denk: oeps dat was toch eigenlijk niet zo handig van mij, dan realiseer ik me dat ineens, maar het was zeker op voorhand niet rot bedoelt.
Je zus zal vast niet de bedoeling hebben gehad je verdriet te doen. Ze kan niet in jouw hoofd kijken en je gedachtes en gevoelens en overwegingen lezen.

het gaat niet om 'kant kiezen'

"Het is raar te ervaren dat iedereen kiest voor de kant van mijn zus"

Misschien wringt daar wel de schoen. Dat je het gevoel hebt dat er een kant te kiezen is. Dat een van jullie beiden 'gelijk' moet hebben. Maar met 'kant kiezen' heeft het allemaal niets te maken, vind ik in ieder geval. Natuurlijk is het niet 'netjes' om 10 minuten te laat te komen. En misschien was het niet netjes om voortijdig de zaal uit te gaan, dat kan ik niet inschatten. Waar het om draait, is dat het jou persoonlijk enorm raakt. Dat het jou boos en verdrietig maakt en zelfs zorgt voor een verwijdering tussen jullie.

Daar gaat het volgens mij om. Waarom laat je je humeur zo enorm beïnvloeden door het gedrag van een ander? Schaam je je voor haar? Vind je dat ze jou tekort heeft gedaan en waarom dan? Is je zoon intens verdrietig omdat oma de speech waarin hij blijkbaar ook terloops werd genoemd heeft gemist? Waarom trek je het je zo persoonlijk aan?

Je hoeft daar allemaal geen antwoord op te geven hoor. Maar het lijkt mij goed dat je dat voor jezelf helder krijgt. Het is namelijk een keuze hoe jij omgaat met haar gedrag. Ze zal wel vaker dingen doen die jij niet zou doen. Daar heb jij geen invloed op, het is haar leven, hoe stom/onhandig/spijtig/lomp haar gedrag ook is. Blijkbaar verwacht je teveel van haar en van de wederkerigheid. Misschien moet je je eigen verwachtingen bijstellen. En zorgen dat haar invloed op jouw 'humeur' niet meer zo groot is. Niet door iets van haar te verwachten (zoals excuses), maar door je minder druk te maken om wat zij doet en hoe zij dat doet. Je schouders ophalen, je hoofd schudden en denken 'ach, ik had het kunnen weten'. En vervolgens gewoon doorgaan met je leven.

ja hhoor

ik snap wel hoe je je voelt. Zo'n moment is toch heel bijzonder in het leven van je zoon en jullie en werd nu een beetje "verpest" of in elk geval getekend door dit opvallende gedrag. Zou me er ook een beetje voor geschaamd hebben, dat jouw familie tot twee keer toe de ceremonie verstoord. Niet leuk voor zoon ook. Je zus had, als ze zelf geen ingeboren gevoel voor fatsoen of feestelijkheid heeft, toch kunnen zien dat niemand anders de zaal verliet nadat zijn/haar kind aan de beurt geweest was. Ze moet toch beseft hebben dat ze de enige was die dat deed en het dus raar was en niet leuk. Ik vind het erg egoistisch over komen. Ze wilde blijkbaar mee voor haarzelf, niet voor jullie of je zoon. En trok alle aandacht naar haar toe en weg van je zoon. Dat zou mij ook enorm storen.

En ik lees tussen de regels door dat dit een soort van druppel op een redelijk volle emmer of patroon van egoistisch gedrag was, dus niet een "incident". Als dat zo is vind ik je reactie niet overtrokken zoals anderen hier.

hoe het hoort

als iemand anders de zaal was uitgegaan nadat zijn/haar zoon/dochter aan de beurt was geweest, had je dat dan ook niet netjes gevonden? Of zou je dan meteen denken: oh daar zal wel een reden voor zijn en het accepteren voor wat het is?

Of denk je bij een onbekende meteen: jeetje wat onbeleefd? Dan heb je dus een bepaald wereldbeeld 'hoe het hoort' en je wilt dat in stand houden, want als het anders gaat wordt je beeld verstoord. En zeker omdat je al emotioneler erin zat dan normaal (gezien de gelegenheid en het recente overlijden) is zo'n onbewuste reactie (namelijk dat je wereldbeeld verstoord wordt en dat je je rottig voelt) eerder te verwachten.

Dus er zit niets anders op dan te kijken naar je 'werkelijke' motieven achter je reacties en overtuigingen, en los te laten dat het iets met je zus te maken heeft. het is jouw gevoel waar je op reageert en daar kun je onderzoek naar doen.

gr Angela

geen psycho analyse van jezelf nodig

"Of denk je bij een onbekende meteen: jeetje wat onbeleefd? "

Mijn gedachte zou zijn: "jeetje wat lullig voor dat kind dat hier zijn speciale moment heeft. Hoop dat er een zeer dringende reden voor is".

Ofwel: Volwassene dient hier rekening te houden met de zoon die deze dag in het middelpunt staat. Niet met zichzelf. Dat heeft niks met "hoe het hoort" te maken maar met om wie het hier nu eigenlijk gaat. Ik denk dan ook dat het TS niet om zichzelf gaat of haar eigen beledigde gevoel, maar om haar kind en zijn dag. Van mij hoeft ze dan ook helemal geen ingewikkelde psycho-introspectie te doen om uit te vinden waarom haar innerlijk reageert op gedrag van zus etcetc. Het gedrag was gewoon niet in orde, klaar. En daar mag je je gewoon aan storen en wat van zeggen.

bedoeling

Misschien ongepast om te vroeg te vertrekken, maar niet met de bedoeling om jou of je kind te kwetsen. Zij vond het al genoeg dat ze op kwam draven, dat was misschien al een opgave op zich voor haar. Wie weet hoe benauwd ze zich voelde, het was vast een hele zit. Ook oma was blij dat het afgelopen was. Dat dachten ze gewoon, oh het is nu afgelopen hehe. Het verlangen naar een sigaretje was groot. Maar zit er m.i. niet achter. Ik zou er in ieder geval niet in blijven hangen, in deze onvrede.

toch wel

"Van mij hoeft ze dan ook helemal geen ingewikkelde psycho-introspectie te doen om uit te vinden waarom haar innerlijk reageert op gedrag van zus etcetc. Het gedrag was gewoon niet in orde, klaar. En daar mag je je gewoon aan storen en wat van zeggen."

Oh ja, zeer zeker. Gewoon zeggen als het je stoort. Maar het punt is dat TS nu al drie maanden boos en verdrietig is, en zus zich van geen kwaad bewust is. Dus je kunt wel blijven hangen in je gelijk (zus heeft echt stomme dingen gedaan!), maar wat schiet je ermee op? Wachten op excuses van zus? Blijkbaar laat het verleden al zien dat ze dat niet zomaar kan verwachten. TS is degene die problemen ervaart. Zij voelt zich boos en verdrietig. Ze geeft haar zus daarmee te veel invloed op haar gemoedsrust.

Het gaat dus niet om het goedpraten van het gedrag van zus. Het gaat erom dat TS haar gemoedsrust laat beïnvloeden door zaken waar ze geen invloed op heeft.

ik snap je echt wel

Jammer dat je zegt dat iedereen kiest voor de kant van je zus.

Ja, wat zij deed kan niet. En blijkbaar doet ze dit vaker. Wat doe je er tegen? Niks.

Ik quote nog even mijn reactie die je blijkbaar niet hebt gelezen, waarin ik niet de kant van je zus kies, maar wel duidelijk maak dat je dingen soms echt niet kunt veranderen. Dat betekent niet dat ik dus haar kant kies.

En volgens mij geldt dat voor meer dingen die hier zijn geschreven.

Nog even mezelf quoten, voor de duidelijkheid (en wat jouw verwachtingen betreft: daar is op zich niks mis mee - alleen zij kan er niet aan voldoen blijkbaar...):

"Je kunt haar niet veranderen. Wat je wel kunt doen is je verwachtingpatroon bijstellen.

Je schrijft o.a.: "Relatie met zus is altijd al een lastige. We zijn nogal verschillend. Haar leven verloopt problematischer dan de mijne. Wij (mijn gezin) staan altijd voor haar klaar als zij hulp nodig heeft. Andersom voelt het alsof ze niet kan meeleven met mijn hoogte/dieptepunten. We hebben al vaker van die afkoelperiodes gehad; ik ben dan meestal degene die haar uitnodigt voor een goed gesprek en dan gaan we weer verder met elkaar. We moeten ook wel want hebben samen de zorg voor onze moeder van 83. Alhoewel ik ook daarin degene ben die de voortrekkersrol heeft en het meeste doet."

Dat klinkt alsof ze nogal wat issues heeft. Is zij überhaupt wel in staat om aan jouw verwachting te voldoen, of leeft zij, door wat voor reden dan ook, in een andere wereld dan jij waardoor ze simpelweg niet aan jouw verwachting van meeleven kan voldoen?

Ja, echt, die mensen zijn er.

Zij is niet te veranderen. Wel de manier waarop jij ermee om gaat."

hoe het heurt

Nog een aantekening bij Angela en anderen: Normen over beleefdheid en "wat hoort" zijn niet per definitie zinloos of onbelangrijk. Ze gaan vaak over rekening houden met anderen en sociale situaties voor iedereen draagbaar maken. Botheid en onbeleefdheid of lak hebben aan regels kunnen ook een uiting zijn van egocentrisme (vaker dan je denkt) en over andermans belangen walsen. Ook hier: Wat als iedereen dat maar ging doen, de zaal uit als zijn/haar kind of neefje geweest is? De hele ceremonie zou onrustig zijn en de kinderen laat in de rij aan de beurt waren de dupe. Dus dat je zoiets niet doet is omdat het ongepast is en daarmee ook egoistisch en geen rekening met anderen houdt.

Verder wel eens met bloemetje dat ik er nu ook weer geen langdurende vete van zou maken. Heel duidelijk maken wat je er van vond en dat zoiets niet in de haak is, en dan is het ook over verder. Misschien zou ik nog wel verwachten dat zus er nog iets over zegt tegen zoon. Uiteindelijk ging het om hem.

Zusje

ik denk dat mensen hier zich wel kunnen voorstellen hoe jij je voelt, maar ook menen dat jij je zus niet kunt veranderen.
Want hoe zou je dat voor je zien? Zus boos toespreken, en je zus die dan bedremmeld haar excuses aanbiedt en door het stof gaat.

Uit wat je vertelt over je zus maak ik op dat ze dat niet zal doen.

En dan komt dus het volgende aan de orde: is dit het je waard? Of eigenlijk, wat is meer waard, de relatie die je hebt met je zus (ook al loopt die soms wat stroef), of dat ene moment voor je zoon.

Je zoon kent zijn tante ook wel langer, neem ik aan. Je kunt het ook brengen als weer een typische actie van je zus... Maak het niet te zwaar, niet voor hem en niet voor je zus, en daarmee ook niet voor je zelf. Je zus is nou eenmaal zo...

Gelukkig zijn wij (onze familie/gezin) allemaal een beetje zo. Er is altijd wel iemand te laat, of er moet iemand eerder weg, of er is iemand iets vergeten, of iemand kan helemaal niet. Bij ons maken we er grapjes over ("zou er wel iemand zijn'... zoiets)...

Maak het luchtiger. Ik denk dat het voor jouw zoon veel fijner is om te zien dat jij en je zus een (goede) relatie hebben, dan dat jij ruzie hebt met je zus (en je zoon dus eigenlijk meegeeft dat het ook mogelijk is om met je familie te breken) om iets wat eigenlijk toch een akkefietje is. Ook al is het voor je zoon en voor jullie wel heel bijzonder en een hoogtepunt.

Ik heb nu drie diploma-uitreikingen van onze eigen kinderen bijgewoond, en inderdaad vind ik het allemaal wel lang duren en soms best saai. Behalve natuurlijk van net dat moment van het eigen kind en wellicht van vrienden van hen die ik beter ken. Maar als je nou heel erg rookverslaafd bent, dan is het een lange zit. En vantevoren kun je ook niet voorspellen of er een leuke anecdote voorbij komt of niet...

Ik zou er dus

tegen zus helemaal niets over zeggen, althans niet om haar 'tot de orde' te roepen of uit te leggen wat de mores zijn bij een diploma-uitreiking.

Hooguit zou ik haar uitleggen dat ik zelf wat moeite had met het een en ander en dat ik daarvoor tijd nodig had. En waarschijnlijk heeft je zus dat niet eens door gehad, gezien wat je schrijft over jullie af en toe wat hobbelige relatie.

Welnee, hier zou ik me echt niet langer druk over maken.

juist prettig dat ze weg bleef

Als mensen 10 minuten te laat komen, denk ik als buitenstaander die mensen spijtig genoeg in de file stonden. Dat is zo alledaags vandaag de dag, dat het mij niet stoort.
Als mensen tijdens een uitreiking vertrekken, en één van de dames is op leeftijd, dan denk ik dat ze naar het toilet moesten of een andere reden waarbij sprake is van nood.

Het minuer zit hem misschien ook in het bezet houden van de stoelen waarbij TS menig ander heeft gezegd dt die twee stoelen bezet waren. Als de twee laatkomers ook nog eens voortijdig vertrekken, kan ik mij het gevoel van irritatie en schaamte voorstellen. Maar TS, ten eerste ben jij niet verantwoordelijk voor het gedrag van je zus. En ten tweede lettende andere aanwezgen er minder op en hebben er minder een mening over, dan jij misschien aanneemt.

Lichtpuntje; je zus heeft oma wel mooi meegenomen naar de uitreiking van haar kleinzoon, er zijn genoeg mensen die zeggen geen tijd te hebben. Misschien helpt deze zienswijze je een beetje .

Aansluittend op #24

Het is juist prettig dat ze weg bleef. Als ze na vetrek, de zaal opnieuw betreden hadden ( omdat sigaret op was), was dit extra opgevallen en hadden de aanwezigen er juist wat van gevonden.

Oftewel

Zo lomp was ze dus nog niet.