Ex weer terug maar zwanger van andere man

Pff ja!

Ik sluit me aan bij Syboor. Je vrouw maakt er wel potje van zeg. Die hopt zo van de een naar de ander en hopt dan weer leuk terug en verwacht dat jij er gelijk vol voor gaat en ook het kind met open armen ontvangt? Of nouja erger: als je het kind niet accepteert wil ze er helemaal niks van weten, hoezo dat dan, ze is toch verliefd op jou? Waarom alleen alles of niets? Gaat ze anders op zoek naar iemand anders die het kind wel wil?
Ik merk in je posts dat je ergens nog echt wel boos bent en dat het accepteren van dit kind voor jou een stap te ver gaat. Ik zou dan ook niet verwachten dat dat met de tijd beter wordt eerlijk gezegd. Er zijn een hoop optimistische tips gegeven maar ik kan helaas niet anders zeggen dan dat ik aan de andere kant sta. En dat ik het heel goed begrijp dat je familie hier niet op zit te wachten.

ZIJ is vreemdgegaan, zij heeft iets goed te maken, zij hoort er hard voor te werken om jou terug te krijgen. Ik vind niet dat zij in de positie is om eisen te stellen aan de relatie, in de vorm van een kind (!) nog wel. Nee, wat Syboor zegt, waar is je eigenwaarde? Jij hebt het recht om te zeggen dat je andermans kind niet wilt hebben. Neem dat recht.

Omgaan met onrecht

Het is gemakkelijk om de wandaden van de vrouw op te lepelen. En ja, het recht om te weigeren andermans kind op te laten groeien is er; evenals het recht van de moeder om abortus te weigeren; en van beiden het recht om daaraan vast te houden. Maar dan moet je ook tevreden zijn met het resultaat: vader en moeder uit elkaar, ondanks hun liefde voor elkaar, twee kinderen in twee verschillende gezinssituaties en over en weer blijven zitten met boosheid en verdriet.

Ik hoop dat er een andere weg is.

Vorige week verscheen een verhaal van Svenja Flasspöhler in Trouw. Ze is filosofe en heeft een boek geschreven over 'vergeven - omgaan met onrecht'. Haar onrecht was haar moeder die haar op jonge leeftijd had verlaten.
https://www.trouw.nl/home/verlaten-worden-door-je-moeder-is-dat-te-vergeven-~aa014376d/
Nog mooier vind ik het commentaar van Greetje Poelstra-Weeber, vandaag in Trouw. Zij schrijft: "Svenja Flasspöhler gaat uit van drie begrippen: begrijpen, liefhebben en vergeten. Juist dat laatste stuit bij velen op weerstand. Vergeven, ja, maar vergeten kan ik het niet! Terecht, want hun kun je onrecht vergeten, terwijl het je op alle terreinen (vaak onbewust) heeft gevormd/misvormd. Svenja noemt vergeten een 'diep vergeten'. Zelf zou ik het geen vergeten noemen, maar omvormen, transformeren. De 'herinneringsarbeid'(...) helpt via een diep innerlijk proces om het onrecht om te vormen. "Het psychische gewicht van het onrecht wordt veranderd, zoals zij zelf zegt. Vergeven én transformeren is een diepgaand bevrijdend proces, een proces van heel worden en innerlijke vrijheid.'

Het zou dan gaan om drie stappen. De eerste stap is begrijpen. Dat betekent vooral elkaar de verhalen vertellen van het afgelopen jaar: wat heb je meegemaakt, wat heb je gehoopt, wat heb je besloten, wat heb je gevoeld etc. en dat in gesprekken, waarin je elkaar uit laat praten en luistert naar elkaar. Geen verwijtende vragen, alleen vragen om duidelijkheid, om begrijpen.
De tweede stap is liefhebben. Niet meer de partner van vroeger, maar de partner zoals die nu is, met de hele geschiedenis erbij.
De derde stap is dan transformeren: een nieuwe relatie aangaan met elkaar, waarin de bakens verzet zijn, maar wel zodanig dat je allebei het gevoel hebt daardoor sterker te worden, meer aan te kunnen, een sterkere basis te hebben om met elkaar verder te gaan, dat je meer begrijpt van wat liefde kan, zowel in schade als in goed doen, zowel in de relatie naar elkaar toe als naar kinderen toe; wat het verschil is tussen allesoverheersende, dwaze verliefdheid en 'houden van'; wat het betekent om voor elkaar te kiezen, niet voor het perfecte, niet voor het sprookje, maar voor de reële persoon, de echte mens, met goede en minder goede dingen.

Je 'rechten' claimen is een ding. Ik hoop dat er meer mogelijk is tussen mensen.

Tsjor

tsjor

Niemand moedigt TS aan om het kind niet te accepteren alleen omdát hij daar recht op heeft. Maar het zit hem niet lekker en hij wil het eigenlijk gewoon niet. En ik kreeg de indruk dat hij dat gevoel niet helemaal durft te verdedigen. Terwijl dat gewoon mag, iets niet willen, hoe romantisch liefhebben en vergeven en vergeten ook allemaal klinkt, niet iedereen kan dat.

Uw ex/huidige

heeft dat wel goed bekeken en ze heeft u blijkbaar goed ingeschat...

In eerste instantie moet u zich eens ernstig afvragen of u niet gemanipuleerd wordt. Of u niet gezien wordt door uw ex als die wijfelende, onbestemde ex, maar wel goed genoeg om een ondergeschoven koekoeksjong op te kweken...
Er zijn er hier die fors van jetje geven over dat jong, dat "ook een deel van haar" is. Helemaal waar, maar geen deel van u... Wel een deel van die andere "vriend" die allicht lachend toekijkt.
Hij heeft zijn pleziertje gehad, u staat nog de miserie te wachten, als u volhardt in een denkpiste die niet helemaal vrij is van onzekerheden, als ik dat zo mag zeggen...

Jackie en Yvan

Nou ja, termen als 'ondergeschoven koekoeksjong' etc. zijn nou niet bepaald neutraal.
Vrouw heeft het helemaal niet zo goed bekeken: ze is eerlijk geweest. Ze had het ook later kunnen vertellen, in het midden kunnen laten wie de vader is, en dan een kind krijgen dat twee weken te vroeg geboren wordt (volgens haar datum). Dit komt vaker voor dan je denkt, vrij recent nog een voorbeeld van een jonge vrouw die zoiets heeft gedaan. zie de vele verhalen over 'wie is de vader'. Vrouw is in elk geval open en eerlijk geweest. Ze had het heel gemakkelijk anders kunnen opzetten om te manipuleren.

Tsjor

Hormonaal verhaal

Het zou zomaar kunnen dat je vrouw weer voor je is gevallen dóór de zwangerschap. Als moeder valt ze mogelijk voor andere eigenschappen dan als vrouw. Als vrouw vond ze het een sleur bij jou en onder invloed van de zwangerschapshormonen werd ze weer verliefd.
Dan kun je erop rekenen dat ze het straks weer een sleur vindt. Tenzij jullie dit samen gaan voorkomen.
Nogmaals, als je zelf kunt accepteren dat jouw leven zo'n verloop heeft, kun je ook het kind accepteren.
Maar ik zou rustig aan doen en minstens van haar verwachten om zichzelf eens goed onder de loep te nemen.

Ja, dat zou je aannnemen

als je aanneemt dat mensen steeds strikt logisch redeneren en rationeel handelen. Toon me eens die witte raaf.

Uiteraard is mijn discours "niet bepaald neutraal". Ik hoor dan ook niet bij de theoretici die zo'n situatie vanuit een strikt theoretisch kader benaderen, zonder dat die gelukzakken enige last van praktijkervaring te torsen hebben.

Yvan

Ik weet niet precies waar je op reageert, maar als dat is op mijn verhaal: het verhaal van Svenja Flasspöhler is nu niet bepaald het verhaal van een gelukzak. 'Vergeving' is niet slechts een theoretisch kader. Het is wel een grote daad van menselijke waardigheid die wat meer arbeid vraagt dan een eerste primaire reactie, want die eerste reactie gaat altijd over het ervaren onrecht. En er zijn weinig 'oefenplekken' over.

Tsjor

Bedoelingen

Ben ik de enige die afvraagt wat de bedoelingen van de ex-vrouw zijn?
Net zwanger. Dus er is tot recentelijk sprake geweest van intimiteit.
De 'vader' wil dit niet dus wijst haar de deur. Ex-vrouw rent weer terug naar haar ex en zet hem onder druk.... of kind accepteren ... of geen relatie.

Ik zou eerst eens goed over haar bedoelingen nadenken. Het is niet ondenkbaar dat ze terug gaat als soort van 'veilige haven'.

Maar wellicht denk ik te ver door;)

Yvan was me voor....

even een praktisch tussendoortje

Ik zit niet vaak in deze rubriek maar nu toevallig wel en lees deze draad een beetje diagonaal.

Ik wil even waarschuwen. Als je besluit het kind te erkennen als jouw kind terwijl je ervan uitgaat dat jij het kind niet hebt verwekt (of als je eraan twijfelt of je het kind hebt verwekt) dan kan je daar niet meer op terugkomen.

Een man die een kind heeft erkend terwijl hij denkt dat het zijn kind is, kan vernietiging van die erkenning verzoeken binnen een jaar nadat hij erachter komt dat hij (waarschijnlijk) toch niet de vader is. Maar de man die weet dat hij mogelijk/waarschijnlijk/zeker de verwekker niet is en toch in die omstandigheden welbewust een kind erkent, kan later niet meer terug (zo'n erkenning kan overigens later nog wel door het kind worden vernietigd, maar dat geheel terzijde).

Bezint eer ge erkent, dus.

Groeten,

Temet

Svenja Flasspöhler

@Tsjor:

Svenja Flasspöhler gaat af en toe op de thee bij haar moeder en dan doen ze "krampachtig" normaal tegen elkaar. Ze praten niet over persoonlijke zaken. Het trauma dat haar moeder haar heeft aangedaan - kinderverlating - KAN zich niet meer herhalen, simpelweg omdat Svenja geen kind meer is.

Svenja woont niet bij haar moeder in huis. Svenja voedt geen kind op samen met haar moeder. Svenja onderhoudt haar moeder niet financieel. Svenja komt af en toe langs en dan maken ze een wandeling waarbij ze over politiek praten, maar niet over persoonlijke zaken. Meer niet.

Dat soort vergeving, dat kan van één kant komen. Er is niet eens berouw voor nodig. Svenja heeft geaccepteerd dat haar moeder is zoals ze is: iemand die nooit schuld zal bekennen, maar waarmee je een krampachtige niet-over-persoonlijke-zaken-praten "relatie" mee kunt hebben.

Een gezamenlijke huishouding voeren en een kind grootbrengen, dat kan NIET van één kant komen. Bassie kan zijn ex niet door "liefde" of "vergeving" of wat voor inspanning dan ook omtoveren tot trouwe partner of tot goede moeder. Ex is wie ze is en alle tekenen wijzen erop dat het "sprookje" wat Tsjor zo graag zou zien, gaat uitlopen op een hoop ellende voor Bassie en voor het kind.

Tsjor, ik denk dat ruim 90% van de gescheiden stellen elkaar hebben "vergeven" als je de definitie van Svenja hanteert. Toch blijven ze gewoon gelukkig gescheiden.

Temet

"Een man die een kind heeft erkend terwijl hij denkt dat het zijn kind is, kan vernietiging van die erkenning verzoeken binnen een jaar nadat hij erachter komt dat hij (waarschijnlijk) toch niet de vader is. Maar de man die weet dat hij mogelijk/waarschijnlijk/zeker de verwekker niet is en toch in die omstandigheden welbewust een kind erkent, kan later niet meer terug."

Dit snap ik niet. Wordt bij de erkenning dan gevraagd of je het zeker weet of dat je het vermoedt?

Petra

Nee, daar wordt vziw niet naar gevraagd, in elk geval niet in Amsterdam. Het systeem heeft als uitgangspunt dat een man een kind kan erkennen, of hij het nu verwekt heeft of niet. Echter, gewoonlijk zal een man die een kind erkent, ervan uitgaan dat hij de verwekker is. Komt hij er later achter dat het kind toch zijn kind niet is dan komt de wet hem tegemoet, hij kan vernietiging van de erkenning verzoeken. Daar moet hij wel vrij snel mee zijn, maar het kan. Maar de man die welbewust een kind erkent dat (waarschijnlijk) het zijne niet is, omdat hij ervan uitgaat dat hij lang&gelukkig zal leven met de moeder en dat kind als het zijne zal opvoeden, kan niet van die erkenning af als hij later spijt krijgt (bijvoorbeeld omdat de relatie is gestrand) met het argument "het is mijn kind niet", want dat wist hij van tevoren.

Groeten,

Temet

Temet

Dank Temet. Je antwoord impliceert dat je bij erkenning wel moet aangeven of het je biologische kind is, is dat zo? Ik heb er geen ervaring mee.

petra

Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven.

Groeten,

Temet

Plichten

Wie erkent , betaalt. Die betaalt voor de zorg van het kind. Denk aan bijdrage levensonderhoud, kinderopvang, zorgtoeslag of studiekosten. Allemaal factoren waarbij de inkomsten van de verantwoordelijke van invloed zijn.
Hoe meer kinderen erkent zijn, hoe lager de last voor de overheid. Liefde is ondergeschikt.

Temet

" Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven."

Temet

"Nee. Voor een erkenning maakt het niet uit of je de verwekker van het kind bent. Er wordt niet naar gevraagd, je hoeft ook niet aan te geven."

Dan begrijp ik deze redenatie niet die je eerder aangaf: "Maar de man die welbewust een kind erkent dat (waarschijnlijk) het zijne niet is kan niet van die erkenning af met het argument "het is mijn kind niet", want dat wist hij van tevoren.

Hij kan dan toch bij de overheid zeggen dat hij erachter is gekomen dat het zijn kind niet is, hetgeen door een DNA-test bevestigd zal worden?

Onmogelijkheid

'Een gezamenlijke huishouding voeren en een kind grootbrengen, dat kan NIET van één kant komen. Bassie kan zijn ex niet door "liefde" of "vergeving" of wat voor inspanning dan ook omtoveren tot trouwe partner of tot goede moeder.'
Maar het hoeft toch ook niet van één kant te komen? Ex is weer terug, heeft hem de liefde verklaart en wil het kind houden. Hij hoeft haar niet om te toveren, zij is zelf weer bij zinnen gekomen (zoals vaker na één jaar). Of zij in de toekomst ook een trouwe echtgenote en een goede moeder zal zijn, dat kunnen wij niet inschatten. Daden uit het verleden geven niet aan hoe de toekomst zal zijn.
Vergeven gaat niet over de toekomst, maar over het verleden.
Het heeft geen zin om het 'onrecht' van Svenja te bagatelliseren, er zijn veel meer voorbeelden van mensen die in staat zijn om erge dingen t vergeven. In het heel groot (Zuid-Afrika) of op het persoonlijke vlak (de ouders die de chauffeur die hun kind doodreed hebben vergeven, in veel varianten).

Tsjor

Temet

Temet heeft gelijk, eenmaal erkend kun je het niet terugdraaien. Maar waarom zou je dat later willen doen? Het kind is toch niet zo leuk, of zoiets?
Als je een beslissing neemt is het een beslissing voor het hele leven van het kind.
Wat zijn nu de opties?
TS kan zijn vrouw overtuigen om abortus te laten doen. Hij kan haar niet dwingen.
TS kan het kind weigeren, de vrouw blijft voor het kind kiezen: TS en vrouw gaan uit elkaar, TS zorgt voor kind van hem en vrouw, vrouw zorgt voor kind van haar en voormalige minnaar.
TS erkent niet, vrouw laat het kind erkennen door voormalige minnaar en eist alimentatie van hem (om de financiële problemen te ondervangen). TS, vrouw en twee kinderen blijven samen wonen.
TS vergeeft vrouw, erkent het kind, wetende dat het niet zijn biologische kind is, en beiden dragen de last van het verleden zo goed mogelijk.

Tsjor

Tsjor

Je schrijft: "Temet heeft gelijk, eenmaal erkend kun je het niet terugdraaien."
Behalve als je erachter komt (of beweert er pas later achter te komen) dat het niet je biologische kind is.

De waarschuwing van Temet (#37)vervalt hiermee, want TS kan het wel terugdraaien (ik vraag me ook af waarom je dat zou willen, maar dat terzijde).

Liegen

Dan zal TS moeten liegen: op een later moment vertellen dat hij het nu pas wist. Moeder kan daar gemakkelijk een stokje voor steken. Dit draadje is al het beste bewijs dat het niet klopt.

Tsjor

Hahaha Tsjor

Want?

TO staat er met naam en toenaam bij?
Nee toch....

Maar

waarom wordt deze hypothetische situatie (waarin TS kind erkent maar later daar van terugkomt) besproken? TS is toch niet van plan om het kind te erkennen met de gedachte dit later terug te draaien? Of is dat iets wat vaak gebeurt? Dus man erkent kind maar als de relatie stukloopt wordt dat toch weer teruggedraaid (wat sneu zeg)...