Relaties Relaties

Relaties

U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Nina

Nina

07-06-2018 om 14:06

Eventjes graag jullie mening aub...


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Nina

Nina

04-07-2018 om 00:07

Die regel geldt maar in 1 richting Veer.

Kaaskopje

Kaaskopje

04-07-2018 om 02:07

Nina

Ik vind het fijn om te horen dat je mijn verhaal mooi verwoord vindt. Maar ik vind het moeilijk om te lezen, dat je geen kant op denkt te kunnen. Als de situatie maar ellendig genoeg is, kun je heel veel. Maak een plan, zorg voor een opvangadres. Zoek bescherming voor als je denkt dat hij je gaat treiteren. Vertel nú aan iedereen die je kan vertrouwen, wat er speelt, ga ermee naar je huisarts. Leg een bodem voor als hij rond gaat bazuinen dat jij de gekkie bent en niet hij. Ik snap dat dit ontzettend moeilijk is. Zeker omdat hij het niet mag weten.

Het negatieve beeld in mijn verhaal ben ik in grove lijnen. Maar als ik eerlijk ben, krijg ik de indruk dat jouw man véle malen erger is dan mijn vader was en misschien nog is. Het is gewoon te bizar voor woorden. Nina, geloof mij, geloof de anderen, je man is niet helemaal goed. Hij vertoont abnormaal gedrag.

Misschien moeten we daar toch even op doorgaan. Is hij altijd zo geweest, of is er een moment waarvan je met terugwerkende kracht denkt 'hé, nu je het zegt is er vanaf toen en toen opeens iets veranderd'? Mensen met hersenschade bijvoorbeeld, kunnen van karakter veranderen, voor de schade ontzettend normale mensen, na de schade in ernstige situaties gevaarlijk voor het hele gezin. Net op welke plek in de hersens de schade is aangericht, of dat gebeurt. Is er iets voorgevallen, wat invloed heeft op zijn psychische welzijn?

Wat je vraag over het steunen betreft, is het meest ideaal als je met je partner één duidelijke mening hebt en dat ook zo naar je kinderen kunt overbrengen, maar dat is geen wet van Meden en Perzen. Je bent niet verplicht om het met elkaar eens te zijn. Ik vind het om eerlijk te zijn ook best gezond als je het niet altijd met elkaar eens bent. Daaraan kun je zien dat beide ouders zelf nadenken over wat ze willen en niet naar elkaar kijken voor wat ze moeten vinden. Mijn man en ik waren het zeer vaak niet met elkaar eens. Dat is niet handig, maar beter dan verplicht te worden om solidair te zijn.

Ik wens je heel veel sterkte. Blijf vooral hier verslag doen. Als de nood aan de man komt, is het goed als er zo hier en daar lijntjes openstaan waar je doorheen kunt roepen.

Bellefleur

Bellefleur

04-07-2018 om 09:07

Nina,

In je berichtje 224 vallen me twee dingen op: Je zegt dat je de scheiding inzet.
Geweldig! Goed besluit. Zet vandaag de eerste stappen. Pak alvast een tas in. Zodat als je moet vluchten, je snel weg kunt. Regel een nieuwe bankrekening. Zorg dat je alle belangrijke papieren bij elkaar hebt.
Het tweede dingen dat me opviel, was dat je zegt dat je ziek wordt. Van zo'n situatie word je ook ziek! Ga naar de huisarts. Hij kan je adviezen geven.

Pennestreek

Pennestreek

04-07-2018 om 09:07

Heel goed!

Dat klinkt strijdvaardig, als je schrijft dat de scheiding zal worden ingezet. Ik heb alleen, als ik de rest van je bericht(en) lees het gevoel dat je het ze zegt (schrijft), omdat je ergens wel weet dat wat hier gezegd wordt hout snijdt, maar dat je het nog niet echt voelt. Ik voel nog geen innerlijke overtuigingskracht. En die wens ik je wel toe, want die heb je nodig. Dat vlammetje dat jou gaande houdt en kracht geeft.

Ik raad je toch nog een keer, net als velen hierboven, aan om wel als de sodemieter je dochter hier weg te halen. Stuur haar uit logeren, maakt niet uit bij wie. Of neem vrij/meld je ziek om bij haar te kunnen zijn. Maar laat haar niet meer alleen bij haar vader. Echt niet.

Hierboven is het een keer eerder gegaan over wel of niet aan je omgeving vertellen hoe het zit bij jullie thuis. Ik zou het zeker op je werk melden. Want je bent niet 100% geconcentreerd en je hebt best kans dat je ineens weg moet binnenkort, of echt ziek wordt. Ik zou dan willen dat ze het op het werk weten. Zodat samen gekeken kan worden naar oplossingen. Zodat je niet straks ineens op straat wordt gezet wegens niet functioneren. Je hebt je inkomen nodig als je een zelfstandig leven wilt opbouwen. En ga inderdaad naar je huisarts en licht die in. Jij hebt ook hulp nodig, van maatschappelijk werk of iets dergelijks. Maar het is goed als je huisarts op de hoogte is, die kan met je meedenken.

Sterkte weer.

Nina

Nina

04-07-2018 om 10:07

omdat

Die innerlijke overtuigingskracht is er inderdaad nog niet helemaal, omdat hij zelf zegt dat we het nog een kans kunnen geven.
Ik zit dus muurvast tussen: blijf ik bij hem en verdraag ik al zijn fratsen en dan zie ik mijn dochter tenminste elke dag, of ga ik meteen bij hem weg en zie ik mijn dochter niet meer elke dag. Als we zouden samenblijven, dan heb ik tenminste vat op zijn fratsen om haar te beschermen. Nadat (zie mijn berichtje 220) ik fel reageerde tegen hem, dat ik het ook niet leuk vindt dat hij telkens wegloopt in een gesprek als het niet fijn is voor hem is, zei hij dat dit mijn laatste kans was. Euh pardon, MIJN laatste kans? Ja zegt hij, door jou is heel deze situatie er gekomen. En dan weer de twijfel, ik ben inderdaad slecht.

Er zijn nog dingen die ik hier zelfs niet durf vertellen. Die ik zou moeten vertellen, maar ik ben bang geworden, echt waar.

En inderdaad, ik ben ziek, eet of slaap nog nauwelijks en mijn gedachten zijn niet bij mijn werk. Ik heb de dochter van de baas ingelicht, ze werkt hier ook.

Mari

Mari

04-07-2018 om 11:07

Nina

Ik merk dat je nog steeds aan jezelf twijfelt en tegelijkertijd verbijsterd blijft over zijn gedrag. Zou je alsjeblieft even willen kijken naar deze test? https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-legacy-distorted-love/201412/checklist-is-your-partner-narcissist

Niet om je man een labeltje op te plakken, niet omdat het van belang is of hij narcist of autist of wat dan ook is... het is van belang dat je gaat inzien dat je met een zieke, manipulatieve geest te maken hebt, al jaren lang en daardoor murw bent geworden en zelfs dingen bij jezelf gaat zoeken. En weet je... je dochter doet dat ook al jaren lang. Zo kwalijk voor haar zelfbeeld. Kijk alsjeblieft even.

margaretha

margaretha

04-07-2018 om 11:07

op 1 lijn zitten

als ouders is een ideaal, in de praktijk lang niet altijd. Het is zwart/wit denken van je man en de werled/samenleving is niet zwart /wit. Bij jullie lijkt het alsof jij je altijd aan moet passen aan hem en hij nooit aan jou. Dat is scheef. Weggaan. Kun je geen woonruimte (desnoods een studio) vinden in de buurt van je familie en eventueel een contactverbod aanvragen voor je man?

devil's advocate

devil's advocate

04-07-2018 om 12:07

innerlijke overtuigingskracht

Dag Nina,
Je schrijft dat je nog de innerlijke overtuigingskracht mist om weg te gaan. Ik heb lang getwijfeld of ik zou reageren, omdat je verhaal mij op een pijnlijke plek raakt en ik van daaruit ga reageren. Hoe dan ook; in dit verhaal ben ik jouw dochter. Ik had zo'n vader, die manipuleerde, kleineerde en dreigde, etc. en zo'n moeder die niet de innerlijke kracht of overtuiging vond om weg te gaan. En ik kan je vertellen dat dit destructief is; ik functioneer, dankzij jarenlange intensieve therapieën, maar ben in de kern nog altijd beschadigd. En hoezeer ik ook begrijp dat mijn moeder de kracht niet had om weg te gaan, doodsbang was etc.; uiteindelijk heeft ook zij mij destructieve lessen geleerd. Door namelijk niet tegen hem op staan en weg te gaan, door te blijven schipperen, bevestigde ze zijn macht en mijn angst. Zij leerde mij dat het terecht was dat ik bang was en dat er niks tegen te doen was. Ik ga in dezen dus mee in wat Wil40 schrijft; ook jij bent verantwoordelijk voor de situatie, waar je dochter in zit. Niet omdat jij een slechte moeder zou zijn, maar omdat jij wel de enige bent die haar uit deze situatie kunt halen.
En om je extra te motiveren; de uitkomst is dat ik geen contact meer heb met mijn moeder en de oorzaak daarvan (onder andere) zit in de hierboven beschreven situatie.

Nina

Nina

04-07-2018 om 12:07

@ Mari

ik heb de test bekeken en kan mezelf hier helemaal in terugvinden. op de meerderheid van de vragen kan ik bevestigend antwoorden.

ik ben het echt zat nu. ik denk dat ik voor mezelf uitgemaakt heb dat ik er mee wil stoppen.

Nina

Nina

04-07-2018 om 12:07

@ devil's advocate

in jouw verhaal herken ik mezelf. ik cijfer mezelf weg voor hem, zijn mening telt, de mijne bestaat niet meer.

mijn kind heeft zich vorige week voor de tweede keer verwond. het is allemaal mijn schuld dat ze dat doet zegt hij. geen greintje medeleven, het lijkt hem niet te boeien.
ik probeer me dan voor te stellen dat we opnieuw zouden proberen een stel te blijven. maar telkens hij me zou aanraken, zie ik mijn kind voor mij dat zichzelf verwondt, of zie ik hem die dreigt dat hij haar gaat slaan of het ook effectief doet. ik walg van hem, maar ook van mezelf

Angela67

Angela67

04-07-2018 om 12:07

niet walgen

maar trots zijn en dat elke dag 10 keer zeggen tegen jezelf
JIJ gaat dit doen en jij twijfelt NIET aan de noodzaak en de waarheid.
Sterkte
Angela

ps: elke keer als je wilt schrijven 'maar ik weet het niet meer hoor' dan streep je dat door en dan schrijf je: ik weet het wél zeker en ja ik vind het moeilijk, maar ik weet het wél zeker!

Mari

Mari

04-07-2018 om 12:07

Precies wat Angela zegt

Je weet nu wat je wilt, kijk vooruit! En bouw je zelf op door in je zelf te geloven en niet negatief over je zelf te denken.
Je man heeft een floers van eigenwaan en beinvloedt jou. Maar geloof je zelf nu meer dan hem. Doe het voor je dochter en voor jezelf

Nina, naar een echtscheidingsadvocaat

Nina, je moet je dochter uit logeren sturen en je moet zo snel mogelijk juridisch advies inwinnen over wat je in de echtscheidingsprocedure verwachten kan. Want jij gaat ervan uit dat je straks je dochter niet kan beschermen, en ik vraag me af in hoeverre dat terecht is. Blijven met het idee dat je er dan tenminste bij bent als je man je dochter kleineert lijkt me niet echt het beste plan.
In Nederland mogen kinderen in dit soort procedures zelf hun mening ( vertrouwelijk) aan de rechter vertellen, ik weet niet hoe het in België is

Groeten,

Temet

Twee koppige mensen in één gezin

‘Papa, gaat het lang duren’, is in mijn ogen een antwoord van iemand die niet op haar mondje gevallen is. Even los van de moeilijke instelling van haar vader, kan ik niet er om heen dat hier sprake is van twee koppige mensen in één gezin. De vader wilt gelijk krijgen, ik zie dit meer als een generatie ding van een vader die moeite heeft met een dochter die in de puberteit is gekomen en een dochter die net zo koppig kan zijn als haar vader.
Geen geval narcisme of autisme of wat dan ook, maar een fase met pubers die in conflict liggen met hun vader en een moeder die deze verandering in huis probeert te blussen. Mogelijk hebben ze baat bij een gezinstherapeut. Puur vanwege de botsende karakters.

Mari

Mari

04-07-2018 om 13:07

jeetje Flanagan

heb je het draadje wel gelezen?

Larisse

Larisse

04-07-2018 om 13:07

Zelfcompassie

Nina, jij schrijft: " ik cijfer mezelf weg voor hem, zijn mening telt, de mijne bestaat niet meer.
[....] ik walg van hem, maar ook van mezelf"

Lieve schat, ben je al gaan lezen in Zelfcompassie van Kristin Neff? Heb je het al in huis? Je hebt dat boek zo nodig.....

En verder schrijf je: "mijn kind heeft zich vorige week voor de tweede keer verwond".

Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Ik zit in een vergelijkbare situatie met een vergelijkbare partner (en herken dus zijn gedrag, gedachtenkronkels, egoïsme, gebrek aan inlevingsvermogen, van alles van jou verlangen qua aanpassingsvermogen maar zelf niet willen/kunnen aanpassen aan mij, zijn waarheid is DE waarheid,hard blaffen, zichzelf overschreeuwen, jou totaal verbijsterd achterlaten, "ben ik nou gek of hij?" etc.etc.). Bij mij is het alleen een stuk minder extreem. En ik sta -inmiddels- een stuk steviger in mijn schoenen dan jij. Zeg vaak genoeg "Dat is jouw mening. Ik heb een andere mening." En, heel belangrijk, mijn man heeft zijn frustratie al die jaren vnl. op mij gericht en niet zoals bij jullie zo vaak en zo ernstig op jullie dochter.

Vanuit mijn begrip voor jouw situatie heb ik wel grote zorgen. Je dochter heeft zich nu voor de tweede keer gesneden. De problemen die zij heeft zijn niet alleen structureel maar acuut!

Probeer alsjeblieft jezelf te overwinnen en niet bang te zijn voor de consequenties. Nb Die angst begrijp ik ook. Maar het zou zomaar kunnen dat hij in een hoopje ellende verandert als jullie vertrekken.

En je dochter is er slecht aan toe dus je kunt niet rustig een paar maanden de tijd nemen om te bedenken hoe je wilt scheiden waarbij hij mogelijk heel naar gedrag gaat vertonen (nog erger dan tot nu toe) en de scheiding ook nog tegenhoudt.

Je dochter moet SNEL uit deze situatie weg.

Wat houdt je tegen?

En je zegt dat je stappen hebt ondernomen voor een echtscheiding. Welke stappen heb je genomen?

Tot slot, ga snel naar de huisarts. Vraag hulp voor je dochter (zeg dat zij zich snijdt en ongelukkig is) en voor jezelf. Hoewel je misschien veel beter dochter uit deze situatie kunt halen en daarna pas hulp voor haar zoekt.

Sterkte. Jij bent goed zoals je bent (echt waar!). Hij is niet normaal. Stamp dat in je hoofd en handel ernaar. Raap al je moed bij elkaar en haal je dochter daar weg. Verzin een smoes en kijk hoe hij reageert. En zorg dat je ook een tasje met vluchtspullen voor jezelf klaar hebt staan.

Miss

Miss

04-07-2018 om 13:07

Flanagan

Volgens mij heb je wat posts gemist met lezen van Nina....

Nina

Nina

04-07-2018 om 13:07

@ Flanagan

dit is niet een momentopname, dit is al langer bezig!
Niet mogen huppelen, geen lawaai in huis maken, geen speelgoed in de woonkamer mogen hebben, niet giechelen of luid praten met vriendinnetjes, kortom niet jezelf mogen zijn...
en als ik zeg dat het al jaren bezig is, toen was ze nog geen puber hoor!

Realistisch

"Nadat (zie mijn berichtje 220) ik fel reageerde tegen hem, dat ik het ook niet leuk vindt dat hij telkens wegloopt in een gesprek als het niet fijn is voor hem is, "

Dat kun je wel onprettig vinden maar het voordeel is dat het je man niet verder opwindt en hij rustig kan worden in plaats van zich af te reageren. Ik raad je dan ook aan om hem rustig weg te laten gaan. Soms gaan mensen dan ook nog woedend roepend achter iemand aan die juist rust zoekt in een anderen ruimte. Dat is niet handig.

Ik begrijp je soms niet zo goed. Je man heeft slecht gedrag, je begrijpt het niet, maar vind er wat van en verwacht dan ook dat hij aan jou voorwaarden kan voldoen? Die niet eens altijd in jou voordeel zijn?

Ik denk dat je teveel denkt dat je man wel een punt heeft en ik kan me dat ook wel voorstellen dat je dat denkt. Maar het is niet waar. Als het al een regel is dan wordt die niet goed toegepast.

Maar ik vraag me bij jou ook af of je wel het verschil kunt maken tussen het volgen van de regels en realistisch met een situatie om gaan.

Scheiden is niet het eerste belangrijke, veiligheid voor je dochter is dat.
Kun je je wel inbeelden dat je daar verandering in aanbrengt en dat je zorgt dat je man niet meer met haar alleen is?

Kaaskopje

Kaaskopje

04-07-2018 om 13:07

Oh och heden Flanagan...

zitten we nog in het Victoriaanse tijdperk?

Als ‘Papa, gaat het lang duren’ al een kenmerk is van een meisje wat niet op haar mondje is gevallen, moet ik toch eens een hartig woordje met mijn dochters spreken. Misschien moet ik er zelfs maar even voor in huilen uitbarsten, want zo respectloos is wel een drama voor mij. Het geeft mij zelfs recht om de dochters te verwijten dat ze mij bewust pijn doen, vind je ook niet?

Ik gun de dochter van Nina, dat ze dit soort vragen normaal leert vinden en dan niet meer bang hoeft te zijn voor de reactie van een geestelijk niet goed functionerende vader.

Overprikkeling

Ik verbaasde me altijd over mijn exman die diverse smoesjes had om te zorgen dat we stil waren en slopen in huis. Nu mijn kinderen al jaren een diagnose hebben weet ik dat het komt omdat ze overprikkeld raken van geluid en beweging, zeker na een dag tussen andere mensen.
Dus gaan we hier thuis rustig en stil met elkaar om. Uitzonderingen daargelaten. Hier staat niet de tv de hele dag te jengelen of de radio. Je luistert allemaal met koptelefoon. En soms kijken we samen het nieuws, als ieder het daar overeens is.
Het grappige is dat zoon ineens zlef van die 'neigingen' krijgt en in de ochtend zijn radio meeneemt naar de badkamer en daar aanzet. Dan zingt hij lekker mee.

Het gaat net goed, ik gun het hem. Zodra zijn zusje er last van gaat krijgen ga ik het met hem bespreken.

Dus het corrigeren van je dochter dat ze geen geluid mag maken en niet mag dansen kan een manier zijn om te zorgen dat je man niet over het randje gaat van de overprikkeling.

Krisje

Krisje

04-07-2018 om 14:07

Nina

Ik moet toch wel vaak aan je denken, gedeeltelijk uit herkenning. Ik wilde (moest) echt weg bij mijn ex maar alles maakte me aan het twijfelen. Lag het toch aan mij? En als ik het door zou zetten hoe moest het dan met de kinderen? Ik wilde wel dat prachtige vloerkleed meenemen, hoe moest ik dat nou verhuizen? Bizar achteraf hoe druk ik me maakte om een vloerkleed.

Ik heb het stap voor stap aangepakt. Hulp gevraagd, heel voorzichtig dingen uit huis gehaald waarvan ik wist dat hij ze kapot zou maken als ik ging (het eerst wat hij zei toen hij er achter kwam dat ik gevlucht was: ik maak al je fotoboeken kapot, maar die waren al veilig). Geld heb ik niet weggesluisd, achteraf jammer, hij heeft het spaargeld van de kinderen, vele duizenden, opgemaakt.

Toen ik dat allemaal stiekem geregeld had ben ik gewoon gegaan, twee kinderen onder m'n arm, doodsbenauwd, maar ik had hulp geregeld. De kinderen mochten hem in het begin niet zien, zelfs zijn advocaat raadde dat af. Nog dagelijks ben ik zo blij dat ik het gedaan heb.

Echt, je twijfelt nu aan alles, maar je kan het!!!!!

Kaaskopje

Kaaskopje

04-07-2018 om 14:07

Nina

Mijn vader werkte thuis en sinds hij thuis ging werken, was de controle op alles in huis helemaal compleet. Achteraf gezien was dit freelancen/nu zzp'en de meest belabberde beslissing die hij heeft kunnen nemen. Zijn wereld bestond alleen nog maar uit ons gezin en de familie. Collega's kunnen je nog weleens met wat grappen en grollen bij de les houden, een werkgever kan nog weleens vinden dat je iets niet handig aanpakt. Kortom, in zo'n omgeving ben je minder snel de god van je eigen universum.

Maar goed, door dat thuiswerken leefde ik als kind in een zelfde soort sfeer als jouw dochter. Het moest stil zijn in huis, vriendinnetjes brachten teveel onrust met zich mee. We hebben in die tijd ook een hond gehad. Vroeger hadden mijn ouders ook al honden gehad, maar dat waren erfhonden die het huis moesten bewaken. De hond die we hadden toen ik 10/11 jaar was, irriteerde mijn vader. Dat gedoe om hem heen! Het heeft er zelfs een keer toe geleid dat mijn vader de hond aan zijn poten door de tuin heeft gezwiept, de hond raakte met zijn linkerkant de boom in het midden van de tuin. Ik stond vol afgrijzen voor het keukenraam. De hond is naar een boer gegaan en mocht heerlijk mee het land op. Ik heb toen de hond weg moest heel erg gehuild en riep al snikkend "waarom? Hij moet blijven!". Ach ja... kinderleed. Maar goed als vader maar blij was. Later is er een volière in huis gekomen. Mijn moeder vond dat wel gezellig. Vader heeft er een heel project van gemaakt, maar verhip, die beesten maakten troep. Vogels weer weg, moeder protesteerde niet. "Zo is het wel beter hè mam? Niks voor ons." Mijn zus kreeg vriendjes. Toen ze voor haar opleiding het huis uitging, werd de vriendschap intiemer. Zus werd teruggehaald naar huis, want dat kon niet door de beugel. Eenmaal thuis deed ze hetzelfde, werd opgewacht door mijn vader en werd op straat gezet. De andere zus kreeg verkering, de man was niet wat mijn vader voor ogen had voor zijn dochter. De man was niet op zijn mondje gevallen, dat werd foute boel. Ze scheidde van die man, er kwam een nieuwe liefde. Ook die durfde tegen mijn vader in te gaan. Foute boel. Die relatie duurde niet zo heel lang. Inmiddels is ze al jaren gelukkig met haar huidige man. Mijn man werd aanvankelijk een soort van gedoogd, maar ook dat is op een puinhoop uitgedraaid. Vader kan gewoon niet met andere opvattingen omgaan. En dat zie ik ook bij jouw man. Iedereen die anders denkt, doet, praat wat dan ook, doet het verkeerd. Ik merk ook dat je eigenlijk al te ver bent meegegroeid in dat gedrag. Je durft niet te geloven je eigen observaties en oordeel de juiste is.

Beeldvorming

We doen allemaal aan beeldvorming, voornamelijk op basis van eigen ervaringen. Ik snap dat en wil ook niets liever dan dat de dochter niet bang meer is. Alleen het idee al de hele vakantie met zo’n vader te moeten doorbrengen, lijkt mij moeilijk.

Ik heb veel negatieve uitspraken van hem over TS en dochter gelezen. Daarom ben ik wel verbaasd dat hij de moeite neemt met dochter te willen spreken en nog meer ben ik verbaasd dat dochter zo reageert. Voor een kind dat bang is voor haar vader, past dat niet in mijn beeldvorming.

De vraag is of scheiding de enige oplossing is. Is hij echt niet in staat om aan een beter contact te werken? Als ik het goed begrijp, zijn ze nog niet eens in therapie. En is er nog niet gewerkt aan herstel.

Devil's advocate.

Reactie van Nina op jou post:

"in jouw verhaal herken ik mezelf. ik cijfer mezelf weg voor hem, zijn mening telt, de mijne bestaat niet meer.

Nina, jij kan jezelf niet herkennen in Devil, alleen je dochter kan dat.
Devil is je dochter en jij bent de moeder. De hele wereld draait om Nina en haar echtgenoot.

Nina leest alleen wat ze wil lezen, reageert alleen op begrip en medelijden. Nina, je maakt zelf alles steeds erger voor je kind. In jou huis is sprake van lichamelijke- en geestelijke mishandeling en jij laat het toe.

Ik ga er nog steeds van uit dat je verhaal echt is en ik weet ook wat de gevolgen zijn.
Lees Devil's verhaal nog eens.

Als er geen kind in je verhaal voorkwam had ik niet eens gereageerd.
Of je man autistisch, narcistisch is of andere geestelijke stoornissen heeft, dat is voer voor de psychiaters, speelt geen enkele rol in jou verhaal qua oplossing.

Wel jou niet redzaam zijn, onzelfstandigheid en labiliteit. En onverantwoordelijkheid naar je dochter.

Soms moet je er hard tegenin om de oogluiken te laten vallen, wie weet, helpt het.
Ik kan niet beweren dat ik je een slechte moeder vindt, wel dat je nu slecht handelt.

Van jullie 3en gaat het met jou nog het beste. Je man is depressief, je dochter verwond zichzelf.
Jij eet en slaapt wat minder. Ik vermoed dat je wat tegengas wel kunt handelen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.