Eventjes graag jullie mening aub...

Flanagan

Lees nou toch het hele draadje.

"De vraag is of scheiding de enige oplossing is. Is hij echt niet in staat om aan een beter contact te werken? Als ik het goed begrijp, zijn ze nog niet eens in therapie. En is er nog niet gewerkt aan herstel."

Nee, dat gaat niet werken. Been there, done that.

Hij zal misschien (als hij relatietherapie zou doen, het ligt immers aan nina en niet aan hem!) even zijn best doen, maar zal dat niet volhouden.

Bovendien zou zo'n traject maanden of langer gaan duren.

Hoe zie jij dat voor je met de acute situatie dat dochter van Nina zich nu al tenminste 2x heeft gesneden en doodongelukkig is door het gedrag, de woorden en reacties van haar vader?

Kom op, jij gaat uit van normale mensen die en beetje onhandig gedrag vertonen. Lees het draadje en je ziet dan de man van Nina echt niet normaal doet/is. Daar is niet tegenop de relatietherapeuten!

@Nina, echt ik maak me zo'n zorgen om je dochter. Wat houdt je tegen om haar naar je moeder te brengen voor de periode tot je vrij bent?

En lees andere voorbeelden van gevluchte vrouwen. Bereid het voor en ga. Zo snel mogelijk.je zult je denk ik zo bevrijd voelen. Maar doe het vooral voor je dochter. Je moet echt voor haar opkomen.

mening aub

hij toont lichtjes berouw, huilde en pakte me vast. vroeg of hij nu werkelijk zo'n slechte man was. maar tegelijkertijd... zijn principes zal hij nooit aan de kant kunnen zetten zegt hij.
ik duwde hem weg, ik kan niet meer, ga vanavond naar dokter en doe daar mijn hele verhaal.
ik kan hem nooit vergeven wat mijn dochter door hem gedaan heeft.

langs de andere kant... zou ik niet beter blijven, dan zie ik mijn kind tenminste nog elke dag.
langs de andere kant... ik heb mijn moeder alles verteld, ze schrok enorm en is geschokt, ik denk dat als ik kies om ervoor te gaan, zij hem ook nooit nog als normale mens zal kunnen zien.

help, ik word verscheurd..
telkens ik denk om het te proberen, zie ik flashbacks van hoe hij ons in het verleden aangepakt heeft, jullie weten beslist niet alles. en dan walg ik.
dreigt al jaren om van me weg te gaan omdat ik 'niet goed mijn best doe'. dit heb ik jarenlang geloofd, tot nu, ik word wakker...

Hij is ook niet slecht

Hij is ziek. Maar dat betekent niet dat je dochter en jij daaronder moeten lijden

bespreek je stappen met de dokter

Ga vanavond naar de dokter maar leg voor die tijd een tas klaar met spullen die je absoluut niet kwijt wil en belangrijke dingen zoals paspoort en bankpas. Kleren zijn vervangbaar.
Mocht de dokter je aanraden om direct weg te gaan, dan kun je weg.

Dat je moeder hem vanaf nu vreemd aankijkt, da's nog wel het minste van je problemen. Je moeder zal jou steunen, ook als je besluit te blijven of terug te gaan.

Je man dreigt al tijden met scheiden omdat jij niet goed genoeg je best deed. Je hebt al die tijd goed genoeg je best gedaan, maar nu is het tijd om je rug te rechten en te blijven staan. Jij bent goed genoeg, maar het gaat slecht met je dochter omdat hij onrealistische eisen stelt, is hij wel goed genoeg?

Zorg dat je weg kunt zodra het noodzakelijk of wenselijk is. Dat betekent niet dat je weg gaat, maar dat betekent dat je de mogelijkheid open houdt om per direct je dochter onder de arm te pakken en er vandoor te gaan.

Nina

"langs de andere kant... zou ik niet beter blijven, dan zie ik mijn kind tenminste nog elke dag."

Ben je nou al eens naar een advocaat geweest en heb je je goed laten voorlichten? Regel nou eerst eens dat vader en dochter voorlopig even niet op elkaars lip zitten (ofwel dochter uit logeren ofwel vader ergens anders heen) en over hoe het vervolgens moet kan je dan je plan trekken als je een goed gesprek met een deskundige rechtshulpverlener hebt gehad.

Er is vast wel een manier te regelen waarop je uit elkaar kunt gaan en toch kunt zorgen dat je dochter niet onbeschermd tegenover haar vader staat. Al is het maar dat ze de mogelijkheid heeft naar jou te komen als het bij vader niet gaat. Dan nog kun je besluiten dat je toch niet uit elkaar wilt, maar dat is dan tenminste op basis van volledige informatie.

Overigens leid ik uit jouw postings hier niet af dat je man inziet dat zijn gedrag problematisch is. Ik lees dat hij van jou toezeggingen en concessies probeert los te peuteren, maar ik lees niet dat hij bereid is om zijn eigen aandeel onder de loep te nemen en zo nodig hulp te zoeken. Zolang hij dat niet wil, lijkt samen blijven mij een recept voor meer van dezelfde ellende. Het lijkt me ook dat jij hem dat duidelijk zou moeten maken: manlief, *jij* moet proberen te veranderen, want zo gaat het niet. Wil of kan hij dat niet accepteren, dan is dat maar zo, maar dan zou jij je conclusies moeten trekken.

Groeten,

Temet

Nina

Zou het jou helpen als je nu weggaan niet direct ziet als de eerste stap tot scheiden? Dat je het eerst bekijkt als rust en ruimte creëren voor jezelf en vooral je dochter? Dat kun je ook zo aan je man melden. Jullie hebben allemaal behoefte aan rust, nu. En jij regelt dat door met dochter een tijdje weg te gaan. Ik denk dat als jij eenmaal afstand hebt kunnen nemen, fysiek, je vanzelf ziet hoe je verder wilt. Kleine stapjes. Je hoeft niet nu al helemaal uit te denken hoe je het allemaal gaat regelen straks. Je hoeft niet nu al het hele plan klaar te hebben, alle details geregeld. Begin klein. Met een 'vakantie' voor jou en je dochter.

Ik snap dat het eng is dat je dochter straks alleen met hem is

Maar als ze niet door jouw acties leert dat dit niet hoort is ze altijd alleen. Want haar moeder deed er ook niks aan. Je moet weg, juist voor je dochter...

inderdaad

volgens hem moet ik in therapie. Dat ga ik ook doen, maar hij weet niet dat het een verwerkingstherapie is en geen relatietherapie. hij werd gisteren ook gebeld door clb en die zeiden hem dat hij best ook therapie neemt en dat hij naar de dokter moet voor medicijnen. hij werd boos toen ze hem dat zeiden, er is geen probleem bij hem, alleen bij mij.
het gesprek bij de dokter vanavond zal me hopelijk wat wijzer maken.

ik hoop alleen niet dat hij wéér begint te huilen, want dan word ik ook week.

mijn moeder stelt nu de vraag of ze dochter volgende week een dagje mag komen halen, maar ik durf dat hem zelfs niet te zeggen, gaat toch weigeren. ach, mijn leven is een hel, dat kan er nog wel bij zeker?

zelfs onze dochter zegt 'mama je gaat nu toch niet terugkrabbelen hé' ze heeft er schoon genoeg van.

ik wou dat ik hier vrijuit kon praten, er is nog meer, maar daarover kan ik nog niet praten.

eens

Geheel eens met Pennestreek. Nu een time out, en in die time out nadenken over de vervolgstappen.

Groeten,

Temet

en o ja

clb vroeg hem of hij het nog ziet goed komen tussen ons 2, hij antwoordde: 'ja, op voorwaarde dat vrouw (ik dus) in therapie gaat. ik wist niet wat ik hoorde en snauwde hem toe, waarop hij dus weer niets meer wou zeggen tegen me.

ook eens met Pennestreek

ga nu tijdelijk weg, kom op krachten en doe dan nieuwe stappen. Het is heel normaal en je hebt er volkomen recht op deze ruimte te nemen

huisarts

gaat hij mee naar de huisarts dan?
Dat lijkt me niet verstandig, het is JOUW gesprek met de huisarts niet jullie gesprek.
Met hem erbij kun je niet vrijuit spreken en dat is nu net heel erg belangrijk.

Huilen bij de huisarts is niet erg dat gebeurt veel vaker.

Afstand nemen

Ik snap goed dat het je allemaal emotioneel raakt Nina. Maar ik denk dat het je misschien beter helpt als je in je hoofd wat afstand neemt van die man. Hij is ziek, hij reageert emotioneel onrijp en egocentrisch en kan geen wederkerig gesprek voeren omdat hij zijn eigen aandeel niet kan en wil zien. Zeker niet in dit soort stressvolle momenten.

Ik denk dat het beter wordt als je stopt met 'happen'. Je lijkt de hele tijd verbaasd en ik hoop dat je daarvan terugkomt. Je weet al dat je de hele tijd onrijpe emotionele zaken naar je hoofd krijgt. Stel je daar op in. Reageer niet of later met een rustig gemoed.

Anders ga je nog een moeilijke tijd tegemoet. Je man staat onder druk en kan steeds gekkere dingen gaan vinden en zeggen. En jij dan nog ontstelder reageren.

Dat is niet nodig. Dit gedrag deugt niet. En jij neemt daar afstand van.

En denk vooral na hoe je daar in praktische zin mee omgaat. Dat emotionele komt echt wel steeds weer terug. Maar daar heeft je dochter en heb jijzelf echt niets aan om uit deze situatie te komen.

Je vraagt geen toestemming aan deze man. Je kind gaat naar jou moeder. En dat meldt je niet met emotionele poeha maar met een korte onderkoelde reden.

Het is thuis met ons te spannend, we hebben allemaal rust nodig, dochter gaat naar mijn moeder.

dokter

nee hoor, ik ga alleen naar dokter, of 't is te zeggen, met dochter. ze kan er misschien ook baat bij hebben. om te horen dat ze niets fout deed.
toen het clb ons de eerste keer ontving, heeft HIJ voornamelijk gesproken, ik kreeg er niets tussen en als ik dan al iets zei, ontkende hij het of zei hij het op een andere manier. zo had ik bijvoorbeeld de communie van mijn dochter op mijn eentje geregeld en daar ter plekke, bij het clb zei hij dan dat hij het persoonlijk toch beter zou doen...

ik kan er nog altijd niet bij dat hij haar dwong in school te gaan zeggen dat ze alles overdreven heeft. gelukkig deed ze het niet. er is niets mis met haar.
hij is dan kwaad omdat juf zei dat hij 'hoge verwachtingen heeft' en is heel kwaad omdat ik dat bevestigd heb.

ik kan echt een boek schrijven over die vent.

maar, hij gaat zeker NOOIT toestaan dat mijn ma haar komt halen volgende week, wees daar maar gerust in. maar ik heb toch ook nog wat te zeggen?

De leiding nemen

Je zult merken dat je man het deels ook waardeert dat jij hierin de leiding neemt. Want zelf kan hij het niet goed krijgen hoe hij ook zijn best doet op zijn eigen kromme manier.
Wees zelf redelijk, nuchter en beslist. Dan heb je nog steeds kans op onvoorspelbaar dysfunctioneel gedrag maar ook kans dat je man gaat rekenen op jou betrouwbaarheid en de besluiten bij jou gaat laten.
En denk erom. Uit elkaar in een vliegende pan probeer je zoveel mogelijk te voorkomen. Zorg zo goed mogelijk dat iedereen, ook je man, goed terecht komt. Dak boven het hoofd, contact en steun bij het oplossen van problemen.
Ook al verwijt je je man van alles, dat valt hem te verwijten, maar van jou zal de oplossing moeten komen. Zo zie ik het.
En ik zou een therapeut zoeken om je gram over je man te bespreken. Niet je moeder.
Of men gelooft je niet of inderdaad krijg je dat weer dat mensen een kant gaan kiezen. Maar dat is ook niet vanzelfsprekend jou kant, zoals je dan kunt merken.
Het gaat hier niet om de schuld maar om de oplossing.

Nooit

Confronterende momenten zie je zo goed mogelijk te voorkomen. Dan breng je haar zelf, op een moment dat je man niet thuis is naar je moeder. En laat de confrontatie over je heenkomen als hij dan thuiskomt en deelt hem nuchter de reden mee. Waarna je de kamer verlaat of een eindje gaat wandelen en terugkomt als hij afgekoeld is.

AnneJ heeft gelijk

Stuur je dochter naar je moeder. Niet een dagje, maar langer. En daar vraag je geen toestemming voor, dat deel je hem mee.

AnneJ heeft vziw volop ervaring met een zeer ingewikkelde (inmiddels ex-)partner, ze weet waar ze het over heeft.

Groeten,

Temet

niet normaal

ik begrijp het, arme AnneJ :-(
maar hij doet nu wel leuke dingen met dochter, maar zegt er terwijl bij 'dat ze niet moet denken dat ze een prinses is' 'en dat het zo niet kan blijven duren met steeds dingen te doen die voor haar interessant zijn'. Dan denk ik 'hij gaat dit NOOIT volhouden. binnenkort hervalt hij in zijn oude doen.
dus nogmaals, omdat hij leuke dingen doet, gaat hij niet inzien waarom dochter naar oma zou moeten gaan.
anyway, ik bespreek het vanavond met de dokter, dan kijk ik wat mijn rechten nog zijn.

nog een poging

Ik twijfel weer heel erg of ik zou reageren, want - hoewel ironisch genoeg herkenbaar voor mij - ik kan me nauwelijks voorstellen dat Nina echt is. Mijn moeder had destijds tenminste nog het excuus dat zolang haar kinderen geen blauwe plekken vertoonden en gewoon netjes overgingen op school, er niet écht iets mis was. We werden natuurlijk niet (of nauwelijks) écht mishandeld. Destijds was er geen aandacht of kennis over geestelijke en emotionele mishandeling, parentificatie etc. Er waren ook geen fora, waar mensen je op de gevaren van een partner/vader met een persoonlijkheidsstoornis konden wijzen. Dus er was toen niet écht een probleem.
Nina heeft dat excuus niet; er is volop kennis over de gevolgen voor kinderen in zo'n situatie; er wordt volop gewaarschuwd, aangemoedigd en advies gegeven. Niks van wat er wordt gezegd, neemt Nina op. Er wordt enkel maar gesuggereerd dat het nog veeeel erger is dan ze hier heeft verteld.
Als dat daadwerkelijk waar is, dan zit Nina's dochter in een serieus (levens)bedreigende situatie. Dan heeft Nina maar één plicht en verantwoordelijkheid en dat is haar dochter in bescherming nemen en uit deze situatie halen. Dochter schijnt al druk te zetten bij moeder om werkelijk actie te ondernemen. Ook dat herken ik; ik was uiteindelijk degene die mijn moeder aanzette tot actie.
Hoe onwaarschijnlijk klote de situatie ook voor Nina moge zijn (als het waar is), dat ontslaat haar niet van haar verantwoordelijkheid tegenover haar dochter.
Nog een laatste les die ik van mijn moeder leerde; zelfs haar (eventuele) liefde voor mij was niet genoeg om dapper te zijn. Oftewel; ik was niet de moeite waard om voor te strijden. Succes Nina.
En mocht dit wat hard overkomen; dat klopt.

komt inderdaad hard over

komt inderdaad hard over, ik ben niet fake of zo.
ik ben gewoon radeloos, sta op rand van depressie en vind de kracht niet om door te gaan.
ik wil wel, maar ik heb thuis iemand die niet meer wil meewerken, sorry, maar ben altijd onderdanig geweest. als ik initiatief neem, wordt dit als negatief gezien.

'Als ik initiatief neem, wordt dit als negatief gezien' En? Waarom is dat van belang? Wat maakt het uit wat hij ervan vindt? Wat je ook doet, het zal niet goed zijn in zijn ogen. Volgens mij, maar correct me if I'm wrong, gaat het erom dat je dochter een veilig thuis heeft. Hij gaat daar niet voor zorgen, dus ben jij hierin de aangewezen persoon. Moeilijk, eng en ingewikkeld, maar je zult wel moeten.

Nina

Nina, ik snap je heel goed. Ik herken ook heel veel, ik zal als ik tijd heb wat uitgebreider reageren. Je zult sterk moeten zijn en veel moeten leren. Ik denk zelf eerder ook aan narcisme dan aan autisme. Maar ik snap wel dat AnneJ veel herkent en haar advies linmt mij goed alleen een narcist zal minder snel toegeven (juist niet) dat het eigenlijk wel goed is als jij de regie neemt. Hoewel mijn man ooit eens toen hij onze zoon, toen 15 een preek gaf waarna de jongen begon te huilen en hij daar toen ook nog denigrerend over sprak (waarna ik zei dat hij weg moest gaan naar zijn kamer omdat papa dit niet kan maken) zelf tegen mij gezegd dat ik maar achter hem aan moest gaan om met hem te praten. Maar dat was een uitzondering.

Of andersom

Misschien helpt het je om te bedenken hoe het verder gaat als je nu niets doet. Je man wordt radelozer want is allang niet tevreden met de situatie thuis. En je blijft hem maar toestaan om je die vreemde eisen toe te bulderen. En niet alleen naar jou, maar ook naar je dochter.
Voor de lieve vrede laat je je dochter maar zon beetje bij haar vader. Die gaat zich nog meer snijden, loopt weg of gaat terug praten tegen vader waarna de zaken escaleren.

Je man gaat je verder negeren en een bondje proberen met je dochter, tegen jou. Voor de lieve vrede gaat je dochter daarin mee want een gezamenlijke vijand geeft haar zelf even meer lucht en minder aanvallen.

Je zakt verder in je depressie en raakt je baan kwijt.

Basisschoolkinderen zijn redelijk volgzaam maar pubers leer je al snel van een heel andere kant kennen.

En je dochter is nu al zeer redelijk en open. Dat duurt niet lang of die forceert zelf een oplossing.
Het kan, je kunt het afwachten tot zaken onder je handen uit elkaar vallen.
Omdat je nou eenmaal een afhankelijke bent.

Is er bij dat CAW, ken ik niet want in Belgie, niet iemand die dit soort stapjes met je kan bespreken en je aan kan moedigen en waar je dan toch je steun en afhankelijkheid in kunt vinden?

Soms moet je eerst op de bodem zitten voor er een oplossing in zicht komt. Maar sneu is het wel.

Nina, wat jouw rechten zijn??

Wat heeft de dokter met jouw rechten te maken? Helemaal niets. De dokter moet zorgen voor jouw (geestelijke) gezondheid en die van je dochter.

Je zoekt nog steeds uitvluchten om niet in actie te hoeven komen. Dat snap ik, ik kan me voorstellen als je al zo lang zo erg overvleugeld bent is het moeilijk om zelf actie te ondernemen. Je man is heel effectief geweest in het ondermijnen van jouw zelfvertrouwen. Je kunt/durft nog steeds geen eigen beslissingen te nemen. Dat snappen we hier denk ik allemaal wel, maar... je MOET in actie komen voor je dochter. Echt. Nu.
Dus niks niet vragen aan je man of ze een dagje weg mag, maar vragen aan je moeder of ze vandaag nog mag komen en onbeperkte tijd mag blijven. Dat is stap 1. Dan vanavond de afspraak bij de dokter. Doe daar je verhaal, print desnoods de bijdragen uit die je hier hebt gepost. Zwak het niet af, het is namelijk waarschijnlijk nog erger dan je hier vertelt. Tenminste, daar hint je op.

Kom op, voor je dochter. Vandaag nog. Laat haar niet de les leren die Devil's advocate heeft geleerd...

Geef me geduld

Een ding dat ik geweldig vond van de vrouwenhulpverlening was dat ze ook zo nondramatisch was en geduldig met mij. Nou had ik geen probleem met zelfvertrouwen maar het is allemaal wel beangstigend genoeg.

Hier overigens ook een goede wijkrechercheur. Nondramatisch, praktisch. Dat helpt. Mensen die met je meehuilen helpt niet.

Ik zou het Nina gunnen dat ze iemand heeft die haar nondramatisch de hand vasthoudt en geduldig naar haar luistert en helpt haar eigen kracht boven water te krijgen om te doen wat lucht geeft aan een angstige en beklemmende situatie. Ideaal zal het voorlopig echt niet worden, maar een stuk beter, ook voor jezelf, wel.