U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Eventjes graag jullie mening aub...
Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes
Even los van hoe de ouders zijn
Ik vind het een zeer ongezonde situatie dat de dochter (een meisje van 11!) overal zo bij betrokken wordt en bijna de steun en toeverlaat van moeder lijkt te zijn.
Sorry Nina, hoe erg je situatie misschien ook is, hoe onbuigzaam je man, en hoe onzeker jijzelf, maar je dochter moet je proberen hierbuiten te laten. Je dochter moet niet tussen gesprekken van jou en je man willen zitten, en je moet haar ook die ruimte niet geven.
Ten eerste kan ik me heel goed voorstellen dat dit voor je man lijkt op samen onder een hoedje samenspannen tegen hem. Als hij toch al wat wantrouwend is, speel je hem hiermee in de kaart.
Maar de hoofdreden: niet goed voor je dochter. NIET DOEN! Bescherm haar hiertegen...
Een meisje van 11 hoort na thuiskomst van een fijne vakantie niet bezorgd aan haar moeder te vragen of het tussen die moeder en vader allemaal wel ging. Dat hoort ze niet eens te weten...
Daar zou ik echt als de wiedeweerga aan gaan werken, week je dochter hieruit los. Dit is slecht voor haarzelf en slecht voor haar verhouding met haar vader, en uiteindelijk ook slecht voor haar verhouding met jou. Ik heb zelf een stiefdochter die zo'n symbiotische relatie met haar moeder had. Ze is nu volwassen, en kan daar nu goed op terugkijken. Je kind neemt je dat later niet in dank af.
Thera
"Maar we weten ook niet of de uitspraak dat man wil scheiden wel serieus bedoeld is. "
Ik ben het met jou eens.
En goed punt om aan te geven dat mensen denken dat hij het meent, terwijl dat mogelijk/vermoedelijk niet het geval is.
Ik geloof er helemaal niet in dat man echt wil scheiden. Dat is nl. slecht voor zijn ego en positie als docent.
Dus inderdaad, hij lijkt dat (in elk geval in mijn ogen) alleen te roepen om Nina angst aan te jagen (hij heeft natuurlijk ook door dat zijn vrouw bij elke Nee, boe en bah terug in haar hok gaat) en om even te laten zien dat hij degene is die machtig is, dat hij degene is die bepaalt wat er gebeurt.
Ik durf er nu al om te wedden dat als Nina ooit de moed heeft om te zeggen dat ze wil scheiden, hij eerst zoete broodjes gaat bakken om dat te voorkomen. En als dat niet werkt, ze houdt voet bij stuk, dan gaat hij roepen dat hij van haar af wil. Zal hij vermoedelijk tegen haar roepen, maar ook naar de hele buitenwereld..
larissa
Mensen die zichzelf snijden hebben nog geen goede manier gevonden om om te gaan met hun pijn en verdriet. Je kunt van dit soort zaken nooit direct de schuld neerleggen bij een andere persoon.
Dat laat niet onverlet dat vader en misschien ook moeder dit meisje weinig handvatten hebben gegeven en de situatie in huis reuzeonveilig is. Het is ook gevaarlijk in die zin om niet te onderkennen dat dit meisje een probleem heeft waar aan gewerkt moet worden.
Mirreke
Ik ben het wel met je eens.
Maar zou je ook voorbeelden kunnen geven wat je dan moet zeggen als je kind daar wel mee komt?
Hoe je dat doet, dat losweken?
Ik denk zelf bijvoorbeeld dat je in het geval van Nina je jezelf weer meer ouder moet gaan voelen. (En niet de mede slachtoffer, lotgenoot van de dochter) Dat kan denk ik als ze zich wat onafhankelijker van haar man voelt. Dat zal tijd nodig hebben, want nu zit Nina (Nina klopt dat?) in een soort alerte periode die bedoeld is om haar houding opnieuw te gaan bepalen tegenover haar man, maar waarbij ze juist hierdoor ook weer erg op hem gericht is. Logisch. En onvermijdelijk denk ik. Maar Nina, zoek ook bij jezelf naar de puur moederlijke gevoelens. Stel jezelf voor hoe jij moeder van je dochter wil zijn even los van de problemen met je man. Heb hoop dat je je weer vrijer zult voelen om te kunnen zijn wie jij bent, ook als moeder.
Larisse.
Wil Nina hulp dan?
Jij vraagt het namens haar? Je kent haar persoonlijk? Welke hulp had je in gedachten?
Ik denk dat het hele forum bereid is om Nina te helpen indien nodig.
Dus het antwoord is "ja".
Verder: pick your battles en wees duidelijk
Dé gouden kreet bij opvoeden, maar in dit geval ook bij omgang met je man.
Bij veel dingen kun je van tevoren al bedenken hoe de reactie van je man zal zijn. Wil je dat altijd aangaan, om kleine dingen? Dat lijkt me slopend. Ik zou wel een soort strategie bedenken. Je kunt ervoor kiezen om om kleine dingen strijd te leveren, omdat dan wellicht de ruzie niet uit de hand loopt, en het ook niet erg is als er niks verandert. het is toch maar iets kleins.
Aan de andere kant kun je er ook voor kiezen om juist wel grote dingen aan te pakken, en de rest een beetje te laten. Zo is er niet teveel heibel, maar veranderen er wel dingen in jouw voordeel.
Iets wat ik dus zelf zou veranderen is dat als gezin altijd maar samen dingen doen. Heel verstikkend ja. En constante aanleiding tot ruzie.
Enfin: ik denk dat er nog iets heel belangrijk is, en dat is duidelijkheid. Vanuit jouzelf naar hem (en naar je kind wellicht).
Je komt idd uit je berichtjes over als iemand die vaak heel onzeker is. Ik bedoel dit totaal niet als waardeoordeel, maar als constatering op basis van wat ik lees. Ik heb zelf een behoorlijk typische partner, waar ik heel goed mee door een deur kan, omdat DUIDELIJK is wat de afspraken zijn, hoe de routine is. Iets waarmee ik hem verschrikkelijk op de kast kan krijgen, is onduidelijkheid, ja zeggen en nee bedoelen, of twijfelen en dat niet zeggen. Waar hij weer wel wat mee kan is als ik zeg dat ik twijfel, dat ik het niet weet, want dan is dat ook duidelijk, dan twijfel ik.
We hebben vier kinderen. Hij heeft het heel lang heel moeilijk gehad toen de de ene na de ander naar de middelbare ging, omdat dan de schooltijden gaan veranderen en iedereen soms op een ander tijdstip thuis komt. Verwarring, want het ritme was zoek. Nu is hij daar aan gewend, en is dit het nieuwe normaal. En dan is het weer goed.
Voor mijn partner is het dus heel belangrijk dat ik duidelijk ben en stellig, dus niet onzeker. Van onzeker gedrag wordt hij heel iebelig. Misschien speelt dit ook bij jouw man.
Het nadeel bij jullie is natuurlijk dat er is ingeslopen dat alles volgens zijn 'regels' gebeurt. En nu jij merkt dat die regels verstikkend zijn en ze wilt veranderen, is Leiden in last en krijg je bonje.
Ik zou daar dus als ik jou was eens over gaan nadenken. En wees daar ook naar jezelf minder onzeker over: Nee het is niet raar dat jij het anders wilt en hoe anders jij het wilt. Dus twijfel daar niet aan.(en ik heb begrepen dat twijfelen een dingetje is voor jou, understatement).
Maar begrijp ook dat het voor een onbuigzaam type als jouw man heel moeilijk zal zijn als er nu steeds meer aan zijn regels getornd wordt (eventueel zwijgzaam mokkend). Dus calculeer in, dat er dan ook meer verzet komt.
Wees ook daar duidelijk in. 'ik heb gemerkt dat'. Regels over bv. chips en zo kunnen veranderen als kinderen ouder worden. Maar ik stel me zo voor dat je man ook al boos kan worden als je iets wilt bespreken op een vragende manier. Doe dat dus niet: je moet dingen stellen. En sorry, maar een ruzie moet je dan ook maar aan gaan, of over je heen laten komen. Je kunt dan weer stellen; ik ga voortaan weg als je zo tegen me schreeuwt, en dan ga je bv. even een rondje lopen met de hond. Laat je niet meezuigen in een oeverloze ja maar-discussie. Die win je toch niet, heb je al gemerkt, en daar gaat het ook niet over.
Doenja.
"Ik heb al heel lang niet gereageerd in dit draadje maar wil wel inhaken op de conclusie van Wil40 in #914: hij zou wat rigide en onbuigzaam zijn en verdere diagnoses zouden niet van toepassing zijn op de man van Nina."
Ho ho, eventuele diagnoses van de koude grond worden er hier geplakt. Precies, daar heb ik niets mee.
De man van Nina is de man van Nina, niet jou ex toch? Ieder mens is anders en bij jou heeft het niet geholpen je ervaring. Nina is nog getrouwd en wil dit misschien zo houden, mag dat ook?
Ik trek geen conclusie's over diagnoses, die laat ik over aan een arts.
10 uur
Lees ik dat nu goed, 10 uur gediscussieerd? Niet meer doen. Echt niet. Mijn ex kon ook eindeloos discussiëren. Drijfzanddiscussies waren dat, je zakte steeds verder weg en er kwam geen enkele oplossing of conclusie behalve: jij bent slecht en dom.
Deze techniek heb ik destijds aangeraden gekregen: Neem een kookwekker, bepaal het onderwerp (ik neem aan dat hij dat al onmiddellijk doet), hij krijgt max 10 minuten (jij stil), jij krijgt max 10 minuten (hij stil, hij mag opschrijven wat hij te zeggen heeft terwijl jij praat), dan hij nog 5 en jij nog 5 en daarna is het klaar. Maximaal een halfuur per dag. Morgen is er weer een dag en neem je er weer maximaal een halfuur voor. Na die tijd ga je radicaal wat anders doen, bijvoorbeeld douchen, de hond uitlaten of eten koken.
Zo moet hij zijn woorden en onderwerpen goed kiezen. En voor jou duurt de kwelling een stuk minder lang.
Als ik Nina was
zou ik zelf naar de psycholoog gaan, voor mezelf en om mezelf, en dus niet als relatietherapie oid. Omdat je dan dit soort dingen kunt bespreken, over onzekerheid, confrontaties binnen relaties ed, en opvoeden, en dan leert dat op jezelf toe te passen. Ik weet niet of dat nu het geval is, ik dacht dat de bedoeling vooral was om iets als relatietherapie oid te hebben? Maar dat is dus wat ik zou doen.
Uit het draadje blijkt dat Nina enorm blijft hangen, het is een cirkel van gekwetstheid, beschrijving van het nare gedrag v/d partner, vragen om bevestiging hier, allerlei bevestiging en adviezen, dan allerlei excuses van Nina, en dan begint het weer van voren af aan. Er verandert niet zoveel.
Misschien dat dat met behulp v/e psycholoog kan veranderen. Als je echt wilt dat er iets verandert, moet je die cirkel doorbreken. En de enige op wie je echt vat hebt, ben je zelf. Ik zou zelf dus gaan werken aan die onzekerheid.
Dus niet relatietherapie hiervoor, maar zelf. Investeer in jezelf Nina, hou op met naar je partner kijken, maar ga je aandacht richten op jezelf. Uiteindelijk word je sterker en zekerder en dan kijk je wellicht heel anders naar de situatie, of je kunt dan beter knopen doorhakken.
En dan hoe doorbreek je zo'n cirkel (weer een cirkel) met je dochter? Niet meer over de relatie, papa's buien, enz. enz. met haar praten. En probeer haar ook zelf te laten denken. Onze kinderen willen ook wel eens wat van hun vader, en ik vraag ze altijd wat ze denken dat hij zal zeggen. Wat ze willen bereiken bv.
Als je dochter bv. zoiets gaat vragen over het uitlaten van de hond, weet je van tevoren al dat hem dat niet gaat worden. Het is namelijk een veel te grote verandering in de routine van je man. Misschien heeft hij die langere ochtend ook wel nodig om zich voor te bereiden op de klas (mentaal dan). En zoiets zou ik als moeder dus voorkomen. En ik zou ook niet gaan praten als: ja maar hij heeft meer tijd enz. enz. Dat vind ik een slecht argument. En voor je man is dit nu de routine. Je doet er dus veel beter aan voor je dochter te verklaren dat het eigenlijk ook wel logisch is, gezien hoe papa is, dat hij dit niet ging doen.
En zelf vind ik ook: als destijds deze afspraak zou zijn gemaakt: wel een hond maar je laat hem zelf uit, bv. dan is daar niks mis mee.
Kortom, wees ook realistisch.
En nogmaals; het feit dat jullie altijd als gezin samen dingen moeten doen, daar zou ik dus wel een ruzie aan wagen. En als je dat nu nog niet lukt, zou ik dat uitwerken samen met een psycholoog: hoe pak ik dat aan.
Wil40
Ik denk dat Nina hulp wil, anders zou ze hier niet zo posten (en regelmatig vragen stellen) over haar situatie.
Ik stel jou deze vraag omdat ik denk dat jij met jouw, in mijn ogen nogal botte reacties, Nina niet helpt.
Ik denk dat je het met me eens bent dat Nina overkomt als een bang en onzeker vogeltje dat keer op keer van haar man op haar kop krijgt dat ze dom is en fouten maakt. Alles is haar schuld.
Als jij dan dingen ook een beetje bot tegen haar zegt "maak er wat van" en doet als of het allemaal heel simpel is (wat het niet is en zeker niet voor Nina), dan denk ik dat je haar niet helpt. Ik denk dat de toon van Pennestreek en degenen die begrip tonen Nina meer helpen. Een schop onder haar kont werkt denk ik averechts.
Ik zeg dat omdat ik zelf ook merk dat als ik me kwetsbaar voel, de inlevende reacties mij meer helpen en de botte totaal niet (misschien ook omdat ik dan meteen associatie heb met mijn man die ook te vaak botte kritiek geeft en steeds maar weer laat blijken dat alles mijn schuld is).
Dus als je Nina echt wilt helpen, kan je misschien iets doen met deze overwegingen van mij. Ik hoop het. Ze heeft duidelijk hulp nodig en niet nog meer extra klappen.
Ik voel me verplicht
Lieve mensen ik voel me verplicht hier even aan te geven dat Nina echt stappen zet. Ze heeft contact met mij en over de vorm en inhoud heb ik afgesproken met haar dat ik hier niet spreek. Dat er allerlei aannames worden gedaan die ik zou kunnen weerleggen maar dat ik dat niet doe, wederom in overleg met Nina.
Er gebeurt dus vanalles wat jullie niet weten en ik heb afgesproken dat we dat zo houden.
pfffff gelukkig
Er gaat wat gebeuren. Dank voor je bericht Doenja! Dit draadje is het enige draadje op OO waar ik mij echt zorgen over maak.
re doenja
Als er hulp nodig is waarbij ik van enige betekenis kan zijn mag je mijn email aanvragen bij de beheerders van het forum. Ik woon zelf ook in Belgie
Valkuil
En pas op de valkuil dat de hulpverlening dan alsnog wil dat de ouders op 1 lijn gaan zitten. Die route zou ik beslist niet gaan. Ook niet om te proberen.
Je zoekt een therapeut met ervaring met moeilijke mensen en hoe kun jij je daar mee verhouden.
Wat Mirreke zegt past ook in het autismeprotocol. Begrijpen waarom je partner afhankelijk is van regeltjes, rust en routine.
Een doktersbezoek kan geen probleem zijn om alleen te doen. Maar het kan ook zo buiten zijn routine liggen en angst oproepen dat hij daar jou aanwezigheid bij nodig heeft om zich goed te houden. Want reken er op dat iemand die zo moeilijk in elkaar zit ook juist angsten heeft. Ze hebben jou meer nodig dan jij denkt en dwingen jou hulp af met verhaaltjes die aannemelijk klinken omdat ze moeilijk kunnen toegeven dat ze jou nodig hebben. Ook vanuit de ervaring dat hun verklaring niet geaccepteerd wordt. Dus worden het smoesjes.
Natuurlijk wil je meer afstand scheppen, vooral waar dat wel kan.
Doenja
Gelukkig! Met mijn op de stoel van de duivel reactie, hoopte ik vooral iets teweeg te brengen. Boosheid, verontwaardiging, of "ja daar zit iets in". Als ze maar uit haar besluiteloze houding stapte. Maar dat was dus al gaande. Succes samen.
Fijn
en Doenja, een pluim voor jouw hulpvaardigheid!
Doenja
Godzijdank. Wat ontzettend goed om te horen.
Mooi!
Wat fijn! Nina, zet 'm op! Wij staan je hier allemaal aan te moedigen.
Fijn Nina
En loop vooral je eigen pad!
Fijn dat je hier zoveel adviezen krijgt! En natuurlijk is het helemaal aan jou om te bepalen wat je daar wel, of niet mee doet. Wat wel en wat niet passend is.
Succes meid! Liefs voor jou en je dochter!
Nina, hoe gaat het met je?
Ik denk vaak aan je, ben benieuwd waar je nu staat en hoe het met je dochter is.
ja ik ook
Ik denk ook vaak aan je Nina, en wil graag weten hoe het met jullie gaat, als je dat kan zeggen gezien de omstandigheden
Bericht
Nina heeft ook contact met mij opgenomen. Er is hulp en ze komt tot inzichten.
fijn
om te horen. Sterkte en liefs voor haar.
Hoi
Ik wou ook even wat posten over onze huidige toestand. Lief dat jullie naar ons vragen, dat raakt me echt.
Ik heb ondertussen naast Doenja nog 2 andere vrouwen gecontacteerd (OokZo en Larisse). Zij helpen mij echt, ze luisteren en geven goeie raad. Echt, ik weet niet waar ik zonder hen zou gestaan hebben, waarschijnlijk weer naar de toestand hoe het altijd geweest is. Ik maak kleine stapjes, maar het is niet makkelijk. Telkens ik denk dat ik goed bezig ben, brengt zijn gepraat me weer héél erg aan het twijfelen, erg verwarrend allemaal. Ik zit al zo lang in deze situatie en het is waarschijnlijk moeilijk voor te stellen voor mensen die het niet meemaken, maar door de jaren heen ben ik echt afhankelijk geworden.
Maar ik probeer wel dichter bij mezelf te blijven en meer voor mezelf en mijn dochter op te komen. Ik zie ook wekelijks een psycholoog die me ook meer inzicht doet krijgen op de situatie. Mijn man is ook 1 keer meegeweest naar die psycholoog en hij vond haar héél goed. Nu zie ik alleen haar nog en opeens vindt hij haar partijdig, onprofessioneel en niet bekwaam, waarschijnlijk omdat hij voelt dat de invloed die ze op mij heeft (net als Doenja, Larissen OokZo) hem bang maakt. Hij zegt dat hij me niet meer herkent, vroeger was ik rustig, stil en meegaand, nu vindt hij me bazig, brutaal en agressief. Dat is erg, want ik ben helemaal niet zo.
Dus… een grote dankjewel aan Doenja, OokZo en Larisse en iedereen op het forum die meeleeft.
Wat goed
Wat goed Nina dat je deze stappen zet! En wat goed Doenja, Larissa en Ookzo dat jullie Nina zo helpen. Wat een kracht heeft dit forum toch als het nodig is. Ontzettend fijn.