Eventjes graag jullie mening aub...

re nina

waar ongeveer woon je? je bent welkom , al zou het maar om een paar uurtjes zijn, even uitblazen in een andere omgeving. Zijn woorden zijn zijn verantwoording, die komen aan zoals hij ze uitspreekt en de reactie/ uitleg van een ander later daarna kunnen de impact wel ietsje verkleinen maar zeker niet helemaal.

Je weet het wel Nina

Dat zijn van die schijnbare opvoedingsregels als ouders moeten op een lijn zitten. Je voelt zelf dat dat niet deugt toch? Je man steunen om je kind te intimideren? Twee volwassenen tegen een kind. Dat zou ik echt onmiddellijk loslaten.

En een onafhankelijke positie gaan innemen. Slecht gedrag is slecht gedrag. Daar kun je de andere ouder niet in steunen. Zeg je man dat hij je kind niet meer opvoed. Hij kan het niet. Het hoeft ook niet. Hij kan het aan jou overlaten.
En als hij het toch doet stuur je hem weg. Of je gaat zelf weg met je dochter. Ga je maar even op haar kamer zitten samen. Maar je laat je man jou en je kind niet meer intimideren.
En leg hem dat ook uit. Dit is helemaal fout gegaan. Je bouwt elkaar op, je breekt elkaar niet af.

Manipulatie

Je schrijft: "Ik ben op. Mijn man is gisteren ook ingestort en huilde. Dat hij aanzien wordt als slechte vader en dat ik het kind steun. Ik ben heel slecht in hem steunen blijkbaar. Hij gaf gisteren toe dat hij haar uitmaakt/kleineert, maar hij zegt er ook bij dat het dan mijn taak was als moeder om zijn lelijke boodschap mooier te maken tegenover het kind, zo van 'kijk kind, je vader zegt het zo, maar bedoelt het zo. Ik voel dan dat er iets niet klopt en zeg hem dat ook. Zijn reactie? Een partner moet achter de woordkeuze van de ander staan.
Ik kan niet weg, het zijn proefwerken en mijn familie woont hier te ver vandaan.
Ik slaap en eet heel slecht. Ik ben een slecht mens blijkbaar en daar heb ik het heel moeilijk mee."

Wat hij doet is opeens heel zielig doen "Ik word gezien als slechte vader" en "gaf toe dat hij haar uitmaakt/kleineert", en vervolgens meteen jou de schuld ervan geven: "Ik ben heel slecht in hem steunen blijkbaar." en "dat het dan mijn taak was als moeder om zijn lelijke boodschap mooier te maken tegenover het kind".
Heel manipulatief!

Goed dat jij dan voelt dat het niet klopt "Ik voel dan dat er iets niet klopt en zeg hem dat ook"

En vervolgens: "Zijn reactie? Een partner moet achter de woordkeuze van de ander staan."
Klopt het dat hij dat laatste heel stellig zegt? Zo stellig, dat jij denkt "misschien heeft hij wel gelijk?"

Want vervolgens zit jij met een rotgevoel "Ik ben een slecht mens blijkbaar en daar heb ik het heel moeilijk mee."

Meisje, meisje, jij bent GEEN slecht mens! Je heb hierboven een draad vol met steunbetuigingen die jou vertellen dat jij het goede hebt gedaan. Laat je je man (1 persoon) bepalen dat je TOCH slecht bent, terwijl wij allemaal iets anders zeggen?

Duidelijk is, dat hij jouw zelfvertrouwen ondermijnt, dus niet goed is voor jou.
Je bent er duidelijk nog niet aan toe om daar tegenin te gaan of sterker nog, te concluderen dat je moet scheiden, en dat begrijp ik volkomen (veel herkenning en ben nog steeds getrouwd), maar het is nu belangrijk voor jou, dat je werkt aan je zelfvertrouwen, zoveel, dat je NU niet instort en voor je kind kunt opkomen.

Misschien helpt het voor jou dat je uit deze draad alle uitspraken haalt en in een apart document (in je telefoon?) opslaat, zodat je als je man weer dingen zegt waardoor jij aan je gevoel gaat twijfelen, je dat even kunt nalezen. Zodat je weer je zelfvertrouwen kunt hervinden en weet dat jouw gevoel jouw kompas is en dat dat goed is! Je kunt dat net zo vaak doen (de uitspraken die je helpen) teruglezen, totdat je dat niet meer nodig hebt.

Ik weet hoe moeilijk het is om niet aan jezelf te gaan twijfelen als iemand heel stellig uitspraken doet en vaardig met woorden jou telkens weer de schuld van iets (van alles!) geeft, maar op een gegeven moment heb je het door en raakt het je niet meer.

Blijf vooral schrijven om steun te zoeken als je het nodig hebt. Net zo lang tot je sterk genoeg bent om zonder te doen. En stel nu de prioriteit bij je dochter. Zo belangrijk dat ze liefde, steun en erkenning van jou krijgt (en van anderen).

Je hebt het nu moeilijk, maar omdat je hier hulp gezocht hebt (heel goed!) weet ik zeker dat je hieruit komt en dat jij er zelf ook sterker uit komt.

zoals AnneJ zegt: als hij slecht gedrag vertoont, vervelende dingen zegt, jou de schuld geeft, zeg dan dat hij stopt "Nee, hier heb ik geen zin in". Of evt. "Nu niet" (maar eigenlijk bedoel je nooit niet).

Als hij dan niet stopt, ga je weg. En hetzelfde geldt voor je dochter.

Laat vervelende woorden van hem niet bij je aankomen. Dat moet je gewoon niet willen. Dat leidt ook nergens toe, behalve een slecht gevoel bij jou en je dochter. Dus afkappen en weg gaan.

En als jullie naar haar kamer gaan en hij gaat achter jullie aan, zeg dan "nee, nu niet, ga weg". Doet hij dat niet, ga dan met je dochter het huis uit.
En wees dan duidelijk: "Hier heb ik geen zin in" of "Dit is niet goed voor kind, dus we gaan even weg."

Kom uit je zetel

Lieve Nina,

Om het in het Vlaams te houden: Stap uit uw zetel en in de actie. Ja, de vader doet van alles fout en onhandig en vervelend en wie weet welke psychiatrische stempels hij heeft, maar op dit moment zorg Jij ervoor dat het je kind blijft raken door de situatie te continueren. Nee, je bent absoluut geen slechte moeder, maar door nu in actie te komen word je een goede moeder.

Stel dat het zou gaan om iets fysieks, want dat vinden we altijd makkelijker. School belt dat je dochter is aangekomen met een gebroken arm. En heel vervelend: het is ontstaan omdat ze op fiets fietste die ervoor zorgde dat ze gevallen was.

Wat je dan doet: je haalt haar op, troost haar, gaat naar de huisarts of eerste hulp en laat het genezen. Voorlopig breng je haar met de auto of op een andere fiets, en kijkt daarna wat er met de fiets aan de hand is. Laat hem repareren of koopt een nieuwe. Kind blij want én ze geneest én het probleem waardoor het ontstaan is, is opgelost.

Nou is depressie geen gebroken arm. En wil ik het gedrag van vader niet vergelijken met een slechte kwaliteit fiets. Maar zie je wel het verschil? Van actie nemen naar je oren laten hangen, van iemand erbij halen die haar kan beter maken en úit de situatie halen naar juist de situatie continueren en blijven hangen in je eigen onmacht.

Weet je, niemand anders dan jij kan ervoor zorgen dat ze uit deze situatie komt. Niemand anders dan jij kunt haar naar iemand brengen die haar kan helpen genezen. Dus "haal die fiets bij haar weg". Verman jezelf.

Hoe je dat doet? Nu Rust creëren voor je dochter. Niet doordat je de tekst van je man vertaalt, maar doordat je hem weghoudt van je dochter. Wijs hem op zijn eigen woorden, dat hij van jullie weg wil. Doet hij dat niet, ga dan zelf. Naar familie, vrienden of boek een vakantiehuisje in de buurt.
Dat je man geen vrienden heeft en ruzie met familie is totaal niet belangrijk. Het gaat nl niet meer om hem, maar om het beter krijgen van je dochter. Rustplaats gevonden? Informeer je man pas als je er zit. Je weet dat je gevoelig bent voor zijn verhalen, dus vermijd ook zelf dat je ernaar gaat luisteren. Zet de energie die je nodig had om hier te schrijven en luisteren om in activiteit.
Mocht het je nu pas morgen of later lukken om weg te gaan, dan is de communicatiestijl van Larisse een tijdelijke "spalk". En die proefwerken waar je het over had? Die zijn echt niet van belang. Bedenk je: de mentor heeft de moeite genomen met jullie hierover in gesprek te komen. Die wil heus wel meedenken hoe je dit eventueel kunt oplossen.

Dan: morgenvroeg naar de huisarts. Print uit wat je hier gezegd hebt. Zorg dat je dochter hulp krijgt en jijzelf ook. Want het klinkt alsof je zo vast zit in de denkpatronen, dat je hier zelf niet uit gaat komen.

Ik kan me voorstellen dat ik klink als een botte Nederlandse, zeker omdat je mijn zachte G niet hoort. Maar ik durf het je te zeggen omdat ik vermoed dat je het wel aankunt, en ik hoop (met name voor je dochter) dat het je een zet de goede kant op geeft. Maak gebruik van alle moederliefde in je hart om de juiste acties voor je dochter te nemen, en gebruik ons als je plek zoekt voor je twijfels. Je kunt het!

re biebel

Je hebt gelijk met je advies aan Nina behalve over die toetsen. Althans dat vermoed ik. Ik gok erop dat haar dochter in klas 6 (groep 8 ) zit en dat het ieg om de laatste toetsen van het schooljaar gaat, misschien ook om de Vlaamse ijkingstoetsen. Van de Nederlandse cito toetsen zeg je toch ook niet dat ze onbelangrijk zijn. Ze tellen behoorlijk mee om naar een middelbare school te mogen. Dus op je huidige school de situatie uitleggen/ bepraten en zo mogelijk al navragen op de school van je keuze voor volgend jaar hoe zij omgaan met mogelijk tegenvallende resultaten door deze situatie. En ok.... gezondheid is belangrijker dan cijfers.

weggaan of niet

Twee keer nu het advies eigenlijk aan Nina: je moet weggaan.
Dat kan een overweging zijn, dat is wat anders dan zeggen: je moet weggaan en anders doe je iets niet goed.

Het is geen depressie lijkt mij en het lijkt meer op een persoonlijkheidsstoornis.
De vader is in paniek.
De dochter heeft het niet alleen nu ineens moeilijk. Maar nu ziet ze ook de spanning tussen vader en moeder. Dan is het belangrijk dat het kind gerustgesteld wordt, dat gezegd wordt dat het de bedoeling is dat het beter gaat worden. Dat het niet aan het kind ligt, de ongerustheid van de vader over haar prestaties niet, maar ook niet de 'ruzie' nu tussen papa en mama.

Er zoveel mogelijk even uit gaan en iets 'gewoons leuks' doen met het kind of bijvoorbeeld voorstellen eens in een andere omgeving te gaan zitten waar zij huiswerk kan doen. Ik weet niet of het werkt. Maar probeer creatief te zijn. Vooral als het kind in de stress zit kunnen gewone dingen (hoeft niet gelijk pretpark) goed doen. Al is het alleen maar als bewijs dat de ouder nog op het idee kan komen ondanks alle spanning om zoiets te bedenken.

ouders

moeten elkaar steunen (in alles wat tegen het kind gezegd wordt) en op een lijn zitten zijn twee heel verschillende dingen.
Ouders moeten eerst zorgen met elkaar op een lijn te zitten zodat ze geen totaal verschillende dingen tegen het kind zeggen.
En elkaar ondersteunen in de opvoeding als ouders zijnde is heul heul heul iets anders dan 'met zijn 2 en als ouders tegen het kind', Anne J. Waarschijnlijk heeft het met je eigen referentiekader te maken dat je dat zo ziet. Heb je altijd een partner gehad waarmee je niet op een lijn kwam of komt?

Maar samen met je kind en je partner zit je in een opvoedingssituatie en om die wereld voor je kind zo voorspelbaar mogelijk, veilig en niet verwarrend te maken is het zeer handig als je het als ouders met elkaar eens bent over bepaalde zaken. En dat je ongeveer hetzelfde reageert op bepaald gedrag.Hoe breng je anders bepaalde waarden en normen over? het is de essentie van opvoeden dat je het kind grootbrengt in een minimale eenduidigheid.
Dat heeft helemaal niets te maken met "met zijn tweeen tegen een, is gemeen" wat wel een heel simplistische en kinderlijke manier is van denken over opvoeding.

juf Ank

Ik vind het een beetje verwarrend wat je schrijft en dat komt denk ik om dat de man van Nina dat niet zo mooi voor ogen heeft als jij om samen op één lijn te gaan zitten.

Juf Ank

En wat als dat op een lijn komen gewoon niet lukt? Moet altijd dezelfde partij toegeven om de lieve vrede? Of om en om? Misschien is het soms wel her beste om het duidelijk oneens te zijn over bepaalde dingen, als die ene lijn er gewoon niet in zit. Dat kan ook duidelijkheid geven.

Groeten,

Temet

tja....

Je zult op basis van argumenten dan op een bepaald moment een beslissing moeten nemen en soms moet je dan een beetje water bij de wijn doen.
Je kunt in elk geval niet van alles naar je kind roepen en vervolgens van je partner eisen dat hij/zij het met je eens is.
Daar moet je op een bepaald moment toch gewoon uit kunnen komen?
Misschien heb ik makkelijk praten. Wij hadden nooit zo heel veel moeite op dat gebied eens te worden.

juf Ank

Dat is fijn voor je.
AnneJ bedoelde toch dan precies hetzelfde als jij dat dat niet kan wat je beschrijft over de man van Nina? Het leek net of je haar aanviel..

Onderhandelingshuishouden

MIjn ouders zaten min of meer op dezelfde golflengte. Maar als er discussies waren dan waren wij daar vaak ook bij en werden er uiteindelijk ook in betrokken.
MIjn ouders waren uiteindelijk ook heel erg hun eigen mens en tegelijk redelijk in hun argumentatie.
MIjn partner werd uiteindelijk onredelijk in zijn argumentatie, dat werd een heel ander geval. Hij was er gelukkig wel gevoelig voor om zaken aan mij over te laten hoewel dat voor hem dubbel was en is.
Het redeneren om je gelijk te halen en je ego te beschermen geeft echt een hele andere lading dan het op de bal zoeken naar evenwicht en elkaar tegemoet komen.

Op een lijn zitten...

Op een lijn zitten is een mooi streven als er geen sprake is van beschadiging van het kind. Maar dit is een totaal andere situatie.

Ik krijg de indruk dat juf Ank het draadje niet helemaal goed gelezen heeft.

Als een ouder dingen zegt die schadelijk zijn (in de trant van: je doet er niet toe, je bent dom, je bent de moeite niet, je bent niet goed genoeg), wil je dan werkelijk dat de andere ouder op 1 lijn blijft? Nee zeker niet, dan neem je het op voor het kind!

absoluut wel, cato

Ik zou niet weten waarom jij denkt dat ik het niet gelezen heb.
Wat de man van Nina dat soort nare kwetsende dingen roept, dan zit je niet echt op een lijn en ik vind ook zeker niet dat je op zo'n moment achter je partner moet blijven staan, dat is nog schadelijker voor het kind.
Voor mij valt dat dan onder wat ik zeg: de een kan niet zomaar van alles roepen naar het kind en vervolgens verwachten dat de ander achter hem of haar blijft staan. Stel je voor. dan wordt je door beide ouders afgewezen!!

Wat ik bedoel te zeggen is dat als je goed op elkaar ingespeeld bent, met elkaar intensief gesproken hebt hoe dit te doen samen, dan kan het niet zo zijn dat een ouder ineens allerlei dingen zegt waar je het echt niet mee eens bent en lijnrecht staat t.o. wat je afgesproken hebt. Als je echt op een lijn zit dan zeg als vanzelf dingen waarmee de ander het eens is. Op een ongeduldige uitschieter na, misschien, maar dan weet je dat zelf ook wel.

Dan heb ik je bericht geheel verkeerd begrepen, want het klonk alsof je juist Nina erop aan sprak dat het belangrijk is om op 1 lijn te komen. Maar je bedoelde dus eigenlijk dat man meer met haar op 1 lijn moet komen?
Er zijn situaties (of partners) waarmee dat heel moeilijk is of gewoonweg niet zal lukken...

En de situatie van Nina klinkt alsof dat er niet in zit... in elk geval niet nu.

Overleg

Ik denk dat ik het ouderwets vind. Je gaat uit van macht. Ouders zijn de baas. Vroeger: vader is de baas, of: moeders wil is wet. Terwijl ik het meer wil zien als een onderhandeling en overleg waar uiteindelijk een kind ook serieus in genomen wordt en niet de ouders eerst een standpunt innemen en dan mag een kind er ook nog eens wat aan toevoegen.
En net als het sociaal contract dat je met de overheid hebt gaat het dan wel om zaken die passen bij je persoonlijkheden en achtergrond en niet strafbaar of ondermijnend zijn. Maar zelfs daar is discussie mogelijk.
Nou hoef je natuurlijk niet altijd tot discussie te vervallen maar een machtsregel met een kind is meestal een brevet van onvermogen tenzij er enzovoorts.

Beide

Ik zet hier in op allebei. Partner en ik zijn het zeker niet altijd eens en dat mogen de kinderen ook gewoon weten en daar zijn ze soms ook gewoon onderdeel van/betrokken in.
Maar het komt ook voor dat zaken onhandig gebracht worden en dan 'vertaal' ik wel.
Dus bijv een gevoelige puber die zich gekwetst voelt door een botte opmerking oid die anders bedoeld is. Dan kan ik wel uitleggen, om puber te helpen leren hoe communicatie kan werken en om puber zich niet onterecht rot te laten voelen.
Maar net zo goed pak ik dan ook die 'botte opmerking' aan en spreek bijv partner hier op aan.

Ik die zin kan ik partner van ts wel wat volgen en als de relatie ok is dan moet er ook wat van vertrouwen zijn dat de ander eea met beste bedoelingen doet.
Ik zou mijn kind dan uitleggen dat de inhoud vast ellendig overkomt maar dat dat niet betekent dat het niet goed bedoeld is. Waarbij ik wel ruimte zou laten om kind toch eigen beleving te laten over het gezegde en kind hoeft het zeker niet ok te vinden.

Maar dan ga je dus uit van goede bedoelingen en op het moment dat dat niet meer aan de orde is dan heb je idd een probleem en zeker ook op relationeel vlak.
Als ik er zeker van was dat mijn partner mijn kind echt geen goed zou (willen) doen dan zou voor mij de basis om verder te gaan ook wegvallen.

Front

En dat 'uitleggen' doe ik zeker niet om samen met partner front te vormen tegen kind.
Juist niet. Wel een beetje front in de zin dat we allemaal als gezinsleden elkaar steunen en ons best doen voor elkaar.

Juf Ank

Hebben jullie in het begin van jullie relatie alle toekomstige mogelijkheden met elkaar besproken en daar afspraken over gemaakt? Of hoe moet ik dat zien?

kaaskopje

Wij hebben aan het begin van de zwangerschap en daarvoor al vele aspecten van opvoeding met elkaar besproken. Aan de hand van voorbeelden die wij in onze omgeving zagen hebben we concrete dingen gezien waarvan we zeiden van 'zo wil ik het niet/wel' , waarom niet of wel. En afspraken maken is een groot woord, we zijn niet van die controlefreaks om daar meteen dan afspraken over te maken. het ontbreekt er nog maar aan dat je dan een contract opstelt met alle ins en outs....

Maar nee, het is ook weer niet zo uitgekauwd als jij het uit lijkt te drukken: je kunt natuurlijk nooit alle mogelijkheden en aspecten bespreken. Al is het alleen maar dat wij ook een zoon kregen waar e.e.a. mee aan de hand is en dat zijn natuurlijk geen dingen die je van te voren bedenkt. En die maken vaak we dat je de werkelijkheid weer even goed moet toetsen aan het plan.

Welkom

Als je even wilt uitblazen bij iemand die helaas te veel ervaring heeft met een dergelijke situatie (nu gescheiden en gelukkig): ik woon in Brussel en ik heb een ruim huis, met een fijne logeerkamer. Jij en je dochter zijn van harte welkom, voor een uur, een dag of voor een paar dagen. Je mag mijn e-mailadres opvragen bij het forumbeheer. Dit meen ik heel serieus! Ik weet hoe hard ik mijn vriendinnen nodig had in deze periode, ik wil je graag steunen.

Bouw alsjeblieft je sociale netwerk weer op. Spreek eens af met een oude vriendin, bezoek je familie vaker (vertel ze over de situatie!), ga sporten (heel belangrijk, ook voor je geestelijke gezondheid).
Als hij iets zegt waar je het niet mee eens bent, bijvoorbeeld dat je niet mag gaan sporten, of dat je een slecht mens bent, zeg dan zo neutraal mogelijk "Goh" waarbij je je schouders ophaalt en wat verveeld kijkt, soms zelfs gaapt (en bij jezelf denkt: dat is jouw mening). Dat heb ik hier op het forum geleerd en dat werkte echt goed. Oefen dit. Je gaat niet in discussie, je wordt niet boos, je reageert eigenlijk niet. Hij was gewend dat ik boos werd en daarna emotioneel. Toen ik dat niet meer deed, was hij een soort van verloren. Hij was zijn macht over mij kwijt.

Ik heb achteraf veel te lang getwijfeld, mijn kinderen hebben daardoor te lang schade opgelopen. Uiteindelijk ben ik weggegeaan met het idee dat mijn kinderen dan in elk geval de helft van de tijd wel opgroeiden in een stabiele, liefdevolle omgeving. In de praktijk zijn ze meer bij mij. Bij mij zien, ervaren en leren ze hoe een liefdevolle en ondersteunende omgeving eruitziet. Dat wil ik ze graag meegeven naar de toekomst.

Kusje in bed

Lieve Nina,

Zelf mijn grote bijna-volwassen puber van 19 breng ik soms nog even een kusje:).
Even op z'n bed zitten, kort de dag doornemen en wat kletsen. Vaak lig ik eerder in bed, en komt hij (soms) op mijn bed gejumpd voor een praatje.

Bij mijn zeer zelfstandige dochter van 16 lig ik bijna élke avond even op bed. We kletsen wat of doen een spelletje (letters op elkaars rug schrijven). Super gezellig.

Het is erg jammer dat je je man jou en je dochter dergelijk zeer waardevolle momenten laat ontzeggen. Sta op voor jezelf, en anders voor je dochter!

@OokZo

Bedankt voor je aanbod, is erg lief van je.
Ik modder ondertussen maar wat aan.
We zijn enkele weken goed geweest en nu komt het besef bij hem wat er allemaal gebeurd is. Hij is gebroken, gekwetst en kan ons nooit nog vergeven. Wij zitten erbij als lammetjes, we zijn gekraakt. Ik weet het allemaal niet meer. We hebben zijn reputatie bij zijn collega's kapot gemaakt en hij wil dat we dat rechtzetten.
Of dit ooit nog helemaal goed komt, weet ik nog niet zo...

Hij kan jullie nooit vergeven???

Hmmmm, volgens mij is dit de omgekeerde wereld.
Hij is zo ongenuanceerd en dictatoriaal te werk gegaan. Hij loopt jullie de grond in te trappen, en jullie moeten maar naar zijn pijpen dansen en je schuldig voelen.
Nina, je bent een volwassen vrouw met een heel fatsoenlijk stel hersens (al voel je dat misschien nu even niet zo), je mag je eigen mening hebben. Sterker nog, er wordt van je verwacht dat je een eigen mening hebt!
Je man zit nog op het ouderwetse standpunt dat zijn vrouw en kinderen geen eigen mening mogen hebben en alleen bestaan ter meerdere eer en glorie van hemzelf.

Als hij jullie nooit meer kan vergeven is het misschien beter om er een punt achter te zetten. Ik weet dat dat nogal radicaal klinkt en dat het heel beangstigend voelt, maar als hij werkelijk niet tegen een andere mening kan is het voor alle betrokken partijen misschien beter om uit elkaar te gaan.
Draai eens een ouderschapsplan uit, vul het vast in met wat jij (JIJ!!! niet wat je denkt dat hij) redelijk vindt en vraag hem er eens naar te kijken.
Misschien is het de wakeup call die hij nodig heeft, dat jullie niet vanzelfsprekend zijn, dat ook hij zijn best zal moeten doen.

De manier waarop je man met anderen omgaat klinkt echt niet gezond en klinkt als een slechte omgeving voor jou en je kind.