Eventjes graag jullie mening aub...

jij redt het echt wel!

Ik ga nu een paar aannames doen. Als het niet waar is, beschouw het dan als niet geschreven.

Ik vermoed dat jij door de jaren heen je vrienden bent verloren en dat je man dat allemaal wel goed vindt. Want nu heeft hij jou helemaal voor zichzelf. Daarbij doet hij zijn best om jou heel klein te maken.

Resultaat: jij vindt jezelf minder dan niets waard en denkt dat je zonder hem niets kunt.

Ik vermoed dat je ook niet of weinig werkt, zodat je ook financieel afhankelijk van hem bent. (klopt het dat je man je er ook regelmatig op wijst dat HIJ degene is die het geld in huis brengt?)

Hierdoor ben je in een heel onderdanige situatie terecht gekomen en dat komt hem heel goed uit, want jij zult naar zijn pijpen dansen. Als hij roept "spring", hoor jij te zeggen "hoe hoog?"

Deze situatie duurt waarschijnlijk al langer en is er gaandeweg ingeslopen.

Ik ga enkele ingesleten niet-helpende gedachten tacklen.

Dat jij niks waard bent? ONZIN!!!

Dat jij niet voor jezelf kunt zorgen? ONZIN!!! Hij heeft je klein gemaakt, jij kunt jezelf weer groot maken!

Dat jij niet voor je dochter kunt zorgen? ONZIN!!! Het feit dat je hier schrijft omdat je je zorgen maakt om haar (en terecht) zegt al genoeg!

De eerste stap die je moet, ik zeg MOET, zetten, is jezelf niet meer afhankelijk van hem maken. Om te beginnen afhankelijk van zijn mening.
Denk bij elke verbale oprisping die is bedoeld jou en je dochter te kleineren: "Whatever... Het is slechts jouw mening."

Het is heel goed dat de leerkracht er inmiddels bij betrokken is. Geen wonder dat vader woedend is, nu wordt er aan zijn voetstuk geknaagd! Maar het wordt tijd dat je uit je isolement komt. Heb je familie?

En zoek professionele hulp. Daar heb je zijn goedkeuring niet voor nodig.

JE KAN HET!!!

Ik heb in eenzelfde situatie gezeten. Ik herken die druk die hij uitoefent en ik herken hoe minderwaardig jij je voelt. Ik ben er uit gekomen. Als zelfs ik het kan, met mijn eigen fysieke problemen en een paar kinderen met een autismediagnose, kun jij het zeker!

Nina

"Ik mag er niet aan denken om alleen te vallen, ik heb geen vrienden. "

Ook ik vraag me dan onmiddellijk af: had je die vrienden vroeger wel, waar zijn ze gebleven, en had je man een aandeel in het feit dat je nu geen vrienden hebt?

Het is een typisch patroon bij extreem controlerende en/of mishandelende partners: isoleer de partner van familie en vrienden. Ik heb geen idee of dat gedrag bewust is, maar het is echt een klassieker. Het maakt het mogelijk controle over de partner uit te oefenen en het zelfvertrouwen te ondermijnen. Iemand die een eigen krachtig netwerk heeft zal zich minder snel waardeloos voelen - hij/zij heeft immers familie en vrienden die om ze geven?

Maar goed, dit is dus de situatie. Ik zou proberen iets van een netwerk op te bouwen of de resten van een ouder netwerk misschien weer wat op te wekken. En bedenk ondertussen het volgende. Als jouw echtgenoot nu onverwacht zou overlijden, zou je dan volstrekt incapabel zijn? Of red je het, misschien met moeite, uiteindelijk toch wel? Als het het laatste is, dan red je het natuurlijk ook als je man vertrekt vanwege een scheiding.

Mijn gok is overigens dat hij helemaal niet vertrekt. Als er iemand vertrekt ben jij dat waarschijnlijk.

Groeten,

Temet

info

Even ter verduidelijking, ik werk fulltime, verdien heus niet slecht, maar om dan opeens helemaal opnieuw te beginnen, is toch nog wat anders hoor, ik ben niet schatrijk.
Mijn man zelf heeft wel familie, maar niemand wil hem nog zien, ook in mijn familie heeft hij al ruzie gemaakt waardoor ik delen van de familie soms maandenlang niet gezien heb (logisch volgens hem, want dan zou ik weer hun kant kiezen).
Waar ik me ook aan erger, meneer is leraar en superbelangrijk, alles draait rond hem, als ik hem zeg dat hij toch ook veel verlof heeft, ontploft hij, want dat is niet waar!
Hij verbiedt ons ook dingen, omdat hij daar baat bij heeft.
Ik besef, ik heb het veel te ver laten komen.
Ik kan die verloren tijd nooit nog goed maken ten opzichte van mijn kind.
Om een dom voorbeeld te geven van hoe hij is. Ik ging vroeger elke avond als de dochter ging slapen, mee naar haar kamer om haar goeie nacht te wensen, ik ben dat moeten stoppen van meneer omdat ik haar daardoor van mij afhankelijk maak. Ik ken hier mensen met kinderen van 15 jaar, die ook nog mee gaan om hun kind goeie nacht te wensen.
zucht...

@ Sally MacLennane

@ Sally MacLennane
wat naar voor je dat je het ook meegemaakt hebt, uiteindelijk zal ik het ook alleen wel kunnen, enkel ontbreekt me nu nog de kracht...

reactie

"Even ter verduidelijking, ik werk fulltime, verdien heus niet slecht, maar om dan opeens helemaal opnieuw te beginnen, is toch nog wat anders hoor, ik ben niet schatrijk."

Gelukkig, dan ben je niet helemaal afhankelijk van hem.
Ik realiseer me dat ik niet goed gelezen heb, want je schreef al dat hij je op je werk lastig viel met berichtjes. Sorry!

"Mijn man zelf heeft wel familie, maar niemand wil hem nog zien, ook in mijn familie heeft hij al ruzie gemaakt waardoor ik delen van de familie soms maandenlang niet gezien heb (logisch volgens hem, want dan zou ik weer hun kant kiezen)."

Bijzonder toch, dat niemand hem nog wil zien?

Maak snel een afspraak met jouw familie en maak je hierbij niet afhankelijk van zijn oordeel hierover. Speel open kaart, je zult hun steun nog hard nodig hebben.

"Waar ik me ook aan erger, meneer is leraar en superbelangrijk, alles draait rond hem, als ik hem zeg dat hij toch ook veel verlof heeft, ontploft hij, want dat is niet waar!"

Zijn waarheid versus de echte waarheid. Bekend probleem.

"Hij verbiedt ons ook dingen, omdat hij daar baat bij heeft.
Ik besef, ik heb het veel te ver laten komen.
Ik kan die verloren tijd nooit nog goed maken ten opzichte van mijn kind."

De verloren tijd niet meer. Wel de tijd die nog komen gaat. Kijk niet terug vol zelfverwijt, kijk vooruit!

"Om een dom voorbeeld te geven van hoe hij is. Ik ging vroeger elke avond als de dochter ging slapen, mee naar haar kamer om haar goeie nacht te wensen, ik ben dat moeten stoppen van meneer omdat ik haar daardoor van mij afhankelijk maak. Ik ken hier mensen met kinderen van 15 jaar, die ook nog mee gaan om hun kind goeie nacht te wensen."

Dan ga je vanaf heden dit weer uitvoeren. Je dochter heeft je nodig! Als hij weer begint te preken dat je haar afhankelijk maakt, kijk je hem aan en zeg je iets nietszeggends als "oké", "dat zou kunnen" of zoiets. Laat je niet meer uitlokken tot een debat. Dat win je toch niet.

nog een reactie

Die kracht komt vanzelf, als je je realiseert dat niet alleen jij, maar je dochter ook kapot gaat. En die kracht komt met ups en downs.

Vandaar dat het zo belangrijk is om weer contact met je familie te zoeken en te vertellen wat er speelt. Ze zullen waarschijnlijk niet verbaasd zijn.

Nina

Ik kan me daardoor héél goed voorstellen dat je het niet aandurft om op jezelf aangewezen te zijn als je gaat scheiden. Dat is nogal een stap, maar als ik nu eens stel dat je die stap niet in je eentje maakt, maar met je dochter? Het is van enorm belang dat je je dochter opvoedt in een omgeving waar ze haar zelfvertrouwen op de juiste manier kan ontwikkelen. Jullie gezin, dus in de huidige vorm, is een ontzettend ongezonde omgeving voor haar. Als je jezelf niet belangrijk genoeg vindt, doe het dan voor haar. Ga weg! Je zult jezelf dankbaar zijn als je later terugkijkt. Ik ben érg voor vechten om een huwelijk te repareren, maar jouw huwelijk is niet gezond. Stap eruit voor er echt geen greintje eigen wil meer in je lijf zit.

Je man lijkt nogal zeker van zijn uitspraken, zou hij ook zo gek te krijgen zijn om dat op papier te tekenen? Dat hij afstand neemt van jullie tweeën omdat jullie niet naar hem luisteren?

Stiekeme opnames zullen misschien geen waarde hebben in een rechtszaal, maar het kan hem wel in verlegenheid brengen als je het 'officieus' laat horen aan een bekende of een advocaat. Een ander hoort wat je man zegt, dus kan niet aan jouw verhaal twijfelen. Het is niet anders.

Ik maak me werkelijk ook zorgen over zijn leerlingen. Is dat ook zo zwart/wit? Is elke 5 een aanval om zijn persoon?

Nina

Als hij merkt dat je eigenlijk niet wilt scheiden, gebruikt hij dat.
Ik snap dat je er zelf niet uit bent en het eigenlijk ook niet wilt omdat het niet te overzien is voor je nu, maar het kan handig zijn om dat niet te laten merken aan hem.

Uitvlakken

Helaas kun je mensen, en zeker vaders, niet zomaar uitvlakken Kaaskopje. Het besluit om weg te gaan is een overweging die Nina zelf moet nemen overwegende de voor- en nadelen. Soms is blijven beter met door jou geregelde ingrepen om de schade te beperken. Weggaan betekent vaak een omgangsstrijd en een kind bij een ouder zonder jou toezicht. Een dilemma.

Daarom is het handig als Nina iemand heeft die haar kan helpen bij deze besluitvorming.

weggaan of blijven

Ik ben het helemaal met AnneJ eens dat je er niet bent met weggaan.

Nina zal eerst tot rust moeten komen en moeten beginnen om haar kracht weer te vinden. Anders kun je ook nog de pech hebben dat een rechter oordeelt dat de moeder labiel is en wat dan...

Mij hielp het om van binnen te voelen alsof ik er alleen voor stond en misschien ook alleen verder zou gaan terwijl hij er nog gewoon is. En wat vaker beschreven is, als je zelf niet alleen weer meer zelfvertrouwen hebt, maar over je verbijstering heen bent en weliswaar tegen je zin ervan doordrongen bent dat hij niet gezond in elkaar zit en daar zelf in gevangen zit, dan kun je hem anders tegemoet treden en heb je kans dat je dan ook ineens een andere man ziet waar je niet bang voor hoeft te zijn.

Dat kan, het kan ook zijn dat je wel een uitweg zal moeten zoeken, letterlijk. Dat moet je proberen in te schatten. Niet al dit soort mannen is fysiek gevaarlijk.

Je dochter

Weggaan of blijven is op dit moment even wat minder belangrijk dan je dochter. Mocht je man wegblijven, dan is dat zijn keuze. Ik vermoed overigens dat hij dat niet zal doen maar dat is iets anders.

Je dochter zit echt diep in de put en ziet geen uitweg meer, daar moet je nu iets mee. Ga alsjeblieft op zoek naar hulp voor haar, met of zonder je man. En ga gewoon iets leuks doen, ijsje eten, samen een rondje fietsen of wandelen, lekker even naar het zwembad, maar iets waarbij zij merkt dat ze er toe doet en dat ze goed is voor jou.

Opvoeding

Ik weet niet of de vader een narcist is. Ik denk dat hij vroeger zelf ook zo is opgevoed. Hij lijkt niet beter te weten, en dat terwijl hij zelf ook leraar is.

Dat dochter hem voor schut heeft gezet, zodat een te verwachten oudergesprek met een ‘collega’ die zo helemaal geen respect voor hem heeft, nu onprettig aanvoelt, zal hem ook wel dwars zitten.

Het ziet er gewoon niet hoopvol uit; dit komt niet meer goed.
Neem je dochter mee uit dat huis en biedt haar een ‘veilige’ plek bij je familie.

Het is fijn dat ze de docent vertrouwt en dat de docent haar serieus neemt.

Ik ben bang dat je man zijn dochter heeft verloren.

In Nederland bestaan er ‘ blijf van mijn lijf huizen’. Dat is ook geen pretje, maar in noodgevallen kunnen moeders met hun kind daar heen. Misschien dat je man zo wakker geschud wordt.

Sterkte voor je dochter.

ach...

Elf jaar zeg je? Mijn hart gaat uit naar dat meiske dat geen (soms 'falend') kind mag zijn... en ook naar jou die dit allemaal aan moet zien. Je gaat beslist niet te ver. Hoe is deze man verder? Op basis van je verhaal kan ik me niet voorstellen dat je een warme empathische band met hem kunt opbouwen?

nav Flanagan

"In Nederland bestaan er ‘ blijf van mijn lijf huizen’. Dat is ook geen pretje, maar in noodgevallen kunnen moeders met hun kind daar heen. Misschien dat je man zo wakker geschud wordt."

Uit niets in deze draad heb ik de indruk gekregen dat Nina vreest voor fysiek geweld. Zo'n Blijfhuis is bepaald geen prettige plek, maar soms moet iemand nou eenmaal een veilig heenkomen zoeken dus het is goed dat ze er zijn. Maar in de situatie die hier aan de orde is, waarin de man vooral heel erg onaangenaam doet, maar er geen lichamelijk geweld plaatsvindt, zie ik niet in waarom een Blijfhuis een goed idee zou zijn.

In elk geval niet om wakker te schudden. Ook al niet omdat de vraag is 'hoe dan verder'. Als het antwoord is 'toch maar weer terug naar huis' dan zal man dat vermoedelijk opvatten als 'zie je wel, ze komt met hangende pootjes terug.'

Groeten,

Temet

Temet

Dat ben ik met je eens. Er is nu geen sprake van fysiek geweld. Maar ik lees toch een angst bij Nina omdat ze aangeeft het niet meer te trekken.
Als ze dan ook niet op familie kan terug vallen en geen vrienden heeft, weet ze in ieder geval waar ze, wanneer de nood heel hoog is, naar toe kan.
Soms kunnen die situaties zich zo voor doen. Dan is het fijn om een adres bij de hand te hebben.

Nu heeft Nina een baan, dus zal ze eerder, indien nodig, een vakantiehuisje boeken.
Het was maar om haar te doen realiseren dat ze 24/7 niet bang voor hem hoeft te zijn.

angst

Nina, voordat iedereen gaat speculeren over wat jouw angst is en waar je bang voor bent en er van alles langs komt, misschien beter om het aan jou te vragen.

Je gaf aan dat je het niet meer aan kon (of iets van die strekking).
Wil je aangeven waarom je dat schreef?
Waarom ben je bang het niet meer vol te houden?
Waar ben je bang voor?
Voor jezelf en/of voor je dochter?

re nina

Cijfers als 9 / 10 voor frans en 10/10 voor nederlands zijn heel hoog. Die lagere voor een kwis tijdens een boottocht (zeeklas ?) telt vermoedelijk bijna niet mee. Ik herinner me ieg geen toetsen die meetelden van bos/ zeeklas. Een middelbare school kijkt naar cijfers maar ook naar het oordeel van de school. Weet je al hoe de huidige school denkt over wat je dochter aan zal kunnen, kan je dochter helpen om haar zelfvertrouwen op te krikken.
Ik weet in mijn stad dat er 2x per week een gratis inloopuur is bij gerechtelijke vragen , daar kunnen ze vast wel info geven over echtscheiding of anders het ocmw (daar zitten aardige mensen die er ook voor jou zitten en je op weg kunnen helpen).

Geestelijke mishandeling

AnneJ, natuurlijk kun je vader niet volledig aan de kant schuiven, maar aangezien deze vader deze uitspraken doet, zou dat voor mij reden zijn om de "pappa"-dagen zo beperkt mogelijk te houden. Dochter mag meen ik op haar 12de zelf ook aangeven wat ze wil.

Geestelijke mishandeling bestaat ook, zoals jullie weten. Als kind heb ik "billenkoek" gehad. Dat mag nu niet meer, uitstekend. Maar ik denk dat ik mag stellen dat geestelijke klappen veel schadelijker kunnen zijn. Die gevoelige plek van de fysieke klap gaat wel over (ik heb het niet over zware mishandeling met botbreuken e d.), geestelijke klappen gaan in denkbeeldige "laadjes" en blijf je mee dragen.

De generatie van mijn ouders was hier nog niet zo mee bezig, maar de huidige generatie ouders van jonge kinderen kan weten hoe schadelijk geestelijke mishandeling is. Als je ermee te maken hebt, kan ik me voorstellen dat je het in eerste instantie niet doorhebt. Je groeit daar in mee. Maar als je ervan bewust geworden bent, moet je stappen nemen. Net als bij fysieke mishandeling van je kind. Als daar een herhalend en schaamteloos patroon in zit, blijf je ook niet, lijkt mij.

Stap 1 is dat dochter verteld moet worden dat ze trots mag zijn op wie ze is, haar schoolprestaties en de liefde van haar móeder losstaat van school- of sportprestaties of haar gedrag. Dát is normaal..

Stap 2: vraag overal advies, steun en hulp aan mensen die je vertrouwt. Schrijf je in op huurhuis-websites.

3: niet verslappen. Dochter moet zien en voelen dat er een verandering is ingezet die niet meer stopt.

Praktisch oplossen

Is het misschien mogelijk om een vakantiehuisje voor het weekend te regelen? Zodat je ieder weekend even echt rust hebt met je dochter.
Kan vader ook even tot zichzelf komen en voor zichzelf zorgen.

Pfft

Ik ben op. Mijn man is gisteren ook ingestort en huilde. Dat hij aanzien wordt als slechte vader en dat ik het kind steun. Ik ben heel slecht in hem steunen blijkbaar. Hij gaf gisteren toe dat hij haar uitmaakt/kleineert, maar hij zegt er ook bij dat het dan mijn taak was als moeder om zijn lelijke boodschap mooier te maken tegenover het kind, zo van 'kijk kind, je vader zegt het zo, maar bedoelt het zo. Ik voel dan dat er iets niet klopt en zeg hem dat ook. Zijn reactie? Een partner moet achter de woordkeuze van de ander staan.
Ik kan niet weg, het zijn proefwerken en mijn familie woont hier te ver vandaan.
Ik slaap en eet heel slecht. Ik ben een slecht mens blijkbaar en daar heb ik het heel moeilijk mee.

Nina

Concentreer je op de gedachte dat je man niet klopt. In wat hij zegt en denkt.

Je moet manieren zien te vinden om niet uitgeput te raken.

Bijvoorbeeld door te bedenken dat hij jou niet wil snappen als je hem goedbedoeld dingen uitlegt.

En spreek hem tegen op een zo neutraal mogelijke manier. Zeg bijvoobeeld: dan denken wij daar blijkbaar verschillend over.

Steeds herhalen dat je er niet vanuit gaat dat hij het slecht bedoeld, maar dat het niet werkt en dat je zelf van mening bent dat het schadelijk is.

Proberen domweg in gesprekken het hiertoe te beperken en zeggen dat je als je te moe bent niet verder wilt praten.

Toetsen?

Nina, die toetsen lijken nu misschien heel erg belangrijk. Maar als je nu echt weg wil omdat de situatie thuis niet houdbaar is, stellen die toetsen niets voor. Bespreek het op school, vraag uitstel en ga met je dochter naar je familie als dat is wat je wil.

En nog even

Het is natuurlijk niet waar dat partners achter elkaars woordkeuze moeten staan.

Het instorten van je man

Dat kan goed zijn.

Maar hij moet dan zelf wat daarmee. Wat hij automatisch doet is jou daarvoor verantwoordelijk maken (en dat ben je niet!) en ook op jou de last leggen om hem nu te verzorgen in zijn emotionele problemen. Maar dat moet hij zelf leren doen.

Je bent niet de rugzak van je man waar hij zijn emotionele problemen in kan stoppen als die voor hem overbodige ballast zijn.

Alleen al dat bedenken kan helpen.

Draai het eens om

"Zijn reactie? Een partner moet achter de woordkeuze van de ander staan."

Als dat al zo zou zijn... dan moet hij jou dus ook steunen! Hij zegt dit wel, maar bedoelt dat jij achter zijn mening moet staan en geen eigen mening mag hebben.