U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Eenzaam in huwelijk met gehandicapte man
Sinds 8 jaar is mijn man gehandicapt tot het punt dat we geen gelijkwaardig huwelijk meer hebben. Op de wat wel, wat niet ga ik nu niet dieper in.
Manlief heeft zorgmensen die hem begeleiden en hem soms mee uitnemen. Ik werk en zorg(de) voor de kinderen (nu zelfstandige kinderen).
Ik ben moe. Mis een man die míj́ uit neemt. Ik hoef geen seks of nieuwe man. Denk ik. Maar ik vind dit leven zó saai en vereenzamend. Ik heb wel vriendinnen. Maar zij hebben hun eigen gewone leven. Ik zou ze kunnen vragen of ze mee eens mee uit konden nemen. Ik heb dat wel eens gedaan. Maar het is zo droevig daarom te moeten vragen. Ik weet niet hoe ik het moet oplossen.
Manlief is voor straks gevraagd op een uitje met een vrijwilliger. Ik kan wel gillen!
Broer en zus
Anoniem, als je jullie relatie als een broer/zus- relatie kan vertalen, dan hoeven jullie elkaar niet los te laten; dan blijft er ruimte om met elkaar over van alles en nog wat te praten of dingen te delen, zonder bang te zijn elkaar te kwetsen.
De band tussen broer en zus kan heel waardevol zijn; het vertrouwen en de wederzijdse herinneringen maken vriendschap tot iets speciaals, zelfs als het niet hetzelfde is als een relatie.
M lavell
Wat heb je dat mooi verwoord. Zou 'verplichte' kost moeten zijn voor iedereen die een relatie begint, ik wou in ieder geval dat ik dit jaaren geleden had gelezen/geweten.