Echtgenoot 41j verliefd op collega 25j

"Dat hij niet weet of hij nog nee gaat kunnen zeggen als ze nog eens afkomt."

Een tijdje geleden dacht ik hem te zien, 100m. bij me vandaan. Ik ben toen niet op hem afgestapt, maar mijn hoofd draaide wel overuren. Thuisgekomen zag mijn vrouw dat ik aangedaan was. Ze probeerde me te comforten, zei dingen als 'Zelfs áls hij het was, maak je niet druk! Ik blijf bij jou.'

Jouw man reageert eerder alsof hij argumenten zoekt. En jij geeft ze door zo te reageren,.. misschien ja. Maar als hij voor jullie vocht zou hij begripvoller reageren, vind ik. Quote hierboven lijkt eerder een dreigement.

Onzekertje

"Dat hij niet weet of hij nog nee gaat kunnen zeggen als ze nog eens afkomt."

Dit komt over als emotionele chantage.
Ik zou me achter mijn oren krabbelen of je hier nog wel mee door wil gaan.

Jij duwt hem niet in haar armen, hij zoekt zelf een uitvlucht om het te kunnen doen. Door zijn manier van reageren brengt hij jou aan een emotionele afgrond. Blijf niet aan hem hangen als een onzekere afhankelijke vrouw.

Ga je eigen weg. En hij kijkt maar welke weg hij pakt.

Ach'

Je was even geen sterke vrouw, foutje, dat laat je niet meer jezelf gebeuren.
Zeg gewoon tegen je man dat je net op het verkeerde moment iemand tegen kwam die je aan haar deed denken en dat je voorlopig geen rituals-store wenst te bezoeken.
Zijn reactie en woorden zijn ook uit pure schaamte; sta erboven en negeer ze.
Zijn uitbarsting was waarschijnlijk ook gevoed door een emmer die was overrgelopen, gelijk aan die reactie van jou.

Nogmaals; ontken haar bestaan door boven haar te staan. Je man had aangegeven bij zijn gezin te willen blijven. Hou dat voor ogen.
Zo te lezen is je man best een lieve man met een goed hart. Hij heeft jou ook nodig.

Hij kon

Het niet meer aan?????

Wat zei jij? Dan ga je toch Lekker naar Truus. Als hij het allemaal zo moeilijk vind.

Doe je schouders eens omhoog !!
Je mag boos en verdrietig zijn! Dat is volledig normaal. Misschien ben je te veel uit je slof geschoten maar dat is niet erg, aan je dochter laat je juist zien dat je geen robot bent. Het was misschien niet de juiste manier maar gevoelens komen en gaan en dat mag !! Maar goed zo zie ik het !!!

Poeh poeh als ze toch menen dat het allemaal zo goed is op een ander dan moeten ze gaan!!!
Wat is dat toch met hun?

Ik word er wel zo boos van. Net of jij je emoties ons er controle hebt onzekertje.
Leg dit eens uit aan hem. Hij heeft met je leven " gespeeld " en nu mag jij niet boos worden?

Wat verwacht hij dan een ijskonijn?

Teveel

Wat ik opmaak uit je eerste verhaal is dat je al heel erg lang de vrouw bent geweest die in een depressie zat en waar hij al heel erg lang alles voor heeft gedaan. Uit liefde voor jou.
Jullie hebben zo een ongezonde relatie opgebouwd, waarin jij je afhankelijk hebt gemaakt van hem en hij boven zijn krachten uit is gaan investeren in jullie gezin.
Die afhankelijkheid lijk je nu ook in stand te houden: hij moet zorgen dat jij geen twijfels hebt etc. En daarbij heeft hij steeds minder middelen: zelfs als hij aangeeft dat zij niet in die winkel werkt slaan bij jou de stoppen door als je iemand ziet die er mogelijk op lijkt.
Helaas krijg je hier ook nog een bevestigd, dat hij de kwade genius is en jij het slachtoffer. En dat je boos moet zijn op hem.
Ik heb in het begin gevraagd of de relatie therapeute ook nog een advies had voor jou en dat was vooral je eigen krachten weer gaan opbouwen. Je bent ermee begonnen, door zelf naar buiten te gaan en zelf iets aan te pakken. Concentreer je even op je eigen herstelproces, want hoe het leven ook verder gaat, zoals het de afgelopen jaren is gegaan kan niet meer.
Je man kan het niet meer aan en jij wordt er niet beter van.
De Truus is niet de grootste bedreiging voor je relatie. De grootste bedreiging is het patroon dat zich heeft ontwikkeld. Jij kunt niet voor hem bepalen wat hij moet doen om dat te doorbreken. Je kunt wel naar jezelf kijken, wat jij moet doen om zelf het leven aan te kunnen.
Ik hoop dat je daar goede hulp en goede adviezen bij krijgt.

Tsjor

Terug naar af

Inderdaad. Je moet terug naar af om jezelf te redden.
Als je je meer en meer in de slachtofferrol wentelt dan blijf jij straks als zielig en hulpeloos hoopje achter. Help jezelf van die hulpeloosheid af.
Dat kan je relatie helpen, maar mocht dat niet zo zijn dan voorkomt het in ieder geval dat je hulpeloos achter blijft.

Erover praten, je hart luchten en al die dingen, dat is Libelle romantiek. De werkelijkheid is dat in de wilde ruimte praten, zoals op een internet forum, je vooral wapent in de strijd. Het polariseert. Het verhard standpunten. Tussen je eerste bericht en nu zie je dat ook werkelijk gebeuren. Je wordt daarbij aangemoedigd door mensen die hetzelfde online proces hebben meegemaakt en die daarmee vinden dat dat de norm moet zijn.

Hou ermee op. Het is verstandiger om je op je eigen therapie te concentreren.
Aan jezelf werken.

Een stap

Je moet nog veel stappen zetten. Maar dit is er mogelijk een van:
'hij weende toen hij het zei van die gevoelens, omdat hij wist dat hij me daar mee kwetst.' Geef bij je man aan, en zet zelf in je hoofd, dat hij jou niet meer hoeft te beschermen. Laat hem eerlijk zijn. en wees jij eerlijk.
Als je denkt dat hij in een depressie zit, verwijs hem dan naar de huisarts. Ga zelf niet de reddende engel spelen, want je hebt zelf gemerkt dat dat niet goed werkt. In feite houd je dan de ongezonde relatie in stand, alleen draai je het een beetje, zogenaamd, om.
Dus spreek af: je hoeft me niet meer te beschermen, je hoeft mij niet te redden. .
Als er dingen zijn die jou kwetsen, dan moet je zelf zien dat je daar iets mee doet, zelf oppakken, niet bij een ander neerleggen. Verander alles wat je kunt aan jezelf. Maar probeer niet een ander te veranderen. Red jezelf. Maar gun hem ook de ruimte om zichzelf te redden.

Tsjor

Bedankt voor de reacties

Iedereen bedankt voor de reactie.
Tsjor extra bedankt voor de zeer uitgebreide.

Ik ben nog steeds bezig hoor met aan mezelf te werken.
Ik doe meer en meer zelfstandig en probeer ook al zaken te doen om mijn man te ontlasten als hij uitgeput van het werk komt.

Ik weet dat het misschien klinkt als een excuus maar de dagen voor mijn maandstonden ben ik een emotionele bom en ja die is gisteren jammer genoeg weer ontploft. Dat is dus nog iets extra om aan te werken!
Ik snap mijn man zijn reactie, maar zou ook graag hebben dat hij de mijne ook begrijpt. Het doet verdomd veel pijn en het lijkt wel of ik er overal waar ik kom aan herinnerd word.
Ik volg de reactie dat ik me niet zo zeer druk moet maken over haar en dat ze voor mij en mijn gezin niet de moeite waard is om van wakker te liggen.
Dat IK moet werken aan mezelf en hoe ik naar bepaalde zaken kijk.

Voordat je nu denkt

Ik moet aan mezelf werken en verder niet en dan komt het goed...je man heeft zo niet nog meer werk te verzetten. Als hij daar niets mee doet, trek dan alsjeblieft je conclusies en hoor/ zie de boodschappen die hij geeft. Want hij geeft ze maar je hoort ze niet.

Bijtijds

Bijtijds een potje huilen om zo de opgekropte emoties er uit te gooien. ‘Bijtijds’ houdt in op momenten dat hij niet thuis is en ook niet binnen een uur.

‘Bijtijds’ staat voor ongeremd alle negatieve gedachte aan pijn van je af laten stromen zodat je je leeg voelt, je moe bent en je een paar uur kan slapen om je weer mens te voelen.

Het huilen is een momentje voor jezelf; zo hoeft je jezelf niet te verklaren of antwoorden te geven op ‘zeurvragen van anderen’ waarom je je zo voelt of wat je eraan gaat doen...

Je huilt dan omdat je dat nodig had, omdat het soms verstikkend aanvoelt en je moe bent van dat zware hart. Een moment zelfmedelijden, zodat je de rest van de dag weer beter in je vel zit. Goed genoeg om de sfeer in huis naar je hand te zetten.

Onzekertje,

post #86, is een reactie op je post #61 over doembeelden, op de vorige pagina.

Maak in dit proces ook ruimte voor verdriet, want die moet er ook uit.

Flanagan

Bedankt voor je reacties!

Mijn man is gisteren naar de dokter geweest, omdat hij vaak gevoelloos is in benen en penis en hierdoor moeilijk een erectie kan houden.
Dit zou voortkomen uit een zenuwaandoening die hij heeft en zijn diabetes en stress verergeren dit dan nog.
Hij voelt zich gefaald, geen man en heeft enorme schuldgevoelens. Gisterenavond zei hij dat hij hoopt dat ik iemand vind die mij verdiend...
Hij is op aan het geven, geen kracht meer om door te zetten en denkt dan beter af te zijn bij haar.

Dokter heeft hem wel kunnen overtuigen om volgende maandag met psycholoog te gaan praten.
Naar mij toe sluit hij zich af. Raakt me niet aan, kust me niet, kijkt me niet aan. Niets spontaan meer.

Wat moet ik doen??

Stabiele bodem

Je kan alleen werken aan een stabiele bodem voor het hele gezin, zodat je man ziet dat je een sterke vrouw bent en hij niet alleen een kar hoeft te trekken.

Ergens denk ik ook dat je het in een groter verband kan zien omdat je aangaf dat je dochter mogelijk over een jaar weer een hartoperatie moet ondergaan. Vaders kunnen heeeel bezorgd zijn om hun kinderen. Ik heb dat bij mijn vader gezien; altijd bezorgd om één van zijn kinderen, zijn hele leven lang, en niet ov die angst praten.
Je man heeft verschillende zorgen; zorg om zijn vrouw en zorg om zijn dochter, dat zijn er al twee. Dan ook zijn eigen gezondheid. De jonge gezonde dame is zijn ontsnapping.

Door te laten zien dat de zorg voor jou ( bezorgdheid voor nieuwe depressie) onterecht is, omdat je in staat bent een stabiele situatie te creeëren, geef je hem ruimte om niet in paniek raken. Zo ontstaat bij hem hopelijk het gevoel dat jullie er samen uit komen.

Doe verder even niets; de psycholoog heeft ook zo een methode. Mogelijk dat die methode wordt gedwarsboomd als jij te veel voor hem gaat denken.

Ik hoop niet dat ik te veel voor jullie hebt ingevuld. Ook wat betreft de zorg om de dochter. Lees anders verder iets over midlifecrisis en de symptonen. Het kan je helpen hem te begrijpen en geduld te bewaren.

Even cynisch

Het beeld wat je schets van je man lijkt me niet lange tijd aantrekkelijk te blijven voor een 25 jarige vrouw, eerlijk gezegd: kinderen en vrouw die zorg nodig hebben (gehad), zelf een aandoening, etc. De kans lijkt me groot dat ze afhaakt, mocht het komen tot een volledige relatie.
Sini

gevoelsmatig

Zou ik deze man niet vertrouwen. Naar jou toe laat hij een minimum aan zelfvertrouwen zien en voegt hij slachtofferig toe dat jij iemand zou moeten vinden die jou verdient...Terwijl hij zich eigenlijk ook een beetje mokkend opsteld, geen contact wil maken.
En daarnaast zegt hij beter af te zijn bij haar...???
Dit klopt niet.

Maar Sini heeft gelijk: vermoedelijk heeft een 25 jarige weinig trek in een 41 jarige met allerlei gebreken en een scheidingsgebeuren.... :-)

Dank jullie wel

Voor jullie reacties!

Ik heb hem gisteren gezegd dat hij totaal geen aandacht en/of affectie meer toont voor mij.
Hij zegt zich hier niet bewust van te zijn.
Nu gaat het weer even...
Ik probeer enkel ons gezin te zien op dit moment en haar niet meer toe te laten tot mijn gedachten en vooral niet tot mijn woorden naar hem toe. Niet simpel!

Laat los

Kun je het ' jij moet goed voor mij zorgen' loslaten?

Tsjor

Tsjor

Ik denk dat ik dat meer en meer kan door steeds zelfstandiger dingen te gaan doen en te regelen ipv mijn man hier steeds voor nodig te hebben.

Ben gisteren zelfstandig met tram en bus ( ongeveer 1u onderweg enkel) mijn dochter gaan inschrijven op nieuwe school. Vandaag mijn zoon op een andere school.
Heb samen met onze dochter de Haag naast ons huis afgedaan (serieus karwei!) ,...
Vroeger zou ik gewoon op mijn man hebben gewacht tot die samen met mij dit zou doen

Super onzekertje!

Goede stap in de juiste richting!!!!

Heel herkenbaar !!

Schouder klopje vanuit mij

Miss

Bedankt!!

Gisteren nog even een babbel gehad met mijn man.
Hij heeft het heel erg moeilijk.
Hij ziet welke grote vorderingen ik maak en voelt zich enorm schuldig naar mij toe dat hij toch zo ver van me afstaat ( en dus niet dichter bij me komt door mijn vooruitgang)
Hij voelt zo goed als niets meer ( voor niemand)
Voelt zich alsof hij ergens helemaal alleen zweeft en niemand hem kan bereiken.
Hij voelt zich ook gefaald in zijn 'man zijn.
Zegt nog weinig kracht te hebben om te blijven vechten, maar dat hij wel nog aan het vechten is ( op dit moment)
Ik hoop dat het gesprek met de psycholoog maandag hem gaat kunnen helpen.

Schuldgevoel

Onzekertje, dat zijn zeker grote stappen die je maakt en heel erg belangrijk. Maar het laat ook zien hoe intens veel je hebt geleund op je man en hoeveel hij voor je heeft gedaan.
Jullie hebben daardoor samen een ongezond patroon ontwikkeld. Jij werd er niet beter van en hij is op.
Het kan zijn dat je alle liefde en inzet die er zeker was hebt opgebruikt. Bespreek met je man, dat je je dat realiseert. Dat je hem erg dankbaar bent voor alles wat hij voor je gedaan heeft, maar dat je ook beseft dat jij op deze manier teveel van hem hebt gevraagd en dat jullie zo een ongezonde relatie hebben ontwikkeld. Laat hem vooral zien, dat jij daar zelf een belangrijk aandeel in hebt gehad, ook al waren daar goede redenen voor.Maar dat je ook beseft dat het zo niet verder kan.
Hij moet zich niet schuldig voelen, hij moet jou niet beschermen, hij moet de verantwoordelijkheid die op zijn schouders heeft gerust niet meer dragen.
Het kan zijn dat deze verandering in de relatie lukt terwijl jullie nog samen zijn, maar dat zou wel een zeer forse ommekeer zijn en ik zie in je berichtjes, dat bij jou alles toch nog is ingesteld op herstel van de relatie. En niet op het opnieuw uitvinden van de relatie.
Er doemt een tweede valkuil op: je dochter kan de positie van je man overgedragen krijgen. Zij gaat dingen met jou samen doen, maar daar zit maar een heel kleine overgang tussen dingen samen doen en de verantwoordelijkheid overnemen als het bij jou niet lukt, of als jij je afhankelijk opstelt. Zorg dat de kinderen niet de last van jouw leven moeten dragen.
Dat betekent dat je zelf erop moet letten dat je dingen echt zelf, alleen gaat doen. Wat het dan ook is. In huis, maar als het kan ook iets buitenshuis. Een cursus tekenen, gymnastiek of een andere vorm van bewegen, luisteren naar muziek die jij leuk vindt. Kleine stapjes opbouwen om te ontdekken waar jouw passie ligt, welk leven jij zelf wilt leven.

Tsjor

Een goed gesprek

Het vraagt vooral ook om een goed gesprek met je man. Geef aan, dat je beseft hoeveel hij voor je heeft gedaan (toen het misschien niet anders kon) en dat je daar dankbaar voor bent. Dat hij het beste is wat er in jouw leven was. Maar dat je ook ziet dat jullie daardoor een ongezonde relatie hebben opgebouwd, die hem heeft uitgeput en jou niet beter heeft gemaakt.
Geef ook aan, dat jullie elkaar daarom los moeten laten. Hij moet zich niet meer schuldig voelen, hij moet jou niet meer willen beschermen, hij moet niet meer de verantwoordelijkheid voor jouw leven dragen.
Geef ook aan, dat jij je eigen leven moet gaan opbouwen, even los van de kinderen en los van hem. Dat wil niet meteen zeggen dat je apart moet gaan wonen, maar wel dat je zelf op pad moet gaan (letterlijk en figuurlijk) om te ontdekken wat je eigen leven inhoudt.
En dat hij dat ook moet doen. Meer aan zichzelf denken, de last van de verantwoordelijkheid van zich af laten glijden. Meer ontspanning zoeken. en dat jij hem daarbij niet op de huid zal zitten.
Stop met vragen of zoeken naar zijn gevoelens voor jou. Het is nu niet meer het belangrijkste. Zeg dat ook tegen hem: daar ga ik niet meer naar vragen en ik ga ook niet elk gebaartje wegen op een goudschaaltje met de vraag of je nog wel genoeg van me houdt. Ik weet dat je genoeg van me houdt, maar ik weet ook dat ik die liefde heb opgebruikt.
Vraag hem wel om één zorg nog met je te delen, dat is de zorg voor de gezondheid en de toekomst van je kinderen.
Beperk daarna de gesprekken tot gesprekken over de kinderen en vragen naar elkaars bezigheden van de dag en elkaars welbevinden, zonder dat er de druk van de relatie op ligt.
Wellicht blijft de relatie zo in stand, wellicht ook niet. op dit moment is dat neit de grootste zorg.
De grootste zorg is dat jullie allebei weer emotioneel en psychisch gezonde mensen worden, die met een beetje plezier in het leven kunnen staan. Als het met elkaar is is dat mooi, maar samen hebben jullie al het beste verbruikt wat er was. Als dat los van elkaar is, dan hopelijk met diep respect voor elkaar en met de vreugde dat het de ander goed zal gaan. en de herinnering aan alle liefde die jullie elkaar gegeven hebben.

Tsjor

Korter samengevat

'Hij ziet welke grote vorderingen ik maak en voelt zich enorm schuldig naar mij toe dat hij toch zo ver van me afstaat ( en dus niet dichter bij me komt door mijn vooruitgang).' Het is dus nu vooral even goed, dat hij zo ver van je af staat. Die afstand heeft hij echt nodig om zelf weer overeind te komen. en jij hebt die afstand nodig om beter te worden.

Tsjor

Afspraak

Misschien moeten jullie een afspraak maken: we praten pas verder over onze relatie (ook op seksueel gebied) over twee jaar. Datum prikken en vast leggen.
In die twee jaar wonen jullie wel in een huis, maar dan als mensen die nieuwe afspraken met elkaar maken, dus je kunt niet leunen op oude patronen. Laat het zich ontwikkelen. Eet je niet mee, omdat je ergens bent, waarvan ik niet weet waar je bent? Geen probleem. gebeurt dat vaker? Ook geen probleem. Heb je geen tijd of zin om te koken? Geen probleem. Als de ander wel wil eten zal die zelf moeten koken.
Bottom line is de zorg voor de kinderen natuurlijk, maar laat elkaar opnieuw uitvinden wat je daarin kunt doen.
En over twee jaar ga je samen rond de tafel zitten en bespreek je de toekomst. Dat betekent ook twee jaar geen drastische besluiten, geen moeilijke gesprekken over de relatie. Beiden zijn jullie bezig je eigen leven opnieuw uit te vinden. Straks zie je pas wat dat voor gevolgen heeft voor de relatie.

Tsjor

Tsjor

Bedankt voor de tijd die je hebt genomen voor je uitgebreide reacties.

Ik heb hem gisteren tijdens onze parkwandeling en ons gesprek gezegd dat ik ontzettend dankbaar ben voor alles wat hij voor mij ( en ons gezin) gedaan heeft. Dat ik weet dat ik hem ( onbewust) veel pijn heb gedaan en ik heb me hiervoor verontschuldigd.
Dat ik alles als vanzelfsprekend vond toen en dat ik dat nu absoluut niet meer zo zie.
Dat ik weet hoeveel hij van me houdt, want dat hij het anders nooit zo lang zou hebben volgehouden.
Ik heb hem ook gezegd dat ik, net zoals hij NIET terug wil naar de relatie zoals ze voorheen was.
En dat ik graag samen met hem een nieuwe zou willen opbouwen met gezonde verhoudingen tussen ons. Naast elkaar, met respect voor elkaar.
Dat hij niet meer voor mij moet zorgen. Hij zei dat dat iets is waar tijd zal voor nodig zijn om dat te vatten dat dat niet meer hoeft, omdat hij nooit anders heeft gekend.

Ik weet dat ik idd moet opletten dat ik mijn dochter nu niet ga zien als 'vervanging' van mijn man om alles samen met me te doen.
Denk wel dat ze weet dat ik dat absoluut niet van haar verlang, maar dat zij nu geniet vd aandacht en tijd die we samen doorbrengen. Relatie is altijd moeilijk geweest, omdat ik nooit een echte band met haar heb gehad door postnatale depressie.
Nu voel ik ook werkelijk liefde en warmte iets dat jaren moeilijk te verwoorden en te voelen was.

Denk niet dat ik op dit moment met mijn man een datum van bv 2j kan afspreken Tsjor. Hij kan op dit moment zelfs morgen niet garanderen.
Ik heb hem wel gezegd dat hij op dit moment geen grote beslissingen moet nemen ( door depressie).

Maandag gaat hij voor 1ste gesprek naar psycholoog en 17/7 Hebben we een afspraak bij een nieuwe relatietherapeute.

Ik weet dat ik nu absoluut geen druk mag zetten, want dat hij dan gewoon wegvlucht zonder doordachte keuzes te maken. Heb ik hem gisteren ook gezegd.