U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Driftbuien vriend
Ik heb een relatie met een hele lieve man, denkt mee, helpt me met van alles en is er zo goed als altijd voor me. We kunnen lachen, kletsen, helemaal leuk.
Alleen, hij heeft eens in de zoveel tijd een driftbui. Dan sneuvelt er keukengerei, er wordt een glas gegooid of er vliegt een fruitschaal door de lucht oid.
Op het moment dat we gingen samenwonen barste de bom voor het eerst heel heftig. Dit was gericht aan mijn zoon (toen net 10) waardoor letterlijk de borden met gehakt over tafel vlogen. Mijn zoon zwaar overstuur natuurlijk.
Wat bij mij boven kwam, was, ik stop meteen de relatie. Ik heb dit uiteindelijk niet gedaan. Hij zat middenin een burnout, hij zat er qwa werk nogal doorheen. Ze hebben elkaar de hand geschud en sorry gezegd en de relatie ging voort, we zijn gaan samenwonen, we waren al bezig met klussen.
Tijdens zijn burnout zijn er geregeld flinke driftbuien geweest waar er nogal wat door de kamer vloog(nooit meer waar mijn zoon bij was) gekoppeld met onredelijke dingen roepen mijn kant op. Ik heb dat toen afgedaan als: iedereen gaat anders met een burnout om, dus ik wilde hem de ruimte geven. Ik bleef vriendelijk en liefdevol naar hem toe, ik zette mijn eigen gevoel even opzij. Hij zocht hulp en werkte hard aan zichzelf om erbovenop te komen, dat was de reden dat ik bij hem bleef. Ik geloofde in hem. Na 3 kwart jaar (nog heel vlot vind ik) was hij door zijn burnout heen. Ik had de man weer terug waar ik van was gaan houden. Alleen, zo nu en dan heeft hij nog steeds een driftbui. Weleenswaar minder heftig, maar ze zijn er wel. Dit is dus een karaktertrek dat bij hem hoort. Ik begin me er bewust van te worden dat ik hier steeds meer van baal. Dagenlang is er spanning tussen ons na zo'n bui. Ik krijg buikpijn van die spanning, ik slaap slecht, kortom, ik voel me gewoon klote. Ik moet steeds degene zijn die dan weer een gesprek aan moet knopen, anders blijven we zo sudderen, want hij doet "gewoon, alsof er niets is."
De laatste driftbui was afgelopen maandag. Ik deed geïrriteerd naar hem, er was iets waar ik op dat moment boos om was, waarop hij het bord dat ik in mijn handen had uit mijn handen aan scherven sloeg. De hond kwam gelijk op de worst af en die werd hardhandig opzij geduwt. Hij tierde dat ik mijn excuses moest maken en er werd verder nogal wat afgetierd, (hij vloekt niet ofzo hoor) waardoor ik me afgezonderd heb. Ik maak geen excuses, ik ben van mening dat ik ook mijn gevoel mag uiten, ik tel regelmatig tot 10 en hou dan mijn mond. En daarnaast, ik vind, wat er ook voorafgaat, dit gedrag dat hij laat zien mag gewoon nooit gebeuren.
Ik merk dat ik dit niet meer van me af kan laten glijden. We hebben samen een baby van 4,5 maand. Wat als zoiets gebeurd terwijl onze kleine straks over de grond kruipt? Of als hij ouder wordt, gaat hij papa dan lopen pleasen om hem vooral maar niet boos te maken? Tussen mijn zoon en mijn vriend is het nooit helemaal goed gekomen. Mijn zoon pleast ook. Zegt maar ja en amen, want durft niet tegen hem in te gaan. Oppervlakkig kunnen ze het wel vinden samen, maar mijn zoon durft bijv nooit iets te vragen aan hem.
Ik zit hier mee. Het is een geweldige topvent, echt, steunt me door dik en dun, is echt mijn maatje, maar ik merk dat deze buien toch wel langzaamaan mijn liefde beetje bij beetje aan het afbrokkelen is, ik vind dat doodzonde. Ik vind het stom gedrag. Ik kijk op hem neer. Ik vind het peutergedrag. Als volwassen vent moet dat toch anders kunnen, vind ik. Hij biedt om te beginnen nooit excuses aan na zo'n bui. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij iets zou doen mbt die driftbuien, het vormt een probleem. Een probleem tussen ons. Alleen hij pakt het probleem dus niet aan.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Aanknopingspunt
Misschien zou jij idd zijn verontwaardiging over jouw boosheid als aanknopingspunt kunnen gebruiken. Op een rustig moment zeggen; het spijt me dat mijn boosheid zo pittig bij je binnenkwam, was ik me niet van bewust. Wat zullen we afspreken met elkaar over wat we acceptabele uitingen vinden van boosheid en wat niet?
Het zou wel heel magisch zijn als dan het kwartje zou vallen maar je weet maar nooit
Maatje?
Een maatje die je door dik en dun steunt, maar met spullen gaat gooien als hij verontwaardigd is... in het bijzijn van kinderen? Als wíj boos op elkaar zijn, dan knalt er een deur en loopt er iemand weg. Na een half uur zijn we beide afgekoeld om het uit praten. Een dergelijke gang van zaken is hier misschien 2x per jaar en vaak een samenloop van gebeurtenissen en omstandigheden. Je soms aan elkaar ergeren mag, een keer boos zijn ook. Maar zoals hij er mee omgaat en kinderen bang maakt, kan niet!
Knurf
"Maar dan krijg je een omgangsregeling. En zijn de kinderen dus bij paps als mams er niet meer bij is om ze op te vangen als hij een woedeaanval krijgt. Wat schiet je daar mee op?"
Als de situatie echt ongezond is, zoals bij V, dan is dit een destructieve gedachte. Ik heb die gedachte ook gehad, en die heeft mij er jarenlang van weerhouden bij mijn ex weg te gaan. Weggegooide jaren, waarin ik door de situatie ook nog eens zelf fysiek en mentaal onderuit ging. Toen kon ik er ook niet zijn voor de kinderen. Wat heb ik een spijt dat ik mijn huwelijk niet eerder beëindigd heb!
Bij een omgangsregeling, en zelfs wanneer je onverhoopt met zo'n man in 50-50 co-ouderschap terechtkomt, dan nog leren je kinderen van jou wat gezond gedrag is. Die van mij zijn nu pubers en benoemen nu zelf heel duidelijk dat mijn gedrag (vragen, praten, uitleggen) werkt en pa's gedrag (eisen, intimideren, met woorden en zo nodig met spierballen) niet werkt. Ze zien hun vader veel en houden van hem, maar er is altijd een "maar". Hij doet vaak "raar" of "akelig".
Gelukkig woon ik in de buurt en komen ze regelmatig even bij mij uitblazen. Kopje thee, stoom afblazen (ik hoor aan en oordeel niet, geef soms wel tips) en dan hup terug naar vader.
Zoals meestal ben ik het hartgrondig met JoHanna eens. Ze heeft goed inzicht in zulke relaties. Lees haar posts goed.
Opkomen voor de kinderen
Ik denk dat je door weg te gaan meer voor je kind kan betekenen dan door te blijven. Deze man zal waarschijnlijk sterk de neiging hebben van jou als partner verlangen dat je 1 lijn met hem trekt als hij een scène heeft gemaakt met kind? Als je bij hem weggaat, kun je klip en klaar tegen je kind zeggen dat een driftbui geen ‘functionele’ en terechte reactie is op een ergernis of op een misstap van een ander persoon. Als je bij hem blijft is het veel moeilijker daar onomwonden stelling in te nemen. Dan kom je in een spagaat in je partnerrelatie.
Voor de duidelijkheid: het is helemaal niet nodig vader zwart te maken om toch duidelijk te zijn over dit soort dingen. Ik houd vader hoog naar de kinderen toe. Maar ik ben wel straight als zijn gedrag grensoverschrijdend is. Ik beweer niet dat hij een ‘slechter mens’ is dan ik ben. Ik ga ook niet akkoord als ze respectloos over hem praten als hij een uitbarsting heeft gehad: boos mag, minachting niet. Onze kinderen zien inmiddels dat ze, uit zelfbehoud, soms een beetje afstand moeten nemen van vader om de klippen te omzeilen. Ik probeer ze te helpen die afstand/nabijheid te optimaliseren: genieten van wat wel positief is en afstand nemen van wat jou schaadt. Dan kunnen ze het heel fijn hebben met hun vader maar moeten ze ook bepaalde verwachtingen loslaten. Best moeilijk en ook wel verdrietig. Maar het volgt rechtstreeks uit zijn agressieve, destructieve gedrag, waar niemand anders verantwoordelijkheid voor kan nemen dan hij.
Groet,
Jo Hanna
omgangsregeling
"Maar dan krijg je een omgangsregeling. En zijn de kinderen dus bij paps als mams er niet meer bij is om ze op te vangen als hij een woedeaanval krijgt. Wat schiet je daar mee op?"
Dan hebben de kinderen in ieder geval één plek (moeder) waar ze zich veilig kunnen voelen.
Wat ik me afvraag
Wat ik me dan af vraag als ik zo'n verhaal als dat van TS lees is of hij altijd al zo geweest is.
Had hij vroeger als kind/puber ook zulke driftbuien en hoe werd daar door de omgeving op gereageerd?
Heeft niemand hem ooit geleerd dat zulke uitbarstingen niet kunnen? En heeft hij nooit geleerd hoe daar mee om te gaan?
Had hij zulke buien ook al toen jullie nog verkering hadden?
Heb je toen zijn ouders wel eens gevraagd hoe ermee om te gaan?
Vertoont hij dit gedrag alleen thuis of ook wel op het werk of bij familie?
In elk geval hoop ik dat het gesprek vandaag wat oplevert.
Hoe ging het gesprek?
V, hoe ging het gesprek vrijdag?
Wat levert het hem op?
Je zegt dat de driftbuien bij hem horen, maar is dat echt zo?
Heeft hij ook driftbuiten op zijn werk?
Heeft hij ook driftbuiten als jouw familie of andere buitenstaanders aanwezig zijn?
Heeft hij ook driftbuiten als hij alleen is (bijv. z'n computer kapot gooien oid...)
Of heeft hij alleen maar driftbuiten bij jou, en in eerdere serieuze lange termijn relaties?
Ik ben bang dat het antwoord het laatste is.
Hij doet het omdat het hem iets oplevert. Dat jij je gevoelens inslikt. Dat jij je irritaties naar hem niet uitspreek. Dat jij in de dagen na zo'n driftbui je stinkende best doet om hem te ontzien in huishouden en hem nergens op aanspreekt.
Ook al is zo'n driftbui maar af en toe, het leidt toch tot permanente ongelijkheid tussen jullie. Ongelijkheid in wie zijn gevoelens mag uiten en wie niet. Ongelijkheid in wat je tegen elkaar kunt zeggen. Ongelijkheid in wie waarop aanspreekt en wie niet. Ongelijkheid in wie de verantwoordelijkheid draagt voor wiens emoties. En als je net een klein kind hebt, dan heb je nu waarschijnlijk ook een fikse ongelijkheid in de verdeling van huishoudelijke taken en zorgtaken.
Therapie gaat niet helpen als hij zijn driftbuien buiten jullie relatie prima onder controle heeft. Hoogstens voelt hij daarna weer iets beter aan waar precies jouw grenzen liggen en maakt 'ie het precies zo bont dat jij net niet vertrekt. Maar therapie kan er ook toe leiden dat jouw grenzen nog verder opschuiven en vervagen. Het is immers een forse investering en de therapeut zal jouw vragen om commitment. En veel relatietherapeuten gaan toch uit van "waar er twee een probleem hebben, hebben er twee schuld" en dat kan er toe leiden dat jullie met de therapeut tot "oplossingen" komen waarbij jij nog verder dan nu al meebeweegt met je partner; nog meer verantwoordelijkheid op je neemt voor zijn emoties.
Syboor
Mooie analyse!
Syboor
Mooi beschreven en helaas herkenning.
Relatietherapie leverde bij mij alleen extra frustraties op. Zolang de therapeut niet doorheeft hoe man anders is bij mij dan hij naar haar toe doet voorkomen, kom je niet ver.
TO, hoe is het met je?
Heb je nog hoop dat het nog wat gaat worden met je man?
Syboor
Of heeft hij alleen maar driftbuiten bij jou, en in eerdere serieuze lange termijn relaties?===
En als je vraagt waarom dat is en het antwoord is: dat is toch logisch. Ergens anders of tegen anderen ben ik anders, dat geldt toch ook voor jou? Of: ik moet toch ergens mijn ei kwijt en dat is thuis.
Kaaskopje,
Ik lees de vraag anders.
Iemand die zich afreageert op partner, doet die dat om die ei kwijt te raken of om haar te kleineren, vernederen als in een soort machtsspel?
Zijn die reacties de eerste signalen van narcistische trekjes en is de kans aanwezig dat er nog meer andere vormen van manipulatie kan ontstaan?
Ik lees de vraag als: ‘hou goed je ogen open!’. De relatie is nog niet zo lang. Hoe goed kent ze hem eigenlijk. Als de vorige relatie stuk ging omdat hij langzamerhand iemand slachtoffer maakte van zijn gedrag, is dat belangrijke informatie voor TS.
Flanagan
Ik kan me voorstellen dat mijn reactie ditmaal niet meteen duidelijk is. Het is een vervolgreactie dus geen 'bezwaar'-reactie. Stel dat iemand zo reageert, als je hem vraagt waarom uitgerekend tegen jou en niet tegen anderen? Maar inderdaad is het ook een hele goede vraag waarom de vorige relatie(s) zijn beëindigd.
Mannen die huiselijk geweld plegen zijn buiten de deur vaak prima kerels, dus dat is een beetje een flauwe vraag. Bij mijn ex trad zelfs na de scheiding een opvallende verandering op. Ik ging kennelijk van zijn hokje ‘partner, naaste familie’ naar ‘buurvrouw, kennis, willekeurige derde’, waardoor hij vervolgens nooit meer is uitgevallen tegen me, maar me altijd beleefd en voorkomend benadert.
Phryne
Mijn vraag is niet flauw, maar eigen ervaring.
Kaaskopje
Syboor had oorspronkelijk de vraag gesteld, en ik vond het een overbodige vraag. Inderdaad ben je thuis niet hetzelfde als buitenshuis. Veel mensen reageren hun chagrijn thuis af, omdat je dat op je werk of bij de bakker niet kunt maken. Thuis eigenlijk ook niet, maar dat gebeurt dus wel vaak.
De vraag waarom vorige relaties geëindigd zijn, is natuurlijk lastig te beantwoorden. Ik denk niet dat mijn ex zijn nieuwe partner heeft geantwoord ‘omdat ik haar slecht behandelde’. Dat deed hij overigens ook niet om mij te kleineren, hij was er zelf ook van overtuigd dat hij (als enige op de wereld) normaal was en ik niet spoorde. En ik haalde het bloed onder zijn nagels vandaan, dus dan is het logisch dat je wel eens je geduld verliest.
Phryne
Ik vind het zelf ook begrijpelijk dat mensen thuis niet zo keurig zijn als buitenshuis, maar ik vind dat geen vrijbrief om thuis wel tegen je vrouw of man te schreeuwen en uitschelden
en op je werk niet omdat het daar niet wenselijk is. Thuis is het ook niet wenselijk. Bovendien blijkt daaruit dat je het onder controle hebt en het je niet overkomt.
Grenzen
Als ik jouw posts leest hebben jullie allebei een probleem met grenzen.
Hij gaat ver over de grens door met spullen te gooien. Maar jij hebt ook een probleem met grenzen: je laat hem duidelijk grenzen overschrijden.
Ik ken een voorbeeld waarin dit probleem van een driftige partner is opgelost.
Dat vroeg echt heel veel van de vrouw. Toen de partner weer een driftbui kreeg en ging schelden gaf ze een grens aan:zodra je gaat schreeuwen of gooien vertrek ik.
De keer daarop toen hij begon te schelden is ze in de auto gestapt en naar familie gereden en verteld dat haar man door het lint ging.
De man ontdekte op die manier dat dit echt niet kon. Inmiddels zijn de driftbuien in dat gezin verleden tijd.
Het vraagt echter echt veel van je als partner om nu, terwijl dit patroon al ingesleten is, de grenzen te gaan handhaven! Als je van jezelf weet dat dit niet lukt zou ik nu een plan maken, hulptroepen zoeken en bij hem vertrekken. Het is belangrijk dat je kinderen het signaal krijgen dat zo tekeer gaan echt niet deugd.
Wat @Emma zegt: het lijkt me belangrijk dat je zoon ziet dat jij dit niet accepteert en dat je zoon zich veilig en gesteunt weet bij jou..
V, hoe is het?
Hoop dat jullie wat verder zijn gekomen, maar gezien je stilte, maar ik me wat zorgen...