Doorgaan of stoppen

waarschijnlijk toch al op korte termijn

dat de zoon die nu examen doet de deur uitgaat, althans zo komt het bij mij over. Het nieuwe schooljaar zal eind augustus wel beginnen dus over zo'n 4 maanden.

zebra

wil toch niet zeggen dat hij meteen op kamers gaat? Eerst een vinden. En misschien blijft hij door financiele redenen het eerste jaar of eerste paar jaar thuis. Of doet een 'tussenjaar.'

Zorg voor honden

@Houtplankje, wie zorgt er voor de honden? Wie geeft ze eten en laat ze uit? Wie stofzuigt en dweilt een keer extra vanwege de hondenharen? Jij?
Ik stak tijd in iets, in de hoop op verbetering. Maar het bezorgde mij slapeloze nachten.
Nu ik die wens, taak, ‘verplichting’ heb afgestoten, merk ik hoeveel dit op mij drukte.
Het niet meer als mijn opdracht naar mij toe halend, is als een zware last van mijn schouders gevallen. Ik slaap weer als vanouds, verbaasd over hoe ik dit nu wel kan.
Er speelt ook nog iets anders, ook dat heb ik van mijn bord naar zijn bord geschoven. Of hij het oppakt, is de vraag. Maar het is niet meer aan mij alleen.

De uitweg ‘latten’ lijkt een oplossing. Maar wat lost het op? Leidt het niet snel tot verwijdering tussen elkaar omdat er minder overleg plaats vindt? In huis kan je ook een verwijdering bereiken door minder naar je toe te trekken en meer bij de ander te laten.

Hond herplaatsen en latten

Waarom moet eigenlijk ex van vriend de hond herplaatsen? Als zij geen moeite wil doen, is dat iets wat jullie zouden kunnen ondernemen. Zijn er geen vrienden van jongste zoon van vriend die de hond willen nemen? Kan jongste zoon het zelf niet op zich nemen, de hond te herplaatsen?

Onlangs bij vriendin hetzelfde met drie ponies meegemaakt. De ex wilde ineens de ponies niet meer huisvesten, ze moesten binnen een week weg zijn, de afspraak met de slager was al gemaakt! Zijn ex en hun kinderen helemaal lamgeslagen. We zijn via social media een actie begonnen om de ponies binnen die week te herplaatsen. Zo'n grote en fijne respons gehad, mijn vriendin en haar kinderen zijn er helemaal van opgekikkerd, en de herplaatsing is gelukt.

Je vriend denkt nu vrij star (logisch ook, ASS). Hij heeft een oplossing bedacht en in zijn hoofd is er geen ruimte meer voor een andere oplossing.
Ik snap het ook wel, het lijkt mij erg triest voor zijn jongste zoon. Ik snap het van jou ook heel goed. Ik zou geen twee honden willen, niet eens één :-)
(Daarentegen hebben we wel vier katten, en een kat opvangen van een kind zou ik altijd doen. Maar goed, het gaat hier om jou en jouw grenzen.)

Ik weet niet of ik het toen al had aangegeven, maar ik zou echt denken aan latten. Dan heb je wel de lusten en niet de lasten. Ik denk ook, net als anderen hier, dat er meer redenen zijn waarom jij aan je tax zit, en dat het gedrag van je vriend telkens de druppel is.
Ik heb zelf ook een partner die qua gedrag niet altijd heel goed matcht met mijn behoeften (ik heb idd heel veel behoefte aan rust, ruimte, veel alleentijd enz). Hij is voor werk veel weg, zeker drie dagen v/d week (dus ook de nacht) en dit geeft mij net voldoende weerstand om het 'uit te houden' met hem. Klinkt dramatisch, maar hij kost mij gewoon echt veel energie en die heb ik momenteel heel weinig.

Vandaar dat ik bij jou ook denk aan latten. Ik denk niet dat jouw vriend een 'niet leuke man' is, maar wel eentje die jou veel energie kost. Het samen zijn gaan wonen alleen al kostte veel energie, doordat je je leefgewoonten weer helemaal moet gaan afstemmen op een ander in je huis. (Als ik ooit alleen kom te wonen zal ik nooit meer gaan samenwonen, dat weet ik zeker.)

Ga anders in de zomer dan ook eens alleen weg. Of alleen met je jongste (als hij dat wil). En geniet eens van het alleen zijn, en laat dan eens opborrelen wat je wilt...

En laat je vriend anders nu toch echt op zoek gaan naar een andere woning, dan kan hij gewoon de hond houden...

Eenzaam met z'n tweeën

Je vriend kan zich denk ik niet altijd goed in een ander verplaatsen. Onvermogen dus. Daardoor kan het gebeuren dat jij je ondanks zijn nabijheid eenzaam kunt voelen. En dat kan er misschien weer voor zorgen dat je het gevoel krijgt dat je liever alleen in een hutje op de hei zit, dan is het maar duidelijk, dat geeft rust en is minder verdrietig.. Daar bén je alleen. Daar worden je gevoelens niet genegeerd, ook al doet hij dat niet bewust.

Ik denk ook dat je serieus moet overwegen of jij er gelukkiger van zult worden door de huishoudens weer te scheiden als dat financieel haalbaar is. Of, de andere mogelijkheid, je beslist dat dat te rigoureus is, blijft in één huis en stopt met je af te vragen of je uit elkaar moet gaan. Daar gaat nu zóveel energie in zitten! En dat kun je wel beter gebruiken. Berusten kan letterlijk ook voor rust xorgen.

Als je besluit om bij elkaar te blijven accepteer je dat het niet beter wordt, maar dat jullie liefde dat offer waard is. Ook die keus is goed, zolang je er maar achter staat. Want het zal nog vaak gebeuren dat je je ongelukkig voelt door zijn gedrag, zo is het nu eenmaal. Zolang daar ook maar genoeg positiefs tegenover staat. Je zult een evenwicht moeten vinden waardoor het dragelijk blijft voor jou. Bedenk nu al wel dat dit nog zo'n 40 jaar kan duren.

In dit scenario komt zijn hond erbij. Ik zou bijna willen zeggen "uiteraard!". Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om de hond waar mijn kind aan verknocht is en ikzelf ook, weg te doen. Ik snap daarom volledig dat je vriend de hond in huis wil nemen. Maar hond is zijn verantwoordelijkheid.

Bedenk dus wat jij wilt. Als je vriend latten niet ziet zitten, is een logisch gevolg dat de relatie niet standhoudt. Hoe voel je je bij dat idee?

Even iets heel anders: ik ben vorige week begonnen aan een hormonen behandeling (van huisarts) omdat de klachten van de menopauze (nier slapen vooral, maar ook stress, piekeren, opvliegers etc) echt niet vol te houden waren. En warenpel het is alsof ik een nieuwe zelf ben: ik slaap weer, heb weer energie etc. Het stemt me positiever, ook over de relatie.
Nu over het verhaal met de hond: zoon heeft besloten dar hij een tussenjaar doet en nog thuis blijft, een jaar lang. Het geeft wat meer lucht om te bedenken dat tweede hond, als hij komt, niet gelijk na de zomer maar pas over ruim een jaar als ik (hopelijk) klaar ben met me de master.
Sommigen vroegen: waarom master? Ik wil graag lesgeven in de bovenbouw, lijkt me leuk, het is daarna een voorwaarde voor een hogere salarisschaal en dus meer financiele ruimte zonder erbij gelijk veel meer uren te moeten werken. Daarnaast is er maar 1 eerste grader voor Frans op mijn huidige school, het is te weinig. Is dus ook een vraag geweest van schoolleiding.
Relatie: heb veel met vriemd gepraat de afgelopen week, er komt meer begrip van zijn kant, van de mijne ook. Latten is moeilijk omdat er in de buurr alleen maar hele dure vrije sectoren woningen te krijgen zijn. Antikraak is er niet, heeft hij geïnformeerd. Het verkrijgen van een andere woonruimte is makkelijker gezegd dan gedaan.
Houtplankje

Maar nu doe je het weer

Je komt in paniek je draadje plaatsen, dan verdwijn je even of plaatst een enkele reactie en een week later is de hele wereld veranderd komt het goed zonder actie.
Tot het volgende draadje, dan begint het opnieuw.

Ik denk dan toch dat je nog niet diep genoeg zit. Dat gun ik je niet maar je doet nu aan pappen en nathouden.

Plens

Nou en?
Ik vind het fijn voor Houtplankje dat ze weer lucht heeft. Zo kan het zijn, de ene week zie je niks meer zitten en de volgende week komt er lucht, ofwel door hormonen, ofwel door andere opties. Ze hoeft zich niet te verantwoorden.

Fijn Houtplankje

Soms is het heel simpel (nou ja...), zoals de hormoonhuishouding. Depressieve gevoelens, lusteloosheid enz. kunnen idd ook daarvandaan komen.

Fijn om te lezen dat dit ook weer leidt tot meer incasseringsvermogen en dat de discussie met vriend (mede daardoor?) weer ten goede keert.

En ja, latten is makkelijker gezegd dan gedaan.

Plens

Nou doe je het weer? Ik doe dit ook wel vaak hoor: als je ergens mee zit breng je dat ter sprake en daardoor en door andere factoren wordt een probleem minder zwaar. Een hormoonkuur kan veel veranderen in je gemoedstoestand, dat is toch heerlijk?
En gáán voor die master hoor 💪

Nee natuurlijk niet

Ze is geen verantwoording schuldig en ik gun haar het beste, reageer bijna altijd.

Maar het is wel een patroon dat steeds terugkomt. Advies vragen, krijgen en er dan blijkbaar niets mee willen doen en dan ineens is het wonderbaarlijk helemaal goed. Tot een maand later dezelfde vraag komt alleen anders verpakt.

Dat herken ik

Dat eens per maand/een paar dagen per maand er ineens heel donkere wolken lijken binnen te drijven. Die ook na een paar dagen weer min of meer vanzelf verdwijnen. Vreselijk irritant. Intussen herken ik het patroon, maar dat wil helaas nog niet zeggen dat ik het gevoel ook altijd bij kan sturen. Was dat maar zo! Dus, Houtplankje, ik hoop dat die hormonen inderdaad de oplossing blijken. Dan ga ik daar ook eens naar informeren. Gelukkig heb ik (nog) geen last van andere verschijnselen van de overgang.

Mijntje

Ik heb idee dat Plens Houtplankje al langer dan deze nick kent. Ik ken haar in ieder geval al wel veel langer hier van OO. Ik heb dan ook wel even nagedacht of ik uberhaupt een reactie zou geven omdat het patroon zo herkenbaar is en je net zo goed tegen de muur kunt praten.
Maar soit, als ze weer gelukkig is, dan is het dat mooi.

Patroon

Het patroon herken ik ook, inmiddels, ups en downs en innerlijke onrust. Ik ben alleen niet in staat (nog niet) om mijn mond te houden en verder te gaan zonder even hier te posten en/of met vrienden te bespreken.
Reacties zoals die van Alkes of Plens zijn waardevol (omdat ze blijk geven van herkenning van een patroon) en pijnlijk tegelijk omdat het toch wel denigrerend is (tegen een muur praten? Ik praat in ieder geval terug..) ik denk dat we bijna allemaal een patroon hebben, hoe we ons gedragen in het leven. Mijn patroon is blijkbaar grillig, en zeer herkenbaar, en (voor mij vooral) pijnlijk. Maar door sommige reacties krijg ik bijna de indruk dat ik minderwaardig ben als mens en dat is vervelend, om het zacht uit te drukken.
Ik ben het met jullie eens Alkes en Plens maar nu krijg ik het idee dat ik vooral mijn mond moet houden. Ok, misschien is het beter.
Houtplankje

Wat mij nou weer opvalt....

Latten is blijkbaar niet zo eenvoudig omdat voor vriend betaalbare woonruimte niet voor het oprapen ligt. Dat is wel de aller aller allerslechtste reden om bij elkaar te blijven. Hoezo is dat een onderdeel van de discussie?

Besef je wel, Houtplankje, dat die gedachte ook onderdeel van het patroon kan zijn?

Zou het je helpen als je voor jezelf een tijdje bijhoudt hoe je je relatie van dag tot dag ervaart? Al is het maar met een plusje of minnetje in je agenda.
En hoe is je vriend onder dit getwijfel? Dit moet voor hem op deze manier toch ook niet de relatie van zijn dromen zijn?

Latten

Ik vind latten overigens ook een prima volwaardige manier van relatie-vormgeving 'op onze leeftijd' > ik weet niet precies hoe ik het goed moet omschrijven, maar als het me onverhoopt ooit zou overkomen dat ik niet meer samen zou zijn met mijn lief dan weet ik niet of ik zo makkelijk met een andere man fulltime in hetzelfde huis zou willen wonen. Dus ik geef Ginny groot gelijk: latten niet overwegen vanwege situatie vriend is niet verstandig. Je hebt al "moeite" om met jezelf te leven (en dat heb ik ook regelmatig.... en daarmee bedoel ik niets negatiefs), dan is het lot van een ander op je schouders erbij heftig. En het vervelende kan misschien ook nog zijn dat jij hem ook niet kunt bieden wat hij echt wil/nodig heeft en dat je in een lat-relatie veel meer voor elkaar kunt betekenen en elkaar op een andere manier kan waarderen. Het is dus zeker niet minder-waardig.
Gr Angela

Houtplankje

Eigenlijk was mijn wat zure reactie gericht tegen Mijntje. Het is wel goed als je zelf het patroon herkent. Want je hebt er uiteindelijk zelf het meeste last van. Het idee dat je gelukkiger/ontspanner zou leven als je zou latten (wat ik als verstokte latter heel goed begrijp) is iets waar je nog eens heel goed over na moet denken. Misschien heb je wel te veel het idee dat je een ander gelukkig moet maken. Ik vind je absoluut niet minderwaardig en excuses als ik die indruk heb gewekt. Ik heb eerder het idee dat je je zelf te kort doet door in een cirkels vast te blijven zitten.

Latters

De makelaars en banken zijn jullie eeuwig dankbaar!

Alkes

Je kan wel advies geven, maar als TS die niet opvolgt is dat blijkbaar niet goed en 'leert' ze niet genoeg van haar fouten. Het heeft er misschien mee te maken hier veel lezeressen zijn met nare scheidingen achter de rug, met exen met ass of narcisme, die wat TS schrijft over haar vriend maar al te graag/makkelijk op hem projecteren.
Maarja, dat kan dus niet. We kunnen niet alles precies zien vanachter een beeldscherm.

Verslaafd aan liefde

Echt, lees het boek. En Liefde en loslaten. Je kan wel gaan latten of kuren, maar er zit iets in je waardoor je vasthoud aan bepaalde patronen. Die los je niet op met latten. Ik gun het iedereen zo om deze kennis te verkrijgen. Bij mij kwam het te laat - het zou waarschijnlijk mijn relatie niet hebben gered maar wel mijn depressie en de rete moeilijke tijd die ik nu heb, hebben kunnen voorkomen of verzachten.

Mijntje

Even voor de duidelijkheid ik projecteer geen eigen scheiding, ex of wat ook op relatie van Houtplankje. Ik denk dat ik al zo'n jaar of 18 op OO kom en Houtplankje was er toen ook al (denk ik maar dat weet Houtplankje beter). Nee ik ken niet alle ins and outs, maar in die jaren heb ik me wel een beeld gekregen van haar. En wat ik in laatste bericht aan haarzelf ook zei, ik denk dat ze zichzelf tekort doet door iedere keer weer in min of meer dezelfde cirkel te stappen

Ad Hombre

Zal best dat de makelaars en banken mij dankbaar zijn, maar eerlijk gezegd boeit mij dat weinig. Wat mij wel interesseert is dat ik en partner erg tevreden zijn over de relatie die wij hebben. En ja, voor sommige mensen is dat latten.

Nee hoor Houtplankje

Je bent ( van wat ik al die jaren las) geen minderwaardig mens.
Wel intens en bepaalde dingen blijf je doen.
En natuurlijk heeft iedereen patronen, maar niet iedereen loopt er steeds in vast.
Je hebt baat bij hormonen, dat is heel fijn, alleen denk ik daarbij: dat is geen relationele oplossing. Nu je je beter voelt kun je dat beter dragen, maar het komt weer terug en je zult je ook met hormonen soms nog af en aan minder goed voelen.
Het is niet ineens weg en : als je doet wat je deed krijg je wat je had. Er zal dus toch een keer een oplossing "moeten" komen.

Sterkte

Een oplossing.

Er zijn meer relaties waarbij mensen bij elkaar blijven waarbij je denkt:"ze kunnen niet mét en niet zonder elkaar". Lijkt me wel vermoeiend, maar soms is het wat het is. Blijkbaar is er bij beide dan toch genoeg liefde om liever mét elkaar te zijn.

Niet met en zonder elkaar kunnen

Of deze mensen hebben het gevoel dat het niet anders kan. Zoals bij Houplankje voorgesteld wordt om te gaan latten, is dat niet voor iedereen weggelegd. Alleen zijn kan lastiger zijn dan toch maar met z'n tweeën. Er zijn vermoed ik heel veel stellen die zo leven.