Dochter geslaagd en geen een kaartje :(

hier

Mijn dochter slaagde drie jaar geleden voor het gymnasium, net niet cum laude. Ze was toen ook al door de selectie van geneeskunde heen en werd op de dag van de diploma-uitreiking 18. Driedubbel feest dus! Mijn familie en mijn vrienden kwamen langs met speelgoed ambulances en stethoscopen, enveloppen vol geld en flessen champagne. De familie van mijn ex liet niets horen. Ex vertelde later dat ze het idioot en overdreven vonden van mij dat ik mijn dochter door het gymnasium heen had 'gedwongen' om haar dan ook nog op te zadelen met een studie van vele jaren. Dat dochter dit zelf wil (is haar droom vanaf haar 4e om arts te worden en ze is nergens toe gedwongen) is eigenlijk niet mogelijk. Ze vonden het dus eigenlijk zielig voor het kind en niet iets om haar mee te feliciteren.
Dat inmiddels de bachelor geneeskunde binnen is (tegelijk met de 21e verjaardag) heb ik dus ook niet gecommuniceerd met die kant van de familie. Dochter zelf interesseert het geen biet. Die viert haar feestjes met haar vriendinnen en vriendje en als de familie iets doet is het mooi meegenomen.
Trots, gefeliciteerd met je dochter en er komen nog vele mijlpalen die je met haar zult kunnen vieren. Maak er zelf een feestje van. Als moeder (en vader) ben je het belangrijkst voor je dochter. Als jij laat zien dat je knetter trots bent op haar, maakt het ook niet veel meer uit wat een ander ervan vindt.

Voor Kadotje

Jammer trots dat jouw dochter niet gefeliciteerd is door de buitenwereld. Ik denk dat ze op school wel aandacht heeft gekregen, zeker vanwege haar cum laudediploma. Maak het niet te groot voor jezelf. En stop gewoon even met iedereen kaartjes sturen. Concentreer je op je eigen leven.
Maar dan Kadotje. Jouw verhaal vind ik wel pijnlijk. Maandenlang niets horen als je ziek bent. Schande school! Foei vriendinnen die niet langskomen. Slordig mensen van de muziek vereniging. En dan is je dochter weer beter, komt weer terug op school en wat zeggen ze dan? " Oh, ben je er weer?" Dit zou mij oprecht pijn doen. Gelukkig sta jij er nuchter in Kadotje. Het beste met je dochter.

Mijn verhaal

Was vooral bedoeld om trots te laten zien dat het niets-horen niets hoeft te zeggen over hoe leuk of lief mensen je al dan niet vinden. En dat mensen er mogelijk geen erg in hebben.

Mijn dochter heeft, toen het ergste achter de rug was , al haar activiteiten heel langzaam opgebouwd. Mensen hebben wel naar haar gevraagd, maar echt helemaal niemand heeft een kaart gestuurd of is langs geweest. Ze echt maanden! volledig uit de running geweest.

Ik heb echt géén idee waarom ze, als populair en geliefd meisje, van niemand iets gehoord heeft. Misschien dus omdat de ziekte ongrijpbaar was, óf omdat mensen dachten dat ze toch al wel heel veel aandacht zou krijgen? Geen idee. Ik heb het wel een tijd erg pijnlijk gevonden, maar zocht en zoek er dus niets kwaads achter. En dat is mogelijk ook bij trots zo;

Gewoon een fijne dochter, mooi geslaagd, en toch geen kaartjes. T kan zomaar gebeuren...

Niets achter zoeken, gewoon blij zijn voor en met je dochter!

Nou ja

Ik zeg 'gewoon bljj zijn', en dat meen ik ook, maar je mag/kunt het gebrek aan aandacht natuurlijk wel echt jammer vinden!

Dr. Les Carter wijst de (uit)weg

Is het niet ongehoord tragisch als een slachtoffer van onrecht zelf de schuld ervan op zich neemt? Aan jezelf gaan twijfelen naar aanleiding van pestgedrag door anderen! Ik weet dat het een klassiek gedragspatroon betreft; maar – neem het me a.j.b. niet kwalijk! – ik vind het strikt genomen getuigen van een gebrekkig verantwoordelijkheidsbesef, zowel ten aanzien van zichzelf als de boosdoener(s).

Volslagen ongepast toch om je verantwoordelijk te (laten) maken voor wandaden die je niet zelf hebt gepleegd? Staat er niet ook best een hoge prijs op tekortschietende assertiviteit en kwaadwillenden hun gedroomde ultieme machtskick ‘gunnen’? Hoe nog tot evenwichtige sociale verhoudingen te komen indien bruutheid kan zegevieren op beschaving?

Toegegeven; het angstvallig accepteren ervan is een al even menselijke reactie op onrecht, als woede en het tonen daarvan. Is het een dankbaar onderwerp voor humor of juist niet?

Bertolt Brecht vond van wél. Tot in de pijnlijkste details steekt zijn ‘Die sieben Totsünden (der Kleinbürger)’ uit 1933 de draak met hoe het kapitalisme individuen in het gedrang kan brengen en van zichzelf vervreemden. – Zo ongeveer het centrale thema van heel zijn oeuvre. – Blij toe heeft de bijtende spot die bij een aanklacht hoort, de muzikaliteit allerminst in de weg gestaan. Het ‘gezongen ballet’ laat zich naar mijn smaak zelfs met veel plezier beluisteren.

Hetzelfde geldt voor de pod casts van psycholoog dr. Les Carter op YouTube. Ze gaan over een aanverwant vraagstuk: hoe jezelf te handhaven tegenover narcistisch gedrag. Alles bij elkaar biedt zijn kanaal zo mogelijk de beste assertiviteitscursus denkbaar. Wie het meest onredelijke leert te trotseren, kan immers de hele mensheid aan. Als het ware.

Rode krullenbol

Ik denk ook echt dat het is wat Vlinder schrijft in #43 in de laatste alinea: als je weinig tot niks deelt in app of social media word je al snel vergeten..

En dan lees ik gisteren toch een vreemd verhaal en daarbij moest ik meteen aan dit draadje denken. Die medewerkster van Sandd die al die post en pakketjes achtergehouden heeft en zelfs de brieven heeft begraven. Als je de reacties leest zijn er veel mensen die zich nu afvragen of daar hun zoekgeraakte brieven/geboortekaartjes/uitnodigingen enz zijn gebleven.

Link

https://www.nu.nl/opmerkelijk/5964361/sandd-traceert-postbode-die-duizenden-stukken-post-begroef.html

Kaartjes neef

Moest opeens denken aan examen van eigen zoon. Ook wij sturen weinig kaartjes (zit niet echt in mijn genen, sorry) en volgens mij kreeg hij er ook niet zoveel toegestuurd. Toch hadden wij wel een aardige hoeveelheid kaartje gekregen, omdat we wel een grote BBQ hadden gegeven om zijn examen te vieren. Daar zaten dus heel veel kaartjes bij met geld. Kan dit ook niet zo zijn bij neef? Dus de kaartjes zijn niet gestuurd, maar gegeven? Merendeel vindt het namelijk moeilijk om nog een cadeau te verzinnen voor een bijna volwassen puber en geeft daarom meestal een enveloppe met inhoud.

ik snap het wel een beetje

Ik heb het dan niet met kaartjes, maar zo bij vlagen met verjaardagen. Ik nodig zelf altijd best een aantal mensen uit (die merendeels komen), maar ik zelf kom bijna nergens op de verjaardag.... zelfs niet bij goede vriendinnen. Die vieren het dan 'alleen met de familie'. En dat is dan mijn pijnpunt, ik heb niet zo'n leuke familie dus nodig ik vrienden uit, die ik meer zie als familie. Ik vraag me dan dus wel eens af of het not-done is om vrienden uit te nodigen voor je verjaardag.... en het voelt toch als een afwijzing om niet terug gevraagd te worden. Mijn verjaardagen zijn op zich altijd wel gezellig en mensen komen ook terug, dus dat hou ik mezelf dan maar voor! Bijkomend 'dingetje' is dat mijn ouders vroeger vriendschappen actief hebben ontmoedigd, zodoende kreeg ik die pas toen ik ging studeren. Ik heb het idee dat ik wat laat ben ingestroomd op dat gebied;-) (daar zou ik dan wel een therapietje voor kunnen gebruiken).

Verder ben ik niet goed in kaartjes sturen en krijgen wij er zelf ook niet veel. Dus ik zou er niet zo mee zitten als mijn kinderen in voorkomend geval weinig of geen kaartjes krijgen voor het behalen van hun examen. Bij mijn buren, die een héél grote vrienden- en kennissenkring hebben hangt het huis bij elke gelegenheid vol (kerst, geboorte kleinkinderen, ziekte, jubilea). Soms kan ik daar ook wel een beetje jaloers van worden, zoveel vrienden. Aan de andere kant vraag ik me ernstig af hóe ze het dóen, ik zou het niet kunnen en willen denk ik, zoveel relaties onderhouden. Bij heel extraverte, populaire mensen voel ik me ook niet zo op mijn gemak dus zo kan ik dat relativeren. Het past niet bij mij, een groot netwerk. Sociale media is ook zoiets. Ik post er zelf nooit wat op, dus dan mis ik ook de enthousiaste reacties die anderen krijgen. Daarvan vind ik dan -net als het hebben van een mega-vriendenkring- dat het nogal oppervlakkig is.

Maar jij zit er dus wel mee. Je bent bovengemiddeld attent en verwacht ook wat terug, maar krijgt niets. Dat is vervelend en komt extra hard aan met je pestverleden. Je hebt niet het zelfvertrouwen dat het niet uitmaakt, het niet aan jou ligt... misschien ligt het wél aan jou dat je geen kaartjes terugkrijgt. Je psycholoog wil je immers laten testen op autisme. Stel dat dat eruit komt, dan nog geeft het niet. Belangrijker is dat je van jezelf kunt houden, je eigen fijne kanten waardeert en daar trots op bent. Niet alleen trots op je dochter maar op jezelf

Misschien helpt het ook als je een beetje kunt relativeren. Die mensen waar het huis vol hing met kaartjes, zou je in hun schoenen willen staan? Is hun gras werkelijk zo groen of lijkt dat maar zo? Jij/jullie hebben vast wel iets waar zij tegenop kunnen kijken (Je dochter, met haar eindlijst!!)
En hoeveel maakt het eigenlijk uit dat je dochter niet zoveel attenties krijgt voor haar geweldige prestatie? Ze deed het voor zichzelf toch, en niet voor de kaartjes en bloemen?
Probeer erachter te komen waarom je zo attent bent naar anderen. Wat je wil hebben van anderen (aandacht?) lukt blijkbaar niet met het sturen van kaartjes. Het zou mooi zijn als je zou kunnen afkijken van anderen hoe zij 'het' aanpakken, en kunt ontdekken of dat bij jou past.

Ik weet niet of je het nog leest, hopelijk heb je er wat aan!

Enna M

Jij geeft goed aan dat dingen een pijnpunt kunnen zijn als er een geschiedenis achter zit. Ik vier de laatste jaren ook weer mijn verjaardag, gewoon omdat ik erg leuk vind om een keer per jaar mijn vrienden bij elkaar te zien (vroeger gebeurde dat vaker toen we kinderverjaardagen nog vierden). Pas na het lezen van jouw bericht bedenk ik dat merendeel van mijn vrienden hun verjaardag niet of alleen in familieverband vieren. Dat ervaar ik totaal niet als een afwijzing of zo. Gewoon ieder doet het op zijn of haar manier.
Maar ik ben ook opgegroeid met idee dat vriendschappen mooi zijn en dat vrienden verschillend zijn.
Hetzelfde geldt voor TS en de kaarten. Er zit veel meer achter en het is goed om dat te realiseren. Zeker als het gaat om de boodschap en toon ervan die je meegeeft aan je kinderen.

Alkes, precies

"Ik vier de laatste jaren ook weer mijn verjaardag, gewoon omdat ik erg leuk vind om een keer per jaar mijn vrienden bij elkaar te zien" Dat is voor mij ook de reden, en dat zij elkaar kunnen zien zodat vriendin X weet over wie ik het heb als ik over vriendin Y praat. Gewoon gezellig.

"Gewoon ieder doet het op zijn of haar manier.
Maar ik ben ook opgegroeid met idee dat vriendschappen mooi zijn en dat vrienden verschillend zijn."
Daar zit het verschil inderdaad. Fijn dat je het nog even noemt! Ik ben me bewust dat ik op dit punt wat overgevoelig ben;-) Ik ben opgevoed met het idee 'voor wat hoort wat' en zodra de andere partij niet (direct) over de brug kwam, waren dat profiteurs en geen vrienden. Allemaal uit angst, mijn ouders (vader) zijn altijd bang om opgelicht te worden en heel beschermend naar mij toe. "Pas op dat dat vriendinnetje jou geen stoute dingen laat doen" of: "zie je wel dat dat niet echt een vriendinnetje is, je mag niet eens op haar feestje komen en ze is hier wel geweest." Zo kreeg ik ook nog eens de boodschap mee dat andere kinderen mij niet echt leuk vonden, maar alleen met mij wilden spelen bij gebrek aan beter. Het duurt het tijdje voor je erachter bent dat dat misschien niet helemaal het geval is. En ik maak me altijd een beetje zorgen of mijn kinderen wel gelukkig zijn met hun vrienden

Enna M

Dat is wel naar zeg. Goed dat je daar bewust van bent en dat je weet dat anderen je wel leuk vinden ook al doen ze dingen anders dan jij.
Want dat blijft natuurlijk altijd een beetje punt. Bij iedere nieuwe verliefdheid was het weer wennen dat iemand jou zeker leuk vindt ook al is "rond elf uur bellen" soms half twaalf en heb jij je al 30 minuten bedacht dat hij je toch niks vindt. Of iemand die je juist iedere dag 5 keer appt doet dat echt niet omdat hij wat onzeker of claimerig is, maar gewoon omdat hij je leuk vindt.
(soms zou het best handig zijn als je een soort gebruiksaanwijzing kreeg bij nieuwe vriendschappen/relaties. Mijn huidige partner had beroepsmatig een persoonlijkheidstest gedaan en mij vrij snel in onze relatie het verslag daarvan laten lezen. Dat was echt zo fijn. Dingen waar je normaal aan zou ergeren of onzeker van zou worden kregen nu de betekenis die bij hem hoorde).