Dochter geslaagd en geen een kaartje :(

Niet gewend

In mijn familie is het niet gebruikelijk om elkaar te overstelpen met kaarten als iemand geslaagd is. Ik voel me door je verhaal zelfs een beetje schuldig omdat dat zo is en ik daardoor misschien niet altijd even attent ben naar anderen toe. Ik feliciteer iemand uiteraard wel, maar pas als ik diegene zie, of op een andere manier contact heb. Dus stel dat iemand dit nieuws op Facebook verspreidt, dan feliciteer ik daar van harte.

Het is wel goed dat we het er over hebben, want een nicht is binnenkort ook geslaagd voor een opleiding die ze gedaan heeft. Het heeft even geduurd voor ze definitief een beroep vond waar haar hart bij lag, dus het is best een momentje dat ze daar nu een diploma voor gaat halen. Hetzelfde geldt voor mijn dochter. Het heeft even geduurd, maar het lijkt nu te gaan lukken. Eindelijk... dat boek kan straks dicht. Dus hoewel het niet gebruikelijk is, ga ik haar denk ik een hele grote kaart sturen ).

Gefeliciteerd

Mijn oudste is recentelijk zeer dik geslaagd voor haar gymnasium. Cum laude zelfs

Gefeliciteerd met deze bijzondere prestatie. Wat zullen jullie trots zijn op zo'n doorzetter.

Reactie

Oke dus wellicht moet ik minderen met zo attent doen?

Ik vind het toch niet raar dat als je neefje heel graag VWO wil doen en dan in groep 8 dreigt HAVO advies te krijgen omdat hij dyslexie heeft en het uiteindelijk toch VWO wordt hem een kaart te sturen. Ik weet dat hij daar hard aan heeft moeten trekken, ik hou van dat kind! Hij vond de kaart ook erg leuk.
En ook iets als een zwemdiploma. Mijn kinderen kregen daar zelf ook kaarten voor destijds... Dus tja... Blijkbaar vreemd?

Ik krijg wel het gevoel dat het bij ons blijkbaar op dat vlak er niet zo heel gemiddeld aan toe gaat. Met kerst sturen we dan weer bijna niks en krijgen ook bijna niks meer.

Dat feestje bij die jongen was overigens geen diploma feest maar een jarige zus, hij had voor familie ook niks gevierd. Blijkbaar wordt dat niet gedaan (ikzelf heb ook geen diploma feest gegeven maar dat is 31 jaar geleden.)

Ik heb dit ook met mijn man besproken omdat hij 3 broers/zussen heeft en ik maar 1 waar ik niet zo heel veel contact mee heb. Mijn ouders zijn er niet meer dan verwatert het sneller.

Hij vindt het ook wel opvallend en had het anders verwacht van zijn broer en zussen. Wat misschien meespeelt is dat ons neefje het allemaal niet zo makkelijk afgaat op school als gehoopt, en dat het bij mijn dochter ogenschijnlijk zo makkelijk gaat. De rest van de neefjes nichtjes zit nog op de basisschool en dan is een Middelbare school diploma ook bij na abstract ver weg.
Aldus man.

Maar dan hebben ze geen idee hoe hard onze dochter heeft gewerkt. En natuurlijk zijn we supertrots.
Maar net zo goed op ons andere kind die op het VMBO zit en met heel veel tegenzin in school toch over gaat (ze gaat volgend schooljaar wel naar een andere school). Ik vermoed dat zij het zwaarder heeft. Sowieso hebben we veel meer zorgen om haar.

Overigs gaat dochter studeren en ook nog het huis uit (ze heeft al een kamer!), dus een groot moment. Ik had gewoon verwacht dat er meer werd meegeleefd, net als bij de anderen dingen uit het verleden. Het lijkt nu ineens of de familie wat uit elkaar begint te vallen.

Het is natuurlijk ook de oudste (in de familie dan) en dit gebeuren is voor iedereen een soort nieuw, dus dat zou het ook nog kunnen zijn.
Geen idee hoor ik filosofeer aar wat.

Til je er niet te zwaar aan?

Allereerst: ik snap dat je het jammer vindt dat je dochter geen kaartjes heeft. Ik zou je bijna vragen om haar adres, om haar er wel een te sturen. (voor iedereen die zichzelf onattent vindt: denk aan een site als Greetz of kaartje2go. Kun je meteen als je bedenkt 'daar hoort een kaart bij', deze online aanmaken en laten versturen. Lijk je een stuk attenter;-))

Maar, en dat bedoel ik goed: analyseer je niet te veel? Je zoekt allerlei verklaringen (zij is cum laude en dat vinden ze overdreven, gymnasium wordt niet gewaardeerd, neefje heeft er meer over geklaagd, dochter is wat stiller), terwijl de echte verklaring misschien gewoon heel simpel is.
Dat is nl dat je vrienden en familie wat minder attent zijn in het sturen van kaartjes dan de familieleden en vrienden van het neefje. Of ze waren allemaal te druk of is het iets simpels als "ik moet nog een kaartje sturen naar DochterTrots. Oh nee, dat had ik toch al gedaan"- omdat ze al een kaartje naar NeefjeTrots gestuurd hadden. In elk geval zou het me niet verbazen als het een opstapeling van dit soort vergeten gevallen is, ipv allerlei waarde-oordelen die je zelf bedenkt.

Ik denk dat je jezelf, en je dochter en je man, helpt als je die lading en dat kapot analyseren ervan af haalt. Jammer dat er niet meer kaartjes waren, maar wij zijn nog steeds supertrots op je.
En dat is nog steeds hartstikke terecht.

kaartjes sturen

Jij stuurt graag kaartjes.

Andere mensen niet. Ze denken niet zo na over zaken zoals jij dat doet. Er hoeft helemaal geen jaloezie te zijn. Als ik hoor dat mijn neef geslaagd is dan app ik terug gefeliciteerd. Als ik hem zie feliciteer ik hem en krijgt hij een bioscoopbon of zo. Ik stuur geen kaart. Mijn zoon heeft ook geen kaarten van familieleden en vrienden van ons gekregen. Wel veel felicitaties via allerlei kanalen.

Ik analyseer het slagen van mijn neeft ook niet. Ik vergelijk het ook niet met het slagen van mijn kind. Ik vind het niet extra goed van hem dat hij geslaagd is. Iedereen die slaagt vind ik knap en een felicitatie waard. En dat kan ook prima zonder kaartje. Vind ik dan. Jij vindt dat niet. Jij stuurt wel graag kaartjes. Voor allerlei zaken zoals een zwemdiploma, een schooladvies en dat is heel attent maar de meeste mensen doen dat niet. En dat is niet verkeerd. Er zit niks achter.

Respons

Misschien is je schoonzus ook een meer mededeelzaam persoon; heeft ze anderen op de hoogte gehouden aangaande de vorderingen van haar zoon, juist omdat het een zo’n spannend proces voor hem was en het haar bezig hield. Zo worden de anderen deelgenoot van haar zorgen. Dat doet openhartigheid met mensen.

Je wilt meer respons. Een dingetje waar je aan kan werken door ‘uitgebreider’ over zaken te praten die bij jou aan de orde zijn. Denk aan een studentenkamer; je dochter is de eerste in de familie die die stap maakt. Genoeg om over te vertellen. Denk maar even aan de zoektocht en wat er allemaal bij komt kijken. Dat vinden anderen in het algemeen best interessant omdat zij er zelf mogelijk mee te maken gaan krijgen. Of welke studie ze gaat volgen en waarom.

***
Als je anderen vertelt waar je naar toe gaat met vakantie, vragen ze na afloop ook eerder hoe je vakantie geweest is. Zo werkt dat nu eenmaal.

Apart

Je trekt de conclusies dat je blijkbaar moet gaan minderen met kaartjes sturen, en dat de familie uit elkaar aan het vallen is.

Ik vind het wat dramatisch overkomen hoor. Omdat je dochter geen kaartje heeft gehad.

Hoe wijder je je net uitgooit, hoe meer kaartjes je vangt. Tenzij je overduidelijk naar kaartjes vist, denk ik.

Hier

Kaarten stuur ik vrijwel nooit meer, alleen nog aan een oom die daar erg veel waarde aan hecht.
Maar als een neef of nicht ( kind van broer/zus) slaagt voor de middelbare school, dan gaat er een kaart met bos bloemen heen. Dat is echt een feestelijk moment.
Maar dat is iets wat ik zelf dus doe, ik verwacht het niet terug.

valse hoop

Misschien speelt er valse hoop mee als je zelf kaartjes verstuurt? Je zegt zelf "met kerst sturen we geen kaartjes en krijgen dan ook dan ook niks meer". Dat vind je toch ook niet erg? Je kan jouw norm van kaartjes sturen rond diploma's niet verwachten van anderen, zo werkt het niet blijkbaar.
Of wel? Ik zie ook al jaren om heen de "Hollandse verjaardag": we moeten naar Truus en Wim want ze waren ook bij onze verjaardagen". En veel mensen vervelen zich op zo'n verjaardag en vinden er weinig aan want iedereen zit in een kringetje en oom Piet heeft weer het hoogste woord dat "de regering er ook helemaal niks aan doet". Maar ja, we moeten wel wat zij... enz
Tja zo houden we elkaar lekker bezig. De oprechte blijken van meeleven en mee willen vieren natuurlijk niet te na gesproken.

Er aan tillen

Ja wellicht tl ik er te zwaar aan. En het is niet zozeer dat ik degene ben die altijd de kaarten stuur, het gaat normaal gesproken over en weer. Dus we krijgen ook kaarten.

Dat het nu ineens zo stil blijft (ook op what's app) dat is niet zoals we het gewend zijn.

Ik vind het ook sneu voor dochter die duidelijk ook anders had verwacht.

Maar ik ga erover ophouden.

brievenbussen

Ik denk dat je een beetje het idee hebt dat het hele leven om jou en je gezinnetje draait. Dan moet ik je helaas teleurstellen: nee, niet iedereen is in jou en je gezinnetje geinteresseerd. Misschien is het mensen niet eens opgevallen dat je dochter haar diploma heeft gehaald tussen al die appjes en mailtjes die ze kregen.
Jij bent wel attent, maar helaas zijn er heleboel mensen dat niet. Er zijn niet voor niks een heleboel brievenbussen weggehaald. Vind ik persoonlijk erg jammer, ik houd erg van kaartjes sturen.
Jaloezie of afgunst, ik denk niet dat het er iets mee te maken heeft. Ze zijn gewoon niet met jou en je gezinnetje bezig, maar met zichzelf.
Jij wel: dus knuffel je kind fijn! Dit is toch weer een mijlpaal. Gefeliciteerd!

Mijntje

Toch gek dat de Psycholoog juist laatst zei dat ik me minder druk moet maken om anderen. Qua zorgen maken en meeleven. En meer voor mezelf en mijn gezin moet gaan.

Overigens wil ze me laten testen op autisme. Wellicht verklaart dit ook iets over hoe ik met dit soort situaties om ga. Ik snap nooit wat van mensen. Waarschijnlijk ook de reden dat ik zo ben gepest (tot in mijn volwassenen leven aan toe ik ben ook werkloos omdat ik compleet werd weggepest tot 3 keer toe).

Ik merk ook dat hier mijn geachten posten mij geen goed doen. Sorry maar het is beter dat ik hier weg blijf. Niet jullie schuld.

Geen pot groene zeep, maar NIVEA

Het geluk is met de onwetenden, beweert men wel. Maar daar dacht de humanist Francois Rabelais heel anders over. Hij stelde nu juist dat onwetendheid de moeder van alle kwaden is. Zie voor een pakkende Engelstalige versie gelardeerd met fotografische illustraties: https://www.brainyquote.com/quotes/francois_rabelais_398179. Zal de gouden waarheid wel ergens midden tussen deze twee gedachtegangen liggen? Wie het weet, mag van mij spinazie eten!

Mocht ik het evenwel ooit meemaken dat mijn dochter een superprestatie neerzet en daarmee tegen de verwachting in niet wordt gefeliciteerd door haar/onze naasten, dan ... euh ... nou dan ... ?

Dan zou ik samen met mijn dochter koelbloedig op onderzoek uitgaan. Gewoon omdat het me van kapitaal belang lijkt om te weten met wie/wat voor personen van doen te hebben: spreekwoordelijke koppensnellers die het maaiveld zo egaal mogelijk willen houden of lieden wier hart in principe overstroomt van naastenliefde, maar soms wat slordige steekjes laten vallen in de sociale omgang. Het maakt (immers) een wereld van verschil.

Sociale verhoudingen zijn als het ware vanzelfsprekend zolang alles gaat zoals de betrokkenen verwachten en prettig vinden. Zodra er donkere wolken aan het firmament verschijnen – om (ook) eens een poëtisch cliché van stal te halen – is het oppassen geblazen. En ook? De hoogste tijd om IQ te paren aan EQ ; emotionele intelligentie.

Erover ophouden, zelfs zonder iemand ooit te hebben gepolst omtrent de teleurstellende ervaring, lijkt me een schijnoplossing. Om de lieve vrede gevoelens wegcijferen betekent niet anders dan dat je ze onderdrukt. Hoe harder je dat doet, des te harder ze weer naar boven komen op enig ander moment. – En dat is dan meestal een zeer ongelegen. “Dat zul je dan nét zien!”

Beter is het de kwestie onder gunstiger omstandigheden uit te pluizen; d.w.z. assertief, met een open mind, met de juiste personen en op een geschikt tijdstip. Een en ander kristalliseert zich dan vanzelf uit. Lieden die met alle ‘liefde’ stelselmatig negatieve emoties bij de ander teweegbrengen als jaloezie, afgunst, verdriet, schaamte, schuld, angst en woede, zullen het niet kunnen nalaten de kans daartoe te grijpen nu deze hen wordt geboden. Goedwillenden zullen hún ware aard tonen.

Enfin mijn advies zou zijn om vooral geen denkbeeldige pot groene zeep erbij te pakken, opdat jullie de teleurstelling makkelijker van je af kunt laten glijden; maar val terug op NIVEA: niet invullen voor een ander. Dat werkt in dit geval waarschijnlijk veel beter.

Rode krullenbol

Naar aanleiding van je laatste post

Voor jezelf en je gezin gaan én jezelf bezighouden met je medemens kan heel goed samengaan. Zal wegkruipen in je schulp omdat je autist zou zijn en daarom gepest je verder helpen? Ik waag het te betwijfelen!

Er bestaat in het leven ook nog zoiets als pech. Geboren worden in een (individu)vijandige omgeving is daar een levendig voorbeeld van. Er later in je leven in terecht komen ook.

Vergeet niet: veel van het leed dat mensen elkaar aandoen is niet eens persoonlijk bedoeld. Al komt het vaak wél zo over.

Enfin; slechts een eenvoudige assertiviteitscursus zou al voldoende kunnen zijn.

Rode krullenbol

Mijntje

Wat een simpel oordeel "Ze zijn gewoon niet met jou en je gezinnetje bezig, maar met zichzelf."
Ik stuur zelden nog een kaart, maar reageer vaker via sociale media. En soms vergeet ik het. Omdat dingen vergeten een beetje de story of my life is. Gelukkig heb ik familie en vriendinnen die mij dat niet kwalijk nemen. Ik begrijp ook goed als anderen gebeurtenissen in mijn gezin vergeten,
Maar uit jouw bericht moet ik opmaken dat we gewoon stel egoïsten zijn.

Dat is volgens mij niet wat mijntje bedoelt

Alkes, want ik heb ook zoiets gezegd. Het is niet egoïstisch om zon kaartje te vergeten. Het is wat er nou eenmaal gebeurt. Omdat, nou eigenlijk om allerlei (on)benullige of juist logische of verklaarbare redenen die over de niet-verzender gaan en niets met de geslaagde in kwestie te maken hebben. Maar gelijktijdig is het ook geen waarde oordeel over wie het betreft.

En dat wens ik topic starter ook toe. Dat ze kan zien dat anderen soms iets doen omdat ze te druk/vergeetachtig of gewoon even niet scherp (kunnen) zijn. Zonder dat er een oordeel achter zit, en al helemaal niet omdat ze haar of haar dochter willen pesten.
Net zoals dat we dat hier proberen te doen. In elk geval is dat wat ik poog; laten zien dat er vaak geen kwade opzet of oordeel achter zit. Maar ook ik ben niet altijd handig en communicatief slim, dus kan ook verkeerd over komen. En dat vind ik jammer, zeker als de topic starter zich weggejaagd voelt.

Wat jammer Trots

Juist jouw berichten doen mij eraan denken om juist ook eens een kaartje te sturen. Ik denk er eenvoudigweg niet aan.

Ik denk ook niet dst reageerders onaardig tegen jou zijn. Ik vind je juist super lief, oplettend en attent.

Ik deel alleen jouw ideeën over wat iedereen denkt over je dochter niet. Dat weet je namelijk niet. nensen kunnen er ook niet over nagedacht hebben. Je dochter vierde ook niks. Heeft misschien ook niet superenrhousiast alles op allerlei media gedeeld en dan vergeten mensen soms dingen. Niet aardig en niet leuk voor je dochter maar ga nou niet denken dat ze haar niet leuk vinden of haar te goed vinden.

Juist niet Alkes

'Maar uit jouw bericht moet ik opmaken dat we gewoon stel egoïsten zijn.'

Nee, daar gaat het niet om. Het is juist goed dat andere mensen niet de hele dag bezig zijn met (oordelen over) wat je doet, hoe je je gedraagt, welke kleding je aan hebt, of je wel glimlacht.
Ik hoorde/leerde dit rond mijn 27e (in therapie) en het gaf mij zoveel rust om te beseffen dat de buitenwereld niet continu op mij let maar gewoon lekker bezig is met de eigen sores. Leven en laten leven. Niet steeds bezig zijn met 'wat vinden andere mensen hiervan'.

Dat wil niet zeggen dat mensen nooit meer iets voor elkaar over hebben.

Maar toch

Volgens mij gaat het hier niet om wel of geen kaarten sturen en waarom dan. Het gaat erom dat er in een sociale kring waarin het gebruikelijk is om wel kaarten te sturen, dat nu ineens niet gedaan wordt. En niet zo'n beetje langzamerhand steeds minder kaartjes, zoals gewoon overal, nee de muur van neefje die ook geslaagd is hangt vol met kaartjes van mensen die deels óók familie en vrienden zijn van Trots. Dat is wat er vreemd is aan deze situatie. Daarom zei ik: misschien kun je ergens in de familie of vriendenkring toch eens voorzichtig navragen of er iets aan de hand is.

DOe dat nou niet Lou

Trots vult van alles in, als in waarom er niks gestuurd is. En dan hebben we net uitgelegd dat het gewoon kan, kaartjes vergeten of even minder hoog op de prioriteitenlijst. Zonder dat we iemand asociaal of egoïstisch noemen.

En dan kom jij met misschien is er wat aan de hand en voorzichtig polsen. Niet handig en alleen maar stress verhogend voor Trots.

Als ze het al wil weten moet ze het vanuit haar eigen gevoel doen ‘goh, wist jij eigenlijk dat dochter geslaagd was? Ze heeft nl geen enkel kaartje verwacht en ik merk dat ik dat jammer vind’. Dus eerlijk zijn over wat ze voelt en dan vragen. Polsen klinkt weer heel omslachtig waarbij je weer ruimte laat voor interpretatie. En als je de vraag gesteld hebt, neem dan genoegen met het antwoord. Ook al is dat teleurstellend, vind je het raar dat mensen niet attent zijn of blijkt dat je app niet goed begrepen is.

Maar houd alsjeblieft op met Trots bevestigen dat er vast iets aan de hand is - alleen omdat mensen geen kaartje hebben gestuurd naar iemand die er zelf niet echt uitbundig over was. Als voorheen notoir kaartjes vergeter kan ik je melden, je doet me daarmee onrecht aan.

Paladijn o.t.

Hoe grappig... de Hollandse verjaardag! Die ben ik inmiddels wel ontgroeid. Wij hebben binnenkort ook een verjaardag te vieren en we kiezen er bewust voor om net te weinig stoelen neer te zetten om iedereen te kunnen laten zitten. Zitten moet wel mogelijk zijn heb ik zelf ook weer gemerkt. Vorige week had ik een receptie, zonder stoelen en na 3 uur staan zat mijn rug toch aardig in elkaar gefrommeld en moest ik dat weer loslopen. Maar voor de rest vind ik staan bij een feestje altijd prima.

Trots

Ik schrik er een beetje van dat nu blijkt dat de psycholoog een mogelijkheid ziet in autisme. Niet dat ik van dat gegeven zelf schrik, maar omdat dit voor jou toch ook even schrikken geweest moet zijn en het je extra aan het piekeren gezet kan hebben. Ik vind het dan best sneu als je wat harde reacties krijgt, omdat mensen dat niet van je weten en jij je die wat te harde reacties dan weer teveel aantrekt. Ik vind het juist wél nuttig dat je je vraag hier gepost hebt, maar met dit gegeven, mogelijk autisme, juist nog extra. Zo kun je anderen gebruiken om te polsen wat normaal is. Als je hier nog eens een vraag hebt, zou ik dat meteen melden. Dat voelt vast raar en overdreven, maar dan snapt men meteen waarom je hulp nodig hebt bij het analyseren van een situatie. Of je dat in het normale leven moet doen, denk ik niet eigenlijk. Tenzij het echt noodzakelijk is als je je niet begrepen voelt bijvoorbeeld. Maar misschien eerst maar eens die test ondergaan en kijken wat er uit komt.

uit jezelf

Ik bedoelde: de blijheid moet je uit jezelf halen, niet uit anderen. Dat anderen niet staan te juichen moet je proberen van je af te schudden. Het is genoeg dat jij trots bent op je dochter.
Door wat je hebt meegemaakt trek je de reacties van anderen in het negatieve, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Ik denk eerder dat je familie autistisch is, jij niet :-)

Biebel

Hmmm ja ik snap je redenering. Maar of mijn advies nou direct stressverhogend is, dat weten we niet. Dat is nou juist wat ik bedoelde: we weten niet of er iets aan de hand is, dus vraag het aan iemand die dat wel weet.

Twijfel

Twijfel over zoiets zou ik hooguit bespreken met een vertrouwd iemand. Wat schiet je er mee op? Men gaat toch zoeken naar argumenten zoals: misschien heb je dit of dat fout gedaan? En dat versterkt je twijfel alleen verder.
Liever neem je de tips mee van hier: deel meer mee over jezelf, betrek jezelf bij anderen. Wees dankbaar voor wat je terugkrijgt en haal je schouders op over wat je niet terugkrijgt.
Je hebt heel makkelijk een gevoel dat je zelf meer geeft dan je krijgt, vooral als je gaat zitten vergelijken.
Wees vooral je eigen beste vriend, geef jezelf dat schouderklopje, hang zelf de slingers op, feliciteer jezelf. Wat de rest doet is mooi meegenomen.