de mannelijke variant van de Truus

Het lijkt er mijns inziens een beetje op, dat je er moeite mee hebt, dat hij jouw vrouw niet spectaculair genoeg vond in bed, het zelfs maar "pretty basic" noemde. Je vraagt jezelf af, waarom het dan toch meerdere keren tot intimiteit tussen die twee is gekomen.

Anoniempje1989, laat dat los. Het ging daarbij, naar alle waarschijnlijkheid, totaal niet uit en niet met liefde. Was het in niets te vergelijken met hoe het er tussen jou en je vrouw aan toe gaat, als jullie vrijen. Wat wél uit liefde en met liefde gebeurt. En daar gaat het ten slotte om. Als jullie er samen tevreden over zijn, samen jullie verlangens en behoeften op intiem gebied kunnen vervullen bij elkaar, dan is het goed. Wat die andere man er dan ook van vindt.
Hij had wellicht voor zichzelf een bepaalde voorstelling over/verwachting bij seks hebben met jouw vrouw. Dat is niet zo uitgekomen en dan gaat hij er maar denigrerend en minachtend over doen. Wat jou een slecht gevoel geeft en je onzeker maakt, omdat jouw ervaring met je eigen vrouw heel anders is. Je trekt jezelf te veel aan van de mening van die andere man. Dat is niet nodig. Jouw vrouw wilde al eigenlijk geen intieme dingen met hem doen, heeft zich laten overhalen, zichzelf er van overtuigd dat dat "er bij hoorde" en heeft daarom die dingen gedaan. En misschien heeft de spanning en het stiekeme haar daar wel enigzins in geholpen, maar het was niet hét doel voor haar. Terwijl die andere man dacht (en misschien nog denkt), dat hij met "playen", met mooie woorden en zijn "charme-offensief" alle (kwetsbare, weerloze) vrouwen het bed in kan praten, zodat hij zijn lusten maar kan botvieren. Ik vraag mezelf eigenlijk ook wel af, of het niet meer een kwestie is van 'grootspraak', doen alsof hij het niks vond, omdat hij het leuk vindt om jou daar onzeker mee te te maken. Maar wel zeggen te hopen om samen nog eens een biertje te kunnen drinken in de toekomst. Zodat hij zichzelf de grote jongen kan voelen, zeker? Bah, akelige man.

Elenah

Nee ze is afblijven haken omdat ze een last op haar schouder had, ik was 360 gedraaid, ze kon met dat geheim geen tweede kindje meer willen, ze durfde het niet, omdat de schade al zo enorm zou zijn als het uit zou gaan komen.
En ze wist dat er een tijd kwam dat het uit zou gaan komen, ze heeft regelmatig zitten huilen van spijt, dacht bij alles wat we als gezin deden keer op keer weer geniet nog maar even van de mooie momenten elke keer kan de laatste zijn.
entoen kwam de bewuste avond dat ze me aan tafel vroeg te zitten en alles er uit kwam.
Ik denk dat ze hier niet over liegt.
Maar wat je zegt tuurlijk kan dat ook een deel mee gespeeld hebben.
Lastig zat hoor een jaar lang met spijt en schuldgevoel rondlopen en hopen dat je vergeet wat je gedaan heb.

Belladonna

Ik kan alleen maar hopen dat hij het niks vond!
Maar ik hoop eigelijk nog meer dat mijn vrouw gezien heeft dat het bij de buren het gras niet groener is!
Akelige man is het zeker.
Had ze maar stevig in haar schoenen gestaan😔

Anoniempje

Had ze maar stevig in haar schoenen gestaan😔

Wat heb jij gedaan om haar die stevigheid te geven? Niet dat ik jou daarmee de schuld wil geven, maar ik denk dat je die schuldvraag los moet laten en moet gaan werken aan rust in jezelf en vervolgens aan vergeven. Van haar én van jezelf. Nare dingen gebeuren nu eenmaal. Het enige dat belangrijk is, is dat jullie van elkaar houden. Jij hebt met je OCD het leven voor haar moeilijk gemaakt. Niet omdat het jouw bedoeling was om haar pijn te doen, maar je was teveel met jezelf bezig om je druk te maken om haar en om jullie kind. Zij is ingegaan op de avances van die 'vriend', niet om jou pijn te doen, maar omdat ze behoefte had aan aandacht en warmte.

Goed dat je even ergens anders verblijft. Al is bij je ouders, met die man om de hoek, misschien niet de ideale plek. Zorg dat je tot rust komt, ga verder met de EMDR en focus even op jezelf. En ga vooral ook door met de relatietherapie. Je hoeft daar niet mee te stoppen omdat je nu niet kan zeggen 'dat je ervoor gaat'. Ga daar leren hoe je weer echt contact maakt met je vriendin. Op een ander niveau dan tot nu toe. Leer wat je van elkaar nodig hebt om je veilig te voelen bij elkaar.

Hou in ieder geval wel contact met je vriendin en je kind. Hebben jullie afspraken gemaakt daarover? Ga je bijvoorbeeld iedere week een keer met haar uit eten? Dat is heel belangrijk, anders wordt het straks veel te moeilijk om de stap naar 'gewoon samen zijn' weer te maken.

Pennestreek

Ik sluit mij volledig bij jouw woorden aan. Jij verwoord het precies zoals ik er ook over denk.

Heel veel succes en sterkte voor de komende periode, Anoniempje!
En echt, het kan heus weer goed komen.
Wat Pennestreek al zei, nare dingen gebeuren nu eenmaal, mensen maken nu eenmaal wel eens fouten. Dat is niet leuk, maar het wil ook niet zeggen, dat je dan niet meer verder kunt.
Door er van te leren, open te staan voor elkaars standpunten hierin, kun je samen weer jullie verbondenheid voelen en uitbouwen. Dingen zullen (moeten) veranderen, het zal nooit meer worden als voorheen. En dat is misschien maar goed ook, want toen ging het immers fout...

Belladonna

Endat is dus ook zo lastig, dingen moeten veranderen het word nooit meer zoals voorheen.

Het afgelopen jaar was gewoon zo super fijn met elkaar, we hadden elkaar al een soort van opnieuw ontdekt omdat we elkaar al bijna kwijt geraakt waren voor de “affaire”.
We waren al zo veranderd de afgelopen tijd, we waren zoals we het zelf zeggen ook echt weer verlieft, we konden elkaar weer beet houden, deden enorm veel kroelen en knuffelen met elkaar, en daarom doet deze tegenslag zo ontzettend pijn.

Anoniempje

Logisch dat je heftige gevoelens hebt en dat het als een soort rouw voelt dat het zo is gelopen.

Lijkt me zelf super moeilijk om hier mee om te gaan. Ik weet niet eens of ik het zou kunnen.
Waar je wel voor moet oppassen is dat je niet een stampvoetend klein kind wordt die alleen nog maar boos kan denken: dit had mij niet mogen gebeuren.

Veranderingen

Zijn niet altijd alleen maar negatief.
Door dit hele gebeuren, weten jullie nu wel wat jullie bij elkaar kunnen vinden, dat jullie oprecht van elkaar houden. Je vrouw weet nu dat het gras ergens anders niet groener is. Dat jullie weer zo fijn close werden en elkaar opnieuw ontdekten, was waarschijnlijk het gevolg van alle aandacht voor haar, voor elkaar, die weer volledig terug was gekomen in jullie relatie, heeft haar doen beseffen hoe ze dat gemist had en heeft haar alleen maar meer spijt doen hebben dat ze met die andere man een kortstondige affaire heeft beleefd, omdat ze van hem de aandacht kreeg die ze zo miste van jou...

Ik had ook liever gewild, dat mijn partner een aantal jaren geleden sterker in zijn schoenen had gestaan en de verleiding had weerstaan om met een andere vrouw het bed (lees: auto, donkere steegjes, beschutte plekjes in de bossen, hotelkamers) te delen, om daar samen allerlei intieme handelingen te verrichten. Aanleiding voor hem om een affaire te beginnen was niet hetzelfde als bij jullie, maar lag zeker ook wel mede aan een stukje gebrek aan aandacht op een bepaalde manier. Het moment dat ik ontdekte dat hij een affaire had, dacht ik dat alles ineens voorbij was en dat het het begin van het einde van onze relatie was. Maar we zijn er uit gekomen. Samen. Door allebei in te zien, dat we het anders moesten gaan doen. En nu hebben we het veel fijner samen.

Ik begrijp dat het hard aankomt, zo'n bekentenis van je vrouw dat ze vreemd is gegaan, zeker nu jullie het weer zo fijn hadden met elkaar. De pijn die het doet, de emoties die teweeg gebracht worden...Ik begrijp het. Zoals velen met mij hier.

Maar nogmaals, veranderingen hoeven niet persé alleen maar negatief te zijn.

Thera

Het is ook enorm moeilijk om hier mee om te gaan!
Nu ben ik dan even terug bij mijn ouders, om “rust” te vinden, maar ik voel nu al het gemis naar thuis, thuis waar alles ons is.
Ik snap precies wat je bedoeld over stampvoetend op de grond, ik blijf ook een soort hangen in een boze verdrietige bui, terwijl ik typ lig ik op de bank en staan er op de kast voor mij fotos van mijn dochter vrouw en mij, en ik kan je zeggen dat dat zeer doet, ik heb zo prachtige dochter en ook echt zo prachtige vrouw, het zijn echt 2 schoonheden om naar te kijken.
Maar voor nu, kan ik het niet anders voelen dan dat het gezin uit elkaar aan het vallen is.
Ik hoop dat ik ons kan opvangen, ons kan redden van de afgrond, want nog steeds mijn vrouw is me alles voor me, maar ze heeft me diep gekwetst.

Belladonna hoe ben jij over vreselijke gevoel heen gekomen? Had jij geen beelden ofzo?

Zeker wel

Had ik beelden in mijn hoofd van hoe ze samen bezig waren. Ik walgde van het idee, vond die gedachtes afschuwelijk. Daarom heb ik mezelf ook bewust tegengehouden om naar allerlei details te vragen. Omdat ik niet nog meer beelden voor me wilde zien van hoe ze samen seks hadden. Een deel van mij wilde het maar al te graag weten, maar ik zou mezelf daar absoluut meer kwaad dan goed mee doen. Ik sprak het wel uit naar mijn partner, de beelden over hun, die ik voor me zag. En stelde hem daarbij ook vaak de vraag, of hij haar manier van doen iedere keer dat ze seks hadden beter, fijner, opwindender vond. Of hij dat dan wel kon missen. Omdat ik natuurlijk niet zoals haar ben en nooit zal worden. Maar dat soort dingen wilde ik wel weten.

Mijn partner vond het niet leuk om daar over te moeten praten, omdat hij zich er zo enorm schuldig over voelde. Ook omdat hij echt enorm veel spijt had en zich schaamde voor zichzelf om wat hij mij had aangedaan. Hij vond het vreselijk om mij zo verdrietig te zien, dat deed zijn hart breken...
Maar hij deed enorm zijn best om mij op welke manier dan ook het gevoel te geven dat ik hem toch weer op zijn woord kon geloven, dat ik hem weer kon vertrouwen. Bleef iedere keer weer antwoord geven op mijn vragen, ook al had ik stelde ik tig keer dezelfde vragen en ook al vond hij het niet leuk om erover te moeten praten. Hij luisterde naar mij, liet me boos en verdrietig zijn, troostte me telkens weer en zei me telkens weer hoe blij hij was dat ik hem nog een kans gaf om samen verder te gaan. Ik luisterde ook naar hem, naar wat hij vertelde over hoe het voor hem was, hoe hij het hebben van een affaire ervaren had, want ik wilde begrijpen waarom het kon gebeuren.
Daardoor kon ik ook mijn eigen aandeel zien in de aanloop naar de affaire, met daarnaast het besef dat ik mezelf verder geen schuld moest toebedelen over de keuze die mijn partner maakte om die affaire willens en wetens aan te gaan.

Het hielp mijn partner ook heel erg, dat ik in de eerste dagen na het uitkomen van de affaire steeds weer zei, dat ik dit zó niet wilde, dat ik hier NIET voor gekozen had, voor al het verdriet, pijn, de woede, boosheid, teleurstelling, wanhoop. Ik heb hem ook niet de deur gewezen, hij vroeg het me wel een paar keer, of ik wilde dat hij weg zou gaan. Maar mijn antwoord was dan telkens dat ik niet wilde dat hij weg ging, want dan zouden we niet meer met elkaar kunnen praten, iets wat ik op dat moment juist heel erg belangrijk vond. Op een later moment ben ik zelf wel even een aantal dagen weg gegaan, om even rust te hebben, te ontspannen en iets leuks voor mezelf te hebben.

Maar door met elkaar in gesprek te blijven, écht naar elkaar te luisteren, niet meteen in de verdediging/slachtofferrol te schieten en er heel veel tijd en constructieve gesprekken samen te voeten, door te relativeren en proberen te begrijpen hoe het heeft kunnen gebeuren, ben ik uiteindelijk over dat vreselijke gevoel heen gekomen. Ik wilde er eerst alles aan gedaan hebben om het nog een kans te geven, om te proberen of het vertrouwen weer terug zou komen, voordat ik de handdoek in de ring zou gooien. En ik wilde dat, omdat ik toen nog altijd heel veel van hem hield en hij van mij. Onze liefde was nog niet voorbij, niet op.
Ik hoop en gun het voor jullie ook zo, dat jullie hier samen goed doorheen komen. Laat je niet gek maken door al je gevoelens en emoties van dit moment. Neem de tijd en neem geen overhaaste beslissingen.

Belladonna

Bijzonder te lezen dat jij er zo hetzelfde mee om bent gegaan...

Anoniempje, natuurlijk hebben we allemaal die beelden. Nog heel lang had ik het gevoel dat die andere vrouw erbij was in de slaapkamer. Zooo vreselijk. Ik heb wat afgehuild als we met elkaar vrijden. Maar zoals Belladonna en haar man ook deden, we zijn blijven praten. Hoe pijnlijk soms ook, voor ons allebei.
Wat ik je ook nog wil zeggen, laat je niet gek maken door mensen in je omgeving die zeggen dat je ‘de eer aan jezelf moet houden’, of ‘haar de deur uit moet zetten’. Volg je eigen hart. Als jij nog steeds van haar houdt, en zij van jou, dan kan het echt goed komen.
Als je niet zo van het lezen bent kun je ook kijken naar bijvoorbeeld Esther Perel. Zij is een expert op het gebied van vreemdgaan en hoe je als stel daar beter uit kunt komen.

Huilen

Huilen doen ik nu al enorm veel, het gevoel dat hij als wij vrijen er bij is komt me heel erg bekent voor.
Wat belladonna zegt, ik zeg ook elke keer tegen me vrouw dat ik hier niet voor gekozen heb, ik heb niet voor deze ellende gekozen.
Zei zegt ook vreselijk veel spijt en schuldgevoel te hebben, ik kan dan alleen maar beneden dat had je toch kunnen weten van te voren? Zeker met zo klein hummeltje van 4 maanden er bij!
Het doet me erg pijn als ze zegt ik heb me laten gebruiken, ik dee alles voor aandacht ik leek wel een slet.
Ik hoop dat dit niet haar karakter is dat dit stiekem in haar schuilt zeg maar.

Ik heb nu de eerste nacht bij me ouders achter de rug, erg moeilijk om je gezin achter te laten, ben denk elk uur van de nacht wakker geweest, vreselijk.

'Het doet me erg pijn als ze zegt ik heb me laten gebruiken, ik dee alles voor aandacht ik leek wel een slet.
Ik hoop dat dit niet haar karakter is dat dit stiekem in haar schuilt zeg maar.'

Ik word misselijk van de manier waarop je je vrouw hier neerzet. Ik snap niet dat ze bij je blijft.

Wat je zegt

Over dat je hoopt dat het niet haar karakter is wat stiekem in haar schuilt.

Zo herkenbaar. Ik had dat ook. Omdat ik toen door het hele gebeuren een heel andere kant van mijn man leerde kennen, terwijl ik dacht dat ik hem na al die jaren samen al zo goed kende...dat bleek dus niet zo te zijn. Ik had werkelijk nooit verwacht dat hij tot zoiets in staat was, dat hij toch kon zwichten voor de verleiding en aandacht van een andere vrouw. Ik had het niet achter hem gezocht maar werd ineens wel met dat voldongen feit geconfronteerd. En dat was een lastig iets om mee om te moeten gaan. En soms kan ik het daar nog steeds moeilijk mee hebben. Dat hij, voor mij de liefste man op aarde, in staat is geweest om zo tegen mij te liegen en me te bedriegen. Blijft een pijnpuntje...

Eens

Met jou posts Belladonna. Dat heb je mooi verwoord.

Zoals mijn man zelf altijd zei: je kent iemand nooit helemaal écht. Had ik daar maar meer naar geluisterd.

Anoniempje, je blijft veel in verwijten hangen zoals Elenah zegt werk je straks zelf je relatie omzeep omdat je in schuld blijft hangen. Dit heb ik al eerder gepost.
Probeer daar eens neutraler naar te gaan kijken. Kan één van je ouders je daarbij helpen of zijn ze van kamp scheiden?
Dit schilt ook erg veel zoals pennestreek zei, bij mij was er serieus 1 goede vriendin die neutraal keek en de rest riep heel hard wegrennen. Maar die voelen niet wat jij voelt.

Ik herken het hoor, ik ben ruim drie kwart jaar een stapvoetend klein kind geweest, en dit ook vaak geuit. Zo boos in het waarom moest dit gebeuren. Maar probeer te gaan kijken naar hoe is het ontstaan en kon het gebeuren. Dat zal je vele malen meer gaan helpen dan je vrouw naar beneden te praten. Je zegt zelf al dat ze zoveel spijt heeft, je kunt dit toch zien? Omdat je zelf zegt dat ze een hoopje ellende is. Anders liep ze er echt wel anders bij...

Natuurlijk is dit een forum en schrijf je op dat moment hoe je je voelt, dat mag maar ik hoop dat je ook kunt kijken naar het willen herstellen...
Anders kun je er beter mee stoppen...

Miss

Kijken naar het herstellen,

Tuurlijk heb ik een wil om het te herstellen, maar tergelijkertijd ben ik ook enorm bang, bang dat het telkens weer de kop op steekt.
De knoop in mn maag in ontzettend groot momenteel, de angst dat de andere man in alles beter was.

Ik heb wel altijd geleerd, er zit een groot verschil tussen willen en kunnen.
En voor nu weet ik gewoon niet of ik het kan, en het voelt heel naar als je heel graag wat wilt maar er ook heel bang voor bent!
Ik ben een hele onzekere man geworden hier door, en gevoelig, dat ben ik al mijn hele leven.

‘Elke keer’

#63: ‘ ik zeg ook elke keer tegen me vrouw dat ik hier niet voor gekozen heb, ik heb niet voor deze ellende gekozen.’

Bij elke keer dat je dat tegen haar zegt, zeg je eigenlijk ‘ Nou, je wordt bedankt.’ Dergelijke opmerkingen komen binnen als een sneer, als een afbrokkeling terwijl je ook aangeeft haar niet kwijt te willen.
Let op je woorden, knal ze er niet zomaar uit als ze toch niets positiefs brengen.
Door ze wel te herhalen, ga je eigenlijk een stap achteruit.

Dit proces is niet fijn, maar je leert er wel van. Zo leert dit je naar haar te luisteren.

En blijf niet te lang bij haar en jullie kind vandaan. Te lang weg maakte weg terug juist moeilijker als je samen een leven runt. Zo verliezen jullie allebei de hoop op herstel en groeit de onrust. Dan groei je uit elkaar.

anoniempje

Ik begrijp helemaal je pijn en je verbijstering en toch... de klaagzang begint me te irriteren: het focussen op elk detail, daar nog aannames overheen gooien, daar nog wanhopiger en verdrietiger van worden... ik praat jezelf helemaal de put in.

En toch: ik mag het je niet verwijten want ik heb het zelf ook allemaal gedaan. Maar ik wil je bedanken want het houdt me wel een spiegel voor.

Eens met Flanagan: je hebt wel een klein kindje samen. Probeer naast de pijn ook aan positieve zaken te denken

Mari

Ben je er zelf wel uitgekomen?

maar dat kwam omdat ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben waar niet me te leven viel. Anders had ik met alle liefde het vreemdgaan samen willen verwerken.

Maar... zie je hoe je ook aan het wentelen bent in slachtofferschap?

Eens met Mari

Ik voel ook die irritatie opkomen, maar ik probeer mezelf voor ogen te houden dat ik inmiddels 3 jaar verder ben, en dat het allemaal vooral heel veel tijd nodig heeft.

Dus, Anoniempje, wat je denkt en voelt is allemaal heel normaal en hoort erbij. Dat heb ik je ook al diverse keren verteld. Dáár hoef je je geen zorgen over te maken. Natuurlijk is het allemaal vreselijk verdrietig en pijnlijk, maar geloof me, dat gaat grotendeels over. Met wat er straks rest aan pijn kun je prima leven en kun je een prima relatie hebben. Voor nu is het zaak jezelf niet te laten ontsporen. Ik weet niet of je OCD daar een factor in is, maar dat kan ik me goed voorstellen. Daarom ook hoop ik dat je de relatietherapie gewoon door wil zetten (ook nu jullie even apart wonen!!) en dat je daarnaast doorgaat met je eigen therapie (de EMDR lijkt me heel belangrijk om de pijn voor jou hanteerbaar te maken).

Mijn man en ik zijn er samen uitgekomen. Daarvoor zijn een paar dingen noodzakelijk. Een daarvan is dat je bereid bent naar je eigen aandeel te kijken en daar wat mee/aan te doen. Wat ik bij jou zie is dat je dat wel benoemt, maar vervolgens toch weer vol in de verwijten en nare opmerkingen richting je vriendin schiet. Herken je dat zelf ook? Probeer eens om een 'knip' te zetten in je gedachten als je merkt dat je die kant weer opgaat? Probeer je zelf af te leiden, denk bewust aan wat anders.
Wat mij hielp in die tijd is sporten (hardlopen maakt je hoofd lekker leeg), wandelen, mindfulness (ik had een app op mijn telefoon, Headspace, kun je gratis uitproberen, maar er zijn er meer) en ik had een dagboek en ik schreef iedere dag voor het naar bed gaan 3 dingen op waar ik blij van was geworden die dag. Zo hield ik helder voor ogen dat het NIET alleen maar ellende was.

Zet 'm op! Je hebt de verantwoordelijkheid voor een klein kindje, dat beide ouders nodig heeft.

Anoniempje

Dat je bang bent, dat het telkens weer de kop op zal steken, de angst dat die andere man in alles beter was...ook al zo herkenbaar.

Ik had ook die angst, dat hij alles met die andere vrouw als veel intenser had ervaren dan met mij samen zijn. Ik was bang dat ik dat op geen enkele mogelijke manier ooit nog zou kunnen evenaren, laat staan overtreffen.
Maar ik sprak wel met mijn partner over die angst. En hij bleef mij er telkens weer van verzekeren, dat ik me daar niet druk over hoefde te maken. Doordat wij elkaar weer hervonden hadden, had hij door de opnieuw verworven verbondenheid met elkaar, weer alles waar hij naar verlangde bij één en dezelfde persoon, de persoon waar hij met heel zijn hart nog altijd zoveel van hield, klopte het totaalplaatje weer en dát was wat heel belangrijk voor hem was, om zichzelf fijn, gelukkig en goed in een relatie te voelen.

Het ging hem niet om die andere vrouw als persoon. Hij was niet op zoek naar een nieuw leven met een andere vrouw omdat hij genoeg van mij had. Ze vonden herkenning bij elkaar wat bepaalde relatieproblemen betrof waar ze beiden op hun eigen manier mee worstelden en voelden zich erg tot elkaar aangetrokken. Buiten dat waren er voor ieder apart nog een aantal motieven om met elkaar een affaire aan te gaan. Maar voor hem was die andere vrouw niet leuk genoeg om er ook een diep emotionele band mee op te bouwen. En ja, hij vond de seks met haar, zéker (en eigenlijk ook alleen) in de begintijd, fantastisch. Maar dan vooral omdat het zo spannend was, op allerlei geheime plekken, omdat het stiekem moest, omdat ze altijd zin had en het hun geheimpje was. Dat maakte het een soort van 'bondje' wat ze samen hadden.

Dat 'bondje', dat hebben mijn partner en ik nu samen weer. Ik heb op een gegeven moment heel bewust ervoor gekozen, om al het verdriet, pijn, de draaikolk aan emoties, niet heel groots te laten worden. Ik wilde daar niet in verdrinken, mezelf daar niet in verliezen. Omdat ik dan zodoende zelf er voor zou zorgen, dat onze relatie, ons huwelijk, om zeep geholpen zou worden. Zijn kant van het verhaal, zijn verdriet, pijn, wanhoop en angst waren ook belangrijk om gehoor aan te geven. Dus gaven we beiden op den duur meer en meer aandacht aan de positieve dingen die uit de chaos naar voren kwamen tussen ons. Gingen we ons meer richten op de toekomst en hoe we voortaan met elkaar en de relatie om wilden gaan. En zijn we opnieuw gaan bouwen op het fundament van onze, in basis heel goede, relatie.

Anoniempje, ik kan je angst niet wegnemen. Ik kan je alleen proberen te laten zien, hoe je er ook op een andere manier mee om kunt gaan. Zoiets zal voor altijd een litteken blijven, voor altijd voelbaar en aanwezig. Maar het hoeft niet alles zwakker, onstabieler, makkelijker breekbaar te maken. Je hoeft de bodem van de put niet te raken, vecht je weg liever terug naar boven, uit die put. Blijf inderdaad niet te lang bij elkaar vandaan, want dat zorgt voor meer afstand tussen elkaar en dat maakt het alleen maar moeilijker om straks weer dicht bij elkaar te komen. Je gaat je ook van alles in je hoofd halen, jezelf valse overtuigingen aanpraten, omdat je, door niet bij elkaar te zijn, niet meteen bepaalde gedachten en gevoelens met elkaar kunt bespreken. Stel jezelf open voor haar betuigingen van de spijt, schuldgevoelens en schaamte die ze voelt naar jou en jullie relatie toe over het hele gebeuren. Zet je eigen verontwaardiging eens wat meer aan de kant en luister naar haar, probeer te begrijpen dat ze ook veel pijn en verdriet heeft.
Natuurlijk had ze het van te voren kunnen bedenken, dat ze hiermee alles wat ze had met jou samen, op het spel zou zetten. Dat de spijt en het schuldgevoel aan haar zouden vreten. Maar vreemdgangers zijn ook mensen. En mensen maken fouten. Waarbij ze in eerste instantie de impact van de gevolgen van die fout niet direct kunnen overzien. Totdat ze er midden in zitten en niet goed weten hoe ze er in godsnaam zonder al te grote gevolgen uit moeten komen. Je vrouw heeft het in ieder geval niet gedaan om jou opzettelijk pijn te doen. Dat dat uiteindelijk nu toch wel gebeurd is, vind ze al vreselijk genoeg.

Hè,

Begrijp ik het verkeerd of lopen er twee draadjes over de problemen van Anoniempje1989 naast elkaar? Ik zie dezelfde steekwoorden; OCD , vreemdgaan Etc. Alleen heeft in dit draadje TS Een kind van 4 mnd en in draadje ‘geen raad meer’ 1,5 jaar. Maar natuurlijk niets uit. Maar is het niet handiger om in dat geval een draadje te laten voor wat het is en met het langste draadje verder te gaan?

Flanagan

Klopt, ik ben al verder gegaan in het geen raad draadje, ik reageerde hier op de vraag van de topic starter en bleef hier hangen vandaar. Ik ga verder in het “geen raad meer”.