Contact met volwassen kinderen

maar

je nodigt toch gewoon teveel mensen uit iedere zondag als je de 'aftermath' niet aan kan?
Bij iedereen zou het een zooi worden met zoveel bezoek, of er nou opgelet wordt of niet.
Ik snap dat niet zo. Je wil wel al je nazaten op bezoek, want blijkbaar spreekt hier uit dat je nog geliefd bent of zo, maar alle kleinkinderen, waar waarschijnlijk helemaal geen ruimte voor is, moeten netjes op de bank blijven zitten en niet knoeien. Dat kán helemaal niet. En als er 5 volwassenen op de 5 kleine kinderen zitten te letten, zit er weer niemand gezellig te doen op de bank.
Je kunt dan wel de schuld bij de ouders leggen die niet opletten, maar de oorzaak ligt gewoon in het feit dat je iedereen tegelijk laat/liet komen.

oudere mensen

Ik heb juist het idee dat oudere mensen elkaar helemaal gek maken over oppassen. Als ik bij mijn ouders ben dan is dat vaak het onderwerp van gesprek. De kleinkinderen en hoe vaak ze wel niet oppassen en of hoe geweldig ze het vinden of hoe zwaar het wel niet is. En hoe leuk het is om op de kinderen te passen en hoe fijn het is dat ze niet naar de BSO of kinderopvang hoeven. Ze gaan ook mee op vakantie en passen dan ook op de kinderen zodat ouders lekker samen dingen kunnen doen. Etc. Etc. Etc.

Volgens mij is het vrij eenvoudig. je past op of je doet het niet. Het is echt niet moeilijk om al tijdens de zwangerschap te zeggen dat je altijd bereid bent om op te passen bij ziekte maar niet structureel. Noch mijn ouders, noch mijn schoonouders hebben structureel opgepast.

Nu wonen mijn ouders en schoonouders niet in de buurt dus even de kinderen wegbrengen zit er ook niet in.

En op zondag met alle zeven kinderen bij opa en oma thuis komen dat wordt op een gegeven moment echt te veel maar zeg dat dan. Kinderen zien het soms niet of denken dat opa en oma het helemaal niet leuk vinden als ze niet komen.

Zo willen mijn ouders altijd dolgraag dat de kinderen in de vakantie komen logeren maar ik merk dat het eigenlijk teveel voor ze is. Ze willen het heel graag maar ze zijn daarna zo moe. Deze zomer hebben wij daarom gezegd dat de kinderen niet komen logeren. Dat is jammer voor ze maar wel beter. Wij regelen de opvang van onze kinderen zelf wel.

Vlinder

Maar is het dan erg dat ze erg moe zijn? Ze genieten blijkbaar wel van die logeerpartijen. Dat ze daarna een paar dagen moeten bijkomen hebben ze er misschien wel voor over. Ze hebben waarschijnlijk geen werkverplichtingen meer dus misschien vinden ze een paar dagen rustig aan doen en bijslapen wel een prima prijs om te betalen voor een fijne logeerpartijen Jij vult wat dat betreft ook voor hun in ipv hun zelf te laten bepalen of ze die logeerpartijen wel willen of dat het te zwaar voor ze is.

Open communicatie is toch het belangrijkste. Niet invullen of inschatten maar gewoon aan elkaar vragen en aangeven.

Opruimen

Vroeger als we bij mijn schoonmoeder zaliger waren was het altijd druk, altijd veel mensen, veel familie, chaotisch. Maar de schoonzussen hielpen schoonmoeder met koken en voedsel klaarmaken. We hielpen allemaal met opruimen en schoonmaken. Schoonmoeder was echt daarna niet de halve dag nog bezig om het huis schoon te maken en op te ruimen.

Ook als we bij mijn moeder waren toen de kinderen nog klein waren dan zorgde ik na afloop dat alles wat de kinderen overhoop hadden gehaald weer netjes was en dat in elk geval de afwas was gedaan. Als wij met onze invasie vertrokken dan was het huis gewoon redelijk netjes. Dat vond en vind ik vanzelfsprekend.

Wat verwacht je?

Wim, dat er weinig grootouders van 60-70 jaar reageren, zal komen omdat dit forum in eerste instantie is opgezet voor ouders van kinderen uit diverse leeftijdsgroepen. Een aantal van deze ouders is inmiddels uit de kinderen en is sinds een aantal jaren oma (wie weet ook opa) van 1 of meer kleinkinderen. Het zal dus niet met 'niet willen' reageren te maken hebben, maar met het beperkte aantal. Dat ik nog geen kleinkinderen heb, man en ik zijn 55 en 57, wil echter niet zeggen dat ik mij niet kan inleven. Ik heb een zus die oma is van 3 kleinkinderen. Ik heb kennissen met kleinkinderen. En ik hoor daar diverse geluiden van. Vooral trots en plezier, soms verdriet omdat het niet altijd gaat zoals diegene had gehoopt.

Iedereen heeft zijn eigen karakter en opvattingen, waardoor je eigenlijk nooit vanuit je eigen situatie kunt oordelen over anderen. Ik kan je echt aanraden om naar Hollandse Zaken te kijken, waar ik eerder de link van heb gegeven. Sommige mensen kunnen zich er werkelijk niets bij voorstellen dat er grootouders zijn die álles aan de kant schuiven voor de kleinkinderen en het echt leuk vinden om ze vaak over de vloer te hebben. Omgekeerd zijn er mensen die zich niets kunnen voorstellen bij grootouders die daar geen zin in hebben. Waar de een juist energie uit de aanwezigheid van kleinkinderen haalt, raakt een ander uitgeput, zodra de kleintjes op de mat staan.

Je geeft nogal af op 'deze generatie', maar als jouw kinderen het toilet volpropten met natte doekjes, ligt dat toch echt aan hoe jullie ermee omgingen en nu jij ermee omgaat. Dat kan 1 keer gebeuren, misschien ook nog 3 keer, maar dan ga ik toch echt wel melden dat ze daarmee moeten stoppen en ze een alternatief aanbieden, een grotere pedaalemmer met een afvalzak erin bijvoorbeeld. Een antilekbeker kun je ook zelf aanschaffen, zodat je weet dat je goede kwaliteit hebt. Ieder kleinkind zijn eigen mooie beker. Halen op de bank van klittenband? Nog nooit gemerkt dat dat kan, maar als dat zo is, moeten ze hun schoentjes uit doen. Je vloer is vast brandschoon, dus op sokken lopen zal geen probleem zijn. Het was jullie en is jouw huis, dus je mag best aangeven wat je echt niet wilt.

Ik vraag me af hoe jullie als ouders waren, toen jullie kinderen nog klein waren. Gingen jullie toen ook zo angstvallig om met vieze handjes, morsen en dergelijke?

Mijn ouders hadden een aantal jaren nadat wij het huis uit waren een nieuwe inrichting aangeschaft. Erg mooi. Wandtapijt vanwege het dempende effect, een grindvloer en een glazen salontafel. Het gevolg was wel dat de kleinkinderen niets mochten waar de boel vies van zou kunnen worden. We zaten daar echt met angst en beven te voorkomen dat er ook maar iets zou vallen. Dat was niet fijn. Zeker niet als je erbij optelt dat de sfeer toch al ingewikkeld was. Dat ga ik dus zeker niet naäpen. Ik erger me liever een paar keer vanwege rommelkonterij, dan dat mijn dochters op eieren moeten lopen met hun kroost.

Je kunt jezelf ook teleurstellingen bezorgen. Onbedoeld uiteraard, maar het ligt niet altijd aan de ander als die ander niet voldoet aan je verwachtingen of eisen.
Zo was mijn vader teleurgesteld dat mijn neef zijn schooladvies niet opvolgde. Niet een klein beetje, dat werd echt gebruikt als 'zie je wel'- bewijs dat het niet goed zat in de familie. Hij wist immers hoe het werkte en het was echt dom van zus en neef dat ze daar niets mee deden. Tja, wat moet je daarmee? Mijn schoonouders bemoeiden zich nooit met dat soort zaken. Mijn schoonmoeder liet regelmatig merken dat ze in de jaren '50/'60 was blijven steken met haar opvattingen, maar dat ging bij ons het ene oor in en het andere weer uit en dat stond verder niet in de weg. Het enige waar we echt bijna bonje over gekregen hebben is het geloof. ze vond het slecht van ons dat we de kinderen niet katholiek opgevoed hebben.

Maylise

Ja, dat geeft wel.

Mijn twee jongste kinderen hebben wel gelogeerd. De twee keer vonden wij het niet zo'n goed idee. Ze zouden de vrijdag daarna op vakantie gaan. Mijn vader heeft recent een triple bypass gehad. Mijn moeder is fysiek niet zo sterk. En als de kinderen gelogeerd hebben en wij halen ze op, lopen ze de hele tijd naar elkaar te snauwen. En hoe vaak wij daar wel niet iets van zeggen, ze blijven naar elkaar snauwen. Niet leuk voor ons, niet leuk voor de kinderen. Ik denk dat het vooral de leeftijd is. Mijn ouders zijn inmiddels dik in de zeventig. Toen ze nog jonger waren vonden ze het hartstikke leuk en nu ook nog wel maar het is ze eigenlijk iets te veel.

Wij hebben dit wel degelijk besproken hoor. Mijn moeder het eigenlijk ook niet zo erg. `nu kon ze rustig de vakantie voorbereiden.

Het hele logeren en oppassen is ook iets dat er blijkbaar heel erg bij hoort op bij oudere mensen.

Vlinder

Ik kan de situatie uiteraard niet zo beoordelen als jij, maar zo op afstand, vind ik wel dat jij voor je ouders bent gaan denken, door ze het logeren te onthouden. Al liggen ze na het logeren een week voor pampus, dat is dan hún keus. Ga jij ook voor je volwassen kinderen beslissen of ze ergens moe van mogen worden of niet? Pas als ze letterlijk zeggen, dat ze een logeerpartij niet meer trekken, is het tijd om ermee te stoppen. Tot die tijd kun jij wel belangstellend vragen of ze écht willen aangeven hoe ze het ervaren.

snauwen

Ik vind dat wel een belangrijk punt.
Mensen die elkaar afsnauwen vind ik geen goed voorbeeld voor mijn kinderen, nog afgezien van de sfeer die het oproept. Dus mocht er een vraag tot logeren komen, dan zeg ik nee. (We hebben dit in de familie; overigens hebben ze nog nooit de vraag gesteld.)

Vlinder

Jij vind dat het wat geeft maar vinden zij dat ook? Als ze het er helemaal mee eens zijn en het ook te vermoeiend vinden is het natuurlijk prima en dan geen logeerpartijen meer of beperkter. Echter ze zijn oud en wijs genoeg om zelf deze beslissing te kunnen maken.

misschien niet Maylise

Immers dit draadje gaat er juist om dat oudere mensen het teveel vinden maar dat blijkbaar niet durven te zeggen.

Volgens mij mogen wij gelukkig nog altijd zelf bepalen of en waar onze kinderen gaan logeren. De hele tijd een snauwende opa en oma is niet leuk voor een 12 en 14 jarige (mijn 10 en 7 jarige hebben er minder last van).

Maar dit draadje gaat niet over onze keuzes. Wij hebben geen problemen thuis of met onze ouders en mijn ouders ook niet met ons.

Vlinder

Ik had niet gezien dat je voor mij al een reactie terug had gegeven aan Maylise. Ik kan mij op zich wel voorstellen dat een minder goede sfeer meebepaalt of jij je kinderen nog wilt laten logeren. Maar dat is iets anders dan dat je ouders nadrukkelijk hebben aangegeven dat ze het teveel vinden. Ik zou me toch afvragen of mijn kinderen niet eerlijk durven te zeggen dat ze er gewoon zélf geen zin meer in hebben, als ze zouden aankomen met 'het is teveel voor jullie'.

Begrip voor beide kanten

Tja, ik kan geloof ik beide kanten wel begrijpen. Heel eerlijk gezegd vind ik soms het gemak waarmee opa en oma als oppas wordt ingezet ook wel dubieus. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar als oma blij van zou worden in elk geval. Jouw kinderen, jouw verantwoordelijkheid. Tuurlijk kan er van alles gebeuren in het leven, maar bij het krijgen van kinderen hoort ook het nadenken over de opvang. En de vraag of je die (zonder de gratis inzet van je ouders) kunt bekostigen.

De opmerkingen over rommel en het gedoe om het allemaal weer aan kant te krijgen na een bezoekje hebben me (in retrospectief) wel aan het denken gezet. Hoe was dat toen onze kinderen klein waren? Ik denk dat je als ouder ook wel aan een bepaalde vorm van smoezeligheid en kapotte zooi went. Wij hebben minstens vijftien jaar tegen een salontafel vol deukjes van legoblokjes aangekeken bijvoorbeeld...
Heb ik mij voldoende verplaatst in het toch wat smettelozere huishouden van mijn ouders? Of waren zij ook nog dagen na ons bezoek in de weer om hun huis in de oorspronkelijke staat terug te brengen zonder dat ik dat wist? Het zou zomaar kunnen.

Het is al vaker gezegd, maar open communicatie is echt de sleutel. Het lijkt mij vreselijk het contact met mijn kinderen te verliezen omdat we voor elkaar invullen en nadenken zonder even te toetsen of het klopt.

open communicatie en verwachtingen

Daar staat en valt alles mee.

onzekleinkinderen worden langzaamaan wat minder bewerkelijk bij het logeren ( nou ja, de jongste, die laat allerlei objecten soms spoorloos verdwijnen, daar moet je enorm op bedacht zijn als je al heel lang geen ukkies meer over de vloer hebt gehad) . Wat ik jammer vond, dat ' de kinderen & kleinkinderen zien' naadloos gekoppeld werd aan twee logeernachtjes. Vanwege de effciency. Ik had het leuk gevonden als ze ook zomaar eens een middagje langs zouden komen, maar vrije tijd besteden ze liever aan andere dingen dan familiebzoek. Vanuit hun bezien best logisch, vrije tijd is kostbaar.
hier op OO is me aangeraden dan gewoon wat vaker naar hen toe te gaan, dus dat is nu het streven en het lukt best aardig.

In de praktijk is het allemaal wat spontaner en eenvoudiger als je bij elkaar in de buurt woont. Jongste kleinkind plus ouders zien we daardoor vaker, even kort tussendoor.

vast staat dat het ingewikkelder wordt de aandacht ' eerlijk te verdelen'

Open communicatie

Tsja, dat is idd het sleutelwoord lijkt me.
Maar dan moet die er wel zijn...Mijn ouders communiceren nooit open en mijn schoonouders denk ik ook vaak niet.
Dat betekende wel dat ik me vaak heb afgevraagd of schoonouders nog wel trek hadden in het oppassen, kinderen waren er vaak. Vaak gevraagd maar ik heb toch vaker getwijfeld over de antwoorden.
Tsja, en dan? Kan best zijn dat ik eigenlijk ook misbruik van ze maakte, in hun ogen. Maar durfde ook weer niet te minderen want was weer bang ze wat af te nemen?
Ik stelde een keer voor om een geplande oppas afspraak af te zeggen omdat het toen wat minder ging met oma. Toen waren ze zelfs boos...

Uiteindelijk denk ik dat ze er zelf gewoon gemixte gevoelens over hadden. En dat is wel makkelijk dan om op kinderen af te schuiven.
'Niet durven zeggen', tsja...

En als hier veel kinderen over de vloer kwamen dan was het hier ook vies. Logisch toch?

....en hier

Ik ben in de dertig en mijn ouders passen incidenteel op. De kinderen logeren in de zomervakantie meestal een paar nachtjes bij opa en oma en een enkele keer hebben we iets te doen gehad waarvoor opa en oma of alleen oma hier kwamen oppassen. Ze wonen ook niet in de buurt, op ruim een uur rijden. Mijn ouders zijn direct (inderdaad tijdens de zwangerschap) duidelijk geweest dat ze het leuk zouden vinden om op te passen, maar niet elke week op een vaste dag bijvoorbeeld. Dat is allemaal prima, denk ik. Toen de kinderen echt klein waren had ik zelf niet de behoefte om ze uit logeren te sturen, ik vond ze zelf veel te leuk en lief:-)

Wat de reacties van oma en opa en theelepeltje betreft, denk ik dat jullie je kinderen misschien anders had kunnen opvoeden. En nodig ze vooral niet allemaal tegelijk uit. Voor theelepeltje: komt het werkelijk voor dat je al je nageslacht tegelijk over de vloer krijgt? Alle zeven kinderen en dat twintigtal kleinkinderen? Dan heb je inclusief partners zo'n veertig man op visite! Je huis moet wel heel groot zijn wil je dat nog enigszins overzichtelijk houden, geen wonder dat de ouders niet meer zo goed op jullie kleinkinderen letten. En voor opa, was toch duidelijker geweest. Had gezegd dat oma de dag erna de hele dag bezig was met schoonmaken als de kleinkinderen langs waren geweest. Dat is toch al te gek, niet? Of de kinderen hadden er een enorme bende van gemaakt, of jullie zijn zelf zeer netjes. In dat laatste geval is het ook niet handig om een hele kluit kinderen uit te nodigen....

Als ik naar mezelf kijk in relatie tot mijn ouders ben ik best wel verwend. Ik hoefde nooit wat te doen in huis, school was het belangrijkste. Sterker nog, mijn moeder wou vroeger alles altijd zelf doen, op haar manier; als ik iets deed wat betreft schoonmaak o.i.d. mocht het niet eens, want ik gebruikte het verkeerde doekje/sponsje/schoonmaakmiddel....Dus als we bij mijn ouders zijn hou ik mij verre van huishoudelijke activiteiten, ze lossen het zelf maar op. Ook voor het koken hebben ze hun geheel eigen manier en ze hebben het er ook erg druk mee als we op bezoek komen. Misschien vinden ze ook maar dat wij geen poot uitsteken als we daar zijn.... zou best kunnen. En ze hebben zich ook wel eens beklaagd over doperwtjes die op de grond lagen en in het tapijt getrapt waren na de maaltijd met onze destijds kleine kinderen. Tja.... Ik doe echt wel mijn best om mijn kinderen zich netjes te laten gedragen (schoentjes op de bank zal hier niet voorkomen en met vette chipshandjes rondlopen ook niet) maar je kunt sommige dingen gewoon niet voorkomen. Een driejarige eet al wel met zijn eigen bestek en die knoeit wel eens een beetje, zeker met doperwtjes. En daarbij, zelf zou ik noooooit tapijt onder de eettafel leggen. Maar mijn ouders zijn daar dus wel duidelijk over en ik ook. Na het doperwtjesvoorval lag er voortaan een zeiltje onder de stoel van kleinkind.

Lieverdje

Tapijt in de huiskamer vind ik sowieso om problemen vragen. Ik heb dat nog nooit gehad in mijn eigen huizen. Nu ook met de honden... ik moet er niet aan denken!

Doperwtjes eten met kleine zelf-etende kinderen is wel een beetje dom. Je kunt op je klompen aanvoelen dat die door de kamer zullen gaan.

achteraf

'Wat de reacties van oma en opa en theelepeltje betreft, denk ik dat jullie je kinderen misschien anders hadden kunnen opvoeden'

hahaha!

Jaaa als je alles van tevoren weet... (ik spreek je over dertig jaar niet meer omdat ik er dan waarschijnlijk niet meer ben, maar dan doe je vast ook verrassende ontdekkingen. Dat is het mooie van het leven!)

eens met vlinder72

Ik heb zelf ook de knoop doorgehakt toen ik zag dat het niet meer ging. Dat opa en oma alleen maar op elkaar aan het schelden waren vanwege de stress, en het niet meer trekken. Het begin van de puberteit, waardoor opa's aanpak van "game-gedrag" compleet verkeerd landde bij zoonlief. Om verdere escalatie te voorkomen heb ik de stekker uit de logeerpartijen getrokken. Opa en oma kunnen niet meer mee met deze tijd. Dat wilde ik mijn kinderen, maar ook henzelf (conflictsituaties met kleinkinderen) niet meer aandoen. Nu doen we middagjes, en dat gaat prima en is gezellig. En ja, ik zet koffie en doe de afwas als ik daar ben. Lijkt me niet meer dan normaal.

Koffie en afwas

En ja, ik zet koffie en doe de afwas als ik daar ben. Lijkt me niet meer dan normaal.===

Ik vind dat wel een grote sprong, van ooit wel logeren naar het vanzelfsprekend vinden dat je de afwas doet en koffie zet. Ik heb dat nooit gedaan. Bewust. Ik hield wel in de gaten of het mijn schoonvader nog lukte om de schoteltjes droog te houden bij het stukje tussen de keuken en de salontafel. Als hij het niet meer droog had kunnen houden, zou ik aangeboden hebben om het voor hem te doen. Die kant ging het wel op, maar hij is vervolgens zo plotseling overleden, dat verder 'afglijden' naar hulpbehoevendheid niet meer aan de orde kwam.

afwas etc

Vanaf welk punt wordt dat 'niet meer dan normaal'?

Uit handen nemen

Koffie zetten en de afwas doen, zie ik als zaken waarmee je de gastheer en/of -vrouw werk uit handen neemt, omdat je ze niet meer in staat acht om dat te doen. Tenminste... als je het over een koffie-afwasje hebt. De afwas van een volledige maaltijd doe je uiteraard even samen. Dat ik niet help met koffiezetten zag ik als een manier om te laten zien dat ik bij ze te gast was en het heel erg waardeerde om een kopje koffie van hén te krijgen. Schoonvader begon er wel moeite mee te krijgen, dus even de kopjes naar de keuken brengen, vond ik inderdaad normaal worden, los van dat dat natuurlijk altijd wel aardig is. De afwasmachine kon hij nog wel zelf bedienen. Ik ben dus eigenlijk bang om in betuttelen te vervallen, daar waar iemand nog best in staat is het een en ander zelf te doen. Ik deed dat naar het einde toe wel steeds meer en ik voelde me daar ongemakkelijk over, ook omdat het niet mijn eigen vader was. Ik heb er bijvoorbeeld doorgedrukt dat hij een maaltijdservice zou gaan gebruiken.

Mijn eigen ouders wonen ver weg en ik heb daar geen contact meer mee. Dat ik totaal niet weet of zij zich nog zelfstandig kunnen redden houd mij op gezette tijden wel bezig. Maar dat verandert er niets aan, dus zet ik het maar weer van mij af. Tot ik er weer aan moet denken.

Gast

Ik voel me niet te gast bij mijn moeder. Dat heb ik ook nooit zo gevoeld. Ik heb een sleutel en ga langs wanneer ik wil. Ik bel meestal wel van te voren even (ik kom er nu aan) zodat ze het weet maar ook dat hoeft niet perse. Ik weet waar alles staat in de keuken en in het huis. Ik weet ook wat ze graag zelf doet omdat ze haar eigen systeem heeft en wat anderen mogen doen. Ik pak gewoon zelf eten en drinken en maak zelf koffie/thee als ik daar zin in heb. En soms doet mijn moeder dat. Dat is verder geen vast systeem maar gewoon wie het eerst zin heeft en/of in de keuken is.
Na etentjes of andere bezoekjes met het hele gezin helpen opruimen heb ik eigenlijk altijd gedaan, maar als ik alleen of met één kind op de koffie ben dan wast mijn moeder zelf af. Zij vindt het namelijk zonde van het water om alleen voor een paar kopjes de afwas te doen (heeft ze ook volkomen gelijk in natuurlijk maar zelf doe ik dat wel regelmatig.) Dus dat gaat gewoon in overleg en volgens elkaars wensen.
Andersom pakt ze hier thuis ook gewoon zelf drinken/eten mocht ze dat willen en ze weet waar alles staat.

Echt te gast ben je toch niet bij je ouders hopelijk. Mijn volwassen uithuizige kinderen hebben ook gewoon sleutels en komen binnen wanneer ze willen of wij nu wel of niet thuis zijn. En ze weten ook waar alles staat en ze kunnen ook zelf thee zetten en het weer opruimen. Ze zijn hier ook gewoon thuis.

Echte gasten zou ik nooit laten afwassen of zo en als ik zelf te gast ben bij mensen ga ik ook niet afwassen (tenzij die mensen het niet zelf meer kunnen). Het is ook heel onhandig om dat soort dingen bij anderen thuis te doen omdat je nooit een idee hebt waar iets staat.

Maar bij kinderen, ouders, beste vrienden, en eventuele andere mensen waar je heel close mee bent vind ik dat wat anders. Dan voel je minder je gast maar meer gewoon thuis.

Wie doet het dan op andere dagen als ze het zelf niet meer kunnen? Als er geen bezoek is, bedoel ik.

Ik voel me overigens wel gast bij mijn ouders. Ik heb nooit in dat huis gewoond. Nu kom ik er ook vrijwel nooit, dus ik denk niet dat ik er ooit zal gaan afwassen. Maar mocht iemand ooit eens moeilijk gaan doen met de kopjes, dan zou ik me toch echt afvragen 'ja hallo, en als ik er NIET ben dan?'

Hier

Een oma die de kleinkinderen ook graag vaker wil zien, maar zelf nooit actie onderneemt dan wel belangstelling toont voor de kleinkinderen. Als we dan langsgaan bij ze vraagt oma steevast aan onze oudste (11j):"Weet je bij wie je nu bent?" of een keer toen we bij ons kwamen aan ons autistische kind vroeg:" Wie ben ik?" Tja...toen kreeg ze als antwoord: "een vrouw". Oma was me op haar tenen getrapt. Tja, wie de bal kaatst......
Maar zonder dollen, leuk is anders. We komen al niet vaak langs (en dat is wederzijds) en om dan zulke rare vragen te stellen aan je kleinkind.....

toch heeft theekopje een punt

Ondanks de nog al felle manier van haar posting, en waar ik het ook niet op alle punten volledig mee eens ben, begrijp ik wel wat ze wil zeggen, en deels zie ik dat ook zo.

Opa's en oma's zijn niet vanzelfsprekend oppas..... Dat is het punt. Opa en oma zijn familie en fijn als je daar een gezellige en leuke band mee hebt. Fijn als je daar als kleinkind kan komen en het gezellig is en evt logeren, of misschien wel langer logeren. Zolang iedereen dat fijn vindt, aan kan, tijd voor heeft enz. En natuurlijk zullen de meeste opa's en oma's inspringen als er nood is. Maar een vanzelfsprekende vaste oppas, ben je alleen als je daar zelf volledig achter staat. Niet als je dat een opgave vindt. Je bent opa of oma, geen opvoeder. Je werkzame leven zit er op (of je bent zélf nog aan het werk, dus dan heb je daar, zeker op wat hogere leeftijd, meestal ook niet de energie voor om nóg een baan erbij te hebben).