carriere en scheiding

Uurloon

Laatst dat draadje met een herintreder. Ben je 50 en moet je voor 12,50 per uur gaan werken. Natuurlijk zijn er mensen die levenslang voor weinig moeten werken, maar die kans wordt een stuk kleiner als je vanaf het begin je werk serieus neemt, en niet voor de lol erbij of voor ‘de krenten in de pap’, naast de echte baan van je man.

Vraagje (serieuze, oprechte vraag)

Aan Bieb en Ad en wie er verder op die lijn zit: ken je vrouwen of mannen die kozen voor het stappen uit het betaalde arbeids proces, leefden van het inkomen van een partner en later in de problemen kwamen omdat dat inkomen wegviel en ze niet in staat waren zelf een inkomen te genereren omdat ze eerder in hun leven ervoor hadden gekozen daarmee te stoppen (of helemaal nooit te beginnen, die zijn er natuurlijk ook) Ken je ze? En wat heb je toen tegen ze gezegd of gedaan?

Phryne.

Alle winkelmedewerkers, koks, vuilnismannen, kappers, schoonmakers, administratief medewerkers, glazenwassers, produktiemedewerkers, magazijnmedewerkers, thuishulpen, kleermakers, postbodes, barmannen, stomerijmedewerkers, cassières en de apothekersassistentes werken voor dit uurloon.

En ik denk dat ik er dan nog heel veel vergeten ben.
Gaat het nu om topcarrières of gewoon je broek op kunnen houden?

Er zijn mensen die moeten werken voor weinig geld maar gelukkig ook veel mensen die willen werken voor, in jou ogen, weinig geld. Het is maar net waar je genoeg aan hebt en tevreden mee bent.
En met een rijke vent trouwen, dat helpt ook:-)

Tering naar de nering natuurlijk, en het hangt ook af van je opleiding en vaardigheden, maar de kans op een hoger inkomen wordt groter als je je werk belangrijk vindt. En als je het belangrijk vindt om voldoende te verdienen om je gezin te onderhouden, desnoods alleen.
Ik heb niet gestudeerd, hbo in deeltijd gedaan naast mijn werk omdat ik niet eeuwig secretaresse wilde blijven. Geen gekke dingen, gewoon vanaf mijn 18e (32-40 uur) gewerkt, geen topcarriere, wel een fatsoenlijk uurloon (niet top).

Broek ophouden

Tot mijn 29e heb ik geflierefluiterd en met twee vingers in mijn neus HBO gedaan. Toen werk gevonden waarin ik me erg nuttig voelde, op hbo-niveau. Op mijn 37e een kind gekregen, alleen opgevoed en 4 dagen per week blijven werken, met veel ziek en afwezig de eerste 1,5 jaar. Goede werkgever gehad die mij ondersteunde. Op mijn 45e een carrièrespurt gemaakt en parttime master gehaald naast werk en (zorgen-) kind. Door mijn nieuwe baan was ik flexibeler in werktijden en kon ik mijn dochter beter begeleiden en ondersteunen. Een erfenisje heeft gemaakt dat ik genoeg zorg voor dochter kon inkopen, hulp in huishouden, degelijke oppas, altijd een auto. Ik heb een baan met een redelijke status, naast voldoening. Ik ben daar trots op, ik heb er hard voor gewerkt, ik heb een prima rechtspositie en goede secundaire arbeidsvoorwaarden en niemand neemt mij dat af. Mijn dochter is goed terecht gekomen en volwassen. Mijn inkomen is gemiddeld. Het is geen vetpot, voor een vervolgopleiding na het mbo zal mijn dochter moeten lenen en dat vind ik erg.
Inmiddels heb ik een relatie en ben ik achterin de 50. Tijd voor een nieuwe carrièrespurt, daar ben ik hard mee bezig. Samenwonen met vriend kan over een paar jaar. Onze inkomens zijn ongeveer gelijk. Wie weet zit het erin dat we allebei een dag minder kunnen werken. Voorlopig nog even fulltime.

Tja phryne

Dat is lang niet voor iederen mogelijk. Net wat wil40 zegt: heel veel mensen voor wie een uurloon van rond de 12,50 is wat het is en blijft. En gelukkig maar, want wie doet anders dat werk?
Wat verder duidelijk is, is dat werk voor jou meer is dan alleen je broid verdienen. Dat is helemasl prima als jij dat wil, ook verre van raar, maar dat is wel een andere insteek.

Het wordt wel lastig als je werk enkel en alleen ter broodwinning is, en je er helemaal niets aan vindt. Dan kan ik me wel voorstellen dat je aan het baren slaat en hoopt dat iemand anders het voor je verdient. Dan word je wel kwetsbaar, zie het hele draadje, dus dan kun je beter zorgen dat je werk krijgt waarin je het wel naar je zin hebt. Overigens heb ik zelf geen problemen met ‘simpel’ werk, liever loop ik niet te hard, maar er moet wel brood op de plank komen. En voor 12,50 per uur hebben wij niet eens pap voor om de krenten ;-)

Tureluur

Ja hoor, ik ken er wel enkelen. Wel allemaal die helemasl gestopt zijn, de parttimers daarvan kwamen wel aan de bak voor meer uren.
Overigens speelden die situaties een x aantal jaar geleden tijdens de crisis, nu zijn ze wel weer aan de bak. Maar goed, crississen komen voor. En helemaal stoppen vindt ik ook niet slim op zich.
Je vraag begrijp ik niet helemaal. Wat IK gezegd en gedaan heb? Hoezo? Wat zou ik moeten zeggen? En vooral: wat zou ik gedaan moeten hebben (behalve meedenken)

Tureluur

"Aan Bieb en Ad en wie er verder op die lijn zit: ken je vrouwen of mannen die kozen voor het stappen uit het betaalde arbeids proces, leefden van het inkomen van een partner en later in de problemen kwamen omdat dat inkomen wegviel en ze niet in staat waren zelf een inkomen te genereren omdat ze eerder in hun leven ervoor hadden gekozen daarmee te stoppen (of helemaal nooit te beginnen, die zijn er natuurlijk ook) Ken je ze? En wat heb je toen tegen ze gezegd of gedaan?"

Nee, geen van allen in de problemen gekomen, ze zijn of gaan om/bijscholen, maar allemaal aan het werk gekomen. Wel ken ik wat echtparen die in financiële nood gekomen zijn. Maar wat had ik tegen die vrouwen moeten zeggen? Wat ging mij dat aan dan?

Donna

"En de stelling dat er nu eenmaal biologische verschillen tussen de seksen zijn is juist. Maar het is voor mij geen valide argument om die grotere kwetsbaarheid maar goed te vinden."

Het ging er meer om om die te verklaren.

"Want vrouwen kunnen gewoon werken en mannen kunnen gewoon zorgen en ik vind het voor iedereen, ook of juist voor de kinderen, goed om dat zoveel mogelijk gewoon te doen. Jammer dat argumenten tegen deze stellingname uitblijven, want dat is wat mij betreft de kern."

Misschien wel omdat iedereen het er mee eens is?

belangstelling

Met belangstelling volg ik deze discussie (altijd interessant om te lezen dat het met de emancipatie nog bepaald niet zo vlot gaat als sommigen menen). Beter dan Donna en Phryne Fisher kan ik het niet uitleggen, dus hear hear

Tureluur

"Aan Bieb en Ad en wie er verder op die lijn zit: ken je vrouwen of mannen die kozen voor het stappen uit het betaalde arbeids proces, leefden van het inkomen van een partner en later in de problemen kwamen omdat dat inkomen wegviel en ze niet in staat waren zelf een inkomen te genereren omdat ze eerder in hun leven ervoor hadden gekozen daarmee te stoppen (of helemaal nooit te beginnen, die zijn er natuurlijk ook) Ken je ze? En wat heb je toen tegen ze gezegd of gedaan?"

Eerlijk gezegd ken ik ze vooral van hier. In mijn omgeving hebben ze snel weer een nieuwe partner of ze waren *wel* gewoon door blijven werken.

Mijn vriendin is weliswaar gestopt met werken voordat er kinderen kwamen maar dat had vooral met andere dingen te maken (ze vond het werk niet meer leuk, we gingen op wereldreis en daarna kwam er ook nog eens een kind).

Wat ik toen zei? Ga studeren en zoek een nieuwe baan want je moet voor jezelf kunnen zorgen. En dat heeft ze gedaan, een universitaire dagstudie terwijl ze twee kinderen kreeg. Met een dikke buik tussen de studentjes. Uiteindelijk is ze pas serieus gaan werken toen de jongste een jaar of 4 was, ca 10 jaar eruit geweest.

Dus wat mij betreft heb ik mijn steentje bijgedragen aan de emancipatie

Dat dus

Qua wat zeg je dan tegen iemand; stimuleer je diegene om alsnog (weer) in staat te worden een eigen inkomen te vergaren of help je diegene in het gedachtespoor te blijven dat dat niet hoeft en praat je voor over alimentatie en toeslagen aks inkomensbron? Dat zie je hier geregeld ook in de adviezen; sommigen zeggen meteen; ga meer werken en anderen wijzen op potjes of andere mogelijkheden dan zelf werken. En ja (maar weer eens) er zijn vaak situaties waarin werken geen (toereikende) optie is maar vaak zat ook is er bij (meestal) een vrouw het idee dat dat niet zo moeten hoeven want de (ex) partner verdient genoeg dus daar heeft ze recht op.

Nieuwsgierig Ad: was het denkbaar geweest dat het bij jullie thuis andersom was gegaan; jij had het niet naar je zin op werk, stopte zonder overleg en ging (weer) studeren? Of is dat anders? Zeker met zo’n wereldreis er tussenin kan ik me nl voorstellen dat jullie toen nog geen torenhoge hypotheek oid hadden dus de hoogte van het basisinkomen best lager had kunnen zijn toen jullie terugkwamen en het leven in Nederland hervatten...

Tureluur

Ik verdien(de) aanzienlijk meer dan zij dus dat zou niet zo handig zijn geweest. Die hypotheek hadden we wel maar we hebben het huis verhuurd.

Ik had ze op mijn werk zo blij gemaakt dat ik een sabbatical kon nemen.

Tureluur

Je bedoelde dus met je vraag wat ik dan gezegd of gedaan zou hebben, dat ik op partneralimentatie en 'potjes' zou hebben gewezen? Serieus?
Volgens mij bepaalt de rechter of en hoeveel alimentatie er betaald moet worden. En áls er recht is op een 'potje' (bijstand bedoel je?), dan weet diegene dat zelf ook wel mag ik aannemen. Overigens zul je dan vervolgens moeten solliciteren.

emancipatie

Maar wat verstaan we nou eigenlijk onder emancipatie??
M.i. het feit dat mannen en vrouwen evenveel recht hebben. En dat hebben ze! Gelukkig maar en volkomen terecht. Maar dat betekent toch niet dat je dan van alles moet, wat niet hoeft, of anders kan of je anders wil? En uiteraard doe je dat in een huwelijk/gezin in overleg.

Bieb

Emancipatie is het proces waarin een groep vanuit een achtergestelde positie (dus bijvoorbeeld grotere financiële kwetsbaarheid) naar een volwaardige positie in de samenleving streeft. Het lijkt me overbodig te zeggen dat dit streven (nog) niet bereikt is. Gelijke rechten zijn een essentieel onderdeel van het proces, maar daarmee ben je er nog niet. Vrouwen hebben feitelijk financieel gezien geen gelijkwaardige positie ten opzichte van mannen in de Nederlandse samenleving. Uit die gegeven kun je niet anders dan se conclusie trekken dat de emancipatie niet voltooid is. Jij lijkt uit je posts vrouwenemancipatie niet zo belangrijk te vinden. Dat kan natuurlijk.

Ad & Bieb

Donna: "Want vrouwen kunnen gewoon werken en mannen kunnen gewoon zorgen en ik vind het voor iedereen, ook of juist voor de kinderen, goed om dat zoveel mogelijk gewoon te doen. Jammer dat argumenten tegen deze stellingname uitblijven, want dat is wat mij betreft de kern."

Ad: "Misschien wel omdat iedereen het er mee eens is? ;-)"

Vraag aan Ad: als iedereen het er mee eens is, waarom gebeurd het dan niet in Nederland? en kom niet aan met hormonen, want dat is natuurlijk gewoon bull, mannen hebben ook zorghormonen en toch gaan de meeste kinderen naar mama bij scheiding en papa het nakijken. Ook niet heel geemanicpeerd.

@Bieb: ik mag toch hopen dat je weet dat emancipatie verder gaat dan gelijke rechten??!!

Lees ook even dit: https://www.viva.nl/tijdschrift-viva/mannen-bewijzen-feminisme-geen-vrouwending-is/?fbclid=IwAR3eSkixqEPgXsGJ_kVozS8MYkXSI62W2jRCbitoln8nGQMurnYtq0hvB8I

Tureluur

Niets, ik bemoei me er niet mee, dat is mijn taak niet om bij een ander stel te adviseren of bij een vriendin. Nu zijn de meesten in mijn omgeving blijkbaar gelukkig en handig in het zoeken naar een baan. Mijn eerste baan na een scheiding had ik binnen 3 maanden een baan in een fabriek. Loon is loon als je moet.
Binnen een jaar daarna een baan in mijn vakgebied, alwaar ik snel groeide. Als mensen mij een kant op hadden willen drukken met ongevraagde adviezen had ik daar wel chagrijnig van geworden. Maar niemand die ik ken is aan lager wal geraakt of heeft met te weinig teveel uitgegeven

MarSy

"Ad: "Misschien wel omdat iedereen het er mee eens is? ;-)"

"Vraag aan Ad: als iedereen het er mee eens is, waarom gebeurd [sic] het dan niet in Nederland?"

Je maakt een grapje zeker?

Iemand: Roken is ongezond, niemand zou het moeten doen!

MarSy: Waarom doen ze het dan?

Iemand: "Hard rijden is gevaarlijk, niemand zou het moeten doen!"

MarSy: Waarom doen ze het dan?

Nou, MarSY, omdat het mensen zijn. Welkom in de echte wereld. Mensen doen nou eenmaal onverstandige dingen. Met name als de beloning in het nu ligt en de straf ver in de toekomst.

Dus, hoewel iedereen wel snapt dat het gevaarlijk is voor iemand om geheel afhankelijk te zijn van zijn of haar partner is het ook wel lekker makkelijk om te genieten van je partners' hoge inkomen....

"en kom niet aan met hormonen, want dat is natuurlijk gewoon bull, mannen hebben ook zorghormonen en toch gaan de meeste kinderen naar mama bij scheiding en papa het nakijken."

Tja, als jij het 'bull' vindt dan zal dat wel zo zijn

Lekker makkelijk

In plaats van hormonen gooi je het nu op "het zijn mensen" dat vinden ze "lekker makkelijk"

Dat vind ik nou lekker makkelijk en weinig bijdragen aan deze discussie

MarSy

Wat wil jij horen dan?

Geen idee

wat Marsy wil. D'r eigen gelijk halen denk ik, want inhoudelijk is er al heel veel gezegd, vanuit beide 'kampen'. Maar er is geen gelijk, er zijn enkel keuzes, binnen de mogelijkheden die je hebt.
Zo zal de 1 de keuze maken een sabatticle te nemen om een wereldreis te maken en de ander zou er niet over piekeren. Die ander zal het risico mbt de betaalde baan te groot vinden, en het fin. gedeelte (tijdelijk niet verdienen en spaargeld opmaken tijdens de reis) liver invester in de toekomst. Dar zijn de keuzes die mensen maken.

Bieb

"Die ander zal het risico mbt de betaalde baan te groot vinden"

Ik zag dat risico dus ook en bedacht destijds (ruim 15 jaar terug) twee stappen om mijn loopbaan te stimuleren. Die twee projecten leveren mij nog steeds een behoorlijk extra inkomen en misschien wel twee salarisschalen extra op.

Zonder die sabbatical was ik misschien een beetje door blijven sukkelen. Soms moet je jezelf blijkbaar juist een beetje voor het blok zetten.

Komt wel

Deze culturele omslag gaat heel langzaam. We, als Nederland, zijn van ver gekomen. Zestig jaar geleden werden vrouwen nog ontslagen als ze trouwden, inmiddels verdient 60% van hen minimaal de bijstandsnorm. Bij jonge vrouwen zie ik nog steeds de druk van buitenaf, vaak zelfs hun eigen moeder, maar er zijn ook lichtpuntjes. Zo zijn mijn eigen dochter en haar vriendinnen zelfs geëmancipeerder dan ik (de vierde feministische golf? Dat zou mooi zijn). Wie weet hoe de maatschappij er over dertig jaar bij staat qua gelijkheid en arbeidsperspectief voor vrouwen.