Buitenechtelijke relatie

Niet makkelijk

Tja, jij kunt hierin niet meer doen dan dat waar jij zelf invloed op hebt en je eigen grenzen aangeven.
En dan niet in zinnen als “jij moet....” maar eerder in “ik kan/wil/voel......” Dat geeft hem de ruimte om te doen wat hij nodig vindt en op kan brengen.
Als dat niet genoeg is of te lang duurt, is afscheid nemen een goede optie. Dat geeft hem nog meer ruimte. Hoe lang zal hij die nodig hebben? 5 jaar? 10 jaar?
Er zijn opera’s vol geschreven van onmogelijke liefdes die na een eeuwigheid toch weer goed komen.
Om een gelegitimeerde rol te hebben met hem, naast hem en zijn gezin, zullen zijn vrouw en kinderen ook vrede moeten hebben met de situatie. En de opa’s en oma’s. De buren. De vriendjes en vriendinnetjes misschien.
Ik weet niet hoe oud die kinderen zijn.
Je ziet het aan de reacties in dit draadje.
Makkelijk zal dat niet worden.

M. Lavell

Ik denk aan de ene kant het vol te kunnen houden, de andere kant niet. Maar duidelijk is afgesproken dat we dit geen jaren gaan ophouden. Financien/huizenmarkt speelt een zware rol in deze.
Het leven is gelopen zoals het gelopen is, wij hebben elkaar voor het eerst ontmoet toen we nog kinderen waren. Elkaars eerste verliefdheid.
Samengesteld gezin speelt geen rol in de toekomst, we blijven apart wonen.

hoe dan?

"Om een gelegitimeerde rol te hebben met hem, naast hem en zijn gezin, zullen zijn vrouw en kinderen ook vrede moeten hebben met de situatie. En de opa’s en oma’s. De buren. De vriendjes en vriendinnetjes misschien."

Dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Als manlief de eerste week eerlijk was geweest,.. had gezegd dat hij gevoelens voor DeeB had gekregen, en dat hij vond dat zijn huwelijk niet lekker liep en dat hij er ook niet voor wilde knokken,.. maar dan nog. Niks is ellendiger dan het gevoel maar even ingeruild te worden voor een ander. Ja, zoals bij mij. Het is een lange weg terug.

Ik denk dat ik zelf nooit vrede kan hebben met een nieuwe vriend in het leven van mijn, in dat geval, exvrouw wanneer dat degene blijkt te zijn die het laatste zetje de afgrond in gegeven heeft. Als je uit elkaar gaat en een jaar later komt er een nieuwe vriend,.. nog steeds lastig, maar een stuk beter te accepteren.

Wat betreft het vertellen aan de vrouw van DeeB,.. lastig natuurlijk. Als hij ECHT voor zijn gezin zou willen gaan en dus zelf zegt dat hij gewetensbezwaren heeft, fout zat om met DeeB aan de gang te gaan en zijn huwelijk wil redden, dan is het voor de kansen dat dat slaagt natuurlijk veel beter dat zijn vrouw nooit iets te weten komt. Aan de andere kant, als hij ermee weg mag komen doet hij het vast nog een keer. Iemand die 8 maanden kan liegen tegen zijn vrouw verdient het eigenlijk niet om ermee weg te komen en is in mijn ogen nooit oprecht meer als hij tegen zijn vrouw zegt dat hij van haar houdt.

Mijn vrouw wilde het me ook niet vertellen zei ze me toen het uitkwam. Ik kwam er zelf achter toen we al aan een doorstart begonnen waren. Er zijn momenten dat ik me afvraag of ik het wel had willen weten, als ik weer eens wakker lig of een mooie visuele flashback krijg vanuit mijn bovenkamer.

Ik snap je JJ. Echt! Ik denk dat vanuit welk perspectief je het ook bekijkt dat er geen pasklare oplossing is. Als ik me verplaats in deze situatie, zou ik voor mezelf kiezen. Ik zou het vertellen en zorgen dat ik al een plek voor mezelf zou hebben. Zuur voor iedereen maar omwille van een ander zou ik mijn eigen geluk niet opzij zetten, want uiteindelijk kan het altijd zo zijn dat de bedrogende bedriegd wordt en de bedrieger bedrogen wordt. Relaties zijn geen levenslange garanties, het instituut huwelijk is een bedrijf, sommige lopen goed, andere gaan nu eenmaal failliet.
Alleen de emoties in de mens zelf maken het zo verdomde moeilijk ermee om te gaan.

en als jij zijn vrouw was DeeB

wat zou je dan doen of willen?

en is jouw liefde dan niet ook een emotie waar je mee om moet leren gaan, namelijk dat je willens en wetens een bedrieger faciliteert? Ben je het eens met jezelf dat je meewerkt aan een situatie die alleen maar erger wordt? Waarom is jouw emotie, jouw wens, belangrijker dan de klap die vrouw + kinderen krijgen?
Vanmiddag had ik het nog met puberzoon over kleuters en uitgestelde behoeftebevrediging. Snoepje kunnen bewaren enzo.

Waarom kun jij niet stoppen en wachten totdat hij klaar is?

gr Angela

Dit dus

"Zuur voor iedereen maar omwille van een ander zou ik mijn eigen geluk niet opzij zetten".

Voor kinderen, of die nou van jezelf zijn of van een ander, hoor je precies dat dus wel te doen. Kinderen leven namelijk na wat ze wordt voorgeleefd. Hoe moeten het ooit verantwoordelijke, stabiele volwassenen worden als hun directe omgeving laat zien hoe het niet moet??
En zeker als het je eigen kinderen betreft (ik heb het nu dus even over de kinderen van je vlam, of je zelf kinderen hebt is me niet duidelijk), daar heeft hij zelf voor gekozen en daar is hij dus verantwoordelijk voor. In alle opzichten. Als het voor hun welzijn beter is om bij de moeder van die kinderen te blijven, in ieder geval tot de kinderen volwassen zijn, dan is dat dus wat hij moet doen. En zijn eigen 'geluk' moet hij daar maar even ondergeschikt aan maken.

Ja, ik heb 'makkelijk' praten, want ik heb nooit in die situatie gezeten. De vader van mijn kinderen keek er anders tegenaan. Vond inderdaad zijn eigen geluk belangrijker. Dat is iets wat ik heel moeilijk vind om te vergeven. Vooral omdat hij niet diep ongelukkig was in onze relatie. Het zat, achteraf, veel meer in hemzelf. Maar ja, jezelf diep in de ogen kijken, je eigen verantwoordelijkheid nemen, met jezelf het gevecht aan gaan, is vele malen moeilijker dan gewoon gaan voor je eigen geluk. En dus gebeurt dat maar zelden. Met alle gevolgen van dien.

Ik ben trouwens nu wel heel erg nieuwsgierig naar jullie toekomstplannen. Geen samengesteld gezin, niet samenwonen, wel wil je 'legitiem' zijn, naast zijn vrouw. Zij samen het zorgende kerngezin, zonder 'liefde tussen man en vrouw', dus meer als goede vrienden/broer en zus. En daarnaast een relatie met man-vrouwliefde, maar dan LAT-ten? Ik zie het eerlijk gezegd niet zo voor me. Kan me wel iets voorstellen bij samen onder een dak, waarbij de rollen die normaal gesproken door 1 partner vervuld worden nu over meerdere (in dit geval dames) worden verdeeld. Net zoals ik me kan voorstellen dat er meerdere partners dezelfde rollen vervullen, dus poly-amorie. Maar jouw summiere beschrijving vind ik verwarrend. Je hoeft er natuurlijk verder niet op in te gaan hoor.

Maar als je 'legitiem' wil zijn, dus met medeweten van zijn vrouw, dan lijkt me dat je zo snel mogelijk met elkaar in gesprek moet. Hoe langer deze clandestiene situatie voortduurt, hoe moeilijker het wordt, lijkt me.

Angela67

Wie zegt dat ik niet kan wachten?
Als ik haar was? Dan was dit niet gebeurd, omdat ik op de noodknop zou drukken op het moment dat ik voel dat de relatie niet goed zou zitten. Dan zou ik praten of eieren voor mijn geld kiezen. Als ik geen intimiteit voor mijn partner meer zou voelen zou ik voor mezelf kiezen. Want er wordt heel makkelijk naar de vreemdganger gewezen, maar vergeten wordt dat de partner er net zo goed aan mee heeft gewerkt dat dit kan gebeuren. Wees dan gewoon eerlijk tegen elkaar en ga ieder je eigen weg en los het zonder rancune op. Ben zelf ook gescheiden, ik hoef niets van hem te hebben, geen geld, niets. Ik hield niet van hem en heb ervoor gekozen alleen verder te gaan. En ik ben ook bedrogen geweest, was mijn eigen schuld, ik gaf hem niet wat hij wilde en ja dan drijf je iemand in de armen van een ander, dat is uiteindelijk de consequentie.

Smoesjes DeeB

De opvatting dat de onwetende partner van de vreemdganger het toch zelf op haar/zijn geweten heeft: omdat er iets ontbrak aan de relatie. En zelfs: eigen schuld want de onwetende partner geeft de vreemdganger niet wat hij wil.

Misschien dat het jou zelf gerust stelt maar waar is het niet. Het is een vorm van egobescherming. Zo fout is het niet wat je doet want de oorzaak ligt buiten jezelf.

Mensen gaan om heel veel redenen vreemd. Je hebt zelf hier een link van Esther Perel neergezet. Vooral dus uit ontevredenheid met zichzelf. En een behoefte aan spanning in je leven, het gevoel gewenst te zijn, geliefd te worden, een paradijselijke vlucht uit de werkelijkheid. Maar vooral ontevredenheid waarvoor je naar jezelf kijkt en niet naar de ander.

Je minnaar denkt er anders over anders was hij al gescheiden van zijn vrouw. Je hebt de keuze. Blijf in de schaduw staan of dwing de zaak open wat je niet in dank afgenomen zal worden. Of misschien wel. Spannend is het wel.

Maar daarmee ben je wel medeverantwoordelijk voor de pijn en de chaos waar een gezin met kinderen in terecht komt. En die verantwoordelijkheid kun je in je hoofd wel afschuiven. Zal wel moeten, want is geen fijn gevoel over jezelf. Maar realistisch is het niet.

Jij gaat niet over een ander. Kies voor je eigen leven. Blijf desnoods de minnares van je overspelige partner maar dwing de rest niet om naar jou pijpen te dansen.

Noodknop

Dat kun je heel makkelijk zeggen DeeB, dat jij als je haar was op de noodknop zou drukken als je voelt dat de relatie niet goed zit. Maar dat is niet altijd duidelijk.
Ik was die vrouw die in een relatie zat die niet goed zat, alleen wist ik dat niet. Dat hoorde ik pas toen man vertrok. De spreekwoordelijke donderslag bij heldere hemel. Ik had wel het gevoel dat het even niet lekker liep, maar dat kon ook verklaard worden door stress van man, dacht dat het tijdelijk was, dat we daar na al die jaren samen (ruim 25) wel overheen zouden komen. Ik ben echt het gesprek wel aangegaan, maar dat leverde niets op. Het kwam wel goed. Hij heeft nooit aanleiding gegeven te denken dat onze problemen voor hem zo groot waren dat hij het niet meer zag zitten. Ik heb dus nooit de kans gekregen van hem om er wat aan te doen. Hoe weet jij dat zijn vrouw het wel door heeft?
Bovendien, hoe weet jij dat er geen intimiteit meer is? Heb je dat van haar gehoord, of alleen van hem? Ik weet dat dat het verhaal is dat man ophing tegen zijn 'truus', maar niets was minder waar. Die intimiteit was er tot op het allerlaatste moment.

Ik vind jouw kijk op relaties trouwens ook wat vreemd. Je gaf je ex 'niet wat hij wilde, dus ja, dan drijf je iemand in de armen van een ander'. In een relatie bespreek je naar mijn idee wat je graag wil en dan hoop je dat de ander dat ook wil en/of kan. Als dat niet lukt, bespreek je wat dan de opties zijn. Uit elkaar gaan is dan een optie, omdat je blijkbaar niet (goed genoeg) bij elkaar past. Maar om nou te zeggen dat het 'dus' normaal is dat hij naar een ander rende, nee, dat vind ik dus niet. Maar ik snap nu wel beter waarom jij het geen bezwaar vindt om als 'derde' te fungeren. Dat is blijkbaar heel normaal in jouw beleving. Wake up en grow up, dat is het niet, het is onvolwassen kleutergedrag, zie de post van Angela over het leren uitstellen van behoeften.

Anders

Bij ons ging dat heel anders. Ik heb al vrij snel aangegeven dat ik geen maanden zou gaan wachten, en dat ik de 500 smoezen uit mijn hoofd kende. Mijn getrouwde geliefde zat in dubio en ik vermoed dat hij er (onbewust) bewust op heeft aangestuurd dat zijn vrouw erachter zou komen. Vrij kort daarna heeft hij de knoop doorgehakt.
Ik heb er ook nooit ruzie over gemaakt, alleen maar gezegd dat ik niet was voor erbij.

#33

Oei DeeB, wat klink je hier ontzettend naïef en jong.

Je kent alleen het verhaal zoals je vriend het je vertelt. Je hebt geen idee wat er bij hem thuis speelt . Misschien heeft hij wel een prima huwelijk, met alle ups en downs die erbij horen, en vindt hij het gewoon leuk om een speeltje daarbuiten te hebben. Je weet het niet, want je bent er niet bij als hij bij zijn gezin is.

Als hij na 8 maanden nog geen open kaart speelt gaat hij dat ook niet meer vrijwillig doen. Hij houdt je aan het lijntje, en tot nu toe lukt hem dat goed. Als jij straks te lastig wordt, te veel vragen gaat stellen, uiteindelijk gaat eisen dat hij zijn vrouw over jou inlicht, dan wordt jij aan de kant gezet. Dat geloof je niet, maar zo gaat het eigenlijk altijd.

Oh, en uiteraard hier ook ervaring. En ja, ook hier was het een donderslag. Ik dacht dat we een goed huwelijk hadden, waren een paar weken eerder nog op een fijne gezinsvakantie geweest. Vrijwel dagelijks seks. Goede gesprekken. En toen bleek hij er toch al maanden een relatie op na te houden. Hij heeft haar verteld dat we al min of meer uit elkaar waren, maar dat we het eerst goed wilden regelen voor de kinderen en daarom nog in 1 huis woonden... Ik ben nota bene getipt door één van onze jonge kinderen die foto's had gezien, anders had het misschien nog wel langer geduurd voordat het uit was gekomen.

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en heeft hij haar op exact dezelfde manier ook in de steek gelaten.

Het kan allemaal zo zijn idd. Ik probeer het beste op mijn gevoel af te gaan. En nee, ik ben geen held in relaties, ben idd naief. Ik geloof het goede in ieder en geloof alle kanten van een verhaal. En ja misschien word ik net zo hard bedrogen als dat zij bedrogen wordt. De tijd zal het uitwijzen. En nee, ben er niet trots op. Niet elk verhaal is hetzelfde en snap ook heel goed dat als er geen signalen zijn dat het niet goed gaat dat het als donderslag komt. Het spijt mij als ik iemand geraakt heb met mijn woorden.

DeeB

"Want er wordt heel makkelijk naar de vreemdganger gewezen, maar vergeten wordt dat de partner er net zo goed aan mee heeft gewerkt dat dit kan gebeuren"
Daarvoor ben je echt op het verkeerde forum. Hier op OO zijn de vreemdgangers altijd fout. Volledig. Partner had nul invloed op de relatie.
Overigens is het verhaal " hij gaat jou net zo behandelen als zijn vrouw" ook niet altijd waar. Ik ken drie relaties waarbij de vreemdganger al resp. 21 jaar, 10 en ruim 7 jaar met zijn/haar nieuwe relatie is.

Bedrog

Iemand is er meestal niet op uit om je te bedriegen of aan het lijntje te houden. Maar de geest is gewillig en het vlees is zwak. Die situaties hebben nou eenmaal de neiging om zo uit te werken als je ziet DeeB.

Dus ik begrijp ook heel goed dat je minnaar vol liefde en goede bedoelingen is. Die zijn echter snel verdwenen als het om de realiteit gaat waarin hij zijn gezin met kinderen moet gaan opbreken en zijn geregelde leven. Niemand kiest zomaar voor de chaos van een scheiding.

En wat maakt dan dat de knoop doorgehakt word? In een ideale wereld gaat men bij elkaar zitten en regelt de zaken netjes. In het echt gaat het echter meestal anders en doet het voor alle betrokkenen heel veel pijn.

Dus bescherm jezelf, zo leuk is het ook niet om gezien te worden als de aanstichter van de ellende dat een gezin uit elkaar getrokken wordt. En zelfs je minnaar zal je dat niet in dank afnemen.

En waarom?

Een gezin is al kapot op het moment dat de liefde verdwenen is en die kilte voelen kinderen heus wel, dat is ook geen goed voorbeeld. En wat dan over de dubbele moraal in de NL mij., waar second love wordt gepromoot, gewoon op tv, internet en de langs de snelweg. Dat zien kinderen ook. Meten met dubbele maten. Iedereen heeft schuld.
Nogmaals het spijt me als ik iemand kwets.

het gaat ook om jou

jij bent namelijk de enige die invloed kunt uitoefenen op jezelf en op wat er gebeurt.
het gaat er niet om dat jij 'de schuldige' bent maar second love is natuurlijk ook precies dat zelfde probleem als die kleuters hebben: uitstellen behoeftebevrediging is ingewikkeld. En reclames laten wij toe in Nederland omdat we denken dat de vrije markt gelijk heeft.
Maar jij hebt toch je eigen moraal?
waarom doe je al 8 maanden iets waarvan je zelf niet wilt dat het jou aangedaan zou worden?
gr Angela

ik voel me niet gekwetst, overigens, dat is niet de reden dat ik reageer zoals ik reageer. ik vind het jammer dat je pas na 8 maanden hier post . Als je na een maand had gepost had je jezelf en vooral de rest een hoop ellende kunnen besparen.
Ook dan had je kunnen zeggen: als we voor elkaar bestemd zijn dan komen we bij elkaar zodra jij klaar bent thuis.
gr Angela

DeeB

Hoe weet jij dat?

Dat is het verhaal van je vriend. Hij beweert dat ze als broer en zus leven maar jij weet helemaal niet of dat wel waar is. Wel lekker makkelijk om dan zijn vrouw de schuld te geven. Alsof het haar schuld is dat haar man vreemd gaat.

Kinderen vinden een relatie erbij over het algemeen niet leuk. Second love zegt ze niks. Mensen die hier vreemd gaan goedpraten zijn voornamelijk mensen die zelf vreemd zijn gegaan en dat nu zelf aan het rechtpraten zijn. Er is nooit een goed excuus om vreemd te gaan. Een open relatie prima maar alleen als beide partijen daarmee instemmen.

Echt meid. Stop hiermee. Zeg tegen je vriend dat je hem niet meer wil zien tot hij zijn relatie met zijn vrouw heeft verbroken en de scheiding geheel is afgerond. Daarna kunnen jullie verder gaan. Ik ben benieuwd of je hem dan ooit nog ziet.

En..

DeeB. Geloof je ook nog in Sinterklaas?
Die reclames spelen in op mensen hun verlangen, hun behoeftes. Net als de voedingsindustrie. Het is aan jou om je daar weerbaar in op te stellen.

Maar ik begrijp dat het lastig kan zijn. Maar het goedpraten van geheime 2e liefdes is ook een keuze.

En gelukkig heb je de keus.
Hoewel er genoeg partijen zijn die die reclames zouden willen verbieden. Maar die zijn natuurlijk te christelijk of te ouderwets.

Zelf heb ik nog de jaren zeventig meegemaakt. Vrije liefde. Daarna weet je wel dat menselijke relaties mooi maar pijnlijk zijn en je bestaan kunnen ontwrichten. Ook onbedoeld. En in die tijd moest dat maar gewoon openlijk kunnen. Nu kun je kiezen. Openlijk, geheim, wel of niet. Maar pijn doet het.

Het is idd het beste te doen verder te gaan als de zaakjes uitgezocht en op orde zijn. Uitgestelde behoefte bevrediging idd. Ik heb geleerd vandaag.
Ik ben naief en geloof niet in Sinterklaas. Ik ben aanstichtster, medeplichtig. Te goed van vertrouwen. Egoistisch ook.

DeeB

Je geeft aan dat als jij de bedrogen vrouw zou zijn, je bij het eerste signaal al op de noodknop zou drukken.
Je zit nu al 8 maanden in een doorlopend signaal (hij vertelt niks thuis) en je drukt nog niet op de noodknop. Wanneer ga je dat in deze relatie doen?

Clowntje

Daar heb je een punt, dat begint te wrikken. Er zijn bepaalde redenen, anderen noemen het smoezen. De vakantie is voor mij een showstopper.

punt

Je hebt een punt hoor DeeB. Doorgaan met een ongelukkig huwelijk wordt het gezin niet beter van.

Maar in mijn geval was juist het gezinsleven erg goed. Als papa en mama waren we.. zijn we gelukkig nog.. een superteam. En toch was mijn vrouw ongelukkig, op dat moment. En ik wijs niet alleen naar haar vreemdgaan als dxces van haar gevoel. Ik zie mijn aandeel erg goed in wat er mis zat in onze relatie. Ik had dingen anders kunnen aanpakken. Zij idem dito.

Maar dan nog, en dat vindt ze zelf nu ook, rechtvaardigt dat niet dat je met een ander aan de gang gaat voordat je je oude situatie netjes afsluit. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Wanneer je een scheiding hebt te ondergaan moet je hoofd ergens anders zijn dan bij een troostvriend(innet)je.

Mijn vrouw had een roze bril die veel van haar moraal verbloemde. Praatte destijds veel recht wat krom was, was vooral met hem bezig bleek achteraf en veel weg van het gezin. Zo kende ik haar niet. Jij lijkt het ook allemaal te willen buigen totdat het klopt voor je.

Maar het klopt niet. Als jij zo verliefd bent op hem dan wil je dat toch terugkrijgen. Bij een ander blijven is daar niet echt een goed signaal voor. Hij kan blijkbaar niet kiezen.

Jij bent de enige die een wijze beslissing kan nemen en hem een tijd los kan laten. Laat je nou niet aan het lijntje houden. Wie wil er nou 2e viool spelen?

Sorry, ik vind hem een slappe zak. Faciliteer hem niet en zoek een echte kerel.

Alkes

Volgens mij zegt niemand hier, en ook niet in al die andere draadjes, dat de bedrogene geheel en al onschuldig slachtoffer is. Ook in mijn relatie zaten zaken niet goed, en daar had ik zeker een rol, een aandeel in. Die zag en zie ik zeker wel. Maar als je daar niet over kunt praten is dat nog geen reden om dan maar vreemd te gaan. Als praten niet lukt, en je hebt echt grote problemen met iets of met iemands gedrag, dan zoek je daar eerst hulp bij. En zet je niet je partner van zoveel jaar zomaar aan de kant. Die dank je niet af. En die ruil je zéker niet in. Als je dan na therapie of zo tot de slotsom komt dat het niet gaat werken, dan zet je er samen een punt achter. Maar je duikt niet alvast in een andere relatie, en je laat niet aan de andere ouder van je kinderen over om er zelf achter te komen en vervolgens zelf, uit ellende, dan ook maar de scheiding te regelen. Dat is gewoon ronduit hufterig.

Je hebt gelijk hoor JJ. Van binnen weet ik dit ook heel goed. In mijn geval loopt het gezinsleven niet goed, ik bedoel ermee dat het er al lang niet meer is. Langs elkaar heen leven, geen sociale activiteiten, niets wordt er gedeeld of samen gedaan, behalve een gezins verjaardag. Of ik word enorm in de maling genomen, maar daar geloof ik niet in.
Het beste is opbiechten en te scheiden en hoe langer het duurt hoe lastiger dat wordt.