Ben ik te onredelijk

Therapeut

Wat je zegt tegen de therapeut? Laat dat nou maar aan die therapeut over. Die zijn opgeleid om vragen te stellen waardoor het probleem vanzelf bovenkomt. Vertel iets over de aanleiding van je bezoek. Dat is voldoende.

Eerst even langs de huisarts. Die adviseert je vast een goeie.

Niet teveel opstapelen

Ik zou nu echt nog niet beginnen aan die therapie, dan stapel je nog meer dingen op je schouders, dan moet je ook nog psychisch perfect zijn.
Je hebt een half jaar nog echt dubbele lasten, werk en studie. Verontschuldig je tegenover partner (en kinderen), dat je het komende halve jaar niet zo aardig zult zijn, dat je helaas steen zult laten vallen, dat je daar zelf slecht tegen kunt en dat je daarom nogal eens uit je slof kunt schieten. Maar ga daarna door met waar je mee bezig bent, zorg dat je die studie afrondt, dat geeft je ook een tevreden gevoel. En neem daarna de tijd om alles eens rustig op een rijtje te zetten.
Wellicht kun je er een keukentafelgesprek van maken met iedereen om je heen: wat kan iedereen doen om mama te ondersteunen?

Tsjor

Wat ik me afvraag

Hoe hadden jullie dat bedacht, afgesproken, toen jullie aan kinderen gingen beginnen? Hadden jullie toen allebei bedacht: we blijven allebei ft werken (nog even los van studie enz) en verdelen de rest van de taken? Of wat? Of ging jij daarvan uit?

Dat dwangmatige gedrag...

...dat lijkt me een onmisbaar belangrijke kwestie om aan te pakken. Daar zul je de rest van je leven de goede vruchten van plukken. Voor jezelf en voor je gezin.

En hoe je moeder tegen je vader deed - laat die herinnering een wake up call voor je zijn.

Kom eens even hier

ga zitten, neem een lekker kopje thee en kom even tot RUST.
Mens, ik zou wat jij in een dag doet nog niet in een week voor elkaar krijgen! Je legt de lat voor jezelf wel heel erg hoog, en in je prestatiedrang smoor je je man. Tenminste, dat gevoel krijg ik.
Is het financieel nodig om allebei zoveel te werken? Misschien kun je je werk in ieder geval voor het restant van je studie wat verminderen? En dag per week (onbetaald) verlof opnemen? Ik neem aan dat ze daar ook wel snappen dat het risico op een burn out best hoog is, dus best kans dat ze met je mee willen denken.
Ik zou met dat keukentafelgesprek niet te lang wachten. En plak daar dan een gezellig avondje met je man aan vast en spreek af dat jij thuis ook een stap terug gaat doen. Laat hem vaste klussen doen, op zijn tijd en zijn manier, maar haal ze van jouw to-do-list af. Als het kan, huur een hulp in. Al was het maar voor de duur van je studie. Kunnen de kinderen naar naschoolse opvang (als ze dat ook leuk vinden)? Bestel je boodschappen online.
Oftewel, gun jezelf wat rust en vooral weer wat plezier in het leven. Volgens mij kan het voor iedereen alleen maar beter worden.

En inderdaad een vorm van therapie. Je bent je moeder aan het worden. En ik gok dat dat nou net precies is wat je je vroeger voor had genomen om NIET te doen. Het is vreselijk moeilijk om los te komen van het rolmodel van je moeder. Daar kun je professionele hulp goed bij gebruiken. Maar misschien is dan een coach zinvoller. Je hebt tenslotte al door waar het fout gaat, en hoe dat komt. Het gaat er nu om je gedrag te veranderen. Ik heb goede ervaringen met een coach daarvoor.

"Hij is uitgeput en heeft veel stress omdat hij vaak flut baantjes heeft, waar hij niet veel mee inbrengt. Dat is zijn enige stress en onzekerheid. Hij voelt zich op dat punt erg verantwoordelijk."

Heb je zelf eigenlijk wel in de gaten wat je hiermee zegt? Op mij komt het over, dat je man het eigenlijk best erg vindt, dat hij niet meer kan doen dan wat hij nu, met zijn huidige staat van opleiding en werk, kán inbrengen. Misschien worstelt hij enorm met zichzelf en zou hij wíllen, dat hij meer zou zijn zoals jij, zou hij willen dat hij de motivatie zou kunnen opbrengen om zichzelf meer te ontwikkelen door ook te studeren oid, maar weet hij gewoon niet hoe hij dit voor elkaar zou moeten krijgen. En is hij zogezegd moe van het gevecht wat hij constant intern met zichzelf aan het voeren is. Heb je al eens gedacht dat dat misschien een probleem bij hem zou kunnen zijn, heb je daar nog (of ooit) oog en oor voor (gehad)?

Want je klinkt nu inderdaar heel ontevreden en eerlijk gezegd ook heel onaardig over je man. Hij heeft flut baantjes, geen interesse, verdient maar weinig, het is zoutzak, regelt niks, is maar moe en hangt op de bank.

Ook ik kan me voorstellen dat je heel veel op je bordje hebt genomen en dat tamelijk zat bent. En dat dat ongetwijfeld gevolgen heeft voor je kijk naar hem. Maar dit klinkt wel heel liefdeloos. Kan hij het überhaupt nog wel goed doen? Als ik jouw man zou zijn, zou ik doodsbang zijn. Hij ziet zichzelf nu misschien wel vooral als jouw vleesgeworden teleurstelling, wat al hier eerder geopperd werd.

Net zoals dit, van Yuria:
"Misschien heeft hij het opgegeven om zelf dingen te willen, omdat hij er bij jou niet doorheen kwam? Je lijkt erg gedreven in je manier van leven. Ik vraag me af of je er wel mee om kunt gaan als dingen anders lopen. Als hij de
vakantiebestemming bepaalt. Of aangeeft dat er helemaal geen nieuwe auto komt (want serieus, de kleur van een auto is natuurlijk echt niet belangrijk).
Zijn vermoeidheid en apathie kunnen heel goed een reactie zijn op jouw dadendrang.

Zeg die grote verbouwing af. En ga eens terug naar die begintijd, toen je hem nog relaxed vond... Ga bij jezelf na waar je zo bang voor bent. En pak dát aan."

En dit, van Miss:
"Hij kon werkelijk waar niets goed doen, waarop zijn reactie was dat hij nooit geen initiatief meer nam. Op niets. Godsgruwelijk irritant. Had hem aan laten klungelen met de lampjes. Ik zie mijn moeder nog zuchtend staan, en snauwerig.
Het hoeft toch niet perse op jou manier te hangen ( als voorbeeld in 1 onderwerp)
Je kunt je omdraaien en liefdevol zeggen dat je het zo fijn vind dat hij dat doet.
Dit bedoel ik positief om je de andere zijde eens te laten zien."

Waarop jij als volgt reageerde:
"maar mijn moeder was ook zo tegen mijn vader, daardoor heb ik altijd een slechte band gehad met haar."

Dan ben ik het volledig eens met wat Wilgenkatje daarop zegt:
"En hoe je moeder tegen je vader deed - laat die herinnering een wake up call voor je zijn."

Lieve Eileen, je bent vooral onredelijk naar jezelf, als ik het zo allemaal lees. Je eigen gedrag en hoe je omgeving (en dan vooral je man) daarop reageert, begint je nu uiteindelijk behoorlijk op te breken. Door zo door te gaan, breek je bij wijze van spreken nog bij je enkels af door alles wat jij op je neemt en meent voor elkaar te moeten krijgen. Hoog tijd dat je wat rust in je lijf krijgt en hoe je dat kunt doen is door een aantal mensen al prima voorgesteld. Hopelijk kun je er wat mee en ga je er ook wat mee doen. Zou het veel beter maken voor alles en iedereen om je heen. Sterkte en veel succes!

en nog een praktisch dingetje

Uiteraard moet je die verbouwing uitstellen. Verder zou ik beslist een huishoudelijke hulp inhuren. En tenslotte is het nergens voor nodig om 7 dagen per week vers te koken. Als je je nou eens bepaalde gerechten in voorraad kookt, dan kan je het zo regelen dat je een of meer dagen per week alleen maar hoeft te ontdooien (eventueel met versgekookte pasta of aardappels oid erbij).

Hier heb ik mijn partner weer zover (de klad was erin gekomen) dat hij een dag per week kookt. Dat is meestal niet heel geweldig, en daarnaast denkt hij dat een complete maaltijd bestaat uit gekookte rijst en enige vorm van dierlijk eiwit. Als hij al groente verwerkt, is het ui en af en toe tomaat. Desondanks hou ik het er toch maar in, omdat 1) hij dan ook eens wat doet (en ziet hoeveel werk het is) en 2) ik dus een dag in de week minder aan de maaltijdplanning hoef te doen. Behalve die groenten dan, maar dat is dan gewoonlijk rauwe komkommer of paprika. Behalve dit weekend, toen ik een zak gesneden snijbonen boven een pan kokend water heb geleegd.

Waarmee ik maar wil zeggen: op voorraad koken en je man minimaal een dag per week inschakelen, dat scheelt al snel weer een paar dagen per week koken vanaf het nulpunt.

Groeten,

Temet

Compassie & therapie

Ik denk dat je vooral dat mag gaan vertellen wat je hier gepost hebt.
Hoe dwangmatig je alles in het gareel wil houden.

" Je hebt gelijk! Na de studie neem ik even rust om een leuke partner te gaan worden en laat ik die verbouwing even zitten en een keukentafel gesprek zal ik zeker gaan doen. Hoop dat ik t droog kan houden"

Hier haak ik even op in. Waarom wil je het droog houden? Het lijkt mij voor nu juist erg belangrijk dat je je gevoelens gaat uiten, deel dat waar je vanuit jezelf tegen aan loopt. En dan niet dwingend en met een vinger wijzend maar dat je hulp nodig hebt van je man. Dat je terug wil naar een team.
Heb je in de gaten dat je man misschien met zijn flutbaantje alle hens aan dek zet om jullie gezin bij elkaar tehouden en het hem misschien ook niet veel meer uit maakt wat hij doet want jij keurt het toch 'af"?
Deze interpretatie komt ook vanuit mijzelf omdat mijn moeder ook zo spreekt over mijn vader. En mijn vader zwaar depressief is met tijd en wijlen omdat hij nooit gezien word en gekoesterd.

Belladonna opperde dat je man misschien wel doodsbang is.
Ik weet uit mijn eigen ervaring dat dat ook echt zo is. Ik zeg niet dat dit ook geldt voor jou man maar mijn zusje en ik waren altijd bang. Het was nóóit goed genoeg bij haar. We liepen altijd op onze tenen. Deelde niets wat niet hoefde en heb nog steeds zn verhouding met haar.

Stukje kind kant wederom. Pas echt op met de dynamiek die er ontstaan is.

Ik denk echt dat je al stap één hebt gemaakt door dit hier te delen en ik vind het heel knap dat je al een topic opent en tot inzicht wil komen.

Wat zul jij dood en doodmoe zijn.

Stapje terug

' Ondanks dat tsjor zei dat ik even moest wachten met de therapie ben ik toch een beetje om me heen gaan kijken. ' Bespreek het nou eerst eens even allemaal, voordat je weer gaat rennen. Straks moet je weer klagen dat hij niet eens vraagt hoe het op jouw therapie was.

Tsjor

Haha Tsjor

mijn idee ook! Toch direct weer in de regelstand .
Maar, als het helpt, ook tijdens de studie al, is er natuurlijk niks mis mee. Maar ik vond het ook wel heel tekenend .
Eileen, goed dat je zo naar jezelf kunt kijken. Schiet alleen niet door de andere kant op he, je man was er ook bij, die ziet jou nu ook rennen en vliegen, en die zal toch ook vinden dat het niet goed gaat nu. Jullie zitten in een systeem gevangen waarin je allebei (!) steeds meer in je eigen uiterste gaat zitten. Jullie zullen allebei weer meer naar elkaar toe moeten bewegen. Er zal vast al veel gaan schuiven als jij je gedrag verandert (actie = reactie) maar het helpt natuurlijk wel als je je man in dit proces betrekt.
Jezelf ervan bewust zijn kan al genoeg zijn voor dat laatste half jaar van je studie. En dat je die verbouwing voorlopig laat zitten geeft vast ook rust. Dus misschien is dat voor nu al gewoon goed genoeg. Maar jij bent de enige die dat kan bepalen. Ik weet van mezelf dat een uurtje per week bewust tijd nemen me veel meer oplevert dan gewoon even aanmodderen. Dus als je een goede therapeut/coach vindt en je kunt nu al stappen maken, doen! Maar niet uren op het internet gaan zitten googlen naar de beste, want dan wordt het gewoon weer een projectje erbij.

Twee woorden

"... omdat ik erg moe ben en veel moet doen."

Twee woorden vallen me op. Moe en moet.

Ik lees dat je moe bent. Ik heb er misschien overheen gelezen in eerdere post, maar ik was eventjes bang dat je al je taken fluitend op je sloffen deed. Het feit dat je moe bent, betekent dus dat je veel te veel doet. Wat vind je daarvan?

En het moeten: van wie 'moet' je dat doen? En wat wil je daarmee?

Nog iets anders over de kernkwaliteiten. Nu zijn die door de schrijfster ingevuld (weet even niet meer door wie). Het is nog interessanter om ze zelf in te vullen. Dat waar jouw man in doorslaat, zijn valkuil, is een te veel van jouw eigen uitdaging. Van welk gedrag van hem kan jij wat leren?

Je maakt grote stappen in je proces. Je durft kritisch naar jezelf te kijken. Daar heb ik bewondering voor.

Klopt

"Je maakt grote stappen in je proces. Je durft kritisch naar jezelf te kijken. Daar heb ik bewondering voor."

Helemaal mee eens! Inzicht is een eerste, belangrijke, stap.