U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ben ik onredelijk?
Manlief sport fanatiek. Hij werkt vijf dagen in de week. (Ikzelf werk vier dagen overdag) Hij komt dan rond 17.00 thuis.
Hij eet dan niet mee want gaat in de avond nog trainen en eet dan liever daarna.
Dat betekent dat hij vijf dagen in de week niet mee-eet in de avond en er ook niet actief bij is want bezig om zijn sportspullen bij elkaar te zoeken.
Vervolgens vertrekt hij om 19.15 (op dinsdag zelfs 18.30) en komt ergens tussen 21.30 en 22.00 weer thuis.
Op zaterdagavond breng ik, soms alleen en soms samen met manlief, onze zoon naar zwemles. We zijn daar van 17.00 tot 19.00 wel zoet mee en eten dan meestal die avond makkelijk.
Nu wil mijn man ook op de zondagavonden gaan trainen. Hij zegt omdat hij binnenkort (eerste week november) een wedstrijd heeft maar wat ik weet is dat het prima zo kan zijn dat hij elke maand een wedstrijd heeft.
Ondanks dat het hobby is, is het nu wel semi-professioneel omdat hij steeds beter wordt in de sport. Hij verdient dus ook een beetje geld met zo'n wedstrijd maar dat is echt niet veel.
Ik trek dit niet. Vindt dat ik mijn man te weinig zie en vindt ook dat de kinderen hem te weinig zien.
Ik heb niet echt hobby's of dingen waardoor ik ertegenaanloop dat ik zelf nooit weg kan maar ik merk wel dat mijn man bij alle avondafspraken niet erbij is. Verjaardag van mijn moeder in de avond is hij niet bij. Dineren bij anderen kan eigenlijk nooit want training gaat voor alles.
Ik vind het heel eenzaam. Maar nu ik heb gezegd dat ik het niet ok vindt als hij nu ook op de zondagavonden gaat trainen is hij boos en zegt hij dat ik het niet begrijp. Ik zeg dat ik zijn keuzes hierin egoïstisch vindt. Maar volgens hem ben ik gewoon een zeur.
Hoe zien jullie dit? Herkent iemand dit?
Advies gevraagd!
Lastig
Je weet dat het gaat schrijnen als je er op staat dat je partner vaker thuis is. Blijkbaar heeft hij niet zoveel met tijd doorbrengen met zijn kinderen en voor huis en haard zorgen.
Hij onttrekt zich eraan.
Kun je wel anders willen, maar dat lijkt me ook echt lastig.
Ik zou zelf meer gaan ondernemen zonder partner en aan de andere kant is het misschien mogelijk dat je, liefst met de kinderen, bij een wedstrijd van je man gaat kijken?
Soms is het handiger om jezelf bij zijn leven te betrekken. En je eigen gang te gaan.
Verward
Ik ga heus vaak kijken.
En soms dan kan onze zoon ook wel eens mee trainen maar al die avonden duurt het tot veel te laat en hij moet ook gewoon naar school dus dat komt niet vaak meer voor.
Ik heb mijn man altijd gesteund als het om de sport gaat. Zelfs toen hij een goede trap op zijn gezicht had gehad en allerlei operaties moest hebben en zijn zussen erop kwamen hameren dat hij moest stoppen met kickboxen, heb ik hem altijd verdedigd. Het is voor hem ook stoom afblazen. Hij doet t al zolang als ik hem ken en het hoort bij hem. Ik help hem de juiste toon te vinden bij het promoten.. ging mee toen hij op eerste gesprek ging bij een sponsor. Kijk de filmpjes die hij van zn training maakt en kijk mee als hij kickboksen kijkt op televisie.
Hij bedoelt het allemaal niet verkeerd. Zegt dat vrouw en kinderen nr.1 zijn voor hem. Alleen is de sport ook heel belangrijk en vindt hij dat hij dus zes dagen per week moet trainen.
En daar wringt de schoen want er zit maar 24 uur in een dag en hij werkt ook gewoon. Kan me nog het meeste vinden in de opmerkingen over dat het wel een tweede baan lijkt. En dat ik wellicht niet eerder duidelijk genoeg ben geweest hierover.
Maar eigenlijk is het wel iets dat elke keer weer de kop opstak. En toen hij van 4 dagen naar 5 dagen ging had ik het in eerste instantie verkeerd begrepen. Hij ging toen ook ineens op de dinsdag trainen in een andere stad. Vond hij leuk.. ook eens andere sparring partners. Ik dacht dat dat incidenteel zou zijn. Vond het leuk voor hem en zei er dus niets van. Maar al gauw bleek het structureel. En ging er niet een andere avond af zoals ik had gedacht. Ik dacht: hij traint nu dinsdag dus gaat hij wellicht stoppen met de woensdag of donderdag. Maar dat was dus niet zo.. het kwam er gewoon bovenop.
Ik voel me idd soms alleenstaand. Die post van degene die schreef dag ze zelfs ook alleen sliep die raakte me ook.. want dat is bij ons ook zo
Ik ben na zo'n dag met werk en alles met de kids e.d. al snel moe. Om 23.00 gaat gewoon mijn lichtje uit. Maar mijn man zit dan nog uren televisie te kijken of met telefoon te spelen. Vaak ga ik dus alleen naar bed.
Als ik het zo allemaal opschrijf vind ik het eigenlijk echt wel bizar... ik wil zo'n leven helemaal niet. Wil samen met mijn man een gezinnetje zijn. En daar past sport in. Maar niet ten koste van alles.
Maar ik wil ook niet van hem af. Het is geen slechte man. Hij bedoelt het in de basis goed. Hij mishandelt niet... hij is gek op zijn kinderen.. hij doet soms heus lieve dingen ook. Doet wel boos maar denkt over de dingen na die ik zeg en komt dan soms ineens toch met een compromis of doet wat harder zijn best.
We zijn niet voor niets getrouwd en ik weet een heleboel redenen waarom we ook juist goed bij elkaar passen.
Maar het is die tijd... ik kan dit leven op deze manier niet aan denk ik.. en met mijn man valt op dit gebied niet te praten.. hoe doe je dat dan? Hoe deal je daarmee?
Want dreigen met echtscheiding is niet wat ik wil. Er samen uitkomen wel.. alleen is er samen uitkomen heel erg moeilijk als praten niets doet veranderen en manlief niets moet hebben van relatiebemiddeling of iets dergelijks...
Ik sta met de rug tegen de muur eigenlijk...
Wil niet weg maar wil het wel anders..
ga zelf sporten
Twee keer per week en laat hem op de kinderen passen. Je hebt dan wel niet iets samen maar op die manier kan hij wel een beter contact met de kinderen krijgen. Als je zou gaan scheiden moet hij toch een beetje ervaring opdoen met de zorg voor de kinderen.
Zo te lezen houd je erg veel van hem, moet erg frustrerend zijn om niet echt een relatie met hem te hebben terwijl je toch getrouwd bent, hij is getrouwd met zijn sport. Denk niet dat het minder wordt als hij fysiek niet meer mee kan komen, dan wacht er nog een hele carrière aan coachen, trainingen geven, wedstrijden kijken en gezellig op de vereniging rondhangen.
Sterkte
Miss
"Wat een " makkelijke praat"
Samen een jaar eens op reis en lang leven de lol..."
Het punt was juist dat je elkaar dan tegenkomt als je een jaar op elkaars lip zit. Daarnaast was het lol, OK, maar dat geldt niet voor iedereen. Ik ken een stel dat na een half jaar reizen uit elkaar ging.
"Begrijp jou uit het verhaal dat mammie1985 al kinderen heeft. Er daarin geen weg terug in is.
Op een moment denk je daar goed aan te doen, het "juiste" leven samen te hebben en het patroon/ de verslaving erin sluipt....."
Ik heb twee onderscheiden punten wat dat betreft:
- Zorg dat je weet met *wie* je aan kinderen begint. Leer elkaar goed kennen voordat je de pil weggooit. Dus niet na twee jaar relatie zwanger worden.
- Zorg dat de relatie goed blijft *door* weerwerk te bieden.
"Of dat nu game, sporten of vrouwen, wat er dan ook is het ontstaat.
En ja je bent mede verantwoordelijk. Maar je hebt mannen, en mannen.
Mannen zoals jou. En mannen zoals kickboxers."
Kickboxers, ja, daar blijf ik liefst uit de buurt. Van vechthonden en vechtmensen moet ik weinig hebben. Dat past niet bij mij.
"Het is een ritueel. Een " sluipmoordenaar" wat langzaam aan meer en meer word.
Je doet als vrouw alles voor de lieve vrede."
Dat moet je dus *niet* doen. Is dit nou het resultaat van 100 jaar feminisme? Hou liever op met die #metoo heksenjacht en leer zeggen wat *jij* wel en niet wilt. Dat is beter voor iedereen, voor jou, voor je man en voor je kinderen.
"En op een geven moment bereik je het moment dat je voor jezelf gaat kiezen. Zoals ze nu zegt en wil doen!! Maar zn stap is enorm zwaar tegen over een man waar jij niets over te zeggen hebt."
Alles pikken tot het moment dat je het (begrijpelijkerwijs) niet meer houdt is dus precies de verkeerde strategie.
Ik denk dat bij veel mensen de (christelijke) misvatting leeft dat je altijd beloond wordt voor goed gedrag en jezelf opofferen wordt dan als goed gedrag gezien.
Helaas, het omgekeerde is vaker waar: No good deed goes unpunished...
Opofferen
Gaat altijd ten koste van jezelf!
"Zorg dat je weet met *wie* je aan kinderen begint. Leer elkaar goed kennen voordat je de pil weggooit. Dus niet na twee jaar relatie zwanger worden"
Als je alles van te voren weet Ad...
Was dat maar zo... En had ik maar een glazen bol voor de toekomst...
Verder begrijp je post.
Mammie, zoals vele hier al benoemen ga ook iets voor jezelf zoeken waar je je fijn bij voelt.
Op een rustig moment zul je toch weer met hem in gesprek moeten....
Ut lijkt een beetje uitzichtloos zo maar dat is het niet. Je zult voor jezelf op moeten komen en wat jij verder wilt.
Sterkte.
Miss
"Als je alles van te voren weet Ad...
Was dat maar zo... En had ik maar een glazen bol voor de toekomst..."
De olifant in de kamer is natuurlijk dat sommige vrouwen (en mannen) gewoon op 'foute types' vallen. Een dominante man kan aantrekkelijk gevonden worden en dat is vast biologisch verklaarbaar, maar als je met zo'n kickbokstype je leven wilt delen zul je een manier moeten vinden om dat te doen zonder dat je eigen behoeften geheel ondergesneeuwd raken want dat houden de meeste mensen niet vol.
Ik denk dat iedereen zo'n glazen bol wel heeft, maar we hebben ook allemaal een onderbuik. De vraag is wie de baas is.
Wanneer mag je dan wel zwanger worden? Gut 40 jaar geleden was je al getrouwd binnen 2 jaar ;)
Zwanger mag altijd.
Wat mij betreft is daar geen minimale periode van elkaar leren kennen voor nodig.
Ik mocht zwanger worden op een moment dat ik zeker wist dat ik zorgen voor, opvoeden, ook financieël gezien, alles alleen zou kunnen.
Leeftijd? Levensfase? Ervaring?
Je kan je leven samen nog zo mooi door die roze bril zien, er kan maar zo een kink in de kabel komen. Niet alleen scheiden maar overlijden van partner kan ook gebeuren.
Dus praten, praten dat je je niet gelukkig voelt in je relatie, op zoek naar een compromie.
Maar achteraf denken dat je kinderen er beter niet hadden kunnen zijn, of dat je ze niet had moeten krijgen met deze man, zinloze gedachtes wat mij betreft. Ook zonde van je tijd waarin je nog jong en gezond bent samen en veranderingen nog prima mogelijk zijn.
jongen van 19
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat veel mannen hun huwelijk het liefste zien als waren ze jongens van 19 die nog bij moeders thuis woont... lekker je dingen buiten de deur kunnen doen, wel wat huishoudelijke taakjes doen maar het leeuwendeel van het huishouden en de opvoeding laten ze het liefst aan hun vrouw over. En die doet het wel, niet omdat ze het zo graag wil (ja soms ook) maar omdat iemand het toch moet doen.
Wat is dat toch? Waarom is een sport of met de jongens uitgaan belangrijker dan de band met je kinderen? Zoveel mannen van 50+ die zeggen ' het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet meer met de kinderen ben geweest'
En oh ja Mammie: misschien is het wat je man dit draadje te laten lezen?
Misvatting
Het is echt niet zo dat mijn man een dominant 'kickbokstype' is..
Wat is dat toch met die sport dat iedereen gelijk een negatieve associatie daarbij heeft?
Hij had ook fanatiek kunnen zwemmen ofzo en dan hadden veel mensen toch een ander beeld bij mijn post gehad denk ik...
Ik had, voordat de laatste hier het voorstelde, inderdaad deze draad aan mijn man voorgelezen.
Hij reageerde in eerste instantie boos zoals ik al had verwacht. Vond al de mensen die hier zeiden dat ik net zo goed uit elkaar kon gaan losers en mannen zonder ruggengraat.
Maar ik ken hem en weet dat hij t altijd even moet laten bezinken.
Hij is zondag niet naar training gegaan. Hij heeft geholpen met opruimen uit zichzelf. Hij heeft tussen thuiskomen en training gisteren heel leuk met de kinderen gestoeid, was gevouwen en geholpen met koken...
Dus ik denk dat de boodschap wel is aangekomen 
Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat het niet normaal is om 6keer per week te sporten. Dat dat acceptabel is als het sporten zijn baan is maar niet acceptabel naast een andere baan.
Dat ik best begrijp dat wedstrijdsporters wel 6keer sporten en dat dat ook nodig is maar dat hij zelf eens even goed moet bedenken wat hij wil met die sport.
Wordt het echt professioneel dan steun ik hem daarin maar dan moet hij binnen x aantal maanden ervoor zorgen dat hij sponsors heeft en daarvan kan leven zodat hij zijn baan op kan zeggen.
Dat hij anders kan sporten om fit te blijven maar dat dat dan niet zo belachelijk vaak hoeft.
En dat ik van hem verwacht dat hij meehelpt als hij thuiskomt. Dat hij beseft dat ik niet kan zitten tot 21.30 omdat hij er niet is om de last te verlichten
Mijn man is heus lief en bedoelt het heel erg goed. Ik denk dat sommige vrouwen hier hun slechte ervaringen op hem projecteren omdat bepaald gedrag hen eraan doet herinneren hoe hun man was. En dat begrijp ik heel goed.
Maar denk dat het in mijn geval gewoon echt gedrag is dat voortkomt uit een blinde vlek bij mijn man. Hij ziet t gewoon niet. Weet niet hoeveel ik doe.
Ik heb nu het gevoel dat we al iets meer een team zijn.
Maar weet niet of het eenmalig begrip was en ik elk weekend opnieuw moet strijden om zijn tijd.
Want dat laatste is natuurlijk niet de bedoeling..
Nou ja...
". Ik denk dat sommige vrouwen hier hun slechte ervaringen op hem projecteren omdat bepaald gedrag hen eraan doet herinneren hoe hun man was. En dat begrijp ik heel goed."
Jij opent hier een topic om te klagen over je man.
Noemt hij vervolgens de mensen hier losers en mannen zonder ruggengraat ( toch een kickbokstype? Zijn vrouw moet door hem een forum op, dus zulke volle zalen trekt hij zelf niet.). En jij vindt dat de ervaringen van anderen op je man worden geprojecteerd. Wat een aanname en wat fijn dat je dat heel goed snapt ( weet je hoe dat overkomt....)
Schiet mij maar lek.
Vraag eens wie van de reageerders gescheiden is?
Ik wel, daarom niet gereageerd. Ik was getrouwd met een werkverslaafde die ook nog aan hardlopen/marathons deed en daarnaast erg veel eigen tijd nodig had. Dat was dus een doodlopende weg die hij liep.
nou fijn!
Dat het alleen maar een blinde vlek is bij jouw man. In dat geval is jullie relatieprobleem namelijk zeer eenvoudig op te lossen: jij gaat zelf een week weg en laat alle zorg en huishoudelijke gedoe aan je man over.
Na zo'n week snapt hij het echt wel en zal hij zijn leven veranderen.
Vermeende ruggegraat equals blinde vlek?
Grappig. Ts schrijft "Maar denk dat het in mijn geval gewoon echt gedrag is dat voortkomt uit een blinde vlek bij mijn man. Hij ziet t gewoon niet. Weet niet hoeveel ik doe."
Tja dat zie je wel meer. Mensen die voor zichzelf een sterke ruggegraat claimen gecombineerd met een blinde vlek voor bezigheden (huishouden, kinderen opvoeden, een relatie onderhouden) die het lagere voetvolk voor hen dient te doen. Ik vind dat niet zo zeer een teken van ruggegraat, ik vind het meer uitgenast: lekker je ding kunnen doen en dan terug vallen op moeder de vrouw voor de huishoudelijke en relationele voorzieningen
En dan gaat ts heel veel noemen dat man wel 'helpt' nadat hij heeft vernomen dat het toch niet algemeen goed is om je zo op te stellen. Dat taalgebruik verraadt de posities: ts is verantwoordelijk voor alles en het is oh zo fijn als manlief 'helpt'. Waarom 'helpen'? Het is toch ook zijn gezin en huishouden?
Ik denk dat ts zich te snel 'om laat kopen' en ben zeer benieuwd hoe het over een jaar is, als ze het hierbij laat
Martijn
"Tja dat zie je wel meer. Mensen die voor zichzelf een sterke ruggegraat claimen gecombineerd met een blinde vlek voor bezigheden (huishouden, kinderen opvoeden, een relatie onderhouden) die het lagere voetvolk voor hen dient te doen. Ik vind dat niet zo zeer een teken van ruggegraat, ik vind het meer uitgenast: lekker je ding kunnen doen en dan terug vallen op moeder de vrouw voor de huishoudelijke en relationele voorzieningen."
en
"Ik denk dat ts zich te snel 'om laat kopen' en ben zeer benieuwd hoe het over een jaar is, als ze het hierbij laat."
Door het beeld dat Mammie schetst ben ik het erg met Martijn eens.
Partner van TS komt mij als een grote egoist over. Dat hij op gezette momenten wel lief met de kinderen doet of (op verzoek van Mammie) meehelpt in het huishouden, doet niet af aan zijn egoïstische gedrag gewoon lekker te sporten (en urenlang sportspullen te verzamelen?!) wanneer hiij daar zin in heeft terwijl het spitsuur in huis is.
Ik ben het met Martijn eens dat Mammie zich, denk ik door mooipraterij van haar partner, makkelijk om heeft laten praten.
Martijn hoort graag over een jaar hoe het gaat? Nou Mammie, zou je over 2 maanden al willen vertellen hoe het gaat? 
Het klinkt als zoete broodjes, maar ik vrees dus dat hij het niet lang volhoudt.
praktisch
En mocht je partner het echt goed bedoelen en serieuzer willen bijdragen aan relatie, opvoeding en huishouden dan zou ik een paar concrete afspraken met hem maken:
-van de 5 werkdagen kookt hij tenminste 2 avonden, ook als hij zelf niet mee-eet
- hij zit gewoon bij het eten met het gezin
- zijn spullen pakt hij 's avonds na het sporten of 's ochtends voor zijn werk
- hij doet de ene week 3 en de andere week 4x het avondritueel van de kinderen.
-en ik zou als ik jou was ook af en toe 's avonds of in het weekend dingen voor jezelf gaan doen. En laat HEM dan de oppas regelen (indien nodig). En mochten jullie de financien gescheiden hebben, dan mag hij het betalen als hij zo'n avond nt thuis wil blijven van het sporten.
Handig om wat concrete piketpaaltjes te slaan, want anders blijft het vooral bij mooipraterij.
En verder hoop ik dat hij zich blijvend minder egoïstisch zal gedragen en dat jij er dus niet meer -terecht- zo van zult halen dat jij er nagenoeg alleen voor staat.
Nb. Zelf heb ik ervaring met dit soort gesprekken en goede voornemens die helaas keer op keer van korte duur waren. Ik hoop bij jou niet. Maar sommige mensen zijn onverbeterlijk.
Mammie
Hoe is het nu? Is hij al meer betrokken?
Heb je al iets voor jezelf gedaan?
Ik moest er aan denken en zag de nieuwe posts. Goede eisen/ normale grenzen Lisa.
Xx