Bemoeizucht grootouders

Kan o.t. wezen,

Sommige mensen hebben een hond maar vinden de zorg erg lastig te combineren met hun werk; ze zouden hun hond liever weggeven naar een adres waar het dier het goed heeft of anders naar het asiel brengen.
Sommige werkenden houden heel veel van hun hond maar vinden het triest dat het dier de hele dag thuis zit.
Zo beginnen sommigen aan een huisdier ( hond, konijn etc), maar lopen ze vast. Afstaan betekent niet dat de eigenaren daar geen verdriet van hebben.
En ja, ik weet dat je ( Kaaskopje) erg veel van dieren houdt en je niet kan voorstellen dat mensen afstand kunnen doen. Maar de asiels zijn aardig vol met huisdieren.

Ongeacht hoe TS er in staat, het geval is dat door de aanwezigheid van de hond, haar ouders een goede reden hebben om elke dag langs te komen. En het elke dag langs komen, geeft problemen.

Maar

Er hebben zoveel mensen een hond, die hebben toch ook niet de hele dag hun ouders thuis zitten? Als volwassene los je dit soort dingen zelf op. Kun of wil je dat niet en heb je overal je ouders bij nodig, dan is het ook niet gek dat zij zich bemoeien met jouw leven. Ze zijn immers altijd bij je thuis, dus je leeft nog met hen samen alsof je nog een soort kind bent. Allerlei verantwoordelijkheden schuif je op hen af. Het is logisch dat wanneer jij je gedraagt als een kind, dat ze jou als een kind behandelen.

Wil je een volwassen band met je ouders, dan is het tijd om je eigen zaakjes te gaan regelen.

Grimmiger

Nogmaals dank voor alle reacties. Mijn idee is nog steeds om het contact naar gezonde proporties terug te brengen. Maar de sfeer wordt helaas steeds grimmiger. Al het downsizen zorgt er alleen maar voor dat ze nog kwader worden en meer ruzie zoeken. Een soort neerwaartse spiraal zullen we maar zeggen. Ik vrees voor waar dit eindigt al is dat totaal niet mijn intentie. Maar dat lijken ze niet te begrijpen helaas...

Het klinkt niet of je er veel aan zal missen. Ruzie zoeken? Wat moet je met zulke mensen? En je kinderen merken dit ook hoor.

Kunnen jullie resoluut een streep trekken? Nu? Als het niet beter wordt en alleen maar slechter kun je dat net zo goed nu doen.

lastig

wat je doet, het is blijkbaar toch niet goed. Mij lijkt het dan het beste om nog meer dagen op de creche af te nemen of een andere vorm van opvang. Je oudste wordt over een jaar al 4 en gaat dan naar school, dan al wat minder opvang daarvoor nodig.

Grens heel scherp stellen helpt soms

Jouw ouders verzetten zich kennelijk hevig tegen jouw autonomie en zelfbeschikkingsrecht. Als er geen gesprek mogelijk is en er wordt niet meebewogen, zou ik mijn grenzen heel scherp stellen: zo willen wij het en zo gaan we het doen. Dat betekent dat je je van hun bereidwilligheid los moet maken en van alle hulp moet afzien. Je moet het dan ook autonoom oplossen. Als ze niet akkoord gaan met een ‘gewone’ opa en oma rol en gaan dreigen met het verbreken van het contact, kun je zoiets zeggen als: “Ik vind breken geen goede oplossing maar als jullie denken dat het dat wel is, kan ik dat niet tegenhouden.” Op die manier worden ze echt op zichzelf teruggeworpen en moeten ze zelf een keuze maken. Soms brengt het mensen gek genoeg tot rust, als duidelijk wordt dat er geen ruimte is voor waar ze je toe proberen te dwingen. Het kan natuurlijk ook gebeuren dat ze het contact verbreken. Ik vind dat jij jezelf dan recht in de ogen kunt aankijken. Je doet niets verkeerds door jullie eigen autonomie over je gezin en huishouden op te eisen. Ik vind ook dat je zoiets belangrijks niet moet opofferen voor een opa en oma voor je kinderen. Daarvoor is het te essentieel.

En Astrid, die ‘waar twee vechten hebben twee schuld retoriek’ past mijns inziens niet zo goed op deze situatie. Ik zie geen twee gezinnen waar iets mis is en ik zie bij Flo geen dreigementen en manipulaties. Ze vraagt iets heel normaals, namelijk het recht om als volwassen mens zelf te bepalen hoe je het in je eigen huis(houden) en in de opvoeding doet. Ik ervaar de grootouders als grensoverschrijdend en respectloos naar hun volwassen dochter en schoonzoon. Ze kennen hun positie niet en als hun dochter aangeeft de verhoudingen te willen veranderen, gaan ze volkomen voorbij aan het feit dat een kind simpelweg het recht heeft om wat afstand te nemen van haar ouders, ook al vinden ze dat niet fijn. Het is niet Flo’s verantwoordelijkheid om haar ouders gelukkig te maken.

Groet,
Jo Hanna

Toch wel

Voor de grootouders is het oppassen fijn. Als je dat afneemt omdat je die troef nu eenmaal in handen hebt, vind ik dat niet herl volwassen.

"Ik heb te makkelijk gedacht dat ze alle andere dingen die ze zelf aanboden om te doen naast de kinderen (hond uitlaten als we werken, koken en wat poetsen als ze oppassen) alleen uit liefde deden en dat niet tegen me zouden gebruiken."

Ze hebben eerst gebruikt gemaakt van alles en nu er ruzie komt mogen ze niet meer zorgen.

Met deze gevolgen dender je af op een onherstelbare breuk. Dat moet toch geen doel zijn.

Het koude, wat hardere tegenover (schoon)ouders in het algemeen merk ik hier vaker op en dat verbaast me.

Het is natuurlijk niet de bedoeling dat iemand anders meegesleurd wordt in deze toestand, maar zou het mogelijk zijn om iemand uit de familie te vragen om te bemiddelen? Mijn voorbeelden gaan over toen ik jonger was, maar mijn zus heeft bijvoorbeeld met mijn ouders gepraat over dat ik oorbellen wilde en ook een keer over kleding. Die gesprekjes hielpen. Zo zou bij jullie misschien ook een oom of tante wat licht in de duisternis van je ouders kunnen brengen. Of is hun gedrag een familiekwaaltje?

Ik ben veel gewend door mijn eigen ouders, maar ik sta echt te kijken van het gedrag van je ouders. Bizar gewoon. Maar... die ruimte hebben ze gekregen. Nu moet de geest weer terug in de fles. En dat zal even pijn doen. Gaat het mis, dan ligt het niet aan jou, die indruk heb ik beslist niet. Dan is het een kwestie van afwachten of ze dat volhouden.

Als het even kan zou ik als ik jou was zoveel mogelijk zelf beschaafd blijven. Neem een taart mee. Biedt dat aan als zoenoffer, herhaal dat je hun hulp altijd gewaardeerd hebt en dat als je eens hulp nodig hebt, je daar beslist om zult vragen, maar dat jullie vanaf nu op eigen benen willen staan, zoals alle volwassen kinderen dat doen en dat ze gewoon even moeten (aan) bellen als ze langs willen komen. En hou voet bij stuk.

Astrid

Mensen kunnen heel veel dingen fijn vinden, maar die dingen kunnen toch wel schadelijk zijn voor het gezin van de ander. Als je grenzen overschrijdt is het jammer dat je dat fijn vond, maar doei.

De enigen die ze dat oppassen afnemen zijn de grootouders zelf, door grenzen niet te respecteren. Zelfs bij een waarschuwingssignaal denderen ze gewoon door.

De enigen die een troef gebruiken zijn ook de grootouders. Die kunnen schermen met wat ze altijd gedaan hebben. "Ik hoef jou niet te respecteren, want ik heb je hond uitgelaten." Dat soort werk.

De grootouders moeten sowieso een stapje terug doen en daar kan alleen maar minder contact bij horen. Bij veel contact nemen ze de zaak over. En bij minder contact zien ze de kleinkinderen minder, ja. Ze moeten er even aan wennen dat het hun eigen kinderen niet zijn en dat ze er niets over te vertellen hebben.

Maar vanwaar het begrip en de sympathie voor deze grootouders? Was je van plan om na de geboorte van je kleinkind ook half te gaan inwonen en de zaken daar te gaan overnemen?

Floria

Volgens mij heb ik dat redelijk uitgelegd: ze hadden al veel eerder in moeten grijpen, maar ze hebben er van genoten.

Je laatste zin negeer ik, vind ik heel naar overkomen om iets waar ik zo blij om ben.

Astrid

Ik overdrijf wel een beetje, maar toch. Mijn schoonmoeder was ook heel blij toen ze oma werd. Ze had namelijk geen hobby's. Ik werd echter helemaal niet blij van het feit dat zij zo blij was. Als ze in de buurt gewoond zou hebben en ze zou opgepast hebben, hadden we zo'n situatie als in dit topic gehad. Het kan dus geen kwaad om het ook eens van de andere kant te bekijken. Veel moeders bekijken het wel van de kant van oma en staan dan teveel toe, maar er zijn een stuk minder oma's die het van de andere kant bekijken, in de zin van 'dring ik me niet teveel op? Het is hun kindje'.

Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald

Astrid, jij framet het als dat Flo een profiteur is. Zolang ze er profijt van had mocht het, nu niet meer. Ik krijg eerder de indruk dat Flo haar grenzen beetje bij beetje heeft opgerekt om haar (extreem dwingende) ouders niet boos te maken of te kwetsen. Daar hoef je niet mee door te gaan als je inziet dat je het te ver hebt laten komen. Je mag altijd alsnog een grens trekken om je eigen ruimte af te bakenen. Dat de grootouders het oppassen fijn vinden en je het ze daarom niet mag afnemen is een drogreden. Het heeft namelijk niks te maken met dat de grootouders de grenzen van hun kind volkomen aan hun laars lappen. Je hoeft je ouders niet gelukkig te maken ten koste van jezelf. Flo vraagt ze haar autonomie te respecteren en als reactie wordt ze geschoffeerd en bedreigd. Daar dan een grens in te trekken is in mijn woordenboek niet hard, maar juist liefdevol en zorgend, naar jezelf. In dit verhaal drijven de ouders het op de spits, stellen zich hard en liefdeloos op, niet Flo. Voor Flo kan het, met aanpassingen, doorgaan. Voor de ouders moet het, in het gezin van hun kind, op hun manier gaan, en anders is Flo hun kind niet meer. Vind jij dat echt acceptabel? Moet je daarmee meebewegen? De dingen doen zoals zij eisen? Ik vind dat echt absurd. Als je dat accepteert, verlies je namelijk jezelf.

Groet,
Jo Hanna

Allang gezegd, laatste keer

Ik frame niks, ik benoem alleen dat TS haar eigen aandeel heeft en dat dit soort drastische maatregelen meer kapot maken dan nodig.

Helderheid, afspraken, grenzen van 2 kanten en pas wanneer dat spaak loopt ga je verder kijken.
Desnoods nu al of later met een coach die zorgt dat er niet wordt gechanteerd, gemanipuleerd en gedreigd. Van beide kanten.

Helderheid, afspraken en grenzen doen deze grootouders niets mee, lees ik eruit.

En kapotmaken, nou ja, dan mogen ze niet of minder oppassen. Maar dat lijkt me vooral erg NODIG en niet wreed. De enigen die die richting hebben ingeslagen zijn ze echt zelf.

Eens met Jo Hanna

Het kan ongetwijfeld zo zijn dat de ouders zelf ook niet door hebben hoe fout hun gedrag is en het kan ook ongetwijfeld zo zijn dat TS dit heeft laten gebeuren, maar de praktijk is dat het is gebeurd en ik vermoed dat het scenario zoals Jo Hanna het heeft omschreven juist is. De ouders zijn zo en hebben sluipenderwijs steeds meer grip gekregen op wat er in het huis van dochter gebeurt. Of gekregen.... gehóuden! Waarschijnlijk zat het er direct al in, maar stoorde het nog niet omdat dochter niet beter wist. Nu is er meer in het geding en dringt tot dochter door hoe haar ouders handelen. Dit is niet normaal. Dit walst over ons heen. Hier kan ik verder niet in meegaan. Ik herken dat. Als kind en later ook toen ik al op eigen benen stond, heeft het even geduurd voor ik echt zag dat in mijn geval mijn vader niet normaal in het leven stond. Ergens wist ik dat al wel, maar ik overzag het niet zoals een buitenstaander dat kan doen. Ik vroeg me ook af of het aan mij lag. Pas járen later, toen alles samenviel in de puzzel door verhalen van familie, voelde ik opluchting. Ik was niet de gekke, het lag niet aan mij.

Dit gedrag kan alleen stoppen als de ouders redelijk zijn en meewerken, of als ze dat niet doen, met de botte bijl grenzen stellen. Het laatste lijkt aan de orde te zijn.