U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bemoeizucht grootouders
Mijn ouders waren altijd van het type dat riep dat ze nooit een vaste dag in de week gingen oppassen. Inmiddels is onze oudste 3 en liepen ze 5 dagen in de week bij ons. Daarvan was 1,5 dag oppassen en de rest omdat ze de kleinkinderen anders zo missen.
Fijn dat ze zo blij zijn met de kleinkinderen, maar de bemoeienis met de opvoeding is inmiddels niet meer te doen. We krijgen non stop kritiek op onze manier van opvoeden.
De kinderen gaan 2 dagen per week naar de crèche. Meer moet ik volgens mijn ouders niet wagen, want dan ben ik een slechte ouder en had ik net zo goed geen kinderen kunnen krijgen (Ja zo zeggen ze het echt).
Verder moeten we in hun ogen dingen op hun manier doen zolang zij er ook zijn. Ik heb al vaak genoeg aan gegeven hier niet van gediend te zijn en dat hun regels gelden als ze oppassen maar dat als wij er zijn onze regels gelden, maar daar zijn ze niet gevoelig voor. Ze doen zoveel voor ons dus moeten we ons maar aanpassen aan hen, anders zijn we ondankbaar. En zij zijn ouder en dus moeten we respect voor ze hebben.
Na de zoveelste sneer van mijn moeder is mijn man ontploft. Daarop heb ik aangegeven graag af te willen van de opvoedtaak van mijn ouders (niet meer oppassen) en ze alleen nog leuke dingen te laten doen met de kleinkinderen.
Maar nu wordt gezegd dat we ze de kleinkinderen afnemen en is de ruzie helemaal geëscaleerd. Als ik doorzet ben ik hun kind niet meer. Ik maak ze kapot etc. Kan dit nog goed komen?
Doenja
Dan begrijp ik nog steeds niet waarom TS haar huisarts moet inlichten.
Twee verschillende situaties
@Doenja, hier is geen sprake van TS versus schoonmoeder die door haar zoon gesteund wordt. In tegendeel, TS heeft strijd met haar ouders en haar man steunt haar en neemt het voor haar op.
Het belangrijkste is dat TS en haar man hun gezin eerste prioriteit geven.
@Flo, je bent goed bezig; je staat stil bij je band met je ouders maar je buigt niet voor hen.
Het vervelende is dat wanneer ze in de buurt wonen en geen begrip hebben voor je gevoelens, je hen alsnog in de winkels tegen kan komen. Maar zover is het nog niet.
Voel je sterk omdat jullie een team zijn.
Dan niet
Knurf jij hoeft t ook niet te begrijpen.
Bij opa en oma oppassen
Ik denk niet dat bij opa en oma thuis in dit geval gaat helpen.
Als de grootouders oppassen is het volgens mij zo dat de ouders in grote lijnen bepalen wat absoluut wel en niet kan, de basis van de opvoeding zeg maar. Maar ze moeten de grootouders ook de ruimte geven om op hun manier op te passen, hun regels en manieren toe te passen. Hoe vaker er door de grootouders opgepast wordt, hoe meer ze zich aan de ouders aan zullen moeten passen (als opa en oma 1 keer per maand oppassen mag er die keer best heel veel gesnoept worden, als het 3 keer per week gebeurt is het toch fijn als er wat gezonder gegeten wordt)
In dit geval houden de grootouders geen rekening met de wensen en gevoelens van de ouders (want steeds kritiek), zijn ze te (vaak) aanwezig en wordt de boel gemanipuleerd.
Ik denk dat ik in dit geval voet bij stuk zou houden, zo snel mogelijk op zoek gaan naar andere opvang, want dit gaat gewoon niet werken op deze manier. En het contact buiten het oppassen om ook verminderen.
Ik snap je angst om het contact helemaal te verbreken, maar ik denk dat dat wel los loopt, het klinkt ook een beetje als een poging om te voorkomen dat ze niet meer mogen oppassen. Als dat wel gebeurt zou ik na een week of twee bij ze langs gaan (zonder kinderen), voor een goed gesprek en om het contact weer te herstellen.
Apart
Staat je vader er ook zo in, of is hij wat gematigder en houdt hij zich gedeisd als je moeder moeder van leer trekt? Zou je met hem alleen een redelijk gesprek kunnen hebben?
Jouw moeder heeft jou - haar enig kind - al heel lang als levensdoel, en ik denk omdat weer in goede banen te leiden er meer nodig is dan de algemene tips van "jouw huis, jouw regels" die je nu hier krijgt.
Ik denk trouwens ook dat het zo'n vaart niet loopt dat ze het contact op het spel zet.Wellicht voelt ze het als een persoonlijke afwijzing dat jij kinderen en buitenshuis werken wel combineert. En heeft ze echt verder helemaal geen interesses? Is er niet iets dat jullie samen zouden kunnen ondernemen, al is het maar een dagje naar een museum, buiten jouw gezin om.
Ik denk dat ik in jouw geval me zou melden bij de huisarts. Wellicht heeft die psychologische praktijkondersteuner waarmee je een paar verhelderende gesprekken kunt voeren die je inzicht en handvatten geven.
En misschien zou ik ook wel verhuizing overwegen - letterlijk meer afstand. Maar ja, dat moet maar kunnen, en de kans dat je ze achterna verhuizen is ook niet denkbeeldig.
Bespreek het eens met je vader. Wellicht is hij degene die moeder wat kan temmen.
Jij bent altijd je moeders hoofddoel geweest en eerlijk is eerlijk, dat hebben jullie ook laten gebeuren. En nu barst de bom, moeder voelt het als kritiek en is waarschijnlijk bang voor wat nu komen gaat. Leeft in een kleine wereld en is niet meer bij machte om buiten dat wereldje iets nieuws op te pakken. Ergens toch best sneu.
Op haar drama zou ik gewoon niet reageren. Waait wel over. En aangezien jullie zo dicht bij elkaar wonen moet je ook proberen het niet zo uit de hand te laten lopen
Je schrijft dat je kinderen zo dol zijn op opa en oma. Weet je dat zeker?
Toen mijn man brak met zijn moeder (narcist, heel ander verhaal) bleek het voor onze kinderen een opluchting. En dat hadden wij niet verwacht.
Klinkt als mijn moeder
Dit klinkt heel erg als mijn moeder. Ik ben ook enig kind. Voor de zwangerschap was afstand bewaren nog relatief simpel. Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn moeder 4 maanden niet met mij gepraat omdat zij vond dat 3 dagen kdv te veel was. Na de geboorte deed ik niets goed, deed haar altijd te kort en voelde mij continu een slechte moeder. Ik moest mij overal over verantwoorden. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik even afstand nodig had, maar dat ze haar kleinkind altijd mocht zien. Ze is nog 1 keer langs geweest. Dat vond ze helemaal niets, omdat het niet aan haar eisen en verwachtingen voldeed. Daarna heeft ze mijn hele familie verteld dat ze haar kleinkind niet meer mocht zien en hebben we geen contact meer. Ik vind het eigenlijk heerlijk rustig. Als er iets is met mijn kind hoef ik me daar niet meer over te verantwoorden. Toen mijn kind weer eens uit een boom viel was ik zo blij dat ik dat mijn moeder niet hoefde te vertellen.
Ik voel na 10 jaar eigenlijk nog steeds alleen maar opluchting.
Leeftijd
De oudste is pas 3. Die is mensen volgend jaar waarschijnlijk alweer vergeten als ze die niet meer ziet.
Niet dat je het daarom moet doen, maar ik denk niet dat het veel kwaad zou kunnen.
Positie
Als je ouder wordt van kinderen en je ouders daarmee kleinkinderen geeft, kom je in een heel naar spelletje van macht en chantage terecht. Jullie dreigen en chanteren beiden.
Wat nu als je dit eens niet over de hoofden van, maar om en ten goede van de kinderen als volwassenen probeert op te lossen? Door neutraal maar duidelijk te zijn en ook open te staan voor het verhaal van je ouders.
Ik houd niet zo van familiescheidingen en zou echt eerst , desnoods op schrift alles uitspreken en grenzen bepalen. Desnoods met een gezinscoach. Waarschijnlijk heb je aan 1 gesprek voldoende.
Ik word over een paar maandjes oma en het doet nu al zeer als ik denk dat mijn dochter de baby als machtsmiddel zou gebruiken. Dan gaat er echt veel kapot. Soms moet je zelf even wijzer zijn dan je ouders.
Chanteren en dreigen, bah
Hoe goed ze het ook bedoelen, je ouders moeten jullie de ruimte geven om zelf ouder te zijn. Dat is heel lastig, zeker als ze zelf ook een paar dagen per week voor jullie kinderen zorgen.
Ik zou ze voor een gesprek uitnodigen, en vertellen dat jullie deze situatie niet meer willen, en dat jullie graag met hen samen komen tot een voor iederéén prettige vorm. De kinderen wil je hun opa en oma niet ontnemen, en de grootouders hun kleinkinderen niet. Maar nu zijn ze op de stoel (en in het huis) van de ouders gaan zitten. Dat kan niet.
Zet met je man op ene rijtje wat voor jullie acceptabel is, en ga daar dan in het gesprek een beetje boven zitten, zoals bij alle onderhandelingen. Zij zullen tegensputteren en het te weinig vinden, dan kunnen jullie ze een beetje tegemoet komen, en kom je hopelijk uit bij wat jullie in je hoofd hadden.
En wat dan acceptabel is, dat is aan jullie. Pick ook hier je battles. Oppassen zou ik bij opa en oma doen, en niet in jullie huis, hoe gemakkelijk het misschien ook is als het eten klaarstaat en de strijk gedaan is als je thuiskomt. Blijf dan liever een keer bij je ouders eten als je de kinderen ophaalt. Als ze in jouw huis zitten bemoeien ze zich teveel met jullie. Verder zou ik het aantal dagen inperken, en meer opvang buitenshuis zoeken.
En dan is het aan je ouders om hier wel of niet in mee te gaan. En gaan ze er niet in mee, dan kijk je wel weer verder. Als je het gesprek netjes voert, consequent herhaalt wat jullie wel en niet prettig vinden en dat je blij bent dat ze zo van hun kleinkinderen houden, maar dat het nu teveel is, dan lijkt me dat ze er wel in mee zullen gaan. Hopelijk is je vader inderdaad wat begripvoller en kan hij je moeder een beetje bijsturen.
Zorg dat je je alvast verdiept in de mogelijkheden voor extra opvang, voor de zekerheid. En mocht het echt dramatisch worden, dan kun je altijd nog verhuizen. Maar zover is het nog niet.
Hond
Bijkomstig punt is de hond. Die dient ook uitgelaten te worden.
Als je de hond nu aan je ouders geeft en voor jullie kind extern opvang kan regelen, dan is het probleem opgelost. De hond kan prima als tijdsbesteding dienen. Zo hebben je ouders weer iets om voor te zorgen. Ze kunnen het dier zelfs 24/7 aandacht geven.
Regelmatig dienen dieren als sociale dieren waardoor mensen zich weer nuttig en belangrijk voelen omdat ze gewaardeerd worden bij ieder aaitje dat ze een dier geven.
Toen mijn zus het huis uitging, zorgden mijn ouders voor haar kat. Ze behandelden het dier alsof het een kind was. Soms helpt een dier met het loslaten van kinderen.
Flanagan
"Als je de hond nu aan je ouders geeft en voor jullie kind extern opvang kan regelen, dan is het probleem opgelost. De hond kan prima als tijdsbesteding dienen. Zo hebben je ouders weer iets om voor te zorgen. Ze kunnen het dier zelfs 24/7 aandacht geven"
Ik denk dat deze grootouders nog helemaal zo oud niet zijn dat je ze moet afserveren en afschepen met een hond. Die vervangt geen kleinkind. Niet alle ouderen zijn kinds en mesjokke en wie zegt dat ze behoefte hebben aan een hond?
Mesjokke?
Eerder eenzaam.
‘ niet alle grootouders’? Dat heb ik ook niet gezegd. Je reactie klinkt venijnig. Zou het niet fijn zijn als die ouders wel geholpen waren met een simpele oplossing zonder een heftige breuk binnen de familie?
Over als
Het kwam betuttelend over. Ik heb in mijn reactie helemaal niet op een scheuring aangedrongen, maar op verzoening zonder inzet van de kinderen.
Jij zet ze af met de hond alsof het de kinderen kan vervangen qua zorg. Het is toch niet een hond of een scheuring? Het zijn geen demente bejaarden die je een pop kunt geven die ze als baby beschouwen.
Astrid
"Het zijn geen demente bejaarden die je een pop kunt geven die ze als baby beschouwen."
Nouuuuu het is toch wel een beetje ongezond dat ze hun kleinkinderen in feite als hun eigen baby's beschouwen.
Tip uit de dokter.nl
‘*Kun je het zorgen voor anderen niet loslaten? Een huisdier maakt het wat minder stil in huis en uit onderzoek blijkt dat een hond of kat een goede remedie is tegen stress en depressie.’
https://www.dokterdokter.nl/gezond-leven/seksualiteit-en-relatie/empty-nest-syndroom/item28803
Het zijn juist nog jonge mensen van rond de 60, al dan niet net opa en oma, die tegen een empty-nest kunnen aanlopen, en geen raad met hun tijd weten.
Dan kan je wel heel veel op vakantie gaan, maar een hond is effectiever in het maken van een praatje met mensen in de buurt.
Het punt is flanagan
Dat jij als kind dat niet even voor je ouders bepaalt.
Ik word binnenkort oma, ik moet er niet aan denken dat een ander vindt dat ik een hond moet omdat die op een vage site heeft gelezen en daarna bepaalt dat dat goed voor mij is.
En wie zegt dat dochter de hond wil afstaan, of hoe de kleinkinderen dat vinden?
En ja ik vind nog steeds dat je over ouderen praat of ze niet goed snik zijn.
Dat er in beide gezinnen het een en ander niet goed zit lijkt me duidelijk, daar moet iets aan gebeuren, maar dat los je niet op met een hond. Als ze een hond willen kopen ze er zelf wel één.
Vergelijking
@Astrid, waarom vergelijk je jouw situatie met die van TS? TS heeft een serieus probleem met ouders die haar niet de ruimte geven. Zover laat jij het bij jullie thuis toch niet komen?
Zelfs als je straks ook vijf dagen per week langs je dochter gaat om je kleinkind te zien, en/of om tegelijkertijd de hond uit te laten, dan nog laat je de wijze van opvoeden bij de ouders en kraak je je dochter niet af.
Dat laatste vind ik ook wel heel naar; denken dat ongezouten kritiek geen schade aanricht aan het zelfvertrouwen van een jonge moeder. Welk een fijne start geef je een jonge moeder dan wel niet mee.
Een jonge moeder groeit juist van complimenten, niet van kommentaar. Te meer reden om dat contact te minderen tot een gezonde relatie.
"Dat jij als kind dat niet even voor je ouders bepaalt."
Klopt. je kunt niet zeggen 'je moet een hond'.
Als ze echter teveel in jouw gezin lopen te etteren, kun je wel alternatieven overwegen en voorstellen waardoor ze misschien iets drukker worden met een leven van zichzelf, in plaats van met dat van jou.
Het is net wat vriendelijker dan helemaal het contact verbreken omdat die mensen zich teveel lopen te bemoeien. Blijkbaar hebben ze een behoefte. De invulling daarvan is niet de kleinkinderen, maar wat dan wel? Dat zouden ze eigenlijk zelf moeten onderzoeken, maar blijkbaar werkt dat niet zo goed bij de grootouders.
Trouwens wie er kind of ouder is, is bij het bepalen niet zo relevant meer. Allebei volwassen vind ik gelijkwaardig. Hoewel je prima kunt bepalen als ouder dat de grootouders een stapje terug moeten doen als ze zich met jouw leven willen bemoeien (en je gezin is jouw leven), maar niet met dat van henzelf (en jouw gezin is niet hun leven).
Hond
Die hond hebben ze in feite al, meerdere zelfs in de vorm van kleinkinderen.
1e post
Zoals je kunt lezen heb ik vwb de familie perikelen al ontopic gereageerd in mijn eerste post.
". Te meer reden om dat contact te minderen tot een gezonde relatie."
Ik ben ervoor dat het anders gaat, duidelijker, zonder dat TS de kinderen inzet, zonder wanhopige kreten ( wel ware kreten) van de grootouders. Nergens voor nodig om de kinderen hun grootouderdagen te ontnemen. Het moet alleen anders en volwassener.
Dit bevestigt wat ik vaak denk
Als ik hoor dat kinderen uit een gezin rond het ouderlijk nest zijn neergestreken in een eigen huis, krijg ik altijd het gevoel van claustrofobie. Natuurlijk vind ik dat iedereen dat zelf mag bepalen en in veel gevallen gaat het kennelijk goed, maar ik moet er niet aan denken. Ik merk het nu ook aan de gang van zaken tussen de schoonmoeder van mijn dochter en dochter en vriend. Zelfs vriend maakt moeder belachelijk door haar eigen gedrag. Dat is niet leuk natuurlijk en ik temper dat ook weleens wat, maar ik vind het ook wel mooi dat ze er bij ons over durven te praten/klagen. Ze vertrouwen ons en zien dat wij ons niet zo gedragen.
Ik was wel een beetje in shock door de suggestie 'geef de hond aan je ouders'. Het is toch geen ding die van het ene kastje naar het andere kastje wordt verplaatst?
Ik heb het gevoel dat de situatie alleen gered kan worden als de grootouders van álle zorgtaken worden ontheven. Geen oppas meer, niet poetsen, niets meer. De relatie moet naar een gezonde verstandhouding worden gezet. Mi casa es su casa is niet langer aan de orde. Als ze langs willen komen is dat puur voor de gezelligheid en niet te lang, jullie huis is júllie huis met júllie regels en gewoontes. Dat heeft niets te maken met wel of geen respect. Sterker nog, ik vind je moeder/ouders respectloos tegen jullie!
Dit houdt dus wel in dat je meer geld kwijt zult zijn aan opvang, uitlaatservice en schoonmaak, op tijden dat je dit niet zelf kunt doen. Maar als ik het zo eens lees, kun je beter krap zitten, dan nog één week langer onder de voet gelopen te worden door je eigen ouders.
Ongezond
Wat een ongezonde situatie. Jouw ouders bepalen niet hoe jij de opvang van je kinderen regelt, daar gaan alleen je man en jij over. Ik zou ze niet meer structureel laten oppassen. Kinderen naar een professioneel kdv, of bso laten gaan en de opa's en oma's mogen af en toe eens oppassen, een dagje met ze weg in het weekend, of een logeerpartijtje organiseren bij hun thuis en dat is het.
Ik zou een gesprek aangaan met je ouders dat je ze absoluut die opa/ oma rol gunt en dat ze van grote waarde zijn voor jullie en voor de kinderen, maar dat het nu een stap te ver is gegaan en je graag toe wil naar een prettige situatie voor iedereen.
Verder zou ik alle kritiek van je af laten glijden. Je kan zeggen: jij hebt jouw mening en ik de mijne mam, dat geeft niet, maar in dit geval gaat het om mijn kinderen, dus is mijn mening doorslaggevend.
Sterkte ermee!
Die hond
Ik probeer de hond niet als een ding te zien. De hond heeft reeds een band met de grootouders doordat zij hem dagelijks uitlaten en zij hem wrs ook te eten geven.
Ik kan niet in de portemonnee kijken om te zien of een uitlaatservice haalbaar is, vandaar de optie hond naar grootouders als een win-win suggestie.
Als de hond van haar man is, is die suggestie wrs onhaalbaar.
Maar daar kan TS misschien haar mening over geven.
Ik hoop dat ze iets aan onze Posts heeft, en of ze iets positief te melden heeft.
Flanagan
Is het o.t. of niet? 
Ik wil het ook positief houden hoor, maar als iemand tegen mij zou zeggen 'dan geef je de hond toch aan je ouders', dan zou ik verbijsterd zijn. Het is míjn gezinslid. Vandaar .