bemoeizieke schoonouders

ook een sd

Ik zie mijn schoonouders trouwens elke week, help ze waar nodig en klets met ze.

Nu is mijn schoonmoeder zo een op een te vergelijken met die van Esmee en Lies. Dus ik weet heus wel hoe het is.

Dat betwijfel ik toch. Ga jij gezellig bij iemand op visite die jou bewust en openlijk absoluut niet accepteert hoe hard je ook probeert en je waar mogelijk de grond in boord en kwaad over je spreekt achter je rug om? Nou, ik niet.
Mijn schoonmoeder klets niet met met. Wil ze niet en heeft ze ook nooit gedaan. Zodra je daar binnenkomt, wil ze je direct weer weg hebben.

Maar ik ga de moeder van mijn man en de oma van mijn kleinkinderen echt niet respectloos behandelen, en haar ook niet op een anoniem forum de grond in boren.

Nee, dat doet de oma van mijn kinderen zelf wel achter mijn rug om.

Sinbads vrouw

Ik kan me best indenken dat jij de praktische zaken regelt als je man veel van huis gaat maar ik kan me er weer weinig bij voorstellen dat een vrouw volkomen de relatie met zijn moeder gaat bepalen. Dat is toch tussen moeder en zoon verder. Ik kan me heel weinig voorstellen bij een man die alles maar best vindt, moeder heeft gelijk of vrouw heeft gelijk maar hij heeft geen enkele mening. Als hij merkt dat het niet goed gaat tussen zijn moeder en vrouw zou ik verwachten dat een man zijn eigen verantwoordelijkheid neemt daarin.

Esmee

Ik ken jouw schoonmoeder niet. Ik weet wel dat jij al jaren en jaren kwaad spreekt over je schoonmoeder, achter haar rug om. Dus in het minste geval doe je precies wat je haar verwijt. Jij kent mijn schoonmoeder niet, ik de jouwe dus inmiddels wel. En ik kan je verzekeren dat het met haar allemaal wel meevalt. Ook als alles waar is wat je over haar beweert.

Haha

Spreek ik mezelf even tegen: wat ik wilde zeggen: ik ken de schoonmoeder van Esmee niet persoonlijk, wel uit haar verhalen.

"Als je als schoondochter het probleem zelf bent, dan heb je al problemen met je schoonmoeder al vóór je kinderen krijgt en niet pas daarna. "

Als je als schoonmoeder het probleem zelf bent, dan heb je al problemen met je schoondochter vóór je kleinkinderen krijgt en niet pas daarna.
Geldt zeker in mijn geval. Nog voordat ze mij daadwerkelijk gezien had vroeg ze man al of ik geen slet was ?????? Tja, dan is het begin al niet zo lekker natuurlijk. As je daarna je schoondochter afstandelijk en vijandig benadert en de deur uitkijkt maakt dat een relatie opbouwen niet erg makkelijk natuurlijk en al helemaal niet wanneer je haar moeder ook nog eens aanvalt en daar waar je schoondochter woont.

ook een sd

Dus in het minste geval doe je precies wat je haar verwijt.

Ja,inmiddels wel ja. Daar heb je gelijk in. Heb het jarenlang dat gedraai en gekonkel achter mijn rug om geslikt omdat ik het zelf niet eens wilde geloven.

Jij kent mijn schoonmoeder niet, ik de jouwe dus inmiddels wel. En ik kan je verzekeren dat het met haar allemaal wel meevalt. Ook als alles waar is wat je over haar beweert.

Ik denk het echt niet want dan had je echt niet iedere week langsgegaan hoor..geloof me.

o zeker

" Hieruit lees ik dat het gebrek aan zelfreflectie bij jezelf ten minste een deel van het probleem is. Waarom niet in de eerste plaats kritisch naar je eigen rol in het geheel kijken, ipv blindelings de zwarte piet naar schoonmoeder te schuiven? "

Nou we zijn al jaren verder inmiddels, hè? Ik heb tijd genoeg gehad om beide zijden te analyseren en zo, en feedback te vragen aan de omgeving.

Waarom is het toch zo moeilijk om te accepteren dat er rare oma's zijn? En dat mensen die liever een beetje op afstand houden? (Men voelt zich misschien een stuk beter als men anderen via een forum de les kan lezen, zou kunnen.)

En waarom mag je dat wel bij andere figuren, maar niet bij oma's?

Overigens heb ik geen conflict hoor, maar ik houd haar wel op afstand. Ik ben er niet om haar issues op te lossen, en ik vind het ongezond voor mijn kinderen om die teveel aan haar issues bloot te stellen.

Jaina

" Als hij merkt dat het niet goed gaat tussen zijn moeder en vrouw zou ik verwachten dat een man zijn eigen verantwoordelijkheid neemt daarin."

Hoe zou je dat dan doen?

Ik vraag dat, want jaren geleden zat ik voor mijn gevoel tussen twee vuren (tussen mijn ouders en mijn man). Ik vond dat echt heel lastig, misschien ook omdat ik vond dat mijn man meer niet goed handelde richting mijn ouders dan andersom.

Als je als man of vrouw helemaal achter je partner staat, dan lijkt het mij makkelijker. Kan je je eigen ouders vertellen dat je achter je partner staat. Maar juist als dat niet (helemaal) zo is...?

Ik had juist zoiets: ik praat wel met beide dat ze wat vriendelijker naar elkaar mogen doen, want dat dat beter is voor hun relatie (en voor mij), maar verder moeten ze het juist samen met elkaar "uitvechten". Wilde ik me er verder niet teveel in mengen.

Dus wat is "je eigen verantwoordelijkheid" nemen in deze?

Jaina

"Daarnaast zie ik vaak ook enorm gebrek aan respect naar de schoonmoeder toe."

In mijn geval was het juist andersom. Ik ging er juist blanco heen. Ik had ervoor al van man gehoord dat ze hem vroeg of ik niet net zo'n slet was als zijn vorige vriendin….fijne binnenkomer alvast..maar goed.
Toen ik daar voor het eerst voor de deur stond met een doosje bonbons, werd er niets gezegd en werd de doos direct in een kast gedaan; niet meer gezien. Vervolgens hebben ze me een half uur alleen maar zitten aanstaren van een afstandje. Niets vragen, alleen maar aanstaren. Ik voelde me behoorlijk opgelaten kan ik je wel zeggen en was blij dat ik weer weg kon.
De weken en maanden daarna was ze alleen maar geïnteresseerd of mijn vader miljonair was en of ze in een koophuis woonden (mijn vader had een eigen bedrijf). Mijn geboorteplaats werd aangevallen…niets was goed. Toen begon de ellende pas goed. Ik werd gewoon niet toegelaten tot haar wereld. Hoe hard ik ook mijn best deed…en nu nog na zeker 20 jaar is het een vreemde voor me. Ze laat me niet toe.
Op een gegeven moment heb ik dan voor zo iemand geen respect meer als die mij van begin af aan al respectloos behandelt.

Esmee

Tja, ik vind het dus allemaal zo erg niet. En ik ga gewoon bij mijn schoonouders langs, dankzij hen heb ik immers een leuke vent... Verder ben je door niemand gedwongen om zo kwaad te spreken, draadjes- en jarenlang. Dat zegt echt wel iets over hoe jij in elkaar steekt, onafhankelijk van je schoonmoeder.

Ook een sd

Esmee heeft er vele postings lang over gedaan om te leren hoe ze om moet gaan met haar moeilijke schoonmoeder. Ze heeft wat mij betreft in dit draadje laten zien dat het kwartje gevallen is. Esmee, mijn complimenten!

Hoewel ze in dat draadje van Lies inderdaad vele verhalen verteld heeft over haar schoonmoeder, heb ik dat toch altijd vooral gezien als een manier om haar frustratie kwijt te raken en haar onmacht hoe ze met haar schoonmoeder om moest gaan. Voorbeelden gegeven van hoe onmogelijk - in haar ogen - haar schoonmoeder was. Ik zag dat niet als kwaadspreken. Als Esmee dat zou willen zou ze dat doen aan bekenden van schoonmoeder. Dan ben je aan het kwaadspreken, moedwillig en met beschadiging van schoonmoeder. Voor zover ik dat kan beoordelen (en me kan herinneren uit die lange draad), heeft Esmee dat niet gedaan. Esmee postte echt naar mijn idee meer met haar hulpvraag. Hoe moet ik met mijn moeilijke schoonmoeder omgaan die dit soort dingen doet?

Je kan je altijd wel afvragen hoe anoniem een forum is (waar ze haar problemen posste) als je zoveel voorbeelden achter elkaar noemt. Als schoonmoeder hier zelf zou lezen, zou ze zichzelf vast herkennen. En andere familieleden vermoedelijk ook wel .

Nu het kwartje - eindelijk - gevallen is, denk ik dat Esmee veel minder verhalen over haar schoonmoeder zal posten, omdat ze nu weet hoe ze haar eigen gedrag op dat van haar (ook in mijn ogen wel moeilijke) schoonmoeder moet afstemmen.

Evelien

Dat is inderdaad een moeilijke situatie. Ik zou er veel moeite mee hebben als mijn man geen respect zou hebben voor mijn ouders (meer dan andersom eigenlijk).
Mijn schoonmoeder en ik hadden een moeilijke relatie. Zij was ook niet dol op mij. Zij vond mij geen goede vrouw en dat liet ze blijken. Ze heeft me jaren lang genegeerd.
Wat mijn man deed was zoveel mogelijk een balans daar in zien te vinden. Hij heeft gekozen om met mij te trouwen ondanks dat zijn familie hier op tegen was. Hij wilde echter zijn eigen beslissing nemen op dat gebied en heeft dus toch doorgezet. Dit heeft de relatie met zijn moeder ook schade toegebracht. En uiteraard hield hij veel van zijn moeder. Dus dat was schipperen.
Ik probeerde het hem zo makkelijk mogelijk te maken door niet over zijn moeder te klagen en te zeuren en gewoon neutraal te blijven als hij het over haar had. De situatie was nu eenmaal zo dus het had ook geen zin om daar eindeloos over te blijven praten. Dus ik liet hem alle ruimte om over zijn moeder te spreken.
Verder liet ik het contact met zijn moeder bij hem liggen. Hij belde haar bijna elke dag en dat is prima. ik heb er nooit iets van gezegd dat ik dat te vaak vond (vond ik eigenlijk wel) maar dat is aan hem.
Zijn moeder woonde niet hier in de buurt en dat maakte het moeilijker en makkelijker. Makkelijker omdat ze geen deel uitmaakte van mijn dagelijkse leven. Moeilijker omdat als we haar gingen bezoeken het gelijk voor weken was. Mijn man is ook vaak zonder mij gegaan. Ik vond het prima als hij alleen ging of samen met de kinderen. Echter hij wilde graag dat ik ook mee ging dus dan ging ik. Wat zeker de eerste jaren niet leuk was. Ik zat regelmatig daar te huilen. Hoewel ik daar mijn man wederom zo min mogelijk mee heb lastig gevallen.
Verder was mijn man wel zo slim om niks wat zijn moeder aan de telefoon zei over mij zijn door te vertellen.
Hij heeft ook best veel gelogen tegen zijn moeder en tegen mij om de boel rustig te houden. Dat verdiend geen schoonheidsprijs maar je moet de situatie toch proberen leefbaar te houden.
De laatste jaren ging het overigens wel beter. Er was een grotere acceptatie al zijn we nooit vriendinnen geworden.

Overigens vind ik de situatie waarin de (schoon)moeder moeilijk en respectloos is wel makkelijker dan een situatie andersom. Ik zou er veel meer moeite mee hebben als mijn man zich zo zou gedragen. Misschien omdat ik bewust voor hem heb gekozen en dus hogere verwachtingen heb? Van mijn (schoon) ouders verwacht ik minder.

Maar ik zou in deze situatie als man zelf het contact met mijn ouders onderhouden, de kleinkinderen regelmatig meenemen naar de ouders toe, beide partijen afkappen als ze respectloos spreken over elkaar en van beide partijen verwachten dat ze op hoogtijdagen zoals de verjaardagen van de kleinkinderen beleefd tegen elkaar doen en niet inhoudelijk tussen de ruzies gaan zitten. Verder zou ik denk ik wel van mijn echtgenote net iets meer verwachten wat betreft haar gedrag dan van mijn ouders. Omdat die verhoudingen anders liggen.

Esmee

Ik snap prima dat je hier op het forum je frustratie uit. Echter ik hoop niet dat je op dezelfde manier tegen je man spreekt over zijn moeder. Niet om je schoonmoeder een plezier te doen maar omdat je hiermee je man in een moeilijke positie brengt.

Jaina

"Maar ik zou in deze situatie als man zelf het contact met mijn ouders onderhouden, de kleinkinderen regelmatig meenemen naar de ouders toe, beide partijen afkappen als ze respectloos spreken over elkaar en van beide partijen verwachten dat ze op hoogtijdagen zoals de verjaardagen van de kleinkinderen beleefd tegen elkaar doen en niet inhoudelijk tussen de ruzies gaan zitten. Verder zou ik denk ik wel van mijn echtgenote net iets meer verwachten wat betreft haar gedrag dan van mijn ouders. Omdat die verhoudingen anders liggen."

Ik ben het helemaal met je eens!

Alleen dus moeilijk (zoals bij mij in de omgekeerde situatie waar het om mijn ouders gaat) als je partner wel respectloos over je ouders praat, zelfs waar je kinderen bij zijn.
En als hij daar, ondanks opmerkingen van jou, toch mee doorgaat. Overigens, niet elke dag en de hele dag door, maar elke opmerking (m.n. in aanwezigheid van de kinderen) vind ik er een te veel.

Nu gaat het overigens beter.
Ben inderdaad meer zonder hem naar mijn ouders gegaan, kinderen af en toe meenemen, hoe het uitkomt (zijn al iets ouder, kunnen niet altijd). Vind ik ook prima.

astrid verschil van mening

Wij verschillen echt van mening, beetje flauw om het op leeftijd te gooien. Ik weet ook niet hoe oud jij bent, maar hiermee zeg je eigenlijk dat ik ook wel me tot jouw mening bekeer als ik ouder en wijzer ben. Fyi: ik had ook al oma kunnen zijn .

Ik vind oprecht niet dat grootouders deel uitmaken van mijn gezin. Ook mijn eigen ouders niet. Betekent niet dat ik niet van ze hou. En datzelfde geldt voor mijn man en zijn ouders. De manier waarop jij schrijft, " als ouders ga je voor je kinderen door het vuur, andersom niet en daar begrijp ik niets van" vind ik erg benauwend.
Daarbij is het ook een kwestie van voortbestaan van de soort: als ouder moet je je kroost in leven houden. Als kroost is het niet van levensbelang voor het voortbestaan van de soort om voor je ouders door het vuur te gaan. Een biologisch verschil dus.
En ook de opmerking kind van je kind, weet je hoe bijzonder dat is. Volgens mij is er niets bijzonders aan maar gebeurt het dagelijks in miljoenvoud. Ik heb niets met dat hysterische opgeblazen gedoe. Ik zal wel te nuchter zijn, maar zo denk ik erover.
De
Als mijn kinderen mijn gezelschap prettig vinden komen ze evengoed wel. En zo niet, tsja, dan hebben ze blijkbaar behoefte aan andere dingen dan wat ik kan bieden. Ik zou dan ook geen misbruik van me laten maken, evengoed zoals ik zelf nooit misbruik maak of gemaakt heb van mijn (schoon) ouders. Ze hoeven van mij geen klusjes op te knappen of klaar te staan. Dat regelen we allemaal lekker zelf. Het contact is voor het plezier, en niet om van elkaar afhankelijk te zijn.

nee kan niet

Evelien, zeker niet waar de kinderen bij zijn. Mijn vader deed dat ook, klagen over zijn schoonouders. Vreselijk vond ik dat als kind. Misschien was alles *waar* wat hij over ze zei, voor mij klopte het sowieso niet, het waren mijn opa en oma en ik hield van ze, al waren we zeker niet close, dat lag niet in hun aard.
Maar zelfs mijn andere oma was me lief, en dat was echt een moeilijk mens. Gelukkig klaagde mijn moeder daar wel over maar op een respectvolle manier. Ik klaagde ook over haar maar ze was me lief en we zagen haar vaak.

En ik heb dus ook moeilijke ouders,zeker mijn vader. (Mijn moeder is daarin meegegroeid) Ben mijn partner heel dankbaar dat hij naar me luistert als ik over ze klaag, (waar de kinderen niet bij zijn) maar dat zelf niet doet. En als ik hem lief aankijk wil hij best een keertje naar ze toegaan als ik echt geen puf heb, hoewel hij dat zeker niet leuk vindt.

Jaina

Nee, mijn man heeft het al moeilijk zat met zijn moeder en hij weet hoe ze zich tegenover mij heeft opgesteld. Ook best lastig want hij is in dat gezin opgegroeid. Nu op een afstand ziet hij ook beter hoe ze is. Dt hoef ik hem niet te vertellen.
Hij belt iedere week met haar (zij belt dan naar ons en hij pakt de telefoon op).
Het is en blijft schipperen. Op mijn verjaardag weer een nieuwe uitdaging. Is ze redelijk dan ben ik het ook. Is ze niet redelijk en begint ze weer toneel te spelen etc….dan geen van mijn kant meer en richt ik me alleen op de andere gasten. Dat ging me de laatste keer goed af moet ik zeggen.

Cat

Fijn zoals het bij jou gaat met je man. En dan heb jij moeilijke ouders, terwijl ik vind dat ik niet moeilijke ouders heb! Niet perfect, zeker niet, maar ook zeer zeker niet vallend in de categorie moeilijke ouders zoals je ze hier voorbij hoort komen!

Keesje

De leeftijd benoemde ik alleen om aan te geven dat je soms anders over dingen kunt gaan denken in het leven.
Daar waar je als jonge(re) ouders heel druk bent met van alles tot de tijd dat je klaar bent met opvoeden is een heel proces waarin je door ervaring (niet te verwarren met wijsheid want dat bedoel ik niet) over bepaalde dingen anders gaat denken. Je blijft jezelf ontwikkelen als mens. En ik begrijp mijn ouders in hun rol van ouders nu veel beter dan wanneer ik kind was of als jonge ouder.

Dat je pas op oudere leeftijd beseft wat ze voor je overgehad hebben en hoe graag ze nog een deel uitmaken van je leven.
En dat wanneer je ze niet meer hebt, je ze, ondanks misverstanden en ergernissen, verschrikkelijk mist.

Dat houdt niet in dat zij de boel bestieren, overnemen en onder controle houden en ook niet dat kinderen zich nooit eens zullen schikken. Het gaat om het contact.

Voor je kinderen door het vuur gaan betekent voor mij alles doen wat in mijn vermogen ligt om er te zijn wanneer nodig met wat op dat moment nodig is. Dat doe jij ook voor je kinderen neem ik aan. Als mijn vader mij midden in de nacht zou bellen, zou ik voor hem hetzelfde doen. Gewoon er zijn voor elkaar.

Over het wonder van een leven uit jouw leven, al gebeurt dat nog zo vaak, zijn we het dan gewoon niet eens. Andere manier van benaderen en dat is prima.

Mannen

Ik geloof niet dat die mannen die "ertussen" zitten sulletjes of slappelingen zijn. Maar het zijn mannen. Ze zijn minder bezig met dat geerger, gekat, geroddel en geklaag van vrouwen over elkaar. Vast en zeker zien ze ook wel eens iets niet zo leuks aan hun moeder (of aan hun vrouw?). Maar ze maken er niet zo'n drama van, en gaan gewoon weer over tot de orde van de dag. Denk ik.
Mijn schoonmoeder was een lieffie, zei ik al, maar dat gold niet voor de stief-schoonmoeder die we cadeau kregen na haar overlijden. Dus ik heb ook heus wel andere ervaringen.

Nog even een ractie op# 56 en 57

Dochter overvoert haar vriendinnen niet. Zoals een ander wel een een zakje m en m uit de automaat haalt en hier met 6meiden van eet, zo neemt dochter de candybars mee en dan delen ze met 6 meiden 2 repen allemaal een hap zeg maar.

candybars

Ik ben ook niet zo blij met al dat snoep op school, hoewel dit nog wel meevalt inderdaad.

Nog geen schoondochter: als jullie zoveel candybars hebben kun je ze ook allemaal tegelijk bij de Voedselbank afgeven .

respect

Toen ik nog getrouwd was met de vader van mijn dochter, had ik een gedoog-relatie met mijn schoonmoeder. Ze was van het type schoonmoeder van Esmee, gelukkig woonde ze redelijk ver weg dus ik zag haar niet zo vaak. Ik bleef neutraal en beleefd. Ze behandelde de vrouwen van haar andere zoons ook beroerd, dus ik nam het gewoon niet persoonlijk op.
Ik ging scheiden omdat ex alcoholist was en steeds agressiever werd. Toen wij uit elkaar waren heeft ex een tijdlang niet naar dochter omgekeken. Ik vond het sneu voor schoonmoeder dat ze daardoor haar kleindochter niet kon zien en zei dat ze altijd welkom was als ze bij familie in de buurt logeerde. Ze vond dat ook 'haar recht' (niet dat ik zelfs maar 'fijn' als antwoord kreeg).
Meteen de eerste keer kreeg ik de volle laag. Het was mijn taak geweest om ex van de drank te houden, mijn taak om te zorgen dat hij zijn baan hield enzovoort. Haar geliefde zoontje had het wel heel slecht getroffen met zo'n heks waardoor hij aan de drank raakte. En ik maar beleefd blijven.
Na nog een paar van die bezoekjes, waarbij de aandacht niet naar dochter ging maar waarbij ze al haar grieven over mij uitspuwde heb ik - nog steeds beleefd - voorgesteld dat ze voortaan maar met haar zoon moest overleggen wanneer ze dochter kon zien. Ze was laaiend.
Inmiddels is dochter bijna volwassen en heeft ze weer regelmatig contact met haar vader (waar ik blij om ben, het gaat goed met hem). Oma ziet ze ook af en toe. Maar door het verleden heeft ze niet bepaald een band met haar opgebouwd. Dat neemt oma mij kwalijk, op een bittere manier. Ik heb haar al in geen jaren meer gezien, maar ze spuwt haar gal nu tegen dochter, die daar natuurlijk ook niet op zit te wachten. Zo berooft ze zichzelf van leuk contact met haar kleindochter, maar dat is natuurlijk niet haar schuld, maar de mijne.
Ik had graag mijn eigen afkeer onder een laag beleefdheid weggestopt om mijn dochter een leuke band met haar oma te gunnen. Ik heb zelfs voorgesteld dat oma mijn dochter best eens mocht meenemen voor een ijsje of een bezoekje aan het park, zodat ze haar aandacht op dochter kon richten in plaats van op mij. Maar het uiten van haar grieven was belangrijker.
Ik lees jullie verhalen en vraag me af wat ik nog anders had kunnen en moeten doen. Ik zou het echt niet weten. Ik was niet langer haar schoondochter na de scheiding, maar ik snapte ook dat als ze afhankelijk was van haar zoon, ze haar kleindochter niet meer zou zien. Toch liep het helemaal mis. Sneu voor alle partijen.

o ja

Waarom mijn vorige posting 'respect' heette: als mijn ex-schoonmoeder mij ook maar een klein beetje had gerespecteerd als moeder van haar kleindochter, was het vast anders gelopen. Je kunt nog zo beleefd blijven, als je altijd overal de schuld van krijgt houdt het een keer op. Zeker als je niet meer samen bent met de zoon van je schoonmoeder.

respect houd op als je overal schuld van krijgt

Inderdaad Ex schoondochter als je overal de schuld van krijgt houd het op. Ik kreeg ook overal de schuld van en ben het respect voor de ouders van mijn man ook helemaal kwijt. We hebben meer afstand genomen en gedogen elkaar nu een aantal bezoekjes per jaar. Sinds wij kinderen hebben is schoonzus in haar houding ten opzichte van mij wel een beetje dichterbij gekomen, ze is in gaan zien dat de verhalen die haar moeder over mij vertelde niet klopten en neemt het soms zelfs voor mij op als schoonmoeder mij weer eens beschuldigt van alles wat er tussen haar, haar zoon en de kleinkinderen misloopt op het communicatieve vlak.
Dat de kleinkinderen niet al het uitgedeelde snoep accepteren en acuut verorberen is niet omdat ze het van mij niet mogen maar, omdat ze zelf ervaren dat ze er beroerd van worden. Ik heb de kinderen geleerd dat ze mogen zeggen: nee dank u oma, ik heb al genoeg chocolade op ik wil niet meer." Dat de een dat zegt na 2 paaseitje en de ander na 4 dat doen ze zelf, dat is niet mijn schuld, ik zeg niet dat ze niets meer mogen.