U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bejaarde ouders met relatieproblemen
Mijn ouders zijn bijna zestig jaar getrouwd. Altijd hebben ze ervoor gekozen om bij elkaar te blijven, ook al hebben ze ook wel veel relatiegedoe gehad.
Nu zitten ze op een dieptepunt. Mijn vader heeft de laatste anderhalf jaar veel fysieke gezondheidsproblemen, mijn moeder is ook niet heel kwiek meer. Mijn vader wordt daarnaast ook geestelijk trager. En ze zijn net verhuisd naar een aanleunwoning, een ingrijpende gebeurtenis die veel stress oplevert.
Het is een en al frustratie over wat er allemaal niet meer kan, dodelijke vermoeidheid en verwijten over en weer. Ze graven zich bovendien in in hun eigen gelijk.
Ze zijn op aandringen van mijn zus en mij al naar een relatietherapeut gestapt omdat ze enorm veel ruzie hebben. Daar komen ze eens per week.
Aan de ene kant snap ik dat ze hun verhaal kwijt moeten. Aan de andere kant wordt ik er zelf ongelukkig van als ze hun verdriet en verwijten uitspreken.
Ik heb al geprobeerd om er afstand van te nemen, ik heb hen gezegd dat ze dit niet met mij en mijn zus moeten bespreken (vandaar de relatietherapeut), maar ze lopen over van ellende en ik wil er ook voor hen zijn.
Ik laat me nu steeds verleiden tot bemiddelen en oplossingen aandragen. Daar moet ik in elk geval mee stoppen. Want de oplossingen die ik opper leveren weer nieuwe discussies op. Ik denk dat ik me in elk geval moet beperken tot uitsluitend luisteren. Maar zelfs luisteren zou ik soms liefst niet meer doen.
Ik weet niet hoe ik hier verder mee om moet gaan. Graag hoor ik van ervaringsdeskundigen hoe zij hiermee handelen.
Kouwe kant
Ik woonde ook niet om de hoek bij mijn ouders, nog steeds niet bij nu alleen mijn moeder en ik vind dat inmiddels toch wel een nadeel. Niet alleen om de geestelijke situatie in de gaten te kunnen houden maar ook wat ze op lichamelijk gebied nog kan. Toen mijn vader nog leefde was de situatie in de laatste jaren echt heel zwaar voor haar. Hij werd in toenemende mate dement en daardoor ontoerekeningsvatbaar. Ze liet sommige zaken maar zo, om hem niet tegen de haren in te strijken, zo kwam het toch wel op mij over. Maar niet alleen dat, haar kracht was niet voldoende om hem weer op een stoel te kunnen hijsen als hij gevallen was. Dat kwam ook steeds meer voor. En dan was er niemand die ze snel kon bellen. Ja de dokter. Zo is hij gelukkig dan toch een paar keer opgenomen, maar kwam ook weer thuis. Ze kon het niet over haar hart krijgen om hem blijvend ergens op te laten nemen, tot het echt niet meer anders kon. Door die ervaring heb ik wel door dat het belangrijk is dat er controle moet zijn op het wel en wee van oudere mensen als het gaat haperen. Als het alleen om het geestelijke deel gaat ook. Ieder mens heeft zijn grenzen en als het over die grens heen gaat is het belangrijk als anderen dat zien. Even samen iets doen, al is het maar boodschappen doen, kan al lucht geven. Het probleem erkennen als familie of vriend, meeleven dus, kan ook al lucht geven. Wij proberen mijn moeder nu aan het whatsappen te krijgen, wat niet meevalt, zodat we in ieder geval via die weg met elkaar kunnen communiceren en in de gaten kunnen houden of ze überhaupt nog in staat is om antwoord te geven. Want dat is nu onze zorg. Als er iets gebeurt, zijn er maar weinig mensen die dat dezelfde dag zullen merken.
Iemand die dichtbij woont
Mijn schoonouders hebben hun dochter (zus van mijn man) dichtbij wonen. Zij is er regelmatig en regelt ook wel dingen voor schoonouders. Zij houdt (voor zover schoonouders dat toelaten) in de gaten of het allemaal nog wel goed (genoeg) gaat.
Ze zijn nog met z'n tweeën dus we gaan er van uit dat de een alarm slaat als de ander wat overkomt. Schoonmoeder heeft zo'n alarmknop voor als schoonvader even uit huis is dus als ze valt kan ze op die knop drukken, mits ze dat ding om haar nek heeft hangen. Dat ontbreekt er nog wel eens aan hebben wij het idee.
Heel moeilijk zo'n (schoon)moeder die niet meer zelfstandig kan zijn maar weigert de aangeboden hulp(middelen) te gebruiken, alsof ze voor zichzelf het beeld in stand wil houden dat ze nog goed gezond is en geen hulp en bemoeienis van buiten nodig heeft.
Vader logeert bij mij
Mijn moeder is nu even alleen in hun nieuwe huis en mijn vader logeert bij mij. Heeft wel wat gezelligs. Maar hij heeft ook heel vastomlijnde ideeën wat er volgens hem goed en fout is aan hun huwelijk. Hij heeft vooral het idee dat hij alles goed heeft gedaan in het verleden, hij heeft een bord voor zijn hoofd als het om zijn eigen gedrag gaat en hij denkt dat zijn visie de enig ware is. Hij denkt dat stilletjes in een hoek van de kamer verongelijkt zitten mokken de beste oplossing van een conflict is, want als je niks zegt, kun je ook geen ruzie hebben. Hij denkt dat gepikeerd roepen 'Ga je gang maar, doe maar wat jij wilt' een genereus gebaar is. Hij denkt dat het goed financieel beheer is om mijn moeder 50 euro te geven tot het op is en ze weer om nieuw geld moet vragen al vijftig jaar lang. Tegelijkertijd kan mijn moeder al heel lang niets liefs meer tegen hem zeggen, alleen maar kritiek en ook nog zo venijnig dat het intens gemeen is. Als er een vork in het messenbakje in de bestekla ligt, kan ze hem al onderuit halen. Alles moet precies op haar manier en wel hier en nu.
Als ik het zo opschrijf klinkt het verschrikkelijk. En dat is het ook. Ze hebben tussen hen een pakket gewoontes laten groeien waar ze misschien veertig jaar geleden al wat aan hadden moeten doen. En nu zijn ze er niet meer gelukkig mee, maar ook niet in staat om er nog iets aan te veranderen. Mijn moeder heeft nog wel in de gaten dat ze niet goed bezig is, mijn vader weet echt niet wat hij anders moet doen, zelfs niet als ik het klip en klaar zeg.
Ik wil eigenlijk niet eens naar hun ontboezemingen luisteren. Ik ben geen relatietherapeut. En ik weet wel dat ze iemand nodig hebben om tegenaan te praten en hun hart te luchten, maar dan wil ik toch het liefst dat ze dat bij een professional doen. Is dat heel erg? Ik wil gewoon niet betrokken worden bij hun relatie. Ik slaap er nu al slecht van en ik kan er toch niks aan doen.
Ik hou me heel erg voor dat ik heel veel leuke herinneringen aan hen als ouders en als opa en oma heb. Het stukje leven dat we nu meemaken hoop ik ooit, na hun dood, snel te vergeten.
Hmmm
wat klinkt dat verschrikkelijk naar en sneu ook.
Even los van de personen zelf: iemand zegt iets hoger dat scheiden als je 80 bent ook de oplossing niet is.
Maar een stuk leven moeten leven waarvan je naasten hopen dat ze het snel vergeten als je dood bent, dat is toch echt helemaal dieptriest...?
Waarmee ik niet zeg dat je als naasten die gevoelens niet mag hebben, maar wel dat ik vind dat je best kunt proberen om ze te helpen. Tuurlijk A Zorac, is het niet erg dat je ouders tegen een professional aanklagen. Maar is het echt onmogelijk om ze zover te bewegen dat ze ook naar die professional toe gaan?
Ik weet hoe koppig en overtuigd van eigen gelijk oudere mensen kunnen zijn, maar als je dit nou tegen je vader zegt: wat je hierboven tegen ons zegt... zou dat binnenkomen bij hem? Niet als verwijt, maar vanuit machteloosheid? Dat je zet dat je het zoveel pijn doet om dit te moeten aanschouwen?
Tja, geen idee hoor, ik snap ook idd hoe lastig het is als je er zelf voor staat.
A Zorac
Je schrijft dat je moeder nog wel door heeft dat ze niet goed bezig is. Je vader blijft overtuigd van zijn gelijk. Dan zou het beter zijn de relatietherapie te stoppen en je moeder alleen naar een therapeut of praktijkondersteuner van de huisarts te laten gaan. Om wat begeleiding te krijgen in hoe ze het beste met de situatie om kan gaan.
heel herkenbaar
"Ik wil eigenlijk niet eens naar hun ontboezemingen luisteren. Ik ben geen relatietherapeut. En ik weet wel dat ze iemand nodig hebben om tegenaan te praten en hun hart te luchten, maar dan wil ik toch het liefst dat ze dat bij een professional doen."
Ik heb bijna precies hetzelfde, met het verschil dat mijn vader zich ook nog tegen mij keert. Hij is degene van de vileine opmerkingen en mijn moeder moppert de hele dag en wijst mijn vader op zijn tekortkomingen. Ze heeft wel gelijk, maar het is weinig opbouwend en dat al minstens 30 jaar lang (mijn ouders zijn ruim 40 jaar getrouwd). Alles moet op haar specifieke manier, vrij autistisch. Mijn vader doet (zodoende?) niets en zit inderdaad ook de hele dag in een hoekje en dramatisch gepikeerd te doen. Mijn moeder is dan weer degene met een bord voor de kop maar zorgt wel voor mijn vader, ze is zijn slaafje. Mijn vader verdraait de waarheid in zijn voordeel en vindt dat hij niets verkeerd doet.
"Is dat heel erg? Ik wil gewoon niet betrokken worden bij hun relatie. Ik slaap er nu al slecht van en ik kan er toch niks aan doen."
Ik kan er ook niet meer naar luisteren, ik wil eigenlijk liefst niet meer naar ze toe. Dat vind ik zelf heel erg, niet omdat ik mezelf slecht vind, maar dat het zover is gekomen. Mijn man gaat al veel langer met veel tegenzin op bezoek bij mijn ouders. De oudste van onze kinderen (14) vindt het inmiddels ook niet meer zo leuk omdat met name opa slecht gehumeurd is en de jongste (10) heeft het nog niet zo door. Die gaf laatst aan nog graag een keer te willen gaan logeren bij opa en oma.... maar dat zal er niet meer van komen vrees ik.
Ze blijven mopperen
Ik denk dat als ze zouden scheiden ze net zo hard blijven mopperen. Want het blijft dan de schuld van de ander dat... Vul maar in wat voor problemen je kan krijgen als je ineens alleen bent en geen gezin en vertrouwde gewoontes - hoe slecht dan ook! - meer hebt.
Heb je al een keer voor jezelf opgeschreven wat het met jóu doet? En ze dat voorgelezen? Dan kan je daarna iig direct ingrijpen als ze weer tegen jou beginnen, dat dat je dus veel verdriet enz doet.
Lief dat jullie meedenken
Ik merk dat ik het meest heb aan degenen die ook gedoe met hun ouders meemaken. Kennelijk ben ik op zoek naar een beetje gedeelde smart is halve smart.
Volgende week gaat mijn moeder naar de praktijkondersteuner. Ze heeft zelf al vastgesteld dat ze zwaar overspannen is. Mijn zus ziet er niet tegenop om mijn moeder maanden in huis te hebben (soort kangoeroewoning). Mijn vader zal het wel verdrietig vinden om zo lang gescheiden te leven.
We gaan nu zien hoe we dat in goede banen leiden.
Dank voor alles
Wat lief van je zus! Dat geeft jullie, kinderen van, even wat rust en tijd om te ervaren wat het beste voor hen werkt.