Bejaarde ouders met relatieproblemen

Rutiel

Ja natuurlijk, zoals ik al eerder zei: natuurlijk is het voor ieder mens fijner en beter om buiten te komen en te blijven bewegen. Daar val ik niet over. Ik val erover als het op non-empathische wijze als wet en oordeel wordt neergezet. Ik vind dat zo makkelijk: maar roepen dat iedereen de keuze heeft gezond en blij te blijven. Je weet gewoon de achtergrond niet.
Jij zegt "Dat is echt een ongelooflijke uitdaging, zeker als je merkt dat alles minder wordt en de mensen om je heen wegvallen. " precies, laten we daarom mild zijn tegenover de mensen die dat om welke reden ook niet lukt en respect als het wel lukt. Steunen vooral ook.

Doet me ook denken aan

de orenmaffia van Karin Spaink, in haar geval gaat het om gezondheid.

Succes is een keuze, gelukkig zijn is een keuze, gezond (zijn misschien niet maar worden dan toch minstens wel) is een keuze...

Neoliberaal gedachtengoed dat alle verantwoordelijkheid bij de persoon zelf legt en zich dus kan onttrekken aan de opvatting dat er (veel) meer factoren een rol spelen dan een beetje positief denken, maatschappelijke factoren welteverstaan.

Ik verzet me ook bij uitstek tegen de gedachte dat oude(re) mensen niet meer zouden mogen scheiden omdat ze dan hun kinderen daarmee opzadelen??? Mijn heer, dat kan toch niet waar zijn...

Net als hierboven al gezegd, als je rond de zestig bent, heb je grote kans op nog 20 jaar leven. Waarom zou zoveel jaar minder waard zijn als je zestig bent dan als je twintig bent? Al ga je scheiden op je 75e...

De hele hedendaagse cultuur is ingesteld op jong, actief, mooi en daadkrachtig. Logisch dat het moeilijk kan zijn om je neer te leggen bij lichamelijke en geestelijke aftakeling, zeker als er voor ouderen steeds minder te doen is, als rijden moeilijker wordt en het openbaar vervoer minder dekkend wordt. In veel culturen worden oudere mensen gerespecteerd, terwijl dat in het westen beduidend minder het geval is. Oudere mensen worden steeds meer tot last beschouwd.
Als je als 70jarige toch niet minstens huppelend gaat sporten of met een e-bike naar de andere stad rijdt, doe je niet meer mee, zo lijkt het (ik chargeer een beetje).

Wat ik ook vind van die hele gedachte dat alles maakbaar en je eigen keuze is, is dat het zo eenzaam maakt. Je bemoeien met een ander omdat die eenzaam lijkt? Welnee, is immers toch eigen keuze, die eenzaamheid. Je bemoeien met je ouders omdat ze ongelukkig lijken in hun relatie? Welnee, is een eigen keuze van die zeurpieten. Moeten ze zich maar neerleggen bij keuzes die ze ooit hebben gemaakt. Wat een onzin zeg... Mooi excuus om je niet meer bij een ander betrokken te hoeven voelen...

Of alleen maar bij anderen die het 'goed doen', die niet zeuren, die niet lastig zijn, die geen inspanning en energie van je verlangen.

Ik geloof echt wel in een gezond evenwicht, en je kunt niet de lasten van iedereen op je schouders nemen, maar je mag mensen toch wel helpen?

Zelfde gekopieerd

Kortom: je te verzoenen met hoe het leven gelopen is en hoe het nog steeds loopt. Dat is echt een ongelooflijke uitdaging===

Aha, een uitdaging! Het is een uitdaging om een doel te bereiken, iets af te maken, iets te doen wat je niet durft e.d.. De beloning is dat het gelukt is rnen dat goed is viir je zelfvertrouwen en zelfbeeld. Natuurlijk is het goed om dat soort "uitdagingen" aan te blijven gaan, maar ik krijg nu visioenen van mensen die op hun sterfbed vermoeid mompelen dat het een uitdaging was, maar... we hebben het vol weten te houden.

nou inderdaad, met welke maat meet je?

Zoals Mirreke zegt: in veel culturen mag je gewoon oud en ziek en grumpy zijn en wordt je toch gerespecteerd en niet aan de maat van de jongere generatie gehouden.

Ikzelf (begin zestig) merk dat juist door rust en niet meer zo veel willen er heel andere processen en inzichten op gang komen. Maar die zijn niet uiterlijk meetbaar.

Het is zo makkelijk vanuit een simplistische norm als gezond jong mens voor te schrijven hoe de oudere moet leven. En dat gebeurt heden ten dage heel erg.

Mijn ouders waren goede (berg) wandelaars. Beiden. Mijn vader werd 75, mijn moeder 96. Welke keuze heeft mijn vader verkeerd gemaakt? Dat zijn lichaam versleten was door 40 jaar in de fabriek staan? Dat hij krijgsgevangene was van de Duitsers? Of te werk gesteld werd in de oorlog in Duitsland en daar vreselijke dingen heeft meegemaakt? Of dat hij zijn hele leven homoseksuele gevoelens heeft gehad maar verborgen heeft moeten houden door de tijdgeest en niet uit heeft kunnen leven?

En ja de man was grumpy. Mag hij, alsjeblieft?

Ga je tegen zo iemand zeggen dat hij vrolijker moet zijn, leuke dingen doen etc. Want ja, het is een keuze? Houd nou toch op alsjeblieft

Roma

Voor Lanza is alles een keuze. En gelukkig maakt zij altijd de juiste. Laat je niet opjutten door haar. Ik ben het helemaal met je eens.

Mijn vader is Indo. Je wil ook niet weten (echt niet!) wat hij en zijn familie heeft moeten doorstaan. Hij is zo iemand die ondanks alles overeind blijft. En er iets goeds mee weet te doen. Hij geeft via Herinneringscentrum Westerbork les op (middelbare) scholen en PABO's over de geschiedenis van Nederlands- Indië. Hij beschouwt wat er is gebeurt vanuit zijn eigen ervaringen en laat zien dat er altijd 100 kanten aan een kwestie zitten (het perspectief van de Indonesiër, de Indische Nederlander, de volwassenen, de kinderen, etc.). Hij is daar per ongeluk ingerold, ingevallen voor iemand die dat al deed.Hij doet het met zoveel enthousiasme dat hij er zelfs een koninklijke onderscheiding voor heeft gekregen. En weet je wat: het bleek uitermate therapeutisch en het houdt hem ontzettend bezig.

Kamp-Lanza zou waarschijnlijk zeggen, zie je wel, het is een keuze. Ik zeg: als hij niet toevallig was 'gedwongen' erover te praten, had hij het (zoals hij tot dan toe altijd deed) doodgezwegen. Zoals het o-ver-grote deel van zijn leeftijdsgenoten, want je praat er niet over, je gaat gewoon door met leven. En dan denk ik dat hij nu niet die vitale 80-plusser zou zijn geweest die hij nu is, maar veel meer in zichzelf teruggetrokken en vast ook minder gezellig en geïnteresseerd in de wereld.
Hij had dan waarschijnlijk wel veel minder onenigheid met mijn moeder gehad, want die vindt dus dat hij veel te veel doet, te vaak van huis is, alleen maar bezig is met 'die oorlog', etc. Zij horen dus o.a. door dit punt thuis in de categorie ongelukkig getrouwd. Tja, you can't have your cake and eat it, blijkbaar....

Niemand

zegt dat je fit moet blijven zoals een 20- jarige dat doet. Het is alleen wel zo dat je qua gezondheid op een bepaalde leeftijd twee richtingen op kunt gaan: actief en gezond blijven of passief zijn en steeds meer gezondheidsklachten krijgen. Ik zie dat nu gebeuren in de generatie van de 65+ 'ers. Nog maar een keer voordat ik verkeerd wordt begrepen: mijn verhaal gaat niet op voor terminaal zieken die niks meer kunnen doen aan hun steeds lager wordende energieniveau.

Om gezond en actief te blijven hoef je echt geen bergen op te wandelen, of aan een marathon mee te doen. Nee, ik zei al eerder dat fietsen, eventueel met ondersteuning ook een prima vorm kan zijn, dat is waarschijnlijk uiteindelijk beter voor je lichaam dan die marathons. Of als fietsen niet gaat, ga je zwemmen en als dat niet gaat kun je wellicht bij de fysio terecht voor oefeningen die wel te doen zijn en je spieren op peil houden.

Zoeken naar mogelijkheden dus ipv mopperend binnen te blijven en steeds opnieuw aan te lopen tegen je beperkingen. Als je een traumatisch verleden hebt, lijkt me dat alleen maar belangrijker, omdat de kans daarmee groot is dat je jezelf anders erg in de weg zit. De natuur in trekken kan oneindig veel troost bieden. Net als iets blijven doen voor een ander, hoe klein ook.

Bijzonder Pennestreek

die vader van jou!

Jammer dat het voor je moeder dan juist weer lastig is.

Lanza

Je wilt niet empathisch zijn. Dat is een keuze en dat mag. doei

Mirreke

Dat issie zeker, ben ook erg trots op hem!

Maar ik zie hem echt niet als een soort lichtend voorbeeld van 'zo kan het ook'. Het is echt toeval geweest. En dat hij daardoor veel in contact komt met jongeren maakt dat hij zijn eigen kleinkinderen heel leuk benadert (en andersom natuurlijk). Maar zoiets is dus heel kwetsbaar. Het had echt anders uitgepakt als hij niet ingevallen was voor die vriend. Zelf had hij het nooit bedacht, want 'daar praat je niet over, het is verleden tijd'.

Ik zie in het verpleeghuis waar ik werk zoveel mensen die in een situatie zitten die ze niet willen. Geholpen moeten worden bij de meest basale dingen in het dagelijks leven doet echt wel wat met je. Ik kan me van mezelf ook niet voorstellen dat ik een gezellig oudje word. Ik kan erg slecht tegen pijntjes en kwalen, niet eens omdat ik er nou zoveel last van heb, ben nu bijvoorbeeld verkouden, maar omdat ik het naar vind dat ik beperkt wordt in mijn doen en laten. Door de verkoudheid kost alles meer energie, en door de watten in mijn hoofd kan ik me niet goed concentreren. Daar word ik echt sjagrijnig van. Het kost me gewoon teveel energie om dat sjagrijn weg te duwen en een beetje opgewekt te doen. Zelfs als ik weet dat het maar een paar dagen is. Dus ik houd mijn hart vast voor als ik echt wat ga mankeren. Ik zou het dan echt niet opbrengen om 'lekker de natuur in te trekken'. Ik woon midden in de randstad, als ik slecht ter been zou zijn zou alleen het plantsoen achter mijn huis nog enigszins bereikbaar zijn. Nou nou, wat een natuur om mee op te laden. En dan woon ik nog in een dorp, als je in een flatje in Den Haag/Amsterdam/Rotterdam woont wordt het nog vele malen lastiger...

Dat kunnen sommige mensen dus niet.

====Zoeken naar mogelijkheden dus ipv mopperend binnen te blijven en steeds opnieuw aan te lopen tegen je beperkingen. Als je een traumatisch verleden hebt, lijkt me dat alleen maar belangrijker, omdat de kans daarmee groot is dat je jezelf anders erg in de weg zit. De natuur in trekken kan oneindig veel troost bieden. Net als iets blijven doen voor een ander, hoe klein ook.=====

Geen idee waarom maar er zijn dus mensen waarbij dat niet lukt. Die blijven wel mopperend binnen zitten ook al krijgen ze het advies zelf iets te doen aan hun fysieke ongemakken. Keer op keer verteld door dokter/thuiszorg/fysiotherapeut en de kinderen maar scoonmoeder kan de motivatie niet meer opbrengen om opnieuw actief te worden. Ze zit haar man, ons en vooral zichzelf enorm in de weg met haar gebreken maar toch is er niks aan te veranderen.

Misschien kun je een carrière switch overwegen en deze mensen gaan begeleiden naar activiteit?

Roma en algemeen

Ik vind het wel wat "makkelijk" gezegd dat iemand grumpy mag zijn. Als je daar als medebewoner gevoelig voor bent en niet weg kunt naar een eigen huis, kun je daar veel last van ondervinden.

Ik heb ook gezegd dat veel een keuze is. Tot op zekere hoogte uiteraard. Ik vind oprecht dat het voor iemand zelf verstandig is om actief te blijven en niet in te dutten met "ach, daar ben ik toch te oud, zwak, ziek of misselijk voor!". En natuurlijk ook daar snap ik dat er grenzen zijn. Echt ziek is echt ziek, dan heb je wel wat anders aan je hoofd.

kaaskopje

Waar het mij omgaat is dat je blijft zien dat sommigen simpelweg niet meer in staat kunnen zijn tot vrolijkheid en dat je niet weet waardoor het komt. Oh, je mag wel grumpy zijn als je ziek bent? Veel ziektes en gebreken zijn niet te zien, maar afgezien daarvan, weet jij wat er aan een mens gevreten heeft, zijn hele leven. Lees hierboven het verhaal van mijn vader. Natuurlijk had ik ook liever een een vrolijker socialer vader gehad die op een koor zat en kunst maakte oid. Maar je kan het de man simpelweg niet kwalijk nemen laat staan opleggen door je oordelen of normen erover.
Ik pleit simpelweg voor meer empathie voor de oudere.

Wat weinig

credits geef je je vader, Pennestreek. Om het alleen toe te schrijven aan toeval. Jammer vind ik dat, je mag hem best waarderen voor zijn instelling en gedrag.

Hier ook

een moeder met behoorlijk apathisch gedrag op haar oude dag endaar maak ik me best wel eens zorgen over en het ergert me ook wel. Maar ik heb ook een moeder die door heel heftige redenen in de jeugdzorg is opgegroeid. Als kind regelmatig maanden niet naar schoolging. Nooit ouderlijke zorg gehad heeft. Ze heeft een heel stabiel leven opgebouwd een goede relatie. fijne moeder voor ons geweest zinvol werk gedaan. Maar nu ze ouder wordt en fysiek wat minder wordt is de veerkracht wat op. Als je haar achtergrond niet kent denk je wellicht dat ze niet met tegenslag kan omgaan maar in realiteit heeft ze in haar leven zo veel overwonnen dat je dat echt niet kan zeggen.... Elastiekje is te ver opgerekt. Ze is niet echt ongeluk en mijn vader ook niet en ik erger me dus maar in stilte...

Moraal van het verhaal: als buitenstaander heb je geen idee...

Maria

Allemachtig

Pennestreek ik wil je een knuffel geven voor je mooie en warme verhaal over je vader.

Allemachtig gaat erover dat ik posting #64 écht niet aan de huisregels van dit forum vind voldoen. (Behandel elkaar zoals je dat in het echt ook zou doen.) Echt niet, je kan mij niet vertellen dat dit oprecht is, ik heb in het echt nog nooit zulke passieve aggressie gezien.

Roma

Ik ben nogal begripvol van aard . Maar een oudere zijn grumpigheid vergeven puur omdat het een oudere is, vind ik nog steeds te 'gemakkelijk'. Ik vind dat mensen toch ook wel een verantwoordelijkheid hebben om er het beste van te maken met wie hij of zij het leven mee deelt. Die partner heeft op eigen beurt ook van alles op het bord gehad en volgens jouw redenatie moet deze partner dus accepteren dat dit grumpy-gedrag ook nog eens op dat bordje wordt gestapeld? Dat wordt wel een erg zwaar bordje.

niet expres

Grumpy zijn doe je niet expres. Dat doe je niet om je naasten lastig te vallen. Iemand is ongelukkig, heeft geen hoop meer. Het heeft met zoveel dingen te maken: gezondheid, psychische gesteldheid door trauma's, teleurstellingen, verleden. En niet iedereen is psychisch even veerbaar. Dat is voor een deel biologisch bepaald en door je 'omgeving.' Je hebt niet alles in de hand.
Aan 'had je maar, had je maar' heeft iemand helemaal niks. Echte aandacht geven, interesse geven, dat kan een grumpy mens wat afleiding geven, maar niemand heeft meer tijd tegenwoordig, iedereen is druk met zichzelf.

zichzelf

De grumpy mens heeft er vooral zichzelf mee. Het is een neerwaartse spiraal, want iedereen ergert zich aan je en daar word je ook al niet vrolijker van.

Mijntje

"Aan 'had je maar, had je maar' heeft iemand helemaal niks. Echte aandacht geven, interesse geven, dat kan een grumpy mens wat afleiding geven, maar niemand heeft meer tijd tegenwoordig, iedereen is druk met zichzelf."

Dat verwijt schemert wel door bij mijn vader. Maar goed, hij doet dus ook he-le-maal niets. En verwacht dat de hele wereld naar hem toe komt. Dat gebeurt - hoe verrassend- niet en voilá, zie daar een grumpy mens.

"De grumpy mens heeft er vooral zichzelf mee. Het is een neerwaartse spiraal, want iedereen ergert zich aan je en daar word je ook al niet vrolijker van."

Dat is zacht uitgedrukt. Maar hoe kun je die spiraal een beetje naar boven buigen? Ik ben nu wel een beetje zover dat ik het "mij hoef je niet te veranderen, waarom mag ik niet zijn zoals ik ben" helemaal gehad heb. En dat weet hij, en daar wordt hij inderdaad nog minder vrolijk van. Na jarenlang elke keer teleurgesteld/verdrietig/depri te zijn als ik bij mijn ouders ben geweest is bij mij de rek er ook wel uit. Ik kan het niet meer opbrengen om geïnteresseerd en begripvol te zijn maar niets terug te krijgen .....Dat zal hij anders zien want mijn ouders zijn altijd wel van de dikke kado's geweest voor de kinderen (en dan ook nog net het verkeerde). Maar goed, dat is weer een ander verhaal.

Neerwaartse spiraal

Dat is het zeker. Grumpy schoonmoeder krijgt aandacht, wij bieden afleiding, net als de thuiszorg en de dagbesteding maar niks is goed.
Wij zeggen/doen/geven de verkeerde dingen en daar wordt stevig over gemopperd. Zelfs als we een keer haar lievelingsvlaai met gele room en aardbeien meebrengen als we op bezoek gaan is het niet goed, die heeft ze al zo vaak gehad ze zou nu wel trek gehad hebben in een kersenvlaai. Vlaai is vervangbaar door ijsjes, favoriete douchegel of een tijdschrift, de verrassingen zijn nooit goed. De thuiszorg doet het nooit goed en op de dagbesteding is het ook allemaal maar matigjes.
Waarschijnlijk doet ze het niet expres, is het iets in haar verleden of ziektebeeld dat dit veroorzaakt maar leuk is het niet. We blijven maar ronddraaien in die neerwaartse spiraal waarbij het gemopper ieder bezoek toeneemt.

sympathie

Je kan niet meer doen dan je kan. In ieder geval ervoor zorgen dat de bezoekjes zo zijn dat jij er niet grumpy van wordt
Niet alle grumpy mensen zijn te redden.Maar ik pleit alleen voor sympathie/empathie voor de grumpy mens, hij/zij mag dat zijn. Is alleen triest om te zien als familie.
Maar een blij ei dat zichzelf overschreeuwd vind ik ook geen prettig gezelschap.
Is er geen goed Nederlands woord voor grumpy? Mopperkont, zuurpruim?

Alleen of niet alleen

Ik kan me op zich heel goed voorstellen dat als je alleen bent (overgebleven), het een stuk 'makkelijker' gaat om in een knorrepot te veranderen. De (mogelijke) eenzaamheid is fnuikend, maar er is ook niemand waarvoor je jezelf uit die mopperstand zou hoeven halen. De muren kan het geen bal schelen hoe boos je kijkt of hoe hard je vloekt. En dan toch nog kunnen omschakelen naar een gezelligerd als dat opeens toch de bedoeling is, zal niet altijd lukken. Maar als je samenwoont met iemand vind ik het toch een ander verhaal. Door zo negatief en somber te doen, tref je de ander daar mee. Voor deze partner is het leven ook niet altijd lollig (geweest) en dan zou het fijn zijn als die negativiteit van de ander er niet ook nog eens bij zou hoeven komen. Ook dáár kan de rek uit raken.

oh maar Kaaskopje

Ik heb het nergens gehad over partners hoor die het grumpy zijn van te ander maar horen te verdragen. Een jongere generatie die de oudere gaat voorschrijven wat ze moeten doen en of voelen stuit me tegen de borst en vind ik een beetje makkelijk gezegd.
Maar inderdaad, je opmerking zet me aan het denken. Want in een relatie dien je rekening te houden met de ander.
En ik moet eerlijk toegeven: ik zou niet bij een partner blijven die voortdurend en jarenlang grumpy was, wat hij/zij ook meegemaakt had. Ik zou niet eisen dat iemand gaat sporten of gezellig gaat doen. Ik zou niet iemand onder druk zetten maar ik zou zelf niet iemands pestbui zitten verdragen of de ander mocht het heel goed bij zichzelf kunnen houden en er zouden nog genoeg andere zaken zijn om samen te beleven. Dus niet weg gaan als dreigement zodat de ander moet veranderen maar weggaan om mijn eigen goede humeur te redden. Ik zou dus vrij vroeg dit al aangeven, zodra er wat grumpy buien zijn geweest. Maar ja, ik ben nogal zelfstandig en kan goed alleen zijn. Ik kan me voorstellen dat anderen toch in zo'n huwelijk blijven hangen uit gewoonte of angst voor eenzaamheid.

Nou Kaaskopje inderdaad

Bij schoonvader, die de grumpy buien iedere dag meemaakt, is de rek eruit zijn leven is ook niet altijd lang leven de lol geweest en heeft nu zijn eigen sores die hij niet kan delen met zijn vrouw, want haar sores is groter, complexer en verdient meer hulp.
Tenminste zo ziet zij dat.
Wij wonen ("gelukkig") niet om de hoek dus krijgen er soms weken niets van mee maar iedere keer dat we daar zijn zien we een schoonvader die het liefst weg wil maar uit een soort plichtsbesef blijft en zwaar gebukt gaat onder de situatie. Bijna 60 jaar geleden heeft hij beloofd tot de dood ons scheidt en daar zal hij zich aan houden streng gelovig als hij is.

Persoonlijk hoop ik dat de situatie hem boven het hoofd gaat groeien en dat schoonmoeder dan genoeg indicatie heeft om opgenomen te worden. Dat de zorgbehoefte hen scheidt zeg maar. Dat zou het humeur van schoonvader flink kunnen verbeteren en dat van ons ook.
Dan kunnen we op de koffie gaan tijdens de bezoektijd in het zorgcentrum en daarna met schoonvader naar de boulevard om te lunchen.

Ervaringen

Dank voor het delen van jullie ervaringen. Het is zo verdrietig. Mijn moeder heeft van alle stress zoveel klachten gekregen dat ze met een ambulance us afgevoerd. Er was gelukkig fysiek niets aan de hand, maar de rek is er uit. Ze logeert nu al een aantal dagen bij mijn zus. We hadden gehoopt dat ze daar tot rust zou komen, maar dat gebeurt niet. Ze zit zich nu op afstand zenuwachtig te maken. Samen in het nieuwe huis ziet niemand zitten, tenminste niet op dit moment.
Misschien dat we de rollen even moeten omdraaien: mijn moeder alleen daar en mijn vader bij een van zijn kinderen. Maar het zijn allemaal maar tijdelijke oplossingen.
Scheiden als je over de tachtig bent is denk ik een slecht idee. Wat al gezegd werd: je gooit er ook heel veel goeds mee weg.
Toen ze nog zeventigers waren konden ze veel samen aan, ook al werd er gekibbeld. Nu ze over de tachtig zijn is de energie op. ‘Even de natuur in’ of ‘een mooi boek lezen’ doen ze heus wel. Maar daar los je geen fundamentele scheefgroei in een huwelijk of een burn-out mee op.