Bejaarde ouders met relatieproblemen

en...

hoe los je dat op als die tegenstelling in de relatie zit?

veel te kort door de bocht Lanza

" bij de generatie 60+ De ene gaat ervoor, blijft lekker bewegen en allerlei dingen ondernemen en blijft daardoor fit en sprankelend. De ander vindt zichzelf ontzettend oud en wordt inactief en nors. Dat verschil is immens.

Aan jou de keuze welke kant je op wil."

Zo simpel is het natuurlijk niet. Ik ben begin zestig, werk, ga dansen, date, sport vijf uur per week en doe allerlei creatieve dingen. Maar je voelt de tijd aan je lichaam knagen en dat je steeds meer prioriteiten stellen en steeds beperkter word in alles. En daar word je sacherijnig van. Het is te makkelijk om te zeggen "ja maar ja, je hebt zelf de keuze, had je maar leuke dingen moeten doen".

Van de week was ik bij hele oude mannen (85+) om muziek voor ze te maken. Ze hadden er geen zin in. Ook al waren het liedjes uit hun verleden. Ze wilden grumpy zijn en met rust gelaten worden. Degene die mij had gevraagd wilde ze overhalen vlot mee te doen. En ik dacht "dit is zo het perspectief van een jong, gezond persoon die ook weinig ziek is geweest (ik wel) en dus niet weet hoe het werkt als door pijn en ongemakken en gewoon geen energie er geen zin meer in hebt. " zo'n houding proef ik ook in jouw opmerking. veel te kort door de bocht. En ja, dat ongemak en er geen zin meer in hebben kan dus ook voor mensen van 60 gelden en het is te makkelijk om te zeggen 'ach het is slechts een keuze".

Roma

Ik ben 58, over een paar maanden 59 en ik vind wel degelijk dat veel een keuze is. Natuurlijk zijn er situaties waar je niets aan kunt doen. Ziek zijn en de moed erin houden is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar hoe ga je daarmee om?

Ik ben vorig jaar weer actiever geworden na een periode van een soort apathisch gedrag. Ik schoof het een en ander voor me uit omdat ik er niet alleen aan wilde beginnen, omdat ik pijntje hier en pijntje daar had en omdat ik met het uwv in de clinch lag en daardoor ook niet actief durfde te zijn. Stel dat ze er een verkeerd idee door zouden krijgen? Toen dat achter de rug was ben ik direct op zoek gegaan naar activiteiten. Ik ben vorig jaar in het voorjaar op fitness gegaan, ben de nodige kilo's in de afgelopen 2 jaar kwijtgeraakt en ga af en toe uit (dansen). Ik werk weer in de tuin zonder noemenswaardige pijntjes, omdat ik fitter ben. Ik heb dat weer helemaal ontdekt en vind het haast noodzakelijk om iedere dag even in de tuin te zijn. Al is het klusje nog zo klein, het geeft voldoening. Ondertussen heb ik nog steeds mankementjes, maar ook met mankementjes kun je nog wel wát. Ik hoop dat dat nog lang mogelijk is.

Ik bedoel

dat je als je ouder wordt sneller in een negatieve dan wel positieve spiraal kan belanden en dan kan het snel gaan. Het ene kwaaltje volgt dan het andere op. De kunst is dat voor te zijn.

Als de ene wel wil in een relatie en de ander niet, hoeft dat niet erg te zijn. Je hoeft niet alles samen te doen.

Maar als je nou al die vlotte leuke pittige dingen doet als zestiger en je er komen ziektes, kwalen en energieverlies waar je sacherijnig van wordt? En misschien wat minder actief? En dat dan de jongere generatie gaat zeggen "ja maar het is een keuze, je moet leuke dingen doen?. Het is zo makkelijk oordelen
Je weet niet wat iemand gedaan heeft of meegemaakt waardoor iemand er op latere leeftijd geen zin meer in heeft. Welke jeugdtrauma's iemand al haar hele leven met haar meedraagt, die nu hun tol gaan eisen.
Je kan alleen voor jezelf speken en kiezen en ja zoals Kaaskopje zegt heb je voor je zelf wel een keuze binnen alle beperkingen die op gaan treden.
Maar doe maar niet als jong en wellicht gezond iemand zo'n oordeel vellen over oudere mensen.

We krijgen allemaal

behoorlijk wat op ons bordje gedurende ons leven, dat is niet voorbehouden aan die ouderen die inactief worden. Vandaar dat ik toch wel kan concluderen dat het grotendeels een keuze is, (even los van levensbedreigende ziektes die je kunnen overkomen).

Die keuze werkt door in de rest van je leven. Het een versterkt het ander. Daarom kan het ook zo moeilijk zijn de dingen anders te doen.

Het is dus niet makkelijk om die keuze te maken, maar zodra je eraan begint/ actie onderneemt, kun je wel in die positieve spiraal terecht komen. Dat is dan weer het voordeel. Dan gaat het steeds makkelijker.

tja2

Natuurlijk heeft iedereen zijn verhaal. Maar juist daarom: Het gaat voor mij nog steeds niet aan om als jong persoon maar een gratuite oordeel te vellen over mensen die oud zijn en niet meer vlot leuk kunnen doen. Te makkelijk wereldbeeld vind ik dat. Niet alles is maakbaar. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat dat tegen je gezegd wordt, Lanza.

Lanza, jij doet me denken aan een reclame

Een heel aantal jaar geleden hoorde je dat vaak:
'succes is een keuze!'

Mijn zus en ik spotten daar nog wel eens mee.

Ja Bosbes

of "geluk dwing je af" Tuurlijk joh

inderdaad Roma (o.t.)

"Te makkelijk wereldbeeld vind ik dat. Niet alles is maakbaar. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat dat tegen je gezegd wordt, Lanza."

Wordt al weken gezegd. Daar komt geen respons op.

Lanza, geef je iemand ook wel eens oprecht een tip hier op OO? Dus niet van 'als je volwassen bent moet je zus en zo zijn, dus heel apart dat je dat nog niet bedacht hebt' of verzin het maar. Maar oprecht meeleven en proberen iets te verzinnen dat die ander wellicht écht zal kunnen gebruiken?

Of kom je hier alleen maar om te laten zie hoe je hoort te zijn en dat anderen zich dan minder goed voelen, en jij je beter?

Bosbes

"Maar oprecht meeleven en proberen iets te verzinnen dat die ander wellicht écht zal kunnen gebruiken?"

tja empathie is voor sommigen blijkbaar niet zo'n vanzelfsprekende keuze :-)

Het gaat niet om

pittig en vlot en leuk. Het gaat erom dat je de dingen blijft doen die je energie geven en waar je gelukkig van wordt. Dat kan wandelen zijn of zwemmen, of fietsen met een beetje trapondersteuning, maar wel buiten blijven komen, een boek lezen over een onderwerp dat je interesseert, of dat je een nieuwe cursus start om iets nieuws te leren, dat soort dingen.

Je ziet dat ouderen die dergelijke keuzes maken, anders oud worden dan diegenen die binnen blijven en erg passief zijn.

nee waar het om gaat Lanza

Is dat jij maar voorschrijft hoe die oudere, waar je niets van weet, het beter aan moet pakken. Nogmaals: voordat je iemands verhaal kent, zou ik er maar geen oordeel over vellen.
Natuurlijk is het beter voor een mens om lekker buiten te komen en te bewegen. Maar jij kan niet weten waardoor dat iemand niet meer lukt, noch kan je weten hoe graag iemand dat zou willen maar het gewoon niet meer kan opbrengen. En hoe pijnlijk het is dat iemand dat niet meer kan (opbrengen).
En voordat je er een makkelijk stempel opplakt van 'hup gewoon een beetje meer dit of dat' zou het mensen staan zich wat meer te verdiepen in iemands beweegredenen (no pun intended) voordat er weer zo'n 'alles is maakbaar' platitude de wereld in wordt geslingerd.

Verdiep je anders

eens in literatuur geschreven tijdens de tweede wereldoorlog, zelf in concentratiekampen kunnen mensen boven de situatie uitstijgen.

Ja maar niet allemaal

De een kan het wel de ander niet. Dat is geen keuze, dat zit in je.
Hier een schoonmoeder die niet te overtuigen is dat herstellen van ziekte/lichamelijk ongemak ook iets vraagt van haarzelf, dat ze moet werken voor herstel.
De pillen/fysiotherapeut/dokter of chirurg maken haar beter en dat waccht zij rustig af in haar stoel of bed.
Inmiddels is hun redelijk gelukkige huwelijk een vechtvereniging geworden waarbij schoonmoeder 24/7 verzorgd moet worden door schoonvader en wel METEEN op het moment dat zij het vrasgt.
Die man heeft amper tijd om zelf naar het toilet te gaan.
In principe gaat schoonmoeder 2 keer per week naar de dagbesteding voor ouderen om schoonvader wat te ontzorgen maar vaak genoeg gaat schoonmoeder niet, omdat ze niet fit genoeg is.
Herl moeilijk om van dichtbij mee te maken dat de een nog zoveel kan masr dat hij vastzit aan huis door een vrouw die het (ondanks allerlei goede raad) niet lukt om boven de situatie uit te stijgen.
Goede raad in deze kwam van kinderen en professionals zoals een geriater en maatschappelijk werk.
Het lukt al 10 jaar niet en de kansen dat er nog iets gaat veranderen worden met de dag kleiner.

scheiden is geen oplossing

Ik ben zelf 60 en een twee jaar geleden gescheiden. Nou, dat is me heel vies en keihard tegen gevallen. Je verliest niet alleen de irritaties, maar ook je tradities en zekerheden. Ik voel me nog absoluut niet bejaard, maar ik merk wel dat ik ouder word en alles moeilijker wordt, de vanzelfsprekendheid waarmee de dingen kunnen gaan als je jong bent is er niet meer, maar je moet wel je leven ineens helemaal opnieuw opbouwen. Nieuwe vriendschappen opbouwen, je kinderen delen, niemand meer om goedemorgen tegen te zeggen - óf tegen te mopperen! Vakanties of weekenden alleen invullen. Nieuwe woonruimte zoeken, sociale contacten in de buurt opbouwen. Het heeft mij niet de bevrijding gebracht die ik had gehoopt (maar misschien dat mijn ex er anders over denkt, die had binnen no time een jonger exemplaar).

Ik zou je ouders absoluut niet adviseren om te gaan scheiden. Je kan wel aangeven dat je snapt dat ze het moeilijk hebben met elkaar maar dat je graag wil dat ze benoemen wat ze wel leuk vinden. Ik herken de valkuil om bij je kind troost te zoeken, het kan ook allemaal zo oneerlijk voelen. Maar dat blijft, ook als ze uit elkaar gaan. Goed dat ze in reletietherapie zijn gegaan. En een cursus tantra (bij Jan den Boer bijvoorbeeld) kan ik ze ook van harte aanraden. Dan leer je weer met liefde kijken, naar jezelf en naar de ander. Ik hoop echt dat jullie eruit gaan komen. Dat er minimaal acceptatie zal komen voor de situatie en je ouders er het beste van kunnen maken.

brief schrijven en voorlezen

Wat je zou kunnen proberen is om een brief te schrijven waarin je verteld wat alles met jou doet, zonder oordeel naar je ouders maar vanuit jouw waarneming en jouw gevoel. Dat maakt het voor jezelf al een stuk makkelijker om je positie te bepalen en duidelijk te maken. Zou helemaal mooi zijn als je die aan ouders tegelijkertijd kan voorlezen. Ze hebben waarschijnlijk geen idee wat het allemaal met jou doet.

Fit blijven

Toevallig heb ik nabije kring een stel zeventigers die niet gelijk op gaan. Hij wandelt 10 uur per week en werkt nog 3-4 dagen. Zij heeft twee nieuwe heupen en borstkanker. Gelukkig zijn ze nog wel lief voor en gelukkig met elkaar, maar ze hadden zich de oude dag toch wel anders voorgesteld. Het is wel moeilijk om blij te blijven als je het zo zwaar hebt qua gezondheid.

Onzin Lanza

Ook bij mensen die het 'goed' doen in concentratiekampen weet jij niet waardoor dat komt. Zo hoorde ik eens een verhaal van een vrouw die het had gered door aan haar warme jeugd terug te denken. Als een ander niet zo'n warme jeugd heeft gehad, kan haar dat net over de psychologische kling jagen.

Cruijffiaanse filosofie

“Als het lukt, lukt het”. Dat werk. Het heeft zo weinig om het lijf om te zeggen: als ze het gewoon zouden doen, zou het prima gaan. Het is fictie, ideologie. Ze doen het niet. Daar heeft ‘kind van’ mee te dealen. Maar goed, misschien gaat dat gemakkelijker als je je ouders als losers kunt bestempelen omdat ze het niet doen. Ik zal het eens proberen.

Groet,
Shoshana

Elledoris

Scheiden is misschien geen oplossing voor alle sores, maar lees het verhaal van Kouwe Kant, en stel je dan eens voor dat dit echtpaar elkaar rond het zestigste jaar al volkomen zat was. En dat je dan niet gaat scheiden, want dat valt zo tegen. Twintig jaar later is de ene hulpbehoevend, en zitten ze 24/7 op elkaars lip. Het lijkt me dan toch waarschijnlijk dat minimaal de helft van zo'n stel ernstig spijt krijgt van de beslissing bij elkaar te blijven.

Je bent eind vijftig wel niet meer piep, maar je kan in principe toch nog zo'n slordige kwart eeuw tegemoet zien, hopelijk in redelijke gezondheid. Als je op dat punt in je leven je partner liever kwijt dan rijk bent, lijkt het me beter de kostbare resterende tijd niet te verspillen.

Groeten,

Temet

kinderen

Bij een scheiding op hoge leeftijd zadel je je kinderen ook wel met iets op. Zaken die jij of je partner op zouden moeten knappen. Wil je dat je kinderen aan doen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet.

Miekemieke

Maar het is toch ook wel droevig als mensen bij elkaar blijven om de kinderen niet tot last te hoeven zijn of worden?

en zijn zo ook al tot last

Ouders die niet zijn gescheiden en elkaar de godganse dag de tent uit mopperen en daarover klagen bij hun kinderen, zijn ze ook tot last.

Ik denk dat kinderen ook best psychisch gebukt kunnen gaan onder een slecht huwelijk van hun ouders. Dan zijn ze je praktisch gezien misschien niet tot last, maar het feit dat je niet bij ze terecht kunt, je niets met ze kunt delen, dan mis je toch best wel wat in je ontwikkeling. Tenminste, zo heb ik het ervaren.

Ouder worden als levenskunst

C'est le ton qui fait la musique, zeer zeker. Maar net als bij bijdragen van M. Lavell probeer ik altijd toch door de toon heen de inhoud van de berichten te blijven zien. En dan heeft Lanza wel degelijk een punt: het helpt zeer zeker als je bij het ouder worden de dingen probeert te blijven doen die je plezier hebben gegeven. En je neer te leggen bij de dingen die gegaan zijn zoals ze gegaan zijn. Of de dingen die je niet (meer) kunt doen. Kortom: je te verzoenen met hoe het leven gelopen is en hoe het nog steeds loopt. Dat is echt een ongelooflijke uitdaging, zeker als je merkt dat alles minder wordt en de mensen om je heen wegvallen. Dan kun je gemakkelijk in wrok en verbittering terecht komen.

Zelf vind ik het boek van Anselm Grün (Ouder worden als levenskunst, meen ik dat het heet) zeer waardevol in dat opzicht.