U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Altijd negatief
Ik ben zelf positief persoon. Ok, er valt wel eens iets tegen of er gebeuren dingen die minder leuk zijn, maar dan probeer ik dat op te lossen (met of zonder hulp van buitenaf).
Ik ben momenteel 15 jaar getrouwd met een lieve man en heb twee kinders. Al 15 jaar lang is vooral mijn schoonmoeder negatief en niet zo'n beetje ook.
Ik heb het goede mens nog nooit een keer zien lachen of echt blij gezien. Bij haar is het altijd de negativiteit dat de boventoon voert. Ze weet werkelijk op alles negatief te reageren. Wordt ze notabene door iemand bij huis opgehaald en meegenomen om een weekend weg mee te gaan, dan is de reis te lang, was ze misselijk, was het huisje te klein, was het eten niet goed. Echt, op alles heeft ze op en aanmerkingen. Het verbaasd me dat ik haar gewoon niet anders ken.
Ze heeft zo lang als ik haar ken (zeker 20 jaar) nog nooit eens positief op iets gereageerd.
Zo heeft ook ze allerlei pijntjes en lichamelijke dingetjes waarover steen en been geklaagd wordt. Is iemand ziek, dan is zij nog veel zieker etc...Tips en hulp wil ze niet en ze luistert ook niet naar anderen want dan is het probleem opgelost en kan ze niet meer klagen.
Ik merk dat vooral mijn man er alles aan doet om zijn moeder niet van streek te maken. Alles wordt dus afgezwakt en gebagitaliseerd.
Zo hadden wij laatst een super leuke vakantie in een mooi luxe oord. Zodra man zijn moeder aan de telefoon heeft hoor ik hem zeggen dat de hotelkamer 'wel mee viel' en dat de afmetingen wel mee vielen...dat het zwembad ook wel mee viel en ga zo maar door, kortom alles wordt afgezwakt. Maar waarom?? denk ik dan. Waarom niet gewoon zeggen dat het een super vakantie was, want dat was het gewoon.
Ik vraag me af: Waarom zijn sommige mensen zo ontzettend negatief en blijven ze maar hangen in het klagen?
Het lost niets op en ze krijgen ook niets gedaan bij de meesten. Vooral wij nemen nu vooral afstand van schoonmoeder. Als we bij onze schoonouders zijn en ze begint weer (9 van de 10 keer is dat zo), dan gaan we er ook nooit op in, veranderen van onderwerp waarna ze iedere keer weer terug komt op haar negatieve gedrag, of we gaan vrij snel weer weg als het te erg wordt, dus het levert haar niets op ook. Behalve dan dat mensen uit haar buurt blijven of snel weg gaan.
Ik zeg niet dat ik nooit negatief ben. Natuurlijk kunnen er dingen gebeuren of heb je een off-day. Maar dan los je het op of ga je in ieder geval was doen om vrolijker van te worden. Je blijft er niet in hangen zegmaar. Maar je leven lang negatief zijn??? Haar hele gezicht is ernaar gaan staan. Ze heeft altijd een norse blik op haar gezicht.
Daar waar bij wonen woont er ook iemand die altijd negatief is. Precies zo'n zelfde houding. Als ik de hond uit laat en ik zie die persoon lopen dan loopt ik een blokje om. Dat is dan wel weer makkelijk, maar ja, je schoonmoeder kun je soms moeilijk ontwijken. Ze weet een verjaardag of andere festiviteiten altijd een negatieve sfeer te geven…zo jammer.
jutta
Mooi en lief verhaal over je moeder. Geniet maar van haar.
mijn theorie
Ik ken ook iemand die werkelijk nooit iets positiefs te zeggen heeft. Niet over wat ze meemaakt, niet over de mensen om haar heen, nergens over. Het is ook niet iemand die belangstelling heeft voor anderen. Het gaat altijd over haar ellende.
Mijn theorie is dat deze vrouw zich echt niet kan verplaatsen in een ander perspectief dan dat van zichzelf. En als je alles alleen puur vanuit jezelf bekijkt, dan is het leven ook niet leuk. Je mist relativeringsvermogen: bij een ander zitten ook dingen tegen. Als je dat niet ziet, dan zie je alleen maar dat jij het zo rot en moeilijk hebt. En niemand die dat begrijpt.
Alle shit die je overkomt voelt als een persoonlijke aanval. Want je weet niet dat een ander het ook wel eens moeilijk heeft. Dat dringt gewoon niet door bij zo iemand.
Af en toe kan ik haar wel schieten en word ik er gek van. Maar meestal vind ik het een zielig en eenzaam leven.
Aandacht
Dat soort mensen willen aandacht. Ze willen gehoord worden.
Ze hebben in hun omgeving geen positief ingestelde mensen.
Ze vragen aandacht op een negatieve manier.
En omdat ze nooit structureel gecorrigeerd zijn blijven ze hangen in dat negatieve gedrag.
Vrouw van 54 en Carole hebben gelijk
Ik denk dat jullie beide een goed punt hebben.
Het zich niet kunnen verplaatsen in een ander perspectief. Geen relativeringsvermogen. Alles als een directe aan al op zichzelf zien. De roep om aandacht en nooit echt gecorrigeerd worden door de directe omgeving. Daarnaast inderdaad ook een niet aflatende jaloezie naar anderen "bij wie het allemaal zo makkelijk afgaat" (wat natuurlijk niet waar is). Ook de niet aflatende belangstelling voor ellende van een ander. Ik word er als Positiefje erg depri van.
Ik negeer de persoon in kwestie dus en de contacten staan momenteel op een zeer laag pitje op dit moment. Puur uit zelfbescherming. Buurman ontwijk ik zoveel mogelijk.
inzicht
Ik vrees dat ik van nature ook vrij klagerig ben. Kom ook uit een familie met een eerder sombere inslag, met lijn van echte depressiviteit (heb ik zelf niet gelukkig) en zeer calvinistische opvoeding. Heb dan ook lang inderdaad het idee gehad dat echt genieten of zorgeloos zijn niet mag. Moest altijd afgezwakt of neergehaald worden, en daarbij gun je ook een ander niet echt plezier of genot. Mijn geluk is geweest een typisch Brabantse man van halfslachtig katholieke, bourgondische herkomst te trouwen. Niet alleen heb ik van hem geleerd (langzaam maar zeker, jaren over gedaan) wat echt genieten is en hoe je gewoon veel makkelijker kunt leven zonder eeuwig gepieker en zorgen voor morgen. Maar ook ben ikme door hem en mijn schoonfamilie voor het eerst bewust geworden van mijn negatieve ingebakken gewoonte. Ik had het voordien echt niet door. Niet dat ik (en mijn familie) dat deed en niet wat voor effect dat op anderen had. Helemaal uitgesleten is het nog niet, ik betrap mezelf ernog wel op, helaas meestal pas achteraf (niet tijdens een gesprek) en dan baal ik. Gelukkig is daar nog steeds man en inmiddels ook kind die me er ook nog wel eens bewust van maken als ik licht “terugval”. Luchtigjes, met humor. Want zo zijn zij :)
Ik wil maar zeggen: die mensen (sommigen ervan) zijn zich misschien ook niet bewust dat ze dit doen. Er vriendelijk wat over zeggen kan best helpen, ik zou er blij mee geweest zijn (en zou er nog steeds blij mee zijn, zodat ik dat niet pas achteraf besef en spijt heb, of contacten verlies/verwateren en ik niet weet waarom).
Ken het
Ik ken ook negatieve mensen, zwaar op de hand zeg ik dan. Maar ook mensen die gewoon overal wat op aan te merken hebben. Dat laatste zit in mijn opvoeding. Toch denk ik dat het qua persoonlijkheid niet bij me past, ik handel volgens principe: change what you cant accept, accept what you cant change.
Ik heb ook de ervaring dat er tegenin gaan niet helpt. Ik ga ook eens proberen het te vergroten, omdenken is dat. Hilarisch verhaal trouwens, van dat afstappen op iemand dat hè moeder iets wil zeggen.
Verschillende benaderingen
Ik had laatst een gesprek met mijn zus over een bepaald onderwerp. Ze maakt zich de laatste tijd, ruim gezegd twee jaar, nogal druk om bepaalde misstanden. Ik kan haar hierin volledig volgen, maar maak mij er minder diep druk om dan zij. Het is erg, maar vanuit mijn positie kan ik niet veel meer doen dan petities tekenen en er aandacht voor vragen door via Facebook berichten hierover te delen. Meer mag je ook niet verwachten van andere mensen. Maar mijn zus verwacht eigenlijk dat anderen zich er net zo diep ongelukkig over voelen als zij. Dat ik niet ook geld over maak, er álles over probeer te vinden en te lezen, is eigenlijk al magertjes, maar oké... ik laat wel betrokkenheid zien.
Mijn zus hangt vriendschappen op aan de mate waarin haar vrienden zich betrokken opstellen. Of op een lijn zitten met haar. Tot op zekere hoogte ben ik het met haar eens dat gelijke interesses en het ongeveer gelijk beleven van bepaalde zaken pluspunten zijn voor en in een vriendschap, maar als je álles op de meetlat legt van je éigen belevingswereld, eindig je vrij eenzaam volgens mij. Wij hebben vooral mensen binnen onze vriendenkring die al heel lang vrienden zijn. Lagere school en voortgezet onderwijs, dus al snel 50-40 jaar. Wij denken héél anders dan deze mensen, maar of je het daarom op de spits moet drijven? Nee, dat doen we niet. Zo is het ook met familie. De harmonie is mij soms meer waard, dan dat alle neuzen een richting in wijzen. Feit is wel, dat als ik ze nu pas zou leren kennen, het de vraag is of het vrienden zouden kunnen worden.
Mijn schoonmoeder was als je er eens goed over na ging denken ook best negatief over veel. Alleen de beestjes konden haar enthousiasme en medeleven eigenlijk nog krijgen. Ze was lid van Ifaw en stemde waarschijnlijk op de PvdD. Ze waren ook lid van stichting AAP meen ik. Prima allemaal. Maar ach, als je de ene berg gezien had, had je de andere ook gezien. Hier was niet veel meer aan, daar ook niet, schoonzus was een tang, de gewezen pleegkinderen hadden haar laten zitten (ze was niet de biologische moeder van mijn man), de kleinkinderen waren lief maar eigenlijk niet echt volgens haar maatstaven opgevoed, ze had ook een verouderd wereldbeeld (jaren '50-'70) e.d.. Het ging bij ons het ene oor in en het andere weer uit, tenminste nádat we daar even zo het onze over hadden gezegd als schoonouders weer vertrokken waren, of wij zelf weer vertrokken waren.
Comfortzone
Hey positiefje,
Lastig hé, mensen die altijd iets negatiefs zien in zaken?
Voor mij herkenbaar, mijn moeder doet dit ook. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat mensen die bepaalt gedrag vertonen, in een soort comfortzone zitten. Het is zo ingesleten dat ze zich er helemaal niet bewust van zijn dat ze altijd negatief zijn. Het is een gewoonte geworden.
Mijn hele leven worstelde ik met dit gedrag van mijn moeder, zeker ook omdat ze dit ook doet waar de kinderen bij zijn. Zeggen wat je er van vindt draagt niet bij omdat er dan een soort strijd ontstaat. Ze voelt zich dan aangevallen, ook al is dat niet je intentie en dat gaat dan ten koste van je eigen energie. Je eraan ergeren kost ook jou energie en de vraag is of je dat wilt laten gebeuren.
Inmiddels heb ik een modus gevonden, hoe ik hier mee omga. Ik hou het helemaal op mijzelf. Als ik merk dat ik er last van heb, geef ik aan hoe ik mij voel of stel ik een vraag. Als het over iemand anders gaat, zoals de ijsjes, dan zou ik vragen: Hoe moet deze persoon zich nu voelen na deze opmerking? Je zult zien, dan heeft ze kortsluiting en zal ze proberen van het onderwerp weg te komen. En dan gewoon je vraag herhalen zonder in te gaan op wat ze allemaal roept. Hiermee trigger je haar bewustzijn.
En als het bijvoorbeeld over de vakantie van jou gaat en daar iets negatiefs over zegt, dan zou je kunnen aangeven: Schoonmama, als jij dit zegt, ontstaat bij mij het gevoel dat je het ons niet gunt om het naar de zin te hebben.Ik weet dat dat niet je intentie is, maar dat is wel wat er gebeurt.
Mijn moeder zegt altijd met een ondertoon dat ze ons te weinig ziet of eenzaam is. Eerder voelde ik mij dan heel verantwoordelijk en ging ik, ten koste van mijzelf, dit proberen voor haar op te lossen. Tegenwoordig geef ik aan: Mam, als jij dit tegen mij zegt, dan krijg ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben en daar heb ik last van. En raad eens? Ze schrok daarvan en is zich meer bewust geworden van haar gedrag. En tegenwoordig geef ik steeds terug wat iets met mij doet en ze reageert heel begripvol. Ze probeert het wel los van haarzelf te zien, maar dat accepteer ik gewoon. Ik ben al blij dat ze mij nu hoort. Stap voor stap gaan we vooruit.
Ten aanzien van je man, ik begrijp dat hij zo reageert en het heeft geen zin om tegen hem te zeggen dat hij anders moet reageren mbt de vakantie of welk onderwerp dan ook. Hij komt dan tussen 2 vuren te staan en dat is ook niet wat je wilt. Je kunt er het beste voor hem zijn en hem helpen om open vragen te stellen zonder oordeel of aan te geven wat het met jou doet. Iets in de trant van, goh het valt me op dat je richting je moeder minder positief bent over de vakantie, hierdoor krijg ik het gevoel dat je de vakantie minder leuk hebt gevonden dan ik dacht. Gewoon op een rustige manier zeggen, zonder aanvallend te zijn. Als hij dan uitlegt waarom, reageer dan begripvol (als hij rekening wil houden met de gevoelens van zijn moeder) en vraag hem wat het met hem doet. Wees dan constant begripvol en oordeel niet. Zo voelt hij dat je er voor hem bent en serieus omgaat met zijn worsteling richting zijn moeder.
Als hij niet eerlijk naar jou toe is over zijn beleving, blijf dan rustig en reageer begripvol. Zoiets als: Jemig, wat vervelend voor je. Ik was mij daar niet van bewust. Vraag hem vervolgens wat hij graag anders zou zien zodat jullie daar de volgende vakantie rekening mee kunnen houden.
Zo hou je verbinding en leg je de energie bij de ander zonder jezelf tekort te doen.
Het is lastig om dit op papier goed uiteen te zetten, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.
Warme groet,
Believe
Believe
Mooi geschreven en uitgelegd!