Altijd negatief

Tonny

"Mooi dat ze daarnaast wel behulpzaam en gul zijn. Dat geeft een beetje moed dwars door alle slechtigheid die je vader overal en altijd vermoedt. Apart dat hij er dan ook maar gewoon aan meedoet, dat helpt de gerechtigheid geen stap verder - dat ziet hij kennelijk niet?"

Ja gek hè, ik heb me wel eens afgevraagd of dat een gevalletje 'zo de waard is...' is. Afgelopen weekend ook nog, toen ging het over een partytentje dat ergens stond op een evenement om mijn werk droog te houden. Het tentje stond op foto's en mijn vader vroeg of dat mijn tentje was. Ik wist niet van wie dat tentje was, dus mijn vader vond dat ik het best had kunnen meenemen want anders deed iemand anders dat vast wel, misschien wel die kerel die er aldoor bijstond op de foto's. Toen ik het daar niet mee eens was, stak hij nog een verhaaltje af over de voetbalclub van vroeger, waar ze elk jaar dergelijke spullen opnieuw moesten kopen omdat iedereen zich wat toeëigende en dat dat ook al zo slecht was. Hij heeft vroeger zelf altijd dingen van het werk meegenomen: kopieerpapier, gereedschap e.d. Vroeger dacht ik altijd dat dat gewoon mocht, spullen van je werk meenemen, maar dat is natuurlijk diefstal. Maar dat vindt hij toch iets anders.
Een ander ding is dat hij ontzettend klaagt over z'n pensioen. De vut-regeling bestaat niet meer, dus hij vindt dat hem groot onrecht wordt aangedaan omdat hij op zijn 60ste nog steeds werkt, eigenlijk trekt hij dat fysiek niet meer. Daar werd ik echt enorm sjagrijnig van, mijn vader wond zich er ook zodanig over op dat dat heel slecht was voor z'n gezondheid. Pa en ma hebben geld genoeg in het buitenland op de bank staan, maar nee.. ze hebben het zo slecht en pa wil niet minder werken voor minder geld want dat is zonde van al dat geld op de bank. Daar hebben we het dus niet meer over. En zo praten we over wel meer dingen niet meer. Waarschijnlijk praten we in het vervolg ook niet meer over partytentjes en zo blijft er steeds minder gespreksstof over.

Misschien dat terugklagen wel helpt bij mijn moeder, ga ik eens proberen:-)

het zijn wel m'n ouders

misschien ben ik truttig of ouderwets.... ik vind het niet zo makkelijk om tegen m'n ouders in te gaan in die zin. Heel lomp gaan terugklagen dat alles zo vreselijk is, enorm cynisch lopen doen. Het zijn wel m'n ouders, zeg maar.

Jutta

negatiever meedoen helpt hier niet. Anders weten ze het altijd wel weer om te draaien dat hun het toch slechter hebben. Tja het gaat nu wat beter, maar man wat een tijden heeft mijn gezin gekend (2x levertransplantatie, jongste te vroeg en veel in ziekenhuis gelegen, schoonmoeder pas overleden). Al met al niet het minste. Dan nog weten ze ervan te maken dat haar hartinfarct zo erg was. Iedereen kan kan bij wijze van spreken weer alles en zij niets. Dat ze alleen achter haar pc zit en vervolgens weinig erop uit trekt, ziet zei niet als probleem. Zij kan immers niets. Tja...... dan ben ik er klaar mee.

Moeder ook

Op de vraag Waarom mensen zo doen/denken, is denk ik geen antwoord. Mijn moeder is er ook zo een, alleen verstopt ze het in een beleefd sausje, liefst als goedbedoeld advies, met een nep-lachje. Van spullen tot mensen, er is altijd wel iets niet goed. Bosje bloemen: jammer dat ze de doornen aan de rozen hebben laten zitten. Eten gekookt: lekker kind, maar de volgende keer kun je beter een ander kruid erin doen. Kleding: leuk hoor, wel een beetje kort, te warm, te koud.... Mensen: aardige man maar hij zou zich beter kunnen kleden. Leuke meid, maar dat accent zou ze moeten afleren. Kamer geverfd: zo, nu nog meubels en kussens in de goede kleur erbij (want er mist nu wel weer wat). En zo gaat het maar door. Ook naar haar eigen kinderen en daar hebben we best last van gehad en hard moeten werken om onszelf gewoon 'goed' te vinden zonder dat eeuwige gevoel dat het toch wel beter had gekund. Heel ondermijnend voor je gevoel van eigenwaarde en ik doe heel, heel erg mijn best niet hetzelfde bij mijn zoon te doen. Gewoon een compliment, en verder niets.
Ik ben er uiteindelijk wat van gaan zeggen tegen m'n moeder. Iedere keer als ze zo'n opmerking maakte, erop gewezen want als wij (kinderen) het niet doen, wie dan wel? (moeder is weduwe). Er iets van zeggen heeft er in ieder geval toe geleid dat ze zich er iets meer van bewust is wat ze doen maar het zit zo in haar systeem, dat het er nooit meer uit gaat. En, haar excuus is toch dat ze het 'goed bedoelt.' Het is 'advies'. En 'niet negatief bedoeld'. Zucht.

mijn moeder

Mijn moeder is ook zo iemand van het half lege glas. Zo is ze altijd geweest. Ik heb haar heel lang vermeden, niks gezegd etc. Toen ik weer eens over mijn moeder aan het kalsgen was tegen een vriendin, zei ze, dat ik in feite hetzelfde deed. Mijn moeder kon niets positiefs in mijn ogen doen en ik klaagde daarover. Toen ben ik eens gaan denken. In het geval moeder had ze helemaal gelijk. En toen ook nog eens de moeder van iemand overleed en mijn moeder een bepaalde leeftijd bereikte, besloot ik het anders te gaan aanpakken. Zolang heeft ze niet meer en mijn vader is een lieverd en die zag ik nu ook niet meer of in ieder geval, niet genoeg.
Ik ga nu gedeeltelijk mee en buig het om. In het geval van het ijsje zou ik tegen haar zeggen (op dezelfde luidheid) "Wat jammer nou dat jij net een te klein ijsje hebt gekregen met de verkeerde saus. Kom, dan gaan we naar de verkoper en dan gaan we dat vertellen en een grotere vragen." Dan zegt ze: "Ssst, nee, dat doen we niet. En zachtjes, de mensen kunne ons horen" en dan is het gezeur afgelopen want ze gaat toch niet terug. Als ze in het openbaar over iemand zit te praten, zeg ik hetzelfde:"Als jij dat zo vindt, dan gaan we het haar/hem vertellen. Misschien kan hij/zij er wat mee. Kom mee" en dan sta ik op en maak een lopende beweging richting die persoon. Dan trekt ze me aan de arm en zegt ze:"Doe niet zo raar." De eerste keer dact ze dat ik het niet zou doen. Toen zei ik tegen die persoon dat mijn moeder wat wilde zeggen. Die persoon liep mee en mijn moeder kon nog net uitbrengen waar die persoon haar jas had gekocht want die vond ze zo mooi. Dus ze weet het wel. Tegenwoordig houdt ze zich in met mij erbij.

haha, Kitty

da's een goeie:-) Moeder tegen de verkoper laten zeggen dat het ijsje te klein is! Ga ik onthouden.

sukran

Mijn moeder is ook zo, die is tamelijk perfectionistisch dus het kan altijd beter. Ik neem het maar niet serieus, haar opmerkingen gaan soms zover dat het belachelijk wordt. Wij zijn bijvoorbeeld een keer verhuisd en er kwam behang in het nieuwe huis. Het behang zat er superstrak in op 1 baan na, die maar liefst 2 millimeter was versprongen. Ook nog op een plek waar toch wat voor kwam te staan, maar mijn moeder zag het en was van mening dat die baan opnieuw moest! Is het eten wat je gekookt hebt lekker, dan moet ze nog wel even zeggen dat er een vieze vlek op de buitenkant van de pan zat. Dat werk:-D

Mijn buurvrouw is daar een variant op. Ontzettend lief mens verder (de buurman ook trouwens), ze willen altijd wel oppassen op de kinderen , ze heeft altijd een luisterend oor maar ik kwam er altijd een beetje depri vandaan. Toen kwam ik er achter waar dat aan lag: bij alles wat je vertelde wist zij het beter, hadden zij dat vroeger anders aangepakt en ga zo maar door. Ze hebben kinderen van mijn leeftijd en die zijn perféct, heel erg. Ze zijn begaafd in allerlei opzichten, hebben interessante reizen gemaakt, heel nobel ontwikkelingshulp verleend, etc etc. Buurvrouw handwerkt veel en ik vind het ook leuk om te breien/haken; kreeg ik een terloopse opmerking dat mensen van mijn leeftijd daar doorgaans helemaal geen tijd voor hebben omdat ze aan hun carrière moeten werken, zoals haar dochter die dus niet handwerkt. Vertel je ze hoe het op vakantie was geweest nadat zij voor de plantjes en de post gezorgd hebben, krijg je standaard een verhaal van hún vakantie, dat zij daar ook waren geweest, maar zij deden het natuurlijk zus of zo (lees: beter). Veel verkapt ongevraagd 'advies' waarvan ik onbewust het gevoel kreeg dat ik het allemaal verkeerd deed.

en dan

Met het risico dat ik het ook beter weet ), maar in het geval van het behang zou ik gezegd hebben:"Ja, het klopt wat u ziet, het is ons niet gelukt het goed te krijgen. Maar u, met uw goede oog, zal het wel lukken dus hier is het behang en het plaksel. Daarna zullen we met veel plezier kijken hoe het wel goed zit en steeds aan u denken, dat u dat zo goed kunt en zo'n scherp oog hebt." En in het geval van de pan zou ik ook een complimentje maken over dat scherpe oog en dat ze je kan helpen met die pan schoonmaken want ja, die pan. Of het eten opdienen in serveerschalen. Als je maar vaak genoeg die dingen zegt, wordt het vanzelf minder.
De verhalen van de buurvrouw zou ik niet opvatten als kritiek, sommige mensen grijpen het verhaal van een ander aan als aanleiding om zelf iets te vertellen. Niet bedoeld als kritiek, eerder als rden tot contact.

en toch

Hoeft het volgens mij niet eens echt te betekenen dat ze ongelukkig is, sommige mensen klagen graag, of doen het uit gewoonte.

Ik ken ook de omgekeerde variant: de overdreven optimist; vakanties zijn altijd geweldig met de mooiste campings, leukste mensen en geen spatje regen. Je zou er bijna jaloers van worden, maar inmiddels weet ik beter...

Buurvrouw van Lieverdje

Ik heb eerder het idee dat je buurvrouw gedrag van haar dochters goedpraat. Dat ze het veel beter vindt hoe jij het doet (maar dat kan ze niet zeggen, want een moeder valt haar kinderen niet af). Misschien vindt ze dat carrière maken wel helemaal niet zo leuk. Ziet ze ze daardoor minder, of zijn haar dochters weinig thuis bij hun kinderen, of zoiets. Kan dat het niet zijn?

Raffie, inderdaad

Dat klagen is een soort van comfort zone.
Schoonmoeder is net terug van vakantie, de camping was matig, het weer was soms te koud en soms te heet (19 graden is veel te koud, 22 is al veel te heet). De kanalen van digitenne waren helemaal van slag dus ze kon geen televisie kijken. Nu had ze eenmaal thuis zoveel op te ruimen en te wassen pff, zucht steun kreun.
Schoonzus zegt: Als kamperen nou zo'n kwelling is, waarom ga je dan nog , neem volgende keer een hotel of zo. Hebben jullie ook nog wat leuks gedaan waar je wat over kan vertellen? Dan is schoonmoeder even uit het lood, zegt niets meer. Om dan na enige minuten verder te gaan over de heerlijke asperges, wat zo'n vreselijke klus was om te schillen.
Als wij dan iets positiefs gaan vertellen om die klaagzang te stoppen weet ze altijd wel een ingang te vinden om over dat omderwerp iets te zeuren/teuten/klagen.
Het is hier al eerder verteld, inmiddels delen we bijna niet meer met haar. Kunnen onze dingen ook geen negatief op halve waarheden gebouwd verhaal worden dat de familie doorgaat.

Kitty

Geweldig die aanpak van jou. Zo zouden wij het ook moeten aanpakken. Zou denk ik heel goed werken want die anderen mogen natuurlijk niets horen.

Jaloers?

Zou het misschien ook komen dat negatievelingen zo klagen omdat ze jaloers zijn? Roep om aandacht ofzo?
Negatieve aandacht is ook aandacht natuurlijk. Maar in ons geval negeren we de persoon dus dat heeft ook geen effect.

Niet meeklagen

Mensen die regelmatig negatief uitlaten, reageren vaak zo omdat ze dan aandacht en de respons krijgen. Ik merk dat negatievelingen ook vaak klagen over anderen. De lijn tussen klagen over anderen en het praten over de problemen van die anderen ( met dank aan het meeklagen), is erg dun. .Meeklagen kan dus riskant zijn. Voor je het weet, hoor je via de tamtam dat jij een negatief ingesteld persoon bent.

Let maar op hoe die negatief ingestelde mensen vereenzamen. Hun manier van reageren leidt tot verwijdering van famiie en kennissen en groeit uit tot eenzaamheid. Het is een vicieuze cirkel; negatief reageren, minder bezoek, dan daar weer over klagen zodat er nog minder bezoek komt. Wat ze nu echt wilen is aandacht.
Dus zelfs als schoonmoeder een weekend meegaat, valt er toch wat te klagen. Ze is gefocused op haar behoefte om aandacht.

Dat eigenachap is niet snel om te draaien. Dat slijt alleen als je haar dagelijks opzoekt ;-),

Positiefje

Ik had je post over het hoofd gezi, we zeggen deels hetzlfde.

Maar hoe bedoel je negeren? Ga je er niet op in of negeer je haar als persoon. Dat laatste leidt weer tot verwijdering van de familiebanden en tot. Eenzaamheid.
Het is best lastig: Of je zit met kromme tenenkritiek te negeren of je geeft aan die kritiek niet te willen horen en anders te vertrekken.
Soms doe ik het laatste, maar dat hangt er ook van af hoeveel energie ik te over heb.
Ik merk wel dat als ik er iets van zeg, er vaak gereageerd wordt met ' Sorry , ik had het niet in de gaten.'

Hahaha Kitty

Erg ludieke actie Kitty, maar de vraag bij dit draadje blijft bij mij wel een beetje: vanwaar die blijvende drang om iemand te veranderen? Waarom stoort andermans gedrag zo dat het onmogelijk is gewoon te accepteren dat iemand zo is?

accepteren

'Waarom stoort andermans gedrag zo dat het onmogelijk is gewoon te accepteren dat iemand zo is?'

Ja, daar zeg je zowat.
Elk gedrag heeft een zekere invloed, of dat nu positief of negatief is. Mensen zijn geen playmobielpoppetjes. Als je volop energie hebt om mee te bewegen kun je een passende reactie tevoorschijn toveren bij mensen die je niet zo makkelijk liggen; als je moe of gespannen bent dan lukt dat niet en ga je je ergeren dat iemand toch altijd zus-en-zo grrr.

Te negatief en te positief vinden veel mensen in die mate lastig dat ze het graag zouden veranderen. Maar ja. Verspilde energie, zoals deze draad toont.

waarom iemand veranderen? Ik kan alleen voor mijn ouders spreken, ik zou willen dat ze wat positiever in het leven stonden. Ze zijn best eenzaam en ik ben enig kind ook nog. Ze hebben een stel vrienden, mijn vader is merendeels ziek thuis van het werk en mijn moeder is huisvrouw en schenkt koffie in een bejaardentehuis. Het is niet echt tof dat zelfs je eigen dochter niet staat te springen om op bezoek te komen. Die eenzaamheid komt echt wel door dat wantrouwen van mijn vader en het stomme geklets van m'n moeder (dat ook steeds erger wordt). Ze (vooral mijn vader) zijn van mening dat echte vrienden niet bestaan, die komen alleen omdat ze wat van je nodig hebben en andersom krijg je nooit wat terug. Mijn moeder is dus vrijwilliger in het bejaardentehuis en iemand van daar noemde mijn moeder zomaar 'haar vriendin'. Dat kon mijn moeder niet geloven, hoe kon ze nou iemands vriendin zijn? Ze wou al bijna het contact verminderen want ze zocht er weer wat achter. Zielig toch? Vroeger moest ik ook wel eens kinderen die voor mij aan de deur kwamen wegsturen, want die kwamen toch alleen maar omdat ze niemand anders hadden om mee te spelen. Dat waren dus geen vriendjes, vonden ze. Toen had ik het niet zo door, maar achteraf vind ik dat behoorlijk verdrietig:-( Gelukkig is het met mij aardig goed gekomen!

kitty

daar ben ik dan toch weer te lief voor, vrees ik. Van die sneren in de trant van 'doe het zelf als jij het zo goed weet', ik vind dat niet leuk. Ik heb al medelijden met mijn moeder dat ze zo is, met al dat geklaag en een diep laag zelfbeeld en dan moet ik alles ook nog gaan corrigeren wat ze zegt. Wel eens gedaan hoor (met dat behang toevallig) maar daar wordt het niet gezelliger van.

Ik ziet hier ook aardig te klagen merk ik.....:-) Maar het houd me wel bezig. M'n ouders worden een dagje ouder (zo oud zijn ze nog niet, maar fysiek gaat het achteruit) en ik voel me wel een beetje verantwoordelijk voor ze.

Aardig te klagen

Wilde al op een paar dingen reageren had ook al wat getypt en toch maar weer gewist, omdat het zo'n klaagzang werd.
Jaloers dat zou zo maar kunnen bij de negatieve persoon in mijn omgeving.
Neerwaartse spiraal? Zeker! Door al dat geklaag komen wij als kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen heel wat minder dan eerst, waardoor het geklaag toeneemt over het weinig komen, waardoor wij nog minder daarheen gaan.

Tank

Met medicijnen spotten, is niet grappig Positiefje.===

Ach, ik vind dat je dat ook niet te zwaar moet nemen. Inmiddels slikken man en ik beiden medicijnen om het er nog een jaar of 30 levend vanaf te mogen brengen en ik spot ook wel eens met pilletjes.

sneren?

Nee, ik vind het niet sneren. Het is misschien wel bedoeld als kritiek maar niet negatief gesteld, het is juist positief gesteld in de vorm van een compliment. En iedereen vindt een compliment fijn. En zeker niet in de trand van "doe het zelf, als jij het zo goed weet". Dat zou ik nooit zo tegen haar zeggen, dan is alles wat we net wankel hebben opgebuwd weer weg. Als je dat denkt, dan heb ik het helemaal verkeerd uitgelegd.
Bij mijn moeder en mij werkt het zo: ze klaagt of levert commentaar. Ik geef er een positieve draai aan en buig het negatieve om naar iets positiefs waardoor zij er over na gaat denken. Zij stapt er dan uiteindelijk over heen en ik daardoor dus ook. Dat werkt niet bij iedereen zo, dat realiseer ik. Bij mijn moeder en mij werkt het uiteindelijk relatiebevorderend. Zij ervaart het niet als kritiek want ze krijgt een compliment, ze is milder daardoor, minder geneigd kritiek te geven en ik kan daardoor beter met haar omgaan. Mijn moeder heeft ook niet veel zelfvertrouwen maar zij krijgt complimentjes en zegt dat ook wel eens. "Jij zegt dat ik de dingen zo goed zie". Ze ervaart onze relatie tegenwoordig als goed. Dat had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht.

veranderen

Nee, ik wil mijn moeder niet veranderen. Ik wil de sfeer prettiger hebben. Ik wil niet meer de hele tijd op eieren lopen maar ik wil ook op zijn tijd wat fijnere gesprekken hebben. Ik merk dat ik mijn houding tov haar heb verandered. Ik trek het me niet meer persoonlijk aan. Ze hebben niet meer zo lang en ik wil mijn vader wel zien, dan zal ik de verhouding met mijn moeder moeten veranderen. En ik heb gemerkt dat dit zo voor ons werkt. Meestal dan. Maar misschien is dit ook veranderen?

Niet te lang oppotten

Mijn ervaring met 'geklaag', of een ander het nu doet, of ik zelf, is dat je er zo eerlijk mogelijk mee om moet gaan. Via een grapje, of een serieuze opmerking toch maar duidelijk maken dat al dat geklaag ook niet leuk is. Dat is niet makkelijk om te incasseren of uit te delen, maar als het te bont wordt, moet je wel eens wat. Juist als je het gaat oppotten, waardoor het er als een explosie uitkomt, komt het er totaal verkeerd uit. Ik schrijf dit zo makkelijk, maar ik ga ook genoeg de fout in.

juist van die posi pensionados

Goh, wat ben ik een gezegend mens. Hier een moeder die het niet kan laten om bij de ergste ellende slechts een kleine dip te beleven. Ik ben eerder negatief dan zij en voel me daar soms schuldig over. Laatst werd er voor de vierde keer bij haar ingebroken. Mijn moeder huilt een dagje, is toch alles al kwijt, belt een stuk of wat mensen op om het huis extra te beveiligen en leeft weer verder als altijd, alleen, in een afgelegen huis. Weggaan? Nee, kind het is hier zo heerlijk! Heerlijk? denk ik dan. Ik zie dan op een gegeven moment echt wel inbrekers naast mijn bed. Heb wat meer fantasie dan mijn moeder, zeg maar, Mijn moeder gaat door met haar leven, geen probleem. Ze is 76 en superdruk. Nooit bang. Hooguit een dagje verdrietig. Ze heeft veel verliezen meegemaakt maar werd op haar zestigste weer hevig verliefd. Heeft al 16 jaar een superlieve latrelatie. Ik ga niet zo geweldig oud worden als mijn moeder. Ja, das best negatief gedacht van mij.