Abortus en relatiebreuk

Antwoorden

Ik heb mijn advocaat reeds gesproken en zal ook in afwachting van hem gaan handelen. In de nog geen paar dagen contact zijn de rollen volledig omgedraaid. Hij plaatst zich in een slachtofferrol en na een uitvoerige betoog waarin ik de aanvaller ben alsmede de oorzaak voor alles wat er gebeurt is - is zijn fout: niet opgewassen zijn tegen de verleiding om met mij te communiceren. En ik was gaan geloven; ik stuurde zelfs beelden van een fantastische echo.

Wat ik ga doen: verder gaan met mijn leven. Zeker hoort daar genieten bij! Mocht hij eens aan de deur staan dan weiger ik hem binnen te laten. Bij doorzetten bel ik de politie en dat doe ik echt. Wellicht ben ik er veelste laat mee, echter zie ik nog veel meer ellende op de weg bij verzachting en kieren op binnen te sluipen.

Waarom

Het is allemaal nogal wisselend.
Je zegt eerst: 'Hij wenst contact te normaliseren en bij geboorte erkenning. Tevens wilt hij een omgangsregeling aangaan met tussenkomst van een derde zodat wij geen contact hebben.' Dat laatste is wel vaker een oplossing als twee ouders wel een kind hebben, maar absoluut niet met elkaar door een deur kunnen.
'Alsof dit weer een plan is om wel die zeer gewenste abortus door te drammen bij mij. ' Ik probeer te begrijpen hoe je aan deze gedachte komt. Vermoedelijk gaat het zo: hij wil mij gek maken en aantonen dat ik een labiel persoon ben, zodat de abortus doorgevoerd kan worden. In elk geval klopt dat voor geen meter. Zelfs labiele mensen kunnen een kind krijgen en niemand, maar dan ook niemand kan gedwongen worden tot een abortus.
Jullie krijgen een kind. En dat kind heeft twee ouders. De relatie tussen de ouders is conflictueus en niet stabiel. Maar daar moet het kind niet onder gaan lijden. Zorg dus dat je zo goed mogelijk een regeling treft, waardoor jullie allebei ouder kunnen zijn en de onderlinge conflicten geen rol meer spelen. Eventueel ga je naar de huisarts toe, legt hem d esituatie uit en kijkt waar jullie hulp kunnen vinden, bijvoorbeeld bij maatschappelijk werk. .
Ik heb wel een vraag: 'Mocht hij eens aan de deur staan dan weiger ik hem binnen te laten.' Waarom eigenlijk? Een andere mogelijkheid is dat je zegt: ik wil wel praten, maar niet hier, en dan samen naar een openbare gelegenheid gaan. Kontakt afhouden maakt het vijandbeeld alleen maar groter, over en weer.

Tsjor

Openheid

Tsjor

Uiteraard is dit niet de zwangerschap, het ouderschap of kort gezegd de relatie met mijn medemens die ik op het oog had. Zo ben ik helemaal niet als persoon, het druist volledig tegen mijn normen en waarden in.

Ik heb de communicatie willen aangaan maar deze wordt door hem aan de kant geschoven als enkel over de mail. Onder zijn voorwaarden zullen we gaan communiceren en wanneer hij er klaar voor is. Dit kan zijn inziens nog een enkele weken gaan duren. Ik heb al eerder aangeboden gesprekken te starten met een derde onafhankelijke persoon er bij. Hij staat hier niet voor open nog sterker wij zullen nooit gesprekken hebben is zijn eenzijdige conclusie weer.

Over de vraag zijn verantwoordelijkheid in het patroon wat zich herhaalde maar nu dus veelste lang voorduurt: het wegblijven en in afwachting laten van niet enkel mij maar ook mijn kind. Hier is advies over uitgebracht en dit slaat hij af als mijn verantwoordelijkheid immers niet zijn probleem. Hij bracht de eerste tekening bij hun eerste ontmoeting terug. Onverantwoord, goed dat ik het heb kunnen verbergen. Mijn vraag is een stabiele steevast keuze, zodat ik ook weet waar wij aan toe zijn. Echter is hij hier nog niet over uit.

En na raadpleging van inderdaad onafhankelijke personen is toch wel de raadgeving om dit af te houden van ons. Bescherming van mijzelf, mijn thuis of het belangrijkste mijn kind(eren). Het is geen geweld wat zichtbaar is maar onzichtbaar in psychische vorm wat bij kieren en gaten levenslang zijn ellende kan uitoefenen op allen.

Het is de wispelturigheid/ veranderlijkheid wat was en nu ernstiger is. Hij heeft zelf uitgesproken niet in staat te zijn vader te kunnen worden. Hij schrijft dat dit een oeroud ondoordacht spel is van handelingen in de zorg van een kind waarin hij niet bij betrokken wil zijn. Jouw keuze, jouw kind. Mij zul je nooit zien. Een kind maakt niet dat ik blijf. Ik moest een miskraam krijgen en weet ik veel wat. Nog geen weken later is het weer een andere keuze voordragen. En nog geen drie dagen later is het weer in weken spreken over een nog te gaan maken keuze. Zo spreekt hij uit niet te gaan bijdragen in de zorg als ook nooit de afstand wekelijks te willen afleggen van stad naar stad. En dan nog een abortus die ik zou moeten doen. Immers is het nog niks, leg het maar op tafel en kijk maar of het wat doet. En dan spreek ik niet over de uitingen gericht aan mij. Ik kan hem niet serieus nemen. Aan de telefoon was er een positieve flow en grappen die bijna flirtend zijn. Én dat is wat ik bedoel te zeggen; hij is toe aan hulp, focus op verandering bij zichzelf en eerlijkheid in de aanname van feedback die hij jarenlang krijgt van zijn omgeving. Iedereen heeft het bij het verkeerde eind. Als moeder zegt: hij is achterdochtig, heel somber, negatief, zou eens naar een psycholoog moeten, afstandelijk en veel meer dan is zij de persoon die afgeschoten moet worden. Worden er punten uit het verleden opgevoerd die dit kunnen ondersteunen.

Tsjor. Het is heel veel, daarom moet ik mijn deuren sluiten. De communicatie wordt gedwarsboomd door - alle problematiek - die mijn inziens nog een afgebakende omgangsregeling mogelijk maakt. Het gaat boven mijn petje allemaal en bovendien ben ik niet meer zijn redder.

Tsjir

Als een man zo nadrukkelijk en intimiderend laat weten geen trek in een kind te hebben, hoe zie jij het dan voor je dat hij ouder wil zijn? Maar ook mág zijn?

Ik ben het met Moe eens dat ze de man niet meer in haar huis moet toelaten. Ik zou hem niet vertrouwen. Als hij wil praten, kan dat in een openbare gelegenheid, of in de spreekkamer van deze of gene.

Ik ging in op 'Als hij voor de deur zou staan....' Dat is een situatie waarin hij wel wil praten of kontakt wil.

Tsjor

Contact

Hij wilt nu ook contact maar onder zijn voorwaarden die komen en gaan tevens noch verantwoord of rechtvaardig zijn. Hij geilt zelfs op contact en kan de verleiding niet weerstaan schrijft hij. De reden dat er telefonisch contact poging gedaan werd was nadat ik na de 100e keren - afstand doen van kind en mij - schreef dan haal ik je gegevens als vader weg bij de verloskundige en zul je ook geen bericht ontvangen van de geboorte. De eerste vraag aan de telefoon was ook: 'Waarom schrijf je zoiets en dreig je alles weg te nemen? Daar heb je het recht niet toe. Wat maakt dat je dit doet? Naar aanleiding van wat? Je bent onberekenbaar.'

Je kunt heel veel berichtjes maken met verhalen over hoe terecht het is dat je de strijd voert en hoe erg hij is. Maar uiteindelijk zal toch het beslissende zijn, je antwoord op de vraag hoe je uit de strijd komt.

Tsjor

Pas op de plaats

Wat een verhaal! Heb je al zijn wispelturige berichten op papier (sms/mail e.d.)? Ik zou ze goed bewaren, voor het geval je nog eens voor een rechter moet aantonen hoe hij erin staat. Wat dat betreft is het prima om alleen per mail te communiceren. Desoods schrijf je zelf op wat er gebeurd is, zoveel mogelijk met data erbij.
Ik zou je aanraden nu een pas op de plaats te maken en rust te nemen, even niets naar hem toe, concentreer je nu maar op je eigen welbevinden en daarmee dat van de baby.
Als je moet communiceren, dan zou ik naar hem toe alleen zakelijke, niet-emotionele mails sturen. De emoties kun je hopelijk ergens anders kwijt. Als hij een spelletje speelt, kun je verwachten dat hij elk verkeerd woord zal misbruiken. Dus als je een mail stuurt, wik en weeg je woorden dan, slaap er een nachtje over, en laat misschien iemand meelezen om alle emotie eruit te halen.

Veel sterkte.

Contact als machtsspel

Ik lees nu pas #32. Als hij zegt te kicken op contact, weet dan dat het een machtsspelletje is. Weet ook dat je niet hoeft te reageren. En ook dat als je wel reageert, je best een paar dagen mag wachten. Het is beter om niet meer te dreigen, niet meer te argumenteren, niet meer emotioneel te reageren, niet meer te happen. Want dat is wat hij wil, jou op stang jagen, dat is voeding voor zijn poging om macht over jou uit te oefenen. Geef hem die lol/bevrediging niet. Je kunt als het echt nodig is droog zakelijke dingen mailen (zoals op dag x op tijdstip y een afspraak bij de rechtbank), maar verder niets. Dit klinkt als een ingewikkelde man die je maar beter op afstand houdt.

Laten we wel wezen: eerst eist hij abortus en weigert hij contact, dan eist hij contact maar weigert contact met een mediator erbij (dat vind ik een veeg teken), en als je zegt dat je hem niet meer met de baby zult lastigvallen, is het ook niet goed. Wie is er dan onberekenbaar? Nogmaals, ga die discussie niet aan, weet gewoon voor jezelf dat dit geen passende vader is. Zo ga je toch niet met je zwangere (ex-)vriendin en een baby om?

Tsjor

Als zo'n man aan de deur zou staan, zou ik de deur liever niet open doen.

Algemeen

Het is een machtsspel of een strijd waar ik er boven gaan staan. Het is helemaal waar dat het een ketting aan reacties maakt waar ik absoluut niet gelukkiger van word. Mijn inziens verkeert hij in een crisis zelfs zo dat hij echt geen weet heeft van wat hij schrijft of vertelt. Het gedrag is mijn inziens terug te voeren naar zijn verleden. Niet voor mij, maar voor een stabiele vaderrol zal hij echt hulp moeten aanvaarden. Al is het maar één keer, echter zie ik dit niet gebeuren. De aversie er tegen is dermate groot.. Ik ben ook maar een mens en moet naast mijn ervaringen van hem als ook een hele lieve man toch kunnen plaatsen waarom ik de deuren wil sluiten. Ik wens dat we aan tafel kunnen en spreken over wat werkelijk telt hier. Een mens, twee mensen ofwel mensjes. En dat maakt mij de leeuwin aan de deur. En of ik dit wil? Allesbehalve niet. Ik wens samen te kunnen winnen voor hun. Mijn kind is mijn eerste kind en mijn buikbaby mijn tweede kind straks. Ze zijn onafscheidelijk van elkaar. Ik zal dan ook enkel een regeling wensen waarin aan beiden belangen gedacht is. In de praktijk is het niet mogelijk een baby als een tas mee te pakken. Een peuter ook niet. Een kleuter wellicht eens een dagje. Dus zullen we echt de verbintenis moeten aangaan samen. Een relatie? De koek is op ofwel het vertrouwen. Zo vind ik van het achterlijke om een maildossier aan te leggen. Nog veel triester is vertellen de communicatie te willen normaliseren maar dan enkel over de mail. Dus de conclusie zou zijn voor nu en langer: tijd en ruimte. Eens zien wat het gaat brengen. Mijn leven is vol met geluk dus aan mij de uitdaging daar bij te blijven.

Ik zou het omdraaien

Je bent emotioneel erg afhankelijk van hem en zijn input (wel begrijpelijk hoor, gezien de korte tijd waarin dit alles speelt en de enorme wisselingen in zijn gedrag en aanwezigheid), maar op deze manier laat je je veel te zeer door hem leiden.

Ga denken wat jij wilt. Dus maak een plan op jouw voorwaarden, hoe jij het ziet zitten. Je hebt nu gemerkt dat je beter niet emotioneel kunt zijn bij hem. Communiceer dan ook per mail, wat maakt het uit. Maak een lijst bv. van op welke voorwaarden hij toch vader kan zijn.

Want je kunt een kind niet zomaar zijn vader ontzeggen. Hoe je het ook wendt of keert, deze man is de vader van je baby...
Er zijn denk ik nu genoeg mensen weten dat deze man de vader is van jouw kind. (arts, grootouders, verloskundige...) ik denk niet dat je zomaar deze vader kunt loskoppelen van zijn kind.

Wat jij zegt: ik zal enkel een regeling treffen waarin aan beiden belangen gedacht is... gaat hier niet op. Dat kun jij wel willen, maar het werkt niet zo. Hij is niet de vader van jouw beide kinderen. Hij is de vader van de groeiende baby in jouw buik. Niet alleen de toevallige leverancier van het zaad. Doordat het zijn zaad is heeft hij al recht op vaderschap. En zeker nu bekend is dat hij de vader ook is, mag je hem dat niet ontzeggen (en je kind trouwens ook niet).

Dat is niet wat ik vind, dat is gewoon de wet. Zo is dat in Nederland geregeld. Los daarvan, denk ook aan je kind. Het is de vader van je kind. Elk kind wil een vader. Jij kunt niet bepalen hoe die vader moet zijn.

Zie het positief: eerst wilde hij helemaal geen contact, en nu al wel weer, maar dan via de mail. Ga daar gewoon rustig in mee, scheelt ook stress voor jou. Als hij nare dingen schrijft, negeer je ze, als hij constructieve dingen schrijft kun je er iets mee doen...

Mirreke

Goedemorgen,
Ik geloof dat je enkele belangrijke punten gemist hebt. Ik wil niet het vaderschap afnemen, mijn wens is een stabiele vaderrol nagenoeg is hij er zelf nog niet over uit. De onvoorspelbaarheid vind ik onverantwoord tav mijn kind en mijzelf. Het communiceren over de mail is geen gewone manier van, het lijkt op het aanleggen van een dossier. Dus eens een telefoongesprek dan volgt er een subjectief verslag in mijn mailbox. Zo hoort het niet, ik kies er voor boven alles te staan. Mijn vertrouwen in een stabiele omgang is er (voorlopig) niet meer. Ik zie met zijn temperament nare dingen gebeuren aan mijn thuisfront. Al is het maar de stem verheffen of met spullen gooien. In mijn huis is daar geen ruimte voor. Zolang hij in deze "crisis" zit en geen weet heeft van wat hij communiceert of doet dan is het tot aan de deur en niet verder.

'Ik geloof dat je enkele belangrijke punten gemist hebt. Ik wil niet het vaderschap afnemen, mijn wens is een stabiele vaderrol.'
Ik geloof dat je ook een belangrijk punt mist: hij is vader, niet op jouw voorwaarden. Jij bepaalt niet hoe zijn vaderrol eruit ziet. Het is geen rol, het is een biologisch gegeven.
Zo kan hij niet bepalen hoe jij moeder moet zijn en of je wel moeder mag zijn: hij kan en kon je niet dwingen tot een abortus. Daarom ben jij de moeder. Het is een biologisch gegeven. Hij bepaalt niet hoe jouw moederrol eruit ziet en het is daarvan ook niet afhankelijk.
Jij bent moeder (ook al zag hij vooral bezwaren) en hij is vader (ook al zie jij vooral bezwaren).

Tsjor

Moeder ben je, vader niet automatisch

1. Het is jouw lijf, dus als moeder heb jij de doorslaggevende stem bij abortus. Je mag er niet toe gedwongen worden, ook niet door de vader. Andersom mag je ook niet gedwongen worden tot een kind krijgen, ook niet door de vader.

2. Een kind erkennen mag alleen met toestemming van de moeder of met vervangende toestemming van de rechter.

3. Met erkenning is er nog geen gezag, daarover moeten beide ouders het eens zijn. Oftewel jij als moeder moet tekenen voor gezamenlijk gezag en hij als vader moet het willen (tekenen), er kan vervangende toestemming komen van de rechter als jij niet wil en hij wel maar daarbij wordt gekeken naar waarom de aanvraag gedaan wordt en hoe de communicatie loopt.

4. Melding wie de vader is bij verloskundige of huisarts valt onder medisch beroepsgeheim, het is dus niet iets waar de vader rechten aan kan ontlenen.

Punt 1 is al afgehandeld, jij hebt besloten om het kind te krijgen.

Punt 2 en 3 kun je voor je uitschuiven. Vader heeft al aangegeven pas bij geboorte te willen erkennen. Je kunt kijken hoe het tegen die tijd gaat en afhankelijk daarvan toestemming geven voor erkenning. Gezamenlijk gezag zou ik niet over beginnen (ook niet aan beginnen als er geen overleg mogelijk is en al zoveel machtsspelletjes spelen is het een recept voor ellende)

Je zit in een belabberde situatie, vader is niet erg prettig in de communicatie, jullie relatie is gestrand en jullie zitten niet op 1 lijn.
Misschien gaat het beter, misschien niet, dat moet nog blijken.

Je bent niet verplicht om hem op de hoogte te houden van het verloop van de zwangerschap. Mocht je dat toch willen omdat je graag wil dat hij een vaderrol gaat vervullen (en dat is dus niet vanzelfsprekend), dan kun je melden wanneer de echo's plaatsvinden of andere dingen die jij relevant vindt.

Vaders, zeker als ze niet met de moeder getrouwd zijn, hebben een hele zwakke rechtspositie. Of dat rechtvaardig is is een tweede, maar het is de wet. Je kunt het hier nalezen: https://www.rechtspraak.nl/Uw-Situatie/Vaderschap.

Eens met Fransien

Heel bot gezegd is deze 'vader tegen wil en dank' pas officieel de vader als hij de baby erkend heeft. Tot die tijd is hij dan wel biologisch de vader, maar zonder alle rechten. Recht op omgang met het kind kan er al zijn voor de erkenning, maar dat moet dan in het belang van het kind toegevoegde waarde hebben.

Ik vind ook dat je er alles aan moet doen om de band tussen kind en vader mogelijk te maken, maar er zijn grenzen. Ik zou wel eerst de kat uit de boom kijken in een situatie als van Moe, dus eerst openbaar terrein als ontmoetingsplek aanhouden.

Reactie

Ik weet niet wat te antwoorden. Het is ook zoveel allemaal. In de rechtbanken belanden zal ons levenslang de grootste verliezers gaan maken. Noch voor mijn tweede kindje of mijn eerste kindje is dit een vooruitzicht wat mag gaan gebeuren. Wat moeten we ze als persoon meegeven? Is dit de inspiratie waar we mee voor de dag moeten komen?

Juridisch sta ik sterk, tenminste de eerste vier levensjaren en alle punten van Fransien kloppen wel degelijk. Inmiddels is het zo dat hij in weken voor het eerst het woordje 'alsjeblieft' heeft laten vallen. Hij wenst op de hoogte te gehouden worden van de echo en andersom ben ik bereid vragen te beantwoorden. Ik zet het aan de kant, op een geschikte dag zullen er gesprekken moeten komen. De afstand tussen ons maakt het al vrij lastig voor een regelmatige bezoekregeling. Ook over de erkenning en meer zullen we moeten praten. Ik ga dit allemaal invullen met hulp van personen die er voor zijn zodat het wel haalbaar is voor allen.

Hij vreest een vader te zijn als de zijne; meer kan ik niet doen dan hem een kindje schenken waar ik mijn inzet in zal tonen om het wel tot een succesverhaal te maken. Ik wil cirkels doorbreken en hij mag gaan geloven dat hij meer in petto heeft dan het crisisgedrag waar hij niet uit kan breken. Wie weet. Voorlopig neem ik even pauze. Ik houd jullie op de hoogte.

Erkenning

Wat ik lees is dat hij eigenlijk bang is om vader te worden en dat er praktische bezwaren zijn zoals reisafstand.
Hij wil pas na de geboorte erkennen.

Na de geboorte erkennen is prima, dat mag bij aangifte maar kan ook later.
Totdat het kind 12 is hoeft alleen de moeder toestemming te geven.
Nadat het kind 12 is moet het kind ook toestemming geven voor erkenning door de vader.
Je hebt dus jaren de tijd voor die erkenning (tenzij je alimentatie wil).
Mocht de situatie zich heel goed ontwikkelen, kun je daarna nog over gezamenlijk gezag denken, maar ook daar heb je jaren en jaren de tijd voor, dat kan op ieder gewenst moment.

Er is geen haast!

Vader wil graag op de hoogte gehouden worden van de echo's. Als jij dat ook wil is dat prima. Van daaruit kun je op een tempo die voor jullie beide goed is het contact uitbouwen.

Je hebt alle tijd, neem die ook!

Fransien

Dank je Fransien. Geen haast. Vandaag liet de buurvrouw via twee bevriende gyneacologen het geslacht bepalen via de beelden van mijn buikbaby. Het is een lief klein beweeglijk jongetje! Ik heb dit ingesproken in zijn voicemail uit enthousiasme. Ik hoop dat hij het kan waarderen en ik niet gehaast ben overgekomen.

De erkenning en het gedeelde gezag hoop ik samen in goede ontwikkeling van de onderlinge relatie te kunnen doen. Op basis van wederzijds hersteld vertrouwen tussen ons. Ook geen haast, ik wil absoluut geen cent ontvangen.

Update

Update. Gezond en gelukkig zwanger van mijn baby jongen, nog steeds.

Een ontwikkeling doorstaan dat ik niet kan samenvatten in een paar zinnen. Het is een beleving geweest, zal het ook blijven en dat levenslang. Ik ben zielsgelukkig beland te zijn bij mijzelf en hier voor wil waken. Enkel door stappen te zetten, op de weg waar ik al was en niet van kan afwijken. In alle eerlijkheid heb ik, zoveel gekregen van deze 'breuk' dat wij in de tegenstelling beland zijn. Kan ik het uitdrukken als, elkaars taal spreken en elkaar in vertrouwen kunnen omhelzen? In praktische taal; we gaan op gelijke voet verder in de rechten naar ons kind toe. Meer kan ik niet doen, dan in mijn vermogen ligt.