Kind naar basisschool, moeder zenuwachtig vanwege sociale fobie

oefenen

als je een sociale fobie hebt lijkt school me niet de handigste plek om te oefenen. Misschien dat het wel handig lijkt, omdat het nu eenmaal 'moet' maar volgens mij moet het helemaal niet.
Jij kunt ervoor zorgen dat je het grootste deel doet , samen met voorschoolse opvang bijvoorbeeld, of meelopende ander ouders, tot aan de herfstvakantie en dan gaan jullie langzaamaan een methode vinden als ze eventueel toch kan en wil proberen. Stel je voor dat het je vrouw ontzettend tegenvalt (ze is ziek, het is niet dat ze niet wil), dat lijkt me voor kindlief ook niet fijn (natuurlijk kun je aan kind ook wel weer iets uitleggen op haar niveau, maar eignelijk nog maar weinig op die leeftijd).
gr Angela
ps oefenen in elke andere situatie tot die tijd is misschien nu wel aantrekkelijker, nu de schoolsituatie heel concreet wordt. Ik kan me voorstellen dat een beetje 'stok achter de deur' wel fijn kan zijn om dingen iets meer te proberen dan vroeger?

Regie

Ik zou in elk geval de regie bij moeder laten. Niets zo erg als omstanders die allemaal oplossingen aandragen en je kunt er niet aan voldoen en het wordt wel van je verwacht. Gelukkig heeft ze psychische hulp. En vooral klein houden, ook naar het kind toe. Moeder is verlegen.

En als het haar niet lukt regel je zonodig betaalde hulp die je kind haalt en brengt. Misschien een buurvrouw? Of een moeder van school?

Maar de eerste weken meegaan, samen doen, kan genoeg zijn

Aan de juf vertellen?

Dat zou ik dus echt nooit doen. Zo’n juf weet van toeten noch blazen. Is opgeleid om op de basisschool les te geven, maar wat weet zij nou van fobieen, angststoornissen en aanverwante zaken? Zij weet niet hoe ze daarmee om moet gaan en bovendien, dat hoeft zij ook helemaal niet, zij is er voor de kinderen.
Pas als blijkt dat het dochtertje op school problemen heeft met andere kinderen, dan kan het misschien ter sprake komen, alleen als er dan ook aanleiding toe is omdat haar gedrag misschien in relatie staat tot haar moeders gedrag. Maar kom op zeg, je gaat toch geen medische informatie over ouders aan een juf vertellen?

Ik heb ook een medisch probleem. Weten de juffen van mijn kinderen ook niet

ik zou eerst starten

Juf is gewend dat ouders t allemaal nog eng vinden en verlegen zijn dus t zal nog niet opvallen.
Op t schoolplein rondkijken en verder nog niets. Geeft niks, de afspraakjes etc kunnen nog wel een maand of 6 duren. Kinderen hebben dr niet altijd behoefte aan na een hele dag school.

Speelafspraakjes

Daar zijn geen regels voor.
Hier wordt een aantal keren benoemd dat je dat niet hoeft te verwachten de eerste maanden, maar daar zou ik niet vanuit gaan.
Dochter hier sprak al vaker af op psz.
Kind van ts 'kan niet wachten', het kan ook rap gaan.

Een diagnose/ziekte meedelen is heel wat anders.

Er lijkt me niets mis met een opmerking naar de juf dat je vrouw verlegen/onzeker is maar dat ze wel graag betrokken wordt bij activiteiten met kinderen. Uiteraard alleen als je vrouw dat ook wil.
Natuurlijk hoef je geen ziekte te melden. Het woord fobie hoef je ook niet te noemen. Ik zou denk ik gaan voor het woord ‘ onzeker’. Dat kan je vrouw helpen op school omdat juf dan beter in kan schatten hoe ze je vrouw kan benaderen of misschien zelfs een beetje kan helpen.

Lente

Dan ga je veel te veel uit van inschattingsvermogen en goede bedoelingen van leerkracht.
Het is ook lastig en zo vaag, met 'onzeker' kun je heel veel kanten uit.
Ik ken, helaas, een hoop leerkrachten die niet eens voldoende uit de voeten kunnen met onzekerheid van kinderen.

Mies

Ik denk niet dat ik te veel uitga van het inschattingsvermogen en goede bedoelingen van de leerkracht.
Ik ga wel enigszins uit van de goede bedoelingen en een opmerking als ‘ moeder is wat onzeker’ (of welke opmerking dan ook) kan helpen bij de inschatting van de leerkracht. Altijd beter dan dat de leerkracht zelf de situatie in gaat schatten. En zo’n opmerking geeft ruimte voor de leerkracht om daar op terug te komen als het nodig is, bijvoorbeeld als ze merkt dat de kleuter beïnvloed wordt door de beperkingen van de moeder.

Een opmerking over onzekerheid kan volgens mij weinig kwaad. Heeft het een positief effect, dan is dat meegenomen. Heeft het geen effect, jammer dan. Een negatief effect zie ik niet bij een simpele vrij neutrale opmerking. (Lees: niets dat neigt naar een diagonose en zeker niet het vermelden van een fobie) Tenslotte zijn alle nieuwe kleutermoeders en vaders onzeker omdat zij niet weten hoe de schoolloopbaan gaat lopen.

Advies van mijn zus

Ik heb de neiging om mezelf neer te zetten als "het ligt vast aan mij dat ik het niet snap". Dus in plaats van "Mag ik iets vragen?", open ik bijvoorbeeld met "Het zal vast wat blond van mij zijn, maarrrr....". Mijn zus wees mij erop dat ik mezelf daarmee onnodig naar beneden haal. En dat is wel waar. Ik doe een aanname van hoe de ander mij ziet en dat klopt zeer mogelijk niet.

Nu naar de vrouw van ts: als zij uit zichzelf gaat vertellen hoe onzeker ze altijd is, ontneemt ze een ander om zelf een mening te hebben over haar. Misschien vindt de ander haar erg leuk en opeens moet hij met haar te doen hebben. Ik zeg het nu een beetje zwart/wit. Als de situatie erom vraagt, kan ze het natuurlijk laten vallen, maar ze hoeft er niet bij voorbaat over te beginnen.

Verlegen

Ik zou ipv onzeker, verlegen gebruiken. Een stuk minder negatief mijn inziens.

Triva

Ja, dat is minder zwaar inderdaad.

Mies

"Dan ga je veel te veel uit van inschattingsvermogen en goede bedoelingen van leerkracht."
Mies, wat een wantrouwen! Heb een beetje vertrouwen in de goede bedoelingen van de leerkracht. Leerkrachten zijn bijna allemaal heel aardige mensen die zich te pleuris werken, die het heel goed voorhebben met de kinderen en hun ouders.

Langzaam wennen

Ik had last van angsten toen mijn zoon voor het eerst naar school ging. Kennismaking en 10 minuten gesprek ging mijn man of we gingen samen. Maar mijn man nam de lead dat spraken wij ook zo af. Mijn moeder kwam 2 ochtenden en liep dan mee. Mijn man deed de rest. Later ging ik alleen en vertrok ik op tijd. In het begin ging ik alleen maar was mijn man toch nog thuis als het dan te veel werd had ik iets op terug te vallen. Op het schoolplein hoef je geen gesprekken aan te knopen. Laat haar een rustig plekje uitzoeken. Afspreken gebeurt in het begin vrijwel niet. Later zei ik alleen afspreken op dinsdag... Dan kon ik me er op voorbereiden. Even rust nemen van te voren. Als je niet wil helpen op school en ze vragen het zeg je gewoon 'ik heb wat tegenslag en het komt daarom niet zo uit' of 'ik zit niet zo lekker in mijn vel en ik kan het er nu niet bij hebben'. Ik werd ook een keer gevraagd om mee naar de efteling te gaan (ongeveer mijn grootste nachtmerrie haha) ik heb toen aangegeven dat dat niks voor mij is en dat ik beter 1 op 1 ben. Jouw kind mag zichzelf zijn op school en jouw vrouw dus ook. Vraag dus ook vooral welk stapje ze al wel kan maken en bij welke ze nog hulp nodig heeft. Ik kan nu moeiteloos alles aan op school. Mijn kinderen hebben het er enorm naar hun zin en inmiddels is het voor mij ook een vertrouwde plek. Ik wens je vrouw heel veel moed, zeg dat ze dapper is want ze heeft het moeilijk. Jij bent vast een steun voor haar als jij hier je vraag stelt! Ik weet van mijn man dat die rol niet zo makkelijk is. Wat mij altijd moedig maakt is het zinnetje there is no real danger, fear is a choice.