U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Het lerarentekort
Het lerarentekort wordt een groot issue. Op de radio voorspelde een leerkracht dat er over enkele jaren 10.000 leerkrachten tekort komen (positieve insteek: dan zullen er dus ongeveer 25 keer zoveel kinderen nog zijn).
Wat denken ouders dat mogelijke oorzaken zijn. Waarom zijn er geen mensen meer te vinden die nog les willen geven aan de kinderen?
En wat zijn mogelijke oplossingen? Is het inderdaad de zak met geld? Is het probleem opgelost als PO hetzelfde wordt betaald als VO (en waarom is er dan nog een probleem op het VO)?
Tsjor
Emma
en mogelijk ook dat het dan parttime banen worden, dat is in elk geval wat ik zie gebeuren.
Tsjor
Vroeger
Wellicht maak ik me nu te herkenbaar, maar vooruit maar. Gisteren had ik het genoegen een nostalgisch minilesje mee te maken van mij oude docent economie (ik ben 43 jaar geleden afgestudeerd). Geweldig, wat heb ik genoten. Veel mensen hadden opgegeven dat ze van deze docent (en ook andere docenten) nog een keer les zouden willen krijgen.
De docent begon met de vraag: waar werd ik docent? Hij noemde als argumenten: het was een negatieve keuze: hij wilde niet in militaire dienst; bovendien werd je studieschuld kwijtgescholden (He...., dacht ik). En hij gaf aan dat hij 0 didaktische vaardigheden had en dat hij dat gelukkig ook niet hoefde te leren.
In die tijd kon je daarmee leraar worden; en zelfs zo'n leraar, dan leerlingen na meer dan 40 jaar met weemoed aan terugdenken en graag alsnog ondergedompeld worden in zijn wetenswaardigheden.
Hij zag zijn vak veranderen van een vak waarin nhet om symbolen |ging (de meest ingewikkelde wiskundige figuren, die hij ook nu weer moeiteloos op het bord toverde, zonder dat we er ook maar iets van begrepen) naar een vak waarin lezen het belangrijkste is (niet gemakkelijker, gaf hij aan, maar wel met hele memorabele momenten).
Hij zag het onderwijs veranderen: eerst was er de ganzenlevermethode: kennis erin proppen. daarna kwam het nieuwe leren, dat hij als volgt omschreef met een niet toegeschreven citaat: 'niet de docent mocht het licht ontsteken in de nog duistere wereld van de leerling. Nee, de leerling zelf moest op zoek naar de lichtknop, vaak onwetend van licht en knop, waarbij de leraar zaklampdrager werd, die af en toe eens mocht bijlichten als de leerling de weg was kwijtgeraakt.'
En daarnaast zette hij zijn eigen methode, waarvan hij een staaltje ten beste gaf: onbegrijpelijke kennis, gelardeerd met humor, leerlingen betrekken door zeer eenvoudige vragen tussendoor te stellen, maar uiteindelijk -als je het zou bestuderen- wel degelijk en begrijpelijk in elkaar gezet. Samengevat: je moest lessen goed voorbereiden, en kennis hebben van zaken, die je vervolgens eenvoudig moet kunnen uitleggen, en lesmethodes afwisselen.
De combinatie van te moeilijk en toch ook weer eenvoudige uitleg, gelardeerd met humor en zinvolle relevante politieke verwijzingen heeft gemaakt, dat ik met plezier altijd zijn lessen heb gevolgd en uiteindelijk -gelukkig- toch nog slaagde met een op het nippertje verworven 6 voor zijn vak. en ook nu weer, zoveel jaren later, met genoegen zijn miniles volgde.
Maakt niet uit dat hij nooit enige didaktische en pedago9gische vaardigheden heeft geleerd.
Het zou een groot pleidooi zijn om te zorgen dat leerkrachten vooral kennis van zaken zouden hebben, dat motivatie en didaktische vaardigheden niet zo belangrijk zijn en dat de worst van kwijtschelding van studieschulden mensen over de streep kan trekken. Ongetwijfeld zullen er dan ook mensen zijn die snel weer uitvallen, maar dat gebeurt nu zo mogelijk in nog hogere mate, terwijl de leerkrachten van nu vooral geschoold worden in didaktische en pedagogische vaardigheden en helaas, dankzij de zoek-de-lichtknop-methode zelf minder kennis hebben en ook minder waardering voor kennis.
Hij is overigens niet altijd leraar gebleven, maar later overgestapt naar de universiteit. Maar alhoewel hij nu ergens rond de 80 moet zijn, zo'n vitale en dynamische lessen als dit minilesje, dat zou je elke leerling van nu nog gunnen.
Tsjor
Tsjor
"en mogelijk ook dat het dan parttime banen worden, dat is in elk geval wat ik zie gebeuren."
Ja dat gebeurt helaas. Massaal parttime werken wekt de indruk dat het iets is voor "erbij". Dat is blijkbaar niet goed voor het aanzien van een beroepsgroep.
Of je het ermee eens bent of niet, ik denk dat het wel zo gaat.
Dat van die leerlingen die de lichtknop zelf moeten vinden is mooi gezegd. Zonder kennis geen lichtknop, creativiteit of bevlogenheid.
Signaal
'Massaal parttime werken wekt de indruk dat het iets is voor "erbij". Dat is blijkbaar niet goed voor het aanzien van een beroepsgroep.' Het is een soort signaal: ik heb eigenlijk iets belangrijkers te doen (zorg voor de kinderen), maar mocht ik dan tijd over hebben wil ik wel voor de klas staan of huisarts zijn.
Met andere woorden: het aanzien teken je zelf af.
Bovendien is er dan een andere parttimer die ook voor de klas staat of de praktijk doet, dus je bent nooit helemaal zelf ergens verantwoordelijk voor, hooguit slechts deels.
En de werkdruk organiseer je op die manier zelf: iemand die zich stoipt aan de gestelde werkuren houdt legt extra taken bij anderen neer, wat tot onderlinge frustraties leidt; maar het levert ook geklaag op als je op je vrije dag terug moetn komen.
Wat vergadertechnieken betreft, daar zou zeker wat aan kunnen verbeteren. Mijn hemel. Ook in mijn kring. eindeloos, hoofd- en bijzaken niet kunnen scheiden, geen onderscheid tussen persoonlijke kwesties en algemene belangen, voortdurend aandacht vragen voor het eigen ik, niet luisteren naar anderen etc. Het zou mooi zijn als ieder weer volle verantwoordelijkheid draagt voor het werk, daar in principe zelf voor staat, en zo min mogelijk lastig gevallen wordt met vergaderingen, alleen wat gekletst na afloop om stoom af te blazen.
Ondertussen kan ook de inspectie veel werk doen, namelijk alles schrappen wat een irritante bureaucratie oplevert en zinloze formulieren en vast leggen van informatie.
Wat willen we, 4 handgeschreven rapporten of een multomap, gevuld met observaties, testen en rapportages.
Tsjor
16:00 thuis
Ik lees hier een aantal reacties dat 16:00 thuis niet betekend dat er geen werk meer is, maar dat dat dan in de avond gedaan moet worden.
Dat is dan toch ook een keuze? Je kan er ook voor kiezen om de kinderen naar de bso te doen en dus tot 18:00 door te werken, net als vele anderen. Daarmee voorkom je misschien meer avondwerk.
En ja je hebt avondwerk, maar daar tegenover ook nog steeds een heleboel vakantie en ja dat is deels compensatie, maar ook een reden dat sommigen juist voor het onderwijs kiezen.
Daarbij denk ik dat de druk van ouders ook veel invloed hebben. Ouders die zich overal maar mee bemoeien, alles beter denken te weten etc. Ik denk dat dat ook mensen afschrikt om het onderwijs in te gaan.
Van de week nog een vader bij een info-avond op school (ik ben ook een moeder en geen docent), hij had kritiek op een gastdocent, waarop de juf aangaf dat hij ook in gesprek kon met de gastdocent, maar nee daar had hij geen tijd voor. Wel klagen, maar constructief in gesprek gaan ho maar, kan me voorstellen dat er docenten zijn die daar ook helemaal klaar mee zijn.
Beertje
Volgens mij is de oplossing minder parttime werken, daarmee gaat vanzelf je salaris ook omhoog.===
Zouden parttimers nou werkelijk zo dom zijn dat ze het verband tussen meer of minder salaris en gewerkte uren niet kunnen leggen? Dát is een keus. Het salaris zelf is geen keus.
Salaris en mondige ouders
Salaris
De keus is dan blijkbaar dat jouw salaris er minder toe doet.
Mondige ouders:
In veel situaties is het voor scholen en leerkracnten juist heel prettjg als ouders betrokken zijn en meedenken, daar heb ik venoeg van meegemaakt. Helaas zijn er dan ook excessen zoals hiervoor beschreven.
Persoonlijk denk ik niet dat parttimers er op zich iets mee te maken hebben. Overigens werken er al sinds jaar en dag parttimers in het onderwijs, dus dat is niet ineens nu het probleem van het leraren tekort. En dat is het item waar het nu over gaat. Overigens zal een pasafgestudeerde van de PABO in de regel helemaal niet parttime gaan werken...... dat is normaliter pas aan de orde als er kinderen komen, en dan is men normaliter dus al enige jaren aan het werk. Net zo goed, dat het vak van basisschoolleraar altijd al door meer vrouwen dan mannen wordt geambieerd, dus ook dat is niet ineens nu het probleem van het lerarentekort.
Het probleem ligt in het feit dat er voor 2017 zeker 10 jaar bezuinigd is op het onderwijs, wat resulteerde in het zelden afgeven van vaste contracten, waardoor steeds minder mensen de PABO gingen doen. Met nu het resultaat: te weinig afgestudeerden PABO'ers. En ja natuurlijk, het staken door leraren en het in de media verkondigen dat het salaris te laag is en de druk te hoog, helpt natuurlijk ook niet jongeren te stimuleren de PABO te gaan doen.
Verder denk ik dat je het vak leraar, m.n. basisschool leraar, in de regel kiest omdat je dat leuk lijkt of ambitie daartoe voelt. Niet als een soort aanzien... dat lijkt mij echt onzin.
Ben het wel met Tjor eens dat de basis van de functie gewoon kennisoverdracht moet zijn.
Ouderbetrokkenheid
Vanaf het moment dat mijn kinderen naar school gaan ben ik ervan uitgegaan, dat mijn kind in twee, onderscheiden werelden op mag groeien. Op school leer je andere dingen dan thuis. Zowel wat kennis betreft, maar ook sociaal: hoe moet je je gedragen in een grote groep leeftijdsgenoten, waar mensen voorstaan die een bepaald gedrag van je verlangen, dat anders is dan thuis.
Ik heb dan ook nooit gebruik gemaakt van magister (bijvoorbeeld).
Ik wilde wel dat de school me op de hoogte hield van resultaten, en vond het verdwijnen van langzaam onleesbare rapporten slecht. Geef regelmatig leesbare rapporten die goed inzicht geven in wat het kind wel of niet kan.
Ik ben ervan uitgegaan dat scholen zichzelf melden als er problemen zijn met een kind. Bij specifieke problemen is het handig als ouders hun kennis en kunde inbrengen als school voor de vraag staat hoe ze ergens mee om moeten gaan. elk kind is anders, en ouders hebben specifieke kennis van hun individuele kind. Maar ouders moeten zich ok realiseren, dat de schoolsituatie anders is dan de thuissituatie. Thuis heb je geen 30 kinderen, ook geen 23, zelfs geen 15.
Ik gruwelde van alle extra activiteiten die gevraagd werden van ouders (en ik kon het ook niet waarmaken vanwege werk) en ik gruwelde ook van ouders die met hun kind samen de school binnen kwamen wandelen. En zich dan ook nog gingen bemoeien met andere kinderen.
De gevraagde ouderbetrokkenheid was een reactie op ouders die indertijd (lang geleden) werkloos thuis kwamen zitten als hun kind naar school ging. Van een dienst van de school werd het een ideologie (ouders en school moeten op een lijn zitten) en een vrijwillige verplichting (als je niet meedoet ben je niet betrokken.
Als je hulp in de klas wil, organiseer dan dat er bijvoorbeeld vrijwilligers komen, die kennis willen maken met het onderwijs en/of er iets aan bij willen dragen, om wat voor reden dan ook. Dat kun je als school managen. Twijfelaars, die willen kijken of het iets is, uitvallers, die een jaar tussenpauze willen om te kijken of ze wel willen doorgaan met hun opleiding, gepensioneerden die hun tijd hiervoor willen geven.
Er zijn simpele momenten, waarmee je de betrokkenheid van ouders kunt terugbrengen tot hanteerbare proporties: kinderen zelf naar school laten komen, ouders 15 minuten voor het begin van de lessen weg van school, geen activiteiten van ouders vragen, als je ze zelf niet kunt doen, doe ze dan niet etc.
Een voorbeeld: in de krant staat het verhaal van ene jongeman die al snel het onderwijs voor gezien hield. Hij was niet opgeleid en niet opgewassen tegen de jongere die ij de eerste les aan hem vroeg: bent u nog maagd. Laten we met elkaar afspreken dat zo'n vraag ongepast is. Dan kun je de ouders erbij halen, maar hij zal zo'n vraag niet aan zijn ouders stellen, noch aan zijn ooms en tantes. Als school moet je dus zelf de norm stellen: dit is ongepast. En als leerkracht moet je middelen hebben om dat aan te geven. Maar voordat je het weet raak je verzeild in vragen over je eigen functioneren, in vermoedens over de problematiek van zo'n jongere (hij zal dat niet zomaar vragen), in gesprekken met zorgteams en in verwijten over ouders die niet kunnen opvoeden.
Neem zelf je eigen verantwoordelijkheid. Als school ben jij verantwoordelijk voor het gedrag van het kind op school en als school moet jij organiseren dat je daarvoor middelen hebt. Zoals ouders dat thuis moeten doen. Als school bescherm je zo'n jonge leraar tegen dit onwenselijk gedrag. Veel jonge klleerkrachten voelen zich in de steek gelaten door de organisatie op het moment dat zij te maken krijgen met onwenselijk gedrag. Dat heeft zeker ook te maken met het dalend leerlingenaantal: elke leerling is er een en die moet gekoesterd worden.
Tsjor
Quote
Bovendien is er dan een andere parttimer die ook voor de klas staat of de praktijk doet, dus je bent nooit helemaal zelf ergens verantwoordelijk voor, hooguit slechts deels.
Dit geldt alleen voor de basisschool. Op de middelbare scholen heb je bijvoorbeeld vier eigen klassen ipv zeven. Maar je hebt wel volle verantwoordelijkheid. Net als in het hoger onderwijs waar veel pt wordt gewerkt.
Bied63
De problemen zijn ook niet vanaf 2017, de klachten zijn er echt al heel lang. En er is niet steeds bezuinigd op onderwijs. Onderwijs heeft er altijd geld bijgekregen. Ik geloof dat er vorig jaar iets van 130 miljoen op de spaarrekeningen stond. Met het Ice-save-drama hebben vele scholen geld verloren (hoezo stond het daar?). dit jaar is het voor het eerst dat de spaarrekeningen teruggebracht worden tot iets wat te maken heeft met toekomstig te verwachten investeringen.
De pasafgestudeerde kan wel een fulltime baan ambiëren, maar zal toch moeten passen in de verzameling parttimers. Je bent blij als je ergens met een paar dagen aan de slag kunt, tijdelijk.
Er was een experiment: vanuit Limburg werd het overschot aan basisschoolleerkrachten (teruglopende leerlingen) aangeboden aan Utrecht, waar een groot tekort was. Maar die leerkrachten, die dus al afgestudeerd waren, met ervaring, bleken te moeten solliciteren en werden dan niet aangenomen. Daarop heeft Limburg het aanbod teruggetrokken: daar wil je je mensen niet aan onderwerpen. Nu kun je gaan bedenken dat de kinderen in Limburg heel anders zijn dan de kinderen in Utrecht en misschien is dat ook wel zo. Maar blijkbaar heb je dan zodanige eisen aan de leerkrachten, dat er geen mens te vinden is om het werk te doen. Je zult dan dus ook moeten kijken naar hoe je je school hebt ingericht en waarom je er niet in slaagt dat zodanig te doen, dat mensen er -hopelijk met plezier- willen werken.
Tsjor
Het is mij niet duidelijk of je het nu hebt
over het lerarentekort op het po, op het vo of allebei. Volgens mij maakt dat voor de discussie wel uit.
Ik woon in een deel van het land waar het lerarentekort relatief is. Op het po had onze jongste vorig jaar voor het eerst een keer extra vrij omdat er geen ziektevervanging gevonden kon worden. Dit nadat er ook al een keer of twee geschoven was met klassen. Maar ja, het is ook de omgeving waar nog veel nieuw afgestudeerde po-docenten nauwelijks aan een volle baan konden/kunnen komen. En al helemaal niet aan een vast contract. Dat is echt een probleem. De leerlingenkrimp gaat erg hard namelijk en scholen durven nauwelijks iets. Leerkrachten worden bijna gedwongen naar andere delen van het land te gaan. Op zich niet erg, heb dat zelf ook gedaan, maar het is wel vaak tegen hun zin.
In het vo merk ik hier ook nog niet zoveel van lerarentekort. Wel incidenteel voor bepaalde vakken. Nu heeft mijn man (al jaren fulltime in het vo aan het werk) een extra bevoegdheid in een tekortvak gehaald, maar nu is het tekort niet meer zo actueel. Nu ja, niet erg, komt vanzelf wel weer, maar het laat wel het relatieve van het tekort zien.
Ik merk dat ik me stoor aan de beschrijving van parttime werkende mensen die hun vak niet belangrijk genoeg zouden vinden en het alleen maar doen als ze tijd over hebben. Die beschrijving raakt kant nog wal. Je zegt dingen over parttimers en fulltimers. Je doet alsof alle fulltimers gemotiveerd en professioneel zijn terwijl dat ook maar zo niet waar kan zijn. En je zegt dat parttimers dan niet zijn terwijl ik er heel veel zie die professioneel en gemotiveerd zijn. Vervelende en tendentieuze generalisatie.
Eens
ik werk zelf parttime, namelijk 32 uur per week, maar ik neem mijn werk net zo serieus als mijn collega's die 40 uur werken.
Wel is het zo dat er ook andere dingen in het leven belangrijk zijn, maar dat geldt voor mijn ft werkende collega's ook. Het gaat wel heel erg ver als je verwacht dat werknemers alleen leven voor hun werk. Ik zou als werkgever (wat ik nu ben) het alleen maar willen aanmoedigen dat mensen een goede balans vinden tussen werk en privé.
parttime v fulltime
Natuurlijk zal de gemiddelde parttime werkende zijn werk ook serieus nemen. Echter de buitenwereld ziet dat anders. Het is iets wat je er naast doet en dus minder belangrijk. Ik denk inderdaad dat de aanzien van het beroep minder is als er veel parttimers zijn (en dan vooral kleine parttime banen van 12-20 uur in de week). Daarnaast verliest een beroepsgroep inderdaad aanzien als er veel vrouwen werken . Dat is een bekend fenomeen (https://dezesdeclan.wordpress.com/2016/03/29/wet-van-sullerot-opnieuw-bewezen/)
En dus wordt de beroepsgroep voor veel mensen minder aantrekkelijk want minder aanzien en dus kies je er niet voor.
Onze scholieren heeft de pabo ook wel een beetje een knutsel school imago dus wederom veel jongeren die er niet voor willen kiezen.
En de werkdruk wordt als heel hoog ervaren door de beroepsgroep zelf.
Er zijn ook weinig mogelijkheden van doorgroei inderdaad waardoor in de loop der jaren ook mensen kwijtraakt die meer willen.
Ik vind de stelling dat
parttime werken iets is dat je ernaast doet een discutabele. En dat er zo naar gekeken wordt door ‘de buitenwereld’ (over welk deel van de buitenwereld heb je het trouwens, vziw is parttime werken juist in Nl buitengewoon maatschappelijk geaccepteerd) maakt nog niet dat het waar is.
Als parttimer werk je, net als dat je andere dingen in je leven doet. Net als fulltimers.
Ik ontken overigens niet dat veel parttime werkenden tot problemen kan leiden in bepaalde sectoren. Dat is zeker waar, juist ook in het onderwijs waar roostertechnische problemen kunnen ontstaan doordat mensen beperkt inzetbaar zijn. Maar dat is niet hetzelfde als dat parttimers hun werk zouden zien als niet belangrijk.
Kijk, ik heb 1 keer
een collega gehad voor wie werken duidelijk niet de hoogste prioriteit was. Vond dat het moest nu de kinderen meer geld gingen kosten, maar het was duidelijk niet van harte. Deze collega verving een andere parttime werkende collega die met zwangerschapsverlof was. Hele aardige collega, oprecht, maar ik werd gek van het afgemeten werken: altijd laat binnen en nooit langer dan noodzakelijk blijven ook al was het werk nog niet klaar.
Maar degene die deze collega verving en die zelf ook pt werkt, is juist op die dingen nooit te betrappen. Tot op het bot gemotiveerd, altijd bij wat betreft professionalisering en nooit te beroerd om een stap extra te doen.
Die mentaliteit van afgemeten werken komt voor in alle geledingen: bij parttimers en bij fulltimers. Terwijl het gemotiveerde, professionele ook voorkomt bij parttimers en fulltimers.
Zelf werk ik 32 uur. In de zorg waar ik werk heeft dat wel zo’n beetje de status van ft, ook al is echt ft 4 uur meer. Behalve bij dokters, voor hen is ft meer dan 36 uur.
Die hoogste prioriteit moet ik ook nog nuanceren
Als het goed is, is werken niet de hoogste prioriteit in het leven, maar bijvoorbeeld het gezin, de relatie of het (eigen) welzijn.
Wat niet wegneemt dat werken voor mij wel een heel hoge prioriteit is. Ik doe het graag en veel. Ik vind het belangrijk. Maar in mijn werk zijn dan weer niet heel veel ft. banen. Ik heb geluk gehad dat ik na het vertrek van een collega uren kon uitbreiden. Maar niet iedereen heeft dat geluk.
Parttime
In het andere draadje werkte Lanza nog fulltime, maar dit terzijde.
Ik denk dat vooral de 2 a 3 dagen banen gezien worden als iets dat je erbij doet.
In 4 dagen kun je namelijk zo goed als alle banen doen, in 2 a 3 niet.
Inderdaad
Bij parttime banen voor 2 of 3 dagen heb je wel dat imago, dat is een baantje voor erbij. Natuurlijk zegt het niks over de motivatie van de werknemer. Maar het draagt bij tot het imago van een softe sector met weinig prestige. En dat imago speelt natuurlijk wel een rol bij de keuze voor een opleiding/baan. Net zoals het imago van de pabo als een knutsel school. Dat is vast ook niet waar maar dat beeld blijft gewoon hangen.
bieb
"Verder denk ik dat je het vak leraar, m.n. basisschool leraar, in de regel kiest omdat je dat leuk lijkt of ambitie daartoe voelt. Niet als een soort aanzien... dat lijkt mij echt onzin."
Het gaat niet om aanzien in de vorm van geld of status, maar het gaat erom of studenten het een aantrekkelijk vak lijkt. Als er veel vrouwen in een branche werkzaam zijn, is het voor mannen minder aantrekkelijk om er te werken. Dat heeft weer gevolgen voor het aanzien van het beroep. Het is een vicieuze cirkel.
Welk 'vrouwenberoep' heeft eigenlijk een goed aanzien? Ik vrees geen een.
Nu steeds meer huisartsen vrouwen zijn, zie het imago van het beroep langzaam dalen. Triest maar waar...
Onzin
In het andere draadje werkte Lanza nog fulltime, maar dit terzijde.
Onzin, quote me maar dan, ik heb dat nooit geschreven.
Wat is dat
toch triest, wat zit daarachter? Het idee dat vrouwen er toch niet zo toe doen? Dat wat een vrouw doet per definitie minder belangrijk is dan wat een man doet. Ik vind het echt de triestheid ten top dat dit zo werkt.
Lanza
Ja dat is ook heel triest. Je ziet dat in meerdere dingen. Bijvoorbeeld meisjes krijgen wel jongensnamen (en dan is het stoer) maar jongens krijgen geen meisjes namen. Het is veel geaccepteerder dat een meisje rondsjouwt in jongenskleding en met autootjes speelt dan dat een jongen graag rokjes draagt en met poppen speelt. Wat vrouwelijk is of overheerst wordt door vrouwen wordt gezien als zwak, een gevaar voor mannelijkheid en als niet belangrijk. Het is triest dat we in een wereld leven waarin vrouwen nog altijd stelselmatig worden achtergesteld bij mannen en waar de waardering voor zaken die als vrouwelijk worden beschouwd veel minder is (en als het gewaardeerd wordt dan is het in een bepaalde context zoals de cultus rondom de figuur van de moeder).
te weinig zakelijk
Mijn kinderen willen ook absoluut niet het onderwijs in en dat is jammer want mijn oudste zoon zou daar zeer geschikt voor zijn.
Een van de problemen is continue geklaag van leraren. Ze moeten altijd teveel werken, ze krijgen te slecht betaald (valt reuze mee trouwens), ze moeten altijd werken in hun vrije tijd etc. Geen wonder dat jongeren daarop afknappen.
Ik denk dat leraren ook te weinig zakelijk zijn. Ik las hier ook van iemand die parttime werkte en steeds moest invallen en vergaderingen moet bijwonen zonder hiervoor betaald te krijgen. Uh, waarom doe je dat? Ik werk 32 uur. Deze week is een collega ziek en kreeg ik het verzoek om op mijn vrije dag te komen. Dat kan maar mijn weder vraag is dan wel direct wanneer compenseer ik dat en anders schrijf ik die dag als overuren.
Ik vind het ook geen wonder dat leraren kiezen voor detachering. Ik heb dat net even opgezocht en inderdaad staat daar duidelijk bij kies je uren, kies welke vergaderingen je bijwoont etc. Ik ga ervan uit dat ze werken op uurtje factuurtje. Scholen kiezen er massaal voor dus het geld is er. Begin dan eindelijk eens om mensen te betalen voor extra werk. Het kan namelijk wel als docenten op detacheringsbasis werken.
In het bedrijfsleven is het ook heel normaal om tijden te toetsen. Waarom moet de ene leraar wel uren thuis dingen nakijken en is de ander wel op tijd klaar. Waar zit dat verschil in en wat kan de ene leraar van de ander leren?
Het onderwijs kan best allemaal wat zakelijker. Geen zinloze vergaderingen maar van te voren een planning en een stricte handhaving van tijd. Hoofd- en bijzaken scheiden. Dingen die ouders geen bal interesseren, laten vallen. Sommige scholen hebben inmiddels evenement planners. Dat is toch een uitkomst. Iemand die op parttime basis alle bijzaken organiseert zoals kerst, sinterklaas, klassebijeenkomsten, pasen, schoolreisje etc. Leraren kunnen zich dan bezig houden met onderwijs. En iemand die er veel beter is regelt dat soort dingen.
Mijn zoon heeft nog even. Ik hoop dat hij toch nog even gaat kijken bij een lerarenopleiding (hopelijk gaan ze dan niet knutselen of het hebben over reflectieverslagen want dan knapt hij direct af).
Grappig
Zelfs in de tijd dat ik ‘maar’ 20 uur (ik vond het voor mezelf te weinig, maar kreeg geen baan voor meer uren in mijn omgeving, ik ruilde er zelfs een baan van 28 uur op grote reisafstand van huis voor in) werkte, was er niemand die me benaderde als een werknemer die het er maar een beetje bij deed en die mij en mijn werk niet serieus nam. Ik werd aangenomen op grond van mijn professionaliteit, opleiding, kwaliteiten en ervaring en die werden gewaardeerd. Er werd van mij verwacht dat ik werkte op basis van die professionaliteit ongeacht het aantal uren waarvoor ik een contract had. Het maakte daarbij niet uit of ik de aanvankelijke 20, de daarop volgende 24, of de huidige 32 uur werkte of werk.
Wat je ook doet en hoe veel uur je het ook doet, je doet het professioneel en volgens de maatstaven van je vak.
Ik lees wel eens dat vrouwen de grootste vijanden zijn van vrouwen en als ik de manier lees waarop hier parttime werken wordt gediskwalificeerd als ‘erbij voor de tijd die je over hebt’ en dus niet serieus genomen wordt, dan geloof ik dat meteen.
Kijk, ik ben van vrouwenemancipatie en arbeidsparticipatie en van economische zelfstandigheid en in die zin moedig ik vrouwen aan zo veel als ze kunnen te werken. Zonder meer. Maar de manier waarop jullie over parttime werk spreken, vind ik onrecht doen aan de professionaliteit en inzet van velen in parttime banen.
Wat ik dan weer minder serieus kan nemen is als mensen (helaas meer vrouwen) spreken over hun ‘baantje voor een paar uurtjes’. Maar die vrouwen kom ik gelukkig steeds minder vaak tegen.