Dochter (15) wil om vreemde redenen van school veranderen

‘gewoon’ praten

Dat gesprek is waarschijnlijk al heel vaak gevoerd? Ik maak op uit wat TS schrijft dat dochter niet goed in de werkelijkheid is. Dan dring je dus niet meer door met je redelijke argumenten.

Het is echt een moeilijke situatie. AnneJ heeft al heel veel goede feedback gegeven. Als je nu focust op het resultaat (overgaan, diploma) voeg je heel veel meer druk toe aan de situatie. Omdat jij het doel niet onder controle hebt, breng jij jouw spanning over op je kind. Met de allerbeste bedoelingen! Maar evengoed werkt het contraproductief.

Ik zit in een min of meer vergelijkbare situatie, al uit de ontregeling zich bij mijn kind anders. Wat ik op een gegeven moment merkte was dat het vasthouden aan ‘resultaten’ leidde tot zeer grenzeloze ‘gesprekken’ (oftewel heftige ruzies) en heel slecht gedrag (geschreeuw en agressie). Ik vond dat ik het ‘niet mocht opgeven’ en daarom bleef ik in ‘gesprek’. Tot ik me realiseerde dat ik mijn kind daardoor iedere keer het signaal gaf dat ik geen grenzen had in hoe hij zich naar mij toe kon gedragen. Bovendien werd vrijwel ieder ‘gesprek’ een emotioneel ontregelende ervaring, voor ons allebei. Ik ben toen radicaal van koers veranderd. Ik kap nu ieder gesprek waarin kind verwijtend of boos begint te klinken af en loop dan zo nodig weg. Bij mijn kind werkt het, waarschijnlijk omdat dat niet zo’n piekeraar is maar vooral in gesprekken helemaal associatief op de loop gaat met alle gedachten en angsten.

Ik suggereer niet dat dit bij jouw dochter hetzelfde zou werken. Misschien raakt zij wel verder van de werkelijkheid als je haar aan haar eigen gedachten overlaat. Dat weet ik natuurlijk niet. Ik vertel het omdat ik mijn inzicht wilde illustreren, dat je met het vasthouden aan doelen je kind onbedoeld het signaal kan geven dat persoonlijke grenzen niet zo belangrijk zijn en dat je uit machteloosheid een eindeloze reeks negatieve, emotioneel belastende ervaringen in de hand werkt. Ik zag dat ik veel dichter bij de concrete werkelijkheid moest komen, de relatie tussen mijn kind en mij en wat ik daarin echt belangrijk vind: warmte, respect en veiligheid voor ons allebei. Dat ankert mij en het ankert mijn kind. Hier is daardoor veel meer rust gekomen in mij, in de toestand in huis en zelfs met kind. Al had ik dat laatste eigenlijk niet echt verwacht. Ik denk nu wel eens: ik had het veel eerder moeten ‘opgeven’!

Een totaal andere invalshoek: een vriendin kwam laatst met lavendeloliecapsules. Uit een onderzoek, waarbij het wordt vergeleken met een angstremmer, blijkt het te werken bij angst en onrust. Het is weliswaar maar 1 onderzoek, wat natuurlijk superweinig is, en ook nog eens van een fabrikant, maar risico’s en bijwerkingen heb ik ook niet kunnen vinden dus mijn kind neemt nu 2x per dag zo’n capsule. Het gaat sindsdien wat beter met hem. Of het door de lavendelolie komt of vooral door de draai die ik gemaakt heb? Is het een duurzaam resultaat? Ik durf het niet te zeggen.

Yaba

'Over dat ze thuis kan blijven snap ik wel...maar dat is toch juist het ergste wat je kan doen bij een angststoornis? Angsten moet je toch juist tegen gaan? Want juist als je situaties gaat vermijden door angst zal je nog angstiger worden en dan durf je helemaal niet meer.'

Maar ondanks je angst dingen doen heeft alleen zin als je dat bewust doet. Je moet eerst nagaan waar de angst ptecies door veroorzaakt wordt. En dan ga je gericht de situatie opzoeken en kijken of je angstige verwachting uitkomt. Elke keer dat dat niet zo is, neem je de tijd om dat bewust tot je door te laten dringen. Zó maakt je de angst kleiner.

Domweg doorhollen met de angst in je lijf werkt averechts. Dan ben je je alleen maar bewust van het feit dat je het déze keer overleefd hebt, maar dat de kans dus groter is dat de vólgende keer alles wél mis gaat. Dat is niet de manier.

Uitproberen

Bedankt voor de adviezen.
Ik zal met haar naar de kinderpsychiater gaan. In de eerste dagen van de schoolweek zal ik haar thuis laten blijven zodat ze even tot rust kan komen aangezien ze deze week veel groepswerken heeft gedaan wat haar nu enorm overstuur heeft gemaakt en daarbij is er een jongen van haar klas die haar namelijk soms viseert om het feit dat ze stil is en dat maakt haar ook angstig. Sinds ik heb gezegd dat ze enkele dagen thuis mag rusten, merk ik dat ze meer openstaat naar mijn oplossingen. Ze zegt akkoord te gaan om naar de psychiater te gaan en staat er voor open op eventueel medicatie te nemen. Gohh ik ben al blij dat ze het eens uit wilt proberen. En ik heb tegen haar gezegd dat van school veranderen altijd nog kan, maar dat we het probleem in stappen gaan oplossen. Maar ze zegt dat ze geen vertraging wilt in haar schoolloopbaan dus zelf wilt zelf ook zo snel mogelijk haar middelbaar diploma. Dus thuis zitten en niet leren ziet ze zelf niet zitten, integendeel ze leert graag maar door haar angsten gaat het een beetje moeilijker. Ze heeft daarbij ook toegegeven de reden waarom ze van school wilt veranderen niet 100 % procent zuiver is en dat de echte motivatie rebellie is van haar brave en stille reputatie die ze heeft op haar huidige school. Ze zegt het zat te vinden dat iedereen haar ziet als de stille en brave en dat haar sociale angst en selectief mutisme haar belemmert om haar mondige en grappige kant te laten zien aan haar peers. Ze zegt ook dat ze ervan bewust is dat van school veranderen niet alles gaat oplossen maar ze zegt dat ze het eens wilt uitproberen en dat de verleiding naar iets nieuws te groot is. Ze vindt het spannend en angstig tegelijkertijd. Wel aangezien ze zo graag wilt experimenteren met haar persoonlijkheid wat begrijpelijk is, kan ze volgend schooljaar bv de eerste week op die nieuwe school uitproberen. Is ze socialer en voelt ze haar goed, dan laat ik haar daar, maar is er nog steeds niks veranderd of het vergergert dan kan ze altijd nog terugkeren naar haar huidige school.

Mooi Yaba

Het klinkt alsof jullie die puzzel nu samen gaan leggen, met respect voor de handelingsvrijheid en de controlenoodzaak van je dochter.

Dit klinkt als een grote eerste stap in de goede richting. Creatief. Mooi.

Ik wens jullie veel succes en steun aan elkaar.

Fijn!

Dat er een opening is. Dat je dochter naar een psychiater gaat en dat je haar de ruimte geeft om af en toe thuis te blijven om tot rust te komen.
Angst is zo ingewikkeld, dat ervaren wij hier thuis ook nog steeds bij onze zoon van inmiddels 16. Hij is wel van school gewisseld en bij hem heeft het niets opgeleverd, maar deze wisseling was ook niet omdat hij het zelf wilde. School wist niet meer hoe ze hem op school moesten krijgen. De huidige school weet het evenmin. Inmiddels volgt hij een aangepast programma, alleen stage en werken bij mijn man zijn bedrijf. Het halen van een diploma hebben wij al lang opzij gezet, hoe lastig ik dat ook vind. Gelukkig wil jouw dochter dit wel graag, dus zal ze daar ook zeker iets voor over hebben.
Je zegt dat ze niet gepest wordt, maar ze geeft wel aan dat ze bang is voor bepaalde leerlingen en dat een jongen uit haar klas iets zegt over haar. Ze kan dit zeker ervaren als pesten.
Ik hoop heel erg dat er iets uit het onderzoek komt van de psychiater en dat ze hiermee geholpen gaat worden.

Experimenteren

Als je dochter wil experimenteren op sociaal gebied, is het niet mogelijk voor haar om bij een activiteit te gaan waar ook jongeren zijn die ze nog niet kent (een sport, een tekencursus of muziekles, of scouting) en daar haar nieuwe ik te tonen?
Dat is minder definitief en heftig dan een nieuwe school want daar moet je voorlopig nog elke dag heen.

Goed trouwens dat jullie praten, en dat je naar haar luistert. Dat is niet altijd makkelijk, weet ik uit ervaring, want je krijgt niet altijd te horen wat je zou willen horen.