Ziekenhuisbezoek vanzelfsprekend?

Verschil

er is een groot verschil tussen naar iemand omkijken en hulp verlenen uit betrokkenheid dan dat doen uit het principe van schuld verevenen.

En idd ouders zijn niet verplicht dit te doen voor hun kinderen, kinderen vallen terug op ouders en andersom omdat er een band is die meer of minder hecht is.

De taak van ouders houd wat mij betreft op zodra het kind zich zelfstandig kan redden in de wereld. Dat is wat anders dan emotioneel laten vallen of geen hulp meer bieden. Het verplichte karakter is er dan af.

niet verplicht

"Zijn ouders dit soort dingen verplicht te doen voor hun kinderen? Bij jouw stelling niet , dus waarom vallen dan kinderen terug op hun ouders?"

Het is niet moreel verplicht - en ook niet alle kinderen wenden zich tot hun ouders om hulp.

schuld?

Gut heb je een schuld bij je ouders omdat zij een kind wilde hebben? Vreemde manier van kijken en het klinkt, zeker voor een romanticus, behoorlijk negatief.

Tsjor

Wat een handige link. Ik kende het nog niet. Ik hoop het voorlopig ook niet nodig te hebben, maar gezien onze pech van de afgelopen jaren, weet je het maar nooit.

Ach MH...

hoe kom je nu toch op die rare gedachte dat jij een schuld hebt aan je ouders? Hebben ze daar altijd naar gewezen? Dat je wel wat dankbaarder kon zijn, omdat ze jou gekregen hebben en altijd voor je gezorgd? Als ik iets een slechte reden vind om schuldgevoelens over te hebben, als kindzijnde, is dat je ouders je hebben laten komen. Je bent je ouders werkelijk niets verschuldigd puur vanwege dat gegeven. Ouders hebben ervoor gekozen om kinderen te krijgen, soms niet altijd even vrijwillig als de zwangerschap niet gewenst was, maar ook dán mag zo'n ouder de schuld daarvan nóóit bij het kind leggen. Weg ermee dus!

Wat jouw 'ethische' vraagstuk betreft, vind ik het vanuit mijn denkwereld héél normaal dat kinderen levenslang op hun ouders terug moeten kunnen vallen. Maar wel naar vermogen. Ouders kúnnen niet altijd helpen. Ouders mogen bepaalde zaken heus wel weigeren.Oppassen bijvoorbeeld: Ik zal het van harte doen als het zover is, maar dan heeft mijn dochter op háár beurt zelf gekozen voor de komst van haar baby, dus is zij de eerst verantwoordelijke en moet in eerste instantie zelf een oplossing zoeken. Ik wil wel helpen, maar niet als het ten koste gaat van mijn eigen eventuele inkomen, dus als ik oppas zou 'moeten' zijn om mijn dochter in staat te stellen om haar werk te blijven doen, wil ik daar wel een vergoeding voor.

Wat de erfenis en financiële zaken betreft: kinderen erven in Nederland sowieso een kindsdeel. Dus als er nog geld op de rekening staat, er beleggingen zijn, een huis verkocht moet worden, gaat de helft naar de kinderen en de andere helft is vrij toe te kennen aan andere doelen. Als ouders een erg grote hekel aan hun kinderen hebben (de negatieve uitleg) of gewoon levensgenieters zijn en hun geld zelf opmaken aan leuke dingen (de positieve uitleg), kunnen ze hun geld wel tot een minimum laten slinken. En dan heb je als kind het nakijken. Ik ben overigens van mening dat de positieve uitleg, dus levensgenieters, ouders van harte gegund is. Liever zo, dan dat ze achter de geraniums de erfenis van de kinderen veilig zitten te stellen. Ik zit zelf in de positie dat ik werkelijk niet weet hoe mijn ouders hiermee omgaan. Waarschijnlijk moeten ze hun spaargeld in hun verzorging steken als ze naar een verzorgingstehuis moeten. (Niet in Nederland.) Ik reken nergens op in ieder geval. Mijn verwachting is dat ze geen reden voelen om het ons te gunnen. Dat is hun zaak, hun keus, ze zijn ons wat dit betreft niets verplicht, behalve wat de overheid verplicht heeft gesteld.

Kinderen mogen nooit van hun ouders verlangen of verwachten dat hun ouders ze altijd maar weer uit het financiële slob trekken. Wat niet gaat, gaat niet. Dat soort hulp mag nooit ten koste gaan van elkaar. Ik vind het wel vanzelfsprekend om af en toe bij te springen, maar ook hier weer 'naar vermogen' en niet tot elke prijs.

Gek genoeg vind ik het omgekeerde, dat ouders terug moeten kunnen vallen op de kinderen, dan weer iets minder vanzelfsprekend. Ouders nemen een levenslange morele zorgplicht op zich door kind geboren te laten worden, maar die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Het is mooi als de relatie zo goed is, dat kinderen het zelf vanzelfsprekend vinden om te helpen, daar waar dat mogelijk is. Daarom vind ik het ook zo kwalijk dat de overheid steeds meer uitgaat van mantelzorg door familie/kinderen. Het is misschien wel fijn als dat kan, maar als ze daar zelf alles door moeten laten vallen, er in geld op achteruit gaan door minder te kunnen werken e.d., of als het geen goede ouders zijn geweest, of als er ruzie is, moet hulp van buitenaf zonder discussie mogelijk zijn.

Kort samengevat vind ik dat ouders dus inderdaad een levenslange zorgplicht hebben, maar niet tot elke prijs. Als mijn kind geen huis meer zou hebben, mag ze uiteraard weer bij ons wonen. Als mijn kind geen eten kan kopen, mag ze uiteraard bij ons aanschuiven. Dát soort zorg vind ik zeer vanzelfsprekend. Ook al is kind 50 en wij 80.

Triva

"Schuld" heeft betrekking op schuldig voelen over de gemaakte keuze (eigen pad kiezen en ontstane contact breuk)

Triva

Gut heb je een schuld bij je ouders omdat zij een kind wilde hebben? Vreemde manier van kijken en het klinkt, zeker voor een romanticus, behoorlijk negatief.===

Als ouders er altijd schuldgevoelens of ondankbaarheid ingepompt hebben, ga je daar als hun kind vanzelf in geloven. Dat is zéker negatief te noemen, maar de schuld daarvan ligt bij de ouders. Er zijn soms heel wat therapiesessies nodig om kinderen van zulke ouders daar weer vanaf te helpen. Ik denk dat de psychiater dan overigens regelmatig meer uit zo'n kind moet zien te krijgen, omdat kinderen in die positie met meer problemen kampen, omdat ze onzeker in het leven staan.

'Door hen de zorg te geven die ze nodig hadden kan ik mijn "schuld" als kind vereffenen. Want dat ben ik hun verplicht als kind.'

Je bedoelt het dus alleen in jouw geval. Het leek alsof je dit in het algemeen bedoelde en dat wij ons zo ook allemaal moeten voelen.

Kaaskopje

Dank voor jou medeleven ;-)
T komt goed met mij.

Nu terug naar de kern van t draadje
De zorg "verplichting"

We zitten nu in een nare positie wat de zorg betreft van onze moeder. Er zijn vijf kinderen over nu.
De mantelzorger is overspannen geraakt. Als oudste heeft zijn de kar alleen willen trekken en te veel bemoeienis van anderen gedwarsboomd met als resultaat contact breuk onderling.
De andere kinderen wonen verspreid over t land en werken.

Mijn moeder is nog te "gezond" voor een hogere indicatie dus de zorg moet vanuit de omgeving komen. Haar leeftijdsgenoten hebben zelf zorg nodig. Andere familieleden kunnen en willen niet. En als je andere zorg moet inschakelen moet je een vette bankrekening hebben.

Mooi bedacht mantelzorg door de overheid maar in praktijk werkt het niet. Dit is ook niet goed voor de onderlinge verhoudingen maar ook niet goed voor de verhouding tussen ouder en kind

Triva

Oh nee , zou dit niet als moraal neer zetten

Ja heeft alleen betrekking op mij ;-

Ik heb net een verklaring over dat schuldig voelen geschreven aan Triva. Zit ik er erg naast? Dat kan natuurlijk en dan.. nou ja, ik kan het zelf niet verwijderen zoals op Facebook.

Mijn ouders en alle drie de kinderen hebben ook geen contact meer met elkaar. Uiteraard voel ik mij daar rot over. Ik heb me daar ook schuldig over gevoeld (uiteraard zou ik bijna zeggen), maar na gesprekken met andere familie is ons nóg meer duidelijk geworden, dat de oorzaak écht bij mijn ouders ligt.

Ik maakte uit jouw woorden op dat de relatie met jouw ouders, met name je vader, niet goed was, dus als dat een reden was om je eigen pad te volgen, hoef je je echt niet schuldig te voelen.

Komt niet goed over

De kinderen hebben nog wel contact met elkaar.

mantelzorg is zwaar

Ik kom uit een groot gezin (7 kinderen), maar inmiddels hebben een broer en een zus mantelzorg nodig, evenals onze vader. Voordeel is dat we allemaal in de buurt wonen. Bijkomend probleem: 2 broers zijn alleen in het weekend thuis. Dus ja, we hebben hier best veel op ons bordje en dat is best zwaar. Uiteindelijk komt er heel veel op mijn oudste zus neer, maar zij zit zelf ook in een lastige situatie (alleenstaand en meisje met handicap).
Dit betekent dat er dagelijks iets van ons verwacht wordt. En dat doen we dus ook, maar soms wil je ook wel eens niet. Nogmaals, het scheelt dat we allemaal in de buurt wonen. Als ik voor de zorg ook nog eens een uur zou moeten rijden, dan weet ik niet of ik het allemaal zou trekken.

Kaaskopje

Ja klopt kaaskopje.
Ik ben net geen mannenhater geworden door mijn vader...hahaha

Maar de weg die ik heb ingeslagen ( individuele vrijheid) staat haaks op die van de "wij"cultuur en religieuze opvattingen.
Dat is in hun ogen en beleving een zonde en die zonde moet uitgeroeid worden of bestraft worden

Kaaskopje

De kinderen hebben weinig contact onderling. Eet zijn twee kampen ontstaan

Mijn moeder is psychiatrisch patient en heeft begeleiding nodig. Als het aan GGZ ligt zou ik dat allemaal moeten doen en zij hoeven dan niets te doen.

Alleen ben ik al wat wijzer geworden door dit forum en laat ik me dus niet alle zorg in mijn schoenen schuiven. Ik zeg gewoon vaak 'Nee, kan niet' Leg ze dan mijn tot op het kwartier ingedeelde 2 weken schema voor en vraag: "zeg maar waar dan?"

Dat is best lastig soms maar inmiddels zijn ze er wel aangewend.

Mantelzorg en overheid

Wat mij triggerde was deze alinea in #56

Quote:

' Gek genoeg vind ik het omgekeerde, dat ouders terug moeten kunnen vallen op de kinderen, dan weer iets minder vanzelfsprekend. Ouders nemen een levenslange morele zorgplicht op zich door kind geboren te laten worden, maar die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Het is mooi als de relatie zo goed is, dat kinderen het zelf vanzelfsprekend vinden om te helpen, daar waar dat mogelijk is. Daarom vind ik het ook zo kwalijk dat de overheid steeds meer uitgaat van mantelzorg door familie/kinderen. Het is misschien wel fijn als dat kan, maar als ze daar zelf alles door moeten laten vallen, er in geld op achteruit gaan door minder te kunnen werken e.d., of als het geen goede ouders zijn geweest, of als er ruzie is, moet hulp van buitenaf zonder discussie mogelijk zijn."
Einde quote

Ik snap je insteek helemaal. Laat ik daar mee beginnen. Maar dat de kinderen voor de ouders zorgen is geen vreemd idee. Zo was het namelijk voordat Drees de AOW invoerde. Kinderen/familie/buurt zorgden voor de ouderen naar vermogen. Het was toen ook helemaal niet raar dat de kinderen bij de ouders in woonden, of dat een oudere bij een kind introk als die oudere niet meer zelfstandig kon wonen.

Na de invoering van de AOW is het idee gekomen dat ouderen zelfstandig oud moesten kunnen worden, en dat kinderen van de zorg voor de ouderen af waren. En zie daar, de bejaardentehuizen en verpleeghuizen kwamen meer en meer, en je kon op je 65 als je nog fris en fruitig was prima het bejaardenhuis in.
Lang leve de verzorgingsstaat.

Nu zitten we jammergenoeg in de situatie dat die verzorgingsstaat afgebouwd wordt. Het bejaardenhuis kom je niet in als je fris en fruitig bent, en voor een verpleeghuis moet je op sterven na dood zijn.

Wat ook meespeelt, is dat er sinds de zestiger jaren alleen maar één of twee generatie woningen gebouwd zijn. Er moesten zo snel mogelijk zoveel mogelijk woningen gebouwd worden om de woningnood die ontstaan was na de 2e wereldoorlog op te heffen. Kortom, heel veel rijtjeswoningen en flats waar net 1 gezin (twee generaties) in konden wonen.

Dus ook al zou je nu een ouder in huis willen nemen (er vanuit gaand dat je goed met elkaar door 1 deur kunt) dan is dat vaak praktisch niet mogelijk. Waar wil jij in je rijtjeswoning op de beganegrond de ruimte vandaan halen voor een zit/slaapkamer voor de inwonende oudere met toegang tot douche en toilet?

En juist omdat dat in veel gevallen niet mogelijk is, krijg je inderdaad de situatie dat de overheid niet meer (of in iedergeval veel minder) wil zorgen, en dat kinderen zich drie slagen in de rondte werken en organiseren om alles maar rond te krijgen.

Ons geluk is dat de kinderen het met elkaar eens zijn. Een zus heeft het nog lang volgehouden met ze, maar ook dat is voorbij. Als je, zoals zij, een paar duizend kilometer aflegt om even bij je ouders bij te komen van een scheiding, of je komt later nog eens langs met je nieuwe relatie om voor te stellen en er is binnen no time ruzie of een onaangename sfeer, dan laat je het voortaan wel uit je hoofd. Ik heb die reis nooit ondernomen. Ik was al gewaarschuwd over wat mij dan te verwachten stond. Nu willen mijn eigen dochters het eigenlijk nog een keer proberen, maar zelfs de zus die het het langst heeft volgehouden heeft ze met klem afgeraden om te gaan. Het wordt een teleurstelling. Is het niet meteen dan wel binnen een dag.

Sinbad's vrouw

Wat ook meespeelt, is dat er sinds de zestiger jaren alleen maar één of twee generatie woningen gebouwd zijn. Er moesten zo snel mogelijk zoveel mogelijk woningen gebouwd worden om de woningnood die ontstaan was na de 2e wereldoorlog op te heffen. Kortom, heel veel rijtjeswoningen en flats waar net 1 gezin (twee generaties) in konden wonen. ===

De huizen van de gemiddelde arbeider waren toch nóg kleiner? En door de grote gezinnen van vroeger waren die huizen helemaal volgestouwd. De middenklasse had misschien ruimere huizen, maar of die nu echt zoveel groter waren dan de na-oorlogse, betwijfel ik. Dus als opa of oma er nog bij moest was dat wel erg inhaken. De huizen waarin ik heb gewoond en waar mijn ooms en tantes in woonden (de bewuste na-oorlogse bouw) waren best ruim. Ja, bij de tante met negen kinderen, moesten er wel een paar bij elkaar op de kamer. En in de 3 kamerflat van mijn ouders moesten ook twee van de drie kinderen bij elkaar op de kamer, maar echt klein was de flat niet.

Door de invoering van AOW, zijn veel ouderen er gelukkig op vooruit gegaan. Misschien is het aan een kant jammer dat de vanzelfsprekendheid waarmee familie wel voor elkaar móest zorgen minder en minder is geworden, maar in de hedendaagse maatschappij is dat toch ook amper te doen? Vroeger werkte de getrouwde vrouw niet, of meestal niet. Nu is de meest aanvaarde standaard denk ik dat vrouwen, als ze getrouwd zijn en kinderen hebben, werken. Daar past gewoon niet de zorg voor meer dan het eigen gezin bij, zonder in de problemen te komen. Werkende vrouwen wordt al heel lang door de regering aangemoedigd om te gaan werken, méér te gaan werken ook, Rutte zeker ook. Prima, ik ben niet tegen, maar wees dan wel realistisch in wat je van de burger denkt te kunnen verwachten.

Ik keek afgelopen week naar een programma van WNL en daar viel het woord basisinkomen. Over de uitvoering valt te twisten, maar ik ben daar enorm voor. Als de overheid het basisinkomen zou invoeren, toereikend om sober van te leven, zou het voor elkaar zorgen ook weer ruimer mogelijk zijn. Dat zou enorm veel geld kosten, maar ik vermoed dat het ook veel geld bespaart.

mensen zonder kinderen

Het valt mij wel op dat de kinderloze vrouwen van middelbare leeftijd in mijn kennissenkring en werkkring toch wat terughoudender zijn ten opzichte van hulp aan hun ouder(s) dan de vrouwen met kinderen. Overigens ken ik er ook 1 die bij haar moeder is ingaan wonen hoor, dat ook natuurlijk.
Die vrouwen moeten voor zichzelf zorgen en voelen de jaren tellen maar ook zoals een van hen zei; niemand gaat later voor mij zorgen. Ziekenhuisbezoek wordt helemaal mondjesmaat gedaan want in het ziekenhuis is in ieder geval hulp en er zijn ook andere mensen voor aanspraak.
Om die laatste reden ben ik ook weinig bij mijn moeder langsgegaan in het ziekenhuis en vaker toen ze weer thuis was want dan had ze daar meer aan. Mijn moeder woonde ver weg en ik had het erg druk met werk en gezin.